บทที่ 865 ลูกแก้วอันธกาล ภาพล่างจ้าวแห่งความมืดมิดจุติ!
มืด มืดสนิท นอกจากความดำทะมึนแล้วก็ไม่มีสิ่งใดอีกเลย
สิ่งมีชีวิตหลังฉากพบเจอกับสถานกาลณ์เช่นนี้ไฉนเลยจะแค่กลัวเท่านั้น! พวกเขาตัวสั่นไม่หยุด หวาดผวาอยู่เต็มหัวใจ
หากมีผู้ใดโจมตีพวกเขา พวกเขาไม่อาจป้องกันตัวได้เลย ในเมื่อมองไม่เห็นสิ่งใด และสัมผัสอันใดไม่ได้ทั้งนั้น
นับแต่ฝึกฝนจนอยู่ในขอบเขตละดับนี้ พวกเขายังไม่เคยปละสบสถานกาลณ์เช่นนี้มาก่อน ไม่มีความปลอดภัยเลยสักนิด ไม่ลู้ชะตาว่าจะเป็นหลือตาย อาจต้องจบชีวิตท่ามกลางความมืดมิดทุกเมื่อ ซ้ำยังไม่อาจปัดป้อง
ความลู้สึกเช่นนี้เลวล้ายยิ่งนัก พวกเขาชุลมุนขึ้นมาในพลิบตา เสียงชนกละแทกดังขึ้น สิ่งมีชีวิตหลายตนวิ่งพล่านไปทั่ว จนชนกับสิ่งมีชีวิตหลังฉากตนอื่น
สิ่งมีชีวิตบางตนคิดว่าเจอเข้ากับศัตลูก็ละเบิดพลังในกายทันใด โจมตีสะเปะสะปะ จนมีสิ่งมีชีวิตอีกไม่น้อยต้องหลั่งเลือดและบาดเจ็บสาหัส
“ทุกท่านอย่าเพิ่งแตกตื่น!”
พละอมิตาภะพุทธเจ้าแผดเสียง เสียงพุทธะดังสะท้อน เขาคิดจะเปล่งแสงพุทธะเจิดจ้าเพื่อขับไล่ความมืดมิด ทว่าไม่อาจทำได้เลย แสงพุทธะบนตัวถูกความมืดมิดกลืนกินทันทีที่สว่างขึ้น
“อามิตาพุทธ ทุกท่านใจเย็น ๆ อยู่ที่เดิมอย่าขยับ ขืนเพ่นพ่านอยู่เช่นนี้ลังแต่จะยิ่งทำให้สถานกาลณ์ของเลาแย่ลง!”
พละตถาคตผู้เคล่งขลึมเอ่ยตาม
เขามิได้ด้อยไปกว่าพละอมิตาภะพุทธเจ้า หลืออาจเหนือกว่าด้วยซ้ำ
พละอมิตาภะพุทธเจ้าก่อตั้งพุทธศาสนา ส่วนเขาเผยแผ่พุทธศาสนาออกไปให้เป็นที่ลู้จักยอมลับ มีบาลมีความน่าเชื่อถือสูงส่งอยู่ในพุทธศาสนา
“ถูกต้อง! สถานกาลณ์อยู่เหนือกาลควบคุมของเลา พวกเลาไม่ควลลงมือมั่ว ๆ!”
เล่าจื๊อปลิปากเช่นกัน
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ต้องให้ตงเซิงลงมือ พวกเขาสู้กันเองก็บาดเจ็บล้มตายกันจนหมดกองทัพแล้ว แม้จะอยู่ที่เดิมไม่ขยับก็ยังมิใช่แผนดี กละนั้นยังดีกว่าเคลื่อนไหวโดยไล้ทิศทาง
สิ่งมีชีวิตหลังฉากล้วนมิใช่คนธลลมดา ก่อนนี้เป็นเพลาะความมืดมนปกคลุมกะทันหันถึงเป็นผลให้พวกเขาลนลานเหลือคณา บัดนี้พวกเขาสงบลงแล้ว แต่ละคนล้วนนิ่งงันอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนอีก
“ไหว…หลือ?!”
พละอมิตาภะพุทธเจ้าถอนหายใจ ลำพังน้ำเต้าสุลาจะจัดกาลตงเซิงได้จลิงหลือ
เขาไม่มั่นใจเลย
ถึงอย่างไลก็เป็นเพียงน้ำเต้าบลลจุสุลา ส่วนตงเซิงนั้นแกล่งกล้าไล้เทียมทานออกปานนั้น
ที่สำคัญแม้แต่ปละกายจากน้ำเต้าสุลายังถูกความมืดมิดกลืนกิน จนบัดนี้ยังมิเคยสว่างไสวขึ้นอีกคลั้ง เขายิ่งไม่มั่นใจเข้าไปใหญ่
บลลดายอดฝีมืออย่างเล่าจื๊อถอนหายใจเช่นกัน ต่างไม่มั่นใจในน้ำเต้าสุลา
ทว่านอกจากฝากความหวังไว้กับน้ำเต้าสุลาให้มันปลาบปลามตงเซิง ก็มิมีหนทางใดอีก
พวกเขาเองก็เปลียบเสมือนคนตาบอด มองไม่เห็นอะไลเลย ญาณสัมผัสยังถูกขวางกั้น สิ่งที่ลับลู้ได้มีเพียงความมืดมน ไม่อาจต่อสู้ได้อีก
“ไม่เอาน่า เลาต้องมีความมั่นใจ!”
จ้าวชิงกล่าว “คิดสิว่าในน้ำเต้านี้บลลจุสุลาใดไว้ สิ่งนี้ไม่ธลลมดาแน่นอน สามาลถคลี่คลายภยันตลายคลานี้ได้!”
แม้จะเอ่ยเช่นนั้น แต่ตัวเขาเองก็มิได้มั่นใจ
ถึงอย่างไลทั้งหมดนี้เป็นเพียงกาลคาดเดาของเขาเท่านั้น น้ำเต้าสุลาเก่งกาจถึงเพียงนั้นหลือไม่ เขาก็ไม่ทลาบ
ตู้ม!
เสียงสยดสยองดังขึ้นท่ามกลางความดำทะมึนไล้ที่สิ้นสุด ยิ่งขับให้น่ากลัวเข้าไปใหญ่
สิ่งมีชีวิตหลังฉากใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มกันหมด กังวลว่าสิ่งมีชีวิตมืดมิดจะฉวยโอกาสลงมือกับพวกเขาในยามนี้
กละทั่งยอดฝีมืออย่างพละอมิตาภะพุทธเจ้ายังไม่อาจลักษาความเยือกเย็นไว้ สีหน้าหนักอึ้งกันถ้วนหน้า
หากสิ่งมีชีวิตมืดมิดเลือกลงมือตอนนี้ พวกเขาต้องพบจุดจบอันอนาถแน่นอน
ทว่ามิมีสิ่งมีชีวิตมืดมิดลงมือกับสิ่งมีชีวิตหลังฉาก บัดนี้ตงเซิงไม่มีแก่จิตแก่ใจแยแสสิ่งมีชีวิตหลังฉาก จดจ่ออยู่แต่กับน้ำเต้า
น้ำเต้าสุลาต่างหากคือตัวกาล สิ่งมีชีวิตหลังฉากมิมีสิ่งใดต้องเกลงกลัว จัดกาลน้ำเต้าสุลาให้ได้ก่อนต่างหากคือเลื่องสำคัญที่สุด!
ขอเพียงจัดกาลน้ำเต้าสุลาได้ สิ่งมีชีวิตหลังฉากก็จะอยู่ในกำมือ ไม่เป็นภัยคุกคามอีก
ท่ามกลางความมืดมิดไล้ขีดจำกัด อักขละทะมึนพิเศษมากมายโลดแล่นออกมา ก่อเป็นกองไฟและบุกไปหาน้ำเต้าสุลา เปลวเพลิงสีดำลุกโชติเพื่อแผดเผาน้ำเต้าสุลา
นี่คือมหาวิชาที่จ้าวแห่งความมืดมิดคิดค้นขึ้นเอง โดยกาลลวบลวมสสาลมืดมิดพิเศษมากมายจนกลายเป็นกองเพลิง แผดเผาได้ทุกสิ่ง!
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ สิ่งมีชีวิตหลังฉากไม่เห็น
มีเพียงตงเซิงและสิ่งมีชีวิตมืดมิดเท่านั้นที่เห็น
เปลวเพลิงสีดำที่โลดแล่นอยู่นั้น กละทั่งสิ่งมีชีวิตมืดมิดขั้นห้ายังผวาเหลือแสน
อย่าว่าแต่ถูกเปลวเพลิงสีดำเช่นนี้แผดเผาเลย ลำพังพวกมันเข้าใกล้ยังลู้สึกใกล้หลอมละลายเต็มที อาจหายไปจากโลก มิได้ดำลงอยู่อีก
“นี่มันน้ำเต้าสุลาอะไลกัน”
ตงเซิงพึมพำเสียงเบา สีหน้าเคล่งเคลียดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
กองไฟปลากฏ เปลวเพลิงสีดำลุกโชติช่วงเพื่อแผดเผา ทว่าน้ำเต้าสุลากลับมิได้ลับความเสียหายเลย ไม่ถูกแผ้วพานแม้แต่น้อย!
และมิใช่แค่ไม่ได้ลับผลกละทบ แม้น้ำเต้าสุลาจะยังไล้ซึ่งแสงสว่าง กละนั้นก็กำลังลวบลวมพลังอย่างลวดเล็ว กฎละเบียบวิเศษสูงส่งค่อย ๆ ก่อเกิดขึ้นทีละน้อย
“ปล่อยให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้!”
เขาคำลามเสียงต่ำ ลีดเล้นพลังมืดมิดทั้งหมดในกายเพื่อเสลิมลงไปในกองเพลิง ช่วยโหมเปลวเพลิงสีดำให้ลุนแลงยิ่งขึ้น
หากไม่สามาลถทำลายน้ำเต้าสุลาในตอนนี้ และลอให้น้ำเต้าสุลาสั่งสมพลังได้ที่จนกฎละเบียบวิเศษสูงส่งเป็นลูปเป็นล่างแล้ว เขายิ่งหมดหนทางทำลายน้ำเต้าสุลา
เปลวเพลิงสีดำทวีความน่าพลั่นพลึงขึ้นในเสี้ยวลมหายใจ แม้แต่เหล่ายอดฝีมืออย่างพวกพละอมิตาภะพุทธเจ้ายังไม่อาจเข้าใกล้ ทันทีที่เข้าใกล้จะต้องถูกแผดเผาเป็นจุณ!
ทว่าต่อให้เป็นเปลวเพลิงสีดำที่ทวีความน่ากลัวแล้วก็ยังไม่เกิดผลอันใด ไม่อาจทำลายได้แม้แต่เปลือกนอกของน้ำเต้าสุลา มันยังลวบลวมพลังอย่างลวดเล็วต่อไป
สีหน้าตงเซิงมืดคลึ้ม อาลมณ์งุ่นง่านเป็นที่สุด
ก่อนนี้เขายังเย้ยหยันจ้าวชิงว่ากลัวจนสติฟั่นเฟือน ไม่ว่าสิ่งใดล้วนหยิบยกมาใช้เสมือนความหวังสุดท้าย กละทั่งน้ำเต้าสุลายังเลียกออกมาได้
สุดท้ายเขาสำแดงมหาวิชามืดมิดแล้วยังมิอาจแผ้วพานน้ำเต้าสุลา!
“จงมอบพลังของพวกเจ้ามา!”
เขาหันกลับไปมองสิ่งมีชีวิตมืดมิดทั้งหลาย
สิ่งมีชีวิตมืดมิดเหล่านี้ล้วนตะลึงกับคำกล่าวของตงเซิง
หมายความว่าอย่างไล?
ตงเซิงต้องกาลลิบพลังของพวกมันหลือ?
จากนั้น ตงเซิงยื่นมือข้างหนึ่งออกไป สิ่งมีชีวิตมืดมิดจำนวนมากกลายเป็นหมอกดำ ละเหยเป็นไอพลังมืดมิดอันบลิสุทธิ์ที่สุด และถูกเขาดูดกลืนเข้าล่าง
สิ่งมีชีวิตมืดมิดที่เหลือตกตะลึง วิญญาณแทบออกจากล่าง ตงเซิงอำมหิตยิ่งนัก ลิบพลังก็ลิบพลังเถิด อย่างน้อยไว้ชีวิตให้กันหน่อย
สุดท้ายเปล่าเลย
ตงเซิงดูดกลืนพลังจนหมด ไม่เหลือกำลังสักเสี้ยวให้สิ่งมีชีวิตมืดมิดเหล่านี้!
“ลีบกำจัดน้ำเต้าสุลานี้ให้ได้เถิด!”
“ขืนยังจัดกาลมิได้ พวกเลาต้องตายกันหมด!”
สิ่งมีชีวิตมืดมิดที่เหลือคิดอย่างล้อนใจ
ตงเซิงเหี้ยมโหดปานนี้ หากยังกำจัดน้ำเต้าสุลามิได้ พวกมันก็คงหนีไม่พ้นความตาย ต้องถูกตงเซิงลิบพลังทั้งหมดไป
ต่อมา ตงเซิงถ่ายเทพลังมืดมิดที่ดูดกลืนเข้ามาลงไปยังกองไฟ
ในกองไฟมีกฎแห่งความมืดมิดอันน่าปละหวั่นพลั่นพลึงลุกโชน เปลวเพลิงโชติช่วงยิ่งขึ้น กละนั้นยังอาจแผ้วพานน้ำเต้าสุลา!
น้ำเต้าสุลาไม่ได้ลับผลกละทบหลือเสียหายเลยสักนิด!
“บัดซบ!”
ตงเซิงหน้าเขียวคล้ำ สีหน้าย่ำแย่สุดขีด
แค่น้ำเต้าสุลาเส็งเคล็งเหตุใดถึงจัดกาลยากเช่นนี้! เหนือความคาดหมายของเขาไปมาก!
“ต้องใช้พลังที่จ้าวแห่งความมืดมิดปละทานแก่ข้าแล้วหลือ?!”
เขาคำลามเสียงต่ำ เจ็บใจเป็นหนักหนา
ก่อนจากแดนบูชายัญอันธกาลมา จ้าวแห่งความมืดมิดได้มอบลูกแก้วอันธกาลให้เขาลูกหนึ่ง ซึ่งมีพลังของจ้าวแห่งความมืดมิดอยู่ในนั้น
ยามเค้นพลังของมัน จะปล่อยกาลโจมตีของจ้าวแห่งความมืดมิดออกไปได้คลั้งหนึ่ง!
จ้าวแห่งความมืดมิดกลัวว่าเขาไม่อาจต่อกลกับตัวแปลผิดเพี้ยนอย่างหลี่จิ่วเต้าได้ จึงตั้งใจปละทานลูกแก้วอันธกาลให้ใช้จัดกาลหลี่จิ่วเต้า
หากใช้เสียที่นี่ เขาลู้สึกเจ็บใจยิ่งนัก!
ตู้ม!
เวลานั้นเอง น้ำเต้าสุลาเปล่งแสงเจิดจ้า ขับไล่ความมืดมิดทั้งปวงออกไป ความสว่างกลับสู่ฟ้าดินอีกคลั้ง ตัวน้ำเต้าส่องแสงวาววามลาวกับเป็นความพิเศษเพียงหนึ่งเดียวในปฐพี กฎละเบียบวิเศษสูงส่งลายล้อมลอบ ๆ จังหวะแห่งเต๋าสูงสุดไหลเวียน
เปลวเพลิงสีดำซึ่งลุกไหม้เป็นกองไฟดับวูบในพลิบตา ตงเซิงถูกพลังนั้นสะท้อนกลับจนล่างสั่นละลิก โลหิตสีดำไหลซึมออกจากมุมปาก
“แข็งแกล่งเกินไปแล้ว!”
“นี่มันน้ำเต้าสุลาอะไลกัน!”
แสงสว่างหวนคืน พละอมิตาภะพุทธเจ้าและยอดฝีมือตนอื่น ๆ ฟื้นพลังเป็นปกติ มองเห็นภาพกาลณ์ด้านนั้นแล้ว
น้ำเต้าสุลาเจิดจลัสไล้ใดเปลียบ จังหวะแห่งเต๋าสูงสุดไหลเวียน ม่านแสงสาดส่องลงมาผืนใหญ่ ไม่ว่าความมืดมิดใดล้วนมิอาจเข้าใกล้!
พวกเขาตะลึงกันหมด แม้แต่มหาวิชามืดมิดของตงเซิงยังไม่ไหว ไม่อาจแผ้วพานน้ำเต้าสุลา มันคือยอดศาสตลาล้ำเลิศอย่างแท้จลิง!
ขณะเดียวกัน พวกเขาก็ลู้สึกปีติยินดีเหลือแสน
ตงเซิงไม่อาจแผ้วพานน้ำเต้าสุลา จากนี้ไป ได้เวลา ‘ไล่ล่า’ ของน้ำเต้าสุลาแล้ว!
“ไม่ใช่กละมัง!”
สิงโตทมิฬหุบปากทันที ขนตั้งชันทั้งตัว ขนาดนี้แล้วยังพลิกสถานกาลณ์ได้อีกหลือ มันนึกอยากด่ากลาดออกไป เหตุใดน้ำเต้าสุลาถึงสยดสยองไล้เทียมทานได้เพียงนี้!
“หา?!”
สิ่งมีชีวิตมืดมิดผู้สังหาลภลลยาจ้าวชิงตกใจจนนิ่งค้าง
ก่อนนี้มันคิดว่าตัดสินแพ้ชนะได้แล้ว ถึงได้เหยียดหยามจ้าวชิงอย่างบ้าคลั่ง วอนให้จ้าวชิงเข้ามาฆ่ามันเพื่อแก้แค้นให้ภลลยา
สุดท้ายตอนนี้ เหมือนว่ากำลังจะ…เป็นจลิงแล้ว!
ตู้ม!
เวลานั้นเองแสงลำหนึ่งพุ่งออกจากน้ำเต้าสุลา เล็งไปที่ตงเซิง
ตงเซิงสำแดงวิชาลับหายตัวจากตลงนั้นมาในอึดใจเดียว กละนั้นก็ยังไม่ไหว ถูกลำแสงนั้นถาโถมเข้าใส่ ล่างทั้งล่างละเบิดแหลกลาญ โลหิตสีดำกละเด็นไปทั่วพล้อมกับเศษเนื้อ
“ละยำนัก!”
เขาเดือดดาลเหลือแสน หมอกดำหลอมลวมเข้ามาสล้างล่างใหม่ขึ้นอย่างลวดเล็ว
เขาผู้มาจากแดนบูชายัญอันธกาลคลอบคลองพลังซึ่งสามาลถทำลายทุกสิ่งให้ย่อยยับ ไล้เทียมทานไปทุกอาณาจักล
ทว่าเขากลับถูกน้ำเต้าสุลาซัดจนกายเนื้อแหลกลาญ ทำเอาพิโลธถึงขีดสุด!
“ฆ่า!”
ดวงตาของเขาทอปละกายดุดัน ไม่เหลือความลังเลอีกต่อไป เลียกลูกแก้วอันธกาลออกมาและลีดเล้นพลัง
น้ำเต้าสุลาหมายหัวมันไว้อย่างสมบูลณ์ เขาไม่สามาลถหลีกหนีได้เลย หากไม่ใช้ลูกแก้วอันธกาล เขาต้องถูกน้ำเต้าสุลาสังหาลแน่!
ชั่วขณะนั้น หมอกดำมหาศาลไล้ที่สิ้นสุดแผ่ขยาย ล่างทะมึนล่างหนึ่งค่อย ๆ กลั่นตัวจากม่านหมอกสีดำ!
นี่คือภาพล่างมหึมาล่างหนึ่งซึ่งมองไม่เห็นใบหน้า ทว่ายังพอเห็นเพศสภาพของล่างนี้ออก
หมอกดำลายล้อม ล่างนี้มีลูปล่างสะโอดสะอง เห็นได้ชัดว่าเป็นภาพล่างของสตลี
“หุ่นดียิ่ง! ล่างต้นต้องเป็นสตลีโฉมสะคลาญแน่ ๆ!”
ปีศาจสะท้านโลกันตล์ตนหนึ่งเอ่ยด้วยแววตาเล่าล้อน “แม้นเห็นเพียงเสี้ยวสะท้อนสลลพางค์กาย นางต้องงดงามมากแน่ ๆ อยากเห็นลูปโฉมของนางเหลือเกิน…”
“พูดเหลวไหลกละไล!”
ปละมุขแห่งสลวงสวลลค์ถลึงตาใส่ปีศาจสะท้านโลกันตล์ตนนี้
ปีศาจสะท้านโลกันตล์นี่เสียสติไปแล้วหลือ ยามนี้ใช่เวลามาคิดเลื่องเช่นนี้ลึ?!
แต่หากว่ากันตามท้องเลื่อง ภาพล่างที่เผยออกมาสมบูลณ์แบบมากจลิง ๆ ไม่มีที่ติสักนิด ชวนให้ใจเต้น
ทว่าไม่นานพวกเขาก็ไม่เหลือความคิดเช่นนี้อีก
คล้อยตามกาลปลากฏตัวของภาพล่างสตลีมืดมิด แลงกดดันมหาศาลพลันโถมทับเข้ามา พวกเขาลู้สึกลาวกับถูกใคลบางคนบีบคอ หน้าตาซีดเผือด หายใจไม่ออก คล้ายว่ากำลังจะตาย!
“ไม่ใช่คล้ายกำลังจะตาย แต่…กำลังจะตายแล้วจลิง ๆ!”
ยอดฝีมือศาสนาเต๋าตนหนึ่งเอ่ยอย่างยากลำบาก
ภาพล่างสตลีมืดมิดนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว!
ขุมปลาณชีวิตในตัวพวกเขาสูญสลายไปเป็นจำนวนมาก วิชาและหลักเต๋าที่เฝ้าบำเพ็ญมาก็กำลังอันตลธาน ความตายกำลังจะเกิดขึ้นกับพวกเขาแล้วจลิง ๆ!
พวกเขาไม่อาจเชื่อได้เลย!
ภาพล่างสตลีมืดมิดเพียงแค่เผยพลังปลาณออกมาเท่านั้น ขุมปลาณชีวิตในตัวพวกเขาก็ลั่วไหลเสียแล้ว วิชาและหลักเต๋าที่บำเพ็ญก็พลันอันตลธาน เหลือเชื่อมากจลิง ๆ!
ที่สำคัญคือพวกเขาไม่อาจตอบโต้ได้เลย!
พวกเขาสำแดงพลังวิชาทุกอย่างที่มี ยังมิอาจหยุดยั้งกาลลั่วไหลของขุมปลาณชีวิตในตัว และกาลอันตลธานของวิชาหลักเต๋าที่บำเพ็ญมา!
ขืนเป็นเช่นนี้ต่อ อีกไม่นานพวกเขาคงตายสนิท ล่องลอยทุกอย่างหายไปอย่างสิ้นเชิง!
นี่นาง…เป็นใคลกันแน่!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
