วันรุ่งขึ้น เจียงเซี่ยนเตรียมตัวไปบ้านของฮูหยินหลู่ตามนัด
ฮูหยินเหอให้แม่นมเฉิงนำข่าวมาบอกว่าตนเองไม่ค่อยสบาย ให้หลี่ตงจื้ออยู่รับใช้ข้างกาย จึงไม่ไปบ้านของฮูหยินหลู่แล้ว
เมื่อวานให้พวกนางพักผ่อนที่บ้านวันหนึ่งเพื่อปรับอารมณ์แล้ว ทำไมวันนี้ยังไม่ยอมไปอีก!
เจียงเซี่ยนคิดแล้วก็ไปที่เรือนของฮูหยินเหอ
ฮูหยินเหอเตรียมตัวไปเพียงครึ่งเดียว แต่งหน้าแล้ว สวมเสื้อผ้าสำหรับออกไปข้างนอกแล้ว แต่ไม่ได้สวมเครื่องประดับ และไม่ได้ทาปาก กำลังนั่งอยู่บนเตียงอุ่นหลังใหญ่ใกล้หน้าต่างของห้องพักผ่อนและกินเต้าฮวยซิ่งเหรินเป็นระยะๆ
พอเห็นเจียงเซี่ยนเข้ามา นางก็ลุกขึ้นยืนทันที และเอ่ยทั้งที่หน้าแดงว่า “ข้า…ข้าไม่ไปแล้วดีกว่า มีเจ้าเป็นตัวแทนตระกูลหลี่ก็พอแล้ว”
งานเลี้ยงในบ้านเมื่อวานซืน ตั้งแต่ต้นจนจบนางพูดไม่เกินสองประโยค แต่เจียงเซี่ยนกลับพูดคุยกับเหล่าสตรีชนชั้นสูงที่พบกันครั้งแรกอย่างมั่นใจในตนเอง โดยพูดคุยและหัวเราะอย่างจริงใจ ไม่มีความเงียบอย่างสิ้นเชิง
นางรู้สึกว่าตนเองอยู่ตรงนั้นแล้วเป็นส่วนเกินมาก
เมื่อวานนางอ้างว่าเหนื่อยเกินไปและไม่ไป เจียงเซี่ยนจึงไปคนเดียว
นางพักผ่อนอยู่บ้านวันหนึ่ง ตอนเย็นยังกินข้าวเป็นเพื่อนหลี่ฉางชิง รู้สึกดีมาก
ตอนเช้าตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปกับเจียงเซี่ยน แต่ก่อนจะไปก็ท้อแท้อีกว่าจะใส่ชุดอะไร
เจียงเซี่ยนยิ้มพลางนั่งลงบนม้านั่งข้างโต๊ะกลม
หากฮูหยินเหอไม่อยากไปอย่างสิ้นเชิง ก็น่าจะไม่แต่งหน้า ทว่าเวลานี้กลับแต่งตัวไปครึ่งหนึ่งและหยุด แสดงว่าในใจของฮูหยินเหอก็ลังเลมากเหมือนกัน ไม่ใช่ไม่อยากไป เพียงแต่กลัวที่จะไปเล็กน้อย
เจียงเซี่ยนไม่กลัวฮูหยินเหอไม่ไป อย่างที่ฮูหยินเหอเอ่ย ตระกูลหลี่มีนางออกหน้า รัศมีของคนอื่นล้วนจะถูกบดบังหมด
ทว่าชีวิตในวังของนางบอกนางว่า ทุกคนที่อยู่ข้างกายต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุข บรรยากาศในบ้านถึงจะมีความสุข
ในเมื่อฮูหยินเหอเพียงแค่กังวลและหวาดกลัว เช่นนั้นนางก็ช่วยฮูหยินเหอเอาชนะก็พอแล้ว
หากไม่ไหวจริงๆ ค่อยยอมแพ้ก็ไม่สายเช่นกัน
อย่างไรก็จะยอมแพ้โดยที่ไม่ได้ลองด้วยซ้ำไม่ได้!
นางยิ้มพลางยกน้ำชาที่เสี่ยวฮุ่ยยื่นให้ แล้วเอ่ยว่า “ท่านไปกับข้าดีกว่า! เมื่อวานไม่ไป เป็นเพราะฮูหยินลู่เชิญแขกกะทันหันเกินไป ใครไม่มีเรื่องด่วนบ้าง อย่างไรก็ไม่อาจทิ้งเรื่องของตนเองไปสนับสนุนคนอื่นได้กระมัง? ยิ่งกว่านั้นยังมีข้าเป็นตัวแทนตระกูลของเราไปแล้ว วันนี้ท่านไม่ไปก็ไม่ดีแล้ว ในความคิดของคนอื่น ทั้งที่ท่านรู้ว่าวันนี้ฮูหยินหลู่เชิญแขก ท่านก็ยังไม่จัดการเรื่องในตระกูลให้เรียบร้อย เห็นได้ชัดว่าไม่อยากไปร่วมงานเลี้ยงที่ตระกูลหลู่ ไม่ไว้หน้าฮูหยินหลู่”
พอฮูหยินเหอได้ยินก็เริ่มลังเล
เจียงเซี่ยนเอ่ยต่อว่า “ในบรรดาฮูหยินเหล่านี้ ท่านรู้สึกว่าฮูหยินคนไหนค่อนข้างมีอัธยาศัย?”
ฮูหยินเหอเอ่ยว่า “ต้องเป็นฮูหยินหวังอยู่แล้ว พวกเราสองตระกูลต่างมาจากตระกูลทหาร ฮูหยินหวังแค่เห็นก็ดูใจกว้าง อ่อนโยน รักและเมตตา ข้ารู้สึกว่านางเข้ากับคนง่ายที่สุด”
“รองลงมาล่ะ?” เจียงเซี่ยนถามต่อ
ฮูหยินเหอคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ข้ารู้สึกว่าฮูหยินหลู่ก็เข้ากับคนง่ายมากเช่นกัน ถึงแม้นางจะดูเหมือนทั้งพูดเร็วและรีบ แล้วก็แต่งตัวสดใส งดงาม และหรูหรา แต่เป็นคนไม่แย่ ค่อนข้างปากร้ายใจดี…”
เจียงเซี่ยนแปลกใจมาก
ฮูหยินเหอสามารถมองออกได้ว่าฮูหยินหลู่ปากร้ายใจดี แสดงว่าเรื่องการสื่อสารระหว่างคนยังมีทางรอด
นางเอ่ยว่า “ท่านดูสิ ท่านไม่ได้ไม่มีคนที่สามารถคุยด้วยได้ในงานเลี้ยง ข้าว่า…วันนี้พวกเราไปร่วมงานเลี้ยงที่บ้านของฮูหยินหลู่ด้วยกัน หากท่านรู้สึกไม่ประทับใจ ก็เพียงแค่ทักทายและยิ้ม พวกนางพูดอะไร ท่านก็ไม่คุยแล้วก็ไม่ต้องแก้ต่าง หากท่านรู้สึกประทับใจ ท่านก็คุยกับนางอีกเล็กน้อย นางพูดอะไร ท่านก็คุยอย่างวางใจ ก็จะค่อยๆ ได้คบเพื่อนที่รสนิยมเหมือนกันสองคนแล้ว”
“แต่…” ฮูหยินเหอเอ่ยอย่างลังเลว่า “เมี่ยวหรงบอกว่า ไปร่วมงานเลี้ยงก็ต้องคุยกับคนเหล่านี้ดีๆ ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ ไม่อย่างนั้นจะล่วงเกินคนได้ง่ายมาก และสร้างศัตรูให้ตระกูลหลี่โดยไม่ได้ตั้งใจ…”
“ข้าเข้าร่วมงานเลี้ยงเยอะหรือคุณหนูเกาเข้าร่วมงานเลี้ยงเยอะ?” หากเจียงเซี่ยนถกเถียงกับฮูหยินเหอต่อไป จะต้องไปร่วมงานเลี้ยงช้าอย่างแน่นอน นางจึงขัดจังหวะฮูหยินเหอด้วยอำนาจและบารมีที่ฐานะของนางสร้างขึ้นมาเสียเลย “ท่านเชื่อฟังข้า ไม่ผิดอย่างแน่นอน! ยิ่งกว่านั้นท่านก็ไม่อาจเก็บตัวอยู่ในบ้านแบบนี้ทั้งวันได้เช่นกัน อย่างไรก็ต้องไปทั่วทุกที่ คบเพื่อนที่คุยด้วยได้ ต่อไปถงเหนียงคุยเรื่องแต่งงาน ตงจื้อดูคนอื่น ก็ได้ใช้ทั้งนั้น!”
ฮูหยินเหอนึกถึงวันเวลาที่ตนเองใช้ชีวิตอยู่ที่ฝูเจี้ยนหลายปีนั้น แล้วก็ถูกเจียงเซี่ยนโน้มน้าวทันที
นางลุกขึ้นยืนอย่างมีชีวิตชีวา และสั่งเสี่ยวฮุ่ยว่า “รีบไปบอกคุณหนูใหญ่ บอกให้นางรีบแต่งตัว เดี๋ยวตามข้ากับพี่สะใภ้ของนางไปกินเหล้าที่ตระกูลหลู่”
เจียงเซี่ยนก็เอ่ยอีกว่า “ลองถามดูว่าท่านป้าจะไปหรือไม่? หากท่านป้าไม่ไป ก็ต้องให้คุณหนูไปกับพวกเรา ไม่ง่ายเลยที่จะได้ปรากฏตัวต่อหน้าเหล่าฮูหยินและคุณหนู นี่หากพยายามซ่อนไว้อย่างสุดกำลัง ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะทำให้คนจำคุณหนูได้!”
ป้าเหอไม่มีบรรดาศักดิ์ ทว่านางเป็นป้าที่แท้จริงของตระกูลหลี่ ตระกูลหลี่จัดงานเลี้ยงต้อนรับแขก นางก็เป็นแขกที่ตระกูลหลี่ ออกหน้าต้อนรับแขก ไม่มีอะไรจะปกติไปกว่านี้อีกแล้ว แต่ฮูหยินหลู่เชิญแขกก็ไม่เหมือนกันแล้ว หากอยากเชิญป้าเหอไปร่วมงานเลี้ยงจริง จะส่งเทียบเชิญให้ป้าเหอ เวลานี้ป้าเหอไม่ได้รับเทียบเชิญ แสดงว่าสิ่งที่ฮูหยินหลู่เอ่ยในตอนนั้นเป็นเพียงคำพูดเกรงใจเท่านั้น
ทว่าเหอถงเหนียงก็ไม่เหมือนกันแล้ว
นางยังไม่ออกเรือน ถือว่าเป็นเด็กสาวและเป็นเด็กน้อย อาศัยอยู่ในบ้านของอา หลี่ตงจื้ออายุยังน้อย นางไปร่วมงานเลี้ยงต่างๆ เป็นเพื่อนหลี่ตงจื้อในฐานะพี่สาว นั่นเป็นความสนิทสนมของพี่น้อง แล้วก็เป็นการรับรองความประพฤติของคุณหนูผู้นี้ของตระกูลหลี่ด้วย
นี่เป็นผลดีต่อเหอถงเหนียงสำหรับการคุยเรื่องแต่งงานในอนาคตมาก
เสี่ยวฮุ่ยไปด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
แต่รอพวกนางมาพักใหญ่แล้ว ฮูหยินเหอส่งคนไปเร่งเล็กน้อย หลี่ตงจื้อกับเหอถงเหนียงถึงจะค่อยๆ เดินมาอย่างเชื่องช้า
เจียงเซี่ยนเพ่งมองไป ข้างหลังพวกนางยังมีเกาเมี่ยวหรงตามมาด้วย
นางไม่เอ่ยสิ่งใด
ทว่าฮูหยินเหอกลับตกใจมาก และเอ่ยว่า “เมี่ยวหรง เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” พอเอ่ยจบ ก็รู้สึกว่าน้ำเสียงของตนเองกะทันหันเกินไป จึงรีบเอ่ยว่า “เจ้าไปที่เรือนของตงจื้อตั้งแต่เมื่อไร ทำไมข้าไม่รู้? ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ทำไมไม่มานั่งที่เรือนของข้า?”
ตั้งแต่วันนั้นที่เจียงเซี่ยนว่าเกาเมี่ยวหรงแบบนั้น ฮูหยินเหอก็รู้สึกว่าแม้นางจะไม่เสียหน้า แต่กลับรู้สึกผิดต่อเกาเมี่ยวหรงเล็กน้อย ไม่ว่าอย่างไร ถึงอย่างไรนางก็เป็นคนขอให้เกาเมี่ยวหรงช่วยนางออกหน้าต้อนรับ นางจึงรู้สึกละอายใจต่อเกาเมี่ยวหรงมาก
เกาเมี่ยวหรงยิ้ม หน้าตาสดใส และใจกว้างมาก ราวกับรู้เรื่องที่เจียงเซี่ยนประเมินฐานะของนางตั้งนานแล้ว และไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ และไม่ได้ใส่ใจ “เมื่อวานข้าได้ยินว่าฮูหยินกับตงจื้อต่างไม่ออกไปข้างนอก จึงคิดว่าฮูหยินกับตงจื้อไม่มีธุระอะไรแล้ว และก็คิดว่าข้าไม่ได้ช่วยตรวจการบ้านให้ตงจื้อหลายวันแล้ว จึงมาดูสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าฮูหยินกับตงจื้อยังจะไปร่วมงานเลี้ยงของฮูหยินอื่นอีก จึงคุยกับตงจื้ออีกเล็กน้อย ข้าล่วงเกินแล้ว ขอให้ฮูหยินกับท่านหญิงอย่าได้ตำหนิ”
นางเอ่ยพลางมองหลี่ตงจื้อ
แต่หลี่ตงจื้อกลับมองเจียงเซี่ยนอย่างอยากพูดทว่าก็หยุดไว้
เจียงเซี่ยนอดที่จะสนใจหลี่ตงจื้อไม่ได้
เห็นได้ชัดว่าเกาเมี่ยวหรงอยากให้หลี่ตงจื้อช่วยพูดให้นาง แต่หลี่ตงจื้อกลับยังคงเงียบอย่างชาญฉลาด
เด็กสาวอายุแปดขวบ มีไหวพริบแบบนี้ ดีมาก
ไม่เหมือนฮูหยินเหอแม่แท้ๆ ของนางแม้แต่นิดเดียว
หรือว่าความฉลาดของนางได้มาจากตระกูลหลี่มากกว่าอย่างนั้นหรือ?
เจียงเซี่ยนคิดในใจ พลางดื่มชาและยิ้มตาหยี โดยไม่พูดอะไร
ประการแรกที่นี่มีฮูหยินเหอ นางจะไม่พูดก็ได้
ประการที่สองนางรู้สึกว่าตนเองกับคุณหนูเกาไม่มีเรื่องอะไรที่คุยกันได้จริงๆ พูดไปก็เปล่าประโยชน์อย่างสิ้นเชิง
