จักรพรรดิมังกร – บทที่ 748 อดใจรอไม่ไหว

หลังจากอาหารเย็นแล้ว หลี่โม่ให้ฉู่จงเทียนจัดเตรียมคนส่งเยว่จิ้งอี๋กลับโรงเรียน

เยว่จิ้งอี๋มองหลี่โม่อย่างอาลัยอาวรณ์ “พี่หลี่โม่คะ วันนี้ขอบคุณมาก วันหลังหนูเลี้ยงข้าวพี่ได้มั้ยคะ”

“อืม โอเค เธอกลับไปพักผ่อนดีๆ ต่อไปถ้าเจอกับเรื่องแบบนี้อีกก็โทรหาฉัน” หลี่โม่ลูบหัวเยว่จิ้งอี๋ด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าของเยว่จิ้งอี๋ยิ้มหวานออกมา ถามเสียงเบาว่า “งั้นถ้าตอนที่หนูไม่มีเรื่องอะไรสามารถโทรหาพี่ได้มั้ยคะ?”

“ได้อยู่แล้ว ยัยเด็กโง่ รถมาแล้ว รีบกลับโรงเรียนไปพักผ่อนเถอะ”

เยว่จิ้งอี๋ที่มีความสุขมองหลี่โม่อย่างเขินอาย จากนั้นก็นั่งเข้าไปในรถเบนซ์

ฉู่จงเทียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อายุน้อยนี่ดีจังเลย เด็กน้อยเยว่คนนี้ดูแล้วใช้ได้ไม่เลวเลยนะ”

หลี่โม่มองฉู่จงเทียนอย่างหมดคำพูด “หยางเฉียนจิ้นตายไม่ตายก็ไม่เป็นไร ส่วนพี่ฮัวคนนี้นายไปสืบมาให้ละเอียด ฉันอยากรู้ว่าเธอซ่อนตัวอยู่ที่ไหน”

“เข้าใจแล้วครับ ผมจะสั่งการคนไปสืบอย่างละเอียดครับ” ฉู่จงเทียนพูดอย่างจริงจังมาก

หลี่โม่พยักหน้า แล้วก็โบกมือใส่ฉู่จงเทียน และเตรียมจะเดินเล่นไปตามริมแม่น้ำเจียงคนเดียว

ในตอนนี้เสียงโทรศัพท์ของหลี่โม่ดังขึ้น หลี่โม่ล้วงโทรศัพท์ออกมาดู

เห็นว่าเป็นสายของเฉินชิงเหมย หลี่โม่ก็ส่ายหัวเบาๆ “เหอะๆ ยังไม่รับ ปล่อยเธอไว้ก่อน”

หลี่โม่ส่ายโทรศัพท์ในมือไปมา รอจนเสียงเรียกเข้าครั้งที่สองดังไปกว่าครึ่งแล้ว ถึงจะกดปุ่มรับสาย

เฉินชิงเหมยที่เดินไปถึงหน้ารถแล้วและได้ยินว่ารับสายแล้ว ก็เปิดประตูรถไปด้วยและตะคอกเสียงดังไปด้วย “หลี่โม่สารเลว ตั้งนานกว่าจะรับสาย”

“ฉันไม่ได้ยินนี่ เธอโทรมาหาฉันมีธุระหรอ” หลี่โม่เงยหน้า

“มีแน่นอนอยู่แล้ว! ฉันจะด่านายดีๆสักที! ฉันจะด่านายจนกระอักเลือดเลย!” เฉินชิงเหมยโมโหอย่างมาก จึงไม่พบเห็นความผิดปกติรอบด้าน

ชายหนุ่มเลวสองคนเข้าใกล้เฉินชิงเหมยอย่างว่องไว

แต่ตอนนี้เฉินชิงเหมยเอาแต่สนใจด่าหลี่โม่สารเลว แม้แต่ประตูรถก็ไม่ได้ปิด และยิ่งไม่รู้ตัวว่ามีคนเข้ามาใกล้ตัวเองอย่างมีพิรุธ

ชายหนุ่มเลวสองคนมองตากันทีหนึ่ง จากนั้นก็เพิ่มความเร็วอย่างกะทันหัน

คนหนึ่งอุ้มเฉินชิงเหมยไว้ อีกคนล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าที่พ่นยาสลบไว้เตรียมจะปิดปากและจมูกของเฉินชิงเหมย

เฉินชิงเหมยเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงตะโกนเสียงดังว่า “พวกแกเป็นใคร! พวกแกจะทำอะไร!”

ชายหนุ่มที่ถือผ้าเช็ดหน้าไว้ไม่พูดอะไรสักคำ ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากและจมูกของเฉินชิงเหมยอย่างรวดเร็ว

“อื้อๆๆ!”

เฉินชิงเหมยพยายามดิ้นรน พยายามจะส่งเสียง จึงใช้โทรศัพท์ที่ถือไว้ในมือฟาดไปที่หัวของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มถูกตีหนึ่งที โมโหจนเข้ามาต่อยแขนของเฉินชิงเหมยอย่างแรงหมัดหนึ่ง

เฉินชิงเหมยเจ็บปวด หมดแรงที่จะขยับตัวในทันที

ตอนนี้เฉินชิงเหมยเข้าใจดีว่าถ้าหากตัวเองถูกจับไว้ก็จบเห่แน่ ในใจคาดหวังว่าหลี่โม่จะได้ยินเสียงผิดปกติจากในโทรศัพท์ แล้วมาช่วยตัวเธอ

หลี่โม่ จะต้องมาช่วยฉันนะ! ถ้าหากว่านายไม่มาช่วยฉัน นายก็คือไอ้สารเลว

หลี่โม่ได้ยินเสียงในโทรศัพท์ไม่ปกติ คิ้วก็ขมวดแน่น เห็นคนลำบากแล้วไม่ช่วยไม่ใช่วิถีของหลี่โม่

จะไม่ถูกกับเฉินชงเหมยยังไง นั่นก็เป็นปัญหาภายใน ตอนนี้เฉินชิงเหมยได้รับอันตราย หลี่โม่ก็จะพยายามไปช่วยเหลือแน่นอน

หลี่โม่พูดกับฉู่จงเทียนเสียงเข้มว่า “ช่วยฉันจับตำแหน่งของอีกฝ่ายหน่อย”

ฉู่จงเทียนไม่กล้ารอช้า รีบติดต่อบริษัทโทรคมนาคมเพื่อเอาตำแหน่งที่อยู่ของอีกฝ่าย หลังจากนั้นครึ่งนาที ฉู่จงเทียนขยับเข้าไปใกล้หูของหลี่โม่พูดเสียงเบาว่า “สัญญาณของอีกฝ่ายอยู่ที่ไม่ไกลจากนี่ตรงห้างสรรพสินค้าปินเจียงครับ”

หลี่โม่พยักหน้า ขึ้นรถแล้วสตาร์ตรถ รีบขับรถไปยังห้างสรรพสินค้าปินเจียง

เมื่อหลี่โม่มาถึงใกล้ห้างสรรพสินค้าปินเจียง เห็นรถของเฉินชิงเหมยขับออกมาจากลานจอดรถใต้ดินพอดี

หลี่โม่เหยียบคันเร่งจนสุด เร่งตามรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูของเฉินชิงเหมยไป

ความเร็วของรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูเร็วมาก หลังจากที่ชายหนุ่มคนขับรถขับออกไปได้ไม่นาน จ้องไปที่กระจกมองหลังมองอย่างละเอียด พบเข้ากับหลี่โม่ที่กำลังเร่งตามอยู่ด้านหลัง

“แม่งเอ้ย สายโทรศัพท์เมื่อกี้ของนังบ้านี่เปิดเผยตัวพวกเรา”

“ฮิๆ นายเป็นถึงราชันต์รถใต้ดินของพวกเรา สะบัดมันทิ้งซะก็จบเรื่อง”

“นั่งให้ดีละ นายจับนังบ้านั่นไว้ให้ดี!”

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าราชันต์รถใต้ดินเหยียบคันเร่งจนสุด รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูส่งเสียงดังคำราม แล้วพุ่งไปข้างหน้าอย่างแรง ขับรถเลี้ยวแทรกซ้ายขวาในถนนที่มีรถขับไปมา ทำเอาคนขับรถหลายคนตกใจจนรีบเหยียบเบรกกดแตร ทำให้ถนนวุ่นวายในทันที

ถนนที่วุ่นวายขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้การขับรถของหลี่โม่ได้รับผลกระทบ แต่ว่านี่เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยสำหรับหลี่โม่ก็เท่านั้น

ชายหนุ่มราชันต์รถเปิดเสียงเพลงในรถดังขึ้น รู้สึกตื่นเต้นสนุกขึ้นมา รู้สึกว่าเลือดในตัวลุกร้อนระอุขึ้นมาทั้งตัว

ความเร็วของรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูเร็วถึง 200 ไมล์โดยไม่รู้ตัว

เหลือบมองดูกระจกมองหลัง เห็นว่ารถที่ตามอยู่ด้านหลังไม่เห็นเงาแล้วชายหนุ่มราชันต์รถก็โยกย้ายอย่างดีใจ

“อะฮู้ว ไอ้นั่นที่ตามติดด้านหลังถูกสะบัดทิ้งแล้ว พวกเราวนสักรอบหนึ่งก็สามารถกลับไปส่งงานได้แล้ว เป็นการทำงานที่สมบูรณ์แบบจริงๆ ฮ่าๆ”

ชายหนุ่มเบาะหลังที่จับเฉินชิงเหมยไว้หัวเราะสองที ในแววตาเต็มไปด้วยความโหยหาในการรอคอย

“ทำงานให้กับนายน้อยหลง พวกเราก็มีเงินแล้ว รถดัดแปลงของนายก็สามารถเอามาอยู่ในกำมือได้แล้ว ถึงตอนนั้นพวกเราก็สามารถไปแข่งรถที่เมืองมืดได้แล้ว เพียงแค่ชนะสักสองครั้งก็จะมีเงินที่ใช้จ่ายไม่หมดแล้ว”

ชายหนุ่มราชันต์รถหันหลังไปมองเฉินชิงเหมยที่สลบไม่ตื่น ซูดนำลายเข้าปากอย่างโลภมาก

“ยัยนี่น่าลองดีจริงๆ หุ่นแซ่บที่สุดที่ฉันเคยเจอมา น่าเสียดายที่ถูกสัตว์ร้ายอย่างนายน้อยหลงเล็งแล้ว พวกเราไม่มีโอกาสแล้วละ”

“เฮ้ ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นเอง อนาคตพวกเรามีเงินแล้วผู้หญิงแบบไหนที่จะไม่ได้เล่นละ”

ชายหนุ่มที่จับเฉินชิงเหมยไว้นั้นดูใจกว้าง ไม่ได้ถูกหน้าตาของเฉินชิงเหมยดึงดูดเลยสักนิด และยังจมอยู่กับจินตนาการของเงินทองอยู่

หลี่โม่ขับรถตามรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูอย่างสบายๆ แต่ว่าครั้งนี้ไม่ได้ตามประชิด แต่กลับตามอยู่ห่างๆ ไม่ทำให้ชายหนุ่มราชันต์รถรู้ตัวเลยสักนิด

ชายหนุ่มราชันต์รถวนรถที่ถนนใหญ่ปินเจียงรอบหนึ่ง แล้วก็ขับเข้าในเมืองจากอีกทางหนึ่ง

ไม่นาน รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูขับเข้าไปในโรงแรมหกดาวที่มีเพียงหนึ่งเดียวในเมืองฮ่าๆ โรงแรมหลงถิง

โรงแรมหลงถิงเป็นธุรกิจของตระกูลหลง ตอนนี้หลงโปกำลังใส่ชุดนอน นั่งโอ่อ่าอยู่ในห้องสวีทที่ชั้นบนสุดของโรงแรม

“นังบ้าเฉินชิงเหมย กล้าไม่ฟังคำพูดกู ครั้งนี้กูจะให้ชดใช้ด้วยร่างกาย! แต่นึกถึงรูปร่างของเฉินชิงเหมยแล้ว จิ๊ๆ วันนี้จะต้องสนุกสุดเหวี่ยงสักหน่อย”

หลงโปอดใจรอไม่ไหวแล้ว ดึงชุดนอนบนตัวทีหนึ่ง แล้วถลึงตามองไปยังยอดฝีมือสองคนของตระกูลที่อยู่ไม่ไกลนัก “ไอ้หมาป่าขาว ไอ้หมีดำ พวกนายรีบติดต่อหน่อยสิ กูอดใจรอไม่ไหวแล้ว!”

ไอ้หมาป่าขาวจับหูฟังบลูทูธ ตั้งใจฟังเสียงของไอ้หมีดำในหูฟังอย่างละเอียด

หลังจากที่ฟังจบ ไอ้หมาป่าขาวก็ก้าวเดินไปตรงหน้าของหลงโป โค้งตัวเล็กน้อย พูดว่า “นายน้อยหลงครับ ไอ้หมีดำรับคนมาแล้ว กำลังส่งมาครับ”