เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด – ตอนที่ 56

ตอนที่ 56

เหงื่อเย็นได้วิ่งผ่านกระดูกสันหลัง

มีโอกาศมากพอที่จะสำเร็จ แต่ผมไม่สามารถจ่ายกับความผิดพลาดได้

ทุกอย่างจะจบถ้าผมทำความผิดพลาดเล็กๆ

มันมีโอกาศจะชนะ แต่ริกกะมีความได้เปรียบที่ท้วมท้น และผมจะยื่นอยู่บนเส้นด้ายตอนนี้

เส้นด้ายที่ผมจะพนันชีวิตของผมลงไป

ーーเสริมความแข็งแกร่งร่างกาย

เป็นพลังในอุดมคติของสิ่งมีชีวิต “แต่ละคน”

ตัวของริกกะ สามารถเคลื่อนไหวในความเร็วที่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจด้วยคนปรกติ

ตัวของเธอสามารถขยับในความเร็วที่ไม่ปรกติ, นั่นก็ยังหมายความว่ากล้ามเนื้อและเส้นเอ็นของเธอ สามารถทนมันได้, เธอได้รับการมอบกายแบบนั้น

ผมคิดว่ามันต่างไปเมื่อผมใช้ความสามารถเอ็กซ์เรย์กับข้างในตัวเธอ, แต่เหตุผลคือสิ่งนี้

โครงสร้างของตัวเธอแตกต่างจากปรกติ ตัวของริกกะจัดการกับความสามารถของเธออย่างถูกต้อง

สั้นๆก็คือ, เธอไม่ใช่แค่เร็ว, มันหมายความว่าเธอมีพลังป้องกันที่สูงด้วย

แล้วก็, เธอยั้งมีการมองเห็นการเคลื่อนไหวที่ไปพร้อมกับความเร็วของเธออย่างชัดเจน

ที่มีความเร็วระดับสูงแบบเสือชีต้า, ความทนทานเยี่ยงกอริลลาและการมองเห็นการเคลื่อไหวที่เหนือกว่าเหยี่ยว, บางอย่างแบบนั้น

อย่ามาควยกับกูนะ มันไม่มีทางที่ “มนุษย์ปรกติ” จะสามารถเอาชนะสัตว์ประหลาดแบบนั้นได้

มากกว่านั้น, เธอยังมีมีดเล่มใหญ่

มันเป็นสิ่งที่ควรเรียกว่าขวานมากกว่ามีด

มันไม่ใช่บางอย่างที่สาวน้อยควรจะใช้งานแต่, มันเป็นไปได้สำหรับเธอที่จะเหวี่ยงมันอย่างอิสระ จากการคาดว่าเธอมีพลังของกอริลลา

ไม่, แทนที่จะพูดว่าอิสระ, เพราะเธอมีระดับพลังของกอริลลา, เธอสามารถเหวี่ยงมันได้เหมือนกิ่งไม้

ถ้าผมไปเฉี่ยว นั่นหมายถึงชีวิตหรือความตาย

ฮ่าฮ่าฮ่า, ควยเหอะที่ผมจะชนะคนแบบนั้นได้ มันเป็นไปไม่ได้

แต่คุณเห็นมั้ย, ผมก็ไม่ใช่ “มนุษย์ปรกติ” ด้วย

แล้วก็, ผมมีความได้เปรียบที่ผมสามารถใช้ได้ และเธอยังสามารถถูกเอาชนะ

ถ้าคาดว่าริกกะมีความอดทนที่เข้ากับความเร็วของเธอ, ผมเดาว่าการโจมตีของ “มนุษย์ปรกติ” จะไม่ได้ผล

มันเป็นคำถามว่าเมื่อมนุษย์ไปต่อยกอริลลาจะมีผลมั้ย

ไม่มีทางที่จะมีผล

งั้นการโจมตีปรกติใช้ไม่ได้

สิ่งพวกนั้นจะไม่สร้างความเสียหายให้ริกกะ

สิ่งที่สำคัญคือการเปลี่ยนการรับรู้

คิดว่าผมเป็นมนุษย์ธรรมดา และริกกะเป็นรถเบาๆ

รถจะเร็วกว่ามนุษย์มากและมีแรงม้าและความอดทนมากกว่ามนุษย์ นั่นทำไมรถสามารถชนมนุษย์ได้โดยไม่มีปัญหา

ตอนนี้, มาคิดว่าผมได้โดนชนโดยรถและบินไป มันจะไม่จบง่ายๆสำหรับผม แต่รถจะไม่มีรอยข่วนเหรอ?

ม่าย, ตัวรถที่ชนผมจะ “บุบ” นั่นไม่ใช่ทั้งหมด โครงมันจะ “บิดเบี้ยว” ด้วย

มันจะดีกว่าผมที่ปลิวไปมาก, แต่รถจะไม่ได้ออกไปอย่างไม่มีแผล

งั้น, ถ้ารถชนกำแพงล่ะ?

ถ้ามันชนกำแพงคอนกรีต ที่มันหนักและหนากว่ามนุษย์, ไม่ว่าตัวจะแข็งแค่ไหน, มันจะไม่จบที่ไม่มีบาดแผล

ไม่, แม้ว่าตัวจะแข็ง, “ข้างใน” จะได้รับความเสียหายที่หนักหน่วง สั้นๆก็คือ เครื่องในของเธอ

ตัวเธอจะพังหรือเครื่องในของเธอจะพัง? เพราะมันเป็นแรงม้าที่ไม่ดี, ความเสียหายจะมากขนาดการทำลายตัวเอง

แล้วก็, รถจำเป็นต้องมีน้ำมันจำนวนมากที่จะวิ่งเร็ว เธอต้องการพลังงานที่จะสมดุลย์กับความสามารถของเธออย่างแน่นอน

สั้นๆคือ, ถ้าผมเดาถูก, ความสามารถของยูกะมี “การเผาผลาญน้ำมันที่แย่”

เทียบกับสิ่งนั้น, ความสามารถผมมี “การเผาผลาญน้ำมันที่ดี” นั่นเป็นเป้าหมายใหญ่ที่สุดของผม

แต่ถ้าริกกะมีการเผาผลาญน้ำมันที่ดี, ช่าย, นั้นคือจุดจบ ผมจะไม่มีวันชนะ ผมจะวิ่งในเวลานั้น ผมไม่รู้ว่าผมวิ่งได้มั้ย แต่นั่นคือทั้งหมดที่ผมทำได้

「นั่นเหงื่อเยอะนะ」

ยืนไกลจากผม, ริกกะพึมพำระหว่างที่มองผมด้วยรอยยิ้ม

ยังไงซะ ใช่ ผมมีโอกาศชนะแต่ผมอยู่ที่ขอบเหวในหลายความหมาย แน่นอนว่าผมจะเหงื่อแตก

「อย่างที่คาด, นายแข็งแกร่ง แค่เห็น “ความเร็ว” ของชั้นครั้งนึง นายเข้าใจแล้วว่าชั้นมหัศจรรย์แค่ไหน นายสมควรได้รับการชื่นชมที่ทำแค่นั้น」

ริกกะยิ้มด้วยท่าทางที่สงบและชมผม แม้ว่าเธอชมผม, เธอดูถูกผมอย่างแน่นอน

เธออยู่ในความได้เปรียบที่แน่นอน, ดังนั้นเธอชมผมโดยไม่สงสัยในชัยชนะของตัวเธอ

ความหยิ่งที่ท่วมท้น, พูดว่าเธอ “มอบ” คำชมให้ผม

เธอเป็นเด็กเวรที่น่ารำคาญจริงๆ ผมอยากจะต่อยหน้าเธอซักครั้ง

แต่, เธอจะหลบถ้าผมพยายามจะต่อยเธอ, ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่มีพลังที่จะมอบความเสียหายให้เธอได้ เมื่อผมโจมตีเธอ

ความสามารถในการรุก, ความทนทาน, ความอึด, และความสามารถที่รับมัน มันเป็นพลังในอุดมคติที่แน่นอน เพื่อ “แต่ละคน” จะใช้ชีวิต

ผมเดาว่า ไม่มีมนุษย์คนไหนที่มีตัวตมอยู่ จะสามารถชนะริกกะได้

มันไม่ใช่ไม่มีเหตุผลสำหรับเธอที่จะหยิ่ง

แต่ー

「เธอรู้คำพูด, ที่ว่าหนูจนมุมมันกัดมั้ย?」

「ห๋า?」

ริกกะเอียงหัวของเธอเมื่อผมถามเธอ

「มันหมายความว่าถ้าหนูถูกต้อนจนมุมโดยแมว, มันจะโจมตีกลับ มากกว่านั้น, แทนที่จะเป็นโจมตีฆ่าตัวตาย หรือโยนตัวมัน, มันจะพยายามมอบแผลที่ถึงชีวิตให้แมว, มันเป็นการเตือนที่อย่าดูแคลนบางคนต่ำๆ ไม่งั้นมันจะเจ็บตัว」

ริกกะส่งเสียงทางจมูกใส่ที่ผมพูด

「มันเกี่ยวกับหนูใช่มั้ย? ขอโทษทีแต่นายต่ำกว่าหนูท่อสำหรับชั้น ชั้นยอมรับว่านาย “แข็งแกร่งกว่าปรกติ” แต่, นายต่ำกว่าหนูท่อสำหรับชั้น」

คำพูดของผมไปจั๊กจี้มูลค่าของเธอ ริกกะพูดในท่าทางที่หงุดหงิด

มันมีโอกาศชนะแต่มันมีปัญหาแน่นอน นั่นคือมีดเล่มใหญ่ที่ริกกะถือ นั่นมันอันตรายเกินไป

ผมควรจะพูดว่ามันคือขวามมากกว่ามีด ผมจะไม่มีโอกาสถ้าเธอใช้มันอย่างอิสระ

ตีทีเดียวและหัวผมจะแตก, ผ่าทีเดียวจะตัดมือหรือขาของผม เธอจะใช้หลังของดาบเพื่อทรมานผมอย่างแน่นอน

สำหรับริกกะที่มีความสามารถเสริมกำลังร่างกาย, มันเป็นอาวุธในอุดมคติของเธอ

นั่นทำไมผมไม่สามารถให้เธอใช้มันได้

「มันไม่มีความแน่นอนในโลกนี้」

「อะไร?」

ผมพึมพำระหว่างที่ยิ้ม, ริกกะตอบมา หรี่ตาของเธอ

「แชมเปี้ยนส์ไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุด เค้าจะเลี่ยงการแข่งที่จะทำให้เค้าแพ้ และเค้าจะเอาชนะศัตรูที่เค้ามั่นใจว่าเค้าสามารถเอาชนะได้ นั่นทำไมเค้าได้เป็นแชมเปียนส์ต่อไป」

「นายพยายามจะพูดอะไร?」

ริกกะรู้สึกหงุดหงิดกับที่ผมพูด

「จริงๆแล้วเธอรู้ใช่มั้ย? ว่าเธอไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด」

「อะไร?」

「หลักฐานคือมีดนั้น ถ้าเธอมีความภูมิใจในความแข็งแกร่งของตัวเธอ, เธอจะไม่ต้องการอาวุธอย่างนั้น และแม้อย่างนั้น, เธอมีอาวุธนั่น, นั่นหมายความว่าเธอคาดว่ามันมีเวลาที่จะใช้มัน สั้นๆคือ, มันเป็นหลักประกันในเวลาที่เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่สำคัญ ชั้นพูดผิดมั้ย?」

ริกกะจ้องผมระหว่างที่ผมพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

「นายพูดเก่ง」

ริกกะพยายพูดในเสียงที่ต่ำ, เธอยังอยากจะเก็บความใจเย็นเมื่อเธอได้หงุดหงิดอย่างชัดเจน?

คุค, พวกนั้นที่มีความภาคภูมิใจสูงง่ายว่ะ

「ชั้นไม่ได้มีมีดนี้เป็นหลักประกัน ชั้นแค่รักการใช้มีดของชั้นเพื่อ ตัด, แทง, และฉีกเนื้อ แล้วก็, ของคมๆทำให้คนอื่นกลัว ชั้นรักการเห็นหน้าที่กลัวของคน」

ริกกะปฏิเสธมันจากนั้นเลื่อนมือขวาไปที่หลังเธอ, ดึงมีดออกมาจากฝักข้างหลังเธอ

มีดขนาดใหญ่ส่องแส่งสีเงิน คมเดียว, คม, หนา มันเป็นสิ่งของที่ควรเรียกว่าขวาน

ผมกลืนน้ำลายแบบที่ไม่ให้ริกกะสังเกต, ผมรู้สึกตัวผมทั้งตัวเหงื่อออก

มันยอดเยี่ยมที่เธอถูกยั่วยุ แต่มันจะมีปัญหาถ้าเธอใช้มีด

「นายยั่วยุชั้นเพื่อให้ชั้นโยนมีดทิ้งใช้มั้ย? นายใช้หัวของนายในสถานการณ์แบบนี้ มากกว่านั้น, นี่หมายความว่านายมีเจตนาจะเอาชนะชั้นใช่มั้ย?」

พูดสิ่งนั้น, เธอแลบลิ้นเล็กๆของเธอออกมาและเลียมีดที่มันส่องแสงสีเงิน

นี่มันเป็นไปตามแผนจนถึงตอนนี้ ต่อไปคือปล่อยทุกอย่างให้ชะตา

แม้มันเป็นความสำเร็จที่เธอโยนมีดของเธอทิ้ง แต่เธอได้เอาจริงนั้นแย่ที่สุด

「นายคิดว่านายเอาชนะชั้นได้ถ้าชั้นมือเปล่าเหรอ?」

「ชั้นพูดมันเมื่อกี้นี้, มันไม่มีอะไรแน่นอน แต่, มันมีโอกาสสำเร็จ ถ้าเธอไม่ใช่มีดของเธอ, ความเป็นไปได้ที่ชั้นจะชนะ ขึ้นจาก 20 เป็น 30 เปอร์เซ็นต์」

ผมคิดว่าความเป็นไปได้ประมาน 80 เปอร์เซ็นต์แต่ผมไม่กล้าพูดมัน

ถ้าผมพูดว่า 80 เปอร์เซ็นต์, ริกกะอาจจะใจเย็นลงจากความโกรธของเธอ

ริกกะคิดว่าเธอจะชนะแน่นอน งั้นมันดีกว่าที่ผมจะพูดจำนวนที่ต่ำกว่ามากกว่าความเป็นจริง, นั่นควรจะสามารถไปกระตุ้นความภาคภูมิใจของริกกะได้

「มันยังมี 20 ถึง 30 เปอร์เซ็นต์ที่จะชนะชั้นเหรอ?」

พูดสิ่งนั้น, ริกกะยิ้ม หน้าเธอหัวเราะ แต่ตาเธอไม่ ตาแดงที่จ้องผมรู้สึกเยือกแข็งและเย็นชา

อ้า, เธอโกรธ~ ไม่~ ชั้นแค่ดึงขาเธอเอง~ ผมอยากมีชีวิต~

「เข้าใจแล้ว ชั้นจะรับการยั่วยุนาย มันจะน่ารำคาญ ถ้านายโทษมีดเมื่อนาแพ้」

ริกกะมองผมด้วยตาที่เย็นชาระหว่างที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเธอ, เธอพึมพำเงียบๆและเหวี่ยงมือขวาของเธอ มีดติดลงไปบนลำต้นของต้นไม้

เฮ้ เฮ้ ไม่ใช่ว่ามีดที่เธอโยนเจาะมากกว่าครึ่งของลำต้นเหรือ? อย่าตลกกับผมนะ ช่างเป็นพลังกายภาพที่น่าทึ่ง

ผมถูกเมื่อผมพูดว่าเธอมีพลังที่น่าทึ่งเหมือนกอริลลา มากกว่านั้น, เธอมีความแม่นยำที่สูงกว่ากอริลลา

นั่นน่ารังเกียจเกินไปแล้ว

พูดสิ่งนั้น, ผมสามารถ “เข้าใจ” มีดเมื่อเธอโยนมัน, แต่นั่นทั้งหมด มันเร็วเกินไปจนผมทำได้แค่เข้าใจมัน

ความสามารถของผมในตัวมันเองจัดการกับความเคลื่อนไหวของริกกะ แต่ผมเป็นมนุษย์ปรกติ, ผมไม่มีอะไรจะไปจัดการกับข้อมูลที่ผม “เข้าใจ” ไม่, การประมวลผลความเร็วไม่สามารถตามทัน

เหมือนการสู้กับชายที่มีกระบอง, ถ้ามันเปลี่ยนเป็นสู้ระยะประชิด, มันจะจบสำหรับผม

「เธอชนะแน่ๆถ้าเธอใช้มีดนั้น นั่นหมายความว่าความเป็นไปได้ที่ชั้นจะชนะได้ออกมา」

พูดสิ่งนั้น ผมยิ้ม, ลดเอวลงและตั้งท่า

สมาธิ ตั้งสมาธิทุกอย่างไปที่จุดเดียว สนใจแต่สติไปที่ริกกะอย่างเดียว

ผมสร้างความผิดพลาดไม่ได้ ไม่ว่ามันจะเล็กแค่ไหน

โอกาสจะมา โอกาสนั้นจะมาแน่นอน เลี่ยงการรับการโจมตีใดๆของริกกะจนถึงตอนนั้น

ผมจ้องริกกะและตั้งสมาธิ ถึงจุดที่ว่าผมเผาเส้นเลือดในสมองของผม

สีที่มีชีวิตชีวาของโลกนี้ได้หายไป, มันได้กลายเป็นขาวดำ

ริกกะคือคนเดียวที่มีสีที่สด ยืนอยู่ตรงนั้น

ริกกะยิ้ม ความสามารถของผมจับได้ว่าเอวของเธอขยับเบาๆ

จากเอวถึงต้นขา และผม “เห็น” พลังส่งผ่านไปที่น่องและข้อเท้าของเธอ

ーーเคลื่อนไหวตรงๆ

「อุ้ปส์」

แกล้งทำเป็นสะดุด ผมขยับตัวของผมไปทางขวา ลมได้พัดผ่านไปหลังจากนั้น

「…เอ๋?」

ผมได้ยินเสียงจากข้างหลังของผม

ริกกะที่ผ่านด้านข้างผมไป, แล่นผ่านใบไม้แห้งบนพื้น, และหยุดทันที จากนั้นเธอมองมาที่หลังผม

ตาสีแดงมองที่หลังผมได้สั่น

เธอต้องเจตนาจะไปตรงๆและซัดผมไปแบบนั้น

ไม่, ผมควรจะถูกเป่ากระจุยแน่นอน

「เค้าหลบ? ม-ไม่มีทาง…ม-ไม่, นั่นแค่บังเอิญ」

ริกกะที่หวั่นไหว พึมพำเพื่อให้ตัวเองมั่นใจ

ผมควรจะสามารถหลบได้ เธอไม่สงสัยเพราะเธอเชื่อมัน, แต่ผลนั้นชัดเจน

ผมที่ยืนตรงๆ ข้างหน้าริกกะ ได้ขยับไปทางขวาทันทีที่เธอขยับ เพราะสิ่งนั้น, ริกกะได้ผ่านด้านข้างผมไป

มีเหงื่อเย็นจำนวนผิดปรกติได้ไหลออกมา

ผมเกือบจะไม่รอด ผมเกือบจะไม่รอดจริงๆ ในวินาทีสุดท้ายนี้

แต่มันอย่างที่ผมคาด

ริกกะมีความเร็วที่ไม่ธรรมชาติ, ตัวที่สามารถทนความเร็วนั้น, การมองเห็นการเคลื่อนไหวและปฏิกิริยาตอบสนอนแต่, พูดสิ่งนั้น, เธอไม่สามารถเลี้ยวกระทันหัน ระหว่างที่ใช่การโจมตีด้วยพลังของเธอทั้งหมดออกมา

มันเป็นไปได้ที่จะเลี้ยวถ้าเธอลดความเร็วแต่เธอเร็วพอ, มันจะเป็นความเร็วมากพอที่จะจับผมลง

ถ้าเธอตอบมันอย่างใจเย็นและมองการเคลื่อนไหวของผม, โจมตีผมระหว่างที่ใส่กำลังลงไปบนความเร็วของเธอ, ริกกะจะเอาชนะผมได้

ถ้าผมมีความสามารถของริกกะ, ผมจะเอาชนะด้วยสิ่งนั้นแน่นอน

แต่ความภาคภูมิใจของริกกะสูงเกินไป เธอเลี่ยงการทำแผนการ “เฉพาะหน้า”

นั่นทำไมผมมีโอกาสชนะ

อย่างไรก็ตาม, สถานาการณ์ที่ผมตกอยู่ตอนนี้ นั่นเสียเปรียบอย่างท่วมท้น

เมื่อริกกะตั้งใจจะขยับ ตัวของเธอจะแสดงการเปลี่ยนแปลง

เข้าใจการเปลี่ยนแปลงนั้น, ผมสามารถอ่านการเคลื่อนไหวของริกกะได้ล่วงหน้า

มันจะช้าเกินไปถ้าเธอขยับ ทันทีที่ผมคิดว่า “เธอขยับ” ผมจะรับการซัดโดยไม่สามารถหลบหรือป้องกัน

มันจะจบทันทีที่ผมช้า ถ้าผมอ่านการคะเนผิดพลาด นั่นจบ ผมต้องพนันต่อไปบนจังหวะสุดท้าย

ความรู้สึกว่าอายุขัยของผมหดลง ไปถึงขีดที่ว่าเป็นวินาที มันรู้สึกเหมือนทั้งตัวของผม ถูกทิ่มโดยเข็มที่นับจำนวนไม่ไหว

ผมรูสึกถึงความตายใกล้เข้ามาหาผม

แต่, ผมสงสัย นี่ค่อนข้างสนุก

「ห-เหี้ยเอ๊ย」

ผมส่งเสียงครวญที่เสียใจและแกล้งทำเป็นหันหลังและมองริกกะในความตื่นตกใจ

มองผมในความตื่นตกใจ, สีหน้าของริกกะผ่อนลง

เขาสามารถหลบได้ แต่อย่างที่คาด, มันแค่บังเอิญ, คือที่เธอคิด

เธอรับมันเป็นเรื่องบังเอิญได้หนึ่งหรือสองครั้งแต่, มันจะน่าสงสัยถ้านี่ดำเนินต่อไป

ผมอยากจะสรุปสิ่งนี้ก่อนเราไปถึงที่นั่นแต่, มันจะไมดีขนาดนั้น

「อันตราย อันตราย ชั้นเกือบจะเขวโดยจังหวะของนาย」

ริกกะพูดนั่นระหว่างที่ยักไหล่ของเธอ

「พูดว่าความเป็นไปได้ที่จะชนะคือ 20 ถึง 30 เปอร์เซ็นต์ ชั้นเกือบจะโดนหลอกโดยคำพูดของนาย ความพิเศษของนายคือการพูด เล่ห์ของนายคือทำให้คู่ต่อสู้หวั่นไหวและโจมตีช่องเปิดที่ถูกมอบ สั้นๆคือ, การหลอก」

ผมตอบสนองคำพูดที่ริกกะพูด และมองริกกะด้วยรอยยิ้มที่บังคับ

เหงื่อที่ไหลอาบแก้มของผมเป็นการหลอกที่ดี

ยังไงซะ, แต่มันจริงที่ผมมีเหงื่อเย็นนะ

「ชั้นจะเปิดโปงเล่ห์ของนาย, ตอนนี้โอกาสชนะนายหายไปเป็นศูนย์แล้ว แทนที่จะอย่างนั้น, มันไม่มีโอกาสจะชนะชั้นแม้ว่าชั้นแสดงโอกาส นายจะทำไง? นายจะคุกเข่าและอ้อนวอนมั้ย? ขึ้นอยู่กับอารมณ์ชั้นー」

「หุบปากน่ะอีโง่」

ผมยั่วยุริกกะที่เสียการควบคุมตัวเองพล่ามระหว่างที่ดูถูกผม

ยูกะตอบโต้และรอยยิ้มบนใบหน้าเธอหายไป

「เธออยากจะจบมันด้วยการซัดทีเดียว และรู้สึกอารมณ์เสียที่เธอไม่สามารถจบมันใช่มั้ย? ตอนนี่เธอพล่ามเพื่อซ่อนความจริงนั้น เธอเป็นแค่อีเด็กเวรจริงๆ เธอคืออีเด็กเวรโง่ๆที่ส่วนที่เป็นผู้ใหญ่มีแค่ความภาคภูมิใจ」

สีหน้าของริกกะได้หนักจากที่ผมพูด, ตาสีแดงของเธอจ้องผมหมุนวนไปด้วยสีของความโกรธ

ฟุฟุ, ง่าย, ง่าย

แต่, ไม่ต้องสงสัยว่าริกกะนั้นแข็งแกร่ง, ผมไม่มีแม้แต่เวลาจะใจเย็น

「หุบปาก」

เอวของริกกะขยับเบาๆขณะที่เธอพึมพำ

จากนั้นพลังไหลจากเอวเธอไปที่เท้า

ーเคลื่อนไหวตรงๆอีกครั้ง

ผมขยับไปด้านข้างทันทีที่ริกกะเริ่มขยับและหลังจากนั้น, ลมได้พัดผ่านไป

ーーเปลี่ยนทาง

เมื่อผมขยับไปด้านข้างทันที, ลมผ่านและใบไม้แห้งปลิวจากบนพื้น

「อะไ?!」

ริกกะส่งเสียงที่ประหลาดใจระหว่างที่แตะพื้น

ริกกะพยายามจะซัดผมปลิวโดยการไปข้างหน้าตรงๆ แต่ผ่านผมไปเพราะผมขยับ เธอเตะต้นไม้ข้างหลังและโจมตีอีกครั้ง แต่เพราะผมขยับไปด้านข้างก่อนหน้า, การโจมตีนั้นพลาดด้วย

เร็วเกินไป, แต่ผมอ่านมันได้

ค่าของความสามารถริกกะมันสูงเกินไปจนเธอไม่พยายามจะซ่อนการเคลื่อนไหวของเธอ เธอใช้พลังที่เธอเก็บสะสมมาในความรวดเร็ว

และทันทีนั้นที่พลังที่สะสมมาเริ่มปล่อยออก, การเคลื่อนไหวเล็กน้อยบนผิวของตัวเธอบอกทิศทางที่เธอจะเดินทาง

มากกว่านั้น, มันไม่จำเป็นที่ผมจะต้องหันกลับไป ถ้าเธอโจมตีจากข้างหลัง, หรือข้างหน้า, “มันไม่ต่างกัน”

ไม่ใช่แค่จากข้างหลัง จากด้านข้าง, หรือแม้แต่บนหรือล่าง

มันเป็นไปได้สำหรับผมที่ “เข้าใจ” นั่นคือความสามารถของผม

อย่างไรก็ตามー

「นาย…นาย “หลบ” การโจมตีของชั้น」

ริกกะพึมพำทำให้ผมขนลุก

มันเป็นไปได้ที่จะคิดว่ามันบังเอิญถ้ามันแค่หนึ่งหรือสองครั้งแต่, มันธรรมชาติที่จะสงสัยถ้ามันเป็นต่อไปหลายครั้ง

มากกว่านั้น, ผมสามารถ “หลบ” การโจมตีจากข้างหลัง อีโง่เป็นแค่คนเดียวที่ไม่สังเกตมัน

แต่ผมอยากให้เธอเป็นอีโง่นะ

「งั้นเธอรู้แล้ว」

พูดสิ่งนั้น, ผมแลบลิ้นออกไป

มันเป็นไปได้ที่จะเล่นบทโง่แต่ริกกะจะสงสัยมัน ถ้าผมแกล้งโง่ตรงนี้, ริกกะอาจจะคิดว่าผมอันตราย

ถ้าเธอประเมินผมสูง, เธออาจจะใช้มีดอีกครั้ง

ผมควรจะเปิดเผยความสามารถอย่างเชื่อฟัง แล้วให้เธอคิดว่าความสามารถของผมไม่ใช่เรื่องใหญ่

「รับรู้การสั่นสะเทือน นั่นความสามารถชั้น」

「อะไร?」

สีหน้าของริกกะเครียดขึ้นเมื่อเธอได้ยินที่ผมพูด จากนั้นเธอหันสายตาของเธอ ตาของเธอไปที่มีดที่ปักอยู่บนลำต้นของต้นไม้

ผมขอร้องล่ะ มันจะเป็นปัญหาถ้าเธอใช้ “นั่น”

「ชั้นสามารถรับรู้การสั่นของบรรยากาศ ไม่ว่าจะสั่นน้อยแค่ไหน ชั้นสามารถรู้การสั่นก่อนการกระทำจะเกิดขึ้น, ชั้นสามารถรับรู้การเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ก่อนที่พวกเค้าจะทำมันได้」

ผมบอกริกกะ ดูใจเย็นระหว่างที่มีเหงื่อเย็น

ริกกะที่ยืนยันตำแหน่งของมีดระหว่างที่มองดูผมด้วยการมองข้าง แต่เธอยิ้มเมื่อเธอได้ยินที่ผมพูด

「เธอยิ้มอะไร? ชั้นรู้ว่าการเคลื่อนไหวแบบไหนที่เธอจะทำก่อนที่ทำ การตื่นตกใจนั้นตั้งใจทำ ชั้นสามารถซัดเธอลงตอนไหนก็ได้ที่ชั้นต้องการ ถ้าเธอเข้าใจแล้วงั้นยอมรับー」

「ชั้นไม่รับเล่ห์นั้นหรอก」

ขัดที่ผมกำลังพูด, ริกกะดูถูกผมด้วยรอยยิ้มที่สงบ

「ชั้นไม่รู้ว่ามันการสั่นหรืออะไร แต่ชั้นมันใจว่านายมีความสามารถพิเศษ ถ้าไม่, มันเป็นไปไม่ได้สำหรับนายที่จะ “หลบ” การโจมตีของชั้น ชั้นเห็นด้วยกับสิ่งนั้น ชั้นคิดว่านายเหมือนชั้น, งั้นนั่นมันก็เป็นอย่างนั้น」

เมื่อริกกะพูดนั่น, หน้าผมได้แข็ง

มันยากที่จะแสดงละครเวลาหน้าแข็ง, แต่ริกกะนั้นดีเกินไปจนผมเกือบจะหัวเราะโดยสัญชาติญาน ทนสิ่งนั้นอย่างสิ้นหวัง, หน้าของผมเปลี่ยนเป็นแข็ง

「ชั้นตกใจที่นายหลบชั้น แต่ชั้นเข้าใจมันจากการเคลื่อนไหวของนาย ถ้าพลังกายภาพของนายเท่ากับคนปรกติ หรือหมายความว่ามันเหนือกว่าพวกเขาถึงจุดหนึ่ง แม้นายสามารถเดาได้อย่างไรก็ไม่รู้ โดยการรับรู้การสั่นสะเทือนหรือบางอย่าง, แต่มันแค่โชคที่นายหลบได้ ชั้นผิดมั้ย」

ผมกลืนน้ำลายเพื่อแสดงเกินจริง ขณะที่ริกกะแสดงรอยยิ้มที่สงบ เห็นผมอย่างนั้น, ริกกะหัวเราะ

「นายรับรู้การเคลื่อนไหวของชั้นได้ก่อนหน้า แต่นายไม่รู้ว่ามันเป็นการเคลื่อนไหวแบบไหน ใช่มั้ย? มากกว่านั้น, ตัวของนายเป็นมนุษย์ธรรมดา มันจะจบถ้านายโดนทีเดียว ดังนั้นนายแกล้งว่านายสามารถโจมตีสวนการเคลื่อนไหวของชั้นได้และคะยั้นคะยอให้ชั้นยอมแพ้ ถ้าชั้นยอมแพ้นั่นหมายความว่านายมีโอกาสชนะ」

ผมถอยและดูกลัว เมื่อริกกะพูดอย่างนั้น

ริกกะเดาความสามาถผมและคาดการโดยตัวเธอเองจากการเคลื่อนไหวของผมและคำพูดของเธอ

ผมคิดว่าเธอคืออีโง่เมื่อกี้นี้, แต่มันช่วยผมจริงๆที่เธอเป็นอีครึ่งโง่

ถ้าเธอโง่มากเกินไป, เธออาจจะโจมตีโดยไม่คิด, ในทางตรงกันข้ามถ้าเธอฉลาด, เธอจะเห็นผ่านการคาดคะเนที่แท้จริงของผมและต่อต้านมัน ดังนั้นมันอันตราย

งั้นตอนนี้, ผมได้ผ่านที่ที่อันตรายมากที่สุดในการเส้นด้ายไปแล้ว อย่างไรก็ตาม, มันยังไม่เปลี่ยนที่ว่าผมยังอยู่ในอันตรายและทุกอย่างจะจบถ้าผมทำผิดพลาดครั้งเดียว

แต่ー

「จึ」

ผมคลิกลิ้นและวิ่งด้วยกำลังทั้งหมด

「ฟุฟุ, นั่นตรงเป้าเผง ตอนนี้นายไม่มีไพ่แล้ว, นายจะหนี ชั้นชมการตัดสินใจของนาย, แต่, นายคิดจริงๆว่านายจะหนีชั้นได้เหรอ?」

ผมได้ยินเสียงของริกกะจากข้างหลัง เสียงดูเหมือนจะสนุกได้หยุด, และทันทีต่อมาー

「คุห์」

ผมเตะพื้นและกระโดดไปด้านข้างระหว่างวิ่งด้วยกำลังทั้งหมด

ลมได้ผ่าน, ใบไม้แห้งได้ลอยขึ้นและควันได้ลอยขึ้นมา

จากนั้นริกกะขวางทางผมในท่าทางที่ผ่อนคลาย

「นาย “หลบ” อีกแล้ว มันจริงที่นายรับรู้การสั่นสะเทือนเหมือนกับเห็นการโจมตีจากข้างหลัง นั่นค่อนข้างเป็นความสามารถที่น่าสนใจ แต่มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับนายถ้าเล่ห์นายถูกค้นพบ มันง่ายที่จะจัดการกับนายเมื่อนายรู้มัน มันเป็นไปไม่ได้ไปแล้วที่นายจะเอาชนะชั้น」

ดูถูกผม, ริกกะพูดระหว่างที่ยิ้ม

มันดูเหมือนว่าเธอเชื่อว่าความสามารถของผมเห็นได้ชัดว่าเป็นการรับรู้การสั่นสะเทือน มากกว่านั้น, เธอมันใจว่ามันเป็นชัยชนะของเธอ

มันดูเหมือนคล้ายในความหมาย “รับรู้สิ่งที่มองไม่เห็น”, แต่มันจริงๆแล้วต่างออกไป

แล้วก็, เธอพูดว่า “เป็นไปไม่ได้” สองครั้ง

「นายจะหลบมันได้อีกกี่ครั้ง?」

「คุห์」

ผมกระโดดไปด้านข้างเมื่อริกกะถาม และริกกะผ่านไปบนความเร็วที่ตาผมตามไม่ทัน

ผมสามารถเห็นมัน, ผมสามารถเห็นมัน! มันเป็นเพราะผมชินกับมันแล้ว? ในทันทีที่ริกกะเริ่มขยับ, ผม “เห็น” อย่างชัดเจนว่าเธอจะขยับแบบไหน

「ห-เหี้ยเอ๊ย」

ผมถุยออกมาทำสีหน้าที่แย่ และหลบมันด้วยพลังทั้งหมดอีกครั้ง

ผมเข้าใจภูมิประเทศรอบข้างและต้นไมอย่างสมบูรณ์แบบ

แค่หินที่ไหนและอะไรอยู่บนพื้น ต้นไม้ที่ไหนและอะไรที่คืบคลานอยู่ แม้แต่ใบไม้แห้งไม่สามารถเห็นได้ ผมสามารถ “เห็น” ได้

「มันไม่มีประโยชน์ที่จะวิ่งหนี」

ผมยิ้มเมื่อผมได้ยินเสียงจากข้างหลังและเตะพื้นและกระโดดไปด้านข้าง

「นายจบแล้ว!」

ริกกะผ่านด้านข้างผมไป, เตะลำต้นของต้นไม้ข้างหน้า และพยายามจะโจมตีผมอีกครั้ง จากนั้นー

「อะไ?!」

เสียงที่ตกใจ

「ก่ะฮ่ะ?!」

เสียงครวญต่อมา ริกกะม้วนไปบนพื่นด้วยการเคลื่อนที่น่ากลัว

「ห-เหี้ยเอ๊ย, ชั้นพลาด」

ครวญในความเจ็บปวด, ริกกะยืนขึ้น

แม้ริกกะพยายามจะโจมตีผมโดยการเตะต้นไม้และหันกลับมา, ผมอ่านนั่นแล้วกระโดดไปด้านข้าง

ริกกะที่เล็งผมได้โยนตัวเธอเอง ใส่ต้นไม้ตรงหน้า

มันไม่มีระยากจากต้นไม้ที่ริกกะเตะและต้นไม้นั้น นั่นทำไมริกกะหลบไม่ได้และชนกับต้นไม่, ล้มลงและกลิ้งอยู่บนพื้น

ถ้ารถชนผมและชนผมกระเด็น, นั่นจะเป็นจุดจบ แต่ถ้ารถชนกำแพง, มันจะรับแรงม้าสองเท่าใส่ตัวมันเอง

ด้วยขนาดแรงม้าที่ไม่มีความคิด, นั่นจะค่อนข้างสร้างแรงกระแทก

「คุห์, อุกุ, เหี้ยเอ๊ย」

แขนขวาของเธอหลุดออกมาหลวมๆ, เลือดสีแดงหยดออกมาจากปากและจมูกของเธอ, ริกกะครวญในความโมโห

แขนขวาของเธอดูเจ็บปวด แต่มันยังอีกไกลก่อนเธอจะไม่สามารถขยับได้

แขนขวาของเธออาจจะเป็นการเสียสละชั่วคราว

ผมอยากให้เธอจบด้วยการโจมตีที่เดียวแต่ยั้งไงซะ, มันจะไมดีขนาดนั้น, มันยอมรับได้แล้วที่แขนข้างถนัดของเธอใช้การไม่ได้

「ฟุ่, ฟุ่ฮ่า, ฟุ่ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าา! เธอได้ตกอยู่ในแผนชั้นอย่างสมบูรณ์แบบ! ถ้าเธอยอมรับความพ่ายแพ้ตอนนี้ ชั้นจะยกโทษให้เธอ」

「ห๋าา?! อ-อย่าพูดไร้สาระน่า! นั่นเป็นความพลาดของชั้น! นายแค่วิ่งหนีไม่ใช่เหรอ?」

ริกกะตอบโต้ผมที่หัวเราะและพูดออกมาเหมือนผมอ่านสคริปต์

นั่นใช่แล้ว, มันแค่เป็นผลของความบังเอิญ นั่นไม่ใช่แผนผมเลยซักนิด ถ้าเธอไม่คิดแบบนั้น, ผมจะเสีย “อย่างต่อไป”

「เหี้ยเอ๊ย」

ผมส่งเสียงครวญที่เสียใจและวิ่งหนีเต็มกำลัง

ริกกะคิดว่ามันแค่บังเอิญและไม่ใช่แผนของผมแต่, เธอต้องเรียนรู้มันจากการชนต้นไม้ไปแล้ว

งั้น, บางทีการโจมตีครั้งต่อไปจะมาจากด้านบน

มนุษย์, ไม่ สัตว์ที่มีชีวิตอยู่บนพื้นเปราะบางสุดขีดกับการโจมตีจาก “ด้านบน” แต่นั่นไม่สำคัญสำหรับผม

ตอนนี้ ริกกะ, โจมตีด้วยพลังทั้งหมด แล้วเธอจะรู้จากเรื่องนั้น ผมจะทำให้เธอรู้และรู้สึกเสียใจ

นี่เป็น “รัง” ของผม

มันจะสายเกินไปแล้วถ้าเธอรู้และเสียใจ

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord