เกิดอะไรขื้นฉันทำอะไรผิดไปงั้นหลอ จริงสิ กฏต่างโลก ข้อหนึ่ง ห้านทำตัวเด่นจนเกิดปัญหา นี้ฉันทำอะไรลงไป ชิวิตในต่างโลกของฉันแบบเงียบๆ ของฉันใด้หายไปแน่ ฉันเอามือกุ้มหัวแล้ววิ่งไปมา
แต่เดียวก่อน… ท่าฉันทำให้เธอจำเรื่องในคลั้งนี้ไม่ใด้ล่ะก็ ฉันหยิบหนังสือขื้นมาแล้วเปิดไปหน้าหนึ่งของหนังสือ ก่อนอื่นก็ต้องทำให้ เรนะ สลบชะก่อน
“สกิล : hypnosis (สะกดจิต)”
ฉันมองพูดชื่อของสกิลพร้อมมองไปที่ เรนะ แสงในตาของเธอดับลงไปเธอพร้อมที่จะทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง
“คำสั่ง นอนลง แล้วลืมเรื่องในคลั้งนี้!”
ฉันพูดคำสั่ง เรนะ ค่อยๆ ล้มตัวลงนอน และแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับ เรย์ ที่สลบอยู่กันสองต่อสอง ฉันเดินเข้าไปไกล้ๆ เพื่อที่จะร่างสกิลใส่แต่สกิลมันไม่ทำงาน
ทะ ทำไมถึงใช้ไม่ใด้มันเกิดอะไรขื้น ฉันก็ทำตามทุกอย่างที่บอกแล้วนิหรือมันมีเงื่อนไขในการใช้งานที่ยังไม่รู้อีก ฉันเปิดหนังสือเพื่อหาสกิลที่ทำให้เธอลืมเรื่องในคลั้งนี้ให้ใด้
“งะ งัม อื่ม… เอะ ที่นี้คือ..”
เธอมองไปรอบๆก็เห็น เรนะ ที่กำลังหลับปุยอยู่ เธอเลยวิ่งไปหา เรนะ โดยที่ไม่สนใจฉันที่กำลังถือหนังสือของเธออยู่
“เรนะ ตื่นสินี้มัน! เกิดอะไรขื้น! มีโจรเข้ามางั้นหลอ!”
แย่แล้ว เธอตื่นขื้นมาทำยังไงดี แกล้งสลบตอนนัี้ยังทันไหม คิดใด้ดังนั้นฉันเลยแกล้งสลบทันที
“ใครก็ใด้ช่วยที”
ทันใดนั้น ทหารใส่ชุดเต็ม ยส ก็วิ่่งเข้ามาในที่เกิดเหตุ เรย์ เธอคือว่ามันเป็นฝีมือของพวกโจร
“จะ โจร มีโจรบุกเข้ามา!”
ทั้งหมดมันเกิดขื้นเร็วมากทหารสามสิบกว่านายบุกเข้ามาในห้องสมุดที่ฉันอยู่พร้อมกับหาพวกโจร พ่อของฉันรีบตรงมายังห้องสมุดพร้อมกับอุ่มฉันออกไปจากที่เกิดเหตุ ทุกคนไม่รู้เลยว่าทั้งหมดเป็นฝีมือฉันก็ตาม
พ่อพา ฉันกับเรนะ ที่กำลังนอนอยู่มาหา มหาจอมเวทเพื่อที่จะหาสาเหตุ ที่พวกฉันสลบไป
“อื่มมมม…”
“เป็นยังไงมั้งท่าน มหาจอมเวท”
พ่อของฉันถามจอมเวทที่กำลังตรวจสอบสาเหตุที่ทำให้พวกเราสลบถึงจะบอกว่าพวกเราแต่ตรวจสอบแค่ เรนะ
“สิ่งนี้เกิดมาจากเวทมนต์ ขั้น จักรพรรดิ hypnosis เป็นเวทมนต์ต้องห้ามที่สูญหายไปเมื่อ 3000 ปีก่อนครั้งหนึ่ง จอมมาร เดียโบล เคยใช้ทำให้ประเทศตกอยู่ในใต้คำสั่งของเขา”
จอมมาร เดียโบล เหมือนกับเคยเห็นชื่อนี้ที่นะ จริงสิ! หนังสือที่อยู่ในห้องสมุด ท่าจำไม่ผิด จอมมารเดียโบล เคยทำให้โลกเกือบที่จะล่มสลายทำให้ทุกประเทศร่วมมือกันเรียกผู้กล้าออกมาแต่แล้ว ผู้กล้าจัดการจอมมารไม่สําเร็จเลยผนึกเอาไว้แทน
“หรือว่าทั้งหมดนี้จะเป็น ลัทธิ เดียโบล” พ่อฉันกัดเล็บแล้วคิดว่าจะทำยังไงต่อกับเรื่องนี้ดี
หลังจากเกิดเหตุทุกคนเรียกว่าเหตุการนั้นว่า เดียโบล บ้านของฉันก็ถูกยกระดับความปลอดภัยพ่อที่รักถูกมากเกินไปใด้ส่งทหารเดินทางไปกับฉันด้วยตลอด ไม่ว่าจะเป็นห้องสมุด สนามหญ้า ตอนที่พยามวิ่งหนี เรนะ ก็ถูกจับตามองตลอดเวลา หน้าลำคาญวุ้ย หรือเราจะเลือกตัวเลือกผิดไปกันนะ
“เรนะ ตรงนี้เธอเขียนผิดอีกแล้ว”
เรย์ ตอนนี้กำลังสอน เรนะ อย่างปกติดูเหมือนว่าพวกจะลืมไปแล้วว่าวั้นนั้นมันเกิดอะไรขื้น
จนเวลาผ่านไป 8 เดือน ร่างกายฉันเริ่มโตขื้น จนตอนนี้ฉันวิ่งหนีหรือหลบจากสายตา เรนะ อย่างไม่มีปัญหา ทหารของพ่อก็เปลี่ยนมาเป็น เมด แทนด้วยคำแนะนำจากท่านแม่ของฉันเอง เธอมีชื่อว่า มาเรีย อายุพอๆ กับ เรนะ เธอติดตามฉันไปทุกที่เหมือนกับทหารคนก่อนไม่มีผิด
ตอนนี้ฉันกำลังแอบออกมาจากบ้านในตอนกลางคืน เพื่อที่จะหาส่วนผสมในการทำยาในสมุด ฉันค่อยๆ ย่องออกจากห้องอย่างช้าๆ เพื่อที่จะไม่ใด้เกิดเสียงดัง…
“งื้ม… ท่าน ซากุระจะออกไปไหนหรอคะ?” มาเรีย เธอตื่นมาพร้อมกับอาการ งัวเงีย
บ้าน่า… จำใด้เลยว่า มาเรีย หลับแบบไม่รู้สืกตัวเลยไม่ใช่หลอรึว่า มาเรีย จะใช้เวทมนต์ติดตาม แบบนี้ต้องใช้สกิลที่แอบเก็บไว้มานาน “สกิล การแถ ขั้นสุดยอด”
“ปะ… ไปเข้าห้องน้ำหน่อย เพราะงั้นไม่ต้องตามมาก็ใด้”
“ไม่ใด้คะ นี้เป็นหน้าที่ของดิฉัน ต้องตามไปแม้ว่าจะเป็นแค่ห้องน้ำก็ตาม”
ชิ! สกิล การแถ ไม่ใด้ผลกับ มาเรีย ขนานท่านพ่อโดนสกิลนี้เข้าไปยังเชื่อฉันแบบไม่แอ๊ะใจอะไรเลย.. เอายังไงดีมีหวังไม่ใด้ไปไหนแน่ จำเป็นต้องทำแบบนี้แล้วละมั้ง…. ถึงมันจะเสี่ยงไปหน่อยก็เถอะ!
“บอกความจริงก็ใด้ ฉันจะออกไปข้างนอก”
“ข้างนอก!”
ฉันรีบเอามือมาปิดปาก มาเรีย ก่อนที่เธอจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“อย่าเสียงดังสิ! ไม่งั้นทหารคนอื่นรู้จนไปเรียกท่านพ่อมาฉันยังไม่อยากถูกทหารตามติดเหมือนกับเห็ดอีกแล้วเพราะงั้น ห้าม เสียง ดัง และแน่นอนฉันออกไปพร้อมกับเธอ”
เธอ ผงกหัว แล้วตามฉันมาอย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าเธอจะการเป็นสมรู้ร่วมคิดกับฉันไปชะแล้ว เรามาพูดถืง แผนผังตัวบ้านที่ฉันอาศัยอยู่ก่อน
ใช้แล้วพวกเราต้องลงไปชั้นหนึ่งเพื่อที่จะออกไปข้างนอกโดนผ่านห้องของ เรนะ ฉันเดินไปหน้าห้อง เรนะ ก่อนที่จะเปิดประตูห้องเธอว่าหลับไหม…
“ครอกก ฟี้”
“……”
หลับลึกแน่นอนแบบนี้…. ดัดปัญหาเรื่อง เรนะ ไปที่เหลือก็คือ ห้องท่านแม่กับท่านพ่อ ฉันเดินอย่างเบาๆ จนมาถึงหน้าห้องแต่ว่าสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขื้น
“อ้าาา~ คุณคะ รุนแรงเกินไปแล้ว~”
เสียงนั้นมันดังมาถึงข้างนอก ถึงจะไม่บอกก็คงรู้ว่าเกิดอะไรขื้นข้างใน ฉันพุ่งตรงไปยังบันใดชั้นหนึ่งอย่างไวก่อนที่จะใด้ยินอะไรไปมากกว่านี้
ฉันแอบออกมาทางประตูหลังบ้านเพราะประตูหน้ามีทหารของท่านผมประจำการอยู่ฉันกับ มาเรีย ออกไปยังสนามหญ้า
“เรากำลังจะไปไหนกัน? ไม่ใช้สนามหญ้างั้นหรอ?”
มาเรีย เธอถามว่าพวกเราจะไปที่ไหนกันเพราะว่าทางที่ฉันกำลังจะไปคือทางป่า
“เก็บไว้เป็นความรับนะ เราจะไปทดสอบเวทมนต์กัน”
“วะ เวทมนต์!”
เธอมองฉันด้วยสายตาที่ตื่นเต้นเหมือนกับเธอไม่เคยเห็นสิ่งที่เรียกว่าเวทมนต์มาก่อน
“อื่ม.. เพราะงั้นตามมาอย่างเงียบๆล่ะ”
เราเดินทางมาชักพักจนมาเจอตัวอะไรบางอย่าง ตัวสีเขียว ใช้แล้วมันคือก็อบลิน
“กะ ก็อบลิน! เรารีบหนีกันเถอะก่อนที่มันจะรู้ตัว!”
มาเรีย เธอก็อบลินถึงพูดเสียงหลง ตัวสั่นมือจับแขนฉันแน่น กลับตอนนั้นยังไงก็ไม่เอาฉันยังไม่ใด้ลองเวทมนต์อะไรเลยไม่อยากกลับไปมือเปล่าชะด้วยสิ
งั้นก่อนจะกลับ ขอลองเวทอะไรบางอย่างก่อนละกัน ฉันบอกให้ มาเรีย ถอยห่างจากฉันไปนิดนึงแต่เธอไม่ขยับพร้อมกับจับแขนฉันแน่นกว่าเดิม งั้นไม่เป็นอะไร มาลุยกัน
“สกิล คลื่นไมโครเวฟ”
ทันทีที่ฉันพูดชื่อสกิลคลื่นสีส้มใด้พุ่งไปหาก็อบลินร่างกายของมันเริ่มพองตัวจนระเบิดจากข้างใน… โอ้! นี้มันสุดยอดสุดๆ! ร่างกายของ ก็อบลิน ระเบิดเป็นชิ้นเนิ้อเล็กๆเต็มไปหมดเลย ตอนใช้ในเกมยังไม่ค่อยเห็นรายละเอียดอะไรมาก แต่นี้มันคือชีวิตจริง รายละเอียดมันต่างจากกันเยอะ
“กลับกันเถอะ มาเรีย”
ผู้เขียน ค้างอะดิ…
