หลังจากไลฟ์ไปได้หลายชั่วโฒง พวกเราก็ตัดสินใจจะอ่านมาร์ชแมลโลว์เพื่อพักคอ
“โอเค พวกเราจะเริ่มอ่านมาร์ชแมลโลว์กันแล้วน้าาาาา”
[พวกเราเหนื่อยกันนิดหน่อยจากการร้องเพลงไม่หยุดเลย เพราะงั้นมันคือเวลาพักหละ! ถ้าใครมีอะไรต้องทำไปทำตอนนี้ได้เลยนะ!]
– จะว่าไปฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนี้หว่า บางทีฉันควรจะหาอะไรกินระหว่างที่ฟัง
– ฮิฮิ ฉันเตรียมบะหมี่กึ่งฯเรียบร้อยแล้ว เพราะงั้นไม่มีช่องว่างหรอกนะ
– ฉันพึ่งซื้อข้าวหน้าเนื้อมาเลย
– ฟังตอนที่กำลังเดินทาง ห่ะ?
– ฉันมีอาหารเตรียมไว้แล้วเพราะงั้นฉันโอเค
– เรามีข้าวกล่องหละ นาโนะ
– เดวจะรีบกลับมา ใครก็ได้ตามตูข้าด้วย
“โอเค มาเริ่มที่มาร์ชแมลโลว์อันแรกกานนนน”
<ฟุวาริจังมาค้างคืนหละ!
ยูกะจังจะทำอาหารแบบไหนให้เธอทานหรอ?>
– แค่ได้ทานก็มากพอแล้วสำหรับฉัน!
– ใช่มะ
– แต่ได้ค้างคืนชีวิตก็สมบูรณ์แบบแล้ว แค่พูดนะ
– 555 มาสลับที่กันเถอะ ฟุวะจัง
[นี้คงจะเป็นมาร์ชแมลโลว์ของผม!
ผมคงจะถามว่าเธอชอบทานอะไรแล้วทำมันให้เธอ!]
“ฉันโอเคกับทุกอย่างที่เธอทำเลย ยูกะจางงง”
– จริง
– ถูกเลยยย
– ฉันจะขออีกจานถ้ามันเป็นอะไรที่ยูกะจังทำ
– ฉันก็จะกินหมดเลย
– อ่า แต่ฉันกินมะเขือเทศสดไม่ได้นะ ไว้ชีวิตฉันด้วย
– ฉันกินพริกหยวกไม่ได้…
– พวกนั้นผักที่เด็กไม่ชอบกินอันดับต้นๆเลยนะ 555
(ผู้แปล : คนญี่ปุ่นไม่ชอบกินพริกหยวกกับมะเขือเทศกันเยอะแม้แต่ผู้ใหญ่บางคนก็ยังไม่ชอบ)
[เอาจริงๆ ผมเองก็ไม่ค่อยถูกกับพวกผักขมๆ… ผมกินมันได้แต่ก็นะ]
– เด็กดี
– ไม่อยากกินของที่เธอไม่ชอบฉันเข้าใจ
– คาคิซากิ ยูรุ : เข้าใจดีเลย
– มันแปลกเนอะ ฉันกินของหวานได้สบายๆแต่กินของขมๆไม่ได้เลย
“พวกเราไปอันต่อไปกันไหม?”
[ผมจะอ่านอันต่อไปเอง!]
<ยูกะจัง ช่วยนั่งบนตักของฟุวาจังหน่อยน้า ถ้าเธอทำได้!
ฟุวาจัง เธอทำอะไรแบบยูริๆกับยูกะจังได้ไหม? แบบที่… พวกเธอหันหน้าเข้าหากันแล้วประสานมือกัน?
ฟุวะจัง เธอชอบไก่ทอด(แบบอเมริกา) หรือ คาราเกะ(แบบญี่ปุ่น)?
พวกเธอสองคนเล่นเกม ‘ฉันรักเธอ’ กันได้ไหม?
ยุกะจัง เธอช่วยพูดประโยคในตำนาน “ตื่นได้แล้วโอนี้จัง เช้าแล้วนะ” ได้ไหม?
จะ ฟุวะยูกะ หรือ ยูกะฟุวะ ก็สุดยอดทั้งคู่
ฉันอยากมีน้องสาวแบบยูกะจัง… ฉันคงจะไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในชีวิตนี้…
แล้วฉันก็อยากเห็นฉาก ฟุวะยูกะ แคะหู…>
(ผู้แปล : โฮลี่ชิ…. ตรูแปลไอ้ประโยคข้างบนในที่ทำงานหรอฟระ (แอบแปลตอนพักเที่ยง))
[ฮา… ฮา… มันยาวมาก…]
“ทะ ทำได้ดีมากที่อ่านมันจนหมดดดด”
– เข้ นั้นมันโครตจะบ้าเลย
– ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเธออ่านมันในไลฟ์ 555
– แต่ก็ต้องยอมรับนะ ฉันเห็นด้วยกันมันหลายอันเลย
[อยากแรกเลยก็…]
“ยูริโพส!!!”
– ฟุวะจังสติแตกแล้ว 555
– สลับกับเรานะ นาโนะ
– หืมมมม 👀
“แบบนี้ ละมั้ง?”
พูดแบบนั้น ฟุวะจังกับผมก็ประสานมือกันแล้วหันมองกล้อง การที่ได้อยู่ใกล้กับฟุวะจังแบบนี้ทำให้ตัวใจของผมเต้นรัว
[แบบ.. แบบนี้โอเคไหม?]
– อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!
– ฉันเห็นด้วยกันไอเข้อความยาวๆนั้นในเรื่องนี้เลย!!!
– นี้มัน…สุดยอด…
– คาคิซากิ ยูรุ : ฉันอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว พวกเรามาสลับที่กันได้ไหม?
– ดูเหมือนว่ามันจะเป็น ไม่ สำหรับมาม๊ายูรุ 555
“ฟุฮิฮิ…ต่อไปก็นั่งบนตักของฉัน…”
[ฟุเอ่!!]
อยู่ๆฟุวะจังก็อุ้มผมขึ้นมาว่างบนตักของเธอ
“อือออ… อ่า นี้มัน อืม เป็นอะไรที่ ฟุวะมิน ลิสนี้และลิสเน่ในแชทต้องการ คิคิคิ…”
– โอ๊ะโอ่!!!
– เธอโยนวิธีการพูดของเธอทิ้งไปนอกหน้าต่างแล้ว ก๊ากกกกกก
– เธอฟังดุเหมือนตาลุงเลย 5555
– คาคิซากิ ยูรุ : หึย…
– มาม๊ายูรุกำลังถดถอยลงแล้ว XD
[หืม? เราจะอ่านมาร์ชแมลโลว์กันต่อแบบนี้เลยหรอ?]
– ใช้เลย
– เอาเลยเอาเลย
– มันคืออาหารตา…
– ด้วยโปรดสลับที่กับเราที นาโนะ…
“สำหรับคำถามที่ถามกับฉัน ฉันคิดว่าคงเป็นคาราเกะหละ ช่าย ฉันอยากลองทานคาราเกะของยูกะจังงงง”
– ฉันเข้าใจเลย
– ฉันอยากลองกินอันที่อยู่ในวิดีโอก่อนหน้านี้
– ฉันมีคาราเกะเป็นข้าวเที่ยงหละ ฉันจะมโนว่าเธอเป็นคนทำมัน
– หยุดเลย มันฟังดูเศร้ามาก…
[ต่อไปก็… เกมฉันรักเธอ? มันคืออะไรอะ?]
“โอ๋ เกมฉันรักเธอออออ”
– เดียวก่อนนะ ฉันคิดไปเองหรือฉันนึกภาพออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
– อย่าพึ่งกระโตกกระตาก
– พวกเราเห็นเธอแสยะยิ้มนะ ฟุวารี้!!!
[เอ่?!]
ฟุวะจังจับผมหันไปหาเธอตรงๆ
“ฉันรักเธอนะ ยูกะจัง”
[ฟุเอ่?!]
เธอพูดแบบนั้นใส่ผมตรงๆ ใบหน้าของผมก็กลายเป็นสีแดง
“ฮะฮะฮะ เธอหน้าแดง! แปลว่าฉันชะน้าาาา”
– ขี้โกง 😞
– นั้นมันขี้โกงชัดๆ
– ยัยคนเจ้าเล่!!!
– คาคิซากิ ยูรุ : ขอโทษนะ ที่นี้คือร้านคาราโอเกะที่ไหนหรอ? ฉันจะไปพังมัน ใครก็ไดบอกฉันที่นะว่ามันอยู่ไหน
– มาม๊ายูรูใจเย็นนนนนนน!!!
[ถะ โถ่ว! คุณทำผมตกใจหมดเลย!
ต่อไปก็… บทพูดจากแพ๊คเสียงเวอร์ชั่น โอนี้จัง ของผมหรอ?]
– เอาจริงดิ?
– ฉันจะซื้อมัน
– ฉันจะไปซื้อมันเดียวนี้แหละ
– แพ็คเสียงอะไรหรอ?
– เธอจะเริ่มขายแพ็คเสียงที่ขายในคอมมิกเก็ตทางออนไลน์เร็วๆนี้
– อ่า แบบนี้เอง มันถูกใส่ไปในนั้น
– ช่าย
“แคะหูมันมากเกินไปหน่อย เพราะงั้น ขอโทษน้าาาา”
[ฟูว…]
– ยุกะจังโล่งใจ 555
– ก็นะ อะไรที่มากไปกว่านี้จะสร้างความเสียทางจิตใจแน่นอน
– นั้นเป็นคำขอสุดท้ายของมาลแมลโลว์ยาวๆนั้นใช่ไหม?
“ถ้างั้นพวกเราไปคำถามต่อไปกันเลยน้าาาาา?”
<คำถามสำหรับฟุวะจัง!
ถ้ายูกะจังให้พรเธอได้ข้อหนึ่ง มันจะเป้นอะไรหรอ?
ปลดปล่อยความต้องการของเธออกมาได้เท่าที่ต้องการเลยนะ หรือเธออาจจะพยายามเพิ่มคะแนนความโปรดปรานก็ได้นะ>
– คะแนนความโปรดปราน ก๊ากกกก
– ปลดปล่อยความต้องการ?? XD
– อยากรู้จังเธอจะขออะไร
“เอ่อ อะไรก็ได้ ใช่ไหม?”
– โอ๋ ไม่นะ
– /อึก
– มันจะต้องสุดยอดมาก 5555
“ถ้าแบบนั้น บางที่… ไปเดตกันหนึ่งวัน?”
– หืม?
– มันธรรมดาจนน่าตกใจ
– มันปกติ….
[มันแปลกๆยังไงไม่รู้พอคิดว่ามีแค่นี้…]
“งั้นไปเดตกันนะครั้งหน้า!”
[หืม?]
– ยูกะจังหนีปายยยยย
– ไม่นะ… มันป่าเถื่อนเกินไป….
– คาคิซากิ ยูรุ : ฉันไม่ยอมให้มันเกินขึ้นหรอก!!!
– มาม๊ายูรุ 555
– เธอเป็นตัวละครผู้หญิงที่เข้าไปขว้างความสัมพันธ์ของยูริ… ฉันโอเคกับมันนะ
[บะ บางทีนะ ผมต้องเก็บมันไปคิดก่อน…]
[โอเค นี้เป็นมาลแมลโลว์สุดท้ายแล้ว!]
– เธอไม่รู้สึกแปลกๆกับการนั่งบนตักอีกแล้ว 555
– เธอยอมแพ้แล้ว
– ยูกะจังทำใจยอมรับมันได้เร็วมาก 555
<ถ้าพวกเธอต้องแสดงความขอบคุณให้กันและกันตอนนี้เลย พวกเธอจะพูดอะไรหรอ?>
– ว้าว นี้มันปกติที่สุดของวันนี้แล้วนะเนี้ย 555
– เธอเอาทีเด็ดออกมาในตอนท้ายสุด!
– หืม ฉันชอบคำถามนี้แหะ
– หยุดพูดประโยคเจ๋งๆ ของยูกะจังได้แล้ว
[อะไรที่ผมรู้สึกขอบคุณฟุวะจังหรอ….
ก็นะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชื่อของผมกระจ่ายออกไปมากแค่ไหนเพราะเธอ และผมก็รู้สึกขอบคุณเธอที่มาดูไลฟ์ของผมบ่อยๆ
อ่อ แล้วก็ร้านอาหารที่เราไปกินด้วยครั้งที่แล้วก็อร่อยมากเลยหละ!]
“สำหรับฉัน อืมม… ฉันรู้สึกขอบคุณที่ยูกะจังเกิดมา เธอน่ารักเกินไป… น่ารักเกินไปจริงๆนะ…”
– ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ
– เถียงไม่ได้เลย
– มันคือความจริง
– จากใจเลย
[คะ คุณทำให้ผมเขิน…]
“นี้แหละ สิงนี้แหละ!!! พวกนายเห็นนี้ไหม?!?!?!”
– ช่าย!!!
– นี้แหละที่พวกเราพูดถึง!!!
– เธอมันผู้หญิงบาปหนา!!!!
– เธอหมายถึงผู้ชายใช่ไหม?
[อืม… เอาหละ จบกันไปแล้วสำหรับมาร์ชแมลโลว์! เดียวผมจะขอออกไปแปปหนึ่ง ทุกคนรอผมก่อนน้า โอเคนะ!]
“หืม? มีอะไรหรือเปล่า?”
[นิดหน่อยหละ! ผมจะรีบกลับมาน้า!!!]
แล้วผมก็ออกมาจากห้องทั้งอย่างนั้น
เฮอ เธอทำมันไปแล้ว
ฟุวะจังจะต้องไม่คาดคิดแน่นอน!!
ผมหยิบชุดขึ้นมาแล้วเปลี่ยนมันในห้องน้ำ
แล้วหลังจากเปลี่ยนเสร็จแล้ว ผมก็หายใจเข้าลึกๆแล้วกลับเข้าไปในห้อง
*************
[นิดหน่อยหละ! ผมจะรีบกลับมาน้า!!!]
แล้วยูกะจังก็ออกไปจากห้องทั้งอย่างนั้น
“พวกเราแกล้งแรงไปหรอ..?”
– แต่เธอน่ารักเกินไป ใครจะไปอดใจไหวกันละ?
– เดียวเธอก็กลับมา
– พวกเราแค่ต้องรอ
“พวกนายพูดถูกกกก พวกเรามาอ่านมาลแมลโลว์รอจนกว่าเธอจะกลับมา โอเคม๊ายยยย?”
– ได้เลย
– เลือกของฉัน เลือกของฉัน!!
– ยะหู้วววว
หลังจากรอมาประมาณสิบนาที ยูกะจังก็กลับมา
และเธอก็ดูน่ารักขึ้นเยอะเลย
*************
กลับมาแล้วครับ แล้วก็จะจากไปแล้วครับ 5555
ปีใหม่กลับมาติดเกนชิน งอมแง่ม (เพราะเครียดด้วยแหละ)
ที่กลับมาแปลต่อได้เพราะเควสแฮ้งเอ้าของเฮย์โซ ที่น่าเบื่อจนผมหยุดเล่นมาแปลนิยายแทน
ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ
-A Cup of Owls
