เมื่อเดินทางถึงบ้านที่น่าโกย่าได้อย่างปลอดภัย ผมก็หลับเป็นตาย คงเพราะว่าเหนื่อยจากการเดินทาง
พอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า มันก็ถึงเวลาเตรียมตัวไปโรงเรียนแล้ว
“หว่า! เกือบไปแล้ว!”
ผมรีบเตรียมตัวและออกไปโรงเรียน
ตอนที่ผมกำลังนั่งรถไปโรงเรียน เปลือกตาของผมก็เริ่มหนักขึ้นอีกครั้ง
แต่เพราะรู้ว่ามันจะเป็นปัญหาแค่ไหนถ้าผมหลับไป ผมอดทนและไปถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย
สารภาพเลยว่า มันอันตรายมากเลย
“อรุณสวัสดิ์ยูโตะ”
“ว่าไงยูกิ อรุณสวัสดิ์ ไม่เจอกันนานนะ!”
ยูโตะตอบมาด้วยความอ่อนโยนเมื่อผมทักเขาเหมือนเคย
“เอานี้ของฝาก นายควรจะเก็บมันไปก่อนที่ครูจะมาเห็นนะ”
“โอ้ว ขอบคุณ! เซมเบ้หรอ? เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย”
“ผมไม่ไปอาซากุสะ และผมก็อดไม่ได้ที่จะซื้อพวกมันมาตอนที่เห็นมันขาย”
“อาซากุสะ? ประตูคามินาริมงหรอ? ฉันไม่เคยไปเลย มันเป็นไงบ้างหละ?”
“ช่าย ประตูคามินาริมง มันใหญ่มว๊าก”
“ก็นะ แค่ในรูปมันก็ใหญ่มากแล้ว”
“มันมีของอย่างอื่นอีกเยอะเลยด้วย”
“กะก็นะ ก็พอเดาได้ จะว่าไปคอมมิกเก็ตต้องร้อนมากเลยสินะ”
“ร้อนจนทำคนตายได้เลยหละ… แต่มันก็สนุกมากเลย ถึงผมจะครอสเดรสตลอดเลยก็เถอะ” ผมตอบพลางเหม่อลอยออกไป
“ฮะฮะฮะ ดูจากเป้าหมายของนายแล้วมันก็ช่วยไม่ได้ละนะ อันที่จริงฉันเป็นนายในเน็ตด้วยนะ ฉันตกใจแทบตายเลยหละ”
“หืม? ผมหรอ?”
“ใช่ นายนั้นแหละ นายอยู่ในพวกฟีเจอของคอมมิกเก็ตอะไรนี้หละ”
“โอ๋ พอนึกถึงแล้ว ผมคิดว่าผมตอบโอเคไปตอนที่กำลังวุ่นวายอยู่”
“นายจำไม่ได้..?”
“อิอิ”
“อย่าทำตัวน่ารักสิ ฉันเกือบจะไม่ว่านายแล้วนะ”
“โถ่ ไม่เอาน่า มันไม่เป็นไรหรอก!”
“อ่า ฮิเมะคุง! อรุณสวัสดิ์!”
“อ่า เธอมาแล้ว ทำได้ดีมากเลยนะ ฮิเมะคุง”
“อะ อรุณสวัสดิ์ ไม่เจอกันนานนะ”
สามสหายกลุ่มเดิมเข้ามาทักทายผม
“อรุณสวัสดิ์นะทั้งสามคน! โอ จริงด้วย นี้ของของทุกคนน้า!”
ผมส่งเซมเบ้แบบเดียวที่ให้กับยูโตะให้กับทั้งสามคน
“ว้าว! เซมเบ้ ขอบใจน้า ฮิเมะคุง!”
“ขอบคุณฮิเมะคุง”
“ขะ ขอบคุณ ฉันจะกินมันอย่างซาบซึ้งใจเลย”
“คะ คุณกินมันได้ตามปกติเลยนะ”
“จริงด้วย ฉันเห็นเธอคอสเพลย์ในเน็ตด้วยหละ ฮิเมะคุง! น่ารักมากเลย!”
“ฉันก็เหมือนเหมือนกัน เหมาะกับเธอมากเลยหละ”
“ฉันก็ไปเหมือนกัน แต่ฉันหาเธอไม่เจอ…”
“ห่ะ? เธอก็ไปหรอ?!”
“อ่า ใช่ เอ่อ ฉันไปเปิดบูท… แต่ตอนที่ฉันไปที่งานพวกเธอดูจะกลับไปแล้ว…”
“แบบนี้นี้เอง คุณน่าจะบอกผมไว้นะ!” ผมพูดกับฮานะโซโนะซัง
“เอ่อ ฉันรู้สึกอายเวลาทีมีคนเห็นฉันตอนวาดรูปนะ คิดว่านะ”
“อืมม ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ละนะ… ถ้ามีโอกาศผมขอดูบ้างน้า!”
“ดะ ได้สิ”
“ฉันก็อยากเห็นเหมือนกัน!”
“ฉันก็อยากอ่านเหมือนกัน!”
“หืม?! ก็ มัน เอ่อ…”
“โอ๋ อย่าบอกนะว่า?”
ฮานะโซโนะซังตอบกลับคำถามของสาวๆด้วยการพยักหน้า
เธอคงหมายถึงเรื่องนั้น
…เรื่องนั้นคืออะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกันอะนะ
“ขอโทษด้วยคงต้องเป็นปีหน้า… แต่ฉันเอาให้ฮิเมะคุงดูไม่ได้หรอกนะ”
“ทำไมแค่ผมหละ?!”
“น่าเสียดายนะ แต่ก็เข้าใจได้”
“แยหน่อยนะ แต่มันแน่นอนอยู่แล้ว”
ตอนที่เรากำลังคุยกันอยู่นั้นเอง เสีนงกริ่งก็ดังขึ้นและพวกเราก็กลับไปนั่งที่
หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษและเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“อือออ”
ผมบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยจากการนั่งมานาน
“ทำได้ดีมากยูกิ”
“นายก็เหมือนกันยูโตะ”
“นายมีแผนอะไรหรอวันนี้? หรือนายจะตรงกลับบ้านเลย?”
“เอ่ ผมคิดว่าผมจะไปซื้อวัตถุดิบสำหรับอาหารเย็น”
ห้องของผมไม่มีใครอยู่นานกว่าหนึ่งอาทิตย์ ตู้เย็นผมก็เลยว่างเปล่า ถ้าผมไม่ซื้อวัตถุดิบผมก็คงไม่มีอะไรกิน
“เข้าใจแล้ว ฉันเองก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไหร่”
“ผมคิดว่าจะไลฟ์คืนนี้เพราะงั้นผมคิดว่าจะไม่ทำอะไรยากเกินไป”
“นายกระตือรือร้นจะไลฟ์ทั้งๆที่พึ่งจะกลับมาเลยนะ อยากฝืนเกินไปหละ โอเคไหม?”
“แน่นอ ถ้าผมเป็นอะไรไปทุกคนจะเป็นห่วงกันมากเลย”
หลังจากแยกกันกับยูโตะในห้องเรียน ผมก็โดดขึ้นรถโดยสารตรงกลับบ้าน
แล้วผมก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร
“ผมคิดว่าผมจะทำเนื้อต้มมันฝรั่งหละวันนี้”
ตอนนี้อากาศข้างนอกยังไม่หายร้อน เพราะงั้นผมเลยรีบซื้อของที่ต้องใช้แล้วรีบกลับบ้าน
หลังจากกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย ผมก็อาบน้ำเพื่อล้างเหงื่อออกไป
หลังจากเช็ดตัวเสร็จผมก็พักงีบแปปหนึ่ง
ปกติมันก็เหมือนเป็นการเสียเวลา หรือเพราะผมไม่มีเวลางีบก็ไม่รู้ การที่มีเวลาให้งีบหลัลซักพักนี้เป็นสิทธิพิเศษในช่วงหน้าร้อนเท่านั้นสินะ
เมื่อกลางคืนมาถึง ผมก็เตรียมตัวไลฟ์หลังจากที่ไม่ได้ไลฟ์มานาน
ดูเหมือนว่าจะมีหลายคนเลยที่รอไลฟ์ของผมอยู่ เพราะงั้นผมเลยตั้งใจจะทำให้สมกับความคาดหวังของพวกเขา
ผมหายใจเข้าลึกๆแล้วสลับบุคลิกของผม ตอนนี้ผมคือ ชิราฮิเมะ ยูกะ
โอเค ได้แล้วเริ่มไลฟ์แล้ว!
********
ตอนต่อไปเริ่มไลฟ์แบบวายป่วงได้แล้ว!!!
