…นานแล้วเหมือนกันนะ ที่ไม่ได้เจอความรู้สึกแบบนี้
นานจริงๆ นั่นแหละ นี่ก็ครั้งแรกในรอบครึ่งปีเลยด้วยซ้ำ…
*―――ปุ้ง!*
อุหวา! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?
“คุณลีน! ยินดีด้วยกับการเลื่อนตำแหน่งเป็นขุนพลจตุเทวอสุรา และการเอาชนะผู้กล้าได้สำเร็จ! ว้าว แปะ แปะ แปะ แปะ!”
…ทำอะไรน่ะคะ?
แล้วก็ ท่านไปเอาพลุกระดาษนั่นมาจากไหนน่ะคะ
ไหนจะหมวกงานปาร์ตี้นั่นด้วย?
“โธ่… เราเตรียมงานตั้งนานเลยนะ อย่างน้อย เธอก็น่าจะตอบรับเราด้วยการพยักหน้าเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี แล้วอีกอย่าง เราฝากให้อามาเทราสึจังไปซื้อมา สิ่งนี้… เรียกว่าพลุกระดาษสินะ? ค่อนข้างแพงเลยทีเดียวเลยนะคะ อันละหนึ่งพันเยนเลย เห็นว่า สิ่งนี้สามารถใช้เพื่อล่อสัตว์ป่าได้ด้วยสินะ”
ในญี่ปุ่น สัตว์ป่าคงจะมีแต่หมีเท่านั้นล่ะค่ะ แถมยังขายอันนึงก็ไม่เกินร้อยเยนด้วย ท่านถูกหลอกแล้วล่ะค่ะ ท่านอิซึสึ
“อะไรกัน!? …อามาเทราสึจัง เธอออกจะเป็นเด็กดีแท้ๆ …นี่เราทำอะไรไม่ดีไปอย่างนั้นเหรอ!? เพราะที่เราเผลอกินพุดดิ้งที่เธอเล็งเอาไว้งั้นเหรอ? หรือเป็นความผิดพลาดอันนั้นของเราที่ไปทำให้ต่างโลกหนึ่งล่มสลาย แล้วเธอต้องทำงานหนักเพื่อชดเชยงั้นเหรอ? …เธอคิดว่าเป็นเพราะเหตุผลอันไหนคะ?”
อาจจะทั้งคู่เลยก็ได้นะคะ
ถึงท่านอิซึสึจะทำอะไรไปตั้งเยอะแบบนั้น แต่ท่านอามาเทราสึก็ยังเอาของมาฝากให้เราเยอะเลยนี่คะ อย่างน้อยก็ได้ความเขินราคา 900 เยนมาแล้วตอนนี้ ฉันคิดว่าบางทีท่านอาจจะต้องไปขอโทษท่านอามาเทราสึซักครั้งแล้วล่ะค่ะ
“คงต้องทำอย่างนั้นแล้วล่ะ …เอาล่ะ ครั้งนี้อามาเทราสึจังก็เอาของมาฝากเยอะเหมือนเดิมเลย มาทานกันเลยมั้ยคะ?”
คือ ฉันก็ไม่ได้ทานของหวานเท่าไหร่เลยค่ะช่วงนี้ เพราะงั้นฉันไม่เรื่องมากแล้วล่ะค่ะ
วันนี้มีขนมอะไรเหรอคะ?
“เอ… เขียนเอาไว้ว่า ‘นามะ ยัทสึฮาชิ’ ค่ะ”
ยัทสึฮาชิ!?
ขนมหวานชื่อดังของเกียวโตนี่คะ! ของโปรดของฉันเลยค่ะ!
ต้องรสชาเขียวแบบนี้เลยค่ะ!
“…เห อร่อยขนาดนั้นเลยสินะ? อันนี้เหรอ… อันนี้เขาทำมาไม่ค่อยดีนี่นา เดี๋ยวเราทานส่วนนี้ให้เองแล้วกัน คุณลีน รอซักครู่นะคะ”
ท่านโกหกแน่นอนค่ะ! อร่อยมากจนจะเก็บไว้ทานเองสินะคะ!
ท่านเป็นเทพไม่ใช่เหรอคะ!
TN: “นามะ ยัทสึฮาชิ” (生八ツ橋 : Namayatsuhashi) เป็นขนมแป้งข้าวเจ้าแบบนิ่ม คือไม่ใช่ขนมอบแบบยัทสึฮาชิ ส่วนใหญ่นิยมทำแบบเอาแป้งมาใส่ไส้ตรงกลางอย่างไส้อบเชย หรือไส้ชาเขียว แล้วพับเป็นรูปสามเหลี่ยม
ฟู่ว~ อร่อยจังเลยค่ะ
พวกเค้กก็อร่อยเหมือนกัน แต่ในฐานะที่เป็นคนญี่ปุ่นมาก่อน ยังไงฉันก็ยังคิดถึงรสชาติของไส้ถั่วแดงแบบนี้จริงๆ นะคะเนี่ย
“ใช่เลยค่ะ ขนมหวานของญี่ปุ่นนี่ยอดเยี่ยมจริงๆ… ไม่มีคำใดจะแย้งเลย”
ใช่มั้ยล่ะค้า―
อ่า―ชาอร่อยจังเลยนะคะ
“…อยากผ่อนคลายอีกซักหน่อยก่อนจะเริ่มสินะ …ฮ่า ชาเขียวนี่ช่วยให้สงบใจได้จริงๆ เลยน้า…”
อ่า―… ช่วยให้ลืมเรื่องแย่ๆ ไปทั้งหมดได้เลยนะคะเนี่ย
“ถ้าเธอลืมล่ะก็ การเรียกเธอขึ้นมาจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ… เอาล่ะ พร้อมแล้วนะคะ ถ้างั้น เรามาเริ่มเรื่องจริงจังกันเลยนะ”
อ๊ะ ฉันดื่มชาหมดซะแล้วค่ะ
ช่วยไม่ได้นะคะ ต้องมาคุยเรื่องจริงจังกันด้วยสินะคะ?
“ตอนนี้เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้แล้วงั้นเหรอคะ? …อ- เอาเรื่องนั้นไว้ก่อนแล้วกัน …ขอกล่าวอีกครั้ง สำหรับการจัดการผู้กล้าลงได้ ขอบคุณสำหรับความเหน็ดเหนื่อยนะคะ คุณลีน ด้วยเหตุนี้ คนที่ถือครองคุณสมบัติของผู้กล้าจึงเหลือเพียงคนเดียวแล้ว”
แสดงว่า อีกคนที่เหลือนั่นก็เป็นผู้กลับมาเกิดใหม่ที่ต่างโลกด้วยสินะคะ?
“ถูกต้องตามนั้นเลย… แต่ว่า ดูเหมือนพลังของผู้กล้าจะยังไม่ตื่นขึ้น เราจึงยังไม่รู้ว่าผู้กล้าคนสุดท้ายนั้นเป็นใครเลย”
ยังไม่ตื่น?
หมายความว่ายังไงเหรอคะ?
“พลังของผู้กล้านั้นไม่สามารถเปิดเผยจากบุคคลอื่นได้ค่ะ หากเป็นการสำรวจจากบุคคลภายนอกแล้ว การจะรู้ว่าบุคคลคนนั้นเป็นผู้กล้าก็เมื่อเขาคนนั้นรับรู้พลังของตัวเอง และปลุกให้พลังนั้นตื่นขึ้นในฐานะผู้กล้าเป็นครั้งแรกเสียก่อนค่ะ”
เป็นแมวของชโรดิงเงอร์หรือไงกันนะ…
แล้วเป็นไปได้มั้ยคะว่าพลังของผู้กลัานั่นจะไม่ตื่นขึ้นมาตลอดชั่วชีวิตเลย?
TN: แมวของชโรดิงเงอร์ (Schrödinger’s cat) เป็นการทดลองในจินตนาการเชิงควอนตัมเพื่อแสดงให้เห็นถึงปัญหาในการระบุตำแหน่งเชิงควอนตัมครับ (อธิบายอย่างย่อคือ เราไม่สามารถระบุตำแหน่งที่แน่นอนของอนุภาคที่มีโมเมนตัมได้ ตามหลักความไม่แน่นอนของไฮเซนเบิร์ก แต่จุดนี้ไม่ต้องสนใจก็ได้ครับ) การทดลองที่ว่านี้คือ ให้จินตนาการถึงกล่องที่ปิดสนิทใบหนึ่ง ในกล่องนั้นมีแมวตัวนึง ขวดยาพิษ และกัมมันตภาพรังสีที่แผ่รังสีได้อยู่ เมื่อเครื่องมือในกล่องสามารถตรวจพบรังสีที่แผ่ออกมาได้ ขวดยาพิษนั้นจะแตก และฆ่าแมวที่อยู่ในกล่อง แต่เนื่องจากกล่องนั้นปิดสนิท เราจึงไม่รู้ว่าแมวนั้นยังอยู่หรือตายแล้วกันแน่ ซึ่งจะตีความได้ว่า ตราบใดที่เรายังไม่เปิดกล่อง แมวที่อยู่ในกล่องนั้นจะทั้งมีชีวิตอยู่และตายแล้วในเวลาเดียวกันครับ เราจะรู้ชะตาของแมวว่ายังอยู่หรือตายแล้วก็เมื่อเราเปิดกล่องเท่านั้น
สำหรับกรณีนี้ที่ลีนพูดเรื่องนี้ ก็เปรียบเทียบว่า “ถ้าไม่เปิดเผยพลังออกมาก่อน ก็จะไม่รู้เลยว่าคนนี้น่ะเป็นผู้กล้าหรือเปล่า” ประมาณนี้ครับ
“เราไม่คิดอย่างนั้นนะคะ เผ่ามนุษย์นั้นมี ‘เนตรสมบัติ’ เฮเลน่า 12 อัครสาวกลำดับที่ 2 อยู่ ด้วยเนตรสมบัติของเธอที่ว่ากันว่าเธอสามารถมองเห็นได้ทุกสิ่งแล้ว ผู้กล้าจะต้องถูกพบตัวในเวลาไม่นานอย่างแน่นอน”
ชิ น่ารำคาญจริงๆ เลย…
แล้วลำดับที่ 2 เนี่ย แข็งแกร่งสินะคะ
“พอๆ กับเธอตอนคืนจันทร์ครึ่งค่ะ อะ แต่ถ้าเธอเลือกจะทำศึกตั้งรับล่ะก็ ต่อให้เป็นคืนจันทร์เพ็ญ เธอก็อาจจะแพ้ในเวลา 2-3 ชั่วโมงนะคะ”
จริงเหรอเนี่ย…
…ถ้างั้น ฉันควรจะทำยังไงต่อดีคะ?
“ขอให้คุณดำเนินการกวาดล้างมนุษยชาติเหมือนอย่างที่เคยเลยนะคะ ก่อนผู้กล้าจะปรากฏตัว ก็ลดจำนวนพวกมนุษย์ลงไปด้วย…จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มนุษย์จึงได้รับรู้ตัวตนและพลังการต่อสู้ของเธอแล้ว แค่เธอไปปรากฏตัวเฉยๆ ก็เป็นไปได้ที่จะทำให้พวกมนุษย์เสียขวัญกันได้แล้วแล้วค่ะ
เอาเถอะ ก็เพราะแบบนั้นไง ฉันถึงได้ปล่อยนักผจญภัยหญิงคนนั้นกลับไปที่นั่นแบบยังเป็นๆ น่ะ
แต่เรื่องเดียวที่ฉันกังวลคือจะมีมาตรการต่อต้านบางอย่างถูกใช้น่ะสิคะ…
“ในตอนนี้ พวกมนุษย์ไม่มีพลังแบบนั้นค่ะ ไม่อย่างนั้น พวกเขาคงสามารถรับมือกับการโจมตีระยะไกลจากเรนหรือซากุระได้แล้วล่ะค่ะ”
อะ จริงด้วยค่ะ
“บางที นี่อาจเป็นผู้กล้าคนสุดท้ายที่จะปรากฏขึ้นแล้วก็ได้… อย่างเร็วคือ 2 ปี อย่างช้าคือ 4 ปี การเสียผู้กล้าที่เพิ่งได้รับการสืบทอดไปอย่างรวดเร็วแบบนี้ ทางนั้นควรจะหมดความอดทนแล้วเหมือนกันค่ะ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เราคิดว่าพวกเขาควรไตร่ตรองอย่างมากในการฝึกให้ผู้กล้าแข็งแกร่งขึ้นอีกนิดก็ยังดี”
อืม ก็จริงนะคะ
…ฉันสงสัยจังเล―ย ถ้าเวลานั่นมาถึง ฉันจะได้ล้างแค้นพวกมันซักทีมั้ยนะ
“นอยน์กับอีดิธสินะ เรามั่นใจว่าได้แน่นอนค่ะ… อ่า สำหรับนอยน์… เราไม่แน่ใจว่าเธอจะได้จัดการมั้ยนะ…”
…เอ๊ะ?
หมายความว่ายังไงเหรอคะ?
“อา… ไม่สิ คือ นั่นไงค่ะ… มีท่านจอมมารอยู่ด้วยนี่คะ เธอเองก็เป็นแวมไพร์เหมือนกัน เพราะงั้นเธอเองก็มีความแค้นเคืองต่อ 2 คนนั้นเช่นกันค่ะ เราเลยคิดว่า เธอคงต้องการจัดการเองซักคนหนึ่งในนั้น”
อ้อ จริงด้วยสินะคะ…
อาเระ? แล้วทำไมท่านถึงสรุปเลยล่ะค่ะว่าท่านจอมมารจะเลือกนอยน์…
“เพราะงั้นนะคะ คุณลีน! มีคำถามอื่นไหมคะ? หากไม่มี เราจะส่งเธอกลับแล้วนะคะ!”
เอ๋?
อะ จริงๆ ก็ไม่มีหรอกค่ะ แต่…
“ถ้าเช่นนั้น คงต้องบอกลากันตรงนี้แล้วนะคะ! ครั้งหน้า เราจะเตรียมโมนากะไว้ให้นะ!”
จริงเหรอคะ!?
ฉันชอบโมนากะมากเลยค่ะ! ฉันขอไส้ถั่วดำกวนกับไส้ถั่วแดงกวนด้วยนะคะ!
“มีสั่งไว้ล่วงหน้าด้วยเหรอคะ!? …อ- เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ งั้น ไว้เจอกันนะคะ!”
TN: “โมนากะ” (最中 : Monaka) เป็นขนมที่ทำจากการนำแป้งโมจิโคเมะมาละลายน้ำก่อน จากนั้นจึงทำการยืดให้เป็นแผ่นบาง แล้วก็นำไปปั้นขึ้นเป็นรูป เมื่อทำการปั้นเป็นรูปเสร็จแล้ว จึงค่อยนำไปย่างจนข้างนอกกรอบกำลังดี และก็สอดไส้ด้วยถั่วกวน หรือไส้อื่นๆ รูปร่างภายนอกจะมีหลายแบบ
พอตื่นมา ฉันก็นอนอยู่บนเตียง
เวลาตอนนี้… บ่าย 2 สินะ
“ช่วงนี้นอนน้อยลงเรื่อยๆ เลยแฮะ…”
ก็นะ พอมาถึงเลเวล 100 แล้ว ฉันก็ใช้ชีวิตตามปกติได้โดยไม่ต้องนอนแล้ว
ถึงอย่างนั้น ตอนไหนที่นอนได้ ก็ยังอยากนอนล่ะนะ
“อะ ลีน ตื่นแล้วเหรอ? อรุณสวัสดิ์!”
“อา… อรุณสวัสดิ์นะ โยมิ นี่รอฉันอยู่เหรอเนี่ย?”
“อื้อ! …วันนี้ ลีนไม่มีงานสินะ? เรามีงานเอกสารต้องทำนิดหน่อยก็หมดแล้ว งั้นเดี๋ยวไปช็อปปิ้งด้วยกันเถอะ!”
อา… ท่านเทพค่ะ ถึงฉันจะเพิ่งเจอท่านไปเมื่อกี้นี้เอง แต่ตอนนี้ฉันขอสวดอวยพรถึงท่านเลยค่ะ
ขอบพระคุณที่สร้างชะตาให้ฉันมีโยมิอยู่ข้างๆ ด้วยนะคะ
“อื้อ ได้เลย ไปกันเถอะ”
“ไชโย! งั้นเรารีบไปจัดการงานก่อนนะ! อะ เราทำอาหารกลางวันไว้ให้แล้วนะ!”
หลังจากทิ้งท้ายไว้แบบนั้น โยมิก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องตัวเองเลย น่ารักอะไรขนาดนี้น้า
…เอาล่ะ จากที่ท่านอิซึสึบอกเอาไว้ ฉันสามารถทำอย่างที่เคยได้เลยสินะ
จากนั้น จะได้แก้แค้นไอ้ 2 คนนั่น อีดิธกับนอยน์ซะ…
“…อาเระ?”
แปลกๆ แฮะ รู้สึกเหมือนท่านอิซึสึจะหลุดอะไรสำคัญออกมาเกี่ยวกับการล้างแค้น 2 คนนี้ด้วยนี่นา… ฉันคิดไปเองงั้นเหรอ?
…ช่างเถอะ ยังไงซะ เรื่องที่ต้องฆ่าไอ้ 2 คนนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนอยู่ดี
…อ๊า!?
ลืมถามท่านอิซึสึเรื่องผู้หญิงแปลกๆ ที่ชื่อมีอานั่นไปสนิทเลย!
“อ๊า เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้ว… ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ คุณลีน แต่เราต้องดัดแปลงความทรงจำของเธอเล็กน้อย… ก็นะ นี่ก็เพื่อจอมมารด้วย คงช่วยไม่ได้ล่ะนะ…”
“มิเนีย บลัดลอร์ด… ลีน ผู้ที่มารดาถูกสังหาร กับจอมมาร ผู้ที่บุตรีถูกสังหาร… ใครจะได้เป็นผู้ลงดาบแห่งการแก้แค้นในครั้งนี้กันนะ?”
