บทที่ 303
ฆ่า
“เจ้าเป็นผู้ใด…. เราคือคนจากอาณาจักรแห่งแสง… เจ้าไม่สามารถสังหารเราได้” หน่าตี้อาสี่มองไปที่ใบหน้าหลินเว่ย ด้วยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขากลืนน้ำลายที่เต็มปากลงไป และพูดด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา
“อาณาจักรแห่งแสงคิดจะสังหารศิษย์ของสถานศึกษาเทียนหยู ในเมื่อเจ้าต้องการสังหารคนในอาณาจักรเฟิงหยู ข้าเองก็สามารถสังหารเจ้าได้เช่นกัน” หลินเว่ยโค้งปากของตน พร้อมกับเสียงเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา และพูดขึ้นอย่างเรียบ ๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร หน่าตี้อาสี่และ หวงเหลียนมองหน้ากัน และพวกเขาก็เงียบงันไปทั้งคู่
คำพูดของหลินเว่ย ทำให้พวกเขาไม่สามารถโต้แย้งได้ ตามที่หลินเว่ยกล่าว เป็นเพราะพวกเขาต้องการสังหารเมิ่งหูลู่และ ผางหลงก่อนที่หลินเว่ยจะมาถึง มันย่อมสมเหตุสมผลแล้วที่ หลินเว่ยจะสังหารพวกเขาในตอนนี้
หากต้องการสังหารผู้อื่น ก็ต้องเตรียมใจที่จะถูกผู้อื่นสังหารทุกเมื่อ
“สังหารพวกเขา.” หลินเว่ยกล่าวกับเสี่ยวชิง
“รับทราบ เสี่ยวชิง พยักหน้าตอบกลับ และเริ่มตั้งท่าเพื่อจะโจมตี เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ผู้คนจากอาณาจักรแห่งแสงก็ใจสั่นๆ และทำตัวลุกลี้ลุกลนและตะโกนว่า“ ช้าก่อน!
“คำสั่งเสียของเจ้าคืออะไร?” หลินเว่ยกล่าวเบา ๆ
“คำสั่งเสียหรือ?” สัตว์อสูรแมวดำส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจ ” ท่านปล่อยเราไปได้หรือไม่?”
“เอาล่ะ…ในเมื่อพูดจบแล้ว ก็ลงนรกไปซะ! ข้าไม่เคยคิดว่า จะปล่อยเจ้าไป” หลังจากหลินเว่ยพูดจบ เขาก็หันไปมอง เสี่ยวชิง
เมื่อเห็นดวงตาของหลินเว่ย เสี่ยวชิงก็พยักหน้าอย่างแน่วแน่ จากนั้นเขาก็ขยับตัวและรีบวิ่งไปที่แมวดำ
“เมี๊ยว!” เมื่อเห็น เสี่ยวชิงวิ่งเข้ามา ดวงตาของแมวดำก็แทบถลน และทั้งหลังก็โค้งตัวขึ้น จากนั้นในสายตาที่งุนงงของ หน่าตี้อาสี่และคนอื่น ๆ มันก็หันหลังและวิ่งหนีไปทันที
เห็นได้ชัดว่า แมวดำนั้นไม่หวาดกลัวและหลบหนีเจ้านายของตนเอง หลินเว่ยจึงเดาว่า พวกเขาทำสัญญาเท่าเทียมกับ หน่าตี้อาสี่ ด้วยวิธีนี้แม้ว่าเจ้านายจะตายลงไป แต่สัตว์เลี้ยงจะไม่ตายตาม อย่างมากที่สุด มันจะถูกขังอยู่ในดินแดนลับแห่งนี้
“หืม?” เสี่ยวชิงหันมาพ่นลมหายใจ และมองไปที่แมวดำที่หันหลังวิ่งหนีไป เสี่ยวชิงขมวดคิ้ว แล้วก็แสดงท่าทีเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา
“อืม … !” เสียงคำรามยาวของหมาป่าดังขึ้น จากนั้นผู้คนจะเห็นว่า เสี่ยวชิงผู้นั้นไล่ตามแมวดำนั้น กลายร่างเป็นหมาป่าตัวยักษ์ที่มีขนอมสีฟ้า จากนั้นแสงสีฟ้าก็กะพริบ และร่างของหมาป่ายักษ์ก็ค่อยๆสลายไป ปรากฏว่านี่เป็นเพียงร่างเงา ที่หลงเหลืออยู่เท่านั้น
ร่างจริงของหมาป่าตนนั้นหายวับไปแล้ว
“ ความแข็งแกร่งของหลินเว่ยนั้นแข็งแกร่งมากเช่นกัน เขาน่าจะเป็นจักรพรรดิแล้ว ในตอนนี้สัตว์เลี้ยงสงครามของเขาเองก็อยู่ที่นี่ด้วย ด้วยความแข็งแกร่งของเขา พวกเราไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้ทั้งหมด หากโชคดีก็อาจจะสามารถหลบหนีได้พ้น
เราต้องพยายามหลบหนีไปทีละคน หลังจากหนีไปแล้ว เราต้องแจ้งเรื่องนี้ให้คนของเราตามมาล้างแค้นให้เรา” เมื่อเห็นเสี่ยวชิงไล่ล่าแมวดำ อย่างมีความสุข ทันใดนั้นหัวใจของ หน่าตี้อาสี่บังเกิดความหวังที่จะหลบหนี เขาจึงพูดกับคนรอบข้างอย่างเร่งรีบ
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ หลินเว่ยเองก็อาจไล่ตามใครคนใดคนหนึ่ง แต่ไม่มีทางที่จะไล่ตามคนทั้งหมดไปได้ เนื่องจากเขามั่นใจในความเร็วของตนเองมาก หลังจากเห็นความรวดเร็วของเขาแล้ว
หลินเว่ยก็หันไปไล่ตามหวงเหลียน และคนอื่น ๆ มีเพียงเมิ่งหูลู่ที่พอจะสามารถต่อสู้ได้ เนื่องจากความแข็งแกร่งของ เมิ่งหูลู่ไม่ดีนัก ทั้งกวนเจิ้น และ หมิงจิ้งได้รับบาดเจ็บสาหัส ตราบใดที่เขาสามารถหลอกล่อหลินเว่ยได้ พวกเขาก็จะสามารถหลบหนีได้อย่างปลอดภัย
เขายังลอบวางแผนในการล้างแค้นให้ได้ เพราะครั้งนี้เขาสูญเสียไปมากมาย เมื่อคิดดูแล้ว แมวดำคงไม่สามารถรอดชีวิตไปได้ ด้วยวิธีนี้ ความช่วยเหลือของเขาในดินแดนลับจะหายไป และความแข็งแกร่งของเขาลดลงโดยตรงถึง 90%
แน่นอนว่าเขาจะไม่สามารถบรรลุผลลัพธ์ที่ดีในการทดสอบนี้ได้
“หนึ่ง” ในขณะนั้น มีเสียงเปล่งคำแรกอย่างช้าๆ เพื่อส่งสัญญาณในการหลบหนีไปพร้อมๆกัน และบรรยากาศโดยรอบก็เริ่มหนักหน่วงขึ้นเล็กน้อย ทั้งหวงเหลียนและร่างกายของ คนอื่น ๆ ก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที
“สอง” คำที่สองค่อย ๆ ออกจากปากของหน่าตี้อาสี่ เขารู้สึกได้ว่าคนรอบข้างหายใจรวดเร็วขึ้น
“ พรึ่บ!” อย่างไรก็ตามโดยไม่ต้องรอให้เขาเปล่งเสียงคำที่สาม ใครบางคนก็อดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับและวิ่งหนีไป ความเร็วนั้นเร็วมาก
“ สารเลว!” ใบหน้าของหน่าตี้อาสี่โกรธมากและระเบิดคำหยาบออกมา เห็นได้ชัดว่าเขามีความคิดนี้อยู่ก่อนหน้า แต่ลีออนนั้นยังเร็วกว่าเขาหนึ่งก้าว
สำหรับ หน่าตี้อาสี่ เขารีบหันกลับมา เห็นได้ชัดว่าไม่มีคนอื่นที่จะวิ่งไปในทิศทางเดียวกันกับตนเอง
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่จำเป็นต้องเร็วกว่าหลินเว่ย พวกเขาเพียงต้องเร็วกว่าคนอื่น ๆ หลินเว่ยคงจะปล่อยคนที่เชื่องช้าเอาไว้ และมาไล่ตามคนที่รวดเร็วและหลบหนีได้ไกลที่สุดก่อน?
“โอ้! อย่างที่คาดเอาไว้” หมิงจิ้งมองไปที่นักรบของอาณาจักรแห่งแสง ซึ่งกระจัดกระจายและหลบหนีไป ถอนหายใจและพูดอย่างไม่ยินยอม
“ช่างมันเถอะ มันไม่ง่ายเลยที่จะช่วยชีวิตข้า ขอบคุณท่านจริง ๆ หลินเว่ย ไม่เช่นนั้นพวกเราจะต้องตายกันหมด” กวนเจิ้นส่ายศีรษะ ใบหน้าสั่นเทากล่าวขอบคุณ
“ใช่!” หมิงจิ้งพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นเขาก็เห็นว่า ผางหลงและคนอื่น ๆ ต่างก็ยิ้ม แต่เงียบงัน ราวกับรออะไรบางอย่าง
“พี่ผาง ท่านเป็นอะไรไป?” หมิงจิ้งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อดไม่ไหวที่จะเอ่ยคำถามที่ตนเองสงสัย และไม่ระงับความอยากรู้อยากเห็นในใจของตนเอง และหันไปหาผางหลง ที่อยู่ข้างๆกวนเยว่
“ฮ่าฮ่า! เจ้าคงไม่รู้ ศิษย์น้อง…เขาเป็นผู้อัญเชิญ … ” เมื่อได้ยินคำถามของหมิงจิ้ง ผางหลงก็ยิ้มและส่ายหัวและพูดอย่างลึกลับ
“เจ้ารู้อะไรบ้าง เกี่ยวกับผู้อัญเชิญ” เมื่อได้ยินเรื่องไร้สาระของผางหลง หมิงจิ้งก็ยิ่งสับสน
“ สวบสาบ … ” ในเวลานี้ร่างของเสี่ยวชิง ปรากฏขึ้นที่ด้านข้างของ หลินเว่ย ด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก ในมือของเขาถือร่างของแมวดำ อย่างไรก็ตาม แมวดำยังไม่ตาย แต่ถูกทุบตีอย่างรุนแรง
“ ทำไมเจ้าไม่สังหารมัน” หลินเว่ยมองไปที่แมวดำ แล้วถามด้วยความสงสัย
“นายท่าน! ท่านเคยได้ยินเกี่ยวกับ สัตว์อสูรเก้าชีวิตหรือไม่ เสี่ยวชิง ไม่ได้ตอบข้อสงสัยของ หลินเว่ยแต่ถามด้วยความตื่นเต้น
“ สัตว์อสูรเก้าชีวิต?” หลินเว่ยขมวดคิ้ว และนึกถึงรายละเอียดเรื่องนี้อย่างรอบคอบ แต่เขาไม่พบข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับสัตว์อสูรเก้าชีวิต เขาจึงส่ายหน้า
ในเวลานี้ แต่ได้ยินกวนเยว่ร้องอุทานขึ้นมา: “นี่คือ สัตว์อสูรแมวเก้าชีวิต?”
“หืม?”
หลินเว่ยเลิกคิ้วและหันไปมอง กวนเยว่ เขาถามอย่างสงสัย “เจ้ารู้หรือไม่ว่า สัตว์อสูรแมวเก้าชีวิตคืออะไร?”
![เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 1 ภาคสยบใต้หล้า]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/4197.jpg?resize=151,215 "เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 1 ภาคสยบใต้หล้า]")
