บทที่ 853 ตาเฒ่าขี้เมานี่น่าพรั่นพรึงจริง ๆ!
ก้อนหินพิทักษ์สุขา?
หลังต้นหลิวได้ยินดังนั้นก็เขยิบออกห่างอย่างอดมิได้ กลัวจะต้องสัมผัสกับก้อนหิน
ก้อนหินเห็นท่าทางเช่นนี้ของต้นหลิวก็ยิ่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าไปใหญ่ “พี่หลิว ท่านคงมิได้เชื่อวาจาเหลวไหลของตาเฒ่านี่จริง ๆ ใช่หรือไม่!?”
“เปล่าเลย เป็นไปได้อย่างไร! ข้าไม่มีทางเชื่อเขาหรอก!”
ต้นหลิวปฏิเสธรัว
“ท่านไม่เชื่อเขาแล้วเหตุใดต้องขยับออกห่างจากข้าด้วย!”
ก้อนหินเอ่ยเสียงเดือดดาล
อะไรกัน!
ต้นหลิวปากไม่ตรงกับใจเห็น ๆ ไม่ยอมพูดความจริง!
ปากบอกไม่เชื่อตาเฒ่าขี้เมา แต่กลับออกห่างจากมันมากขึ้นเรื่อย ๆ เห็น ๆ อยู่ว่ามองมันเป็นก้อนหินพิทักษ์สุขา เป็นหินในบ่ออุจจาระถึงได้รังเกียจมัน
ตู้ม!
เวลานั้นเองจู่ ๆ ต้นหลิวก็ลงมือโจมตี ก้านหลิวร่ายรำตวัดไปมา ถล่มไปหาตาเฒ่าขี้เมา
กฎระเบียบถักทอประสาน กลายเป็นม่านพลังพิเศษบางอย่างผนึกที่นี่ไว้ ป้องกันมิให้พลังรั่วไหลจนส่งผลกระทบต่อเมืองชิงซาน
เห็นได้ชัดว่าต้นหลิวมิได้ปากไม่ตรงกับใจ มันมิได้รังเกียจก้อนหินจริง ๆ ที่ออกห่างจากก้อนหินก็เพื่อหาตำแหน่งโจมตีอันเหมาะเจาะ!
ขณะเดียวกันก็อยากเล่นงานตาเฒ่าขี้เมาโดยมิให้ตั้งตัว!
น่าเสียดาย ตาเฒ่าขี้เมามิใช่คนธรรมดา เขามีปฏิภาณไหวพริบดีเยี่ยม น้ำเต้าในมือโบกสะบัด พลังแสนน่ากลัวหลั่งไหลออกมาหยุดยั้งก้านหลิวที่บุกเข้ามา
เสียงดังโครม ก้อนหินเข้าทุบจากด้านหลัง ต่อสู้เข้าขากันอย่างรู้ใจ มันฉวยโอกาสที่ตาเฒ่าขี้เมากำลังต่อกรกับต้นหลิวเล็งไปที่ท้ายทอยของตาเฒ่าขี้เมา
หากเป็นสิ่งมีชีวิตตนอื่น เมื่อถูกประกบหน้าหลังเช่นนี้ทั้งยังถูกจู่โจมพร้อมกัน ย่อมป้องกันตนได้ยาก จักต้องบาดเจ็บหนัก
รวมถึงกำลังรบระดับเซียนปีศาจเก้าหางก็ด้วย
ทว่าตาเฒ่าขี้เมาผู้นี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ ทันทีที่โต้กลับก้านหลิวจนล่าถอย และก้อนหินกำลังจะกระแทกเข้าท้ายทอย เขาก็ตอบโต้ได้ทัน!
เขาเอียงหัวเล็กน้อย เหวี่ยงกำปั้นออกไปปะทะกับก้อนหิน จนมันต้องล่าถอย
“ท้ายทอยหรือ เจ้าคือก้อนหินในบ่ออุจจาระจริง ๆ ด้วย นี่เจ้าหนีมาจากสุขาแล้วหรือ”
ตาเฒ่าขี้เมามองก้อนหินพลางเอ่ย
“เหลวไหล!”
ก้อนหินไม่เชื่อเลยสักนิด
มันจะเชื่อได้อย่างไร
หากมันเป็นก้อนหินในบ่ออุจจาระจริง มีหรือคุณชายจะไม่รู้ แล้วจะโปรดปรานมันปานนั้นได้อย่างไร ถึงกับพามันไปด้วยยามออกเดินทางท่องเที่ยวไปทั่ว!
ตาเฒ่าขี้เมาปั้นเรื่องอย่างไม่ต้องสงสัย คิดจะก่อกวนจิตใจมันด้วยเรื่องนี้
“ข้าก็ไม่เชื่อ!”
ต้นหลิวเอ่ย มีเหตุผลเดียวกับก้อนหิน
มิมีเรื่องใดปิดบังคุณชายได้ คุณชายไม่มีทางนั่งอยู่บนก้อนหินพิทักษ์สุขาอยู่เป็นนิตย์ ตาเฒ่าขี้เมานี่โป้ปดแน่นอน
“ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ”
ตาเฒ่าขี้เมามิได้เอ่ยอันใดไปมากกว่านี้
หินพิทักษ์สุขาเป็นเรื่องแต่งจริงอย่างที่พวกมันคิด ทว่าเขาคุ้นตากับก้อนหินจริง ๆ ราวกับได้เห็นก้อนหินไร้คุณธรรมในโลกหลังฉาก
มันโกรธแค้นหินไร้คุณธรรมหลังฉากก้อนนั้น เคยเสียเปรียบให้เจ้าก้อนหินไร้คุณธรรมนั่นอย่างมาก ที่ว่าหินพิทักษ์สุขาอะไรนั่นก็เพียงเพื่อว่าร้ายหินไร้คุณธรรมหลังฉากก้อนนั้นเท่านั้น
“พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าจะขวางทางข้า”
ตาเฒ่าขี้เมาคลี่ยิ้มกว้างพลางเอ่ย เผยให้เห็นฟันเหลืองเต็มปากก่อนจะกล่าวต่อ “ข้าไม่เหมือนพวกเจ้า ไม่แยแสชีวิตของปุถุชนในเมืองนี้ หากต้องสู้กันจริง ๆ พวกเจ้าไม่มีทางสะกดได้ทุกสิ่ง ย่อมต้องมีพลังรั่วไหลออกไป ถึงคราวนั้น ชีวิตของปุถุชนทั้งเมืองนี้ต้องจบสิ้นลง ไม่มีทางรอดต่อไปได้!”
เขาข่มขู่ต้นหลิวและก้อนหินด้วยชีวิตของปุถุชนในเมืองชิงซาน เพื่อบีบบังคับให้ก้อนหินและต้นหลิวยอมจำนน เลิกขวางทางมิให้เขาเข้าเมือง
“ต่ำช้า!”
ก้อนหินพิโรธ ตาเฒ่านี้ไร้ศีลธรรมสิ้นดี บังอาจใช้เรื่องนี้มาขู่พวกมัน นับว่าชั่วช้ายิ่งนัก
“ข้ามาจากโลกหลังฉาก ทั้งโลกหน้าฉากแห่งนี้ไม่อยู่ในสายตาของข้า ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงปุถุชนเหล่านี้”
ตาเฒ่าขี้เมากล่าว “พวกเจ้ารีบรามือไปเสียดีกว่า มิฉะนั้น ข้าจะลงมือกับเหล่าปุถุชนโดยตรง เข่นฆ่าปุถุชนพวกนั้นก่อน!”
“เจ้าลองดูสิ!”
ก้อนหินโมโหโทโส ไม่มีทางยอมให้ตาเฒ่าขี้เมาแผ้วพานปุถุชนในเมืองชิงซาน
“อย่าได้ติดกับเขาเชียว เขาไม่ทำเช่นนั้นแน่ ที่เอ่ยเช่นนี้ก็เพื่อขู่ให้เรากลัวเท่านั้น”
ต้นหลิวกล่าว “ในที่ที่กระบี่ฉุนจวินปรากฏ มารกระดูกตั้งใจก่อการอุกฉกรรจ์ เขาผู้นี้แหละที่ออกโรงห้ามมารกระดูก แม้ว่าดูแล้วครานั้นเขาทำไปโดยมิตั้งใจ ทว่าแท้จริงแล้วเป็นความตั้งใจของเขาจริง ๆ เจตนาเพื่อช่วยสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น”
ยามนั้นมันมองเห็นอย่างชัดเจน
ยอดฝีมือระดับผู้เฒ่าขี้เมาไฉนเลยจะคุมตัวเองไม่อยู่ อาเจียนเป็นการใหญ่
ซ้ำยังจงใจอาเจียนใส่ตัวมารกระดูกเสียเต็มกาย
เสร็จแล้วยังถอดถุงเท้าสกปรกลงมาเพื่อเช็ดหน้ามารกระดูก ท้าทายมารกระดูกโดยไม่ปิดบัง
เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้มิใช่อุบัติเหตุ หากแต่เป็นความตั้งใจของตาเฒ่าขี้เมา
แท้จริงแล้วตาเฒ่าขี้เมานั้นจิตใจดี มิอาจทนเห็นสิ่งมีชีวิตผู้บริสุทธิ์ต้องถูกมารกระดูกฆ่า
“โดนมองออกแล้วหรือนี่ คำขู่ไม่ได้ผล ช่างเถิด ๆ เลิกเล่นลูกไม้กันดีกว่า”
ตาเฒ่าขี้เมาย่างเท้าออกไปอยู่นอกอาณาจักร เขาไม่ต้องการทำร้ายปุถุชนในเมืองชิงซานจริง ๆ
ต้นหลิวและก้อนหินตามหลังมาถึงนอกอาณาจักรติด ๆ พลันการปะทะก็เปิดฉาก
เสียงกระหึ่มดังไม่หยุด อวกาศนอกอาณาจักรแหลกลาญในบัดดล ตาเฒ่าขี้เมาสุดยอดจริง ๆ ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งกว่าพวกข่งอวิ๋นตั้งเท่าไร ทันทีที่เริ่มต่อสู้ก็สำแดงกำลังรบสุดกล้าแกร่งออกมา
“พวกเจ้าทำได้อย่างไร ไม่เพียงแต่ทลายขีดจำกัด ทั้งยังยกระดับขึ้นจนมีกำลังรบขั้นนี้”
ตาเฒ่าขี้เมาปริปากด้วยความตะลึง
สิ่งมีชีวิตหน้าฉากแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ช่างเหนือความคาดหมายของตาเฒ่าขี้เมายิ่งนัก
ในความคิดของเขา ต้นหลิวและก้อนหินบรรลุขอบเขตนิรันดร์ขึ้นมานับว่าน่าทึ่งมากแล้ว ไม่คิดเลยว่าต้นหลิวและก้อนหินมิได้มีฝีมือแค่นั้น กำลังรบของพวกมันแกร่งกล้ากว่าคนเก่าคนแก่อย่างพวกข่งอวิ๋นเสียอีก
“หลี่จิ่วเต้าแบ่งปันรากฐานพิเศษในโลกหน้าฉากกับพวกเจ้าหรือ”
ดวงตาของเขาเปล่งประกาย ในโลกหน้าฉากมีสิ่งใดอยู่กันแน่ กระทั่งคนระดับเขายังต้องไตร่ตรองอย่างอดมิได้
ตู้ม!
ก้านหลิวปรี่เข้ามาหลายก้าน ผสานกันเป็นหอกยาวสีเขียวเล่มหนึ่ง บุกไปสังหารตาเฒ่าขี้เมากลางอากาศ ต้นหลิวมิได้ตอบคำถามใดของตาเฒ่าขี้เมา
เสียงดังตู้ม ตาเฒ่าขี้เมาปล่อยออกไปทั้งสองหมัด ปะทะกับหอกยาวสีเขียว สำแดงพลังน่าครั่นคร้ามออกมา อักขระน่าสะพรึงพวยพุ่งออกมาตีกลับการโจมตีของต้นหลิวจนต้องล่าถอย
ก้อนหินคำรามลั่น กลายเป็นยักษ์ศิลาย่างเท้าไปเหยียบตาเฒ่าขี้เมา
หารู้ไม่ ตาเฒ่าขี้เมานั้นดุดันผิดปกติ เขาเตะเสยขึ้นไปปะทะกับเท้าของก้อนหินที่ย่ำลงมา!
ตู้ม!
ก้อนหินถอยไปด้วยแรงกระเทือน สู้ตาเฒ่าขี้เมาไม่ไหว เท้าที่ปะทะกันเต็มไปด้วยรอยร้าว เจ็บจนร้องครวญคราง
ต้นหลิวจำแลงกายเป็นมนุษย์แล้วบุกเข้าไปอีกครั้ง มันสำแดงวิชามวยไทเก๊กเข้าห้ำหั่นกับตาเฒ่าขี้เมาอย่างดุเดือด
“วิชามวยอันใดกันนี่ สุดยอดจริง ๆ! เป็นหนึ่งในรากฐานพิเศษของโลกหน้าฉากหรือ”
ตาเฒ่าขี้เมาเอ่ยเสียงตะลึง
ทว่าเขาเองก็ไม่ธรรมดาอย่างสุดซึ้ง หลังได้ดื่มสุราไปอีกหลายอึก ก็เริ่มใช้หมัดเมา!
ต้นหลิวสะท้าน ตาเฒ่าผู้นี้มีภูมิหลังอย่างไรกันแน่ ดุดันเหลือเกิน แม้แต่มวยไทเก๊กยังทำอันใดตาเฒ่าขี้เมามิได้อีกหรือ มันอยู่ในสถานการณ์เป็นรอง
“ข้ามาแล้ว!”
ก้อนหินบุกเข้ามาอีกครั้ง ดาบศิลามหึมาเล่มหนึ่งพุ่งออกมาฟาดฟันตาเฒ่าขี้เมาจากกลางอากาศ!
ปลายดาบนั้นคมกล้าเหลือแสน ตัดได้แม้กระทั่งปริภูมิเวลา ห้วงมิติขาดช่วง
ตาเฒ่าขี้เมาอ้าปากพ่นอสนีบาตซึ่งมีม่านแสงจรัสไหลเวียนล้อมรอบออกมาปะทะกับดาบศิลา!
ตึง!
ดาบศิลาแหลกลาญ แตกเป็นเสี่ยง ๆ มิอาจหยุดยั้งอสนีบาตนี้ได้!
ต้นหลิวสำแดงวิชาบางอย่าง ปรากฏการณ์ประหลาดเกิดขึ้นไม่หยุด ภาพการณ์น่าสะพรึงสับเปลี่ยนไปมา หากได้ปะทะกับระดับข่งอวิ๋น พวกเขาย่อมมิอาจหยุดยั้ง ถูกถล่มจนแพ้พ่าย!
ทว่าตาเฒ่าขี้เมานั้นทรงพลังยิ่งกว่า เขาฟาดฝ่ามือข้างหนึ่งออกไปอย่างแรง พลังหมื่นวิถีพวยพุ่ง กฎระเบียบนับล้านปะทุ ทลายวิชาต่าง ๆ ของต้นหลิวลง!
นี่คือศัตรูตัวฉกาจระดับใดกัน?!
ต้นหลิวรู้สึกหนักอึ้งเหลือแสน ตาเฒ่าขี้เมาดุดันจนงุนงงไปหมด พลังและฝีมือที่แสดงออกมานั้นน่าประหวั่นพรั่นพรึงอย่างยิ่งยวด!
“ตาเฒ่าอย่าได้โอหังนัก ข้าจะส่งเจ้าไปที่ชอบ ๆ เดี๋ยวนี้!”
ก้อนหินแผดเสียง หลอมปี่สั่วน่าออกมาด้วยพลังและเริ่มเป่าบรรเลง
กระดาษเงินกระดาษทองโปรยปรายลงจากนภาไม่หยุด เสียงของปี่สั่วน่าทะลุทะลวงอย่างมาก ก้อนหินเป่าบรรเลงลำนำส่งวิญญาณ เงาดำสี่ร่างยกโลงศพมาถึง หมายจะจับตาเฒ่าขี้เมาเข้าไปในโลง!
ต้นหลิวระเบิดพลัง หอกยาวสีเขียวแทงออกมาไม่หยุดควบคู่กับลำนำส่งวิญญาณของก้อนหิน สร้างแรงรบกวนต่อตาเฒ่าขี้เมา หมายจะกำราบมันลงโลง!
เงาดำทั้งสี่ยกโลงศพมาถึง เสียงดังตู้ม ฝาโลงเปิดออก เงาดำทั้งสี่แผลงฤทธิ์ พลังกล้าแกร่งพุ่งทะยานออกไปถล่มตาเฒ่าขี้เมา
ลำนำส่งวิญญาณนั้นไม่ธรรมดา ทรงพลังยิ่งนัก ทั้งยังทะลุทะลวงวิญญาณได้ดีเยี่ยม ตาเฒ่าขี้เมาได้รับผลกระทบมหันต์ การรีดเร้นพลังในกายเริ่มติดขัด มิได้ราบรื่นอย่างเก่า
“คล้ายว่าข้าเคยได้ยินบทเพลงนี้มาก่อน…!”
แววตาของตาเฒ่าขี้เมาไหวระริก เขารำลึกความ เคยได้ยินลำนำนี้จากที่ไหนสักแห่งจริง ๆ
‘สมรภูมิความมืดมิด!’
เขาเงยหน้าฉับพลัน นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคราวอยู่ที่สมรภูมิมืดมิด เคยมีสิ่งมีชีวิตมืดมิดตนหนึ่งเป่าบรรเลงบทเพลงนี้!
ครานั้นยอดฝีมือหลังฉากจำนวนมากต้องจบชีวิตลงด้วยบทเพลงนี้!
‘ความมืดมิดเกี่ยวข้องอย่างไรกับโลกหน้าฉากกันแน่?!’
เขาคิดในใจอย่างอดมิได้
ที่ก้อนหินเป่าลำนำส่งวิญญาณนี้ได้ต้องมาจากรากฐานพิเศษในโลกหน้าฉากแน่ และไม่ว่าอย่างไรพลังมืดมิดก็คิดจะเข้ามายังโลกหน้าฉากให้ได้ ทั้งหมดทั้งมวลนี้เพื่ออะไร?
แล้วมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร?!
ต้นหลิวระเบิดพลังไม่หยุด หอกยาวสีเขียวดุดันขึ้นเรื่อย ๆ ภายใต้แรงรบกวนจากลำนำส่งวิญญาณ และพลังของเงาดำยกร่างทั้งสี่ที่ถล่มเข้ามาเรื่อย ๆ ลงท้ายตาเฒ่าขี้เมาก็สู้มิไหว ถูกกำราบลงโลง
เสียงดังปึง ฝาโลงปิดสนิทอย่างสิ้นเชิง
“ต่อกรด้วยยากจริง ๆ!”
ต้นหลิวถอนหายใจโล่งอก ตาเฒ่าขี้เมาแข็งแกร่งมากจริง ๆ กำลังรบสูงส่งยิ่งนัก
“ส่งไปเสีย”
ต้นหลิวบอกกับก้อนหิน แน่นอนว่ามิได้จะฆ่าตาเฒ่าขี้เมา
ก้อนหินเป่าบรรเลงลำนำส่งวิญญาณ เงาดำทั้งสี่ยกโลงขึ้นหมายจะส่งตัวตาเฒ่าขี้เมาออกจากที่นี่!
ตู้ม!
เวลานั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงประหลาดดังออกจากโลง เกิดความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง!
ตาเฒ่าขี้เมาแกร่งกล้าอย่างแท้จริง เขาสามารถฝ่าออกมาจากโลงศพ ซ้ำยังบีบบังคับให้ก้อนหินผู้บรรเลงลำนำส่งวิญญาณให้หยุด
เขาดื่มสุราอึกใหญ่ ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันเหลืองทั้งปาก
“ข้าเพิ่งเริ่ม อุ่นเครื่องเสร็จพอดี พวกเจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง”
เขาเอ่ยยิ้ม ๆ
ว่าอะไรนะ?
ตาเฒ่าขี้เมาเก่งกาจปานนี้เชียวหรือ สู้มาจวบจนบัดนี้แล้วเป็นเพียงการอุ่นเครื่องเท่านั้น
ต้นหลิวและก้อนหินมองหน้ากัน ตาเฒ่าขี้เมาผู้นี้มิได้น่าพรั่นพรึงธรรมดา!
“พวกเจ้าหมดลูกไม้แล้วใช่หรือไม่ เอาล่ะ หลังจากนี้ พวกเจ้าคอยดูฝีมือของข้าแล้วกัน!”
ตาเฒ่าขี้เมาเอ่ยพลางหัวเราะร่วน
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
