“วันนี้ฉันจะฝึกซู๊ตแต้มแล้วกลับบ้าน ถ้าจะกระโดดยิงก็จะไม่ต้องกระโดดแรงขนาดนั้นเพื่อให้กระโปรงไม่สะบัดไปมา”
“อืม คิดว่าคงไม่มีปัญหานะ”
เซย์จังหยิบลูกบาสขึ้นมาแล้วเดินออกห่างไปจากห่วง
เธอหยุดยืนที่เส้นสามแต้มและเริ่มเดาะลูกเบาๆ
“งั้นฉันจะยืนอยู่ใต้ห่วง คอยเก็บลูกแล้วส่งคืนให้เซย์จังนะ”
“อือ ขอบคุณนะ”
“ฉันมาเพื่อช่วยอยู่แล้วหนินะ”
การฝึกชู๊ตคนเดียวจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อมีคนช่วยเก็บลูก
เนื่องจากเวลายิงไม่เข้าจะทำให้ลูกบาสกระเด็นไปทางอื่น ดังนั้นการยิงแล้วเก็บลูกคนเดียวคงจะลำบาก
“ฝากเรื่องเก็บลูกไว้ที่ฉันได้เลย”
“ขอบคุณ ฉันขอโทษที่ทำให้นายต้องวิ่งไปทั่วนะ”
“ไม่เป็นไรเลย”
“ถ้าฉันยิงเข้าทุกลูก ฮิซามูระก็ไม่ต้องขยับจากใต้ห่วงแล้วใช่ไหม?”
เซย์จังพูดพร้อมกับยิ้มและยิงกระโดดในท่าทางที่สวยงาม
ลูกบาสพุ่งเป็นเส้นโค้งเข้าหาห่วง และเสียงซวบเบาๆ ก็ดังขึ้นเมื่อมันผ่านห่วงไป
โคตรเท่…!
ผมเผลอมองดูจนลืมเก็บลูกบาสที่ตกลงมาผ่านห่วงมาเลย
“ฮิซามูระควรจะรับลูกบาสให้ฉันไม่ใช่เหรอ?”
“อ๊ะ ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร มันกลับมาแล้วนี่ไง”
ตามที่เซย์จังพูด ลูกบาสที่ผ่านห่วงไปนั้นกระเด้งกลับไปหาเธอ
ถ้าลูกบาสไม่โดนห่วงและหมุนอย่างสวยงามจะทำให้มันกลับไปหาคนที่โยนมันได้
ไม่ใช่เรื่องปกติที่มือสมัครเล่นจะซู๊ตได้อย่างสมบูรณ์แบบตั้งแต่ครั้งแรก
“ครั้งหน้าฉันจะเก็บให้นะ”
ถ้าซู๊ตแบบนี้ได้อย่างนี้ต่อเนื่อง ลูกบาสก็จะกลับไปหาเซย์จังเสมอ แต่อาจจะต้องรอนาน และไม่ใช่ทุกครั้งที่จะซู๊ตลูกที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นได้ตลอด
ผมต้องทำหน้าที่ให้ดี
“อ่า ฝากด้วยนะ”
เซย์จังพูดและเตรียมจะยิงลูก 3 แต้มอีกครั้งในท่าทางที่สวยงาม
อ่าา…. เอาจริงๆ นะ
“โคตรเท่เลย…”
“ห้ะ!?”
เซย์จังฟอร์มเสียเล็กน้อยตอนยิงทำให้ลูกบาสกระแทกขอบห่วงและกระเด้งออกไป
“ฮะ-ฮิซามูระ อะ-อยู่ๆ อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ นายทำฉันเสียสมาธินะ…”
“ขอโทษที มันหลุดออกมาจากปากโดยไม่รู้ตัวหน่ะ”
“งะ-งั้นก็ช่วยไม่ได้…สินะ?”
ผมวิ่งไปเก็บลูกบอลที่กระเด้งออกมาแล้วส่งคืนให้เซย์จัง
“อย่าทำให้ฉันเสียสมาธิอีกหล่ะ”
“อืม เข้าใจแล้ว”
แก้มของเซจังแดงเล็กน้อย แต่เธอก็หายใจเข้าลึกๆ และสงบลง
จากนั้นเธอก็เริ่มยิงลูก 3 แต้มอีกครั้ง
การยิงครั้งที่ 1 และครั้งที่ 2 นั้นลงห่วงทั้ง 2 ครั้ง ซึ่งครั้งที่ 3 ก็ลงห่วงเช่นกัน
การที่มือใหม่จะยิงเข้าครั้งหนึ่งอาจเป็นเพราะโชค แต่การยิงเข้าติดต่อกัน 3 ครั้งไม่ใช่เรื่องโชคอย่างแน่นอน
เซย์จังยิงลงได้เกือบทั้งหมดก่อนที่จะมาพลาดตอนลูกที่ 4 ซึ่งเธอก็พยักหน้าให้กับตัวเอง
“พอจะเริ่มชินแล้ว ครั้งต่อไปจะพยายามยิงให้ครบ 100 ลูกโดยไม่ให้ฮิซามูระต้องวิ่งเลย”
“ถ้าทำได้คงสุดยอดไปเลยนะ”
จากนั้นเซย์จังก็ยิงลูก 3 แต้มในท่าทางที่สวยงามอย่างต่อเนื่อง
ก่อนที่ไม่กี่นาทีต่อมา…เซย์จังจะไม่สามารถทำตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ได้
“ชิ ยิงพลาดที่ลูกที่ 72 เหรอ”
เซย์จังพึมพำด้วยท่าทางเสียใจ แต่ในความเป็นจริง เธอยิงเข้าได้มากมายจนเกินกว่าที่คนปกติจะทำได้แล้ว
แม้แต่ผู้ที่มีประสบการณ์ก็ยิงเข้าติดต่อกัน 72 ครั้งไม่ได้หรอก
ดูเหมือนเซย์จังจะมีทักษะด้านกีฬามากเกินกว่าที่คำว่า “เก่ง” จะบรรยายได้แล้ว
“แค่นี้ก็เกินพอแล้วแหละ เธอจะเก่งเกินไปแล้วเซย์จัง”
“แต่ทุกการยิงเล็กๆ น้อยๆ ล้วนมีความหมายต่อการแข่งขันหนิ”
“อืม อาจจะใช่”
แม้แต่นักบาสเกตบอลอาชีพก็ไม่สามารถยิงเข้าทุกลูกในเกมได้หรอก
“ฉันอยากจะฝึกต่อไปอีกหน่อย…แต่ตอนนี้ก็ค่ำแล้วด้วยสิ”
“อืม ประมาณ 6 โมงเย็นแล้วแหละ”
เดิมทีเราคุยกันอยู่ที่ร้านคาเฟ่หลังเลิกเรียน เพราะงั้นเลยมาที่นี่ได้ช้า
พวกเราใช้เวลาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานก็ฟ้ามืดแล้ว
“แต่ฉันอยากฝึกตีอีกสักหน่อยจัง…”
“เอ๋? เอาจริงเหรอ?”
“อ่า ในที่สุดฉันก็เริ่มชินแล้ว ดังนั้นมันคงเสียเปล่าถ้าจะหยุดอยู่แค่นี้ ฮิซามูระไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันแล้วก็ได้ นายกลับบ้านได้เลยนะ”
เซย์จังพูดและยิงลูก 3 แต้มอีกครั้ง
ลูกบอลเข้าห่วงไปอย่างสวยงาม ซึ่งผมก็เก็บลูกและส่งคืนให้เซย์จัง
“ไม่หล่ะ ฉันจะอยู่ต่อ”
“แน่ใจเหรอ? ขอบคุณนะ แต่ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ”
“ฉันอยู่ต่อเพราะอยากอยู่กับเซย์จัง เพราะงั้นอย่ากังวลไปเลยนะ”
“ฉัน…ขะ-เข้าใจแล้ว…ขะ-ขอบคุณนะ”
เซย์จังหน้าแดงขณะยิงลูกต่อไป
แม้ก่อนหน้านี้จะเสียสมาธิ แต่ครั้งนี้เธอยิงเข้าห่วงอย่างสวยงาม
“Nice Shots”
ผมพูดพร้อมเก็บลูกบาสส่งคืนให้เซย์จัง
ผมอยากจะอยู่กับเซย์จังต่อไป ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหน
หลังจากนั้นผมและเซย์จังก็ฝึกซู๊ตลูกที่สนามของ Around One ต่อ
ประมาณสามทุ่ม เราก็ออกมาจาก Around One
แน่นอนว่ามันมืดสนิทแล้ว และหากไม่มีไฟตามถนนพวกเราคงมองไม่เห็นอะไรเลย
“มันจะง่ายกว่าสำหรับเซย์จังที่จะกลับบ้านพร้อมกันฉันจริงไหม?”
ผมพูดขณะปั่นจักรยาน โดยมีเซย์จังนั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง
“ฉันไม่ปฏิเสธ แต่…ฉันไม่ได้อยากให้นายอยู่ต่อเพราะอยากให้นายไปส่งฉันที่บ้านซักหน่อย”
“แน่นอน ฉันรู้ แล้วเซย์จังอยากให้ฉันอยู่รึเปล่า?”
“อา…อะ-อืม ฉะ-ฉันคิดว่าการอยู่กับฮิซามูระทำให้สนุกกว่าการอยู่คนเดียวหน่ะ…”
“…งะ-งั้นเหรอ”
รู้สึกเหมือนโดนหมัดอัดเข้าเต็มๆ หัวใจ
การที่เซย์จังบอกว่าการอยู่กับผมสนุกกว่า ทำให้ผมดีใจจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
หลังจากนั้นบรรยากาศเงียบลงเล็กน้อย ผมก็ปั่นจักรยานต่อไปโดยที่เซย์จังวางมือลงบนไหล่ของผม
ถึงแม้บรรยากาศจะเงียบ แต่ก็ไม่ใช่บรรยากาศที่ไม่ดี แค่รู้สึกเขินๆ เลยทำให้พูดคุยกันยากขึ้นเท่านั้นเอง
“พูดถึงเรื่องนั้น…การซู๊ตเป็นยังไงบ้าง?”
“หือ อ่าา อะ-อืม…ก็ไม่แย่นะ แต่ยังไม่ดีพอที่จะตัดสินทุกอย่างในการแข่งขันได้”
“แบบนั้นก็ยากอยู่นะ”
เหตุผลที่เซย์จังฝึกบาสเกตบอลเพราะเธออยากเอาชนะโทโจอินซังในงานแข่งขันกีฬา
เซย์จังบอกว่าถ้ายิง 3 แต้มเข้าได้ทุกลูกก็จะชนะ ซึ่งผมคิดว่ามันยากมาก
“พรุ่งนี้ฉันจะฝึกอีก”
“เอ๋ เอาจริงเหรอ?”
“แน่นอน พรุ่งนี้เป็นวันก่อนแข่ง ฉันจะต้องฝึก”
“เซย์จังนี่สุดยอดไปเลยนะ…งั้นพรุ่งนี้ฉันก็จะมาช่วยด้วยนะ”
“จริงเหรอ? อาจจะใช้เวลานานกว่าวันนี้อีกนะ…”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก”
วันนี้เราฝึกซู๊ตลูกกันเกือบ 4 ชั่วโมง แต่พรุ่งนี้อาจจะนานกว่านั้น
ผมไม่คิดเลยว่าเซย์จังทุ่มเทขนาดนี้เพื่อการแข่งขันกีฬา
เหตุผลก็คงเพราะเธอไม่อยากแพ้โทโจอินซัง แต่เธอเกลียดการพ่ายแพ้มากขนาดนี้จริงเหรอ?
“เซย์จัง คิดยังไงกับโทโจอินซังเหรอ?”
“หือ? ทำไมอยู่ๆ ก็ถามขึ้นมาหล่ะ?”
“ก็เพราะว่าเซย์จังฝึกบาสเกตบอลเพื่อเอาชนะโทโจอินซังหนิ แสดงว่าเธอจริงจังกับโทโจอินซังมาก เลยสงสัยว่าเธอคิดยังไงกับโทโจอินซังหน่ะ”
“อืมมมม…ก็ไม่ได้เกลียดเธอหรอก ตอนแรกฉันคิดว่าเธอเป็นพวกสตอล์กเกอร์หน่ะ”
“จะว่าแบบนั้นก็ได้แหละ”
จริงๆ แล้วโทโจอินซังทำตัวแบบนั้นจริงๆ เลยไม่มีอะไรต้องเถียง
“และคิดว่าเธอเป็นอุปสรรคต่อความรักของชิโฮะ…แต่ก็เข้าใจว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่ชิเกโมโตะเหมือนกันเท่านั้นเอง เดี๋ยวนี้ก็ได้กินข้าวกลางวันด้วยกันด้วย ฉันก็เลยไม่ได้เกลียดเธอหน่ะ”
“เข้าใจแล้ว”
“แต่…ฉันรู้สึกรำคาญนิดหน่อยที่เธอแกล้งฉันในบางครั้ง นายไม่ได้บอกอะไรกับโทโจอินซังใช่ไหม?”
“บอกอะไรเหรอ?”
“กะ-ก็…เรื่องที่เรากำลังคบกัน…”
เสียงของเซย์จังที่พูดออกมาอย่างเขินๆ ทำให้ผมอยากจะกรีดร้องด้วยความสุข แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้เพราะกำลังปั่นจักรยานอยู่
“ฉันไม่ได้บอกหรอก แต่คิดว่าเธอน่าจะเดาได้จากบรรยากาศหล่ะมั้ง”
“อืม อาจจะใช่ ตอนที่เราไปสวนสนุกเธอก็พูดอะไรบางอย่างด้วย…”
“หือ? ตอนที่เราไปสวนสนุก เซย์จังคุยอะไรกับโทโจอินซังเหรอ?”
“เอ๊ะ…ไม่…ไม่มีอะไรหรอก!”
“งั้นเหรอ…”
ดูเหมือนเซย์จังจะคุยบางอย่างกับโทโจอินซัง แต่เธออายเกินกว่าที่จะเล่าได้ งั้นผมจะไม่ถามต่อแล้วกัน
ขณะที่เราคุยกันอยู่ก็มาถึงจุดที่เซย์จังต้องแยกกับผมแล้ว
“ส่งฉันตรงนี้แหละ”
“ไม่หล่ะ นี่มันก็ดึกแล้ว ฉันจะไปส่งที่บ้านนะ”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก แต่ให้ฉันลงที่นี่ก็พอ”
แม้ว่าเซย์จังจะพูดแบบนั้น แต่ผมก็ไม่ยอม
“ฉันปล่อยให้เธอกลับบ้านคนเดียวตอนดึกแบบนี้ไม่ได้หรอก มันอันตราย ให้ฉันไปส่งที่บ้านเถอะนะ”
“ขะ-เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันจะรับขอเสนอของนายไว้แล้วกัน”
“อืม เซย์จังสามารถอ้อนฉันได้เลยนะ ฉันจะดีใจมากถ้าเธออ้อนฉัน ไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้น แต่ยังรวมถึงท่าทางด้วยนะ”
“ฉะ…ฉันจะคิดดูนะ”
“เอ๊ะ?…อะ-อืม ฉันคงจะดีใจมากถ้าเซย์จังทำแบบนั้น”
ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะคิดเรื่องอ้อนจริงๆ ถ้าเซย์จังอ้อนผมคงดีใจจนหัวใจเต้นแรง
ถ้าผมถูกเซย์จังอ้อนจริงๆ ผมอาจจะตายก็ได้…แต่นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ
แม้ว่าผมจะกังวลเล็กน้อยจากการสนทนาที่เราเพิ่งคุยกัน แต่ผมก็ทำตามคำแนะนำของเซย์จังและพาเธอกลับบ้าน
บ้านที่ผมไปถึงตามการนำทางของเซย์จังนั้นเป็นบ้านธรรมดาๆ
แต่เมื่อคิดว่าเป็นบ้านของเซย์จังแล้วมันกลับรู้สึกพิเศษ
“วันนี้ขอบคุณมากนะฮิซามูระที่ช่วยฉันฝึกให้จนดึกแล้วยังมาส่งกลับบ้านอีก”
เซย์จังลงจากหลังจักรยานแล้วยืนข้างผมขณะพูด
“ฉันแค่อยากอยู่กับเซย์จังเท่านั้นเอง ไม่ต้องคิดมากหรอก แถมฉันก็สนุกด้วยที่ได้ดูเซย์จังเล่นบาส”
“งะ-งั้นเหรอ? ถ้างั้นก็ดีแล้ว…แต่…”
เซย์จังยืนอยู่ข้างๆ ผมขณะมองมาที่ผมราวกับว่าเธอต้องการจะพูดอะไรสักอย่าง
แต่เธอกลับหน้าแดงและเงียบไป
“หือ? มืออะไรรึเปล่า?”
“มะ-ไม่มีอะไร ขอบคุณมากสำหรับวันนี้นะ นายช่วยฉันได้เยอะเลย”
“อืม ฉันก็สนุกเหมือนกัน”
“เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“เจอกันพรุ่งนี้ ราตรีสวัสดิ์นะ”
หลังจากพูดอย่างนั้นเสร็จเราก็โบกมือให้กันก่อนที่ผมจะเริ่มปั่นจักรยานจากไป
…ท่าทางที่เซย์จังยกมือบ๊ายบาย ช่างน่ารักจริงๆ
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงมุ่งหน้ากลับบ้านโดยคิดว่าวันนี้เป็นวันที่สนุกสนานเหมือนเดิม
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\
