ตอนที่ 47
「ยูกินะ, เธอทำได้มั้ย?」
ผมถามยูกินะระหว่างที่ยองอยู่ในสวนบ้านผม
「ฮึ่ม」
ยูกินะพองแก้มของเธอและเลี่ยงสายตาเธอ
นั่นอะไร? ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนที่พูดว่าเธอจะทำทุกอย่างที่ผมพูดเหรอ แทนที่จะเป็นอย่างนั้น, ทำไมเธอไม่พอใจกระทันหัน? มันดูเหมือนเธอไม่ชอบบางอย่าง
ผมได้หงุดหงิดแต่ผมต้องทนมัน ผมจะเป็นคนที่มีปัญหาถ้ายูกินะไม่ยอม
ผมถอนหายใจระหว่างที่มองขึ้นไปหายูกะนะและแขนของผมถูกจิ้ม
หันหน้าไป, มารินะได้ยองต่อจากผมก่อนผมรู้ตัว, จากนั้นเธอนำริมฝีปากมาใกล้หูผม
「ชั้นเชื่อว่าเธออยากจะถูกเรียกว่า “เซ็ตซุนะ” แทนที่จะเป็น “ยูกินะ”」
ผมมั่นใจกับที่เธอกระซิบมา
มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?
เธอไม่บ่นเมื่อเธอถูกเรียกว่ายูกินะโดยมารินะที่เป็นศัตรูในความรัก แต่เธออยากให้ผมเรียกเธอว่าเซ็ตซุนะ?
แต่นั่นหมายความว่าเธออยากจะถูกปฏิบัติในฐานะผู้ชายนะ
เธอจะมีเซ็กส์กับผมไม่ได้ถ้าเธอยังคงเป็นแบบนั้นไปตลอด แทนที่จะเป็นอย่างนั้น มันเป็นท่าทางที่ต่อต้านเกินไป
ยังไงซะ, นี่เป็นสถานการณ์ที่เราไม่สามารถหนีได้โดยไม่มีผู้เสียสละดังนั้นผมจะมองข้ามไปครั้งนี้
「เซ็ตซุนะ」
ผมถอนหายใจ, ผมเรียกยูกินะระหว่างที่มองขึ้นไปหาเธอ
「โอ้ว!」
ยูกินะที่พองแก้มและมองไปทางอื่น มองผมและตอบอย่างร่าเริงทันทีทีผมเรียกเธอเซ็ตซุนะ จากนั้นเธอหัวเราะ
เธอยอมรับว่ามารินะเป็นผู้หญิงของผม แต่เธอไม่ยอมแพ้กับผม ดังนั้นผมเชื่อว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่เป็นไปได้มั้ยว่าเธอไม่คิดอะไรเลย
นี่เป็นความเจ็บในหัว
ยังไงซะ โอเค ผมไม่มีเวลารู้สึกเหนื่อยกับสิ่งนั้น
「ฟังนะ เซ็ตซุนะ ชั้นจะทบทวนแผนการ เธอจะเข้าไปในบ้านก่อน จากนั้นเธอจะเกาะแม่ของชั้นเมื่อเธอเข้าไปในบ้าน จากนั้นบอกเธอว่าเธอมีปัญหาเพราะเธอหลงทาง!」
「เข้าใจแล้ว! ปล่อยชั้นได้เลย!」
ยูกินะพยักหน้ากับคำพูดผมและยกมือขวาของเธออย่างร่าเริง
เธอมั่นใจเหรอ? เธอเข้าใจมันจริงๆนะ? ไม่ใช่ว่าเธอตอบมาโดยไม่คิดอะไรนะ?
ยังไงซะ, แต่มันโอเคนะ เด็กโง่มันสะดวก
มันเป็นวันธรรมดาดังนั้นแม่อยู่ในบ้าน
แม่รู้จักมารินะและยูกะแต่เธอไม่รู้ว่าพวกเขามาในตอนเช้า แต่เพราะสองคนนั้นมาที่บ้านผมแม่ผมไม่แหย่จมูกเข้ามา
ยังไงซะ, ผมมีแผนที่จะให้เพฉะฮินะมาด้วย
ด้วยผู้หญิงสามคน, มันเป็นไปได้ที่แม่ผมจะแหย่จมูกเข้ามาอย่างที่คาด
มันโอเคถ้าแม่ผมไม่พูดอะไรแต่ผมจะมีปัญหาถ้าเวลาที่เราปรึกษากันปรากฏขึ้น ผมวางแผนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจแม่ผมในกรณีนั้น
ผมเรียกมัน: ปฏิบัติการณ์เด็กหลง
ยูกินะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีประโยชน์
ทั้งหมดเพราะเธอเป็นโลลิ เธออยู่นอกกำลังรบ ผมไม่คาดหวังอะไรจากเธอ
ที่ผมต้องการคือความร่วมมือของเพฉะฮินะและโลลิฮินะ ยูกินะและโลลิฮินะเป็นนักเรียนของลิลลี่สีดำ สองคนนั้นต้องทำงานร่วมกันดังนั้น พวกเขาจะไม่เป็นเป้าง่ายสำหรับฮิซูกิ ถ้าโลลิฮินะถูกเล็งและเพฉะฮินะร่วมงั้นเราก็จะทำการเคลื่อนไหวแรกได้ไวกว่า
ด้วยสิ่งนั้นที่พูด ผมไม่จำเป็นให้ยูกินะอยู่ในการคุยครั้งนี้ นั้นทำไมผมจะใช้ยูกินะเป็นเบี้ยสังเวย และตั้งแผนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจแม่
ถ้าเด็กหลงทางยูกินะขอความช่วยเหลือแม่, แม่จะรู้สึกว่ามันช่วยไม่ได้และจัดการกับมัน เมื่อเธอทำ, ผมจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ
แม้ว่ามันจะเป็นแผนการที่เอาแต่ใจ, ยังไงซะ, ผมจะไม่มีปัญหาถึงตายแม้ว่ามันล้มเหลว
แย่ที่สุด, เราสามารถไปคุยที่สวนได้
ผมได้ติดกับบ้านเพราะผมเหนื่อยและอยากจะผ่อนคลาย
「โอเค, ยูกินะ, ไป!」
「ฮึ่ม」
ผมคิดว่ายูกินะจะวิ่งเมื่อผมให้สัญญานแต่เธอพองแก้มและมองไปทางอื่น
โอ้, “เซ็ตซุนะ”, ใช่ เค, โอเค, เข้าใจแล้ว จริงๆเลย
「กาโจ เซ็ตซุนะ, อย่าทำให้ชื่อเท่ๆตองอับอาย! แสดงให้ชั้นดูว่าเธอเป็นผู้ชาย!」
「โอ้ว!」
ถอนหายใจในใจผม, ยูกินะดูมีความสุขกับคำพูดผม, อย่างที่ผมคิด, ตาสีฟ้าของยูกินะสว่างและเธอยกมือขวาและตอบอย่างร่าเริง
「โอออออออออออออออ้」
จากนั้นเธอวิ่งไปที่ประตูระหว่างที่ตะโกน
ไม่ใช่ว่ามันกระฉับกระเฉงเกินไปสำหรับเด็กหลงทางเหรอ?
ผมซ่อนตัวในสวนกับมารินะระหว่างที่คิดอย่างนั้น
ยูกะ…ดูเหมือนจะซ่อนตัวเธอด้วย
「สวัสดดดดี! หนูเป็นแฟนสาวของโมทาโร่, คิบะชิโระ ยูกินะ! นามแฝงของหนูคือกาโจ เซ็ตซุนะ! หนูเป็นเด็กหลงทาง! หนูเป็นเด็กหลงทางดังนั้นหนูมีปัญหา! แม่ของโมทาโร่อยู่ที่นี่มั้ย!? หนูอยากจะแต่งงานกับโมทาโร่!」
ยูกินะตะโกนอย่างกระฉับกระเฉงระหว่างที่เคาะประตู
「ฮ่า, ฮ่าฮ่า…เธอเป็นไอโง่」
เด็กหลงแต่เธอพูดเหมือนมันเป็นปัญหาคนอื่น
แล้วก็? แต่งงานอะไร!? ตั้งแต่ทีแรก, อย่าพูดชื่อผม แผนนี้จะล่มถ้าเธอพูดชื่อผม
ผมไม่ได้คาดหวังมากแต่ปล่อยมันให้ยูกินะแค่โง่เง่า
นี่มันเหนือกว่าความโกรธและความทึ่งจนหัวผมรู้สึกเจ็บ
「ยูกินะ-จังรักซูซูฮาระ-ซังจริงๆ ไม่ใช่เหรอ?」
มารินะที่ยองอยู่ต่อจากผมพึมพำด้วยความอิจฉา ระหว่างที่มองยูกินะที่ตะโกนและเคาะประตู
ไม่ ไม่ ไม่, ผมไม่พอใจเลยซักนิด ไอโง่นั่นทำทุกอย่างเสียในตรงกลาง
「เราควรจะไปที่สวนมั้ย…?」
ฮ่าา, จริงๆเลย แม้ว่าผมอยากจะผ่อนคลาย
「เฮ้ เฮ้, แม่โมทาโร่! หนูมานี่! หนูเป็นเด็กหลงทาง! หนูจะไม่หลงถ้าหนูแต่งงานกับโมทาโร่!」
ยูกินะตะโกนต่อไประหว่างที่เคาะประตู จากนั้นมารินะหัวเราะ ระหว่างที่ดูยูกินะ
อย่าหัวเราะ นั่นไม่ตลกเลยซักนิด
「ค่า, มาแล้ว, ใครーโอ้?」
ผมได้ยอมแพ้ที่จะพูดในบ้านดังนั้นผมหันไปที่สวนแต่ประตูได้เปิดและแม่มา
「โอ้ชั้น, ช่างเป็นแขกที่น่ารัก มีอะไรเหรอ?」
แม่ที่ยองอยู่กับที่พูดกับยูกินะ
「โอเน่-ซังคือแม่ของโมทาโร่?」
「โอเน่!? เอ๋!? ช-ใช่, อืม, ป้าคนนี้เป็นแม่ของโมทาโร่ เอ๋? เพื่อนของโมทาโร่เหรอ?」
แม่ดูตกใจจากการถูกเรียกว่าโอเน่-ซังโดยยูกินะดังนั้นเธอตอบยูกินะด้วยหูที่แดง
「โออ้, โอเน่-ซังคือแม่ของโมทาโร่ คุณสวยไม่เหมือนกับโมทาโร่ หนูคิดว่าคุณเป็นสาวมหาลัย」
「ม-มหาลัย!? อ-เออ๋!? น-นั่น, ป้าเป็นป้าแล้วนะรู้มั้ย」
คำพูดของยูกินะทำแม่หน้าแดงและเธอได้หวั่นไหวอย่างชัดเจน เธออายและหวั่นไหว
สาวมหาลัย? นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างที่คาด คำชมนั้นจะได้ยินเป็นคำเสียดสีอย่างเดียว
แต่แม่ที่แดงถึงหูดูดีใจอย่างไรก็ไม่รู้
「สาวมหาลัยมันมากเกินไปแต่แม่ของซูซูฮาระ-ซังยังเด็กและสวยมาก」
มารินะหัวเราะระหว่างที่กระซิบ
อย่างนั้นเหรอ? ผมยอมรับว่าเธอไม่เหมือนผมแต่เธอจะบอกว่ามากขนาดนั้น? ไม่ ไม่, นั่นปรกติผมเดาว่า
หรือว่า, ผมได้ยินได้เป็นคำเสียดสีอย่างเดียวเมื่อมันมาจากมารินะที่เป็นคนสวย
「อ-เอ่อ, ชื่ออะไรแล้วนะ?」
「คิบะชิโระ ยูกินะ, นามแฝงคือกาโจ เซ็ตซุนะ」
「น-นามแฝง? เอ๋?」
「อึน!」
「ง-งั้น, เอ่อ…ยูกินะ-จัง?」
「เอ๋!?」
「เอ๋!? หือห์!? ชั้นพูดผิดเหรอ!?」
ทันทีที่แม่ผมเรียกชื่อยูกินะ, ยูกินะส่งเสียงตกใจและแม่สั่นและตาเธอดูอยู่ในความตื่นตกใจ
「เซ็ตซุนะดีกว่าแต่, โอเน่-ซังเป็นแม่ของโมทาโร่ หืมมมม」
กอดอกของเธอ, ยูกินะปิดตาและพึมพำ, จากนั้นเธอดูแม่เมื่อเธอเปิดมัน จากนั้นเธอแปะไหล่แม่ผม
「งั้นชั้นจะปล่อยให้คุณเรียกหนูว่ายูกินะ มันเป็นกรณีหายาก! เพราะทั้งหมดคุณเป็นแม่ของโมทาโร่」
「เอ๋? อะไร, อ-เอ่อ…ขอบคุณ?」
ยูกินะปล่อยให้เรียกเธอว่ายูกินะอย่างไม่เต็มใจ ผมไม่รู้ว่าการตอบสนองของยูกินะโอเคมั้ย แต่แม่ผมที่สับสนกับยูกินะพยักหน้าไปก่อนตอนนี้
「ชั้นชอบคุณโอเน่-ซัง คุณอ่อนโยน」
「เอ๋? อ-อย่างนั้นเหรอ?」
「เฮ้ เฮ้, ชั้นเรียกคุณว่าแม่ได้มั้ย?」
「เอ๋? อ้า, อึน? อึน, อ-โอเค」
「แม่, หนูหิว! หนูอยากจะกินข้าว!」
「อ-อย่างนั้นเหรอ? ช-ใช่ อึน, ง-งั้น, อยากกินด้วยกันกับแม่มั้ย?」
「อึน! หนูจะกิน! แล้วก็อาบน้ำด้วยกันทีหลัง!」
「อ-อย่างนั้นเหรอ? ช-ใช่, อึน อาบน้ำ เข้าใจแล้ว」
แม่ค่อนข้างสับสนและมันดูเหมือนเธอถูกครอบงำโดยยูกินะ
「อ-เอ่อ, เธอเป็นเด็กหลงทางใช่มั้ย?」
「อึน! หนูเป็นเด็กหลงแต่หนูกลับบ้านคนเดียวได้!」
「เอ๋? อะไร? แม้ว่าเธอจะหลง? เธอกลับได้? อ-อย่างนั้นเหรอ?…หือห์」
「ช-ใช่? เธอหิว? ค-คนอเมริกันชอบเนื้อใช่มั้ย?」
「หนูไม่ใช่อเมริกัน! พ่อเป็นไอริช, แม่เป็นคนอังกฤษ! และหนูเป็นคนเดียวที่พูดญี่ปุ่นได้!」
「อ-อย่างนั้นเหรอ? ขอโทษ, ชั้นไม่เข้าใจมันดี」
แม่ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นอารมณ์ที่เป็นไข้ในความวุ่นวายนี้
ยูกินะครอบงำเธอดังนั้นเธอนำยูกินะเข้าไปในบ้าน
…การพัฒนานั่นมันอะไรตอนนี้?
ผมไม่เข้าใจมันดีแต่…
「แผนสำเร็จ?」
สงสัยว่ามันเรียกว่าสำเร็จได้มั้ย? ผมรู้สึกว่ามีหลายอย่างไม่ดีที่นั่น
แต่, ยังไงซะー
「แม่ดูเหมือนจะถูกนำโดยเธอ…」
ในกรณีนั้น, ยูกินะก็พอแล้ว
มันจบได้สวย ดังนั้นผมควรจะพูดว่ามันดี?
「มารินะ, ยูกะ-จัง, ไปกัน」
ซ่อนตัวผมในสวนกับมารินะ, ผมเรียกยูกะที่ซ่อนอยู่อีกที่
「ได้」
มารินะพยักหน้า เห็นอย่างนั้น ผมยืนขึ้นและหันหน้าเข้าประตู แต่ยูกะไม่ตอบสนองดังนั้นผมมองไปรอบๆ
ยูกะไม่อยู่ทที่นี่? ไม่, นั่นไม่มีทางเป็นไปได้
ผมคิดอย่างนั้นดังนั้นผมใช้ความสามารถของผม จากนั้นผมเห็นยูกะอีกฝั่งหนึ่งของกำแพง
ยูกะวางมือถือที่หูของเธอ ผมไม่ได้ยินเธอแต่ดูเหมือนเธอพูดกับบางคนอยู่
ผมสามารถอ่านการเคลื่อนไหวของปากแต่ผมไม่ได้ยินเสียงซักนิด ดังนั้นผมผมฟังไม่ออกซักอย่าง มากกว่านั้น เธอซ่อนตัวหลังกำแพงและงอตัวของเธอ
บทสนทนาที่จะแย่ถ้ามันถูกได้ยินเหรอ
ความคิดที่ยูกะทรยศได้หนาขึ้น, ในที่สุดผมก็รู้ว่าอะไรไม่ชอบมาพากล
ผมรู้สึกว่าเธอ “ซ่อน” มันแทนที่จะ “ทรยศ” ผม
จากนั้นความคิดผ่านเข้ามาในใจผมกระทันหัน ดังนั้นผมคลิกลิ้นของผมในใจ
ผมไม่คิดมัน แต่ยูกะอาจจะเคลื่อนไหวของเธอคนเดียว
เธอขยับคนเดียวและเธอได้ติดกับดักก่อนหน้า, นี่คือเหตุการณ์อาซาฮินะซ้ำอีกครั้ง
มันไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ถ้ามันเป็นยูกะ
แล้วก็, เธอได้คืนดีกับมารินะในเวลานี้ แต่เธออาจกังวลเพราะเธอพยายามฆ่ามารินะครั้งหนึ่งมาก่อน
ยังไงซะ, ไม่ใช่ว่านั่นยอดเยี่ยมเลยเหรอ?
「มารินะ ชั้นคิดว่าอาซาฮินะจะมาไม่เร็วก็ช้าดังนั้นเธอจะไปที่ห้องชั้น เพื่อเข้าร่วมกับอาซาฮินะ อธิบายเหตุการนี้กับอาซาฮินะและเกลี้ยกล่อมเธอให้เธอร่วมมือ」
「เอ๋!? ชั้นเหรอ!? ชั้นและอาซาฮินะ-ซังลำพังเหรอ!?」
มารินะดูตกใจจากคำพูดผมและเธอถามด้วยตาที่สั่น
ทั้งหมดเพราะอาซาฮินะเป็นแผลทางใจสำหรับมารินะ แน่นอนว่าเธอจะหวั่นไหว
แต่ー
「ชั้นจะบอกรายละเอียดทีหลัง แต่ชั้นอยากให้เธอเตรียมสำหรับอาซาฮินะที่จะให้ความร่วมมือ มันไม่จำเป็นต้องทำงานหนักเกินไป มันโอเคถ้าเธอแค่คุยเล่น มันไม่มีปัญหาถ้าเธอล้มเหลวเธอเลยทำตามที่เธอต้องการได้」
ผมพูดระหว่างที่แปะไหล่ของมารินะ
ผมจะทิ้งทุกอย่างให้มารินะทันที่ที่ผมตัดสินใจจะโทรเรียกอาซาฮินะ
อาซาฮินะจะทำตามถ้าผมสั่งเธอ แต่ผมไม่สามารถทำให้เธอร่วมมือถ้าผมทำให้เธอตามด้วยการบังคับ นั่นทำไมผมมีเจตนาที่จะถอยกลับ
ถ้ามันไม่มีใช่ผม ถ้างั้นอาซาฮินะอาจจะเชื่อฟัง
แล้วก็, ผมต้องไม่ให้อาซาฮินะและยูกะเจอกัน ทั้งหมดเพราะอาซาฮินะไม่รู้ว่าผมทำอะไรกับยูกะ แต่กระนั้น, ถ้ายูกะอยู่ในห้องผม เรื่องของการลักพาตัวของมารินะจะหายไป
「ชั้นจะคุยกับยูกะแป้ป งั้นชั้นจะปล่อยมันให้เธอนะ」
พูดสิ่งนั้น, ผมแปะไหล่มารินะอีกครั้ง
「ร-รับทราบ ชั้นจะลองมัน」
มารินะพยักหน้าระหว่างที่ตาของเธอสั่น เธอรู้สึกเครียดและไม่ปลอดภัยจากแผลทางใจของเธอ
หืมม, ถ้าผมสามารถดึงพลังของมารินะได้ดี งั้นมันเป็นไปได้สำหรับเธอที่จะพาอาซาฮินะมาเป็นพวก แต่มันดูเหมือนว่าเธอได้เหมือนจะล้มเหลว
มีวิธีที่จะทำให้เธอผ่อนคลายวิธิใดวิธีหนึ่งมั้ย?
โอ้ใช่
「ชั้นจะไม่โทษเธอถ้าเธอล้มเหลว แล้วก็, ถ้าเธอสำเร็จ, ชั้นจะมอบรางวัลให้เธอ」
มารินะตอบสนองกับคำพูดผมและสีของตาเธอได้เปลี่ยนอย่างชัดเจน
「ช-ชั้นจะทำเต็มที่」
จากนั้นเธอพยักหน้าอย่างทรงพลัง
มันดูเหมือนว่าพลังเยอะเกินไปได้เข้าไปที่ไหล่เธอแต่มันดีกว่าที่เธอไม่ลังเล
「งั้น, ชั้นจะปล่อยไว้ให้เธอ」
ผมบอกมารินะและหันกลับจากนั้นเดินไปหายูกะ
งั้น มา, ผมควรจะทำให้ยูกะสารภาพยังไงดี? เธอจะแค่โกหกอย่างสงบ
งั้นผมควรจะฟังตัวของเธอด้วยวิธีแมนๆ?
ในทางตรงกันข้าม, พวกเราไม่สามารถทำเธอเพราะเธอจะมึนในความสุขอย่างไรก็ตาม, วิธีอื่นจะทำไม่ได้
ยังไงซะ, เราแค่ทำที่เราทำได้
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
