เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? – ตอนที่ 8 หนอนหนังสืออัจฉริยะ (1)

เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น?

“อุ อุหวา สุดยอดไปเลยนะนี่น่ะ”

 

หลังจากแยกทางกับเอเลน่า ผมก็ตรงที่ห้องสมุดคนเดียวและตกตะลึงกับฉากตรงหน้า

 

อาคารสามชั้นมีเพดานกว้างๆ เทคโนโลยีของโลกเก่าไม่มีทางทำแบบนี้ได้แน่ๆ ภายในสว่างอย่างกับอยู่ใต้แสงอาทิตย์ พื้นมันวาวดูโดดเด่น

 

ชั้นหนังสือเรียงรายไว้เต็มทั้งชั้น ชั้นหนึ่งและชั้นสองมีพื้นที่ขนาดใหญ่ เหมาะสำหรับอ่านหนังสือพร้อมเปิดเพลงแจสคลอเบาๆเสียจริง

 

“ที่นี่คือห้องสมุดของโรงเรียนสินะ”

 

ผมรับรู้ได้ในทันที สถานที่นี้มันคือสวรรค์สำหรับคนรักหนังสือชัดๆ

 

โครงสร้างดูสวยงามมีสไตล์แต่ะกลับเปิดกว้างและให้บรรยากาศที่ดูเงียบสงบ

 

ก็เป็นไปตามคาดล่ะนะ เพราะนี่เป็นโรงเรียนของเหล่าขุนนางนี่

 

(ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้มาอ่านหนังสือในสถานที่น่าเหลือเชื่อแบบนี้ น่าตื่นเต้นเหมือนกันแหะ)

 

เท่าที่ดูเหมือนจะไม่มีนักเรียนมาใช้บริการเลยนะ

 

บางทีอาจเป็นเพราะช่วงพักเที่ยงล่ะมั้ง

 

“อา ถ้าไม่มีใครอยู่ ฉันก็เปิดเพลงฟังได้ตามสบายสินะ”

 

รู้สึกเสียดายเล็กน้อย แต่ผมก็เดินไปรอบๆชั้นหนึ่งด้วยอารมณ์เหมือนมาเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์

 

หนังสือที่เห็นมีแต่แนวที่ดูยากๆ

 

ปรัชญา สังคม อัตชีวประวัติ ธุรกิจ การวิจัยทางอุตสาหกรรม ฯลฯ

 

“นักเรียนนี่อ่านอะไรพวกนี้ด้วยเหรอ…. มันหนาซะจนเอามาเป็นอาวุธทื่อๆได้เลยนะเนี่ย หรือโซนวรรณกรรมจะอยู่ชั้นสองกันนะ”

 

เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่ผมจะไม่รู้ว่าหนังสือประเภทไหนจัดวางไว้ที่ไหน

 

เบเรต์ไม่เคยมาห้องสมุดมาก่อน พูดอีกอย่างคือในความทรงจำนอกจากในชั้นเรียนแทบไม่เคยเห็นเขาจับหนังสือเลยด้วยซํ้า

 

ไม่สะดวกเอาซะเลยน้า

 

ด้วยเหตุนี้ผมจึงเดินชมไปรอบๆด้วยความรู้สึกที่สดใหม่ ไม่มีเบื่อเลย

 

(เอ..ต่อไปก็ชั้นสอง)

 

ผมเดินขึ้นชั้นสองไปเพื่อที่จะหาหนังสือที่ดูน่าสนใจ

 

ไม่มีใครอยู่ที่นี่ มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้น ผมคิดพลางมองขึ้นไปที่ชั้นบน

 

หนังสือละลานตาไปหมด

 

แต่ทว่าเขาคิดผิด

 

มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังใช้ห้องสมุดในเวลานี้อยู่

 

วินาทีที่ผมมองชั้นหนังสือเสร็จ แล้วเดินหันไป…เธอก็โผล่เข้ามาในสายตา

 

“หะ?”

 

ผมสีขาวปนฟ้าอ่อนๆผูกเป็นหางม้าด้านข้าง ดวงตาสีทอง แววตาดูง่วงนอน

 

เด็กสาวสวมชุดเครื่องแบบนักเรียน ถือหนังสือไว้หลายเล่มในมือทั้งสองข้าง

 

“อะ”

 

“หวาา ! ”

 

ด้วยความตกใจร่างกายของเธอแข็งเกร็งโดยสัญชาตญาน

 

บางทีเธอคงจดจ่อกับหนังสือมากไป เลยไม่ได้สังเกตุเห็นผมที่เดินมา

 

เธอร้องด้วยความตกใจเล็กน้อย จากนั้นหนังสือที่เธอถืออยู่ก็ร่วงกราว

 

กระทันหันและก็ใกล้กันเกินไปที่จะทันได้ตอบสนอง เราสองคนรับรู้ได้ในทันทีว่าชนกันแน่

 

เด็กสาวร่างบางโดนชนจนล้มก้นจํ้าเบ้าไป

 

“ข- ขอโทษ! เป็นอะไรหรือเปล๊า!? “

 

“ค…ค่ะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษที่เหม่อไปหน่อยนะคะ”

 

ผมถามไปด้วยความรีบร้อน เสียงเลยหลงซะงั้น

 

หลังจากที่โดนชน เธอก้มหน้าลงตาปิดข้างหนึ่งราวกับกำลังอดทนกับความเจ็บปวด

 

–ดูเหมือนเธอจะคิดว่าเป็นความประมาทของตัวเองคนเดียว แต่ผมเองก็ประมาทเช่นกัน เดินมองไปรอบๆแต่ไม่ได้มองรอบตัวเองเลย

 

“ไม่หรอก ผมเองก็ประมาทเหมือนกัน ขอโทษจริงๆ–นะ!? “

 

ผมพยายามขอโทษเธอ แต่ไม่ทันจะได้พูดจบประโยค

 

ผมอ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจตรงหน้า

 

“……”

 

กระโปรงของเธอม้วนขึ้นในขณะที่เธอล้มก้นกระแทก ผมเห็นถุงน่องสีดำต้นขาขาวเนียนและกางเกงในของเธอปรากฎขึ้นในสายตา

 

(เวรละ)

 

ผมรีบหันหน้าหนีทันที แต่ด้วยองศาการมองทำให้ถูกจับได้อย่างง่ายดาย

 

“เอ่อ ช่วยอย่ามองมาที่แปลกๆจะได้มั้ยคะ ถึงจะเป็นอุบัติเหตุแต่ฉันก็ฟ้องอาจารย์ได้นะ เบเรต์ เซนต์ฟอร์ด”

 

“ข-ขอโทษจริงๆครับ”

 

“ค่ะ คราวหน้าก็ระวังด้วยนะคะ”

 

เธอพูดด้วยนํ้าเสียงสงบ นี่เธอไม่อายที่โดนเห็นกางเกงในบ้างเลยเหรอ… เธอจัดกระโปรงใหม่โดยไม่แสดงสีหน้าและเริ่มเก็บหนังสืออย่างระมัดระวัง

 

“อะ เดี๋ยวฉันช่วยนะ ว่าแต่..เธอรู้จักฉันด้วยเหรอ?”

 

นิยายโรแมนติกสี่เล่มที่กองอยู่ที่พื้น ผมถามขณะหยิบสองในสี่เล่มนั้นขึ้นมา แล้วก็ยื่นให้เธอ

 

“ขอบคุณค่ะ. ก็คุณเป็นคนดังไม่ใช่เหรอ”

 

“อะ อะฮาฮา นั่นมันก็จริง”

 

ผมรู้สึกกดดันแปลกๆกับสายตาที่ดูง่วงนอนคู่นั้น เป็นไปตามคาด เพราะเธอก็เป็นนักเรียนของที่นี่จะมีข่าวลือมาเข้าหูบ้างก็ไม่แปลก

 

“…เอ ไม่เป็นไรจริงๆใช่มั้ย? เจ็บมากรึเปล่า?”

 

“ค่ะ เริ่มหายเจ็บแล้วค่ะ”

 

เธอเริ่มยืนขึ้นราวกับจะพิสูจน์คำพูดของเธอ ผมเองก็ยืนขึ้นเช่นกัน

 

“ยิ่งกว่านั้น ฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณหน่อยค่ะ เบเรต์ เซนต์ฟอร์ด”

 

“อะ อะไรเหรอ?”

 

นํ้าเสียงที่ราบเรียบ ใบหน้านิ่งสนิท เมื่อผมเผชิญหน้ากับเธอ ไม่สามารถอ่านสีหน้าเธอได้เลย

 

“ตอนนี้มันน่าจะเป็นเวลาอาหารกลางวันแล้ว ถึงจะผ่านมานานสักพักแล้วก็เถอะ แต่คุณมาที่นี่ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่คะ? เพราะเท่าที่ฉันรู้ เหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกของคุณที่มาห้องสมุดแบบนี้นะ ”

 

“…อา ก็มาอ่านหนังสือไง”

 

“ในเวลาพักเที่ยง?”

 

“อือ”

 

ทันทีที่ผมตอบ ดวงตาสีทองของเธอก็หรี่ลงและมองผมเหมือนมองตัวตนที่น่าสงสัย เป็นครั้งแรกที่ผมอ่านความรู้สึกจากสีหน้าเธอได้

 

“ขอโทษนะคะ ฉันทำใจเชื่อไม่ลงจริงๆ ถ้าคุณมาใช้ห้องสมุดบ่อยๆก็อาจจะใช่ แต่คุณพึ่งเคยมาเป็นครั้งแรก ยังมีข่าวลือไม่ดีๆเกี่ยวกับตัวคุณอีก”

 

“ก -ก็นะ”

 

“พูดอีกอย่างก็คือตอนนี้ความนิยมของคุณมันติดลบสุดๆไปเลยค่ะ คงไม่ใช่ว่ามาทำลายหนังสือเพื่อระบายความเครียดหรอกใช่มั้ยคะ?”

 

(ก็ดูเป็นคนมีเหตุผลอยู่หรอกน้า….แต่หยาบคายชะมัด)

 

ผมไม่มีความตั้งใจจะอ้างชื่อแบ็คใหญ่อย่างมาร์ควิสหรอกนะ แต่เธอกล้าพูดกับผมอย่างฉะฉานขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ ใจกล้าน่าดูเลย

 

—บอกตามตรง ผมแอบดีใจด้วยซํ้า ที่มีคนมาปฏิบัติกับผมอย่างเท่าเทียมกันแบบนี้

 

“แต่เท่าที่ฉันเห็น คุณก็ดูไม่ได้เป็นแบบในข่าวลือสักเท่าไหร่….แต่ว่าถ้าคุณพยายามจะทำลายหนังสือเหล่านี้ล่ะก็ ฉันจะไม่ยกโทษให้เด็ดขาด หนังสือคือภูมิปัญญา ประวัติศาสตร์ และความคิดของบรรพบุรุษของพวกเรา มันเป็นของลํ้าค่าที่คนรุ่นก่อนหลงเหลือไว้ ควรค่าแก่การเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีค่ะ”

 

เธอพูดอย่างคล่องแคล่วในขณะที่ถือหนังสือแนวโรแมนติกสี่เล่มพร้อมปกน่ารักๆซึ่งน่าจะเป็นนิยายรัก

 

ความขัดแย้งกันระหว่างคำพูดที่ดูเข้มงวดของเธอกับสิ่งที่เธอถืออยู่มันดูน่ารักมากจนผมเกือบจะหลุดขำ

 

“ฉันไม่ได้พยายามจะทำลายอะไรทั้งนั้นแหละ ก็แค่อยากหาหนังสือสนุกๆอ่าน”

 

“แค่พูดน่ะมันง่าย”

 

เธอพูดด้วยนํ้าเสียงเรียบๆ และว่าต่อ

 

“เพราะฉะนั้น ฉันจะนั่งดูอยู่ข้างๆคุณจนกว่าคุณจะออกจากห้องสมุด ฉันรู้ว่าไม่มีอำนาจไปสั่งคุณได้แต่ว่า…เอาตามนี้ได้ใช่มั้ยคะ? เบเรต์ เซนต์ฟอร์ด”

 

“อืม ถ้ามันจะทำให้เธอสบายใจได้ละก็ตามนั้นแหละ… ขอบคุณนะ”

 

ผมเดาว่าเธอคงจะชอบหนังสือมากๆเลยสินะ

 

ถ้าเกิดมีผู้ชายนิสัยเสียที่มีชื่อเสียงไม่ดีเดินเข้าไปในพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของตัวเอง ไม่ว่าเป็นใครก็คงไม่ชอบ

 

“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ กับฉันที่ทำตัวเสียมารยาทกับคุณแบบนี้”

 

“นั่นก็เพราะข่าวลือไม่ดีๆของฉันไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ผมกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องปกตินะ”

 

“….”

 

“หือ?”

 

ผมเอียงคอไปกับความเงียบของเธอที่ไร้เสียงตอบรับ

 

“….เบเรต์ เซนต์ฟอร์ด คุณเป็นคนไม่ดีอย่างที่เขาว่ากันจริงเหรอคะ?”

 

“อ…เอ๊ะ? อะฮะๆ มาถามกันต่อต่อหน้าแบบนี้เลย? –ฉันคิดว่าเขาก็ค่อนข้างเป็นคนดีอยู่นะ”

 

“เป็นงั้นเหรอคะ สถานการณ์แบบนี้คงไม่มีใครบอกว่าตัวเอง ‘เป็นคนไม่ดี’ หรอก ”

 

เสียงเรียบๆของเธอกับใบหน้าไร้อารมรณ์… อ่านไม่ออกเลยสักนิด

 

“ถ้างั้นตอนนี้เราก็ไปหาหนังสือของคุณกันเถอะ หนังสือที่ฉันแนะนำได้อย่างมั่นใจคือหนังสือแนวปรัชญากับนิยายแนวโรแมนติก ”

 

เธอพูดราวกับเธอต้องการให้ผมอ่านหนังสือที่เธอแนะนำ ผมไม่ชอบแนวปรัชญา แต่ถ้าเป็นนิยายรักก็คิดว่าจะสามารถเพลิดเพลินไปกับมันได้

 

“ถ้างั้นช่วยนำทางฉันไปโซนนิยายโรแมนติกหน่อยได้ไหม?”

 

“เอาแบบนั้นจริงๆเหรอคะ? ฉันคิดว่าคุณคงผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน คงจะไม่สนใจแนวนั้นเท่าไหร่มั้ง ”

 

“ไม่เป็นไรหรอก”

 

“เข้าใจแล้วค่ะ ถ้างั้นกรุณาตามฉันมา”

 

“ขอบคุณ”

 

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงใช้เวลาพักเที่ยงไปกับเด็กสาวที่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อด้วยซํ้า…

 

เธอเป็นนักเรียนคนเดียวที่ได้รับอนุญาติให้เข้าเรียนในห้องสมุดได้

 

เธอเป็นลูกสาวที่มีความสามารถและงดงามของตระกูลบารอน มีสมญานามว่า ‘หนอนหนังสืออัจฉริยะ’ ผู้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ ใช้ทุกช่วงเวลาว่างในการอ่านหนังสือ

 

ว่ากันว่าเธอกินหนังสือแทนข้าวได้?

 

และนี่ก็คือตอนที่ผมได้พบกับเธอในช่วงพักกลางวัน—

 

 

 

TN:ไอที่ว่ากินหนังสือแทนข้าวนั่นไม่มีในบทนะครับ ฮ่าๆ แต่ฉายาเจ้าหล่อนจริงๆมันคือ ผู้กลืนกินหนังสือหรือผู้กลืนกินตำรา มันฟังดูเบียวแปลกๆเลยไม่เอา  แต่น้องก็อ่านหนังสือแม้กระทั่งเวลากินข้าวเลยนี่นา อาจจะกินหนังสือแทนข้าวจริงๆก็ได้นะ 5555

 

 

 

เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น?

เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น?

Status: Ongoing
ชายผู้เกิดใหม่ในร่างบุตรชายเพียงคนเดียวของมาควิส ที่ทั้งก้าวร้าว และหยิ่งผยอง ตัวผมก็แค่อยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปวันๆ แต่เหล่าสตรีสูงศักดิ์กลับจ้องจะเล่นผมเสียอย่างนั้น

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท