ตอนที่ 378 อย่ามาเปรียบเทียบกัน(1)
ตอนที่ 378 อย่ามาเปรียบเทียบกัน(1)
เซี่ยอวี่หรงได้ยินคำพูดของคุณนายเซี่ย ใบหน้าก็บูดบึ้งนิดหน่อย แน่นอนว่าตอนนี้ฉินมู่หลานเป็นลูกสาวแท้ ๆ ในสายตาของพ่อ ลูกสาวอย่างหล่อนเสียตำแหน่งนั้นไปเรียบร้อยแล้ว
คุณนายเติ้งมองสีหน้าผิดปกติของหลานสาวออกได้ในทันที นางจึงยืนขึ้นด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม แล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้าเซี่ยอวี่หรง หลังจากนั้นจึงหันไปพูดกับคุณนายเซี่ย “ญาติลูกเขย ฉันก็ไม่ได้เจอซูหลานกับอวี่หรงมานานแล้ว ก็เลยอยากจะคุยกับพวกเขาสองคนหน่อย”
คุณนายเซี่ยได้ยินแบบนี้ จึงยกยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “ก็ดี คุณไปคุยกับพวกซูหลานตรงนั้นให้เรียบร้อยเถอะ”
“ญาติลูกเขย ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ”
หลังจากพูดจบ คุณนายเติ้งก็พาลูกสาวกับหลานสาวออกจากห้องรับแขกไป
หลังจากทั้งสามมาถึงห้องของเติ้งซูหลานแล้ว คุณนายเติ้งก็หันมองเซี่ยอวี่หรงแล้วพูดขึ้น “อวี่หรง แกก็โตมากขนาดนี้แล้ว ไม่ว่าจะรู้สึกแย่แค่ไหน ก็ไม่ควรจะทำท่าทางแบบนั้นต่อหน้าคุณย่านะ”
“หนู…คุณยายคะ หนูก็แค่โกรธมาก ตอนนี้พ่อของหนูใส่ใจแต่ฉินมู่หลานเท่านั้น หนูกับแม่แทบจะอยู่บ้านหลังนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะ” เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณยาย เซี่ยอวี่หรงจึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร หล่อนสนิทกับคุณยายมาตั้งแต่เด็ก คุณยายเองก็ใจดีกับหล่อนมาก สุดท้ายก็ได้มีโอกาสบ่นเรื่องนี้ให้คุณยายได้ฟัง
คุณนายเติ้งได้ยินแบบนี้ จึงลูบหัวเซี่ยอวี่หรงแล้วพูดว่า “อวี่หรง ยิ่งแกโกรธมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งอยู่ในสายตาพ่อได้น้อยลงเท่านั้น แล้วทุกคนก็จะจับอารมณ์ความรู้สึกของแกได้”
“คุณยาย ปกติหนูไม่เป็นแบบนี้นะคะ แต่พอได้เจอฉินมู่หลาน หนูก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย”
“หลานนี่นะ…”
คุณนายเติ้งจ้องมองหลานสาวอย่างช่วยไม่ได้
ในตอนนี้ เติ้งซูหลานก็อดถามไม่ได้ “แม่คะ ทำไมวันนี้อยู่ ๆ แม่ถึงมาที่นี่”
คุณนายเติ้งได้ยินแบบนี้ ก็เอ่ยพูดอย่างโกรธ ๆ “เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ ฉันจะไม่มาดูได้ยังไงล่ะ แกนี่ก็เหลือเกิน กล้าปล่อยให้เด็กนั่นเข้ามาได้ยังไง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแกเอาแต่ซุกอยู่ในท้องหมาเหรอ”
“แม่ ฉันไม่ได้เห็นด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่แม่รู้ไหมว่าถ้าฉันไม่เห็นด้วย เซี่ยฉางชิงก็จะหย่ากับฉัน แล้วฉันจะทำยังไงได้อีก” หลังจากพูดจบ หน้าตาของเติ้งซูหลานก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความขุ่นเคือง
คุณนายเติ้งเอ่ยพูดอย่างไม่ได้ดั่งใจ “แล้วทำไมแกถึงไม่บอกที่บ้านตั้งแต่แรก ถึงตอนนี้ตระกูลเติ้งของเราจะไม่ได้ดีเท่าตระกูลเซี่ยก็ตาม แต่พวกเราก็เรียกร้องความเป็นธรรมให้แกได้”
“ฉัน…ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น อีกอย่าง…”
“อีกอย่างอะไรอีก?” คุณนายเติ้งคิ้วขมวดแล้วเอ่ยถาม
เติ้งซูหลานส่ายหัวแล้วบอกกล่าว “ไม่มีอะไร ตอนนั้นทำอะไรไม่ได้จริง ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันยอมตกลงให้ฉินมู่หลานกลับมา”
คุณนายเติ้งยังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงทำอะไรไม่ได้
ในตอนนั้นเอง เซี่ยอวี่หรงก็เอ่ยพูดขึ้นอย่างพล่อย ๆ “คุณยายคะ เป็นความผิดของฉันเอง ก่อนหน้านี้ฉันเคยโดนจับได้ ทำให้ฉินมู่หลานทราบตัวตนของตัวเองได้อย่างราบรื่น” หลังจากนั้นหล่อนก็เล่าในทุกเรื่องที่ได้กระทำลงไป
คุณนายเติ้งไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนจริง ๆ ในตอนนี้เมื่อได้ยินสิ่งที่หลานสาวพูด ใบหน้าจึงบูดบึ้งน่าเกลียดนิดหน่อย
“อวี่หรง ถ้าแกไม่แน่ใจว่าจะลงมือทำอะไรได้สำเร็จ แกก็ไม่ควรจะลงมือทำ”
“คุณยายคะ หนูผิดไปแล้ว”
เมื่อไม่นานมานี้เซี่ยอวี่หรงก็หงุดหงิดมากเช่นกัน ตั้งแต่ได้เจอฉินมู่หลาน ก็ดูเหมือนว่าหล่อนจะมีปัญหาในการทำหลาย ๆ อย่าง เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้หล่อนเคยได้ผลลัพธ์ตามที่ต้องการเมื่อลงมือด้วยวิธีการเดียวกัน แต่เมื่อเป็นฉินมู่หลาน ทุกอย่างเหมือนจะดูไม่ได้ผลเลย
คุณนายเติ้งนึกถึงสิ่งที่หลานสาวบอก ก่อนจะรู้สึกมึนงงสุดขีด
“แกไปตกหลุมรักผู้ชายที่แต่งงานแล้วได้ยังไงกัน ต่อให้คนนั้นจะโดดเด่นแค่ไหนก็เถอะ แต่เขาก็เป็นคนที่แต่งงานแล้ว”
“คุณยายคะ ตอนที่หนูเพิ่งเจอเซี่ยเจ๋อหลี่ เขายังไม่มีคู่ครองเลยนะ แต่พอได้เจอเขาอีกครั้ง เขาก็แต่งงานกับฉินมู่หลานไปแล้ว” ถึงแม้ว่ามันจะนานมาแล้ว แต่เซี่ยอวี่หรงก็ยังรู้สึกโกรธและไม่เต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้
คุณนายเติ้งมองเห็นความหัวรั้นของหลานสาวออกอยู่แล้ว จึงเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้แกก็เลิกคิดได้แล้ว บอกให้แม่หาผู้ชายดี ๆ สักคนมาแต่งกับแก เซี่ยเจ๋อหลี่นั่นเป็นหลานชายของนายท่านเหยา เพราะฉะนั้นแกก็ต้องหาผู้ชายที่ฐานะดีกว่า ด้วยวิธีนี้แกก็จะสามารถคว้าชัยชนะเรื่องนี้ได้ ไม่ต้องเอาตัวเองไปเทียบกับฉินมู่หลานแล้ว”
“คุณยายคะ ตอนนี้หนูยังไม่อยากแต่งงาน”
เซี่ยอวี่หรงไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย จึงปฏิเสธทันที
แต่ถึงอย่างนั้น คุณนายเติ้งก้ยื่นคำขาด “ไม่ได้ ปีนี้แกต้องแต่งงานออกเรือน” หูดจบก็หันมองเติ้งซูหลาน แล้วเอ่ยขึ้น “ทั้งหมดเป็นความผิดแก ปล่อยลูกให้ทำตามอำเภอใจ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป แกทำให้ฉันเห็นหน่อย หาผู้ชายที่ฐานะสูงให้แต่งงานกับอวี่หรง หล่อนเป็นลูกสาวตามกฎหมายของตระกูลเซี่ย ต้องมีหลายคนที่อยากแต่งกับหล่อนแน่นอน”
เติ้งซูหลานได้ยินแบบนี้ จึงพยักหน้าแล้วบอกกล่าว “แม่ หนูเข้าใจแล้วค่ะ”
“คุณยาย…”
“แกหุบปากไป ขอแค่แกแต่งงานกับตระกูลฐานะสูงได้ ตอนนั้นแกก็จะได้รับการเห็นค่าจากครอบครัว ถึงตอนนั้นแกก็จะรู้สึกภาคภูมิใจ จากนั้นก็จะสามารถเทียบเท่าฉินมู่หลานได้”
เมื่อเห็นคุณยายมีสีหน้าจริงจังแบบนี้ เซี่ยอวี่หรงจึงได้แต่อ้าปากค้างไม่ได้พูดอะไรอีก แม้จะรู้สึกไม่เต็มใจนิดหน่อย แต่อันที่จริงหล่อนก็รู้ซึ้งถึงความจริงในข้อนี้เหมือนกัน
เติ้งซูหลานพยักหน้าเห็นด้วย แล้วพูดขึ้น “ฉันเข้าใจแล้วค่ะแม่ เดี๋ยวฉันจะหาคู่ครองที่ดีให้อวี่หรงเองค่ะ”
“นั่นก็สมควรแล้ว”
หลังจากพูดเรื่องนี้แล้ว คุณนายเติ้งก็หันไปถามลูกสาวอีกครั้ง “แล้วตอนนี้แกมีแผนยังไง?”
เติ้งซูหลานได้ยินแบบนี้ แววตาก็เป็นประกาย
“ต้องหาโอกาสเหมาะ ๆ แล้วเอาคืนให้สาสม ถ้าเป็นอย่างนี้ก็จะไม่เป็นปัญหา”
เมื่อได้ยินแบบนี้ คุณนายเติ้งก็พยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ใช่ ควรเป็นอย่างนั้นแหละ”
อีกด้านหนึ่ง ฉินมู่หลานกับเซี่ยฉางชิงกำลังพูดคุยถึงเรื่องในตอนนั้นอยู่ในห้องหนังสือ
“มีข่าวเกี่ยวกับคนที่เติ้งซูหลานส่งไปที่มณฑลซานตงในปีนั้น”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ฉินมู่หลานก็รีบเอ่ยถาม “แล้วตอนนี้คนนั้นอยู่ที่ไหนคะ?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สีหน้าของเซี่ยฉางชิงก็ไม่ค่อยดีนัก “ยังไม่มีใครเจอตัว รู้แค่ว่าตอนนี้ปรากฎตัวอยู่ที่เมืองเซินเจิ้น”
ฉินมู่หลานได้ยินแบบนี้ ก็ขมวคิ้วทันที “เซินเจิ้น? ได้ข่าวมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”
“ห้าวันก่อน คน ๆ นั้นเขาตื่นตัวมาก ตอนนี้หนีไปแล้ว”
“คนที่พ่อส่งไปฝีมืออาจจะยังไม่ดีพอ แหวกหญ้าให้งูตื่น คนนั้นก็จะมีโอกาสโดนจับได้น้อย”
เซี่ยฉางชิงเองก็รู้สึกโกรธเหมือนกัน “หลายปีแล้ว ไม่คิดเลยว่าคน ๆ นั้นจะยังไหวตัวได้ขนาดนี้ ดูไม่ธรรมดาเลย”
“ไม่ธรรมดาอยู่แล้วค่ะ ไม่อย่างนั้นเติ้งซูหลานคงไม่ส่งเขาไปที่มณฑลซานตงหรอก” หลังจากพูดจบ ฉินมู่หลานก็เอ่ยถามเพิ่มอีก “วันนี้แม่ของเติ้งซูหลานมาที่นี่ ทำไมคุณพ่อถึงไม่บอกก่อนคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะได้มาวันอื่นแทน”
เซี่ยฉางชิงรีบบอกกล่าว “พ่อเองก็ไม่รู้ว่าคุณนายเติ้งจะมา ไม่อย่างนั้นคงบอกลูกก่อนแล้ว”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ฉินมู่หลานก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรอีก พลางครุ่นคิดแล้วพูดขึ้น “คน ๆ นั้นปรากฎตัวที่เมืองเซินเจิ้น บางทีอาจจะหาทางไปฮ่องกงก็ได้ค่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะหาคนได้ยากมากขึ้นนะคะ”
……………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
เรื่องมันจะไม่บานปลายเลย ถ้าเธอไม่ทู่ซี้อยากจะได้สามีเขาจนตัวซีดตัวสั่นน่ะนังอวี่หรง แผนที่ยายกับแม่วางไว้แตกเพราะเธอล้วนๆ
ไหหม่า(海馬)
