ถนนสู่อาณาจักร – ตอนที่ 231 นักล่ามังกร ① เสียงคำรามแห่งการเริ่มต้น

–มุมมองเอเกอร์–

แสงอาทิตย์ยามเช้าโดนหน้าผมและทำให้ผมตื่นขึ้น

ไม่ดีแล้ว พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว

「อาาน……」

「อูว……」

เมื่อผมยกตัวท่อนบนจากเตียง มันทำให้เลติเซียกับชารอนที่กำลังพักนมและแขนไว้ที่อกผม ปล่อยเสียงครางเบาๆ

นี่เป็นร้านเลติเซีย ที่เป็นบ้านด้วยที่ผมมอบให้พวกเธอเพื่อที่พวกเธอหาเงินเลี้ยงชีพได้

พวกเธอให้ผมกินเลี้ยงเต็มที่เมื่อคืนผมเลยจ่ายด้วยการทำให้พวกเธอถึงจุดสุดยอดเกินจะนับด้วยนิ้ว

ผมแทงใส่เลติเซียและชารอนไม่หยุดจนกว่าพวกเธอจะสลบ……

「อุ้ย นี่ไม่ใช่เวลามาโด่อีกรอบ ฉันสายแล้ว」

ผมจูบสองคนที่ตายังปิดอยู่ครึ่งหนึ่งก่อนลุกจากเตียงแล้วใส่เสื้อผ้า

เลติเซียตื่นก่อนเดินเซหลังสะโพกใช้งานหนักเกินไปเมื่อคืน จากนั้นจัดเสื้อผ้าผมให้เรียบร้อย

「ขอโทษที่รบกวนระหว่างยุ่งๆและขอบคุณที่เมตตากับเรามาก ได้โปรดเชิญแวะมาแล้วโอบกอดเราอีกครั้งตามสบายไม่ว่าเมื่อไหร่ที่อยากทำ」

ผมกอดตัวนิ่มๆและดูดริมฝีปากอวบๆที่เห็นแล้วอดใจไม่ได้

「มาเร็วชารอน ตื่นแล้วส่งเขาด้วย อย่านอนหลับแบบนั้นมันหยาบ」

「อุ อุนน…… หนูอยากทำ แต่ตูดหนูโดนแทงมากไปแล้วหนูหยุด…… น้ำตะ-…… ไม่ หนูหยุดน้ำพุ่งไม่ได้」

ผมสร้างรักกับชารอนไปเยอะด้วยเมื่อวาน

「อยู่นั่นแหละ สาวน่ารักจริงๆนะเธอนี่」

ผมก้มไปหน้าชารอนและจูบ บางอย่างยกชูข้างในผ้าห่ม แต่มันไม่ใช่อะไรที่ต้องกังวล

ผมออกจากร้านหลังจากถูกส่งโดยสองสาวที่หน้าแดงและบอกผมว่ายังคิดถึงเซ็กส์เมื่อคืนอยู่

ไม่มีอะไรที่ทำให้ชายภาคภูมิใจได้มากกว่านั้นแล้ว

「พี่สาว หนูควรตัดจริงๆด้วย…… หนูคิดว่าตัวเองเป็นอะไรไม่ได้นอกจากผู้หญิงของฮาร์ดเลตต์ซามะตอนนี้」

「มาถามความเห็นเขาครั้งหน้าที่เขามาเถอะ ฉันแน่ใจว่าเขาจะนำน้องไปเส้นทางที่ถูกต้อง」

ผมไม่รู้ว่าพวกเธอพูดเกี่ยวกับอะไรและไม่อยากถามด้วย

สามวันต่อมา ลินต์บลูม

「ฉันจะไปหาดวอร์ฟ หนูไม่ต้องมากับพี่หรอก」

ผมบอกซีเลียอย่างนั้นหลังมาถึงลินต์บลูมระหว่างลูบหัวเธอ

ผมไม่ได้มาเพราะเหตุผลซับซ้อนเหมือนตรวจสอบ

ผมแค่อยากขอโทษบัลบาโน่ทีเสียอาวุธไปและดูว่าขอให้เขาทำหอกใหม่อีกเล่มได้ไหม

นั่นทำไมผมแค่อยากเอาคนไปน้อยที่สุดจากหน่วยคุ้มกันแบบกิโด้, ครอล, และคริสตอฟ

พูดถึง ซีเลียอยู่ข้างผมเสมอเธอเลยไม่ได้นับ

「อะร้า เราแค่มาดูุว่าเมืองเป็นยังไง ถ้าเราไปที่เดียวกันอยู่ดี ทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ…… นั่นไม่ดีเหรอ?」

คนที่ตามเรามาคือแคลร์ ลอรี่และคนติดตามอื่นๆ

「เธอพูดว่ามันบังเอิญ แต่มันรู้สึกเหมือนหนูรีบตามพี่มาเมื่อเห็นพี่ออกเดินทาง」

「คิดไปเองน่า」

「ผู้ติดตามทั้งหมดเป็นผู้หญิงอีก…… ไม่ใช่แค่นั้น ทั้งหมดมีหุ่นแบบที่เอเกอร์ซามะชอบด้วย」

「คิดไปเองล่ะน่า」

แคลร์และลอรี่ตอบผม

ผมมีความสุขที่มีสาวๆรอบผมเยอะ แต่มันชัดเจนจนเจ็บว่ามีเจตนาแฝง

「เอเกอร์ซามะ ท่านอย่าถูกผู้หญิงล่อลวงและไปทำสัญญาแปลกๆนะ」

ซีเลียจ้องแคลร์ตอนพูด ในทางกลับกันแม่ค้ายังไม่สะทกสะท้านและยิ้มใหซีเลีย

「……มีบางอย่างในโลกนี้ที่มนุษย์ทำอะไรไม่ได้ พวกเขาทำได้แค่ทำเต็มที่และหวังว่าพวกเขาสู้ได้」

「การใช้เสน่ห์ล้อหลอกไม่ใช่บางอย่างทรงพลังซะหน่อย」

ซีเลียไต่บนลีอาห์ที่พักอยู่ที่ตักผม

「แงงง ซีเลียจัง เธอทำฉันกลัว」

เมื่อซีเลียได้ยินว่าแคลร์จะมาร่วมผม เธอรีบลากลีอาห์ที่ใกล้ชิดกับเธอมาด้วย

「ฉันไม่พอทำเอเกอร์ซามะอิ่ม นั่นจะหมายถึงเอเกอร์ซามะจะไปโอบกอดผู้หญิงที่แม่ค้าหญิงส่งมา」

「ฉันจะทำเต็มที่」

ลีอาห์ถูกซีเลียลาก แต่เธอไม่ได้ดูเหมือนไม่พอใจ

เธอกอดแขนผมผมอย่างมีความสุขและดันหน้าอกใส่ผม

「หนูไม่ได้ไปเดินทางไกลๆบ่อย หนูเลยดีใจที่ได้อยู่ด้วยกันกับพี่~」

ผมลูบลีอาห์ที่เอาใจผมระหว่างมองร่างกายเธอ

เธอเตี้ยกว่าซีเลียหนึ่งขนาด

ร่างกายเธอออกอวบมากกว่ามีกล้ามเพราะไม่ได้ฝึก

「อ๊านน」

เมื่อผมจับๆลูบๆนม ผมบอกได้ว่ามันใหญ่กว่าซีเลียอยู่พอตัว

บางทีเพราะเธอกินอาหารดีๆ นมและตูดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

「หนูอยากให้พี่จับนมหนูอีก มันทำให้หนูดีใจว่านายท่านจับหนู~」

ร่างกายเธอไม่ได้เป็นอย่างเดียวเท่านั้นที่นุ่ม ท่าทางกายของเธอก็นุ่มด้วย เพราะแบบนั้น เธอเชี่ยวชาญบนเตียงและผมเขาข้างในช่องยอดเยี่ยมมี่รัดเหมือนสิ่งมีชีวิตเท่าไหร่ก็ไม่พอ

「หนูดีใจที่พี่พาหนูไปหลายๆที่ด้วย เพราะปรกติแล้วหนูเดินทางไกลๆทีไรหนูถูกทิ้งตลอด」

ลีอาห์ไม่เหมือนซีเลียที่เธอไม่ได้สู้เก่งและเท้าก็ไม่ได้เร็วด้วย  ผมเลยไม่อยากพาเธอไปที่ที่มีอันตราย

ของถูกส่งไปมาลินต์บลูบ่อย บวกกับมันมีโรงแรมและเส้นทางที่ดูแลตามทาง ผมเลยคิดว่ามันจะปลอดภัยที่พาเธอมากับเรา

「พี่จะทำอย่างนั้นถ้าที่ที่เราไปปลอดภัย มา อย่าให้บัลบาโน่รอเลย」

「มันจะดีถ้าท่านได้อาวุธใหม่……」

ซีเลียกลายเป็นมืดมนอีกแล้ว

「พี่บอกแล้วนี่ว่าอย่ากังวล」

ผมลูบหัวซีเลียเบาๆ

จากนั้นผมรีบจำว่าต้องลูบหัวลีอาห์ด้วยหลังจากนั้น

「ลีอาห์สูงเท่าซีเลียได้สักพักแล้วและมันสูงพอดีลูบเลย」

ผมได้มารู้ว่าพูดออกไม่ค่อยดี

ซีเลียทรุดลงไปที่เข่า

ผมเดาว่าการถูกผมลูบหัวเป็นบางอย่างที่สำคัญสำหรับเธอ

「พี่พลาดพี่พลาด พี่จะลูบหัวหนูด้วย」

「ฮาบุบุ…… หัวหนูได้โปรด」

เราไปเรื่อยๆถึงที่ดวอร์ฟอยู่กันระหว่างผมบีบๆหน้าซีเลีย

บ้านดวอร์ฟ

อุโมงค์ในภูเขา

「งั้นนายเสียหอกไปเหรอ?」

บัลบาโน่และผมคุยกันตัวต่อตัว

ซีเลียอยากพูดบางอย่างแต่ผมไม่อยากใช้ผู้หญิงเป็นข้ออ้างผมเลยให้เธออยู่ที่ห้องติดกัน

บัลบาโน่เตี้ยและตัวหนาเหมือนเดิม ที่ประมาณ 160 ซม. แต่กล้ามปูดและขาสั้น

หน้าเขาแต่งด้วยหนวดเฟิ้มและแขนขามีขนเป็นชั้นๆ

「ใช่อยู่ว่าฉันรู้ว่านายใช้เวลาและพยายามทำมันให้ฉัน แต่ฉันคิดว่ามันจะไม่ช่วยอะไรถ้าฉันตาย」

ผมเอามันแลกชีวิตผมและผู้หญิง และระหว่างที่ผมอาจเสียใจ ผมไม่อับอาย

บาลบาโน่ปิดตาและกินเหล้า

「อย่ากังวลไป นั่นอาวุธดี แต่มันไม่เทียบเสียเพื่อน ฉันดีใจที่นายกลับมาได้」

ชายหนวดๆยืนและดึงผมเข้าไปกอดแน่นๆ

ผมไม่ชอบกอดผู้ชายแต่ผมจะทนๆไปสำหรับตอนนี้

「ฉันยังมีอะไรที่ต้องทำ ฉันยังตายไม่ได้」

ผมอยากเจอลูซี่และโอบกอดเธออีกครั้ง

ผมได้ประสบการณ​์กับผู้หญิงมามากหลังออกจากป่าแล้วด้วย

ทั้งร่างกายผมและเอ็นผมใหญ่ขึ้น

ผมตอนนี้ น่าจะเจอเธอได้และทำให้เธอหลงเอ็นผม

ผมจะกระแทกลูซี่แม้ว่าเธอร้องว่าสุดแล้วสุดแล้ว กัดคอเธอและบีบนมให้แรงจนมันเจ็บ

กระนั้น เธอจะรัดต้นขารอบเอวผมขณะรับไม้ผมไปแน่นๆ

「เฮ้……」

「……อย่าถือน่า」

ขณะความหลงภาพคิดไปเรื่อยคุมไม่ได้ เอ็นผมก็หลงไปด้วย

บาลบาโน่รีบก้าวถอยจากผม

มันเข้าใจผิดแล้ว

「ถ้าอย่างนั้นนายมาที่นี่เพื่อขอโทษอย่างเดียวเหรอ?」

บัลบาโน่นั่งที่

เขานั่งไกลกว่าเดิมนิดหน่อย

「นั่นก็เหตุผลนึง…… ฉันก็จะขอบางอย่างด้วย」

「หอกแทนกันเหรอ?」

อย่างที่คาดกับเขา เขารู้ว่าผมต้องการอะไร

มาใกล้กว่านี้หน่อย ทำไมอยู่ไกลเหลือเกิน​?

「ใช่ ฉันขอจริงครั้งนี้แต่มันเป็นธรรมดาที่ฉันจะจ่ายด้วย」

ดวอร์ฟไม่ได้แสดงความสนใจเงินมากมาย ผมเลยจะให้รางวัลเขาเป็นเนื้อกับเหล้า

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาดื่มเหล้าเราเหมือนน้ำอร่อยๆ

「หืมม……」

อย่างไรก็ตามบัลบาโน่ลูบหนวดระหว่างดูมีปัญหา

ผมก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

「ฉันจะให้รางวัลมากเท่าที่นายพอใจ」

บัลบาโน่ถอยไปหนึ่งก้าว

「ความเป็นเพื่อนของเราวัดไม่ได้ด้วยจำนวนที่จ่ายหรอกน่า มันแค่ไม่มีวัตถุดิบน่ะสิ」

เขาพูดอยู่จริงว่าวัตถุดิบที่ใช้ทำหอกมันมีค่า

「นายไม่ต้องใช้วัตถุดิบดีสุดหรอก มันพอแล้วแค่ว่าใช้จริงแล้วมันไม่หัก」

「วัตถุดิบสำคัญทั้งหมดถูกใช้ทำปืนใหญ่พวกนั้น ฉันยังทำบางอย่างได้ดีกว่าช่างพื้นที่ด้วยอะไรที่มีในมือแต่ฉันให้บางอย่างแบบนั้นกับเพื่อนไม่ได้หรอก」

แต่แบบนั้นผมก็ใช้ได้แล้ว

มันไม่เหมือนว่าผมจะเอามันไปแขวนเป็นเครื่องประดับ

「ฉันจะเสียใจไปตลอดเวลาถ้าหอกดันหักเข้าสักวันแล้วเพื่อนตาย ฉันจะไม่ส่งบางอย่างครึ่งๆกลางๆหรอก!」

บัลบาโน่นั้นเหมือนรูปลักษณ์ภายนอก ดื้อด้าน

มันไม่ทำให้ของดีขึ้นถ้าผมไปเค้นเอากับเขา

「มีบางคนที่หาวัตถุดิบให้มั้ย?」

「ไม่นานนี้ คนอายุน้อยขุดอุโมงค์ใหม่ น่าจะเพราะได้แรงบันดาลใจมาจากเพื่อนนาย เราน่าจะหาวัตถุดิบได้จากที่นั่น」

หืมม…… ดูเหมือนมันจะค่อนข้างใช้เวลา

ทันทีเมื่อผมคิดเกี่ยวกับการให้ช่างในลินต์บลูมทำบางอย่างมาสำหรับเวลานั้น ผมรู้สึกว่าท้องร้อง

ณ เวลาเดียวกันพื้นใต้เท้าผมสั่นและฝุ่นลงมาจากเพดาน

「ผ-แผ่นดินไหวอีกแล้วเหรอ!?」

ซีเลียรีบวิ่งมา

ไม่มันใกล้และเวลาสั้นกว่าอะไรที่เราได้รับประสบการณ์ในแวนโดเลีย

「ถ้ำถล่มอีกแล้วเหรอ!? ไปดูว่ามีใครโดนหินทับมั้ย!」

บัลบาโน่รู้ความจริงของสถานการณ์ทันที โยนเหล้าทิ้งและรีบออกไปจากห้อง

「มันเป็นทางที่บอนโบและโดกอนขุด!」

「หาตัวพวกเขา พวกเขาต้องถูกฝังอยู่ใต้หิน เอาจอบและพลั่วไปด้วย!」

ดวอร์ฟเริ่มรวมกันจากใกล้ๆ

「ขอโทษแต่เราต้องพูดนี่ต่อทีหลัง ฉันจะไปด้วยแล้วตอนนี้」

「ฉันจะไปด้วย」

สำหรับตอนนี้ผมจะเอาค้อนที่แขวนอยู่ในห้องเขาไป

ด้วยนี่ ผมจะหวดหินใหญ่ที่ขวางทางอยู่ได้

「เราจะไปด้วย」

ซีเลีย, กิโด้, และคริสตอฟจะมากับผม

ผมคุยกับบัลบาโน่ขณะเราวิ่งผ่านอุโมงค์

「ถ้ำถล่มเกิดขึ้นบ่อยมั้ย?」

ผมได้ยินว่ามันเกิดขึ้นบ่อยในเหมืองและนำไปสู่การได้รับผู้เสียชีวิต

「แน่นอนว่าไม่บ่อย ดวอร์ฟอาศัยกันอยู่ในภูเขา ความพลาดแบบนั้นหายาก…… นั่นทำไมฉันกังวลว่ามีโอกาสที่มันจะทะลุมาผ่านที่นั่นมั้ย」

「ความมืดมิดน่ะเหรอ……?」

มีที่ลึกข้างในภูเขาที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่เรียกว่า ‘ความมืดมิด’ และมีเวลาที่เมื่อขุดอุโมงค์จะทำให้เกิดช่องที่เชื่อมไปนรกนั้นเปิดขึ้น

เมื่อนั่นเกิดขึ้น มอนสเตอร์จะพุ่งกันออกมาจากรูนั้นจนกว่ารูมันจะปิด

「ฉันไม่อยากเห็นแมงมุมเหมือนครั้งที่แล้ว ฉันไม่มีหอกฉันด้วย」

ขณะเราคร่ำครวญไปตตามทางอุโมงค์ เราไปสุดทางและแน่นอนว่าเห็นว่าเพดานถล่ม

ดวอร์ฟสองคนติดอยู่ใต้หินและฝุ่นที่หล่นลงมา

「พวกเขาติดอยู่ข้างใต้ตรงนั้น! ขุดพวกเขาออกมา!」

ระหว่างซี้เขายุ่งกับการขุด บัลบาโน่และผมไปดูข้างหลังสุด

「มีรอยแตก」

ช่องเปิดใหญ่พอให้เห็นไปอีกฝั่งหนึ่ง

ผมลองมองผ่านช่องเปิดและไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นนอกจากความมืด

นั่นหมายถึงมันเชื่อมความมืดมิดนั่นหรือ?

「เถิบก่อน ขอดูหน่อย」

บัลบาโน่เอาหม้อน้ำมันที่จุดไฟ…… ใช้มันเป็นเหมือนคบเพลิงและโยนมันไปอีกฝั่งผ่านช่องเปิด

หลังจากไม่กี่วินาที ผมได้ยินหม้อแตกและไฟเล็กๆส่องแสงในพื้นที่มืดสนิท

เมื่อเห็นนั่น ดวอร์ฟโล่งอกเล็กน้อย

「งั้นมันไม่ใช่ความมืดมิดเหมือนที่เราคิด มันถ้ามันใช่มันจะเป็นรูไร้ก้น」

แต่หน้าบัลบาโน่เครียดขึ้นมา

「มันดูเหมือนถ้ำถล่มค่อนข้างใหญ่ อาจเป็นไปได้ว่ามันนำไปความมืดมิดดังนั้นต้องสืบสวนให้เสร็จก่อน」

มันจริงที่ว่ามันใช้สองสามวิก่อนหม้อแตกที่ก้น หมายถึงมันเป็นหลุมลึกและกว้าง

ผมจะทำให้แน่ใจว่าผมมีค้อนกันไว้ก่อนถ้าศัตรูปรากฏ

「ท่านมีดาบด้วย!」

ซีเลียเอาแอ่งคู่มาด้วย

ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ เดี๋ยวจะเลียจิ๊ให้พอเปียกโชกเลยหลังจากนี้

บัลบาโน่เอาเชือกดูหนามาจากเพื่อน เชือกเป็นเชือกที่ดูเหมือนถักเข้าด้วยกันจากบางอย่างที่เป็นเหล็ก จากนั้นทุบค้อนที่สุดทางไปที่พื้นก่อนโยนปลายเชือกไปให้สุดทางผ่านช่องเปิดหน้าเรา

ผมว่าเราจะลงรูกันแบบนี้

「ฉันจะไปก่อน นายมาหลังฉัน」

「ไหนๆมาแล้วไปด้วยเลยก็ได้」

บัลบาโน่นำ, ตามด้วยผม, และจากนั้นซีเลีย เราลงรูระหว่างพึ่งเชือกเหล็กถัก

เมื่อผมหยุดครู่หนึ่ง ซีเลียเอาตูดนุ่มๆมาแนบหน้าผม

「ได้โปรดอย่าเพิ่งเล่นได้มั้ยตอนนี้อ่ะ!」

เธอโกรธเลย

ผมจะเตรียมกับอะไรที่จะมาถ้าอย่างนั้น

「ไอ้บ้าเอ๊ย! อย่ามาตดใส่หัวฉันดิ๊!」

ขอโทษฉันตึงๆอยู่มากไปน่ะ

เมื่อเรามาถึงก้นเราได้แสงอยู่บ้างจากไฟที่จุดใส่แร่ติดไฟได้

เราต้องให้แน่ใจว่ารูนี้ไม่เชื่อมกับความมืดมิด

「ทุกอย่างดูปลอดภัยทางนี้」

「ทางนี้ก็ไม่มีอะไรด้วย」

「ในความมืดมิด คนจะเห็นความจริงได้……」

「อุว้าาาาาาา!!…… ช่างมันๆ มันแค่เห็ด」

ซีเลียและคนอื่นไม่เห็นอะไรสักอย่าง

บัลบาโน่ก็วิ่งทั่ว ดูกำแพงตรงนี้ตรงนั้น ไม่เจออะไรที่เป็นปัญหาพิเศษ

ไม่ว่าอย่างไร นี่คือบริเวณกว้าง…… ที่นี่สูงมากกว่าเป็นรัศมี 50 เมตรแลละดูเหมือนใหญ่เป็น 100 เมตรได้ บริเวณแบบนี้มันจะไม่เป็นรูปทรงแต่ที่นี่เกือบกลม……มันทำให้ผมคิดว่านี่เป็นในอาคารใหญ่หรือบางอย่าง

「พื้นมันเรียบและเกลี้ยงด้วย」

ไม่มีหินไม่มีเนินไม่มีหลุมในพื้น

มันเหมือนบางคนเก็บกวาดที่นี่อยู่……

「นั่นอะไร?」

ผมเจอจุดหนึ่งในกำแพงกลมที่ดูไม่ปรกติ

ผมส่องแสงไปตรงนั้นและเห็นรอยปูดใหญ่

มันเป็นงานแกะสลักหรือบางอย่างหรือ?

「มีแค่ตรงนี้ที่สีไม่เหมือนกัน」

ผมหยิบค้อนและทุบตรงนั้น แต่มันทำเสียง ‘กระเช้ง’ และทำให้เท้ากับมือสั่นสะเทือน

มันแข็งจนแปลก

ขณะผมเจ็บ ผมมองขึ้นและเห็นลูกกลมส่องแสงสองลูก

「หือ?」

ผมชูคบเพลิงขึ้นและไม่เจออะไรผิดปรกติ

มันแค่ใหญ่นิดหน่อย

「ตาเรอะ?」

ผมถอนหายใจจากนั้นรีบหันไปหาเชือก

「เอเกอร์ซามะ บางอย่างแปลกๆ……มื้อ!」

ขณะซีเลียวิ่งและมาเจอผมครึ่งทาง ผมหยุดเธอกลางประโยค จากนั้นผมอุ้มเธอและแบกเธอขึ้น

บัลบาโน่พร้ออมกิโด้และพวกก็ส่งสัญญาณให้กันเงียบๆก่อนวิ่งสุดตัว

「เฮ้ยเฮ้ย…… นั่นอะไร……?」

คริสตอฟหยุดเพราะเขาหันไปดูข้างหลัง

ท่ามันบอกให้เข้าอย่าส่งเสียง แต่ไอ้บ้านั่นไม่ได้ดูเหมือนมีความกล้าที่จะเงียบ

「อุว้าาาาาาาาาาาาาาา!!!」

คริสตอฟร้องก้องทั่วพื้นที่และจากนั้นเหมือนตอบกลับ เสียงคำรามน่ากลัวเหมือนจะทำหัวแตกสั่นอากาศ

กิโด้เป๋เมื่อได้ยินเสียงระหว่างบัลบาโน่และผมหยุดเคลื่อนไหวด้วยกัน

คริสตอฟ ที่ใกล้เสียงนั้นที่สุดกระเด็นแล้วสลบไป

ครอลปิดตาและอ้าแขนกว้าง ซีเลียร้องเสียงหลงเบาๆ

หลังจากเสียงคำราม เจ้านั่นลุกขึ้นอย่างช้าๆและเดินมาข้างหน้าเรา

ผมพูดว่ามันเดินมา แต่มันใช้แค่สองสามก้าวและกระนั้นชิดระยะได้แล้ว

「……มันไม่ได้ดูเหมือนเป็นไปได้ที่จะหันหลังและไต่เชือกแล้วสิ」

「ใครจะคิดว่ามันมีอยู่จริงๆ」

บัลบาโน่และผมหันไปและยกอาวุธพร้อม

「ลิ-ลิ-ลินต์บลูม」

กิโด้ที่แน่นอนว่าไม่ใช่คนขี้ขลาด เริ่มสั่นและทรุดลงไปนั่งด้วยตูด

「หนูไม่เป็นไร!」

ผมผลักซีเลียหลังผมแม้ว่าเธอพยายามทำเข้ม

อย่ากังวลถ้าฉี่แตก พี่ไม่บอกใครหรอก

「บางอย่างใหญ่ๆมาอีกแล้วดิ แมงมุมจะดีกว่านี่เป็นร้อยเท่าเลย」

เมื่อพูดนั่น คบเพลิงถูกโยนไปหน้าศัตรูเพื่อส่องแสดงให้บริเวณ

สิ่งมีชีวิตมีตัวใหญ่สูงหลายเมตร หน้าใหญ่เหมือนกันและปากกว้างเปิด และสุดท้ายดวงตาทีส่องแสง

แขนขามันเหมือนซุงหนา มันมีหางยาวที่มองไปไม่รู้ว่าสุดหางมันอยู่ตรงไหน และยืดมาจากขาหน้าคือกรงเล็บที่ยาวกว่าตัวผมอีก

มากไปยิ่งกว่านั้น ทั้งร่างกายมันดู

ฟันแทงไม่เข้า…….

พูดจากประสบการณ์ที่ทุบตัวมัน

ร่างกายของสิ่งนี้มันปรากฏว่ามีเกล็ดหนานับไม่ได้เห็นชัดๆ

「ไม่ต้องพูดเลยว่ามังกรแหง」

ผมออกความเห็นระหว่างซ่อนเหงื่อเย็น

ผมพยายามทำให้สถานการณ์มันดูเบาสมอง แต่ผมไม่ได้การตอบสนองจากใคร

นี่อาจจะแย่

–มุมมองบุคคลที่สาม–

ศึกเมืองสีขาว ③ โจมตีเต็มอัตรา

「เริ่มโจมตี เน้นส่วนบนของป้อมปราการ อย่ากังวลถ้าโดนพวกเดียวกัน」

เซกริตออกคำสั่งและเรือประจันบานเข้าหาเมืองสีขาวทันที และยิงปืนใหญ่

ครั้งนี้ เมืองสีขาวโจมตีสวนโดยไม่ล่าช้าและยิงใส่กองเรือด้วยกระสุน

「เซเนเลสจมทันทีครับ」 「อากูลเสียหายหนักครับ」

เซกริตไม่ได้ตอบสนองกับรายงาน

ความเสียหายของของเรือเพิ่มขึ้น แต่ลูกกระสุนปืนใหญ่มากมายลงบนกำแพงด้วยและเธอเห็นปืนใหญ่และกระสุนกระเด็นซ้ายขวา

「กองทัพบกเริ่มบุกโจมตีครับ」

กองทัพบกจักรวรรดิพุ่งเข้ากำแพงปราสาทกลางควันที่ขึ้นมา

「เน้นการโจมตีส่วนใหญ่ไปตรงที่ศัตรูโจมตีสวนมา」

กองทัพจักรวรรดิโดนยิงด้วยการยิงธนูและปืนใหญ่เป็นชุดขณะพวกเขาเข้าหากำแพง กระเด็นกระจายตัวและวิ่งสับสนไปทั่ว

ไม่นานหลังจากนั้น กองเรือจะระดมยิงที่ที่การโจมตีสวนเกิดขึ้น

ชุดเหตุการณ์จะซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง มีผลลัพธ์ให้กองทัพจักรวรรดิตายกองๆกันที่พื้นกำแพง แต่ก็มีผลลัพธ์ว่าลดการต่อต้านกลับเหมือนกัน

「กองทัพพื้นดินส่งสัญญาณควัน」

「หยุดยิง」

ทันทีเมื่อเห็นควันแดง เซกริตสั่งหยุดระดมยิง

เสียทหารทิ้งได้เนื่องจากยิงโดนพวกเดียวกันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่การยิงโดนตำแหน่งสำคัญบางอย่างเป็นเรื่องจริงจัง

ทหารจักรวรรดิมากมายผสมเข้าด้วยกันจากสองสามหน่วยและเดินหน้าเข้าหากำแพงปราสาท

「คิดว่าอะไรจะราบรื่นมั้ย?」

「แค่จำนวนที่เราใช้ไม่ทำให้พวกเขาแตกพ่ายหรอก」

ควันสีน้ำเงินขึ้นมาเพื่อบอกว่าแผนสำเร็จและจากนั้น การระเบิดใหญ่ที่เทียบไม่ได้กับกระสุนปืนใหญ่ทำลายกำแพงส่วนหนึ่ง

「ฝังดินระเบิดที่ฐานกำแพงและระเบิดตรงๆเหรอ…….?」

「ถ้าเราทำนี่ได้ ทำไมเราไม่ทำจนถึงตอนนี้เล่า……」

เซกริตถอนหายใจตอบลูกน้องไร้ความสามารถ

การโจมตีเสี่ยงๆแบบนั้นไม่สร้างความเสียหาบนกำแพงที่ยังไม่เสียหาย

มันเพราะกำแพงเต็มไปด้วยรูแล้วที่พวกเขาปิดฉากได้ด้วยการโยนดินระเบิดใส่พวกมัน

ไม่มีทางว่าจิ้มรูเล็กๆช้าๆที่กำแพงจะมีผลระหว่างสิ่งก่อสร้างป้องกันของศัตรูยังอยู่ในปฏิบัติการ

อธิบายรายละเอียดทั้งหมดนั้นมันมีปัญหา

เซกริตแค่ออกคำสั่ง

「กำแพงถล่มแล้ว ที่เหลือเป็นของกองทัพบกต่อระหว่างเราระวังกองเรือศัตรู」

กำแพงพังทลายแค่ส่วนหนึ่ง

พวกเธอเสนอการสนับสนุนเพิ่มมากกว่านี้ไม่ได้ด้วยการยิงปืนใหญ่เพราะบริเวณมันไกลเกินมองเห็นแล้ว

「ที่เหลือขึ้นอยู่กับทักษะแซพเนส…… มันจะดีถ้าเขาทำได้ดี」

กองทัพบกจักรวรรดิรุกผ่านรูใหญ่ที่เปิดขึ้นในชั้นแรกของกำแพงปราสาท

เพราะดินปืนมหาศาลถูกใช้เพื่อระเบิดกำแพง รูใหญ่พอถูกสร้างสำหรับกองทัพมโหฬารให้เทเข้าไปข้างใน

「รุกให้ถึงตัวเมือง!」 「ทำลายผานกำแพงอันต่อไปก่อนศัตรูพร้อมได้!」 「ทำลายทุกอย่างที่มองเห็น!」

กองทัพจักรวรรดิบุกในเสียงตะโกนและเสียงคำรามแห่งสงครามเพื่อแค่ได้เห็นว่าไม่มีอะไรอยู่หน้าพวกเขาเลย

พวกเขาไม่เห็นทหารศัตรูรีบหนีจากกำแพงที่ถูกทำลายหรือเคลื่อนทีปืนใหญ่

เมื่อพวกเขาเริ่มสงสัย ประตูกำแพงที่สงที่ขวางทางอยู่เปิดขึ้น

「โยนพวกป่าเถื่อนออกไป ทุกหน่วยเดินหน้า!」

ทหารสหพันธรัฐห่อในเกราะสีขาวรีบพุ่งใส่ทหารจักรวรรดิในเวลาเดียวกัน ปืนใหญ่และพลธนูนับไม่ถ้วนยิงสนับสนุนอย่างเข้มข้น

กองทัพจักรวรรดิไม่มีกำลังเสริมหลังก้าวเลยกำแพงแรก

เพิ่มเติม ทหารจักรวรรดิอัดกันเพราะอัดกันผ่านรูมาและพุ่งอย่างมืดบอด ระหว่างทหารสหพันธรัฐเดินทัพเข้ามาในระเบียบเป็นแถวๆ

ทหารสหพันธรัฐกำลังรอศัตรูรุกรานหลังจากกำแพงเมืองแรกล้ม

ทันทีที่สองฝั่งปะทะกัน ทหารจากจักรวรรดิแตกทัพทันที เจอตัวเองอยู่ในการตีให้แตกพ่ายฝ่ายเดียว และจากนั้นวิ่งหนีเก็บชีวิตผ่านรูที่ในที่สุดก็ทำลายได้ในกำแพงแรก

「ฮึ่ม ไอ้โง่เอ้ย พวกเขาคิดว่าทหารหวังแต่กำแพงพังๆตลอดไปหรือไงกันวะ?」

เหมือนที่ผู้บัญชาการสหพันธรัฐพูดทุกอย่าง ฐานป้องกันมั่นใจว่ากำแพงแรกไม่ไหวแล้ว เคลื่อนที่ทหารและปืนใหญ่ส่วนใหญ่ไปกำแพงที่สอง

ด้วยการยิงสนับสนุนจากกองเรือ พวกเขาคาดว่ากำแพงฝั่งใต้จะพังแล้ว และเน้นกองกำลังป้องกันส่วนใหญ่ไปตรงนั้น

「ถ้าเราสู้ที่กำแพงที่สอง ปืนใหญ่กองเรือจะไม่มาถึงเรา」

「นั่นถูกแล้ว ศัตรูแค่สู้ได้เมื่อไม่มีกำลังเสริมเท่านั้น เราจะให้พวกเขาเห็นว่าเราทำอะไรได้」

เมื่อสีขาวยังไม่ล่ม

แสงในตาของทหารสหพันธรัฐยังไม่ตาย

สหพันธรัฐ ปะทะ จักรวรรดิ – เทียบกองกำลังกองทัพ (ปัจจุบัน + สูญเสีย = เคลื่อนทัพเต็มอัตรา ในกรณีที่จำนวนไม่ตรง มันหมายถึงมีกองกำลังสำรอง)

สหพันธรัฐโอลก้า

ความแข็งแกร่งกองทัพ – ปัจจุบัน: 550 000, เคลื่อนพลเต็มอัตรา: 2 550 000, สูญเสีย: 1 150 000, เหยื่อพลเมือง: 930 000

จักรวรรดิการ์แลนด์

ความแข็งแกร่งกองทัพ – ปัจจุบัน: 2 150 000, เคลื่อนพลเต็มอัตรา: 3 100 000, สูญเสีย: 950 000 (ทหารทาสไม่นับ)

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา กุหลาบ1 เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส

พลเมือง: 172,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 5000

เมืองเฉพาะแวนโดเลีย: 9000

ซีเลีย (เล็ด), กิโด้ (ตื่นตกใจ), คริสตอฟ (สลบ)

ทรัพย์สิน: 2440 ทอง (เงินไว้ใช้ให้พี่น้องเลติเซีย -10)

คู่นอน: 234, ลูกเกิดแล้ว: 54 + ปลา 555 ตัว

[1] กุหลาบเป็นสัญลักษณ์ของ ผู้ชายที่ชอบผู้ชายในญี่ปุ่น มาจากตำนานกรีกที่ราชาไลอัสที่มีความสัมพันธ์กับเด็กหนุ่มใต้ต้นกุหลาบ

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ

ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu