หลังจากที่ฮิซามูระกลับบ้านไป ฉันก็เข้าบ้านและกินข้าวเย็นในเวลาที่ค่อนข้างดึก
ฉันลืมไปเลยว่ายังไม่ได้กินข้าวเย็นจน 3 ทุ่มแล้ว
“ฉันขอโทษนะ…”
ถ้าฉันยังไม่ได้กินข้าวนั่นก็หมายความว่าฮิซามูระที่ไปด้วยก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน
การที่ให้ฮิซามูระต้องทนซ้อมบาสเกตบอลกับเธอจนดึกแถมไม่ได้กินข้าวเย็น ทำให้เซย์จังรู้สึกผิดมากกว่าเดิม
‘แต่เขาเป็นคนใจดี…ฉันมั่นใจว่าเขาจะบอกฉันว่าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้’
ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
ฮิซามูระใจดีเกินไป ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะจินตนาการว่าเขาจะพูดแบบนั้น
‘ผู้ชายคนนั้น…ถ้าฉันเป็นผู้หญิงนิสัยไม่ดี เขาคงถูกหลอกลวงแน่’
ฮิซามูระเป็นคนที่นิสัยดีมาก ถ้าเขาไปตกหลุมรักผู้หญิงที่นิสัยไม่ดี เขาก็อาจจะถูกหลอกลวงได้ง่ายๆ
แม้เซย์จะจินตนาการถึงเรื่องนี้เอง แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
‘แต่ฉันจะไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนิสัยไม่ดี…นั่นคงเป็นเหตุผลที่ฮิซามูระชอบฉัน…และฉันก็ชอบฮิซะมูระจริงๆ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันคบกับเขา…’
แม้จะคิดอยู่ในใจ แต่เซย์ก็ยังหน้าแดงอยู่ดี
แต่เธออยู่ในห้องนั่งเล่นที่แม่อยู่ด้วย จึงไม่สามารถทำอะไรแบบเปิดเผยได้
หลังจากกินข้าวเสร็จ เซย์ก็พยายามที่จะไม่คิดถึงฮิซามูระจนมาเกินไปและกลับไปที่ห้องของตัวเอง
ขณะที่อาบน้ำ เซย์ก็คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้
วันนี้เธอออกกำลังกายอย่างเต็มที่ทำให้ร่างกายรู้สึกเหนื่อย
การอาบน้ำในเวลาแบบนี้ทำให้รู้สึกดีขึ้นกว่าปกติ ดังนั้นจึงทำให้เธอตัดสินใจอาบน้ำนานซักหน่อย
“ฮ่าาา…รู้สึกดีจัง”
เซย์จุ่มตัวลงไปในอ่างอาบน้ำและอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมาเบาๆ ขณะที่ลูบแขนและขาที่ใช้วันนี้
การทำแบบนี้ช่วยไม่ให้มีอาการปวดกล้ามเนื้อในวันถัดไป
ขณะที่กำลังอาบน้ำอยู่ เธอก็สังเกตเห็นสิ่งหนึ่ง
“…ดูเหมือนมันจะใหญ่ขึ้นอีกแล้ว?”
สองสิ่งที่ลอยอยู่ใต้ตาของเธอดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นกว่าเดิม
ตั้งแต่ขึ้นม.ต้น สิ่งนี้ก็เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และตอนนี้มันใหญ่จนใครๆ ก็สังเกตเห็นได้
เซย์รู้สึกว่า มันเกะกะมาก
“แต่ชิโฮะมักจะโกรธทุกครั้งเลยที่ฉันพูดแบบนี้…”
คนที่ไม่มีจะโกรธเมื่อคนที่มีมากในตอนที่คนๆ นั้นพูดว่าไม่ต้องการมัน
เธอเคยพูดแบบติดตลกว่าอยากจะแบ่งครึ่งหนึ่งให้ชิโฮะ แต่ชิโฮะกลับทำหน้าตาน่ากลัวมากกลับมา
แม้จะอยู่ในอ่างน้ำ แต่พอคิดถึงเรื่องนั้นแล้วก็ยังคงทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นอยู่เลย
หลังจากนั้น เธอก็พยายามไม่พูดเรื่องนี้กับชิโฮะอีก
“สงสัยจัง…ว่าฮิซามูระจะชอบแบบไหนกันนะ?”
เซย์พึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัวและหน้าแดงมากจนเธอต้องซ่อนหน้าไว้ในน้ำ
“ฉะ-ฉันไม่ได้สนใจสักหน่อยว่าเค้าจะชอบแบบไหน…!”
แม้เซย์จะพูดแบบนั้น แต่ถ้าบอกว่าเธอไม่สนใจเลยก็คงเป็นการโกหก
‘ได้ยินมาว่าพวกผู้ชายจะชอบแบบใหญ่ๆ…แต่ก็มีคนบอกว่าบางคนที่ชอบแบบเล็กๆ เหมือนกัน สังสัยจังว่าฮิซามูระจะชอบแบบไหน…’
ในฐานะแฟนของฮิซามูระ ฉันจะดีใจมากถ้าตัวเองเป็นแบบที่ฮิซามูระชอบ
อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถแก้ไขได้ด้วยความพยายาม
การทำให้ของเล็กใหญ่ขึ้นยังเป็นไปได้ แต่การทำให้ของใหญ่เล็กลงนั้นไม่สามารถทำได้
‘วิธีเดียวที่จะรู้ความชอบของเขาได้คือการถามพวกเขาโดยตรงแต่…ไม่มีทางที่ฉันจะถามอะไรแบบนี้ได้หรอก!’
ความสัมพันธ์ของพวกเรายังไม่ถึงขั้นที่จะถามอะไรแบบนี้ได้
พวกเราเพิ่งคบกันเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น และยังคงอยู่ในช่วงที่เรียกว่าดูใจกันอยู่ อย่างมากกว่าที่พวกเธอทำก็แค่จับมือกันเอง
‘ตะ-แต่…เราเคยจับมือกันแล้วนี่นา’
พอคิดถึงเรื่องนี้ เซย์ก็ยิ้มออกมาก่อนจะพยายามซ่อนใบหน้าของตัวเองไว้ใต้น้ำ
วันนี้ขากลับจาก Around One พวกเธอใช้จักรยานเลยทำให้ไม่ได้จับมือกัน
อย่างไรก็ตามแทนที่จะจับมือกัน เธอได้ขยับเข้าไปใกล้หลังของฮิซามูระมากขึ้นและวางมือบนไหล่ของเขาแทน
นี่เป็นครั้งแรกที่เซย์ได้มองฮิซามุระจากด้านหลัง แต่เธอก็สึกรู้ว่าตัวเองรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะหลังของเขานั้นใหญ่กว่าที่จินตนาการไว้ และไหล่ของเขาก็มีโครงที่แข็งแรงกว่าซึ่งผู้หญิงอย่างเธอไม่มีจริงๆ
การได้อยู่ใกล้ๆ กันนั้นเป็นเรื่องสนุกจนเธอสัมผัสได้ถึงความร้อนจากร่างกายของเขาผ่านแผ่นหลัง ซึ่งมันทำให้เธอตื่นเต้นแตกต่างจากการจับมือกัน
และสุดท้ายในตอนที่ฮิซามูระมาส่งเธอถึงบ้าน…เธอคิดที่จะลองอ้อนเขาดู
ในตอนที่นั่งซ้อนจักรยานกันอยู่ ฮิซามูระบอกว่าเขาจะดีใจถ้าเธออ้อนเขา
แต่เธอไม่กล้าเพราะยังไม่รู้ว่าจะอ้อนยังไง และมันก็น่าอายด้วย
สิ่งที่เข้ามาในความคิดเธอในขณะนั้นคือการให้เขาลูบหัวเธอ
เซย์ผู้ไม่มีประสบการณ์เรื่องความรัก นึกถึงฉากหนึ่งในมังงะของที่นางเอกโดนพระเอกลูบหัว
นางเอกเขินอายแต่ก็มีความสุขในตอนที่พระเอกลูบหัวเธอ
นั่นคือสิ่งที่เธอคิดตอนที่อยากจะอ้อนฮิซามูระ
แต่การพูดว่า “ลูบหัวให้หน่อย” มันยากเกินไป เธอจึงไม่ได้พูดออกไป
“…คราวหน้าลองพูดดูดีกว่า”
เธอพูดเบาๆ ขณะที่หน้าแดง และจุ่มตัวลงในน้ำ
ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างอ่างน้ำก็ดังขึ้น
“ว้าย!?”
เธอตกใจเสียงโทรศัพท์ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ที่มีที่กันน้ำขึ้นมา
สาเหตุที่มันดังก็เพราะว่ามีคนติดต่อเธอมาผ่าน RINE
เซย์สงสัยว่าข้อความนั้นมาจากใครและเมื่อเธอเปิดแอปก็เห็นว่าเป็นชื่อของชิโฮะที่ส่งข้อความมา
ชิโฮะมักจะส่งข้อความหาเซย์บ่อยๆ ดังนั้นการได้รับข้อความในเวลานี้จึงไม่แปลก
เนื้อหาของข้อความก็คือ…
“วันนี้เธอไปคาเฟ่กับฮิซามูระคุงมาใช่ไหม? มีอะไรเกิดขึ้นบ้างหรือเปล่า?”
“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า…หมายความว่าไง?”
เซย์พูดออกมาอย่างสงสัยก่อนจะตอบกลับไป
“ใช่เราไปคาเฟ่กันมา ฉันไม่รู้ว่าเธอหมายความว่ายังไง แต่หลังจากที่ไปคาเฟ่เสร็จแล้วเราก็ไป Around One กันต่อ”
ทันทีที่เซย์ตอบกลับไป มันก็ถูกทำเครื่องหมายว่าอ่านแล้วก่อนที่ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอจะได้รับการตอบกลับ
“พวกเธอไปเล่นกันสินะ! แล้วสนุกไหม?”
“แทนที่จะบอกว่าไปเล่นกัน จริงๆ แล้วมันเป็นการซ้อมบาสกันมากกว่า แต่ก็สนุกดีนะ”
“ซ้อมสำหรับการแข่งขันสินะ? เยี่ยมเลย แล้วพวกเธอซ้อมกันจนถึงกี่โมงหล่ะจ๊ะ?”
“ถึง 3 ทุ่มหน่ะ”
“ว้าว!? สุดยอดมากเลย ทั้งเซย์จังที่ซ้อมขนาดนั้นและฮิซามูระคุงที่อยู่เป็นเพื่อนเธอนานขนาดนั้น”
“อ่า ใช่แล้ว เขาช่วยฉันไว้มากเลย”
“แล้วเธอได้จูบเขาเพื่อขอบคุณหรือเปล่า?”
“หา!?”
เซย์ตะโกนออกมาในห้องน้ำเมื่อเห็นข้อความที่ชิโฮะส่งมาก่อนจะปิดปากในทันทีจากเสียงที่สะท้อน
เธอพิมพ์ข้อความตอบกลับไปด้วยความเร็วสูง
“ไม่ได้ทำซักหน่อย!”
“เอ๋? ยังไม่ได้จูบกันเหรอ?”
“ก็ต้องยังอยู่แล้วสิ! เราเพิ่งคบกันได้แค่สัปดาห์เดียวเอง!”
“งั้นเหรอ ก็ฉันเห็นเซย์จังกับฮิซามูระคุงกระหนุงกระหนิงกันขนาดนั้นเลยคิดว่าน่าจะจูบกันไปแล้วซักอีก”
“กะ-กะ-กะ-กะ…กระหนุงกระหนิงงั้นเหรอ?!”
เซย์ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าชิโฮะจะคิดแบบนี้ก่อนจะตอบกลับไปโดยพยายามไม่แสดงอาการไม่พอใจในข้อความที่ส่ง
“เราไม่ได้กระหนุงกระหนิงกันขนาดนั้นซักหน่อย”
“แต่พวกเธอบางครั้งตอนกินข้าวกลางวันก็…มีจับมือกันบ้างไม่ใช่เหรอ?”
“ทะ-ทำไมถึงรู้หล่ะ!?”
เซย์ไม่เคยคิดเลยว่าชิโฮะจะรู้เรื่องนี้
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วตอนกินข้าวกันฮิซามูระจับมือเธอใต้โต๊ะ
ซึ่งตอนแรกเธอก็ตกใจมากจนคนอื่นต่างถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น
แม้เธอจะบอกให้ฮิซามูระหยุด แต่เขาก็ยังคงจับมือเธออยู่เรื่อยๆ
ตอนที่พวกเธอทั้ง 5 คนกินข้าวด้วยกัน เพื่อนๆ ในชั้นเรียนมักจะเริ่มให้ความสนใจพวกเธอ แต่ส่วนใหญ่พวกเขาต่างก็มุ่งความสนใจไปที่ชิเงโมโตะ, ชิโฮะและโทโจอินมากกว่า ดังนั้นเซย์และฮิซามูระจึงไม่เป็นที่สนใจมากนัก
และเนื่องจากพวกเธอรับประทานอาหารกันที่โต๊ะหลังสุด จึงไม่มีนักเรียนคนอื่นๆ อยู่ข้างๆ ที่เซย์และฮิซามูระนั่งอยู่
ดังนั้นแม้พวกเธอจะจับมือใต้โต๊ะก็คงไม่มีใครมองเห็น
ฮิซามูระใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้นเพื่อจับมือและเพลิดเพลินกับปฏิกิริยาของเซย์
“ฮิซามูระต่างหากที่จับมือฉันเอง…ไม่ใช่ว่าเราจับกันซักหน่อย!”
เซย์ตอบข้อความกลับไปเหมือนเป็นข้อแก้ตัวที่สมบูรณ์
“เอ๋? แต่พวกเธอก็คบกับแล้วไม่ใช่เหรอ? แถมเซย์จังก็จับมือเขาเหมือนกันใช่ไหม?”
“นั่นก็…-จริงสิ เธอรู้ได้ยังไงเนี่ย…!? หรือว่าฮิซามูระเป็นคนบอกเธอเหรอ!?”
อันที่จริงมันเป็นเรื่องจริงที่เมื่อวันศุกร์ที่แล้วเซย์จับมือฮิซามูระแน่นมากเพื่อเอาคืนเขา
ปฏิกิริยาของฮิซามูระนั้นน่าสนใจมาก และเธอก็พอใจมากกับปฏิกิริยาของเขา แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เอาคืนเธอด้วยการจับมือเธอแบบคู่รัก
เซย์ไม่เคยคิดเลยว่าชิโฮะจะรู้เรื่องนี้
“ฉันจับมือเขาแค่ครั้งเดียวเองนะ! นอกจากนี้ฉันก็มักจะถูกฮิซามูระแกล้งอยู่เสมอ เพราะงั้นฉันเลยแค่อยากจะเอาคืนเค้าเอง…ส่วนการจับมือแบบคู่รักนั่น ฮิซามูระก็เป็นคนเริ่มก่อนต่างหาก!”
“อ๋อ ฉันรู้แค่ว่าพวกเธอจับมือกัน แต่ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอจับมือกันแบบคู่รักเลยนะ”
“เอ๊ะ? เธอหมายความว่า?”
“ฉันเห็นแค่ว่าพวกเธอจับมือกันใต้โต๊ะเอง…ส่วนเรื่องจับมือกลับหรือการจับมือแบบคู่รัก เธอเพิ่งบอกฉันเอง”
…เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“เอาอีกแล้ว…!”
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\
![ราชันเทพสงคราม[唐寅在异界]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/132137.jpg?resize=151,215 "ราชันเทพสงคราม[唐寅在异界]")
