Ch.5 – การต่อสู้ของริเซ็ต กับนายของเธอ
Translator : ปลาดุกอเมซอน / Author
[กิ๊อาาาาาาาาาาาาาาา!]
ดาบของริเซ็ตแทงเข้าไปในลำคอของอสูรสีดำ
เลือดพุ่งออกมา อสูรขนาดเล็ก[ก็อบลินดำ]ก็ล้มลงไปกับพื้น
ที่เหลือคือ10ตัว
“ท่านริเซ็ตตต!”
มีเสียงของเด็กดังมาจากอีกฝั่งของฝูงอสูร
ตามที่คิดไว้เลย พวกเด็กๆในหมู่บ้านกำลังถูก[ก็อบลินดำ]ล้อมอยู่
ที่ที่ริเซ็ตอยู่ก็คือ ลานหินชายป่า
ที่ตีนเขาของภูเขาหินตรงนี้นั้นมีน้ำตกอยู่
รอบๆน้ำตกก็มีที่ลับที่จะสามารถจับปลาขนาดใหญ่ได้ บางทีพวกเด็กๆคงจะมาเพื่อจับปลาที่นี่ให้กับที่บ้าน เพราะว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญ ดังนั้นจึงเข้าใจดีว่าอยากจะให้ที่บ้านได้กินของอร่อยๆ
แต่ว่า–
“ก็บอกไปแล้วว่าถ้ามีแค่เด็กห้ามเข้ามาใกล้น้ำตกไงคะ!?”
เรื่องนั้นกับเรื่องนี้มันคนละเรื่อง
ตอนที่ต้องดุก็ต้องดุ
“ตอนที่ผู้ใหญ่ไม่อยู่ริเซ็ตเป็นผู้ปกครองของทุกคนนะคะ! หลังจากนี้จะดุให้หูชาเลยค่ะ ทำใจรอได้เลยนะคะ!? คำตอบล่ะ!?”
ริเซ็ตตะโกนออกไป
“““ขอโทษครับ/ค่ะ!”””
“ตอบได้ดีค่ะ!”
[กุ๊ก๊ะระ!?]
เวลาเดียวกับที่พวกเด็กๆพร้อมใจกันขอโทษนั่นเอง ริเซ็ตก็ใช้ร่างของอสูรเป็นที่กระโดด
จากนั้นก็ไปอยู่ตรงหน้าพวกเด็กๆ
“ไม่มีบาดแผลใช่ไหมคะ? ปลอดภัยดีนะคะ!?”
“““ครับ/ค่ะ ท่านริเซ็ต!!”””
“ดีค่ะ”
ระหว่างที่พวกเด็กๆพยักหน้า ริเซ็ตก็จับดาบมั่น
เธอพยายามยิ้มเพื่อไม่ให้พวกเด็กๆเป็นห่วง
แต่ว่าที่หน้าผาก–ก็มีเหงื่อไหลออกมาเต็มไปหมด
ริเซ็ตกระโดดฝ่าวงล้อมของพวกอสูร เข้าไปรวมตัวกับพวกเด็กๆ
แน่นอนว่านั่นทำให้ตอนนี้เธอเองก็ถูกอสูรล้อมไปด้วย
“ต้องถ่วงเวลาจนกว่าคนในหมู่บ้านจะมาถึง–”
จำนวนของศัตรูเหลืออยู่9ตัว
1ตัวในนั้นตอนที่ใช้เป็นที่กระโดดเมื่อกี้ก็ตัดหูมันไป ตอนนี้เจ้านั่นกำลังกลิ้งอยู่กับพื้นร้องอย่างเจ็บปวด กำลังการต่อสู้ก็ตกลง
“…แล้วก็มีอสูรที่รับมือยากอีกหนึ่งตัว สินะคะ”
ริเซ็ตมองไปยังศัตรูที่อยู่ใจกลางของพวกอสูร
สำหรับก็อบลินแล้วถือว่าตัวใหญ่ แขนขาใหญ่โต ที่หัวมีเครื่องประดับโลหะ สัมผัสต่างกันโดยสิ้นเชิง แข็งแกร่งกว่าอสูรตัวอื่นๆ ตัวสีดำเข็ม–ปกคลุมไปด้วยออร่าสีดำ แค่เห็นก็เข้าใจได้เลย เป็นอสูรที่แข็งแกร่งมาก
เพียงแต่อสูรนั่น ไม่มีแขนซ้าย
“นั่นคือลอร์ด[ก็อบลินดำ] ใครที่แข็งแกร่งขนาดตัดแขนของหมอนั่นได้กัน?”
ตอนนี้เป็นเวลาฉุกเฉิน พวกผู้ชายในหมู่บ้านส่วนใหญ่ออกไปข้างนอกกันหมด
คนที่แข็งแกร่งขนาดตัดแขนลอร์ด[ก็อบลินดำ]ได้นอกจากริเซ็ตแล้วก็มีแค่คนเดียว แต่เธอเป็นคนที่ใช้อาวุธประเภทฟาดดังนั้นจึงไม่ใช่แน่นอน ที่เหลือก็–
“…หรือว่าจะเป็น…ท่านโชมะ?”
ในหัวของริเซ็ตนึกถึงภาพของผู้ชายที่พึ่งเจอเมื่อสักครู่
เป็นคนที่แปลกๆ
ตอนที่คนคนนั้นออกมาจาก[สุสานจักรพรรดิมังกร]ก็นึกว่าเป็นจักรพรรดิมังกรที่มาเกิดใหม่จริงๆ
ทั้งๆที่จักรพรรดิมังกรนั้นว่ากันว่ามีผมสีเงินและตาสีม่วงเหมือนกับริเซ็ต ซึ่งไม่เหมือนกับท่านโชมะเลยสักนิดแท้ๆ…
ทั้งๆแบบนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกราวกับคนคนนั้นคือการกลับมาของจักรพรรดิมังกร
เพราะว่าท่านโชมะออกมาจาก[สุสานจักรพรรดิมังกร]งั้นเหรอ?
แต่ถึงอย่างนั้น–ริเซ็ตก็รู้สึกราวกับว่าเขาเป็นคนใกล้ตัว…?
[หย่ามา…ชิงความสนุกของพวกเลาน่า?]
ลอร์ด[ก็อบลินดำ]เปิดปากพูด
พ่นคำพูดน่ารังเกียจออกมาด้วยเสียงที่หยาบช้า
[ที่นี่คือ แดนของนายแห่งข้า ผู้ที่เหยียบย่างจะต้องโดนกิน]
“ที่นี่คือดินแดนของที่ที่พวกริเซ็ตอาศัยอยู่–[หมู่บ้านฮาซามะ]ค่ะ!”
[ไอ้พวกอมนุษย์! ต่ำกว่ามนุษย์แล้วยังจะปากดีอีก!]
[โกก๊าา!]
พร้อมกับที่ลอร์ดตะโกนออกมา [ก็อบลินดำ]ก็พุ่งเข้ามาหมายจะฟาดฟัน
“–จงตื่นขึ้น…สายเลือดแห่งมังกร”
ริเซ็ตสูดลมหายใจ แล้วก็รวบรวมพลังเวทไปที่มือขวา
“จงออกมา! [เกล็ดมังกร]!”
[กุกุกุก๊าา!?]
อสูรส่งเสียงตกใจออกมา
ก็เพราะว่าดาบของอสูรนั้นถูกฝ่ามือที่ยื่นออกไปของริเซ็ตหยุดไว้
กิ๊ง เสียงแหลมๆดังขึ้น
ฝ่ามือของริเซ็ตนั้นเกิดเกล็ดสีมุกขึ้น เป็น[เกล็ดมังกร]
มันเป็นสิ่งที่หยุดดาบของ[ก็อบลินดำ]
ถึงจะถูกฟันด้วยดาบขึ้นสนิม[เกล็ดมังกร]ก็ไม่เกิดรอยอะไรสักนิด
ริเว็ตรับดาบของอสูรทั้งๆอย่างนั้น
แล้วก็หมุนตัวเตะใส่หลังหัวของ[ก็อบลินดำ]ที่เสียสมดุลร่างกายไปอย่างไร้ความปราณี
กร๊อบ
[ก็อบลินดำ]กลิ้งลงกับพื้นตกลงไปในน้ำตก ไม่มีเวลาไปตรวจสอบศพ ริเซ็ตหันคมดาบกลับไปที่ศัตรูตัวต่อไป ใช้หางตามองตรวจสอบความปลอดภัยของพวกเด็กไปด้วย พวกเขาเองก็เป็นเด็กที่เกิดในยุคมืืด ทุกคนรวมกลุ่มกันแล้วจับอาวุธเข้าใส่ก็อบลิน
[บอกให้ออกไปงาย! ยัยหนู!]
[ลอร์ด]พุ่งเข้ามาเอาดาบขนาดใหญ่ฟาด
ริเซ็ตจึงถอยไปข้างหลังเพื่อหลบมัน
พลังทำลายต่ำ ระยะก็ห่าง ศัตรูนั้นคงจะยังไม่ชืนกับการต่อสู้ด้วยแขนเดียว
ถ้ามีทั้งสองแขนคงจะอันตรายมาก ริเซ็ตไม่สามารถรับมือการโจมตีของลอร์ดได้แน่ๆ
“แปลวเพลิงที่ชำระล้างความชั่วร้ายเอ๋ย–จงมาปรากฎ ณ ที่แห่งนี้”
ริเว็ตร่ายคาถา
บนมือข้างที่รวมพลังเวทไว้ ก็มีลูกไฟสีฟ้าปรากฎขึ้น
“จงรับไปซะ! [Claire Flare(เพลิงชำระล้าง)]!”
ริเซ็ตปล่อยมันเข้าปะทะใบหน้าของลอร์ด
[ก๊ะฮ๊าาาา!]
ลอร์ดที่ผิวหนังถูกย่างกรีดร้องออกมา
จริงๆแล้วมันไฟอ่อนๆที่ใช้ในการชำระล้างไอเทม
เพลิงนั้นทำได้เพียงแค่ไหม้หนังของลอร์ดแล้วก็หายไปในเวลาไม่นาน
แต่ว่า ช่องว่างเพียงแค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ออกห่างมาได้
“ริเซ็ตจะเปิดทางให้ค่ะ ในระหว่างนั้นก็รีบไปวิ่งไปเลย ตรงไป จนถึงหมู่บ้าน–”
“ท่านริเซ็ต…”
“ไม่มีเวลาให้ลังเลค่ะ รีบซะ!”
ริเซ็ตหันไปตะโกนใส่เด็กๆ
ตอนที่ศัตรูเคลื่อนไหวรอบถัดไปก็คือโอกาส สายตาของ[ลอร์ด]ที่ต้องระวังมากที่สุดยังไม่กลับมาสมบูรณ์ ต้องอาศัยช่องว่างนั้นเปิดทางแล้วให้พวกเด็กๆหนีไป
“…ทำได้ค่ะ จะต้องทำค่ะ มีแต่ต้องทำเท่านั้นค่ะ”
ริเซ็ตใช้สองมือกุมดาบแน่น
[จัดกานมัน ในทีเดียวเลย! อย่าให้หนีไปด้ายยย!!]
[[[โก๊บุ!!]]]
เสียงของลอร์ดดังขึ้น ก็อบลินทั้งหมดก็ออกตัว
ริเซ็ตใช้มือพลักหลังของพวกเด็กๆ
“ไปได้แล้วค่ะ ทุกคน”
“ตะ แต่ว่า ท่านริเซ็ต”
“ไม่เป็นไรค่ะ เชื่อในสายเลือกของมังกรในตัวของริเซ็ตเถอะค่ะ”
“ไม่ใช่แบบนั้น…”
“คือว่า…”
“คทิ…”
พวกเด็กๆชี้ไปที่ด้านหลังของริเซ็ต
มันคือถนนเล็กๆที่นำทางไปจนถึงหมู่บ้าน
“““คือว่า ท่านริเซ็ต คนคนนั้น คือใครเหรอคะ/ครับ…?”””
แล้วก็–ในถนนนั้นมีชายผมดำวิ่งมาเต็มกำลังอยู่–
“–โทษที มาช้าไปหน่อย”
ตุบ
[โกบุ!?]
พุ่งชนใส่แบบไม่พูดพล่ามทำเพลง
ที่แขนของคนคนนั้นมี[เกล็ดมังกร]สีฟ้าอยู่ ทำให้ก็อบลิน2ตัวกระเด็นออกไป
[…กุ๊ก๊าาาาาาาาา]
พวกก็อบลินที่กระเด็นออกไปก็ตกลงไปในน้ำตก แล้วก็ถูกน้ำซัดหายไป
“ไม่ชินกับการใช้พลังก็เลยวิงไม่ค่อยถนัดน่ะ ถนนแถวนี้ก็หักศอกไปมา…พอวิ่งสุดแรงก็เลี้ยวไม่ได้ด้วย ก็เลยชนต้นไม้เละเทะเลย…”
ชายคนนั้นพูดพึมพำแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าของริเซ็ต
จากนั้น–ก็หยิบดาบจากไหนก็ไม่รู้ออกมาฟาด
ก็อบลินที่ถูกฟาดแขนก็ปลิวออกไปแล้วไม่ขยับอะไรต่อ วิธีใช้ดาบห่วยสุดๆ ดาบบิ่นๆถูกใช้ราวกับเป็นกระบอง เป็นการใช้กำลังล้วนๆ ดูเหมือนเจ้าตัวเองก็รู้ดีก็เลยหันมายิ่งเจื่อนๆให้ริเซ็ตกับพวกเด็กๆ
แต่ถึงอย่างนั้น สำหรับริเซ็ตแล้วก็รู้สึกพึ่งพาได้จนแทบน้ำตาไหลออกมา
“ยังไงก็คือ…เอ มาช่วยน่ะครับ”
“ท่าน…โชมะ”
ริเซ็ตมองไปที่ประกายแสงบนแขนของเขา
นั่นคือ[เกล็ดมังกร]แบบเดียวกับที่มือของตัวเอง แถมเกล็ดของเขายังปกคลุมไปทั่วทั้งแขน ริเซ็ตนั้นไม่สามารถใช้ได้ถึงระดับนั้น ยิ่งกว่านั้นการเคลื่อนไหวของเขายังเหนือยิ่งกว่าริเซ็ต หรือก็คือมีพลังในการเคลื่อนย้ายทัดเทียมกับสายเลือดของมังกรเลย
“…ท่านโชมะเป็นเผ่าเดียวกับริเซ็ตจริงๆด้วย…”
“โทษที ผิดแล้วน่ะ แต่ว่า เอาไว้อธิบายทีหลังละกันนะครับ”
โชมะเกาหัวอย่างกระอักกระอ่วน
“แล้วก็ผมไม่ชินกับการต่อสู้เท่าไหร่น่ะ ถ้าช่วยสอนวิธีการสู้จะช่วยได้มากเลยครับ ก็ไม่รู้หรอกว่าจะทำได้ดีหรือเปล่า แต่คิดว่าก็พอจะช่วยได้”
“ค่ะ!”
ริเซ็ต–เช็ดน้ำตาที่ไม่รุ้ว่าหลั่งออกมาตอนไหนออกไป แล้วก็หยิบดาบขึ้น
ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับผู้ที่อาจจะเป็นสายเลือดเดียวกัน เป็นกำแพงคุ้มกันให้พวกเด็กๆ
“ริเซ็ต รูจผู้นี้ จะขอรับใช้ท่านโชมะ คิริวค่ะ!”
