กาลครั้งหนึ่ง เด็กคนหนึ่งเขาลืมตาตื่นขื้นมาห้องแห่งหนึ่ง เธอสามารถพูด สามารถเข้าใจใด้ รู้ชื่อของตัวเองแต่กลับจำอะไรไม่ใด้เลยราวกลับเป็นแค่หุ่นกระบอกไม้ที่มีชีวิตแค่นั้น ร่างกายอ่อนแอ ไม่สามารถขยับตัวใด้ด้วยซ้ำ เธอทำใด้เพียงนอนรอความตาย แต่แม้เวลาจะผ่านไปยาวนานเธอกลับไม่ตาย เธอไม่สามารถตายใด้แม้ว่าร่างกายมันจะค่อยๆหดลงจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกที่ดูยังไงก็ไม่ต่างจากซากศพมีชีวิต ทุกวันคือเธอร้องไห้เพราะตวามทรมาน ความเจ็บปวดที่ทำยังไงก็มีหาย เธอพยามที่จะตะเกียกตะกายเพื่อออกจากห้องแต่โซ่ตรวนรั้งเธอเอาไว้ทำให้เธอออกไปไหนไม่ใด้ เธอรู้สึกว่างเปล่าโดดเดี่ยว..ไม่มีใครเหมือนกับมีตัวเองเพียงคนเดียวบนโลกใบนี้… จนกระทั้ง..มีเด็กสาวคนหนึ่งมาพังประตูเข้ามา.. เธอตกใจเพราะเป็นครั้งแรกที่ใด้เห็นคนบนโดนในนี้ตั้งแต่ที่เธอตื่นขื้นมาก็ถูกขังในห้องนี้แล้วฉันพยามที่จะขยับไปหาเธอแต่ร่างกายมันไม่ขยับทำใด้แค่เพียงมองดู..
“ศพงั้นหลอ? ชั่งหัวมันตอนนี้ต้องรีบหา ฮาร์ดคอร์ มีหวังใด้กายเป็นส่วนหนึ่งของดันเจี้ยนแน่!”
อย่านะ ไม่นะเธอจะไปแล้วอย่าปล่อยใด้ฉันอยู่ที่นี่ ช่วยฉันด้วยเอาฉันออกไปจากตรงนี้ทีไม่อยากที่จะอยู่เพื่ยงคนเดียวอีกแล้ว..เธอร้องไห้เสียงสุดท้ายที่เธอพูดคือคำว่าช่วยด้วยไป…แต่เหมือนกับพระเจ้ายังมีเมตตา เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เธอ ใช้เวทมนต์แบบไม่ต้องมีคำร่าย แสงอุ่นๆค่อยสาดมาบนตัวของเธอความเจ็บปวดเรื่มที่จะบรรเทา.. แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นหลังจากทำให้ร่างกายของเธอกลับมาสมบูรณ์เธอก็ล้มลง…เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เธอมีความทรงจำถึงวิธีที่จะฟื้นฟู่พลังอยู่ถึงเธอจะไม่รู้ว่าเรียนมาจากไหนแต่เหมือนกับว่าเธอทำให้ตั้งนานแล้ว… เธอกลืนน้ำลายเพราะวิธีที่เธอกำลังจะใช้มันจะแปลกประหลาดไปชักหน่อย เธอไม่อยากเห็นคนที่ช่วยชีวิตต้องมาตายต่อหน้าของเธอ เธอเลยจำเป็นต้องทำมัน… เธอจูบบนใบหน้าของเด็กสาวแล้วถอดเสื้อผ้าทิ้ง..ลูบบนตัวเธอต่างๆนาๆ สัญลักษณ์บนหน้าท้องของเธอเริ่มที่จะปรากฏขื้น ร่างกายเธอร้อนเหมือนกับถูกไฟฟ้าซ็อดตลอดเวลา แต่เธอจำเป็นต้องทำต่อไป ผ่านไปชักพักเด็กผู้หญิงคนนั้นเธอก็ลืมตาตื่นขื้นมา.. แต่เธอต้องทำจนจบไม่งั้นที่ทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่า จนเธอทำมันจนเสร็จตอนนี้พลังของเด็กสาวคนนั้นคงฟื้นฟูเต็มแล้้ว เธอแนะนำชื่อของตัวเองให้เด็กผู้หญิงรู้จัก ถึงแม้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะหันหน้าหนีก็ตามคงเป็นเพราะวิธีการที่เธอใช้มันแปลกประหลาดไปหน่อย เธอเข้ามาใกล้เธอสาวขื้นเรื่อยๆ แต่เด็กสาวถอยหนีแล้ววิ่งออกจากห้องไป…
………………………….
“เดียวสิอย่าไป อย่าปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวไม่อยากที่อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว”
เธอตะโกนเรียกแต่เด็กสาวคนนั้นไม่แม้แต่หันมามองเธอ “อีกแล้ว อีกแล้ว ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วทำไมถึงเกิดขื้นกับฉันด้วย” เธอล้มตัวลงเหมือนโลกใบนี้มันใด้ทิ้งเธอไปอีกแล้ว เธอสิ้นหวังแล้วร้องไห้ออกมา เธฮเหมือนกับถูกปีศาจร้ายดึงตัวเธอไว้ไม่ใด้เธอออกจากที่แห่งนี้ ปีศาจเริ่มที่จะกัดกินหัวใจของเธอ เจ็บ เจ็บปวดเหลือเกิน ดวงตาเธอเริ่มที่จะเป็นสีแดง ข้างหลังของเธอเริ่มที่จะมีบางอย่างงอกขื้นมา…
ปีศาจ ยกมืดขื้นพลังเวทที่อยู่รอบๆ เธอถูกดูดไปรวมกับจุดเดียว ขณะเดียวกันในปากของปีศาจพึมพำไม่ยอมหยุดดวงตาทั้งสองข้างน้ำตาเริ่มไหลออกมา แม้ว่ามันจะไหลออกมาแล้วถูกดูดไปพร้อมกับพลังเวทที่อยู่โดยรอบ… ทำไม ทำไม ต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับฉันด้วย ความทรงจำในอดีตของเธอเรื่มไหลเข้ามาในหัวไม่หยุด ตั้งแต่เกิดมาเธอถูกรังเกลียดไม่แม้แต่พ่อแม้แท้ๆของเธอ ทุกคนหลีกหนีเธอเพียงเพราะเธอเป็นปีศาจทุกคนเลยกลัวเธอแล้วจับเธอขังในที่แห่งนี้…. ความเจ็บปวดความเสียใจของเธอมันกัดกินหัวใจของเธอจนแทบบ้า…
“ทำไมฉันต้องเสี่ยงชีวิตช่วยคนที่ไม่รู้จัดด้วยเนี้ย!”
เพราะเธอเป็นคนช่วยฟื้นฟู ให้? ไม่หลอกฉันคงแค่ไม่อยากใครเห็นใครตาย ซากุระเธอรีบวิ่งกลับไปถึงห้องเพื่อที่จะพา มาเกียน่า ออกมาข้างนอกพร้อมกัน หลังจากเธอไปถึงที่ห้อง แต่ก็พบกับปีศาจตัวหนึ่งที่กำลังยืนรออยู่ ทันใด้นั้นเสียงแจ้งเตือนมันดังขื้นมาข้างในหัวอีกครั้ง…
“เควส สังหาร อดีดราชินีแวมไพร์”
เอ๊ะ? ราชินีแวมไพร์ทำไมถึงมาอยู่แถวนี้ใด้รึว่าเธอกินเธอคนนั้นแล้ว! ฉันมาช่วยไม่ทัน…ฉันจ้องมาไปที่ปีศาจตัวนั้นเธอมีโซ่ตรวนอยู่ที่ขาของเธออยู่ฉันรู้ทันทีว่าเป็นเธอแน่ๆ ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้มันอาจจะเป็นเพราะฉัน ทำไมฉันถึงช่วยใครเอาไว้ไม่ใด้ชักคนตั้งแต่โลกเก่าตอนนี้ก็ยังช่วยไม่ทัน… ซากุระ คุกเขาลงกับพื้นเหมือนกับเห็นตัวเองในโลกก่อน คนที่ช่วยใครเอาไว้ไม่ใด้เลย….ไม่สิโลกนี้มันไม่เหมือนกับโลกก่อนที่ไม่มีพลังอะไรเลยฉันต้องช่วยเธอให้ใด้…
