ตอนที่ 59
ผมตัดสินใจจะกลับไปที่บ้านตอนนี้ที่พระอาทิตย์ตกดิน
ผมหิวด้วย
ด้วยสิ่งนั้นที่พูด, ผมห่อกุ้งริกกะด้วยเสื้อของผม, ใช้แขนเสื้อของชุดผม, ผมแบกเธอขึ้นไหล่
มันค่อนข้างน่าสงสัยแต่มันดึกแล้ว, และผมยังมีความสามารถ, มันโอเคที่จะเดินตราบใดที่เลี่ยงถนนที่สว่าง
พูดสิ่งนั้นー
「ชั้นควรจะเอาเธอกลับบ้านมั้ย?」
ผมได้ยินเสียงแปลกๆจากด้านหลังและการสั่นสะเทือนส่งผ่านมาที่หลังผม
ริกกะไม่ส่งเสียงเพราะเธอสลบ แต่กระดูกแขนของเธอได้หักและรักษาซ้ำๆ เหมือนปรกติ การกระตุกของเธอทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ
เธออาจจะตายก่อนผมไปถึงบ้าน
พูดสิ่งนั้น, ผมนำที่มัดอยู่ออกไม่ได้
ที่น่ากลัวที่สุดของริกกะคือเธอ “แข็งแกร่งอย่างบริสุทธิ์”
มันเกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะมอบความบาดเจ็บถึงชีวิตให้ริกกะด้วยการโจมตีของผม แต่กระนั้น, ริกกะฆ่าผมได้ง่ายๆ
ถ้าพูดมันอย่างเต็มที่, ริกกะฆ่าผมได้ด้วยนิ้วเดียว
ริกกะทรมานจากการเหนื่อยจากความสามารถรักษาขั้นสูง แต่ผมต้องไม่ประเมินเธอต่ำไป
ผ่อนคลายการป้องกันลง แม้ชั่วเวลาเดียวนั้นถึงตาย
ถ้าริกกะตาย งั้นผมจะมีปัญหากับตัวที่ตายแล้วของเธอ แต่ชีวิตผมนั้นสำคัญกว่า
คิดแบบนั้น, ผมเร่งไปที่บ้านในความรีบ
ผมเลือกถนนที่มืดมากที่สุดเท่าที่ทำได้ และรีบกลับบ้าน
แต่ผมควรจะทำอะไร? แม้ว่าผมไปถึงบ้าน, ปัญหาหลักๆก็ยังไม่แก้ไข
ริกกะผู้ที่ได้หักและรักษาจะกินพลังงานจนกว่าเธอจะเสียชีวิต เธอจะเสียชีวิตถ้าผมปล่อยเธอไว้
งั้นผมควรจะนำที่มัดอยู่ออกเหรอ? ไม่ นั่นมันอันตรายเกินไป
ผมสามารถนำที่มัดออกชั่วเวลานึง และมัดเธออีกครั้งเมื่อแผลของเธอรักษา ถ้าผมทำอย่างนั้น, การรักษาขั้นสูงของเธอจะสำเร็จอย่างไรก็ตาม, ริกกะจะได้ถูกมอบโอกาสที่จะโจมตีสวนผมในเวลาเดียวกัน
เธอไม่สามารถจะรักษาอย่างสมบูรณ์โดยไม่มีสารอาหารและการนอน แต่, มันเป็นภัยพอแล้วถ้าเธอนำพลังของเธอออกมาแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์
ผมสามารถจับริกกะไว้เพราะการรักษาขั้นสูงของเธอถูกใช้งาน
พูดสิ่งนั้น, ริกกะจะตายถ้าการรักษากระดูกของเธอมันยังซ้ำๆอยู่แบบนี้
หืมมม, นี่มันมีปัญหา
ผมสามารถระงับการกินพลังงาน ระหว่างที่ปล่อยให้การรักษาขั้นสูงยังดำเนินต่อไปมั้ย
ริกกะจะไม่ตายตราบใด้ที่การเติมพลังงานไม่ถูกข้ามด้วยอัตราการกินพลังงาน
มันมีอันตรายที่ริกกะอาจจะสามารถทำอะไรได้ ถ้าการเติมพลังงานมากกว่าการใช้พลังงาน แต่ถ้าการรักษาขั้นสูงของเธอนั้นใช้งาน, มันควบคู่ไปด้วยการบังคับเงี่ยนและเพิ่มความไว งั้นเธอจะไม่สามารถเคลื่อนไหว ถ้าผมมัดเธอและโจมตีเธอด้วยความรู้สึกดี
ปัญหาคือจะควบคุมการใช้พลังงานของเธอยังไง ระหว่างที่มีการรักษาขั้นสูงใช้งานอยู่
มองดูมัน, ความสามารถรักษาขั้นสูงของเธอจะรักษาแผลถึงตายในการกระพิบตา สั้นๆคือแม้ว่าเธอได้รับแผลเป็นระยะ, มันจะรักษาเมื่อมันมีความผิดพลาดในการตัดสินใจ และเมื่อมันรักษาสำเร็จ, การรักษาขั้นสูงของเธอจะจบ
เมื่อการรักษาขั้นสูงนั้นจบ, การบังคับเงี่ยนและเพิ่มความไวก็จะจบ
เมื่อมันจบ ผมต้องทำให้ริกกะรับแผลถึงตายอีกครั้งเพื่อที่จะให้มันใช้งานได้ใหม่แต่, ถ้าเธอหนีไป, มันจะจบเห่
เพื่อเลี่ยงมัน, ผมต้องข่วนริกกะเป็นระยะๆ 24 ชั่วโมง
นั่นมีปัญหา
หืมม, มันมีวิธีที่จะลดการใช้พลังงาน และไม่สามารถอนุญาตให้แผลเธอรักษาได้มั้ย? มันไม่มีทางที่บางอย่างง่ายขนาดนั้นมีอยー
「หืม? เดี๋ยว?」
มันมีวิธีที่จะไม่อนุญาติให้แผลเธอรักษา
ผมเล่นกับจิวตะขาบกับตะขาบที่มีทักษะเมื่อครู่นี้, แล้วถ้ามันเป็นจิวล่ะ
สร้างรูในหัวนมหรือแตดและให้สิ่งแปลกปลอมผ่านรูนั้น
ถ้ามันเป็น “มนุษย์ปรกติ” แผลจะแห้งและมันจะรักษาแบบนั้น แต่สำหรับริกกะที่ “ไม่ใช่มนุษย์ปรกติล่ะ”?
การรักษาขั้นสูงของเธอจะพยายามรักษารูที่เปิดนั้น แต่สิ่งแปลกปลอมจะขัดการรักษา, ในกรณีนั้น, การรักษาขั้นสูงของเธอจะไม่จบ
เพราะแผลมันเล็ก การใช้พลังงานจะลดลง, มันควรค่าแก่การลอง
ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้ว, ผมควรจะถามยูกะว่าเธอมีต่างหูพร้อมอยู่มั้ย
ผมหยุดในถนนที่มืดและนำมือถือผมออกมา จากนั้นผมจำได้ว่ามือถือผมอยู่ในเสื้อนอก, ผมวางริกกะลงจากหลังผมชั่วครู่
ริกกะห่ออยู่ในชุดนักเรียนของผม
ริกกะมีมือและเท้าของเธอถูกมัดเหมือนกุ้ง, ตาเหลือกขาว และมีฟองออกมาจากปากของเธอ, และทุกครั้งที่แขนของเธอหัก, ตัวของเธอกระตุก
เธอจะไปสวรรค์ในไม่ช้า
「…พยายามเข้าー」
เชียร์ริกกะ, ผมนำมือถือออกมาจากกระเป๋าของเสื้อที่ห่อริกกะ
「หือห์?」
ผมมองจอและสังเกตว่ามันมีสายเข้า
เมื่อผมตรวจดู, มีสายหนึ่งจากมารินะและสามสายจากยูกะ
มารินะมาเมื่อประมาน 30 นาทีที่แล้ว และยูกะโทรหลังจากนั้นทันที, และอีกสองครั้งห่างกันสิบนาที
ผมรู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งนี้
ผมทิ้งทุกอย่างไว้ให้ยูกะ และผมมั่นใจว่ายูกะจะทำมันได้ดี
มันจะสายที่จะกลับบ้านตอนนี้ ดังนั้นมันไม่แปลกที่เธอจะโทรมา อย่างไรก็ตาม, สายแรกมาจากมารินะ
ผมปล่อยมันให้ยูกะ และสิ่งนั้นมารินะควรจะรู้, งั้นมันควรจะเป็นหน้าที่ยูกะที่ติดต่อผม ความสัมพันธ์ของสิ่งนั้น, มารินะจะไม่ฉุนเฉียวจากสิ่งนั้น แต่, มันเป็นมารินะที่โทรครั้งแรก
และสามครั้งจากยูกะหลังจากนั้น
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าบางอย่างได้เกิดขึ้น
ผมคิดจะโทรหามารินะตอนนี้เลย แต่ผมแค่รับการโทรจากมารินะครั้งเดียว หลังจากนั้น, ยูกะโทรสามครั้งดังนั้นผมรู้สึกดีกว่าที่จะติดต่อยูกะ
ผมวางมือถือไว้บนหูและรอมันระหว่างที่มันดัง หลังจากดังหลายครั้ง, มือถือติดต่อได้
『ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา』
ผมสามารถได้ยินเสียงหายใจหยาบจากอีกฝั่ง ผมไม่สามารถได้ยินเสียงของเธอ แต่ผมมันใจว่ามันเป็นยูกะ
『ม-โมตะ-คุง! ชั้นขอโทษ! มีปัญหาน่ะ!』
บางที่เธออาจจะวิ่งอยู่ ยูกะพูดออกมาด้วยเสียงอื่นที่แทรกเข้ามา
เธอดูเหมือนจะอยู่ในความรีบ แม้ว่าผมทิ้งทุกอย่างไว้เธอ, ปัญหาได้เกิดขึ้นดังนั้นเธอตื่นตกใจ
「ยูกะ-จัง ใจเย็น ชั้นจะบอกเธอก่อน, ชั้นจะไม่โทษยูกะ-จัง แม้ว่ามันมีปัญหา」
ถ้าผมแค่ถามคำถามที่ทรมานยูกะที่อยู่ในความตื่นตกใจ, เธอจะอารมณ์เสียอย่างไม่จำเป็น ดังนั้นผมพูดให้ใจดีที่สุดเท่าที่ทำได้
แต่, ผมก็ค่อนข้างหวั่นไหวด้วย
คามูโระ ฮิซูกิ เธอเริ่มเคลื่อนไหวแล้วเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้น, ริกกะเป็นแค่ “ตัวล่อ”? สมมุติว่านั่นจริง, นั่นหมายความว่าผมได้ถูกจับอยู่ในกับดักของคามูโระ ฮิซูกิ
『ชั้นเป็นอีโง่! ชั้นได้กังวลว่าโมตะ-คุงกลับมาดึก แล้วยู-จังเสียความใจเย็น และพูดว่านายอาจจะถูกฆ่าโดยคนพวกนั้น ชั้นเลยอธิบายสถานการณ์! จากนั้นยู-จัง!』
ยูกะหายใจลำบากและพูดมันอย่างสิ้นหวัง
『เธอกระโดดออกจากบ้านแล้วพูดว่าชั้นจะเป็นคนที่จัดการโมตะ-คุง!』
「หืมม」
มันดูเหมือนอาซาฮินะวิ่งหนีไปโดยไม่ได้รับอนุญาติ
อะไรวะ, ผมคิดว่าคามูโระ ฮิซูกิได้เริ่มเคลื่อนไหว นั่นทำให้ผมตื่นตกใจ
แต่, มันอันตรายสำหรับเธอที่จะทำอะไรคนเดียว
『มารินะ-จังตาม ยู ชั้นเลยคิดว่ามันโอเค! แต่ยุย-จังกระโดดออกจากบ้านหลังจากยู-จัง!』
「โอ้, เข้าใจแล้ว」
งั้นการโทรครั้งแรกของมารินะคือสิ่งนั้น? เธออยากจจะติดต่อผมเมื่อเธอตามอาซาฮินะที่กระโดดออกจากบ้าน
แต่, อย่างที่คาดกับมารินะ ยูกะได้สับสนอย่างชัดเจนโดยความบุ่มบ่ามของอาซาฮินะ แต่, มารินะตามอาซาฮินะโดยไม่ลังเล
ผมคิดว่ายูกะมีสเปคสูงสุดในหมู่สาวแต่นิสัยของยูกะนั้นเป็นโซ่ล่ามเธอ
ในทางตรงกันข้าม, ความยืดหยุ่นของมารินะ กับสถานการณ์กระทันหันนั้นเทียบกันไม่ได้
ถ้ายูกะยังอยู่ในบ้าน, มันไม่มีปัญหาแม้ว่าเธอจะตามอาซาฮินะ
อย่างไรก็ตาม, น้องสาวเธอกระโดดออกจากบ้านตามพี่สาวเธอ อยู่เหนือการควบคุม, จากนั้นยูกินะกระโดดออกจากบ้าน
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดความบุ่มบ่ามของอาซาฮินะ อีโง่นั้นไม่สามารถตามบางคนอย่างเชื่อฟังได้ ดังนั้น การกระทำของมารินะที่ตามอาซาฮินะนั้นถูกแล้ว แต่โลลิฮินะและยูกินะ, ยูกะสามารถหยุดพวกเขาได้ แต่, เธอไม่ได้หยุด
นั่นทำไมเธอหวั่นไหว
「ยูกะ-จังตามยูกินะเหรอ?」
『ช-ใช่! ชั้นขอโทษจริงๆ』
「โอ้, ไม่ มันโอเค」
แม้ยูกะและมารินะตามสิ่งที่ผมพูดอย่างถูกต้อง, อาซาฮินะทำทุกอย่างเสีย ดังนั้น ความรับผิดชอบทั้งหมดควรจะอยู่กับอาซาฮินะ
นั่นทำไมมันโอเค
มารินะจะทำบางอย่างกับอาซาฮินะ ปัญหาคือคู่หูโลลิ
หนึ่งคือชอบพี่สาวอย่างฮาร์ดคอร์
อีกคนเป็นอีโง่
เมื่อพี่สาวของเธอกระโดดออกจากบ้าน, โลลิฮินะน่าจะอยู่ในสภาพของความสับสน และอีโง่ที่ตามโลลิฮินะที่อยู่ในสภาพนั้นมันแย่ที่สุด
「สองคนนั้นมีเป้าหมายมั้ย?」
『ชั้นไม่รู้! ชั้นไม่รู้แต่มันเป็นความผิดชั้น ชั้นเลยจะดูพวกเขาอย่างแน่นอน』
เธอไม่รู้? งั้นー
「ยูกะ-จัง, กลับบ้าน」
『เอ๋?』
「ชั้นจะบอกเธอ, ชั้นไม่ได้บอกให้ยูกะกลับบ้านเพราะเธอไม่มีประโยชน์ เธอควรจะในเพื่อให้ความเสียหายมันน้อยที่สุด」
『ต-แต่!』
ยูกะต่อต้านที่ผมพูด
มันเป็นความผิดเธอที่อาซาฮินะวิ่งหนี, และเธอไม่สามารถหยุดคูหูโลลิด้วย ดังนั้นเธออยากจะนำคู่หูโลลิกลับมา
ผมเข้าใจนั้นได้แต่แม้เธอไม่รู้ว่าคู่หูโลลิไปไหน, มันอันตรายที่ยูกะจะไปคนเดียว
ยูกะมีตัวตนที่มีปัญหาแต่สเปคของเธอนั้นสูง
ผมไม่สามารถเสียยูกะเพื่อคู่หูโลลิที่ไม่สามารถเป็นกำลังต่อสู้ได้
「คามูโระ ฮิซูกิ น่าจะมีพลังที่อันตราย」
『เอ๋? หมายความว่ายังไงー』
「มาคุยเกี่ยวกับมันภายหลัง ยังไงซะ, กลับบ้าน」
ผมพยายามจะกล่อมยูกะแต่เธอไม่ตอบ
เธอพยายามจะกลับมาจากความผิดพลาดของเธอ หัวของเธอเต็มไปด้วยสิ่งนั้น
มันช่วยไม่ได้ ผมควรจะเปลี่ยนวิธีกล่อม
「ยูกะ-จัง ชั้นต้องการพลังของยูกะ-จัง ถ้าเธอรู้สึกเหมือนจะช่วยชั้น, งั้นก็กลับบ้าน」
เมื่อผมถามเธอบนมือถือ, เสียงรบกวนได้หายไป ยูกะได้หยุดวิ่ง
ผมสามารถได้ยินเสียงหายใจหยาบ จากนั้นー
『ช-ชั้นเข้าใจแล้ว…』
มันเป็นเสียงที่หายไปแต่ยูกะพูดสิ่งนั้นมาอย่างแน่นอน
มันดูเหมือนผมกล่อมเธอได้
แต่เธอต้องเสียใจ เพราะก่อนจะวางสาย, ผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ
「งั้นตอนนี้」
ผมวางมือถึงเข้าไปในกระเป๋าและเปลี่ยนความคิดของผม
ยูกะจะกลับบ้านดังนั้นมันโอเค และมารินะจะพาอาซาฮินะกลับบ้าน มีสาวโลลิสองคน มันไม่มีวิธีทีจะหาพวกเขา
แต่, มันไม่มีหลักฐานว่าคามูโระ ฮิซูกิได้เริ่มเคลื่อนไหว, และโลลิฮินะ ได้ตามพี่สาวของเธอ งั้น, ถ้ามันไปได้ด้วยดี เธอจะเข้าร่วมกับมารินะเพื่อจับอาซาฮินะ
แต่ー
「ความสามารถจำพวกจิตใจมันยากจริงๆ…」
อาซาฮินะวิ่งหนีกระทันหัน, มันเป็นความตั้งใจของอาซาฮินะจริงๆเหรอ?
มันเป็นไปได้ว่า จิตวิญญานของเธอถูกแทรกแซง และแนะนำว่าเธอควรจะสิ่งหนีในเวลาที่เฉพาะเจาะจง
ผมยอมแพ้ ผมขยับไม่ได้ถ้ามันเป็นความสามารถแบบนั้น
ถ้ามันเป็นความสามารถนั้น ยูกะและมารินะ ที่มีบางอย่างเกี่ยวกับคามูโระ ฮิซูกิในบางทีทำตัวเหมือนระเบิดเวลา
หรือว่า ผมที่ติดต่อกับคามูโระ ฮิซูกิก็ด้วย และผมเสียความเชื่อมันในตัวเอง
ผมอาจจะคิดมันมากไป
แต่, การวิ่งหนีของอาซาฮินะมันได้เป็นเวลา
ผมโจมตีคามูโระ ฮิซูกิและนำสติเธอออกไปวันนี้ นั่นเป็นโอกาศที่ใหญ่ที่สุด
ผมไม่เคยคิดว่าคามูโระ ฮิซูกิมีความสามารถพิเศษ, และริกกะอยู่ที่นั่น
ถ้าผมพยายามจะขยี้คามูโระ ฮิซูกิระหว่างที่สู้กับริกกะ, ผมอาจจะแพ้
คิดเกี่ยวกับมัน, มันยอดเยี่ยมที่ผมขยี้ริกกะ
แต่ยังไงซะ, ความสามารถจำพวกจิตใจ? ผมไม่คิดว่าผมสามารถเอาชนะได้
ถ้าผมมีเป้าไปทีคามูโระ ฮิซูกิ, ทุกอย่างอาจจะสงบลงรอบๆถ้าผมตามไป
แต่ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของคามูโระ ฮิซูกิ, ผมไม่สามารถปฏิเสธความเป็นไปได้ที่มาริและยูกะจะถูกขยี้ งั้นー
「ชั้นแคหวังว่าคามูโระ ฮิซูกิจะท้อง ชั้นไม่มีปัญหาที่จะเย็ดกับคนสวย แต่…」
ผมอยากจะเป็นคนเย็ดแต่ผมยอมตายดีกว่าที่จะถูกเย็ด ผมอยากจะกระทำชำเราผู้หญิงสวย แต่รังเกียจการถูกกระทำชำเราอย่างแน่นอน
งั้น, ผมต้องหาวิธีที่จะสวนกลับคามูโระ ฮิซูกิ ผมต้องการข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนั้น และผมสามารถจับโลลิสำหรับข้อมูลนั้น
งั้น, มันปรกติที่จะซักถามกับเธอ ไม่ว่าผมจะใช้วิธีไหน
อย่างไรก็ตามー
「เธอเป็นอีโง่ที่ท้าทายชั้นสู้ ชั้นไม่มีเจตนาจะออมมือ」
พึมพำสิ่งนั้น, ผมนำริกกะที่ห่ออยู่ในชุดขึ้นหลัง
จากนั้นผมรีบกลับบ้านราหว่างที่เลือกถนนที่มืดที่สุดเท่าทีเป็นไปได้
ครึ่งทางー
「โอเน่-ซามะ! โอเน่-ซามะ, พี่อยู่ไหน!」
「เฮ้ เฮ้, ยุย, ชั้นซือไทยากิมาสามอัน!」
「โอเน่ซามะ! พี่อยู่ไหน โอเน่-ซามะ!」
「เฮ้ เฮ้ ยุย, ชั้นจะให้ไทยากิอันนึง」
「โอเน-ซามะะะ! โอเน่-ซามะ พี่อยู่ไหน?!」
「อยากกินมั้ย? อยากกินไทยากิมั้ย?」
「โอเน่-ซามะー! พี่อยู่ไหน โอเน่-ซามะー!」
「อร่อยอ่ะ! ไทยากิอร่อย!」
โลลิฮินะส่งเสียงที่สิ้นหวังระหว่างที่เตร่ไปตอนกลางคืน และยูกินะตามโลลิฮินะอย่างกระสับกระส่าย
ใครจะคิดว่าผมจะเจอพวกเขา
มันโชคดีแต่นี่มีปัญหา
「โปรดหาเธอด้วยเซ็นไป! ถ้าอะไรเกิดขึ้นกับโอเน่-ซามะ, ชั้นจะทำ, ชั้นจะทำยังไงดี!?」
โลลิฮินะสับสนอย่างที่คาด, เธอจับยูกินะด้วยตาที่เปียก
ยูกินะถูกตะโกนใส่ระหว่างที่จับอยู่ตรงหน้าอกของเธอด้วยสองเมือ, เธอไม่หวั่นไหวเลยซักนิดและแค่กินไทยากิ
「ยุย, เธอฉลาดแต่เธอไม่มีตากับคนเลยนะ」
ยูกินะที่ถือถุงกระดาษพึมพำกับโลลิฮินะหลังจากกินไทยากิ จากนั้นเธอนำไทยากิชิ้นใหม่ออกมาจากถุงกระดาษ
ยูกินะหัวเราะขณะที่เธอนำไทยากิชิ้นใหม่ออกมา
ไมมีเศษเสี้ยวของความประหม่าในตัวเธอเลย
「ธ-เธอหมายความว่ายังไง ไม่มีตากับคน?! เธอดูหมิ่นโอเน่-ซามะเหรอ?! ชั้นจะไม่ยกโทษให้เธอแม้ว่าเธอเป็นรุ่นพี่นะ」
โลลิฮินะเสียงสูงขึ้นขณะเธอโดนโหมไฟโดยยูกินะ แต่ยูกินะไม่ใส่ใจซักนิด เธอแค่กินไทยากิอย่างมีความสุข
ไทยากินั่นดูอร่อย…
ยูกกินะกินไทยากิในจังหวะของเธอเอง, กลืนลงคอ, และกลืนไทยากิลงไป
「เน่-จังของเธอเป็นอีโง่ มากกว่านั้น, เธอไม้กระดาน」
「ซ-เซ็นไป!」
「แต่, มารินะ-เน่จังได้ตาม เน่ซังที่งี่เง่านั้น ไม่ต้องเป็นห่วง」
「ห๋าา!? อะไรที่ว่าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง?!」
「เธอควรจะเป็นเพื่อนกับมารินะ-เน่จัง เธอและเน่-จังของเธอ」
「ห-หมายความว่ายังไง?!」
「ชั้นสงสัยว่าอะไร? ยังไงก็ตาม, มารินะ-เน่จังได้ตามเธอไป เธอปลอดภัยมากกว่าเธอที่หาอยู่ และเน่-จังของเธอจะกลับมาแน่นอน」
「ท-ทำไมเธอพูดอย่างนั้นได้?」
「มากลับบ้านโมทาโร่กันเถอะ จากนั้น, มารินะ-เน่จังจะกลับมากับเน่-ซังของเธอ นั่นจะพิสูจน์ว่าที่ชั้นพูดเป็นความจริง」
「ช-ชั้นไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร!」
「มันไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น แม้แต่ชั้นก็ไม่เข้าใจ」
「ห๋าา?!」
「ไม่ว่ายังไง มันโอเคตราบใด้ที่เน่-จังของเธอกลับมาใช้มั้ย? งั้นกลับเถอะ ถ้าไม่กลับ แม้ว่าเน่-จังของเธอจะกลับมาแล้ว, เธอจะออกจากบ้านอีกครั้งถ้าเธอไม่อยู่ที่นั่น」
「น-นั่น…」
โลลิฮินะอยู่ในสภาพของความสับสนแต่มันดูเหมือนเธอได้สับสนในอีกความหมายเพราะยูกินะ
การกล่อมที่ไม่สามารถเข้าใจได้ ขอบคุณสิ่งนั้น จังหวะนั้นหายไป
ยูกินะ, เธออาจจะมี “ตา” ที่คาดไม่ถึง งั้น, นี่ถือเป็น “โอกาส”, สั้นๆคือ, ผมคิดว่าเวลานั้นดี
มันต้องเป็นไปไม่ได้ที่จะกล่อมโลลิฮินะ ที่โดดออกมาจากบ้าน ดังนั้น ยูกินะได้ค่อยๆทำให้โลลิฮินะสงบ โดยปล่อยให้เธอทำตามต้องการ? จากนั้น, เธอหาจังหวะเวลาและกล่อมเธอ
ผมคิดว่ายูกินะเป็นแค่อีโง่ แต่ผมรู้สึกว่าเธอเป็นจำพวกเดียวกับมารินะ
ถ้าเธอโตอย่างดี, เธออาจจะเป็นผู้หญิงที่เทียบได้กับมารินะ
ถ้ามันมีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะโตขึ้นเป็นผู้หญิงที่ดีในอนาคต, มันอาจจะไม่แย่ที่จะเก็บเธอไว้
เทียบกับสิ่งนั้น, โลลิฮินะนั้นไม่ไหว เธอขี้อายไม่เหมือนพี่สาวเธอ แต่กระนั้นเธอดื้อเหมือนพี่สาวเธอ
พี่สาวเธอมีพลังที่จะสู้ผมไหว และเหนือไปกว่านั้นเธอเช็ดตูดเธอเอง อาซาฮินะมีพลัง
แต่น้องสาวเธอต่างออกไป เธอขี้อายและดื้อ เธอไม่มีพลังจะเกาะติดกับผม, เธอเช็ดตูดตัวเองไม่ได้ด้วย จำพวกแบบนั้น มันขัดการเวียนวน มันเป็นจำพวกที่แย่ที่สุด ที่ไม่สามารถรับผิดชอบที่ทำให้มันใช้การไม่ได้
ถ้ามีข้อดี, มาพูดแค่ว่าเธอมีหน้าที่สวยงามเถอะ
เธอมีหน้าที่สวยงามที่ผมเสียดายที่จะโยนทิ้ง แต่เมื่อผมคิดเกี่ยวกับความเสี่ยงและผลตอบแทน, ผมไม่ต้องการเธอ
แม้ผมใส่เธอเข้ามาภายใต้การปกป้องจนกว่าปัญหากับคามูโร ฮิซูกิสงบลง, ผมจะเลิกคิดถึงเธอเมื่อมันจบ
ไม่ว่าอย่างไร, มันโชคดีที่ผมเจอยูกินะและโลลิฮินะ
มารวมกลุ่มกับพวกเขาและจากไปโดยเร็วเถอะ
ผมพยายามจะเข้าใกล้ทั้งสองคนแต่รีบซ่อนข้างหลังพวกเขา
ชายสามคนได้เข้ามาในระยะของความสามารถ
ชายสามคนที่อายุเท่ากับผมตัดสินจากภาพลักษณ์ของเขา พวกเขามุ่งหน้าไปหายูกินะและโลลิฮินะ โดยไม่ลังเล
ไม่ใช่ว่านี่มีปัญหาเหรอ? ให้ผมพักหน่อยเถอะ ผมแบกริกกะอยู่บนหลังผม และมีคู่หูโลลิเติมเข้าไปอีก มันยากที่จะหนี หรือ สู้
「คนนึงมีผมบลอนด์ตาสีฟ้าและถักผมสามแถว อีกคนมี่ตาสีดำ และผมดำทวินเทล และทั้งสองใส่ชุดโรงเรียนลิลลี่สีดำ」
「มันเหมือนที่ยูกะ-จังพูด ไม่ใช่ว่านี่พวกเขาสองคนเหรอ?」
「ไอโง่เอ๊ย! เรียกยูกะ “ซัง” ไม่ใช่ “จัง”! ถ้าซูซูฮาระ-ซังรู้นั้น, เค้าจะซัดนายตายนะ!」
ผมเอียงหัวเมื่อผมได้ยินสิ่งนั้น
พวกเขาพูดเกี่ยวกับชื่อยูกะ และพวกเขาจะถูกฆ่าโดยผม
โอ้, เป็นไปได้มั้ยว่าพวกนี้มาจากกลุ่มองชิโนซากิ?
ผมจำหน้าของพวกผู้ชายที่ผมขยี้ที่ร้านเกมได้ แต่ผมลืมหน้าของพวกลูกกระจ๊อก
「ส-สาวตรงนั้น ชั้นขอถามอะไรหน่อย」
ผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำในกลุ่มสามคนนั้นเข้าหาคู่หูโลลิอย่างแหยๆ
「อ-อะไรของนาย! นายจะจีบยุยเหรอ!? นายต้องผ่านคาราเต้ 2คิว ของชั้นก่อน!」
เมื่อถูกเรียก, ยูกินะได้ระวังตัวและขึ้นเสียงของเธอ จากนั้น, เธอตั้งท่า โลลิฮินะพยายามจะซ่อนหลังยูกินะ
โลลิฮินะไม่ไหวจริงๆ มันเห็นอย่างชัดเจนว่ายูกินะพยายามจะปกป้องโลลิฮินะ แม้ผมรู้อย่างนั้น โลลิฮินะที่อยู่กับยูกินะนานกว่าผม รู้มันเหมือนมันเป็นเรื่องแน่นอน
แต่คู่ต่อสู้เป็นชายสามคน มันไม่ใช่บางอย่างที่ยูกินะสามารถจัดการได้
งั้น, โลลิฮินะควรจะแค่จับยูกินะและวิ่งหนีไป แต่กระนั้น, โลลิฮินะซ่อนข้างหลัง
เฮ้, โลลิฮินะ ยูกินะพยายามจะปกป้องเธอนะ ในกรณีของนิสัยของยูกินะ, เธอควรจะพยายามช่วยแม้ว่าเธอจะช่วยเธอ เธอรู้นั่นเพราะเธอเป็นเพื่อนสนิท
งั้น, จับยูกินะและวิ่นหนีไป ถ้ามันไม่มีทางเลือกที่จะหนีกับยูกินะ, เธอก็ควรจะไปเอง
ถ้ายูกินะได้สละตัวเองเพื่อปกป้องเธอล่ะ, เธอจะทำยังไง?
แค่ร้องไห้? ร้องไห้และรอการช่วยเหลือเหรอ?
เธอดูดีแต่ไม่เหมือนพี่สาวของเธอ, แต่เธอคือสาวที่ไม่มีเสน่ห์
「ด-ได้โปรดอย่าตกใจ! เราไม่ใช่ศัตรู!」
「พวกเราถูกติดต่อโดย โทโมเอะ ยูกะ-ซัง, เรากำลังตามหา คิบะชิโระ ยูกินะ-ซัง และ อาซาฮินะ ยุย-ซัง!」
「ชั้นขอร้องล่ะ, อย่าพูดอะไรแปลกๆเกี่ยวกับเรา! ถ้าไม่…จิ้งหรีดถ้ำーอุว้าาาาาาาาาา! ผมขอโทษ, ผมขอโทษ ผมขอโทษ, ผมขอโทษษษษษษษษษษ!!」
คนหนึ่งพยายามอย่างสิ้นหวังที่จะบังคับการยิ้มออกมาเพื่อให้ยูกินะผ่อนคลายการป้องกันของเธอ แต่ชายคนนึงส่งเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและหมอบลงบนพื้นระหว่างที่จับหัวของเขา
「ม-ไม่ดีเลย! แผลทางใจของมิซาว่า!」
「จ-ใจเย็นมิซาว่า! จิ้งหรีดถ้ำจะไม่มา! มันไม่มีจิ้งหรีดถ้ำ! จิ้งหรีดถ้ำที่นายเห็นแค่ภาพลวงตา」
สองคนเรียกชายที่หมอบอย่างสิ้นหวัง
โอ้, มันเป็นคนที่กินจิ้งหรีดถ้ำเหรอ? ดูเหมือนเขาจะได้รับแผลทางใจ
「อะไรของนายน่ะ! นายล้อจิ้งหรีดถ้ำเหรอ!? แม้ว่ามันจะน่ารัก!」
ยูกินะโกรธในจุดที่แปลกๆ
โอ้, พูดถึงแล้ว, เธอชอบแมลง
จิ้งหรีดถ้ำดูน่าเกลียดทีแรกแต่มันค่อนข้างมีเสน่ห์ ความคิดเห็นของยูกินะไม่จำเป็นว่าผิด
「ชั้นเลี้ยงจิ้งหรีดถ้ำไว้ที่บ้าน! พวกมันน่ารักมาก! ชั้นมีพวกมันห้าตัวแต่มันกลายไปห้าสิบก่อนชั้นจะรู้ตัว! จากนั้นจับต้องปล่อยพวกมันไปนอกบ้านแล้วชั้นก็โดนแม่ดุ!」
เธออวดเหรอ? ยูกินะยืดอกของเธอออกมาและแก้มแดง
「อุว้าาาาาาาา! เจ้าหญิงแมลง! เจ้าหญิงแมลงงงงงงงงงงงงง!!!」
มองยูกินะที่เพิ่งพูดว่าจิ้งหรีดถ้ำ 50 ตัว, ชายที่หมอบร้องไห้ออกมาอย่างบ้า
「พ-พูดว่าจิ้งหรีดถ้ำน่ารัก, อย่างที่คาดกับบางคนที่เกี่ยวข้องกับซูซูฮาระ-ซัง…」
「แม้ว่าเธอเป็นคนสวยผมบลอนด์ตาสีฟ้านมใหญ่, เธอไม่ครึ่งๆกลางๆเลย」
ชายสองคนพึมพำระหว่างที่มองยูกินะและกลืนน้ำลาย
ยังไงซะ, ผมไม่อยากเลี้ยงมัน
「ซูซูฮาระ? นั่นใครน่ะ?」
ได้ยินเสียงพึมพำของผู้ชาย, ยูกินะเอียงหัวของเธอ
เฮ้, มันผม, มันผม, พวกเขาพูดถึงผมอยู่
「ห-หือห์? เธอไม่รู้จักซูซูฮาระ-ซัง?」
「พวกเราผิดเหรอ? แต่หน้าตาถูกและพวกเขาใส่ชุดนักเรียนลิลลี่สีดำนะ」
ได้ยินยูกินะ, ชายของคนพึมพำระหว่างที่มีความวิตกกังวลอยู่บนใบหน้า
ไม่, พวกนายถูกแล้ว นายไม่ได้ทำผิดพลาด
「ขอโทษที พวกนาย แต่ใจและกายของชั้นเป็นแค่ของโมทาโร่! ชั้นจะกลับบ้านแล้วมีเซ็กส์กับโมทาโร่!」
「โมทาโร่? เอ๋? อะไร? เธอพูดถึงเรื่องอะไร?」
「ไม่รู้สิ พูดถึงแล้ว ชื่อจริงของซูซูฮาระ-ซังคืออะไรอีกทีซิ?」
「เจ้าหญิงแมลง! เจ้าหญิงแมลงโกรธแล้ววววววววว!!」
ที่นี่ได้วุ่นวายเพราะยูกินะ
ผมอยากจะออกไปแล้วทำให้มันสงบ, เออ โอเค
ผมหิ้วริกกะอยู่ข้างหลังผม, และมันจะอันตรายถ้าผมถูกเห็นว่าอยู่กับริกกะโดยคู่หูโลลิ
ชายสามคนเคลื่อนไหวจากคำสั่งของยูกะ และสมาชิกอื่นของชิโนซากิวิ่งไปรอบ
งั้น, มันโอเคที่จะปล่อยคู่หูโลลิไว้ให้พวกเขา
ผมรีบกลับบ้านอย่างเงียบๆ คิดอย่างนั้น
ถ้าผมใช้เวลากับเรื่องไม่สำคัญ, ริกกะจะตกอยู่ในอันตรายที่ซีเรียส
ผมเห็นริกกะได้จากข้างหลังด้วยความสามารถของผม แต่มาหยุดพูดเกี่ยวกับเธอเถอะ มันอันตรายขนาดนั้น
ยังไงซะ, มันความผิดของเธอที่ท้าทายผมสู้
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord
