ปลายจวักครองใจ – ตอนที่ 146 อยู่ต่อ

ตอนที่ 146 อยู่ต่อ

สำหรับคำพูดสุภาพของเสี่ยวเอ้อร์ ผิงหนานอ๋องย่อมไม่สนใจ เขาหันไปทักทายเว่ยหานตอนกำลังจะออกไป “น้องสิบเอ็ด ยังกินไม่เสร็จอีกรึ”

เว่ยหานนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง วันนี้เขาสวมเสื้อคลุมสีดำเข้ม ขับเน้นให้รูปร่างเขาดูสูงโปร่ง คิ้วเข้มจมูกโด่ง

สำหรับคำพูดไร้สาระของผิงหนานอ๋องนั้น เว่ยหานคร้านจะสนใจ แต่ถึงอย่างนั้นมารยาทพื้นฐานยังต้องมีอยู่

เขาพยักหน้าอย่างเรียบเฉย “อืม พี่สาม พี่สะใภ้กลับดีๆ”

“งั้นน้องสิบเอ็ดก็ค่อยๆ ทานนะ” ผิงหนานอ๋องหัวเราะแล้วเดินออกจากหอสุราไป ทว่าสีหน้ากลับเย็นชาลง

ไม่มีใครอยากจะถูกปฏิบัติด้วยอย่างเย็นชาหรอก สำหรับคนหัวแข็งอย่างน้องสิบเอ็ด แน่นอนว่าเขาย่อมต้องทำ

ก็เสด็จพี่ฮ่องเต้ให้ความสำคัญกับน้องสิบเอ็ดมากที่สุดนี่

เขาคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าทําไม

ถ้าจะบอกว่าน้องสิบเอ็ดเป็นแม่ทัพที่หาได้ยาก แต่ทั่วทั้งต้าโจวจะหาคนที่แข็งแกร่งเท่าเขาไม่ได้เชียวหรือ

แต่เสด็จพี่ฮ่องเต้ก็อบรมสั่งสอนน้องสิบเอ็ดมาตั้งแต่ยังเล็กๆ แล้วยังส่งไปเคี่ยวกรำที่แดนเหนืออีก

หรือว่าตั้งแต่ตอนที่น้องสิบเอ็ดเด็กๆ เสด็จพี่ฮ่องเต้ก็ทรงเห็นว่าเขาเป็นต้นกล้าที่ดีสามารถเป็นแม่ทัพปกปักษ์แคว้นได้แล้ว

ผิงหนานอ๋องนึกย้อนไปในความทรงจำอันห่างไกล

เหตุใดเขาจำได้ว่าตอนที่น้องสิบเอ็ดยังเป็นเด็กไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่นักเล่า

น้องสิบเอ็ดเกิดหลังจากที่เขาออกจากเมืองหลวงไปแล้วหลายปี จนกระทั่งเสด็จพ่อสิ้นพระชมน์และเสด็จพี่ขึ้นครองราชย์ ในฐานะท่านอ๋องผู้มีศักดินาพวกเขาจึงเดินทางมายังเมืองหลวงเพื่อแสดงความยินดีและได้พบกันเป็นครั้งแรก

ในตอนนั้นน้องสิบเอ็ดอายุเพียงสามสี่ขวบ ดูไม่ได้ฉลาดเท่าใดนัก

ว่ากันว่า องค์ชายสิบเอ็ดค่อนข้างโง่งมเล็กน้อย…

บางทีอาจจะเป็นเพราะเขายังเด็ก สติปัญญาจึงเชื่องช้า ใครจะคิดเล่าว่าพอโตมาจะเป็นคนเช่นนี้

ผิงหนานอ๋องรู้สึกไม่สบายใจเมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้จนเกือบสะดุดล้ม

“ท่านอ๋องระวังเจ้าค่ะ” พระชายาผิงหนานอ๋องรีบเข้ามาประคองเขา

ผิงหนานอ๋องจึงได้สติ รีบทำตัวให้มั่นคง “ข้าไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”

นอกหอสุรามีแสงไฟมากมายนับไม่ถ้วน

จันทร์ข้างแรมบางดั่งคิ้วงดงาม ลอยเด่นอยู่กลางนภาอย่างเย็นชา

ผิงหนานอ๋องยืนนิ่งเล็กน้อยพลางถอนหายใจ “ไม่แปลกใจเลยที่หอสุราเปิดทำการแค่ตอนเย็นเท่านั้น ในวันที่อากาศร้อนเช่นนี้หากเปลี่ยนเป็นช่วงเที่ยง หลังจากทานอิ่มๆ แล้วเดินออกมาคงจะอึดอัดน่าดู แต่ตอนนี้ทันทีที่เดินออกมาก็สามารถสัมผัสกับสายลมยามค่ำคืนได้ รู้สึกเย็นสบายกว่ามาก”

พระชายาผิงหนานอ๋องยิ้มอย่างเห็นด้วย

“ท่านอ๋อง พวกเราไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

ทหารยามที่เฝ้าอยู่ด้านนอกหอสุราก็เดินตามสามีภรรยาผิงหนานอ๋องไปอย่างเงียบๆ

เดินออกไปไม่กี่จั้ง ผิงหนานอ๋องก็หันมองกลับไป

หอสุรายังคงสว่างไสว ธงสีครามพลิ้วไหวเป็นระลอกคลื่นในสายลม เมื่อมองดูมันอย่างตั้งใจในตอนกลางคืนก็ให้ความรู้สึกทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้า

“ท่านอ๋อง?” พระชายาผิงหนานอ๋องร้องเรียกด้วยความมึนงง

ผิงหนานอ๋องจึงหันหน้ากลับมา เดินไปพลางยิ้มไปพลาง “ขาหมูตุ๋นของหอสุราทานอย่างไรก็ไม่เบื่อ อาหารจานนี้จะมีอีกครั้งเมื่อใดหรือ”

พระชายาผิงหนานอ๋องกล่าวยิ้มๆ “วันนี้เป็นวันสิ้นเดือนแล้ว ครั้งต่อไปจะเป็นวันที่สิบเดือนหน้าเจ้าค่ะ”

เมื่อคิดว่าต้องรออีกสิบวันจึงจะได้กินขาหมูตุ๋นที่ชอบ ผิงหนานอ๋องก็ขมวดคิ้ว “ไม่รู้ว่ากฎที่น่ารังเกียจพวกนี้มาจากไหนกัน วันที่สิบ ยี่สิบ สามสิบ เดือนเดือนหนึ่งได้กินแค่สามครั้งเท่านั้น”

“อันที่จริงแบบนี้ก็กำลังดี ท่านหมอบอกว่าด้วยอายุของพวกเราไม่ควรทานของพวกนี้บ่อยๆ…”

ผิงหนานอ๋องไม่ได้ฟังสิ่งที่พระชายาผิงหนานอ๋องพร่ำบ่นอย่างเห็นได้ชัด เขาถอนหายใจกับสายลม “โชคดี ยังมีหัวหมูย่างกับเนื้อตุ๋น สิ่งเหล่านี้ไม่ต้องรอนานมาก มิรู้ว่าบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ลั่วไปเอาแม่ครัวมาจากไหน ทำอาหารเก่งจริงๆ ไว้ค่อยถามทีหลังว่า หากมีศิษย์ร่วมสำนักก็เชิญมาที่จวนอ๋องของเรา”

ทางที่ดีหากสามารถพาตัวแม่ครัวของหอสุรามาที่จวนอ๋องได้จะดีที่สุด แต่อย่างไรหอสุราก็เปิดโดยแก้วตาดวงใจของแม่ทัพใหญ่ลั่ว จวนอ๋องไม่จำเป็นต้องทำให้แม่ทัพใหญ่ลั่วต้องขุ่นเคืองเพราะแม่ครัวคนหนึ่ง

“ทราบแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะส่งคนไปสอบถามเจ้าค่ะ”

ทั้งคู่ไม่พูดอะไรอีก เดินเรื่อยเปื่อยไปยังจวนผิงหนานอ๋อง

บนต้นไม้ข้างทาง ลั่วเซิงซึ่งสวมชุดดําทั้งร่างแทบจะกลมกลืนไปกับยามค่ำคืนกำลังถือคันธนูรอเป้าหมายมาถึงอย่างเงียบๆ

นางไม่อาจหายไปจากหอสุรานานเกินไปได้ ดังนั้นเพิ่งจะหลบซ่อนกาย เวลาที่กะไว้พอดิบพอดีอย่างเห็นได้ชัด เมื่อสองสามีภรรยาผิงหนานอ๋องเดินมาทางนี้

นี่เป็นเหตุผลสําคัญที่ว่าทําไม นางถึงเดินไปตามตรอกซอกซอยของซีเฉิง และเป็นเหตุผลสำคัญที่เลือกเปิดหอสุราที่นี่

ระยะห่างระหว่างหอสุรากับจวนผิงหนานอ๋อง ไม่คุ้มที่จะนั่งรถม้ามา อีกทั้งระยะทางยังเหมาะแก่การเดินย่อยอีกต่างหาก

กินดื่มจนอิ่มแล้วมาเดินเล่นตากลมตอนกลางคืนกลับจวน สะดวกสบายกว่าการนั่งรถม้าเป็นอย่างมาก

แล้วยังมีต้นไม้ต้นนี้

แสงที่ส่องมาตรงนี้สลัวมาก เมื่อซ่อนตัวอยู่ในพุ่มใบบนต้นไม้ต้นนี้ก็ยากที่ใครจะสังเกตเห็น และถัดไปด้านหน้าอีกหน่อยก็อยู่ในระยะธนูของนาง นอกจากนี้ยังมีแสงมากพออีกด้วย

เหมาะสำหรับการมองหาเป้าหมายและจัดการปัญหาในดอกเดียว

ลั่วเซิงเงยหน้า มองท้องฟ้าผ่านพุ่มใบไม้ที่หนาทึบ

พระจันทร์ข้างแรมบนท้องฟ้าดูคล้ายกับตะขอ แสงจันทร์ริบหรี่จนแทบจะมองอะไรไม่เห็น

วันที่สิบ ยี่สิบและสามสิบ นางเลือกช่วงปลายเดือนเพราะเป็นวันที่เหมาะแก่การลงมือ

วัน สถานที่ คน มีเพียงปัจจัยเรื่องคนเรื่องเดียวที่ทำให้ลั่วเซิงไม่พอใจ

วันนี้เสนาบดีจ้าวมา ทั้งยังพาลูกน้องมากสามารถอย่างหลินเถิงและหลายชายของนางหลินซูมาด้วย

หลานชายโตแล้ว คงไม่ถึงขั้นตกใจเสียขวัญ แต่หลินเถิงกลับทำให้นางรู้สึกระแวงเล็กน้อย

ในงานวันเกิดพระชายาผิงหนานอ๋อง การแสดงออกของหลินเถิงนั้นประทับลงในความทรงจำนางอย่างลึกซึ้ง

แต่นางไม่อยากเลื่อนเวลาออกไปอีกแล้ว

ไม่ว่าอาหารจะน่ารับประทานแค่ไหน แต่การทานหลายๆ ครั้งก็ลดความสนใจของคนลงได้ หากรอจนผิงหนานอ๋องไม่มาหอสุราอีกแล้ว นางจะควบคุมเวลาได้ยาก

เมื่อลองชั่งน้ำหนักแล้ว ไม่ว่าหลินเถิงจะอยู่ที่นั่นหรือไม่ก็ไม่สำคัญขนาดนั้นแล้ว

สำหรับเรื่องนี้ ลั่วเซิงมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ‘ราคาอาหารของหอสุราตั้งต่ำไปหน่อยจริงๆ’

ครั้งนั้นไม่ใช่ว่าเสนาบดีจ้าวถูกหลานชายเอาเปรียบไปหรอกหรือ ใครจะรู้ว่าพอขาหมูตุ๋นกับไส้ดอกบ๊วยออกมา ยังจะกล้ามากินอีก

สามีภรรยาผิงหนานอ๋องเดินเข้ามาแล้ว

เดิมทีระยะนี้เหมาะแก่การลงมือแล้ว แต่ยังไม่เหมาะที่สุด ลั่วเซิงจึงยังไม่ลงมือ

หนึ่ง สังหารผิงหนานอ๋อง สอง หลบหนีไปอย่างราบรื่น

นางจะทําทั้งสองอย่าง

แค่ผิงหนานอ๋องไม่จำเป็นต้องส่งตนเองเข้าไปแลก ไม่คุ้มกันเลย

เมื่อสายลมพัดมา ใบไม้ก็ส่งเสียงดังซ่าๆ

โคมสีแดงที่แขวนอยู่ใต้ชายคาร้านค้าบนถนนแกว่งไปมา จนเกิดเป็นเงาสั่นไหว

ผิงหนานอ๋องอยู่ด้านหน้า พระชายาผิงหนานอ๋องอยู่ห่างไปด้านหลังเล็กน้อย ทั้งสองกำลังเดินไปถึงหัวมุมแล้ว

ข้างหน้าสามีภรรยาผิงหนานอ๋องมีข้ารับใช้ถือโคมไฟส่องสว่าง ส่วนด้านหลังมีทหารองครักษ์ตามมาประมาณสี่ห้าคน

ลั่วเซิงซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ มองจากที่สูงลงมา นางไม่กังวลกับคนเหล่านี้พลางเล็งไปที่เป้าหมาย

ธนูในมืออุ่นขึ้นเล็กน้อย สายธนูค่อยๆ น้าวเต็มที่

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว…

ลั่วเซิงนับก้าวในใจ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางซ่อนตัวอยู่ในต้นไม้ต้นนี้ และไม่ใช่ครั้งแรกที่นับจังหวะก้าวเดินของอีกฝ่าย

ในขณะที่หอสุราสว่างไสว ในขณะที่นักดื่มรับประทานอาหารจนอิ่มเอมใจ ในขณะที่หงโต้วกังวลว่าจะเหลืออาหารและเครื่องดื่มมากแค่ไหน นางก็แอบออกจากหอสุราไปอย่างเงียบๆ และซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ คอยเฝ้าดูผิงหนานอ๋องเดินจากไป

ยกคันธนูขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า วางลงครั้งแล้วครั้งเล่า ปรับเปลี่ยนทุกรายละเอียด และค้นหาเวลาที่ดีที่สุด

วันนี้ นางต้องการเก็บศัตรูคนหนึ่งที่สังหารสมาชิกในครอบครัวของนางหลายร้อยคน

ลั่วเซิงเม้มปากแน่น ดวงตาหรี่ลง

ปล่อยมือ ลูกธนูพุ่งออกไป

ลูกธนูที่แบกรับความเจ็บปวดและความมุ่งมั่นของนางพุ่งออกไปราวกับดาวตก ทะยานไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง

ปักเข้าที่ด้านหลังตำแหน่งหัวใจของผิงหนานอ๋อง