บทที่ 887 คุณชายตกปลา ปลาตัวใหญ่ปรากฏ!
ตู้ม!
ทุ่งเหมันต์ระเบิด ยับเยินไปทั่วทุกที่ กุยอีบุกอยู่ด้านหน้าสุด เสียงกระบี่กู่ร้องสะเทือนเลือนลั่น เขาสำแดงเพลงกระบี่สะท้านโลกันตร์ ฟาดฟันกระบี่ออกไปคล้ายว่าจะตัดนภา
กระบี่ฉุนจวินเปล่งแสง กวัดแกว่งออกไปในทันใด ปะทะกับเพลงกระบี่สะท้านโลกันตร์จากกุยอี ระเบิดแสงเจิดจรัส
พระเจ้าเทียนอู่ จ้าวเซียวเหยา ปีศาจสวรรค์อ้ายเหม่ยและวิญญาณหยินยอดฝีมือที่เหลือปราดเข้าไปอย่างรวดเร็ว พลังหยินมหาศาลแผ่กระจาย นำพาความมืดมิดขนานใหญ่เข้ามา ภาพการณ์น่าประหวั่นพรั่นพรึงเหลือแสน
สิ่งมีชีวิตด้านเขาไท่หัวเบิกตากว้างนิ่งอึ้ง สิ่งมีชีวิตจากเทวโลกกลืนน้ำลายอึกใหญ่ สะเทือนใจเหลือคณา
โลกทัศน์ของพวกเขากลับตาลปัตรหมด ไม่เคยคิดเลยว่าในใต้หล้านี้จะยังมีกำลังรบน่าสะพรึงถึงปานนี้ พวกเขาสะท้อนใจเป็นนักหนา การฝึกฝนนั้นไร้ที่สิ้นสุดอย่างแท้จริง กำลังรบแกร่งกล้ามีอยู่ไม่ขาดสาย!
ฟึ่บ!
ก้านหลิวชะล้างเปล่งประกาย ม่านแสงคืบคลาน ก่อนจะหยุดอยู่เหนือหัวหลี่จิ่วเต้า ประกายศักดิ์สิทธิ์โปรยปรายลงมา ตัดขั้วกับความมืดมิดอย่างชัดเจน
พระเจ้าเทียนอู่และวิญญาณหยินที่เหลือบุกเข้ามา ก่อนจะถูกขวางไว้ในทันที ต่อให้พวกมันระเบิดพลังอย่างไรก็ไร้ผล ถูกพลังก้านหลิวชะล้างยับยั้ง ไม่อาจทะลวงเข้าไปได้
ในใจพวกมันหนักอึ้ง เกิดอะไรขึ้น ก้านหลิวชะล้างท่อนนั้นสยดสยองถึงเพียงนี้เชียวหรือ
พลังหยินมลาย พวกมันรับรู้ถึงภัยคุกคามใหญ่หลวง ม่านแสงซึ่งสาดส่องออกมาจากก้านหลิวชะล้างน่ากลัวยิ่งนัก พลังหยินที่พวกมันปล่อยออกไปถูกพลังจากก้านหลิวชะล้างลบล้างในพริบตา!
เสียงดังตึง ด้านกุยอีก็เพลี่ยงพล้ำเช่นกันเพราะมิอาจต้านทานกระบี่ฉุนจวิน กระบี่ฉุนจวินกวาดออกไปอย่างไร้เทียมทาน ทำให้กระบี่ของกุยอีแตกสลายโดยสิ้นเชิง!
“อะไรกัน!”
สีหน้ากุยอีเปลี่ยนไปอย่างมหันต์ นั่นคือศาสตราประจำกายที่รบเคียงคู่เขามาตลอดชีวิต พลานุภาพน่าพรั่นพรึง ทั้งยังเคยสังหารยอดฝีมือขอบเขตอิสระขั้นห้า
บัดนี้กลับเปราะบางต้านทานไม่ได้แม้แต่การโจมตีเดียว ถูกทำลายย่อยยับ สีหน้าของเขาอึมครึมจนฝนใกล้ตกเต็มที!
ยังคงประเมินหลี่จิ่วเต้าต่ำไปอยู่ดี อีกฝ่ายอยู่ขั้นห้าเหมือนกันเป็นแน่ มิฉะนั้นไม่มีทางสำแดงพลังกระบี่ฉุนจวินออกมาได้ยิ่งใหญ่เพียงนี้!
“สมควรตายนัก!”
เขาหันมองวิญญาณหินยอดฝีมือทั้งห้าอย่างพระเจ้าเทียนอู่ สีหน้ายิ่งอึมครึมไปใหญ่
สิ่งที่เขาประเมินต่ำไปยังมีก้านหลิวชะล้าง!
ก้านหลิวชะล้างท่อนนั้นมีอานุภาพน่าประหวั่นพรั่นพรึงเพียงใดกันแน่ เขาเคยเอ่ยว่าการข่มพลังนั้นไม่มีอยู่จริง หากพลังกล้าแกร่งพอ ย่อมข่มกลับได้แน่นอน!
เขาคิดว่าหลังพระเจ้าเทียนอู่และวิญญาณหยินทรงพลังที่เหลือออกโรง ย่อมข่มพลังก้านหลิวชะล้างกลับได้แน่ สุดท้ายก็หลงคิดผิดไป พระเจ้าเทียนอู่และวิญญาณหยินทรงพลังที่เหลือมิใช่คู่มือของก้านหลิวชะล้าง ไม่อาจทลายพลังของก้านหลิวชะล้างลงได้
เรื่องนี้สร้างความรู้สึกแย่ให้เขามาก
ขณะเดียวกันเขาก็เข้าใจแล้ว ว่าเหตุใดพวกตาเฒ่าที่ปรโลกถึงรีรอไม่ยอมให้เขาลงมือเสียที ยังมีความหวั่นเกรงในใจ
หลี่จิ่วเต้าน่ากลัวอย่างแท้จริง!
“!!!”
“ดุดันขนาดนี้เชียวหรือ!”
สิ่งมีชีวิตหลังฉากต่างตกตะลึงกันหมด หลี่จิ่วเต้าแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!
เดิมพวกเขาคิดว่าจุดจบเป็นที่แน่นอนแล้ว หลี่จิ่วเต้าต้องถูกกำจัด ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่า ความคิดของพวกเขาช่างด้อยปัญญา!
ความแข็งแกร่งของชายผู้นี้อยู่เหนือการคาดหมายของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง!
กุยอีแล้วอย่างไร วิญญาณหยินยอดฝีมือห้าตนแล้วอย่างไร หลี่จิ่วเต้ามิได้ลงมือเองด้วยซ้ำ ลำพังหนึ่งกระบี่และหนึ่งก้านหลิว ก็เอาชนะกุยอีและวิญญาณหยินยอดฝีมือทั้งห้าได้ราบคาบ!
พวกเขาตาโตอ้าปากค้าง อึ้งงันเหลือแสน หลี่จิ่วเต้าไร้เทียมทานจริง ๆ!
ยามนี้ พวกเขาเข้าใจแล้วอย่างแท้จริง
มิน่าอีกฝ่ายถึงได้กระบี่ฉุนจวินไป ซ้ำยังเปิดเผยของวิเศษซึ่งเกี่ยวข้องกับรากฐานพิเศษในโลกหน้าฉากและมิเคยพยายามปกปิด ยังคงดำรงชีวิตต่อไปตามอำเภอใจ กล้าจัดงานชุมนุมพ่นใยอย่างเอิกเกริก!
หลี่จิ่วเต้ามีพลังกล้าแกร่งหนุนหลังอยู่นี่เอง!
เขาไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใดเลย!
สิ่งมีชีวิตตนใดริอ่านหาเรื่อง กำราบเสียให้สิ้นก็จบ!
“ข้า…เข้าใจแล้ว คุณชายควรค่าให้เชื่อใจเสมอ!”
แมงมุมปริภูมิเวลาพึมพำกับตนเอง หลังได้เห็นความแข็งแกร่งของคุณชายก็เข้าใจวาจาของจักรพรรดิหมากล้อมหวงหลงอย่างแท้จริง
คุณชายไร้เทียมทานตลอดไป เชื่อใจคุณชายได้เสมอ!
“สุดยอด ข้าขออยู่ข้างกายคุณชายได้หรือไม่”
แววตาอี้เหยาหวานหยดย้อย จ้องมองร่างของหลี่จิ่วเต้าพลางเอ่ย “ศิษย์พี่ใหญ่อะไรกัน ไสหัวไปให้ไกลเลย ข้าต้องการอยู่ข้างกายคุณชาย คอยปรนนิบัติท่าน!”
จักรพรรดิหมากล้อมหวงหลงปรายตามองอี้เหยาก่อนจะเอ่ยขึ้น “อย่าได้ล้อเล่น ใช่ว่าใคร ๆ ต่างได้อยู่ข้างกายคุณชาย ต้องดูวาสนาของเจ้าว่าเป็นอย่างไร”
ด้านเขาไท่หัว
ต้าเต๋อเด็ดหัวกะโหลกของมารกระดูกลงมา เตะโครงกระดูกไปอีกด้าน มือหนึ่งจับหัวกะโหลกของมารกระดูก อีกมือใช้ไม้ตีมู่อวี๋เคาะไปมา
เขาใช้หัวกะโหลกของมารกระดูกเป็นมู่อวี๋จริง ๆ
“เจ้าพวกกระจอก ไม่ประมาณตนสิ้นดี ริอ่านหาเรื่องคุณชาย โง่เขลาไร้ที่เปรียบ!”
ต้าเต๋อเคาะไปพลาง เอ่ยไปพลาง
มารกระดูกอยากจะบ้าตาย นี่มันเรื่องอะไรกัน ชีวิตหลังจากนี้ของมันต้องดำเนินไปเยี่ยงนี้หรือ
แค่คิดมันก็อยากระเบิดตนเอง ทรมานเหลือเกิน!
ตู้ม!
ขณะเดียวกัน การต่อสู้ด้านลั่วสุ่ยจบลง
นางนั้นดุดันน่าพรั่นพรึงเช่นเดียวกัน ในมือมีกระบี่วชิระ ระยิบระยับแวววาว กำลังมหาศาล สามารถกำราบว่านเซวียนและหวังจื้อลง พร้อมโยนไปให้ปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง
“เจ้าจัดการแล้วกัน”
นางบอกกับปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง “ผู้ที่บังอาจก่อความวุ่นวายมีราคาที่ต้องจ่าย มิหนำซ้ำนี่เป็นครั้งที่สองของนางแล้ว ไม่อาจให้อภัยได้อีก อืม ให้นางเป็นสาวใช้ของเจ้า คอยรับใช้เจ้าแล้วกัน”
“เรื่องนั้น…ประเสริฐ!”
ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางปีติยินดี เอ่ยกับลั่วสุ่ย “วางใจได้ ข้าจะสั่งสอนนางให้ดี ช่วยให้นางได้ปรับปรุงตน เข้าใจว่าความผิดที่เคยก่อขึ้นร้ายแรงเพียงใด!”
“ไม่!”
ว่านเซวียนร้องเสียงโหยหวน ไม่เต็มใจอย่างยิ่งยวด
นางยินดีให้ลั่วสุ่ยลงโทษนางสถานหนักยังดีกว่าตกอยู่ในมือของปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง ทำเช่นนั้นทรมานนางยิ่งกว่าฆ่านางเสียอีก!
ไฉนเลยจะไม่ทรมานเล่า!
เมื่อคราวอยู่ที่โลกหลังฉาก นางกับปีศาจจิ้งจอกเก้าหางถือเป็นคู่อริ แก่งแย่งชิงดีกันไม่จบสิ้น สุดท้ายนางกลับต้องเป็นสาวใช้ของปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง นางเสียศักดิ์ศรีเกินทน
“เจ้าทำเช่นนี้มิได้ นิกายกระบี่โบราณของเราเป็นนิกายใหญ่ในโลกหลังฉาก เป็นหนึ่งในกองกำลังกล้าแกร่งที่สุด หากเจ้าดึงดันทำเช่นนี้ นิกายกระบี่โบราณของเราไม่ยอมนิ่งดูดายแน่ ขอเป็นปรปักษ์กับพวกเจ้าให้ถึงที่สุด!”
หวังจื้อคำราม เจ็บใจเช่นกัน
ในสถานการณ์ที่ยอดฝีมือขั้นสี่ขั้นห้าจากหลังฉากมิค่อยปรากฏตัว เขาแทบไร้เทียมทาน น้อยนักจะมีผู้ใดทัดเทียม
บัดนี้กลับอเนจอนาถเยี่ยงนี้ ต้องถูกปีศาจจิ้งจอกเก้าหางเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้า มิให้เขาเจ็บใจได้อย่างไร
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
เวลานั้น ต้าเต๋อเดินเข้ามา ใช้ไม้เคาะมู่อวี๋ตีหัวหวังจื้อหลายที
“อามิ…ข้าต้าเต๋อฝอ ข้าต้าเต๋อฝอเปี่ยมเมตตาที่สุด อดีตนั้นผ่านไปแล้วเสมือนหมอกควัน ปัจจุบันกาลสำคัญที่สุด ประสก เปิดใจให้กว้าง อย่าใด้ยึดติด เอาแต่คิดว่าตนเองในอดีตเก่งกล้าเพียงใดเลย”
ต้าเต๋อเอ่ย “รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี อย่าได้ใช้ลูกไม้ตื้น ๆ อย่างข่มขู่ผู้อื่นอีก ฝ่ายปรโลกยังสู้มิไหว เจ้าคิดว่านิกายกระบี่โบาณของเจ้าจะสู้ไหวหรือ”
พูดจบ เขาเก็บไม้เคาะมู่อวี๋ เรียกดาบใหญ่เล่มหนึ่งออกมาจ่อแนบที่คอของหวังจื้อ
“ให้โอกาสเจ้าเรียบเรียงถ้อยคำใหม่อีกครั้ง เอ่ยว่าขอบพระคุณที่ยอมไว้ชีวิต ว่าเจ้ายินดีติดตามอยู่ใต้อาณัติข้าพระต้าเต๋อ ฟังคำเทศนาจากพระต้าเต๋อ”
เขาเอ่ยเสียงเรียบ ดาบใหญ่ใกล้ทิ่มเข้าเนื้อหวังจื้อเต็มที
หวังจื้อตาโต เณรน้อยอะไรกัน เขาใช่พุทธสาวกจริงหรือ เหตุใดถึงดุร้ายเช่นนี้ ประหนึ่งโจรป่าอันธพาล!
ใช้มีดจ่อแนบคอให้เขาเอ่ยคำขอบคุณ เขาอยากจะบ้าให้ได้ ไม่เคยเห็นพุทธสาวกเช่นนี้มาก่อนเลย!
ทว่าสุดท้ายเขาก็เลือกยอมก้มหัว
ช่วยมิได้ ผู้ใดให้สิ่งที่ต้าเต๋อกล่าวมาถูกต้องทั้งหมดเล่า ฝ่ายหลี่จิ่วเต้ามิได้เกรงกลัวแม้แต่ปรโลก นับประสาอะไรกับนิกายกระบี่โบราณของพวกเขา
แม้นิกายกระบี่โบราณของพวกเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยังห่างชั้นจากปรโลกอยู่มาก
“อ๊ากกก!”
อีกด้าน มารซินเลือดสาดกระเซ็น เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลส่งเสียงคำรามกราดเกรี้ยว
เขานั้นทรงพลังปานใด เป็นฝันร้ายชวนหลอกหลอนในสายตาสิ่งมีชีวิตหลังฉากนับไม่ถ้วน สุดท้ายเขากลับกำราบผู้ติดตามหลี่จิ่วเต้ามิได้ด้วยซ้ำ เซี่ยเหยียนข่มเขาได้อย่างสมบูรณ์
“ข้าไม่มีทางรามือเท่านี้! ข้าต้องได้กลับมาอีก!”
ดวงตาของเขาทอประกายดุดัน สำแดงวิชาลับหนีจากที่นี่
“มาคราวหน้าเจ้าหนีไม่พ้นแน่!”
สีหน้าเซี่ยเหยียนเย็นชา เหินกลับไปยังเขาไท่หัว
ท้ายที่สุดขอบเขตของนางก็ต่ำต้อยเกินไป แม้จะมีของวิเศษทรงพลังจากคุณชาย สามารถระเบิดพลังได้มหาศาล
กระนั้นมารซินก็มิใช่ดาษดื่น วิชาลับที่ใช้หนีไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง นางไม่ทันได้ป้องกัน
ขณะเดียวกัน กุยอีและวิญญาณหยินยอดฝีมือทั้งห้าก็เลือกเผ่นเช่นกัน
หลี่จิ่วเต้าแข็งแกร่งจนผิดเพี้ยน พวกเขามองไม่เห็นความหวังแห่งชัยชนะเลยสักนิด ขืนยังไม่หนีอีก น่ากลัวว่าต้องจบชีวิตลงในมืออีกฝ่าย
แต่ใช่ว่าพวกเขาหนีไปได้ง่าย ๆ
กระบี่ฉุนจวินไล่ตามกุยอีทันในเสี้ยววินาที ก่อนจะฟาดฟันออกไป กุยอีถูกผ่าเป็นสองท่อน!
วิญญาณหยินยอดฝีมือทั้งห้าหนีไปทางประตูนรก ก้านหลิวชะล้างไล่ตามไปในบัดดลเช่นกัน หวดกระแทกร่างของวิญญาณหยินยอดฝีมือทั้งห้าไม่หยุด จนทั้งหมดกระอักโลหิตสีดำคำโต พลังหยินลดฮวบ
ทว่าเวลานั้นเอง พลันเกิดปรากฏการณ์ประหลาด!
จู่ ๆ ก็มีเปลวเพลิงลุกโชน เป็นเปลวเพลิงสีขาวซีดเสมือนคนตาย สยดสยองขนาดที่แม้แต่กระบี่ฉุนจวินและก้านหลิวชะล้างยังได้รับผลกระทบไปด้วย!
ประกายของกระบี่ฉุนจวินและก้านหลิวชะล้างถูกระงับ พลังปราณน่าประหวั่นพรั่นพรึงแผ่ปกคลุมไปทั่วอาณาจักร!
สิ่งมีชีวิตทุกตนในอาณาจักรนี้ต่างรู้สึกกดดันเหลือแสน ราวกับมีภูเขาอยู่ในอก อัดแน่นจนหายใจไม่ออก
“หืม?!”
กระทั่งลั่วสุ่ยยังขมวดคิ้ว รู้สึกกดดันเช่นกัน พลังที่ไหลเวียนอยู่ในจี้ยังมิอาจหักล้างความรู้สึกกดดันนี้ได้
“มาแล้ว! ปลาใหญ่จะมาแล้ว!”
นางเอ่ยเสียงเข้ม
งานชุมนุมพ่นใยถูกจัดขึ้นเพื่อเส้นใยเท่านั้นรึ
เป็นไปได้อย่างไร!
นางรู้สึกแต่แรกว่าคุณชายกำลังตกปลา บัดนี้ปลาใหญ่กำลังจะมาแล้วจริง ๆ!
สิ่งมีชีวิตหลังฉากอย่างพวกกุยอีอาจน่ากลัวไร้เทียมทานในสายตาสิ่งมีชีวิตตนอื่น ทว่าต่อหน้าคุณชาย กลับไร้น้ำยาสิ้นดี
นางรู้ดีว่าสิ่งมีชีวิตหลังฉากอย่างพวกกุยอีมิใช่ปลาที่คุณชายต้องการตก
สิ่งมีชีวิตหลังฉากอย่างพวกกุยอียังไม่มีค่าพอให้คุณชายตก ปลาที่คุณชายต้องการใหญ่กว่านั้นอีก!
ยามนี้ภาพการณ์ชวนผวาเช่นนี้ปรากฏ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ปลาใหญ่ที่คุณชายต้องการตกออกมาแล้ว!
ที่นั่น คล้อยตามการปรากฏของเปลวเพลิงสีขาว มีเปลวเพลิงสีขาวโผล่มาอีกมากมาย เสมือนกองไฟกองแล้วกองเล่าที่ถูกจุดประกาย
ทุ่งเหมันต์ละลายอย่างสมบูรณ์ ไม่เหลือหิมะค้างแข็งอันใดอีก น้ำแข็งชั้นหนาในธารน้ำแข็งก็หลอมละลายในพริบตา
กระทั่งน้ำทะเลในธารน้ำแข็งยังระเหยอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็จะเห็นก้นทะเลแล้ว!
ทันใดนั้น บางสิ่งบางอย่างก็ออกมาจากที่นั่น!
สิ่งมีชีวิตมากมายตาโตขณะจ้องมอง หัวใจแทบหยุดเต้น อย่าให้เอ่ยเลยว่าตึงเครียดปานใด!
“นั่นมัน…อะไรกัน?!”
สิ่งมีชีวิตตนหนึ่งอุทานเสียงหลงอย่างอดมิได้ หน้าตาพรั่นพรึงราวกับได้เห็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกหล้า!
เขาสั่นเทิ้มไปทั้งตัว วิญญาณไหวระริกไม่หยุด สายตาเปี่ยมไปด้วยควาผวา!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
