ที่ห้องเรียนของยูกิในยามเช้า เด็กนักเรียนในห้องต่างจับกลุ่มกันคุยเสียงดัง
ฮิรากิและยูกิที่กำลังเดินเข้าห้องเข้ามา ระหว่างเดินก็มีการพูดคุยกันเล็กน้อย
“นี่ยูกิเนี่ย ในที่สุดก็ได้เลิฟๆกับพี่ชายแล้วสินะ”
“อย่าพูดแบบนั้นสิเดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดกันหรอก” ยูกิพูดพร้อมเอาไหล่ชนกับฮิรากิ
แต่ทว่าฮิรากิก็จับเอวยูกิไว้
“จับได้แล้วนะเจ้าแมวน้อย”
“!?”
“นี่ๆแล้วพี่ชายว่าไงหรออ”
“พี่เขาบอกว่าจะมาด้วยพรุ่งนี้แหนะ”
“แต่พรุ่งนี้ไม่มีประชุมผู้ปกครองนะ”
“หมายถึงว่าพี่เขาจะมาส่งน่ะ”
“อ๋อ อย่างงี้นี่เอง”
“นี่ฮิรากิ”
“อะไรหรอ”
“ฮิรากิเนี่ย คุยกับคนเก่งจังเลยนะ”
“หืมอยู่ๆ ก็พูดเรื่องอะไรหรอ”
“ชั้นน่ะ อยากจะลองคุยเก่งๆแบบฮิรากิได้บ้างจังนะ”
“หืม จะได้คุยกัยพี่ชายหรออ”
“อื้ม ชั้นน่ะอยากจะขอโทษพี่ชายมากๆเลยล่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี แล้วก็ไม่มีความกล้ามากพอด้วย”
“เดี๋ยวชั้นช่วยเอามั้ย”
“จะดีหรอเธอจะเหนื่อยเอาเปล่าๆนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ยูกิน่ะก็เหมือนลูกของชั้นน้า ฮี่ๆ”
“มาออกตัวเป็นแม่กันเฉยเลยนะ เจ้านี่”
“ก็แหมยูกิจังมาปรึกษาหัวใจแบบนี้ คุณแม่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วยให้สมหวังแหละน้า”
“นี่คิดไปถึงไหนกันเนี่ย”
ในขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่ เสียงกริ่งก็ดังขึ้น ทำให้นักเรียนทั้งห้องที่กระจัดกระจายกันอยู่เริ่มกลับที่นั่งไปบางส่วน
“หมดเวลาสนุกแล้วสินะ” ฮิรากิพูดด้วยความเสียดาย
“งั้นไปก่อนนะยูกิ ไว้ขอฟังรายระเอียดหลังจากเลิกเรียนน้า”
หลังจากที่ฮิรากิเดินกลับที่นั่งไปได้ซักพักหนึ่ง อาจารย์ก็เข้ามาในห้อง
และคาบเรียนก็ได้เริ่มขึ้น
จนถึงเวลาช่วงบ่าย
คาบเรียนสุดท้ายก็จบลง เสียงกริ่งดังขึ้นทำให้นักเรียนในห้องทุกคนทำท่าสบายใจ
หลังจากที่นักเรียนทำความเคารพอาจารย อาจารยก็เดินออกจากห้องไป เด็กนักเรียนในห้องก็เก็บกระเป่าและแยกย้ายกันไป บ้างก็ไปเข้าชมรม บ้างก็กลับบ้านทันที เหมือนกับยูกิและฮิรากิ
“ฮ๊า คณิตศาสตร์นี่จะยากเกินไปแล้วนะ”
“อืม นั่นสิ รอบนี้ไม่เข้าใจอะไรเลย ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”
“คาบที่แล้วอุตส่าตามทันแล้วแท้ๆเชียว”
“แล้วดันให้การบ้านที่กำหนดส่งไวมาด้วย แบบนี้แย่แน่ๆ”
“แย่แน่ๆ” ฮิรากิตอบ
“แล้วจะพูดตามทำไมเนี่ย”
ทั้งสองคนเดินข้างทางและพูดคุยเกี่ยวกับวิชาที่เรียนกันไปด้วย
แต่ในระหว่างที่พูดคุยอยู่ยูกิก็หยิบมือถือขึ้นมาดูแชทของมาโมรุ
ที่หน้าโปรไฟล์รูปทานูกิสีฟ้าด้านล่างซ้ายของรูปโปรไฟล์มีจุดแสดงสถานะสีเทาอยู่และมีข้อความอยู่ข้างๆเขียนว่า ไม่ได้ใช้งานมาแล้ว4ชั่วโมง
‘ไม่ได้เล่นมือถือเลยหรอ’ ยูกิคิดในใจ
“หืม เกิดคิดถึงพี่ชายขึ้นมาหรออ”
“ไม่ใช่หรอก แค่มันค้างอยู่หน้านี้พอดีเฉยๆเอง”
“จริงรึเปล่าน้า…?”
“จริงๆนะ”
“เชื่อก็ได้ ~”
“ในที่สุดก็ยอมปล่อยซักที”
จนทั้งคู่เดินมาถึงซอยทางแยกทั้งสองคนก็บอกลากันและแยกกันกลับบ้านของตัวเองยูกิยืนดูแผ่นหลังของฮิรากิอยู่สักพักและเริ่มเดินไปตามทาง
หลังจากที่ยูกิถึงบ้าน ก็รีบกลับไปที่ห้องแล้วเปลื่ยนชุดทันที หลังจากนั้นยูกิก็ลงมาที่ห้องครัวและทำอาหารสำหรับสี่คน
“อื้มเสร็จแล้ว”
จานอาหารที่ถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอย่างมีระเบียบ ทำให้ยูกิรู้สึกพึงพอใจกับผลงานเป็นอย่างมาก
หลังจากที่ยูกิชื่นชมผลงานตัวเองซักพัก ยูกิก็นั่งที่โต๊ะทานข้าวและจ้องที่ประตูอย่างใจจดใจจ่อ
ชั่วโมงผ่านไป สองชั่วโมงผ่านไป หลายชั่วโมงผ่านไป
รอนานเข้า นานเข้า แสงจากนอกหน้าต่างก็บางลง บางลงเรื่อยๆ ก็ไม่มีใครกลับมา
ยูกิที่นั่งรอหน้าเศร้าอยู่แบบนั้น ก็ฟุบกับโต๊ะไป แต่หลังจากที่ฟุบโต๊ะไปไม่นาน ก็เกิดเสียงปลดล็อคประตู ยูกิสะดุ้งและมองไปที่ประตูบ้านด้วยสายตาคาดที่หวังอะไรบางอย่าง
และประตูบ้านถูกเปิดขึ้น แต่ทว่าคนที่เข้ามาในบ้านกลับไม่ใช่ตัวมาโมรุ แต่กลับเป็นตัวพ่อแม่ของยูกิแทน
โดยปกติแล้วมาโมรุจะเป็นคนที่กลับบ้านมาก่อนทั้งสองท่านมาโดยตลอดแต่ว่ารอบนี้ พ่อแม่กลับบ้านมาก่อนมาโมรุ อาจจะเป็นเพราะวันนี้ที่ทำงานของทั้งสองท่านปล่อยก่อนเวลาหรือเปล่า
“ฮ่า…กลับมาแล้ว โอ้ว ใครทำอาหารไว้ให้เนี่ย ยูกิทำหรอ?”
“เอ่อ ใช่ค่ะ พ่อคะ แม่คะ ทำไมวันนี้กลับมาไวจังคะ”
“อยู่ๆวันนี้หัวหน้าก็บังคับเลิกงานไวกว่าปกตินสิ คิดอะไรของหัวหน้ากันเนี่ย…”
“นั่นสิ เหมือนกับว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเลย”
“ช่างเรื่องนี้กันไปก่อนดีกว่าข้าวน่ากินๆรออยู่ขนาดนี้ ต้องกินให้หมดซะแล้ว”
“ยูกิเนี่ยทำอาหารน่ากินจังน้า เดี๋ยวแม่ต้องลองกินแล้วสิ”
“แหะๆ”
“ว่าแต่มาโมรุล่ะ?” พ่อถาม
“พี่เขายังไม่กลับมาเลยค่ะ”
“หืม ป่านนี้แล้วน่ะหรอ”
“หนูกลับห้องแล้วนะคะ”
หลังจากที่ทั้งครอบครัวทานอาหารเสร็จ ยูกิก็ลุกขึ้นและกลับห้องไป
“รีบอะไรขนาดนั้นกันนะ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
หลังจากที่ยูกิกลับห้องไป ทีวีที่เดิมทีเป็นช่องสารคดี จู่ๆก็ถูกเปลี่ยนเข้าข่าวด่วน
“ข่าวด่วนค่ะ ขณะนี้มีการก่อการจลาจลเกิดบริเวณข้างทางรอบๆเมือง ส่งผลให้ผู้คนรอบๆบาดเจ็บบางส่วน ในขณะนี้โปรดอยู่แต่ในบ้านหรือในอาคาร อย่าออกมาที่ถนน และรอรายงานสถานการ์ณต่อไปค่ะ…”
“มาโมรุยังไม่กลับบ้านมาเลย จะเป็นอะไรมั้ยนะ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงอีกครั้ง
“ชักจะเป็นห่วงแล้วสิ” พ่อตอบกลับแม่
“หวังว่าจะปลอดภัยดีนะ”
ที่ด้านของยูกิ
หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เธอก็กลับมาที่เตียง ระหว่างที่เดินมาที่เตียงเธอก็ถอดชุดนักเรียนออกทีละชิ้นๆ จนเหลือแค่เสื้อซับสีขาวและกางเกงชั้นใน แล้วก็ปล่อยตัวเองลงเตียงในที่สุด
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจที่ราวกับว่ามีเรื่องหนักใจถูกพ่นออกมา
“ทำไมพี่เขาไม่กลับบ้านมากันนะ” ระหว่างที่ยูกิกำลังคิดในใจ เธอก็มองไปที่รูปถ่ายครอบครัวที่มีพ่อ แม่ และยูกิยืนอยู่ด้วยกัน แต่ว่า ด้านข้างของยูกิในรูปมีกระดาษดำถูกแปะไว้อยู่
ยูกิได้นึกย้อนว่าทำไมยูกิ อยู่ๆก็ไม่ชอบพี่ชายขึ้นมาในระหว่างนึกย้อนอยู่นั้น ยูกิก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปทั้งหมด ยูกิเลื่อนหลังมือเลื่อนเข้ามาปิดตาของเธอไว้ และถอนหายใจอีกครั้ง
“เรานี่เป็นน้องที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ” ยูกิลุกขึ้นไปที่ป้ายรูปนั้น หยิบกระดาษดำที่ปิดตัวของเด็กชายไว้ออก
“อื้ม ต้องแบบนี้สิ” ยูกิยืนอยู่ที่หน้ารูปนั้นสักพัก ทั้งที่เป็นแค่ภาพธรรมดาแท้ๆแต่ว่าในภาพกลับดูอบอุ่น ภาพที่พ่อและแม่อยู่ริมซ้ายขวาที่เบียดมาโมรุกับยูกิเข้าหากัน พ่อแม่ที่ยิ้มอย่างมีความสุข ยูกิที่หลบหน้ามาโมรุในท่าทางเขินอาย และสุดท้ายมาโมรุที่มีรอยยิ้มเล็กน้อยอยู่บนใบหน้า
พี่ตอนเด็กก็น่ารักเหมือนกันนี่นา
เสียงแจ้งเตือนจากมือถือได้ดึงความสนใจจากยูกิเธอจึงเดินไปดูมือถือของตัวเอง
[1ข้อความใหม่จากEmperorPenquin]
จากพี่หรอ
แต่พอยูกิเข้าไปดู ข้อความที่เห็นทำเอายูกิตกใจไม่น้อย
<[ขอโทษนะยูกิ พรุ่งนี้พี่คงจะไปส่งที่โรงเรียนไม่ได้แล้ว]
[พี่หมายความว่ายังไงหรอ]>
[พี่เป็นอะไรไปน่ะ]>
(ยังไม่อ่าน)[เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ]>
แต่ทว่าหลังจากยูกิอาบน้ำเสร็จก็กลับมาที่เตียงแต่ก็ผลอยหลับไปเพราะความเหนื่อยและแน่นอนว่ายูกิก็ลืมทำการบ้านเพราะว่าเรื่องของมาโมรุทำให้ยูกิสงบใจไม่ได้
![เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/42701.jpg?resize=151,215 "เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]")
