บทที่ 845 ภายหน้าย่อมต้องเกิดการวางหมากตามล่าหลี่จิ่วเต้าอีกมหาศาลเป็นแน่!
ทั้งปรโลกและปริภูมิเวลาต่างเป็นกองกำลังที่กล้าแกร่งมากในโลกหลังฉาก ผู้ก่อตั้งที่แท้จริงนั้นยังมิทราบ
สิ่งมีชีวิตหน้าฉากอย่างหลี่จิ่วเต้าถึงกับปะทะกับการจู่โจมของสองกองกำลังใหญ่อย่างปรโลกและปริภูมิเวลาจนอีกฝ่ายยอมล่าถอย นับว่าเหนือความคาดหมายของยอดฝีมือหลังฉากไปมาก
“โลกหน้าฉากน่าครั่นคร้ามยิ่งนัก เพิ่งเปิดฉากรากฐานอันวิเศษออกมาก็น่ากลัวปานนี้เชียวหรือ!”
“ใช่แล้ว มิฉะนั้น สิ่งมีชีวิตหน้าฉากไฉนเลยจะทรงพลังเยี่ยงนั้น ไม่มีทางเลย!”
สิ่งมีชีวิตหลังฉากพากันวิพากษ์วิจารณ์
การที่มีชีวิตอยู่หน้าฉาก หลี่จิ่วเต้าย่อมไม่อาจเทียบเทียมพวกเขา แต่ชายหนุ่มกลับทรงพลังถึงเพียงนี้ โค่นได้แม้กระทั่งห้าราชาแห่งปรโลก จับกุมอสูรปริภูมิเวลามาเป็นวัตถุดิบอาหาร บัดนี้ยังมิรู้ว่าเป็นหรือตาย เรื่องนี้น่าตกใจอย่างยิ่งโดยไม่ต้องสงสัย แม้แต่ในโลกหลังฉากก็ใช่ว่าจะทำเช่นนี้กันได้ง่าย ๆ
พวกเขาพลันนึกไปถึงว่าหลี่จิ่วเต้าอาจได้สัมผัสกับรากฐานพิเศษบางอย่างในโลกหน้าฉาก ถึงได้แข็งแกร่งสยดสยองถึงปานนี้
“เขาคิดว่าตนเองทำอะไรอยู่ เพียงได้สัมผัสกับรากฐานพิเศษในโลกหน้าฉากแล้วจะต่อกรกับทั้งหลังฉากได้อย่างนั้นหรือ”
“ขัดขวางมิให้สองกองกำลังใหญ่อย่างปรโลกและปริภูมิเวลาจัดระเบียบที่นี่ ทั้งยังหลอกปั่นหัวยอดฝีมือสะท้านโลกันตร์ทั้งหลาย เขาบังอาจเกินไปแล้ว ไม่มีทางจบดีแน่!”
สิ่งมีชีวิตหลังฉากพากันหัวเราะเสียงเย็น
ถึงอย่างไรหลี่จิ่วเต้าก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตหน้าฉาก มิสู้จะรู้เรื่องโลกหลังฉากเท่าใด หลังฉากนั้นหาได้ธรรมดา ลุ่มน้ำลึกล้ำยิ่ง
ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องอื่น ลำพังกองกำลังและยอดฝีมือที่เคยข้องแวะกับหลี่จิ่วเต้าก็ไม่ธรรมดาแน่นอน
ปรโลกและปริภูมิเวลาเป็นสองกองกำลังใหญ่แสนลึกลับ มิเคยเปิดเผยพลังที่แท้จริง บรรดายอดฝีมือที่ออกหน้าปะทะกับหลี่จิ่วเต้าเป็นเพียงมุมหนึ่งของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น
มารกระดูก โลงโลหิต ว่านเซวียน ตาเฒ่าขี้เมา และเซียนปีศาจเก้าหางล้วนมิใช่พวกดาษดื่น ภูมิหลังพวกเขาล้วนลึกล้ำ จุดจบของหลี่จิ่วเต้าไม่ดีแน่!
ที่สำคัญที่สุดคือ หลี่จิ่วเต้าเอิกเกริกเกินไป ไม่รู้จักสำรวมท่าทีสักนิด เป็นปฏิปักษ์กับยอดฝีมือหลังฉากเช่นนี้ ยโสโอหังเกินไปแล้ว
ได้สัมผัสความจริงของรากฐานแสนพิเศษในหน้าฉากแล้วยังชิงกระบี่ฉุนจวินไปอีก ไม่ว่าอย่างไหนก็เป็นผลให้หลี่จิ่วเต้าเป็นที่โจษจัน ยอดฝีมือหลังฉากย่อมต้องหมายหัวหลี่จิ่วเต้ากันหมด
ทั้งสองอย่างนี้ล้วนมหัศจรรย์อย่างยิ่งยวด เป็นที่ต้องการของยอดฝีมือหลังฉาก พวกเขาไม่มีทางปล่อยหลี่จิ่วเต้าไปง่าย ๆ ต้องมีการวางหมากไล่ฆ่าหลี่จิ่วเต้าแน่นอน
คาดการณ์ได้เลยว่า อีกไม่นานต้องมีการตามล่าหลี่จิ่วเต้ากันมหาศาล ชายผู้นี้เหลือเวลาไม่มากแล้ว!
“พวกเราคอยดูอยู่เฉย ๆ ก็พอ นี่มิใช่เรื่องที่พวกเราสามารถเข้าร่วมได้แล้ว!”
“เฮ้อ น่าเสียดายเหลือเกิน!”
สิ่งมีชีวิตหลังฉากถอนหายใจ พวกเขามีหรือจะไม่อยากได้กระบี่ฉุนจวิน และไม่อยากรู้ความจริงของรากฐานแสนพิเศษของโลกหน้าฉาก
ทว่าพวกเขาต่างรู้ดี อนาคตนั้นโกลาหลแน่นอน หากพวกเขาเข้าไปพัวพันด้วย ย่อมพบจุดจบไม่ดีแน่
“สรวงสวรรค์นี่อำมหิตจริง กระนั้นก็เป็นที่น่านับถือ! พวกเขาหาญกล้าหยุดยั้งพลังมืดมิดมิให้โจมตี มิให้พลังมืดมิดสามารถจุติลงมาเป็นการใหญ่ นับว่าน่าเกรงขามยิ่งนัก!”
“พุทธศาสนาก็มิได้แตกต่าง พระอมิตาภะพุทธเจ้าลงมือด้วยพระองค์เอง ต่อสู้อยู่แนวหน้าสุด ว่ากันว่าเพราะเหตุนี้ พระอมิตาภะพุทธเจ้าถึงประสบปัญหานิดหน่อย พระอมิตาภะพุทธเจ้าที่ปรากฏตัวในโลกหน้าฉากล้วนมีปัญหากันหมด!”
“บรรดายอดฝีมือในศาสนาเต๋าก็พากันออกโรงต่อกรกับความมืดมิด หากมิได้พวกเขา น่ากลัวว่าโลกหลังฉากคงย่อยยับไปนานแล้วกระมัง!”
พวกเขาสะท้อนใจนักหนา หารือถึงเรื่องราวของพลังมืดมิดต่อ
พลังมืดมิดนั้นมีแหล่งกำเนิดจากที่ใดกัน
ช่างสยดสยองน่าสะพรึงยิ่งนัก!
พวกมันปรากฏตัวออกมากะทันหัน ทรงพลังไร้เทียมทาน ต่อให้ยอดฝีมือจากสรวงสวรรค์ พุทธศาสนา ศาสนาเต๋าออกโรงหยุดยั้งกันพร้อมหน้าก็มิอาจขวางไว้ได้เต็มที่ ยังมีพลังมืดมิดจำนวนหนึ่งหลั่งไหลเข้าไปในโลกหลังฉาก สร้างความวุ่นวายครั้งใหญ่ในโลกหลังฉาก
และหลังพลังมืดมิดปรากฏออกมาแล้ว พวกเขาถึงรับรู้ความพิเศษของโลกหน้าฉาก
เพราะเป้าหมายของพลังมืดมิดนี้คือโลกหน้าฉาก!
พวกเขาแทบเชื่อเรื่องนี้ไม่ลง หลังพลังมืดมิดหลั่งไหลเข้ามาในโลกหลังฉากก็หาได้ทำการใดไม่ เพียงแต่ต้องการขอยืมโลกหลังฉากเป็นทางผ่านเพื่อเข้าไปยังโลกหน้าฉาก
เพราะเหตุใด
พวกเขาคิดไม่ตก!
โลกหลังฉากนั้นอัศจรรย์ยิ่งกว่าโลกหน้าฉาก ทว่าพลังมืดมิดกลับมิได้ยี่หระ เป้าหมายแจ่มแจ้งว่ามาเพื่อโลกหน้าฉาก!
ทว่าแม้นพวกเขาคิดไม่ตก กระนั้นก็เข้าใจว่าโลกหน้าฉากมิได้ตื้นเขินอย่างที่พวกเขาคิด ต้องมีความลับใหญ่หลวงบางอย่างซ่อนไว้แน่นอน!
พวกเขาถึงได้พากันเข้ามายังโลกหน้าฉาก คิดจะล้วงความจริงของโลกหน้าฉากแล้วหลุดพ้นจากจลาจลมืดมิดครานี้
“ปรโลกและปริภูมิเวลา รวมถึงกองกำลังอีกจำนวนหนึ่งล้วนวางหมากในโลกหน้าฉากไว้ล่วงหน้าแล้ว อย่างไรพวกเขาก็ไม่ธรรมดา รับรู้หลายอย่างก่อนเรานานมาก!”
“พวกเขาวางหมากไว้แต่แรก ย่อมไม่มีทางมือเปล่า บางทีอาจล่วงรู้ความจริงบางส่วนแล้ว จนน่าประหวั่นพรั่นพรึงยิ่งขึ้น!”
“จริงด้วย ก่อนนี้พวกเขาก็รู้อะไรมิอะไรมากกว่าเรา เป็นไปได้ว่าล่วงรู้ความจริงจำนวนหนึ่งแล้วจริง ๆ!”
สิ่งมีชีวิตหลังฉากพึมพำเสียงเบา ปรโลกและปริภูมิเวลาในยามนี้น่ากลัวว่ายิ่งทวีความน่าครั่นคร้าม
เพียงแต่ไม่รู้ว่ายามปรโลกและปริภูมิเวลาได้ร่วมต่อกรกับความมืดมิดหรือไม่ พวกเขามิเคยได้ยินเรื่องด้านนั้นมาก่อนเลย
“วุ่นวายเหลือเกิน การไม่ทำตัวโดดเด่นสำคัญกว่าทั้งหมดทั้งมวล!”
“ปริศนาเยอะเกินไป พวกเราทำตัวเงียบเชียบไว้ดีกว่า!”
พวกเขาพากันล่าถอย เร้นกายในที่ลับ สถานการณ์ในยามนี้ซับซ้อนเกินไป ทะเล่อทะล่าโผล่หัวออกไปอาจเกิดเรื่องได้ง่าย ๆ
ทว่าสิ่งมีชีวิตหลังฉากจำนวนหนึ่งมิได้เลือกซ่อนตัว
พวกเขามั่นใจในพลังของตน คิดจะเข้าไปเสี่ยงดวงช่วงชิง!
“นิกายอวี้ซวี สือเฟิง!”
อย่างเช่นมารกระดูกและโลงโลหิต หลังได้ล่วงรู้ข้อมูลของหลี่จิ่วเต้า ก็เพ่งเล็งสือเฟิงแห่งนิกายอวี้ซวีเป็นอันดับแรก
งานวิวาห์ของสือเฟิง หลี่จิ่วเต้าเดินทางเข้ามาอวยพรด้วยตนเอง เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ระหว่างสือเฟิงและหลี่จิ่วเต้าไม่ธรรมดา พวกเขาต้องการล้วงข้อมูลของหลี่จิ่วเต้าให้ได้มากกว่านี้
หลี่จิ่วเต้านั้นไม่ธรรมดา พวกมันมิกล้าผลีผลาม คิดจะรู้เรื่องหลี่จิ่วเต้าให้ได้มากกว่านี้ก่อนแล้วค่อยลงมือ
ไม่นานนัก พวกมันก็มาถึงนิกายอวี้ซวี
หมอกดำปกคลุมไปทั่วฟ้าดิน นิกายอวี้ซวีพลันมัวหมองลงอย่างเหลือแสน มารกระดูกและโลงโลหิตตระหง่านอยู่บนนภา ก้มมองลงมา
ทั่วทั้งนิกายอวี้ซวีตื่นตระหนกกันหมด พลังปราณที่แผ่ซ่านออกจากตัวมารกระดูกและโลงโลหิตสยดสยองเกินไป เทียบกับปรโลกและปริภูมิเวลาแล้วมีแต่จะทวีความกล้าแกร่งกว่า จนวิญญาณของพวกเขาสั่นสะท้านอย่างอดมิได้
“ไม่ต้องแตกตื่น!”
สือเฟิงก้าวออกไปทันทีเพื่อปลอบประโลมสมาชิกในนิกายอวี้ซวี เขาออกมาด้านนอก เผชิญหน้ากับมารกระดูกและโลงโลหิต
“ท่านพี่!”
ฉินซินมาถึง ยืนอยู่ข้างกายสือเฟิง เทียบกับก่อนนี้ นางดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น จากเด็กสาวบัดนี้เติบโตเป็นสตรีเต็มวัยแล้ว
“รีบกลับไปพักผ่อนเสีย!”
สือเฟิงมองฉินซินด้วยความสงสาร เหนื่อยมาตั้งนาน ฉินซินยังมิทันได้ฟื้นตัว ร่างทั้งร่างแลดูโอนเอนล้มได้ทุกเมื่อ
เขาเองก็มิต่าง ขาสองข้างปราศจากเรี่ยวแรง ที่มานี่ก็เป็นการฝืนสังขาร
“ข้าอยากอยู่กับท่านพี่…”
ฉินซินมองสือเฟิงด้วยความลึกซึ้ง สัมผัสถึงความน่าประหวั่นพรั่นพรึงของมารกระดูกและโลงโลหิตได้แต่แรก นางกลัวจะเกิดเรื่องกับสือเฟิง จึงอยากอยู่ข้างกายสือเฟิง ถึงได้ฝืนสังขารมาอยู่ที่นี่
“ดี! ไม่ว่าพบเจอเรื่องใด มีท่านอยู่ข้างกายข้า ข้าก็ไม่ต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีกแล้ว!”
สือเฟิงเอ่ยยิ้ม ๆ มีคนรักที่ร่วมเป็นร่วมตายกับตนเองคอยเคียงข้าง ชีวิตนี้ของเขานับว่าคุ้มค่าแล้ว!
“น้ำเน่าน่าสะอิดสะเอียนสิ้นดี ความบันเทิงชั้นต่ำของพวกอาหารนี่น่าเบื่อจริง ๆ”
มารกระดูกมีสีหน้าคลื่นเหียน เอาแต่เรียกพวกเขาว่าอาหาร ความทะนงตนว่าดีเด่นกว่านั้นยังคงมีอยู่ เขาไม่เห็นสิ่งมีชีวิตในอาณาจักรนี้ในสายตา
“พวกเจ้าคิดจะทำอันใด”
สายตาสือเฟิงเย็นยะเยือก ไม่สนใจวาจา ‘ไร้ประโยชน์’ ของมารกระดูก เขาอยากรู้ว่ามารกระดูกและโลงโลหิตต้องการสิ่งใด
ตึง!
โลงโลหิตสั่นไหว เสียงหนึ่งดังออกมาจากด้านใน “เล่าทุกอย่างที่พวกเจ้ารู้เกี่ยวกับหลี่จิ่วเต้ามา”
อย่างที่คิด!
นัยน์ตาสือเฟิงไหวระริก คิดไว้แล้วว่ามารกระดูกและโลงโลหิตมาเพราะคุณชาย ถึงอย่างไร ตัวเขามิเคยข้องแวะกับมารกระดูกและโลงโลหิตสักครั้ง
“ไม่มีทาง!”
เขาปฏิเสธทันควัน ไม่มีทางยอมบอกเรื่องของคุณชาย ต่อให้มารกระดูกและโลงโลหิตฆ่าเขาก็เหมือนเดิม
พลังหยินมกุฎและพลังหยางมกุฎไหลเวียน เขาเรียกภาพวาดหยินหยางออกมาทันที นี่คือภาพที่คุณชายประทานแก่เขา และเขาก็จัดการศัตรูไปมากมายด้วยภาพวาดหยินหยางนี้
ทว่าเวลานี้ เขาไม่มั่นใจเลยสักนิด
แม้ว่าขอบเขตของเขานั้นสูงกว่าเก่ามาก ฝีมือด้านเต๋าแห่งหยินหยางก็น่าทึ่งกว่าผู้ใด ย่อมสามารถสำแดงพลานุภาพของภาพวาดหยินหยางได้รุนแรงยิ่งขึ้น
ทว่ามารกระดูกและโลงโลหิตสร้างความรู้สึกพรั่นพรึงต่อเขาอย่างยิ่งยวด เขารู้สึกว่าภาพวาดหยินหยางมิอาจแผ้วพานมารกระดูกและโลงโลหิต
“เจ้าอาหารเอ๋ย ให้โอกาสเจ้าแล้วแต่เจ้าไม่เห็นค่า เช่นนั้นข้าจักเปิดกะโหลกเจ้าแล้วขุดสมองเจ้าออกมา จักได้รู้ในสิ่งที่ข้าอยากรู้!”
มารกระดูกเอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็น
สิ่งมีชีวิตหน้าฉากกล้าหาญกันจริง ๆ หรือต้องเอ่ยว่า สิ่งมีชีวิตที่เกี่ยวข้องกับหลี่จิ่วเต้าล้วนกล้าหาญชาญชัย
สือเฟิงยังคิดต่อสู้กับพวกมันอยู่หรือ น่าขันสิ้นดี!
“ฆ่า!”
สือเฟิงโจมตี ประกายสยดสยองพวยพุ่งออกจากภาพวาดหยินหยาง การโจมตีระดับนี้ แม้แต่กำลังรบระดับผู้บงการยังต้านทานมิไหว
ประดุจหยาดน้ำฝนที่หยดลงในมหาสมุทร มารกระดูกมิได้เป็นอันใดแม้แต่น้อย ไม่ได้รับผลกระทบสักนิด
“น่าเสียดาย สองภาพวาดนี้เดิมเป็นยอดศาสตราสูงส่ง นับว่าเสียของเมื่ออยู่ในมืออาหารเช่นเจ้า!”
มารกระดูกมองภาพวาดหยินหยางในมือสือเฟิงและให้การยอมรับ
นี่มิใช่ภาพวาดดาษดื่น ยามรีดเร้นมิได้เกี่ยวข้องกับพลัง หากแต่เกี่ยวข้องกับความสามารถของผู้ใช้ในวิถีนั้น ๆ หากมาอยู่ในมือของยอดฝีมือระดับมัน ย่อมต้องกลายเป็นอาวุธพิฆาตชิ้นใหญ่ได้แน่!
ในเบ้าตาว่างเปล่าของมันมีเปลวเพลิงสีเขียวลุกโชน
บัดนี้ มันยิ่งมั่นใจว่าหลี่จิ่วเต้าล่วงรู้ความจริงของรากฐานอันพิเศษในโลกหน้าฉาก ภาพวาดทั้งสองนี้น่ากลัวว่าเป็นเพียงหนึ่งในรากฐานพิเศษของโลกหน้าฉากเท่านั้น หลังหลี่จิ่วเต้าได้มาจึงยกให้สือเฟิง!
‘ให้กันง่าย ๆ เช่นนี้ หลี่จิ่วเต้ามีของดีในตัวกี่ชิ้นกันแน่?!’
หัวใจของมันยิ่งสะท้านขึ้น
บัดนี้ดูแล้ว หลี่จิ่วเต้ามีของดีในตัวไม่น้อยแน่ มิฉะนั้น ชายผู้นี้ไฉนเลยจะยอมยกยอดศาสตราให้กับสือเฟิงง่าย ๆ
แน่นอนว่าเป็นไปมิได้
น่ากลัวว่าหลี่จิ่วเต้าคงได้ของวิเศษของโลกหน้าฉากไปมหาศาล!
“ไม่ได้ผล…จริงด้วย!”
สือเฟิงหนักอึ้งในใจ ภาพวาดหยินหยางคือไพ่ตายทรงพลังที่สุดของเขา สุดท้ายกลับไม่ส่งผลต่อมารกระดูกสักนิด พวกเขาจะผ่านเคราะห์ร้ายคราวนี้ไปได้หรือไม่
น่ากลัวว่าคงยาก…!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
