ตึ้งตึงตึงตึ่ง ตึ่งตึงตึ้งตึง เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นมาไม่นานนักอาจารย์ก็เดินเข้าห้องเรียน
“ เข้าประจำที่กันได้ไอพวกตัวแสบทั้งหลาย ยินดีกับพวกแกด้วย วันนี้มีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ เข้ามาแนะนำตัวกับพวกเพื่อนสิ นักเรียนใหม่ เอ้ารีบๆ เข้ามาได้แล้ว ”
สำหรับตัวผม จุน อิโตชิ การมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาใหม่ในโรงเรียนภายในเมืองอึกก์ดราซิลล์ ถือว่าเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นได้แทบจะทุกเดือน ท้องฟ้าวันนี้ยังน่าสนใจมากกว่าเยอะเลย
“ เฮ้ย ดูสิ ผู้หญิงเหละ ”
“ นักเรียนย้ายมาใหม่สวยจัง ”
“ wWOWw ว้าวววว เป็นชาวU-80 ด้วย ”
“ สวยยังกับดาราเลย”
[ พวกเพื่อนๆ ในห้องทำเสียงเอะอะกันจัง ยังกับไม่เคยเห็นชาวU-80ไปได้ ทั้งที่ในห้องก็มีนั่งหัวโด๋ตั้งเยอะ เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะ ขอหันไปมองหน่อยสิ คุณนักเรียนย้ายมาใหม่ ]
อิโตชิ จุน ถึงกับอ้าปากค้างในใจ เชี้ย ผมทองตาเขียว เสียงหวาน รูปร่างก็ดีแถมยังไว้ทรงทวินเทล ถ้าไว้ผมยาวเนี้ยยังกับเอลฟ์ในเกมหรืออนิเมะเลย
“ อย่างที่พวกเธอเห็น เธอเป็นลูกครึ่งชาวโลกกับชาวU-80 ดูที่หูก็รู้กันแล้วใช่ไหมหูแหลม เอกลักษณ์ที่โดดเด่น ของพวกลูกครึ่ง เอ้าๆ รีบไปหาที่นั่งได้แล้ว ยัยนักเรียนใหม่ไปนั่งที่มันวาง ไป! รีบๆหน่อย ฉันจะได้สอนแล้วจะจบคาบเรียนเร็วๆ ”
น่าเสียดายตัวผมที่สนใจท้องฟ้ามากกว่าเพื่อนร่วมห้องคนใหม่จีงไม่ทราบชื่อเธอแถมยังไม่ได้นั่งติดกับเธอ ทั้งที่ข้างๆ ตัวผมเองก็มีโต๊ะว่างอยู่ แต่เธอเลือกอีกโต๊ะที่วางอยู่อีกที่ น่าเสียดายจริงๆ
ตึ้งตึงตึงตึ่ง ตึ่งตึงตึ้งตึง เสียงออดเลิกเรียน สักพักมีเสียง OMG IT’S ARISU YAAA!!
“ ชมรมการจายเสียงเลือกเพลงแปลกๆ อีกแล้วสินะ ”
“ พรุ่งนี้เป็นเวณฉันจะเปิด Never Gonna Give You Up ให้ฟังกันนะ ”
“ เซเลน่าเลือกชมรมได้ยัง ”
“ มีใครจะไปร้องคาราโอเกะกันไหม”
เสียงของเพื่อนร่วมห้องช่วงเวลาหลังเลิกเรียน ส่วน อิโตชิ จุน เดินออกมาจากห้องอย่างเงียบๆ ไม่ให้ใครในห้องรู้ตัว เป้าหมาย คือ ห้องสมุดของโรงเรียน
[ วันนี้ตัวผมก็ยังมาห้องสมุดเหมือนอย่างทุกวันจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันในช่วงเวลาหลังเลิกเรียน ตัวผมมักจะหยิบหนังสือที่เนื้อหาเข้าใจยากอยู่เสมอ แม้ว่าแทบจะไม่เข้าใจเลยก็ตามที แต่ในสายตาคนที่มองมาต้องคิดว่าตัวผมนั้นมันเท่มากแน่ๆ ]
อ่านหนังสือจนเวลาผ่านไป 1 ชม. ผมก็ได้ตัดสินใจยืนหนังสือเล่มนี้ไปอ่านต่อ จึงไปหาบรรดารักษ์ในห้องสมุดที่เป็นคนเงียบๆ เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม ชื่อของเธอคือ ทาคาฮาชิ ไอ เธอเป็นมนุษย์โลกปกติแบบผม เธอมีผมยาวถึงประมาณตรงคอ เธอเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงกับใครในห้องเรียนแบบเดียวกับผม
“ คุณทาคาฮาชิ ขอยืนหนังสือกลับบ้านหน่อย ”
[ วันนี้ฉันเลือกนาย เจ้าหนังสือ il milione ]
ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ โอ๊ย… ได้ยินเสียงแปลกๆ ระหว่างเดินลงมาจากชั้นบนของห้องสมุดเดินลงมาข้างล่าง ตัวผมเลือกเดินตามเสียงนั้นไปเพื่อไปดูที่มาของเสียง ซึงมันดังออกมาจากห้องน้ำชายที่อยู่ชั้นล่าง กำลังเห็นคนถูกรังแกเป็นพวกอันธพาลในประจำห้องเรียนกำลังกลั่นแกล้งเพื่อนร่วมชั้นเรียนอยู่
“ แกคิดว่าเจ๋งนักเหรอ หะ คิดว่า เซเลน่า เลือกนั่งข้างๆ แกคิดว่าจะมีฐานะมากขึ้น เหรอห่าาาาาา ”
“ เป็นแค่ลูกครึ่งอย่างแก อย่าทำตัวมาสะเออะหน้าเท่าเทียมแบบพวกเราเว้ยๆ ”
“ ขออีกสักหมัดดิ ”
อิโตชิ จุน มองดูแล้วแอบหลังกำแพง เปิดโทรศัพท์ พร้อมเปิดสียงอาจารย์ประจำชั้น
“ ใครทำเสียงดังกัน อย่าให้กูรู้นะว่าใครทำ ” ( เสียงอาจารย์ )
“ เสียงอาจารย์วินัย รีบเพ่นกันเถอะ ”
“ รีบไปเถอะ กูไม่อยากโดนอาจารย์วินัยลงโทษ ทิ้งไอ้ชินจิไว้นี้เหละ ”
“ แกไอลูกครึ่ง พรุ่งนี้อย่าลืมแลกที่นั่งกับกูด้วย ”
พวกอันธพาลประจำห้อง พวกมันวิ่งออกมาจากห้องน้ำชายและวิ่งไปคนละทางกับที่ตัวผมอยู่ทำให้พวกมันไม่รู้ว่าเป็นเสียงที่อัดเอาไว้
[ ว่าแล้วเชียวว่าสักวันคงจะได้เอามาใช้ ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก เพราะว่า ฮีโร่ตัวจริง ไม่ต้องการคำว่า “ ขอบคุณ ” เอาละที่นี่เราก็แค่เดินออกมาเท่ๆ ]
อิโตชิ จุน ทำท่าทางแบบล้วงเสื้อใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากโรงเรียนในสภาพนั้น พร้อมกับคิดในใจว่า วันนี้กูแม่งเท่ชิบหายและดีใจที่ช่วยเพื่อนร่วมห้องที่ถูกแกล้ง
เวลากลางดึกในบ้านครอบครัวอิโตชิ มีผู้อยู่อาศัยอยู่แค่ 2 คนพี่น้อง มีพี่สาว ชื่อ อิโตชิ ซายากะ และ น้องชาย อิโตชิ จุน แต่ซายากะช่วงนี้ไม่ค่อยได้กลับมาบ้านสักพักใหญ่เพราะติดงานอยู่จึงมีแค่ผมอยู่บ้านคนเดียว
[ วันนี้พี่ก็ยังไม่กลับบ้านสินะ ตัวผมไม่ทราบว่าพ่อแม่เป็นใคร พี่สาวที่เป็นสมาชิกคนเดียวในครอบครัวเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เด็ก พี่สาวเป็นอัจฉริยะยอดนักประดิษฐ์เธอบอกว่า พ่อแม่ เสียชีวิต เพราะพวกคนไม่ดี ผมจึงอยากแข็งแกร่งมากพอปกป้องพี่เพื่อทดทนบุญคุณให้กับพี่ ]
“ เกมใหม่พร้อม หูฟังพร้อม ขนมพร้อม น้ำอัดลมพร้อม พี่สาวไม่อยู่บ้านก็พร้อมด้วย แถมวันต่อมายังเป็นวันเสาร์ อาทิตย์ อีกอะไรมันจะสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ชั่งเป็นวันที่ดีแบบนี้ยังงงี้ก็ต้องปิดท้าย โดนการเล่นเกมใหม่ให้จบ มันถึงจะ Perfect ”
ผ่านไปหลายวันตัวผมพึ่งเล่นเกมจบ มองนาฬิกาผ่านไป 5 วัน พี่ยังไม่กลับบ้านยังงี้ต้องโดดเรียนนอนสลบในบ้านบนเตียงในวันปกตินี้เหละสบายสุดๆ Zzzzzzzz…..
” กาลเวลาไม่เคยรีรอ ทุกสรรพสิ่งจะถึงจุดจบอย่างเท่าเทียม จงมุ่งหน้าผ่านการเวลาที่ไหลไปโดยมีใจของเจ้านำทาง เปลวไฟที่อยู๋ตรงหน้าของเจ้าจะเผาไหม้ทุกสรรพสิ่ง มีเพียงแต่เศษซากที่จะเหลืออยู่ปลายทาง เจ้า…. ( เสียงของหญิงสาวที่ยืนอยู๋บนเศษซากของเมือง ) ”
[ เราฝัน.เหรอ… ไม่สิคงเป็นฝันร้ายมั่ง นอนต่อดีกว่า Zzzz…… ]
“ พี่กลับมาแล้ว ไอน้องรักอยู่ที่ไหน!! ฮันแน่อยากเล่นซ่อนแอบหรือไงพี่รู้นะ ว่านอนอยู่ที่เตียงใช่ไหมล่ะแถมยังไม่ไปโรงเรียนอีก ตืนได้แล้วไอน้องบ้าาาา ยังงี้ต้องรับหมัดสุดรักของพี่ที่ท้องให้เต็มอิ่มสักหน่อยแล้ว ”
ซายากะใช้หมัดแห่งความรักของครอบครัวส่วนจุนก็รับความรักนั้นเข้าไปเต็มๆ แต่กลับมีเสียงดังออกมมาจากในบ้าน เป็นเสียงแห่งความเจ็บปวด ไม่ใช่เสียงแห่งความอบอุ่นเลยสักนิด
“ พี่กลับมาแล้วเหรอ? ”
“ มาๆๆๆ ให้พี่หอมแก้มหน่อยสิ ”
ซายากะพุ่งเข้าไปหอมแก้มจุนแม้จุนจะพยายามหลบแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล
“ พี่ พอก่อนๆ ทำไมรอบนี้พี่หายไปหลายวันจัง ไปสร้างอะไรแปลกๆ มาอีกแล้วเหรอ ”
ซายากะกระดกแว่นพร้อมทำหน้าภูมิใจ พร้อมถือเข็มขัดรูปร่างแปลกไว้ในมือ
“ พี่สาวคนนี้ ไปทำของเล่นใหม่มานะสิ ทำมาเพื่อน้องรักโดนเฉพาะเลยนะ เข้ามาใกล้ๆ พี่มาาาาา ”
“ ตอนที่พี่พูดแบบนั้นแปลว่าของในมือนั้นมันอันตรายแน่น เพราะงั้น ผมว่า ถอยห่างแบบนี้เหละดีสุดแล้ว พี่สาวเอ๋ย ”
“ อย่าพูดแบบนั้นกับพี่สิ แบบนี้พี่เสียใจน่ะ อ่าาาาา ถ้าพี่ยอมเล่าที่มาของเข็มขัดให้ฟังจะยอมใส่ให้ไหมล่ะ ”
“ ถ้าผมฟังแล้วไม่อันตรายล่ะก็นะ ”
“ งั้นได้เวลาเรียน คาบเรียนประวัติศาสตร์กับครูซายากะจังกันแล้วนะเด็กๆ คืองี้นะ รู้ใช่ไหมว่า ชาว U-80 ย้ายมาที่โลกของเราได้ 20 ปีแล้ว เพราะว่า พวกเธอเหล่านั้นมีแต่เพศหญิงจึงต้องหาพ่อพันธ์ุที่เข้ากับพวกเธอเพื่อสร้างทายาทและมนุษย์โลกอย่างพวกเรา คือ DNA ที่เหมาะสมกับพวกเธอมากที่สุดๆๆ พวกเธอจึงเลือกโลกของเพื่อเข้ามาอยู่อ…….. ”
“ โอเคผมเก็ตเหละ เพราะงั้น ข้ามๆ ไปเถอะพี่ พี่จะบอกว่าสิ่งที่อยู่ในมือพี่คือ เทคโนโลยีของชาว U-80 ใช่ไหม? ”
“ แงงงงงงง หมดสนุกหมดเลย ตัดบทกันงี้ เฮ้ออออ เอาไปสิ สวนเข็มขัด แล้วต้องทำท่าตามพี่น่ะ โอเคป่ะ ”
ตัวผมรับเข็มขัดมาอย่างไม่ลังเลใจ เพราะว่า เทคโนโลยีของชาวU-80 ในบ้านเรือนปกติอย่างบ้านครอบครัวอิโตชิ เองก็มีเต็มบ้านไปหมด ในใจผมเลยคิดว่า มันก็คงเป็นของเล่นแปลกที่พี่สาวทำอีกแล้ว จึงนำเข็ดขัดเข้ามาสวนใส่แล้วทำท่าทางตามซายากะ
“ พูดคำนั้นสิ ”
“ คำไหน ผมไม่รู้ บอกผมมาสิพี่ ”
“ คำนั้นไง keyword สำคัญหลังทำท่า พูดออกมาสิ จุนพูดมันออกมา นะพูดมันเถอะ ถือว่าพี่ขอล่ะ ”
“ เฮ้อ…… เฮน – ชิน …… โอ๊ะๆๆ นี่มันอะไรกัน ร่างกายผมอยู่ก็ร้อนๆ อ้าาาาาาาา ”
เข็ดขันเปล่งแสงมาพร้อมกับเอฟเฟค แสงสีเสียงมาหมด พร้อมกับควันโขมง ควันค่อยจางๆ ลงพร้อมกับของในห้องที่ติดไฟเล็กน้อย
“ นี้เหละ รูปร่างสีขาว ดวงตาสีแดง กล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบเกินกว่าของมนุษย์ ไม่มีทั้งไขมันส่วนเกินหรือผอยแห้งจนเกินไป สมบูรณ์แบบจริงๆ ด้วยสินะ พลังเองก็ไหลอยู่ในร่างกายแบบวนไปวนมาแล้วดูดพลังรอบเข้าไปในตัวชุดเกราะ พร้อมปรับสภาพร่างกายของผู้ใช้ แปลงร่างได้สมบูรณ์แบบมากเลยไอน้องรักของพี่ ”
< พี่นี้มันอะไรกัน แขนผมทำไมกลายเป็นเหมือนพวกชุดสูทของเอเลี่ยนแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นแถมเสียงยังเปลี่ยนไปอีกด้วย เสียงโครตเท่เลย >
“ ตอนนี้นายได้ร่วมเข้ากับ HEROสูท แล้ว ยินดีด้วยนะ ”
ซายากะ ตบมือ มีรอยยิ้มบนใบหน้าแต่ก็มีน้ำตาไหลออกมา
< พี่ ทำไมถึงร้องให้ล่ะ >
“ พี่ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหรอก ที่นี้พวกเรามาลองทดสอบชุดกัน เอาละยืนเฉยๆ ให้พี่ติดตั้งระบบอะไรก่อนนะ ”
[ผมรู้สึกได้หากมีพลังของสูทชุดนี้ ต้องเป็นพลังในการปกป้องพี่อย่างแน่นนอน ]
ผ่านไปสักพักอิโตชิ จุน ในสภาพใส่ HEROสูท ยืนตรงทำความเคารพธงชาติ อย่างมีระเบียบ ส่วนซายากะทำการกดแท็บเล็ตเดินไปรอบตัวเหมือนกับปรับแต่งอะไรบางอย่างภายในตัวชุดบวกถ่ายรูปไปด้วย
< พี่ เสร็จยัง ผมหิวแล้วก็ปวดฉี อยากเข้าห้องน้ำ ผมถอดชุดแล้วไปห้องน้ำได้ไหม? >
“ น้องเอ๋ย แค่ปล่อยให้มันไหล ชุดจะจัดการที่เหลือให้เอง ”
< โธ่ พี่อย่าพูดเล่นสิ ผมอยากเข้าห้องน้ำ >
“ พี่เองก็จริงจังเหมือนกัน มองแววตาพี่สิ มันเป็นแววตาของคนโกหกหรือไง ”
อวกาศมาแล้ว!! อวกาศมาแล้ว!! อวกาศมาแล้ว!! เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือของพี่ดังขึ้นมาจีงรีบไปรับโทรศัพท์ ไม่นานนักซายากะก็เข้ามาเปิด TV สักพักก็มีเสียงระเบิดตามมาอีก ตุ้บตุ้บตุ้บตุ้บ
“ ได้เวลาลุยแล้วไอน้องชาย ”
< พี่พูดบ้าอะไร เกิดไรขึ้น เมือกี่เสียงระเบิดเหรอ >
TV ตอนนี้ที่โรงเรียนฟูตาบะกำลังมีเหตุสัตว์ประหลาดทำร้ายผู้คน ตอนนี้กำลังตำรวจกำลังเข้าไประงับเหตุร้าย แต่ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดเหตุได้เลย
“ ถึงเวลาไปช่วยผู้คนได้แล้ว ”
< ผมทำไมได้ ผมรู้ว่าสูทให้พลัง แต่ผม… >
“ ตั้งใจฟังพี่ให้ดี คิดว่าใครสร้าง HEROสูทนี้ขึ้นมา พลังของมันนะแข็งแกร่งมากพอจะสู้กับสัตว์ประหลาดนั้นได้แน่น นายไม่เชื่อใจพี่สาวคนนี้หรือไง ”
< ผมเชื่อพี่ แต่ความเป็นจริงมันไม่ได้ง่าย ผมไม่ใช่อัจฉริยะหรือมากไปด้วยพรสวรรค์ผมเป็นแค่นักเรียนธรรมดา >
“ จุนน้องนะตอนนี้ ณ เวลานี้ นายไม่ใช่นักเรียนธรรมดาตอนนี้นายสวมHEROสูทอยู่ ทำไมพี่ถึงสร้างของได้มากมาย ไม่ใช่แค่เพราะพี่เป็นอัจฉริยะ แต่พี่นะไม่เคยวินวอน ร้องขอ หรือตัดใจยอมแพ้ แต่พี่เลือกที่จะ…] ”
< ไขว่คว้ามาโดนตัวเองเท่านั้น ใช่ไหมพี่ >
ซายากะตบเข้าที่ด้านแผ่นหลังของจุน
“ ชุด ็HEROสูทนั้น มันบินบนอากาศได้ เพราะงั้น บินไปซะ บินไปให้เร็วกว่าใคร เร็วมากพอที่จะหยุดการสูญเสีย ไปซะ ”
ซายากะ แตะจุนออกไปทางหน้าต่างของบ้าน ตอนแรกเกือบตกลงพื้นแบบหน้าลงพื้นเลย อยู่ๆ ก็บินได้แบบฝืนๆ ค่อยๆ ขึ้นๆ ไปเรื่อยๆ แล้วบินไปทางเสียงระเบิด ใช่ๆ ที่นั้น คือ เวทีแรกของ HERO ของรา โรงเรียนฟูตาบะ สถานที่เรียนของอิโตชิ จุน
< ไม่ได้มาเรียนแค่ 2 – 3 วัน ทำไมโรงเรียนเละได้ขนาดนี้นะแล้วนั้นมันตัวบ้าอะไรกัน มันกำลังจะทำร้ายผู้หญิงคนนั้น >
จุนพุ่งลงมาจากอากาศเพื่อไปรับหมัดของสัตว์ประหลาดเพื่อปกป้องหญิงสาว จากสัตว์ประหลาด รูปร่างของมันมีหน้าตาเหมือนสุนัข แต่มันมีดวงตาสีแดงอุ้งเท้าของมันมีเลือดติด อยู่ปากของมันน้ำลายไหลออกมาไม่หยุด พูดภาษาอะไรก็ไม่รู้ออกมาเรื่อยๆ พร้อมใบหน้าที่โกรธเกี้ยว
< บ้าเฮ้ย… รีบลุกขึ้นมา ยัยคุณหนูอยากนอนตายตรงนี้หรือไงรีบลุกแล้วไปซะ >
“ ข้อเท้ามันพลิกลุกไม่ได้ ขอร้องนะ อย่าทิ้งฉันไปนะ ”
จุนบอกให้หญิงสาวรีบลุกออกไปจากตรงนี้ มือของจุนยังรับหมัดของอีกฝ่ายอยู่ เจ้าสัตว์ประหลาดสุนัขใช้มืออีกข้างพยายามต่อย จุนใช้มืออีกข้างรับไว้ได้ แต่กลายเป็นศึกใช้พลังดันหมัดของแต่ละฝ่ายไปแทน
< ย้ากกกกกก >
[ ทำไงดี ผมควรทำยังไงดีพี่ช่วยบอกผมที่ พี่ฮ่ะ ]
“ ช่วยฉันด้วย ขอร้องล่ะ ฉันยังไม่อยากตาย ถึงฉันไม่รู้ว่านายเป็นใครหรือตัวอะไร แต่อย่าแพ้มันนะ ตอนนี้นายคือ ฮีโร่ของฉัน สู้มันสิฮีโร่! ]
< ฮัลโหลเทส ฮัลโหล 2 โหล เทสสสส ได้ยินพี่ไหม >
อยู่ๆ ภายในชุดเกราะก็มีเสียงของพี่ซายากะเข้ามา เป็นการติดต่อผ่านระบบที่ซายากะปรับแต่งเอาไว้เมื่อกี้ตอนหลังแปลงร่างเสร็จใหม่ๆ
< พี่ เสียงพี่นี้ ผมควรทำไงดี พี่ >
< ผลักมันไปซะด้วยกำลังของสูทยังไงทางเราก็เหนือกว่า >
< ผมลองแล้วแต่ไม่ได้ผลเลย มันไม่ขยับเจ้านี้มันแรงดีมาก >
< เจ้าน้องโง่ ไม่ใช่กำลังทางเราด้อยกว่าหรือกากกว่าอีกฝ่าย แต่มันเป็นเพราะนาย ยังไม่เชื่อในพลังของตัวเองต่างหาก ตั้งมั่นแล้วพลักมันไปซะ แล้วรวมพลังไว้ที่แขนให้ที่แล้วต่อยให้เต็มแรง >
[ ย้ากกกกกก พี่ไม่เคยโกหก เพราะงั้นแปลว่า เป็นที่เราเองที่ยังไม่เชื่อในพลังของตนเองในตอนนี้ ]
จุนใช้แรงฮึดแล้วพลักศัตรูออกไปแล้ววิ่งเข้าไปซัดหน้าศัตรูเพื่อพลักออกไปให้ห่างจากหญิงสาว แต่หมัดทั้งหมด อีกฝ่ายก็รับได้ หน้ากับกล้ามเนื้อของมันใหญ่มากตัวก็ใหญ่ แต่กลับเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ มันสามารถรับหมักที่พึ่งหัดต่อยของจุนได้อย่างง่ายๆ
< ต้องเร็วๆ กว่า เร็วขึ้นอีก ออกหมัดให้เร็วๆ และแรงขึ้นอีก >
แต่จุนเลือกที่จะต่อยไม่หยุดเข้าไปที่มือของสัตว์ประหลาด ซึงตัวของมันใช้มือรับหมัดของจุนมันรับไว้ได้หมด แต่มือของมันกำลังเจ็บแล้วเริ่มมีแผลถลอก มันจึงจะเล็บที่แหลกของมันขวดเข้าที่หน้าของอีกฝ่าย แต่จุนพอเห็นกลับเลือกที่จะเปลี่ยนจากหมัดที่ต่อยๆ แล้วเปลี่ยนเป็นการหลบการขวดของอีกฝ่ายแล้วทำการโยกตัวหลบต่อจากนั้นก็ใช้หมัดอัพเปอร์คัต เข้าที่คางของสัตว์ประหลาดแทน หนึ่งหมัดเน้มๆ ทำให้มันกระเด็น ในช่วงจังหวะนั้นจุนชาร์ตพลัง สัตว์ประหลาดถูกซัดเข้าไปติดกับกำแพง
< พลังอยู่ที่ 50% 51. 52 55 60 …80. … 98 99% 100 % พร้อมแล้ว >
ก่อนที่อีกฝ่ายจะลุกขึ้นมาได้ทันท่วงที การชาร์ตของชุดสูทก็เสร็จก่อนที่อีกฝ่ายจะลุกขึ้นมาหลบหรือหนีไปทัน
< ชาร์ต พลังเขาที่มือ แล้วซัดอีกรอบ แบบเต็มแรง รับไปซะ ไม้ตาย สโตเรียน เมก้าเสปเซี่ยม นีโออาร์มสตรองไซโคลนเจ็ทอาร์มสตรอง >
พลังที่แขนถูกปล่อยออกมา ไปทางสัตว์ประหลาดแบบเส้นตรง สัตว์ประหลาดสุนัขโดนเข้าไปเต็มๆ เรียกว่า ละลายหายไปเลย แต่ข้างหลังที่เป็นตึกเรียนเองก็หายไปด้วยเหมือนกัน ไม่เหลือซากทั้งตึกอาคารเรียนและสัตว์ประหลาดลึกลับนั้น สักพักนักข่าวรีบวิ่งเข้าไปหาบุรุษชุดเกราะขาวปริศนา
“ คุณเป็นใคร มาจากไหน พวกสัตว์ประหลาดนั้น คืออะไร ช่วยบอกพวกเราที่เถอะคะ ทุกคนกำลังรอฟังคุณอยู่ ”
< ผมเองก็ไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดนั้นคืออะไร แต่ผม คือ ” Eternal ” เป็น HERO ของทุกคน >
Eternal บินขึ้นไปบนฟ้าหลังพูดเสร็จ ชุดเกราะทำการล่องหนโดนอัตโนมัติแล้วบินกลับบ้าน
