ตอนที่ 48
ผมดึงมือยูกะ, อ้อมไปหลังบ้านของผม กลั้นหายใจและยองลง
「อ-อืม…」
ยูกะที่ยองต่อจากผมได้ตกใจเมื่อผมจับมือและนำเธอ, จากนั้นเธอถามอย่างรู้สึกไม่ปลอดภัย ผมมองตาของยูกะ จากนั้นหัวเราะระหว่างที่ปิดตาข้างหนึ่งและวางนิ้วชี้ไว้ที่ปากเธอ
ยูกะดูลนแต่กระนั้นเธอพยักหน้าและฝังหน้าของเธอไปบนเข่าของเธอ
ยูกะสั่นเบาๆ เมื่อผมใช้เอ็กซ์เรย์เพื่อดูหัวใจยูกะ, มันเต้นอย่างรุนแรง
ยูกะหวั่นไหวอย่างชัดเจนที่ผมเคลื่อนไหวเธอ แต่เธอหวั่นไหวจริงๆ หรือมันเป็นการแสดง
ยังไงซะ, มันอาจจะเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะเปลี่ยนความเร็วของหัวใจอย่างอิสระ ดังนั้นเธอหวั่นไหวจริงๆ
ยูกะพูดกับใครบางคนในมือถือ เธอได้หวั่นไหวเพราะเธอคิดว่าผมสังเกต พูดอีกอย่างก็คือ, เธอมีบทสนทนาที่มันจะแย่เมื่อถูกได้ยิน
ยัง, เราควรเขย่าเธอนิดหน่อยมั้ย?
「อึ๋น?」
ผมเอียงหัวระหว่างที่ส่งเสียงที่ไม่สนใจ, ผมยืดแขนขวาออกไปสู่ยูกะและลูบบริเวณไหล่ของชุดเธอ
เธอตกใจ? ยูกะที่ฝังหน้าเธอไปที่เข่ามองขึ้นมาหาผม
「มันมีขยะ มันเหมือนใบไม้แห้ง」
「!?」
เอาหน้าของผมไปใกล้หูยูกะ, ผมกระซิบจากนั้นยูกะสะเทือน
ผมเจาะผิวของยูกะด้วยมองแบบเอ็กซ์เรย์ การเต้นหัวใจที่ผมเห็นก่อนหน้าเด้งขึ้นและมันเกือบจะระเบิด
นี่ไม่ใช่การแสดง
「ข-ข-ขอบคุณ」
เพราะยูกะไม่มีทางรู้ว่าผมสามารถเห็นการเต้นของหัวใจ, เธอได้แสดงความขอบคุณระหว่างที่แกล้งทำเป็นสงบอย่างสิ้นหวัง
ยูกะได้หวั่นไหวอย่างชัดเจน
ผมมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
เธอได้เคลื่อนไหวลับๆ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผม แต่มันเป็นไปได้ที่จะจัดการกับมันเมื่อคุณสังเกตมัน แต่มันเป็นไปได้ที่มันอาจจะสายเกินไป
เธอจำเป็นต้องร่วมมือกับบางคนเพื่อรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับคนร้ายที่ลักพาตัวมารินะ แต่ยูกะไม่มีเพื่อนคนอื่นที่จะขยับโดยไม่หวังผลตอบแทนยกเว้นอาซาฮินะ ถ้าอาซาฮินะเคลื่อนไหวไม่ได้, งั้นเธอจะขอความร่วมมือจากคนอื่น
งั้น, ยูกะจะใช้อะไรจ่าย?
เงิน? หรือー
ยูกะให้ค่าตัวเองน้อย เธอคิดว่าตัวที่มีมลทินของเธอไร้มูลค่า
เธอสามารถใช้ตัวที่มีมลทินของเธอเป็นค่าตอบแทน
ยูกะจะมอบตัวของเธอเป็นค่าตอบแทนโดยไม่คิด
แต่นั่นเป็นแค่การคาดเดาของผม งั้นผมจำเป็นต้องนำความจริงออกมาจากยูกะ แต่เธอจะไม่ตอบอย่างจริงใจแม้ว่าผมถาม, ผมควรจะลองมันมั้ย?
ผมผ่านไหล่ขวายูกะและกอดเธอ ผมวางมือซ้ายไปบนไหล่เธอและนำหัวเธอตั้งขึ้น
ตาที่สั่นของยูกะแข็งจากการกระทำที่กระทันหันของผม จากนั้นริมฝีปากยูกะー
「!?」
ยูกะเปิดตากว้าง จากนั้นเธอดันปากผมออกไปด้วยสองมือ จากนั้นเธอกอดตัวเองและสั่น
ยูกะปฏิเสธการจูบระหว่างที่สั่น
มันได้บิงโกไปในทางที่ไม่ดีแล้ว
ยูกะที่ตัวและใจมีมลทิน เห็นตัวเองอย่างราคาถูก แล้วก็, ยูกะคืนดีกันกับมารินะแต่เธอน่าจะกังวลที่เธอพยายามฆ่ามารินะ
ยูกะเสียสละตัวเธอเองเพื่อรับข้อมูล
ยูกะสามารถคิดได้ดีเพื่อที่จะทำอย่างนั้นด้วย
ผมได้สังเกตช้าไป
「จริงๆเลย เธอมันงี่เง่า…」
ยาเระ ยาเระ, ผมถอนหายใจและวางมือขวาลงไปบนหัวของยูกะ จากนั้นลูบหัวของเธออย่างรุนแรง
ยูกะสั่นและเธอฝังหน้าของเธอไปที่เข่าของเธอ, เธอได้กลัวอย่างชัดเจน
ยังไงซะ, ไม่มีทางอื่นนอกจากทำมัน
「มันจะไม่มีครั้งต่อไป นั่นทำไมอย่าทำอะไรโง่ๆอีกครั้ง」
พูดสิ่งนั้นผมจับไหล่ยูกะแล้วดึงมันเข้าหาผม, แต่ยูกะสั่นและแยกจากผม แต่เธอไม่มีพลังจะสู้กับผม
ยูกะพยายามจะหนีจากผมอย่างสิ่นหวัง รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะหนี, เธอผ่อนตัวเองและเอนมาหาผม
แม้มันเป็นการกระทำที่ให้อภัยให้ไม่ได้ ที่จะถูกกอดโดยผู้ชายนอกจากผม, มันเป็นความผิดพลาดของผมด้วยครั้งนี้
ผมควรจะบอกยูกะว่ามีจดหมายข่มขู่ ผมควรจะออกคำสั่งกับยูกะ
ผมไม่ได้พึ่งยูกะดังนั้นเธอคิดว่าเธอไม่เป็นที่ต้องการ
งั้น, แม้ว่าผมจะไม่ชอบเธอ, แม้ว่าผมจะโยนเธอทิ้งไป, เธออยากจะมีประโยชน์
มันง่ายที่จะคาดว่าการกระทำแบบนั้นจะออกมาจากยูกะ แต่กระนั้นผมไม่สังเกตมัน ดังนั้นมันเป็นความผิดผมส่วนใหญ่
「ช-ชั้นขอโทษ…」
ยูกะพิงผมและฝังหน้าของเธอในหน้าอกผม เธอขอโทษในเสียงที่สั่น เธอเกาะหน้าอกผมขณะที่ไหล่ของเธอสั่น
ผมถอนหายใจ จากนั้นกอดยูกะอย่างแน่นและสะกิดใหล่ของเธอ
เธอเป็นผู้หญิงที่เปิดขาของเธออย่างมีความสุขเมื่อมันจำเป็นเพื่อการเติมเต็มความใคร่ แต่, เธอแทงหัวใจของตัวเองเพื่อผม และผมไม่สามารถทิ้งผู้หญิงที่ซ่อนความเจ็บปวด จากการเปิดขาให้ชายอื่น
ผู้หญิงนั้นเป็นบางอย่างที่หายากมากไม่ว่าคุณจะมองแบบไหน
แต่ยังไง, ยาเระ ยาเระ, ผูหญิงนั้นยุ่งยาก
ผมกลั้นหายใจที่หลังบ้านของผมซักพักจากนั้น ผมได้ยินเสียงเบาๆ
เสียงของมารินะ, และ…เสียงของอาซาฮินะ…ไม่
ชนิดของเสียงฟังเหมือนอาซาฮินะแต่มันสูงกว่าและเด็กกว่าอาซาฮินะ
โลลิฮินะ? โลลิฮินะมาที่นี่เหรอ? แต่ผมเรียกพี่สาวเธอนะ
ผมได้ยินเสียงอาซาฮินะหลังจากนั้น
โอ้, เข้าใจแล้ว โลลิฮินะมาด้วยกันกับพี่สาวของเธอ
แต่ยังไง, มันอยู่นอกความคาดหวังของผม ความคิดที่ว่าโลลิฮินะมาด้วยกันไม่มีอยู่ แต่มันไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้เมื่อผมคิดเกียวกับมัน
อาซาฮินะยืนไม่ได้ด้วยตัวเองหลังจากผมกระทำชำเราและคนเธอด้วยมือของผม โลลิฮินะมากับอาซาฮินะนั้น
เพราะเวลาได้ผ่านไป, อาซะฮินะได้ฟื้น แต่เธอรู้ว่าพี่สาวของเธอไม่อยู่ในสภาพที่ยืนขึ้นได้ รู้ว่าเธอจะออกไปตอนกลางคืน, เธอทำให้อาซาฮินะตกลงและมาด้วยกันกับเธอ
แล้วก็, จากที่ผมได้ยินจากยูกินะ, โลลิฮินะมีความคิดที่ครอบงำกับพี่สาว
อย่างไรก็ตาม, ผมได้เละ แม้ว่าเธอเป็นโลลิ, มารินะอยู่ในความเสียเปรียบเพราะมัน 2ต่อ1 แล้วก็, คู่ต่อสู้ของเธอเป็นพี่สาวน้องสาว เพราะคู่ต่อสู้ของเธอเป็นพี่สาวน้องสาวที่รู้จักกันดี, มันจะทำให้มารินะเสียเปรียบมากขึ้นไปอีก
มันดีถ้ายูกินะเข้าใจผิดและพยายามจะแยกโลลิฮินะ แต่มันไร้ประโยชน์ที่จะคาดหวังอะไรจากเธอ ไม่, ผมกังวลถ้าเธอตอบความคาดหวังของผมในความหมายที่ไม่ดี
อย่างแย่ที่สุด, ผมต้องทำอะไรซักอย่างเกี่ยวกับมัน แต่ผมจะสามารถทำได้มั้ย? ผมไม่เห็นอะไรนอกจากอนาคตที่วุ่นวาย
ไม่นาน, ผมไม่ได้ยินเสียงอาซาฮินะ, โลลิฮินะ และมารินะ
มันดูเหมือนว่าพวกเขาเข้าไปในบ้าน
หลังจากซักพัก, ผมจับมือยูกะและยืนขึ้นจากนั้นเขาหาประตู
แต่ー
ยูกะที่ยืนขึ้นต่อจากผม, สั่นที่เข่าจากนั้นเข่าเธอทรุดแล้วเธอนั่งอยู่กับที่
หน้าของเธอบิดเบี้ยว, ยูกะพยายามจะอั้นเสียงของเธอระหว่างที่เธอพยายามจะยืนขึ้นอย่างสิ้นหวัง ระหว่างที่ร้องไห้ แต่เอวของเธอได้หล่น และเธอไม่สามารถยืนขึ้น ไม่ว่าเธอพยายามจะยืนอย่างสิ้นหวังขนาดไหน
แน่นอนว่าเธอเสียใจกับสิ่งที่เธอทำลงไป
ยูกะเปิดขาของเธอให้ชายอื่นเพื่อแค่จะเป็นประโยชน์กับผมแม้ว่าผมจะทิ้งเธอไป
เธอเตรียมตัวจะถูกโยนทิ้งแต่ไม่คิดว่าเธอจะถูกให้อภัย
「ชั้นขอโทษ, ชั้นขอโทษ, ชั้นขอโทษ, ชั้นขอโทษ, ชั้นขอโทษ…」
ยูกะพึมพำขณะที่เธอพยายามจะยืนอย่างสิ้นหวัง ผมยกยูกะ
「ฮิ้」
ยูกะที่ถูกอุ้มแบบเจ้าหญิงกระทันหันโดยผม ส่งเสียงร้องเล็กๆและพยายามจะวิ่งหนี แต่, ไม่มีที่ไหนให้หนีไป
「ชั้นขอโทษ…」
ยูกะที่เข้าใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะวิ่งหนีผ่อนคลายตัวเองและเธอขอโทษ ระหว่างที่ฝังหน้าของเธอใต้ไหล่ของผม
「ใช่」
นั่นคือสิ่งเดียวที่ผมตอบและผมเริ่มเดินไปที่ประตู
ยังไงซะ, อะไรล่ะ? ผมจะไม่เอะอะครั้งใหญ่เพราะมันเป็นความผิดผมครั้งนี้แต่ー
ผมจะกระทืบคนที่ทำอะไรยูกะแน่นอน
ผมเปิดประตูระหว่างที่อุ้มยูกะและเข้าไปในบ้าน จากนั้นมีรองเท้าโลฟเฟอร์เล็กๆสองคู่ที่ทำให้ผมสนใจ
รองเท้าโลฟเฟอร์ของยูกินะและโลลิฮินะ
นั่นยอดเยี่ยมแต่ผมไม่พบรองเท้าของมารินะและอาซาฮินะ
ผมใช้ความสามารถเพื่อยืนยันแต่ผมไม่พบรองเท้าของมารินะและอาซาฮินะ
มารินะ, เธอนำรองเท้าอาซาฮินะและของเธอไปที่ชั้นสองเพื่อไม่ให้แม่เจอมันเหรอ? ทำได้ดีมาก
แต่ทำไมเธอปล่อยรองเท้าโลลิฮินะไว้ที่ประตู?
“เป็นไปได้มั้ยว่า” ผมคิด, ผมเดินอย่างแอบๆที่ทางเดินแล้วยืนอยู่ตรงหน้าประตู, ผมยืนที่หน้าที่ห้องนั่งเล่นและเห็นมัน
ภาพที่ผมเห็นคือโลลิสองคนนั่งข้างกันที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ยูกินะและโลลิฮินะ
น่าทึ่ง อะไรน่าทึ่ง? ยูกินะและโลลิฮินะคืนคนสวยที่ก้าวผ่านคนอื่นไป แต่ผลกระทบเมื่อสองคนนั่งข้างกันนั้นยอดเยี่ยม
มีโลลิตะวันตกที่สวยงาม ที่มีตาสีฟ้าและผมสีบลอนด์ถักอยู่ข้างหลัง
ในอีกฝั่งหนึ่งคือโลลิคนสวยที่มีผมดำยาวมัดเป็นทวินเทลและตาแมวที่ดูหยิ่ง
มันขัดแย้งกัน ทองและดำ จากนั้นผิวทั้งสองขาวเหมือนหิมะ
ยูกินะเป็นลูกโค้งและโลลิฮินะเป็นลูกตรง
ถ้าพวกเค้าเดบิวเป็นกลุ่มงั้นพวกเขาจะขายได้เยอะ
ชื่อกลุ่มคือโลลิอิมแพค
『เฮ้ ยุย อย่าประหม่า นี่เป็นบ้านคนรักของชั้น』
ผมได้ยินเสียงของยูกินะ
นั่นคือน้ำส้ม? ถือแก้วด้วยมือนึง, ยูกินะดูดหลอดอย่างเร็วและเมื่อเธอคายหลอด, เธอพูดกับโลลิฮินะด้วยท่าทางสำคัญตัวเอง
『ฮ-ฮ่าา』
อีกฝั่งหนึ่ง, โลลิฮินะที่ถือน้ำส้มอย่างเดียวกันกับยูกินะด้วยสองมือตอบครึ่งๆกลางๆ ระหว่างที่มีสีหน้าที่สับสนลอยอยู่บนหน้าเธอ
โลลิฮินะมาด้วยกันกับอาซาฮินะ แต่ทำไมเธออยู่ในห้องนั่งเล่น?
รองเท้าของอาซาฮินะและมารินะไม่อยู่ที่ประตู แต่รองเท้าโลลิฮินะอยู่นั่น พูดอีกอย่าง, โลลิฮินะถูกพามาที่ห้องนั่งเล่นไม่ใช่สาเหตุมาจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน แต่เธอน่าจะถูกส่งมาโดยแผนของมารินะ
เพราะทั้งหมด มารินะรู้ว่ายูกินะและโลลิฮินะเป็นคนรู้จักกัน
มารินะที่เห็นโลลิฮินะมาด้วยกันกับอาซาฮินะ สร้างสถานการณ์และเธอทำให้โลลิฮินะและยูกินะติดต่อกัน
ถ้าเป็นอย่างนั้น, งั้นมารินะหัวแหลมอย่างคาดไม่ถึง ผมได้มีความเห็นที่ดีขึ้นกับเธอ
เมื่อผมทิ้งทุกอย่างไว้ให้เธอ งั้นเธอน่าจะซีเรียส
『อ-อืม, เซ็ตซุนะ-เซ็นไป, มันจริงเหรอที่ว่าเธอมีคนรัก?』
『อะไร? อะไรของเธอยุย, เธอคิดว่าชั้นโกหกเหรอ?』
『ม-ไม่, เซ็ตซุนะ-เซ็นไปเป็นสมองนกที่สิ้นหวัง ชั้นเลยไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนโกหก』
『ใช่มั้ย? งั้นมันจริงที่ชั้นมีคนรัก มันน่าทึ่ง เธอต้องอิจฉาแน่เลย?』
ยูกินะพูดอย่างภูมิใจจากคำพูดของโลลิฮินะ
เฮ้, เธอพูดว่าเธอเป็นสมองนกที่สิ้นหวัง เธอไม่ถือมันซักหน่อยเหรอ?
แทนที่จะนั่น, เซ็นไป? ยูกินะเป็นเซ็นไปของโลลิฮินะ?
『มากกว่านั้น, อย่าไปพูดนะยังไงก็ตาม, ชั้นจะมีเซ็กส์เร็วๆนี้』
พูดสิ่งนั้น, ยูกินะยิ้ม จากนั้นโลลิฮินะจ้องยูกินะนั่น
แค่เธอพูดอะไรกระทันหันน่ะ? เธอเป็นไอโง่เหรอ? โอ้ ใช่, เธอเป็นไอโง่
『เซ็นไป, เธอรู้ว่าการมีเซ็กส์คือการทำอะไรมั้ย? องชาตผู้ชายจะเข้าไปที่ช่องคลอดของผู้หญิงและมันจะเข้าและออก จนกว่ามันจะหลั่งข้างในช่องคลอดนะ รู้มั้ย?』
โลลิฮินะพูดกับยูกินะด้วยสัญชาติญานไปพร้อมกับสายตาที่ซีเรียส
องคชาตและและช่องคลอดและหลั่งข้างในช่องคลอด? โลลิฮินะพูดศัพท์เฉพาะอย่างสงบ
ผมคิดว่าเธอไปโลลิซื่อตรงแต่ผมคิดผิด? ไม่เธอพูดมันอย่างใจเย็นแต่เนื้อหาคือ…
『ฟุฟู่นนน, นั่นไม่สำคัญ』
ยูกินะที่ได้ยินคำพูดของโลลิฮินะส่งเสียงทางจมูกจากนั้นหัวเราะอย่างโอหัง
『ชั้นเป็นผู้ชาย ถ้าเขาจะทำมันงั้นมันต้องเป็นรูตูด』
『ใจของเซ็นไปอาจเป็นผู้ชายแต่ตัวเป็นผู้หญิงนะรู้มั้ย? นั่น, โมทาโร่-ซังใช่มั้ย? เธอมันใจว่าเธอเข้าใจมันแล้วเหรอ?』
『ชั้นพูดมันอย่างถูกต้อง』
『มันไม่ใช่ปัญหาว่าเธอพูดมันอย่างถูกต้อง ที่สำคัญคือความเข้าใจ』
『เงียบเลย ชั้นบอกว่าชั้นได้บอกเค้าอย่างถูกต้อง』
『ตัดสินจากการตอบสนองนั้น, มันน่าสงสัยว่าเค้าเข้าใจมันจริงๆ, เซ็นไป, นั่นสำคัญ เธอต้องเข้าใจกันและกันโดยการดำเนินมันไปอย่างช้าๆ เซ็กส์เก็บไว้ทีหลังได้』
『ง-เงียบเลย! แม้ว่าเธอไม่มีประสบการณ์กับความรัก! แม้ว่าเธอกลัวที่จะพูดกับผู้ชาย, อย่าโอหังเพื่อเทศชั้นเกี่ยวกับความรัก』
โลลิฮินะพูดมันด้วยความตรงไปตรงมาที่แยกแผ่นดิน และยูกินะได้อารมณ์ไม่ดีเมื่อเธอได้ถูกเทศโดยโลลิฮินะ
『เซ็นไปดูน่ารัก เธอเลยใช้ชิวิตห่างจากคนอื่นอย่างเข้มแข็งและสง่างามในฐานะอัลฟ่าชาย』
『เอ๋? ชั้นใช้ชีวิตห่างจากคนอื่นอย่างเข้มแข็งและสง่างาม』
『ใช่』
『ชั้นเป็นอัลฟ่าชาย?』
『ใช่』
『เอะ, เอะเฮะ, เอะเฮะเฮะ, ชั้นดีใจ ขอบคุณยุย ยุยเป็นเพื่อนสนิทของชั้นจริงๆ』
『ใช่ ชั้นเป็นเพื่อนสนิทเซ็นไป』
『เอะเฮะเฮะ, อึน, เอะเฮะเฮะ』
โลลิฮินะดูเหมือนจะทำให้ยูกินะเชื่อด้วยคำเยินยอ ดังนั้นเธอแสดงความขอบคุณระหว่างที่หัวเราะอย่างอาย
ดี โลลิฮินะปฏิบัติกับยูกินะได้ดีมาก มันดูเหมือนมันจริงที่วาพวกเขาใกล้ชิดกัน
แล้วก็, ท่าทางของโลลิฮินะต่างออกไปอย่างชัดเจน ผมไม่รู้สึกถึงความอ่อนแอจากเธอ เมื่อเธอมาหาพี่สาวที่โรงเรียน และในเวลานั้นที่ร้านเนื้อย่าง
เธอได้หดต่อหน้าคนอื่นแต่ตัวตนที่แท้จริงของเธอออกมาเมื่อเธอลดการป้องกันของเธอลง
ภาพลักษณ์ที่กล้าดูเหมือนพี่สาวของเธอ
ผมคิดว่าพวกเขาไม่คล้ายกันในตัวตน แต่มันดูเหมือนว่าน้องสาวของอาซาฮินะเป็นคนที่เน่า?
『เซ็นไปเป็นสมองนกที่สิ้นหวังแต่การตัดสินใจคนของเธอเหนือกว่าปรกติ ถ้าเซ็นไปบอกว่าเธอตกหลุมรักชั้นจะไม่บ่น แต่, อย่าเร่ง เซ็กส์กระทันหันนั้นไม่ดี เริ่มแรกจะเป็นการลูบคลำ』
『ลูบคลำ?』
『เริ่มจากการจูบที่ปาก, หน้าอกและหัวนมของผู้หญิง, จากนั้นผู้ชายจะลูบคลิตอลิตและช่องคลอด ในเวลาเดียวกันสาวจะลูบองคชาตด้วยมือของเธอ และใส่เข้าไปในปาก พูดอีกอย่างคือ, รับความสุขโดยไม่ได้ใส่องคชาตเข้าไปในช่องคลอด, มันเป็นการกระทำที่ยืนยันความรักของกันและกัน』
『…ข-ขอโทษ ชั้นไม่เข้าใจ』
『ฮ่าา, นั่นคือสิ่งที่เซ็กส์เป็น ทิ้งไว้ให้คู่ของเซ็นไปจะถูกทำอย่างผู้หญิง, ไม่ใช่ว่านั่นจะทำให้เซ็นไปใจ-สลายเหรอ』
『น-นั่น…』
『อย่างแรกเราต้องให้เขาเข้าใจอย่างดีว่าหัวใจของเซ็นไปเป็นผู้ชาย จากนั้นบอกว่าเธออยากจะโดนปฏิบัติยังไงโดยคู่ของเธอ ทำอย่างนั้นจะทำให้ความรู้สึกของคู่เป็นไปด้วยดี ความรู้นั้นสำคัญ การเรียนเรื่องเซ็กส์นั้นสำคัญ』
『ข-เข้าใจแล้ว แม้ว่าเธอจะพูดกับผู้ชายไม่ได้, เธอรู้เรื่องนี้ดีจัง』
โลลิฮินะเกลี้ยกล่อมเธออย่างไม่ใส่ใจและยูกินะส่งเสียงชื่นชม
ถ้าคุณเชื่อคำพูดของยูกินะ งั้นไม่ว่าโลลิฮินะมีประสบการณ์ในความรักหรือไม่, เธอเป็นผู้หญิงขึ้อายที่พูดกับผู้ชายไม่ได้ แต่มันดูเหมือนว่าเธอมีความรู้ในเรื่องเซ็กส์
เธอเป็นที่เรียกกันว่า มิมิโดชิมะ*?
TLN* ผู้หญิงอายุน้อยที่มีความรู้ผิวเผินเกี่ยวกับเรื่องเซ็กส์มากมาย
『โปรดปล่อยมันให้ชั้น แล้วก็, เมื่อเธอเข้าใจคู่ของเธอ, และการลูบคลำไปได้ด้วยดี, งั้นในที่สุดมันจะเป็นเซ็กส์ทางทวาร』
『โออ้!』
『เซ็นไปได้ใส่วัตถุแปลกปลอมไปในทวารมาก่อนมั้ย?』
『เอ๋? อา, ไม่…ถ-ถ้ามันแค่นิ้ว…』
『ฮ่าา, นั่นทำไมเซ็นไปถึง…เซ็นไปได้ประเมินเซ็กส์ทางทวารต่ำไป ทวารจะฉีกถ้าใส่องคชาติเข้าไปโดยไม่ขยายมัน แย่ที่สุดหูรูดจะเสียหาย ทั้งหมดเพราะเซ็นไปตัวเล็กด้วย』
『เธอก็ตัวเล็กด้วย』
『ชั้นยังโตอยู่ชั้นเลยไปต่อได้แม้แต่ตอนนี้』
『เอ๋? อย่างนั้นเหรอ? หน้าของเธอน่ารักมันน่าทึ่ง』
『ยังไงก็ตาม, ชั้นเป็นมือโปรเมื่อมันเป็นเรื่องตูดชั้นเลยช่วยเธอได้ทุกเวลา』
โลลิฮินะพูดอย่างไม่สนใจก่อนหน้าแต่ทันที่ที่รูตูดได้เป็นหัวข้อ, แก้มของเธอแดงและเธอพูดเยอะ
โอ้, น้องสาวก็เป็นคนรักทางตูด พวกเขาเป็นพี่สาวน้องสาวอย่างแน่นอน
『นอกจากเธอจะมีหัวใจเป็นผู้ชาย, มันมหัศจรรย์ที่เธอสนใจในเซ็กส์ทางทวาร เธอไม่ต้องกังวลเรื่องการท้องเมื่อเธอหลั่งข้างในทวาร มันเลยปลอดภัยแม้ว่าเขาหลั่งมันเข้าไปข้างใน แล้วก็, มันรู้สึกดี เธอต้องชินกับนิ้วของเธอก่อน จากในใส่สิ่งหนาเข้าไปอย่างช้าๆ แล้วเธอก็ยังต้องชินกับการล้างลำไส้ แล้วก็, แม้ว่าเธอพูดว่าเธอรักทวาร, มันเป็นความโง่เขลาที่แท้จริงถ้าเธอพัฒนาแค่ทวาร ผู้หญิงมีโซนที่ทำให้กระสันมากมาย ไม่คิดว่ามันน่าเสียดายที่ปล่อยที่อื่นเหรอ? สิ่งที่รู้สึกดีนั้นรู้สึกดี และถ้าเธอผสมมันเข้าไปด้วยกัน จากนั้นมันจะรู้สึกดีมากขึ้นไปอีก อย่าลำเอียงไปทางทวาร, พัฒนาโซนที่ทำให้กระสันโดยความสมดุลและความรู้สึกดีในทวารจะเพิ่มเป็นสองเท่า』
เธอพูดอยู่ โดยอย่างไรก็ไม่รู้เธอได้รู้สึกป่วยอย่างน่าทึ่ง ยูกินะมองโลลิฮินะด้วยปากที่เปิด
หน้าแดง, ตาแฉะ, โลลิฮินะหายใจหยาบ, เธอวางมือขวาของเธอไว้ข้างหลังเธอในทางที่ยูกินะไม่สังเกต และเธอใส่มันเข้าไปในกระโปรงเธอ จากนั้นเธอยกเอวขึ้นเบาๆ, นำกางเกงในเธอออกและแทงนิ้วชี้เข้าไปข้างในรูตูดเล็กๆที่มันสีชมพูอ่อนๆ
รูเล็กที่ดูไม่เหมือนว่าจะให้นิ้วเข้าไปง่ายๆ ได้กลืนนิ้วชี้เข้าไปแบบนั้น
โลลิฮินะแทงนิ้วชี้ของเธอเข้าไปถึงโคนทันทีและเธอพยายามจะนั่งอย่างไร้เดียงสา ด้วยหูของเธอที่แดง, เธอขยับมือขวาของเธอเบาๆ, เจาะ, ใส่และดึงนิ้ว
เธอพูดถึงรูตูดที่เธอรัก, เธอช่วยตัวเองในรูตูดเพราะเธอไม่สามารธทนมันได้ สั้นๆคือ เธอได้เริ่มเอนานิ*
TLN* เอนัลโอนานิ หรือช่วยตัวเองทางทวาร
เธอเป็นโลลิคนสวยที่โดนเด่นกว่าที่เหลือแต่เธอเป็นบ้ากามเหมือนกับพี่สาวเธอ
ยูกินะที่ไม่สังเกตสถานการณ์ของโลลิฮินะที่ช่วยตัวเองข้างเธอเลยซักนิด, รู้สึกหดหู่จากการรู้ว่าเธอไม่รู้เรื่อง เพราะโลลิฮินะอุดมสมบูรณ์ในความรู้, เธอรับหลอดเข้าไปในปากเธอและดื่มน้ำส้ม
ยูกินะ, เธอนั้นไม่รู้เกินไปแต่ผมคิดว่ามันไม่มีความจำเป็นต้องรู้สึกหดหู่
ถ้าผมต้องพูดงั้นโลลิฮินะคือคนที่แปลก
『เซ็ตซุนะ-จัง, ยุย-จัง, อาหารพร้อมแล้ว มากินด้วยกันเถอะ』
แม่ออกมาอย่างคาดไม่ถึงและโลลิฮินะสะเทือน และนำนิ้วออกมาจากรูตูดของเธอ จากนั้น, เธอยืนขึ้นและคำนับอย่างเรียบร้อย
『ขอบคุณที่เลี้ยงเราด้วยอาหารมื้อค่ำแม้ว่าเราบุกเข้ามากระทันหัน』
จากนั้นเธอมองขึ้นไปที่แม่และทักทายอย่างเรียบร้อย, จากนั้นคำนับอีกครั้ง
ยูกินะมองโลลิฮินะด้วยปากที่เปิด แต่ยูกินะยืนขึ้นและมองโลลิฮินะและจิ้มข้อศอกเธอ
『อย่าบังคับตัวเธอเองสิ อะไรของเธอไม่มีเหตุผลเลย? นี่เป็นบ้านแฟนหนุ่มของชั้น เธอไม่จำเป็นต้องสร้างภาพลักษณ์』
โลลิฮินะแก้มแดงซักพักเมื่อเธอได้ยินยูกินะ จากนั้นเธอจ้องเธอ
หรือว่า, เธอควรจะเพลาตัวเธอนิดนึงนะยูกินะ เธอคือคนที่ทำเหมือนเธอเป็นเจ้าของที่นี่ แล้วก็, ผมไม่ใช่แฟนหนุ่มของเธอ
『ซ-เซ็นไป, เงียบเลย』
จ้องยูกินะด้วยตาที่เปียก, โลลิฮินะขึ้นเสียงที่สั่น
เธออ่อนแออย่างชัดเจนเหมือนเธอต่างไปจากภาพลักษณ์ที่สง่างามเมื่อกี้
มองดูโลลิฮินะ, ยูกินะถอนหายใจแล้วยักไหล่ของเธอ
『ถ้าเธอเป็นแบบนี้งั้นเธอจะไม่มีแฟนหนุ่มหรือแม้แต่เพื่อน』
สีหน้าของโลลิฮินะแย่ขึ้นอย่างเร็วจากคำพูดของยูกินะ
『ซ-เซ็นไปก็เหมือนกัน! เธอไม่มีเพื่อนคนอื่นนอกจากชั้น!』
โลลิฮินะหลุด และมองยูกินะด้วยสีหน้าโมโหที่น่าตกใจ
แต่ยูกินะไม่สนใจเลยสังนิด เธอไม่กังวลหรือไกลกว่านั้นเธอไม่หวั่นไหว
『มันพอแล้วที่ชั้นมีเธอเป็นเพื่อน ชั้นคิดว่าชั้นโอเคด้วยการมีแค่เพื่อนคนเดียวที่เข้าใจชั้น แต่เธอต่างออกไปไม่ใช่เหรอ? เธออยากจะเป็นเหมือนเน่-จังของเธอ? งั้นเธอต้องไม่บังคับตัวเอง』
พูดสิ่งนั้น, ยูกินะยืดตัวและลูบหัวของโลลิฮินะ
หูของเธอแดงสด, โลลิฮินะมองลงไประหว่างสั่นแต่เธอปล่อยให้หัวเธอถูกลูบอย่างเชื่อฟังโดยยูกินะ
『ชั้นไม่ปรกติ ชั้นเลยไม่ง่ายต่อการเข้าใจ แต่เธอเข้าใจชั้นได้ถ้าเธอชอบมัน และแม้อย่างนั้น, เธอเป็นคนที่ซ่อนตัวเธออย่างบังคับ เธอน่ารัก, อ่อนโยน, มีความรู้, และห่วงใยมาก ชั้นรักเธอคนนั้น, เธอนั้นเพียงพอแล้วในฐานะเพื่อน และแม้อย่างนั้นมีบางคนได้เข้าหาเธอ เธอรู้มั้ยว่าทำไม? ทุกคนรู้ว่าเธอบังคับตัวเธอเอง นั่นทำไมพวกเขาไม่รู้ว่าจะเรียกเธอยังไง』
ยืดตัวของเธอระหว่างที่ลูบหัวของโลลิฮินะ, ยูกินะมองโลลิฮินะด้วยตาที่อ่อนโยนและพูดในเสียงที่นุ่มนวล
โลลิฮินะสั่นและเธอมองลงไปข้างล่าง จากนั้นเธอก้ามมาข้างหน้าและจับมือของยูกินะ จากนั้นเธอฝังหน้าของเธอไปบนไหล่ที่เล็กของยูกินะ
『ชั้นก็รักเซ็นไป…』
จากนั้นเธอพึมพำในเสียงที่อ่อนโยน
『มา มา มันโอเคที่จะปล่อยตัวของเธอเองไปทีละขั้น ชั้นจะอยู่ข้างเธอจนเธอเดินคนเดียวได้ เธอไม่เหมือนชั้น, เธอเป็นเด็กที่ทำมันได้ถ้าเธอพยายาม』
『ใช่』
ยูกินะลูบหลังของโลลิฮินะเบาๆระหว่างที่พูดอย่างอ่อนโยน และโลลิฮินะที่ฝังหน้าของเธอใต้ไหล่ของยูกินะพยักหน้า
จากนั้นแม่มองทั้งสองคนด้วยปากที่เปิดกว้าง
โลลิผมบลอนด์และตาสีฟ้าได้บุกรุกเข้ามากระทันหัน, จากนั้นโลลิที่มีผมดำทวินเทลได้เข้ามาร่วม, พวกเขาเปลี่ยนเป็นเด็กอย่างเห็นแก่ตัว
มองดูภาพนั้น, แม่จะเปิดปากเธออย่างชัดเจน
ไม่ว่าอย่างไร, มันดูเหมือนแม่จะไม่มีที่ให้สนใจพวกเราในสถานการณ์นี้
มีความคิดอย่างนั้น, ผมแยกจากทางเข้าของห้องนั่นเล่นและหันหน้าไปที่ชั้นสองโดยไม่เผยตัว
ขึ้นไปข้างบนบันได้, ผมมาถึงทางเดินชั้นสอง, ผมเดินบนทางเดินโดยไม่เปิดเผยตัวและหยุดตรงหน้าห้องผม จากนั้นผม “มอง” เข้าไปในห้อง
อาซาฮินะยืนอย่างภาคภูมิใจด้วยการกอดอกและมารินะคุกเข่าอยู่ตรงหน้าอาซาฮินะ
อาซาฮินะมองลงไปที่มารินะที่คุกเข่า, มันดูเหมือนว่าเธอพูดบางอย่างแต่เธอได้ยืนโดยไม่พูดอะไร
บางที, มารินะคุกเข่าตรงหน้าเธอกระทันหันแล้วจังหวะของเธอถูกขัด มากกว่านั้น, โดเกสะของมารินะได้ลอกเลียนแบบมาตรงๆกับของยูกะ มันเป็นโดนเกสะที่ดีเกินไป จนมันปรกติที่เธอจะลืมว่าเธออยากจะพูดอะไร
ถ้ามารินะเริ่มเข้าจังหวะงั้นมันจะปลอดภัย
งั้น, ผมควรจะเริ่มถามยูกะ?
ยูกะที่ถูกอุ้มอย่างเจ้าหญิงโดยผมได้เกาะอกผมต่อ
แม้ผมไม่ถามเธอว่าเธอเปิดขาให้ผู้ชายอื่น, ผมต้องถามคำถามเกี่ยวกับข้อมูลที่เธอพบมา
มันยอดเยี่ยมถ้าเธอสารภาพมาอย่างจริงใจ ถ้าไม่งั้นผมไม่มีทางเลือกนอกจากถามตัวเธอ
ระหว่างที่มีความคิดอย่างนั้น, ผมเริ่มเดินโดยไม่เปิดเผยตัวตน จากนั่นเข้าห้องเปล่าที่ว่างอยู่ข้างห้องผม
ผมจะถามยูกะที่นี่และผมสามารถสืบสภาพของห้องถัดไป
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
