“หือ…? ฉันกอดยูกะจังแล้วฉันก็…หือ?”
[โอ๋ คุณตื่นแล้วหรอ เน่จัง?]
“หือ? อะไรนะ เอ่อ?”
[คุณเหนื่อยมากเลยใช่ไหมเน่จัง? ลูบลูบ]
“นี้คือ…สวรรค์…หรอ?”
[นี้คือชีวิตจริงนะ รู้ไหม?]
– ทั้งสองคนไม่มีใครรู้ตัว!!!
– อ่า…เทเท
– ฉันดูมันได้ตลอดไปเลย
– คาคิซากิ ยูรุ : กรอด…
– ฉันเองก็อิจฉา นาโนะ…
– แต่มันก็ดูแบบอบอุ่นหัวใจดี, ไม่สิ
“ความจริง? ไม่สิ ไม่มีทางที่เธอจะทำอะไรแบบนี้ให้ฉันหรอกนะยูกะจางงง”
[ทำไมจะไม่หละ? มีอะไรที่คุณอยากให้ผมทำให้อีกไหมฮะ?]
“อืม ก็กอดฉันแน่นๆแล้วกระซิบใส่หูฉันว่า ‘ผมรักคุณ’?”
[คุณอยากได้แค่นั้นหรอ?]
“หือ?”
ผมกอดเน่จังแน่นๆแล้วกระซิบคำที่ถูกขอใส่หูของเธอ
[ผมรักคุณ เน่จัง]
“อุฮิฮิฮิ…. ฉันมีความสุข…”
– ตา!!! ตาของเธอ!!!
– เธอตาเหลืองเลย ก๊ากกกก
– พรวดดด 55555
– น้ำลายเธอคงกำลังไหล ก๊ากๆๆ
– น่าอิจฉา….
– ฉันเองก็อยากได้แบบนั้นเหมือนกัน
[มีอะไรอีกไหมฮะ?]
“ฉันขอทำอะไรกับเธอแทนได้ไหม?”
(ผู้แปล : หนีไป)
[ผมไม่มีปัญหาอะไร….]
“เธอมนอนบนตักฉันได้ไหม?”
[อือหือ ได้สิ?]
“มาตรงนี้ม๊ะ!”
[โอเค]
ผมล้มตัวลงนอนบนตักของฟูวะจัง
“อ่า… เธอน่ารักที่สุด….”
[เน่จังมันจักจี้นะ]
เน่จังลูบหัวผม แต่ผมของเธอโดนแก้มของผมและมันก็ทำให้ผมรู้สึกจักจี้นิดหน่อย
“ขอโทษนะ แบบนี้ดีขึ้นไหม?”
เน่จังรวบผมของเธอไปด้านหลังทำให้มันไม่โดนหน้าผมแล้ว
[อือ! แบบนี้โอเคเลย!]
– นี้มันเชี้ยอะไรวะ?!
– หึยยยยยยยยย
– พวกเธอเป็นพี่สาวน้องกันไปแล้วมั้งเนี้ย
– คาคิซากิ ยูรุ : ฉันต่างห่างที่ควรจะเป็นพี่สาวของยูกะจัง!!!
– เธอมีปัญหาเรื่องนั้นเรอะ?!
[อิอิ เนจังลูบหัวรู้สึกดีจัง]
“จริงหรอ? ดีใจจัง”
ฉากนี้ดำเนินต่อไปอีกประมาณสิบนาที ก่อนที่อารมณ์ของฟูวาริจะเปลี่ยนไป
“ฉันไม่รู้สึกแย่เลยถ้านี้มันจะเป็นแค่ความฝัน”
[เน่จัง เป็นอะไรไปหรอ?]
“ฉันขอกอดเธอได้ไหม?”
[ได้สิ?]
“เย้!”
แล้วเน่จังก็กอดผม
เธอกอดผมจากด้านหน้าแน่นมากและยังลูบหัวผมต่อไป
ความอบอุ่นจากตัวของเธอนั้นทำให้ผมรู้สึกสบายตัว
ผมเริ่มจะรู้สึกง่วง…
[ฟี.. ฟี…]
“หือ? เธอหลับไปหรอ?”
“ฟุฟุฟุ เธอเนี้ยน่ารักจังเลยน้า ยุกะจัง”
– แย่แล้ว! ยุกะจังกำลังโดนจู่โจม!
– ยุกะจัง ตื่น!!!!!
– ตอนนี้มันจะเป็นตอนที่เธอก้มลงไปจูบ นาโนะ!
– ไม่ชั่ยว่าเธอควรจะหยุดพวกเขาเรอะ?!
– คาคิซากิ ยูรุ : นี้มันคือร้านคาราโอะเกอะร้านไหน?! ฉันจะรีบไปที่นั้นเลย!
– เธอคิดว่าพวกเขาจะบอกเธอง่ายขนาดนั้นเลยเรอะ?!
************
“จิ้ม จิ้ม”
ฉันจิ้มเบาๆที่แก้มของยูกะจังที่หลับไป
มันทั้งนุ่ม ทั้งน่าหยิก
“ฟุฟุ ถ้าตอนนี้ฉันกำลังฝันอยู่ ฉันขอมไ่ตื่นอีกเลย…”
แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นคอมเม็นปรากฎขึ้นบนหน้าจอคอมของฉัน
“หือ? นี้คือความจริงหรอ?”
งั้นก็แปลว่า…ยูกะจัง…
“อ่า เธอกำลังเคลิ้มอยู่หรอ?!”
– ในที่สุด ฟุวะจังก็รู้ตัว!
– ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่ามันเป็นโหมดเคลิ้ม!
– คาคิซากิ ยูรุ : อีกนิดเดียวฉันก็แหกเข้าไปในร้านคาราโอเกะนั้นแล้ว
– คุณแม้งโครตน่ากลัว มาม๊ายูรุ 555
– ฉันหวังว่าฉันจะได้ไปอยู่ตรงนั้นแล้วจิ้มเธอด้วย
– ฉันเองก็อยากจิ้มยูกะจังเหมือนกัน
“ฉะ ฉันขอโทษ! เธอน่ารักเกินไป ฉันอดใจไม่ไหว…”
– อ่าา ตามตรงเลย ฉันไม่ว่าเธอหรอกนะ
– ฉันเองก็อยากได้เหมือนกัน นาโนะ
– ฉันเองก็อยากให้เธอพุดแบบนั้นกับฉันเหมือนกัน…
– เห็นด้วย…
“ละ แล้ว เอ่อ อาจารย์ยูรุ ฉันควรจะทำยังไงเวลายูกะจังเป็นแบบนี้?”
– คาคิซากิ ยูรุ : ครั้งก่อนเธอกลับมาเป็นปกติหลังจากตื่นขึ้นมา เพราะงั้นฉันคิดว่าเธอลูบตัวต่อไปแบบนี้ก็พอแล้ว ถึงจะน่าหงุดหงิดก็เถอะ
– “ถึงจะน่าหงุดหงิดก็เถอะ” ก๊ากก
– มาม๊ายูวู…
– แต่มันก็มีวิธีอื่นใช่ไหม?
– ฉันก็คิดเหมือนกัน
– พวกเราต้องดูฉากนี้ไปอีกกี่นาทีเนี้ย? 555
– นี้มันไม่ใช่ไลฟ์ร้องเพลงอีกแล้ว XD
– ชูวว อย่าพูดถึงมันสิ ก๊ากก
“ถ้าแบบนั้น ฉะ ฉันจะลูบยูกะจังต่อไป… ฮ่าา…. นี้มันดีจังเลย…”
– เธอไม่ซ้อนความรู้สึกของเธอเลย ก๊าก
– มันเขียนอยู่บนหน้าเธอหมดแล้ว 55
– คาคิซากิ ยูรุ : ฉันคิดว่าเธอควบคุมตัวเองได้ดีมาก เอาจริงๆนะ ฉันเกือบจะหลุดแล้วเหมือนกัน
“ขอบคุณสำหรับคำชม…”
– เธอ…ให้คำชมเธอหรอ?
– คำชม…?
– การที่เธอไม่จู่โจมเธอก็น่าทึ่งมากเลย แต่ก็นะ
– เดียวนะ ยูกะจังเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ว่ามันต้องกลับกันหรอ?
– ตามปกติเราควรจะห่วงฟุวะจังมากกว่า ก๊าก
– ก็นะ ฟุวะจังก็แบบนี้แหละ
– นายพูดมันออกมาแล้ว
– พูดแบบนั้นเพื่อเป็นข้ออ้างสำหรับทุกอย่ามั้นโครตป่วยเลย
“กะ ก็นะ ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ เพราะงั้น…?”
– เธอพูดเองแบบนั้น? ก๊าก
– รู้ใช่ไหมว่าทุกคนกลัวว่าเธอจะจู่โจมจริงๆนะ 5555
– ฉันโล่งใจที่พวกเรากังวลไปเอง แต่มันก็
“ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร!!!”
-ใช่ ช่ายยยย แน่นอน
– ฟุวะจังเป็นผู้ใหญ่ อืมมมมมมมม
– ฟุวะจังเป็นผู้ใหญ่…?
“ทุกคนโหดร้ายไปไหม?!”
– ก็นะ มันเป็นฟุวะจัง
– มันแค่ว่าฟุวะจังเป็นแบบนั้น
– ฟุวะจังก็เป็นแบบนี้แหละ
– ฟุวะจังเป็นแบบนั้นแหละเนอะ
“หึ…. จะพูดอะไรก็พูด… ฉันจะให้ยูกะจังปล่อบฉัน…”
– เธอพูดแบบนั้นหน้าตาเฉยเลย แต่ยูกะยังไม่ตื่นมาเลยนะ
– ยูกะจัง ผู้ที่อยู่ในกำมือของเธอ…/กลืนน้ำลาย
– คาคิซากิ ยูรุ : มันรู้สึกดีนะเวลาที่ยูกะจังเชื่อใจเธอมากพอที่จะปลอยให้เธอดูเลยเขา
– ฟังดูเหมือนมาม๊ายูรูแค่มีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน…
– คาคิซากิ ยูรุ : ฉันเคย! แบบตอนที่เธอเคลิ้มตอนออฟคอแลป แล้วก็ตอนที่เราเดินทางไปโตเกียวด้วยกัน
“พวกเธอยู่ด้วยกันทั้งวันที่โตเกียวใช่ไหม? ฉันอิจฉามากเลย แต่ตอนนี้ฉันสามารถอ้อนยูกะจังได้ ฉันจะไม่บ่น…”
ฉันยิ้มพล่างมองใบหน้าที่กำลังหลับไหลของยูกะจัง
– เห็นได้ชัดเลยว่าฟุวะจังดูมีความสุขมากเวลาเธอได้อยู่กับยูกะจัง
– คาคิซากิ ยูรุ : ฉันปฏิเสธไม่ได้เลย ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน
– เหมือนกัน
– เห็นด้วย
“อือ…”
ยูกะจังเริ่มขยับตัวไปมาในแอดแขนของฉัน
“อ๊ายย?!”
“หือ..? เอ๊ะ? ทำไมผม…? หือ? ฟุวะจัง… อ่า”
“ยูกะจัง เธอตื่นแล้ว!”
“ผะ ผมขอโทษ!!!
ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมหมายถึง ทำไมผมถึงนอนหนุ่นตักของฟุวะจังได้หละ..?”
“มะ ไม่ต้องคิดมากนะ! ฉันเป็นคนที่ขอให้เธอนอนเอง”
“ทำไมคุณถึงทำแบบนั้นหละ?!”
– ดูเหมือนจะยูกะจังจะออกจากโหมดเคลิ้มแล้ว แต่เธอจำอะไรไม่ได้เลยหรอ?
– คาคิซากิ ยูรุ : ครั้งที่แล้วเธอก็จำไม่ได้เหมือนกัน….
– เธอตื่นก็ดีแล้ว แต่เราจะเอายังไงกับไลฟ์ต่อดีหละตอนนี้ 5555
“ถะ ถ้างั้น มาไลฟ์ต่อกันเถอะ!”
“ระ รับทราบ!”
– ไลฟ์นี้แม้งมั่วไปหมดแล้ว ก๊าก
– ใจเย็น XDD
– พวกเรากำลังสนุก แถมยังได้รับพลังเทเทด้วย เพราะงั้นพวกเราไม่มีปัญหาหรอก 555
แล้วพวกเราก็เริ่มไลฟ์ของพวกเรากันต่อ
************
ไลฟ์นี้ก็ชิบหายดีมัง? ว่าแต่ฟุวะจังไม่คุกแน่นะ?
ผู้แปลติดเกมครับบวกกับเปลี่ยนคีย๋บอร์ดใหม่เลยยังไม่ค้อยชินเลยมาช้ามาก ก๊ากกก
-A Cup of Owls
