“ฉันนักผจญภัย ชื่อว่า ยูกิ”
ยูกิ โค้งคํานับบอกชื่อตัวเอง พอมองกลับไป คุโรมิ ที่อยู่มุมมือของห้องก็ใด้หายไปแล้ว ยูกิ มองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เจอ
หนีไปแล้วเหรอ ไม่สิ…… จิตสั่งหารยังอยู่ เธอน่าจะยังอยู่ในห้องนี้ใน แค่ห้องนี้ไม่มีที่หลบหรึอที่ซ่อนแล้วเธอไปอยู่ที่ไหน
พอนึกๆดูแล้ว เด็กสาวยักษ์ เธอเดินออกมาจากมุมมืดใด้ทั้งที่มุมนั่นมันไม่น่าจะให้ใครไปแอบใด้เลย รึว่า….
“อยู่นี่ไงล่ะ!”
คุโรมิ โพล่ออกมาจากมุมมืดจากอีกฝั่งของห้อง เธอยกดาบขื้นพยามฟันไปที่แขน แต่ ยูกิ รู้อยู่แล้วว่าเธอจะออกมาจากทางนั้นเลยหลบใด้ทันแล้วหันสวนทันที
ยูกิ ฟันเข้าไปที่ลำตัวสุดแรงแต่ทว่ากลับไม่สร้างบาดแผลอะไรเลย ยูกิ ตกใจกับสิ่งที่เกิดขื้นแล้วถอยกลับไปตั้งหลักทันที
(ชิ! ขนาดฟันไปสุดแรงแต่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน เป็นร่างกายที่แข็งแกร่งเอาเรื่อง ทั้งที่เห็นร่างกายเป็นแค่เด็กแท้ๆ)
(แย่แล้วสิ! คู่ต่อสู้มันห่างชั้นเกินไป ถ้าไม่รีบหาทางหนีตอนนี้มีหวังใด้ตายแน่)
“เอ้า เป็นอะไรไปเข้ามาเลยสิ จะใช้เวท อาวุท ใช้อะไรก็ใด้ รวบรวมความรู้ประสบการณ์และความกล้า เข้ามาจู่โจมใด้เลย”
คุโรมิ พุ่งตัวไปข้างหน้า เธอยกดาบขื้นแล้วฟันไปที่กลางลำตัว ยูกิ รับด้วยดาบแต่ความแรงมันก็มากเกินไปจนดาบที่ถึอทลายไปกับมือ คูโรมิไม่ให้เหยื่อของเธอใด้ตั้งหลักเธอก้มลงแล้วแตะไปที่ท้องของ ยูกิ จนกระเด็นไปอัดกำแพงที่อยู่อีกอีกฝั่ง
“อ็อกๆ แค่กๆ”
ยูกิก้มตัวลงพร้อมความเจ็บปวดสำลักเลือด ยูกิพยามลุกขื้นเพื่อที่จะวิ่งหนีแต่ขยับตัวยังไงก็ไม่ขยับเพราะกระดูกซี่โครงทั้งหมดในร่างกายมันแหลกละเอียดไปแล้ว
(แรงบ้าอะไรกัน! แค่ถูกชัดทีเดียวก็สภาพปางตายแล้ วสัตว์ประหลาดชัดๆ !)
“……กระจอกจังแหะ….”
“เป็นอะไรไป กลัวแล้วงั้นเหรอ แค่ฟันดาบไปไม่กี่ทีก็หมดความสนุกแล้ว? ฆ่าความน่าเบื่อของข้าไม่ใด้ด้วยซ้ำ”
“หน้าเบื่อ….. พวกมนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอ กันหมดเลยรึไง เอาเถอะพวกมนุษย์ถูกกําหนดให้ตายอยู่แล้ว”
“ก่อนที่ ท่านเทพ โนอา จะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ ทางที่ดีข้าควรรีบจบเรื่องนี้ดีกว่าลาก่อน มนุษย์ที่ชื่อว่า ยูกิ”
คุโรมิ เธอยกดาบขั้นเหนือหัว แต่ในชั่วพริบตาร่างกายยูกิที่เต็มไปด้วยเลือดมันก็ใด้หายไปจากสายตาของ คุโรมิ
“หะ หายไปแล้ว? ร่างกายแบบนั้นไม่หน้าที่จะขยับตัวใด้ด้วยซ้ำนิ เกิดอะไรขื้น!”
เธอหันไปมองตรงหน้าประตู มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังแบก ร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดเอาไว้อยู่
“ยูกิ ทำใจดีๆไว้ มันเกิดอะไรขื้น ทำไมจุ่ๆทุกคนในหมู่บ้านก็มีเขาสีแดงงอกขื้นมา แล้วหันมาโจมตีพวกเรา!”
“แค่กๆ…… รินริน งั้นเหรอ…… ขอโทษที่ออกมาคนเดียวทั้งที่พวกเราเป็นปาร์ตี้เดียวกันแท้ๆ”
“เรื่องนั้นช่างหัวมันก่อนตอนนี้ จุน กำลังรับมือกับคนในหมู่บ้านเอาไว้อยู่”
รินริน พยามพา ยูกิ ที่โชกเลือดหนี แต่ คุโรมิ เธอไม่น่าที่จะยอมปล่อยให้เหยื่อของเธอหลุดมือไป
เธอยกดาบขื้นดาบ จากดาบสีขาวเริ่มเเปลี่ยนเป็นสีแดง ร่ายกายของเธอขยายใหญ่ขื้น จะเรียกแบบนั้นก็ไม่ถูกชะทีเดียว เหมือนว่าเธอเร่งเวลาให้โตเป็นผู้ใหญ่มากกว่า
ในชั่วพริบตา คุโรมิ ก็ใด้มาอยู่ข้างหลังของทั้งสองคน เธอตวัดดาบไปที่แขนทั้งสองข้างที่อุ้ม ยูกิ อยู่
“วิชาเลือด ดาบมาร ”
“ฉับบบบ~!”
แขนของ รินริน ขาดสะบั้นเหมือนกับเป็นเต้าหู้ยังไงอย่างงั้น เลือดจากแขนของเธอสาดกระจุยกระจายเต็มพื้น
“ขะ แขน ช้านนน!”
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังออกมาจากปากของเธอ ดวงตาเบิดกว้าง เสียงกรีดร้องทรมานดังไปทั่วบ้าน คุโรมิ ยกดาบขื้นแล้วตัดหัวของเธอทันที
ยูกิ จ้องมองหัวที่ตกลงมที ากับพื้นเขาเห็นทุกอย่างตั้งแต่ตั้งแต่ต้นจนจบ หลังจากใด้เห็นภาพสยดสยองที่เก็บขื้น ยูกิ สิติแตกทันที
คุโรมิ ลางหัวของ ยูกิ มาวางไว้บนโต็ะแล้วเหยียบลง หัวของยูกิระเบิดออกเหมือนกับแตงโมที่ถูกเหยียบด้วยรถ
“กลิ่นเหม็นชะมัด หมดกันชุดที่สวยๆ ตอนนี้มันเต็มไปด้วยเลือดโสโครกหมดเลย เฮ้อออ~!
“แต่งานยังไม่จบยังเหลือมนุษย์ อีกหนึ่งตัวรีบๆให้มันจบแล้วไปอาบน้ำดีกว่า”
……………………………………………………..
ไรท์ : …………คุโรมิ ทิ้งแตงโมใว้ลูกนึงใครเอาปะ?
