วันรุ่งขึ้นฉันถูกเรียกตัวไปเพื่อพบกับท่านพ่อ รึว่าตอนเมื่อกลางคือความจะแตกแล้ว! หรือว่า เหตุการเดียโบลเรื่องจะแดงขื้นมา ไม่นะ! ฉันยังไม่อยากถูกเข้าใจผิดว่าเป็น ลัทธิ เดียโบล ฉันเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องรอให้ท่านพ่อเรียกตัวเข้าไปข้างใน…
มาเรีย เธอเดินตามฉันออกมาด้วยเพราะเป็ยห่วง เธอคงคิดว่าเธอทำหน้าที่ใด้ไม่ดีพอ เธอเลยพยามจะรับโทษแทนฉัน
“ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉัน ท่าฉันห้ามท่าน ซากุระ ใด้ล่ะก็” เธอล้มตัวลงพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ไม่ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉันเอง… โทษของเธอทั้งหมดฉันจะรับมันเอง”
อุคิ้ว~ อยากพูดคนนี้มานานแล้ว แต่ไม่ใด้มีโอกาศใด้พูดชักที เอาล่ะ ทำในสิ่งที่ต้องการทำหมดแล้วตอนนี้มีเหลือแต่การรับโทษอย่างเดียวแล้วสิน่ะ ลาก่อนชีวิตต่างโลกของฉัน
ฉันเปิดประตูออกอย่างสง่าผ่าเผย ข้างหน้ามีท่านพ่อที่กำลังนั่งทำหน้าอมทุกข์ แรงกดดันเต็มไปทั่วทั้งห้อง จนฉันแทบที่จะวิ่งหนีไปสุดขอบโลก รอบนี้มีหวังตายแน่นอน
“อะ..เอ่อ ทะ..ท่านพ่อมีเรื่องอะไรหลอคะ?” กลืนน้ำลาย
“กืก..ก!!”
ท่านพ่อลุกขื้นมาจากเก้าอี้ทำให้ฉันสะดุ้งหัวใจแทบไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“เมื่อวาน!”
หัวใจของฉันเต้น แรงขื้น แรงขืิ้น จนหัวใจแทบกระเด็นออกจาก อก ฉันก้มหน้าหลับตาเพราะไม่อยากรับความจริง
“เมื่อวาน พ่อลืมไปว่าวันเกิดลูก พ่อขอโทษ! พ่อคงเป็นพ่อที่แย่ เพราะงั้นวันนี้จะจัดงานวันเกิดย้อนหลังเอาให้ยิ่งใหญ่ยิ่งใหญ่อลังการไปเลย!”
“เอ๋?”
“ก่อนอื่นต้องส่งบัตรเชิญให้พวก ดยุก ขุนนาง ยส สูงๆ อะจริงสิ! ส่งบัตรเชิญให้ แกนดาฟ ด้วยดีกว่า ห้ะ! หะ! ฮ้าาา!”
โล่งอก นึกว่าจะเรื่องอะไรแดงขื้นชะอีกแต่ไม่มีก็ดีแล้ว ฉันเดินออกจากห้องเพราะรับความติ๊งต๊องของพ่อคนนี้ไม่ไหว หน้าห้องมีมาเรีย ที่กำลังยืนรอฉันอยู่
“เป็นยังไงมั้งหลอค่ะ?”
ฉันชูสองนิ้วเพื่อให้เธอใจเย็นลงแต่นั้นเป็นความคิดที่ผิดเธอพุ่งตัวเข้ามากอดฉันแน่น
“ท่าน ซากุระ ปลอดภัยสินะคะ!”
“เดียวสิ มาเรียอย่าเข้ามากอดตามใจชอบกับแบบนี้มันอืดอัดนะ!”
ฉันพยามดิ้นยังไงก็ไม่หลุดจากการกอดของเธอ ก็แน่ละเธอ อายุห่างกว่าฉันตั้ง 3 ปี
“พอใด้ยัง ฉันยังเหลือหนังสือที่ต้องอ่านอีกเยอะนะ”
“ขออีกห้านาที”
ฉันยืนเป็นรูปปั้นให้ มาเรีย กอดอยู่แบบนั้นไปถืงห้านาที…
ฉันอ่านหนังสือฆ่าเวลาในห้องสมุดไปถึงตอนเย็นพ่อไม่เคยพูดโกหกเล่นจัดงานวันเกิดย้อนหลัง เอาชะจากสนามหญ้าหลังบ้านกลายเป็นงานวันเกิดสุดยิ่งใหญ่ สมกับเป็นพ่อติ๊งต๊อง
มีคนที่ฉันไม่รู้จัดมากหน้าหลายตาอยู่เต็มไปหมดฉันไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนก่อนดีเดินไม่ระวังหลงทางใด้เลยนะเนี้ย..
มาเรีย เธอมองมาทางฉันแล้วยื่นมือออกมาเหมือนกับเธอจะรู้ว่าเดินเข้างานวันเกิดหลงแน่นอน ฉันจับมือของเธอแก้มของเธอแดงไปถึงหูไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเมื่อเช้ารึเปล่าแต่ช่างมันตอนนี้เข้างานวันเกิดของตัวเองก่อนดีกว่า
“โอ้! นั่น ซากุระ ทางนี้ ทางนี้!”
ฉันเจอ เรนะ ที่กำลังกวักมือเรียกฉันอยู่ ข้างหน้าของเธอเด็กผู้หญิงที่อายุที่ไม่ต่างอะไรจากฉันแอบอยู่
“เอาล่ะ ตอนนี้ ซากุระ มาทางนี้แล้วแนะนำตัวสิ”
เรนะ ยกเด็กผู้หญิงที่หลบอยู่ข้างหลังเธอมาไว้ข้างหน้าเธอแล้วให้เธอแนะนำตัว
“สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังค่ะ ท่าน ซากุระ ชื่ออายูมิค่ะ”
เธอเสียงเบามากๆ จนฉันต้องเดินเข้าไปไกล้เธอแต่ยิ่งฉันเข้าไกล้เธอก็วิ่งหนีไปหลบอยู่ข้างหลัง เรนะ
“ยินดีที่ใด้รู้จัก อายูมิ ถึงเธอจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ ว่าฉันชื่อ ซากุระ ส่วนคนที่สวมชุดเมดคนนี้ชื่อ มาเรีย”
“ยินดีที่ใด้รู้จักค่ะ ท่านอายูมิ ดิฉันเป็นเมดประจำตัวของ ท่านซากุระ ค่ะ”
เธอจีบกระโปรงแล้วโคลงโค้งคํานับอย่างสวยงาม ฉันคงต้องเรียนการแนะนำตัวเองแบบ มาเรีย แล้วสิ
ว่าแต่ไม่เห็น เรย์เลยเธอหายไปไหนกันนะไม่เห็นในงานวันเกิดเลยแต่คงมีเหตุผลของเธอ
“อา อา ใด้ยินกันไหมครับ”
พ่อของฉันขื้นไปข้างบนเวที เขาใช้เวทมนต์ทำให้เสียงของเขากระจายไปถึงทุกคนที่มาวันเกิด
“ก่อนอื่นเลย ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่ามาในวันนี้”
พ่อกล่าวเปิดงานไปตามบทที่เขาเอามาด้วยไปเรื่อยๆ จนมาถึง…
“ขอแนะนำให้รู้จัก เจ้าของงานวันเกิดแล้วเป็นลูกคนที่สองของผม ซากุระ”
เอ๋! ฉันหลอฉันจะต้องขื้นไปข้างบนเวที ต้องทักทายต่อหน้าคนที่มาวันเกิด
“มานี้สิ ซากุระ”
พ่อฉันมองมาทางฉันแล้วเรียกให้ขื้นไปข้างบน ฉันก้าวขาเดินขื้นเวทีอย่างช้าๆ ฉันมองกลับไปที่ มาเรียเธอกำลังให้กำลังใจฉันอยู๋
“ยินดีที่ใด้รู้จักฉันชื่อ ฮิ~”
(อ้าาา เผลอกันลิ้นตัวเอาตอนนี้ชะใด้)
“กัดลิ้นตัวเองล่ะ” คนที่มาวันเกิดพูดพร้อมกัน
“ยินดีที่ใด้รู้จักฉันชื่อ ซากุระ ขอบคุณทุกท่านที่มาวันเกิดย้อนหลังค่ะ”
ฉันรีบลงจากเวทีลงอย่างไวเพราะตอนนี้อายจนแทบจะเอาหน้ามุดดินหนีอยู่แล้ว ฉันให้สัญญากับตัวเองไม่ว่าจะเกิดอะไรขื้นจะไปไม่ขื้นเวทีอีกเด็ดขาด
