รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 853 ตาเฒ่าขี้เมานี่น่าพรั่นพรึงจริง ๆ!

บทที่ 853 ตาเฒ่าขี้เมานี่น่าพรั่นพรึงจริง ๆ!

ก้อนหินพิทักษ์สุขา?

หลังต้นหลิวได้ยินดังนั้นก็เขยิบออกห่างอย่างอดมิได้ กลัวจะต้องสัมผัสกับก้อนหิน

ก้อนหินเห็นท่าทางเช่นนี้ของต้นหลิวก็ยิ่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าไปใหญ่ “พี่หลิว ท่านคงมิได้เชื่อวาจาเหลวไหลของตาเฒ่านี่จริง ๆ ใช่หรือไม่!?”

“เปล่าเลย เป็นไปได้อย่างไร! ข้าไม่มีทางเชื่อเขาหรอก!”

ต้นหลิวปฏิเสธรัว

“ท่านไม่เชื่อเขาแล้วเหตุใดต้องขยับออกห่างจากข้าด้วย!”

ก้อนหินเอ่ยเสียงเดือดดาล

อะไรกัน!

ต้นหลิวปากไม่ตรงกับใจเห็น ๆ ไม่ยอมพูดความจริง!

ปากบอกไม่เชื่อตาเฒ่าขี้เมา แต่กลับออกห่างจากมันมากขึ้นเรื่อย ๆ เห็น ๆ อยู่ว่ามองมันเป็นก้อนหินพิทักษ์สุขา เป็นหินในบ่ออุจจาระถึงได้รังเกียจมัน

ตู้ม!

เวลานั้นเองจู่ ๆ ต้นหลิวก็ลงมือโจมตี ก้านหลิวร่ายรำตวัดไปมา ถล่มไปหาตาเฒ่าขี้เมา

กฎระเบียบถักทอประสาน กลายเป็นม่านพลังพิเศษบางอย่างผนึกที่นี่ไว้ ป้องกันมิให้พลังรั่วไหลจนส่งผลกระทบต่อเมืองชิงซาน

เห็นได้ชัดว่าต้นหลิวมิได้ปากไม่ตรงกับใจ มันมิได้รังเกียจก้อนหินจริง ๆ ที่ออกห่างจากก้อนหินก็เพื่อหาตำแหน่งโจมตีอันเหมาะเจาะ!

ขณะเดียวกันก็อยากเล่นงานตาเฒ่าขี้เมาโดยมิให้ตั้งตัว!

น่าเสียดาย ตาเฒ่าขี้เมามิใช่คนธรรมดา เขามีปฏิภาณไหวพริบดีเยี่ยม น้ำเต้าในมือโบกสะบัด พลังแสนน่ากลัวหลั่งไหลออกมาหยุดยั้งก้านหลิวที่บุกเข้ามา

เสียงดังโครม ก้อนหินเข้าทุบจากด้านหลัง ต่อสู้เข้าขากันอย่างรู้ใจ มันฉวยโอกาสที่ตาเฒ่าขี้เมากำลังต่อกรกับต้นหลิวเล็งไปที่ท้ายทอยของตาเฒ่าขี้เมา

หากเป็นสิ่งมีชีวิตตนอื่น เมื่อถูกประกบหน้าหลังเช่นนี้ทั้งยังถูกจู่โจมพร้อมกัน ย่อมป้องกันตนได้ยาก จักต้องบาดเจ็บหนัก

รวมถึงกำลังรบระดับเซียนปีศาจเก้าหางก็ด้วย

ทว่าตาเฒ่าขี้เมาผู้นี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ ทันทีที่โต้กลับก้านหลิวจนล่าถอย และก้อนหินกำลังจะกระแทกเข้าท้ายทอย เขาก็ตอบโต้ได้ทัน!

เขาเอียงหัวเล็กน้อย เหวี่ยงกำปั้นออกไปปะทะกับก้อนหิน จนมันต้องล่าถอย

“ท้ายทอยหรือ เจ้าคือก้อนหินในบ่ออุจจาระจริง ๆ ด้วย นี่เจ้าหนีมาจากสุขาแล้วหรือ”

ตาเฒ่าขี้เมามองก้อนหินพลางเอ่ย

“เหลวไหล!”

ก้อนหินไม่เชื่อเลยสักนิด

มันจะเชื่อได้อย่างไร

หากมันเป็นก้อนหินในบ่ออุจจาระจริง มีหรือคุณชายจะไม่รู้ แล้วจะโปรดปรานมันปานนั้นได้อย่างไร ถึงกับพามันไปด้วยยามออกเดินทางท่องเที่ยวไปทั่ว!

ตาเฒ่าขี้เมาปั้นเรื่องอย่างไม่ต้องสงสัย คิดจะก่อกวนจิตใจมันด้วยเรื่องนี้

“ข้าก็ไม่เชื่อ!”

ต้นหลิวเอ่ย มีเหตุผลเดียวกับก้อนหิน

มิมีเรื่องใดปิดบังคุณชายได้ คุณชายไม่มีทางนั่งอยู่บนก้อนหินพิทักษ์สุขาอยู่เป็นนิตย์ ตาเฒ่าขี้เมานี่โป้ปดแน่นอน

“ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ”

ตาเฒ่าขี้เมามิได้เอ่ยอันใดไปมากกว่านี้

หินพิทักษ์สุขาเป็นเรื่องแต่งจริงอย่างที่พวกมันคิด ทว่าเขาคุ้นตากับก้อนหินจริง ๆ ราวกับได้เห็นก้อนหินไร้คุณธรรมในโลกหลังฉาก

มันโกรธแค้นหินไร้คุณธรรมหลังฉากก้อนนั้น เคยเสียเปรียบให้เจ้าก้อนหินไร้คุณธรรมนั่นอย่างมาก ที่ว่าหินพิทักษ์สุขาอะไรนั่นก็เพียงเพื่อว่าร้ายหินไร้คุณธรรมหลังฉากก้อนนั้นเท่านั้น

“พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าจะขวางทางข้า”

ตาเฒ่าขี้เมาคลี่ยิ้มกว้างพลางเอ่ย เผยให้เห็นฟันเหลืองเต็มปากก่อนจะกล่าวต่อ “ข้าไม่เหมือนพวกเจ้า ไม่แยแสชีวิตของปุถุชนในเมืองนี้ หากต้องสู้กันจริง ๆ พวกเจ้าไม่มีทางสะกดได้ทุกสิ่ง ย่อมต้องมีพลังรั่วไหลออกไป ถึงคราวนั้น ชีวิตของปุถุชนทั้งเมืองนี้ต้องจบสิ้นลง ไม่มีทางรอดต่อไปได้!”

เขาข่มขู่ต้นหลิวและก้อนหินด้วยชีวิตของปุถุชนในเมืองชิงซาน เพื่อบีบบังคับให้ก้อนหินและต้นหลิวยอมจำนน เลิกขวางทางมิให้เขาเข้าเมือง

“ต่ำช้า!”

ก้อนหินพิโรธ ตาเฒ่านี้ไร้ศีลธรรมสิ้นดี บังอาจใช้เรื่องนี้มาขู่พวกมัน นับว่าชั่วช้ายิ่งนัก

“ข้ามาจากโลกหลังฉาก ทั้งโลกหน้าฉากแห่งนี้ไม่อยู่ในสายตาของข้า ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงปุถุชนเหล่านี้”

ตาเฒ่าขี้เมากล่าว “พวกเจ้ารีบรามือไปเสียดีกว่า มิฉะนั้น ข้าจะลงมือกับเหล่าปุถุชนโดยตรง เข่นฆ่าปุถุชนพวกนั้นก่อน!”

“เจ้าลองดูสิ!”

ก้อนหินโมโหโทโส ไม่มีทางยอมให้ตาเฒ่าขี้เมาแผ้วพานปุถุชนในเมืองชิงซาน

“อย่าได้ติดกับเขาเชียว เขาไม่ทำเช่นนั้นแน่ ที่เอ่ยเช่นนี้ก็เพื่อขู่ให้เรากลัวเท่านั้น”

ต้นหลิวกล่าว “ในที่ที่กระบี่ฉุนจวินปรากฏ มารกระดูกตั้งใจก่อการอุกฉกรรจ์ เขาผู้นี้แหละที่ออกโรงห้ามมารกระดูก แม้ว่าดูแล้วครานั้นเขาทำไปโดยมิตั้งใจ ทว่าแท้จริงแล้วเป็นความตั้งใจของเขาจริง ๆ เจตนาเพื่อช่วยสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น”

ยามนั้นมันมองเห็นอย่างชัดเจน

ยอดฝีมือระดับผู้เฒ่าขี้เมาไฉนเลยจะคุมตัวเองไม่อยู่ อาเจียนเป็นการใหญ่

ซ้ำยังจงใจอาเจียนใส่ตัวมารกระดูกเสียเต็มกาย

เสร็จแล้วยังถอดถุงเท้าสกปรกลงมาเพื่อเช็ดหน้ามารกระดูก ท้าทายมารกระดูกโดยไม่ปิดบัง

เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้มิใช่อุบัติเหตุ หากแต่เป็นความตั้งใจของตาเฒ่าขี้เมา

แท้จริงแล้วตาเฒ่าขี้เมานั้นจิตใจดี มิอาจทนเห็นสิ่งมีชีวิตผู้บริสุทธิ์ต้องถูกมารกระดูกฆ่า

“โดนมองออกแล้วหรือนี่ คำขู่ไม่ได้ผล ช่างเถิด ๆ เลิกเล่นลูกไม้กันดีกว่า”

ตาเฒ่าขี้เมาย่างเท้าออกไปอยู่นอกอาณาจักร เขาไม่ต้องการทำร้ายปุถุชนในเมืองชิงซานจริง ๆ

ต้นหลิวและก้อนหินตามหลังมาถึงนอกอาณาจักรติด ๆ พลันการปะทะก็เปิดฉาก

เสียงกระหึ่มดังไม่หยุด อวกาศนอกอาณาจักรแหลกลาญในบัดดล ตาเฒ่าขี้เมาสุดยอดจริง ๆ ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งกว่าพวกข่งอวิ๋นตั้งเท่าไร ทันทีที่เริ่มต่อสู้ก็สำแดงกำลังรบสุดกล้าแกร่งออกมา

“พวกเจ้าทำได้อย่างไร ไม่เพียงแต่ทลายขีดจำกัด ทั้งยังยกระดับขึ้นจนมีกำลังรบขั้นนี้”

ตาเฒ่าขี้เมาปริปากด้วยความตะลึง

สิ่งมีชีวิตหน้าฉากแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ช่างเหนือความคาดหมายของตาเฒ่าขี้เมายิ่งนัก

ในความคิดของเขา ต้นหลิวและก้อนหินบรรลุขอบเขตนิรันดร์ขึ้นมานับว่าน่าทึ่งมากแล้ว ไม่คิดเลยว่าต้นหลิวและก้อนหินมิได้มีฝีมือแค่นั้น กำลังรบของพวกมันแกร่งกล้ากว่าคนเก่าคนแก่อย่างพวกข่งอวิ๋นเสียอีก

“หลี่จิ่วเต้าแบ่งปันรากฐานพิเศษในโลกหน้าฉากกับพวกเจ้าหรือ”

ดวงตาของเขาเปล่งประกาย ในโลกหน้าฉากมีสิ่งใดอยู่กันแน่ กระทั่งคนระดับเขายังต้องไตร่ตรองอย่างอดมิได้

ตู้ม!

ก้านหลิวปรี่เข้ามาหลายก้าน ผสานกันเป็นหอกยาวสีเขียวเล่มหนึ่ง บุกไปสังหารตาเฒ่าขี้เมากลางอากาศ ต้นหลิวมิได้ตอบคำถามใดของตาเฒ่าขี้เมา

เสียงดังตู้ม ตาเฒ่าขี้เมาปล่อยออกไปทั้งสองหมัด ปะทะกับหอกยาวสีเขียว สำแดงพลังน่าครั่นคร้ามออกมา อักขระน่าสะพรึงพวยพุ่งออกมาตีกลับการโจมตีของต้นหลิวจนต้องล่าถอย

ก้อนหินคำรามลั่น กลายเป็นยักษ์ศิลาย่างเท้าไปเหยียบตาเฒ่าขี้เมา

หารู้ไม่ ตาเฒ่าขี้เมานั้นดุดันผิดปกติ เขาเตะเสยขึ้นไปปะทะกับเท้าของก้อนหินที่ย่ำลงมา!

ตู้ม!

ก้อนหินถอยไปด้วยแรงกระเทือน สู้ตาเฒ่าขี้เมาไม่ไหว เท้าที่ปะทะกันเต็มไปด้วยรอยร้าว เจ็บจนร้องครวญคราง

ต้นหลิวจำแลงกายเป็นมนุษย์แล้วบุกเข้าไปอีกครั้ง มันสำแดงวิชามวยไทเก๊กเข้าห้ำหั่นกับตาเฒ่าขี้เมาอย่างดุเดือด

“วิชามวยอันใดกันนี่ สุดยอดจริง ๆ! เป็นหนึ่งในรากฐานพิเศษของโลกหน้าฉากหรือ”

ตาเฒ่าขี้เมาเอ่ยเสียงตะลึง

ทว่าเขาเองก็ไม่ธรรมดาอย่างสุดซึ้ง หลังได้ดื่มสุราไปอีกหลายอึก ก็เริ่มใช้หมัดเมา!

ต้นหลิวสะท้าน ตาเฒ่าผู้นี้มีภูมิหลังอย่างไรกันแน่ ดุดันเหลือเกิน แม้แต่มวยไทเก๊กยังทำอันใดตาเฒ่าขี้เมามิได้อีกหรือ มันอยู่ในสถานการณ์เป็นรอง

“ข้ามาแล้ว!”

ก้อนหินบุกเข้ามาอีกครั้ง ดาบศิลามหึมาเล่มหนึ่งพุ่งออกมาฟาดฟันตาเฒ่าขี้เมาจากกลางอากาศ!

ปลายดาบนั้นคมกล้าเหลือแสน ตัดได้แม้กระทั่งปริภูมิเวลา ห้วงมิติขาดช่วง

ตาเฒ่าขี้เมาอ้าปากพ่นอสนีบาตซึ่งมีม่านแสงจรัสไหลเวียนล้อมรอบออกมาปะทะกับดาบศิลา!

ตึง!

ดาบศิลาแหลกลาญ แตกเป็นเสี่ยง ๆ มิอาจหยุดยั้งอสนีบาตนี้ได้!

ต้นหลิวสำแดงวิชาบางอย่าง ปรากฏการณ์ประหลาดเกิดขึ้นไม่หยุด ภาพการณ์น่าสะพรึงสับเปลี่ยนไปมา หากได้ปะทะกับระดับข่งอวิ๋น พวกเขาย่อมมิอาจหยุดยั้ง ถูกถล่มจนแพ้พ่าย!

ทว่าตาเฒ่าขี้เมานั้นทรงพลังยิ่งกว่า เขาฟาดฝ่ามือข้างหนึ่งออกไปอย่างแรง พลังหมื่นวิถีพวยพุ่ง กฎระเบียบนับล้านปะทุ ทลายวิชาต่าง ๆ ของต้นหลิวลง!

นี่คือศัตรูตัวฉกาจระดับใดกัน?!

ต้นหลิวรู้สึกหนักอึ้งเหลือแสน ตาเฒ่าขี้เมาดุดันจนงุนงงไปหมด พลังและฝีมือที่แสดงออกมานั้นน่าประหวั่นพรั่นพรึงอย่างยิ่งยวด!

“ตาเฒ่าอย่าได้โอหังนัก ข้าจะส่งเจ้าไปที่ชอบ ๆ เดี๋ยวนี้!”

ก้อนหินแผดเสียง หลอมปี่สั่วน่าออกมาด้วยพลังและเริ่มเป่าบรรเลง

กระดาษเงินกระดาษทองโปรยปรายลงจากนภาไม่หยุด เสียงของปี่สั่วน่าทะลุทะลวงอย่างมาก ก้อนหินเป่าบรรเลงลำนำส่งวิญญาณ เงาดำสี่ร่างยกโลงศพมาถึง หมายจะจับตาเฒ่าขี้เมาเข้าไปในโลง!

ต้นหลิวระเบิดพลัง หอกยาวสีเขียวแทงออกมาไม่หยุดควบคู่กับลำนำส่งวิญญาณของก้อนหิน สร้างแรงรบกวนต่อตาเฒ่าขี้เมา หมายจะกำราบมันลงโลง!

เงาดำทั้งสี่ยกโลงศพมาถึง เสียงดังตู้ม ฝาโลงเปิดออก เงาดำทั้งสี่แผลงฤทธิ์ พลังกล้าแกร่งพุ่งทะยานออกไปถล่มตาเฒ่าขี้เมา

ลำนำส่งวิญญาณนั้นไม่ธรรมดา ทรงพลังยิ่งนัก ทั้งยังทะลุทะลวงวิญญาณได้ดีเยี่ยม ตาเฒ่าขี้เมาได้รับผลกระทบมหันต์ การรีดเร้นพลังในกายเริ่มติดขัด มิได้ราบรื่นอย่างเก่า

“คล้ายว่าข้าเคยได้ยินบทเพลงนี้มาก่อน…!”

แววตาของตาเฒ่าขี้เมาไหวระริก เขารำลึกความ เคยได้ยินลำนำนี้จากที่ไหนสักแห่งจริง ๆ

‘สมรภูมิความมืดมิด!’

เขาเงยหน้าฉับพลัน นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคราวอยู่ที่สมรภูมิมืดมิด เคยมีสิ่งมีชีวิตมืดมิดตนหนึ่งเป่าบรรเลงบทเพลงนี้!

ครานั้นยอดฝีมือหลังฉากจำนวนมากต้องจบชีวิตลงด้วยบทเพลงนี้!

‘ความมืดมิดเกี่ยวข้องอย่างไรกับโลกหน้าฉากกันแน่?!’

เขาคิดในใจอย่างอดมิได้

ที่ก้อนหินเป่าลำนำส่งวิญญาณนี้ได้ต้องมาจากรากฐานพิเศษในโลกหน้าฉากแน่ และไม่ว่าอย่างไรพลังมืดมิดก็คิดจะเข้ามายังโลกหน้าฉากให้ได้ ทั้งหมดทั้งมวลนี้เพื่ออะไร?

แล้วมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร?!

ต้นหลิวระเบิดพลังไม่หยุด หอกยาวสีเขียวดุดันขึ้นเรื่อย ๆ ภายใต้แรงรบกวนจากลำนำส่งวิญญาณ และพลังของเงาดำยกร่างทั้งสี่ที่ถล่มเข้ามาเรื่อย ๆ ลงท้ายตาเฒ่าขี้เมาก็สู้มิไหว ถูกกำราบลงโลง

เสียงดังปึง ฝาโลงปิดสนิทอย่างสิ้นเชิง

“ต่อกรด้วยยากจริง ๆ!”

ต้นหลิวถอนหายใจโล่งอก ตาเฒ่าขี้เมาแข็งแกร่งมากจริง ๆ กำลังรบสูงส่งยิ่งนัก

“ส่งไปเสีย”

ต้นหลิวบอกกับก้อนหิน แน่นอนว่ามิได้จะฆ่าตาเฒ่าขี้เมา

ก้อนหินเป่าบรรเลงลำนำส่งวิญญาณ เงาดำทั้งสี่ยกโลงขึ้นหมายจะส่งตัวตาเฒ่าขี้เมาออกจากที่นี่!

ตู้ม!

เวลานั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงประหลาดดังออกจากโลง เกิดความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง!

ตาเฒ่าขี้เมาแกร่งกล้าอย่างแท้จริง เขาสามารถฝ่าออกมาจากโลงศพ ซ้ำยังบีบบังคับให้ก้อนหินผู้บรรเลงลำนำส่งวิญญาณให้หยุด

เขาดื่มสุราอึกใหญ่ ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันเหลืองทั้งปาก

“ข้าเพิ่งเริ่ม อุ่นเครื่องเสร็จพอดี พวกเจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง”

เขาเอ่ยยิ้ม ๆ

ว่าอะไรนะ?

ตาเฒ่าขี้เมาเก่งกาจปานนี้เชียวหรือ สู้มาจวบจนบัดนี้แล้วเป็นเพียงการอุ่นเครื่องเท่านั้น

ต้นหลิวและก้อนหินมองหน้ากัน ตาเฒ่าขี้เมาผู้นี้มิได้น่าพรั่นพรึงธรรมดา!

“พวกเจ้าหมดลูกไม้แล้วใช่หรือไม่ เอาล่ะ หลังจากนี้ พวกเจ้าคอยดูฝีมือของข้าแล้วกัน!”

ตาเฒ่าขี้เมาเอ่ยพลางหัวเราะร่วน