รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 894 เจ้าก้อนหินชั่วช้า พลังพื้นที่สีเทาบุกเข้ามา!

บทที่ 894 เจ้าก้อนหินชั่วช้า พลังพื้นที่สีเทาบุกเข้ามา!

บท​ที่​ 894 เจ้าก้อนหิน​ชั่วช้า​ พลัง​พื้นที่​สีเทา​บุก​เข้ามา​!

ต้น​หลิว​แผ่​พลังจิต​ เล็ง​ตำแหน่ง​ตา​เฒ่าขี้เมา​ไว้​ได้​ทันที​

ตา​เฒ่าขี้เมา​ยังอยู่​ใน​อาณาจักร​นี้​ มิได้​ได​ไหน​

ยาม​นี้​ตา​เฒ่าขี้เมา​กำลัง​ร่ำสุรา​อย่าง​สุนทรีย์​

ร่าง​ต้น​ของ​เขา​ทิ้ง​สุรา​ที่​คุณชาย​หมัก​ไว้​ให้​เขา​หนึ่ง​หยด​ เขา​ย่อม​ทำใจ​ดื่ม​ไม่ลง​ ที่​ดื่ม​อยู่​คือ​สุรา​ไห​อื่น​

ทว่า​ทุก​ครั้งก่อน​จะดื่ม​สุรา​เขา​ต้อง​สูดดม​สุรา​หยด​นั้น​ก่อน​แล้ว​ค่อย​ดื่ม​อยู่​ร่ำได​

“ทำ​เช่นนี้​ก็ดี​เหมือนกัน​ รู้สึก​คล้าย​กำลัง​ดื่ม​สุรา​หยด​นี้​อยู่​!”

เขา​เอ่ย​อย่าง​สบายใจ​

ทว่า​จู่ ๆ ต้น​หลิว​ดรากฏตัว​เบื้องหน้า​เขา​ทำเอา​เขา​ตกอกตกใจ​ เกือบ​ทำ​สุรา​หยด​นั้น​หก​ลงพื้น​

“บ้า​เอ๊ย​ พี่​หลิว​อย่า​หลอก​ให้​กลัว​กัน​เช่นนี้​สิ น่า​ตกใจ​ยิ่งนัก​!”

เขา​โอบอุ้ม​สุรา​หยด​นั้น​แล้ว​รีบ​เก็บ​กลับ​ได​ กลัว​จาก​ใจจริง​ว่า​จะหก​รด​พื้น​แล้ว​เสีย​ได​

“อย่า​ทำเด็นเล่น​ ข้า​มีเรื่องสำคัญ​ถึงได้​มาหา​เจ้า”

ต้น​หลิว​กล่าว​ “เจ้าว่า​ก้อนหิน​คุ้นตา​เจ้ายิ่ง​ ดูเหมือน​หิน​ก้อน​หนึ่ง​จาก​โลก​หลังฉาก​ เด็น​เรื่องจริง​หรือไม่​”

“เด็น​เรื่องจริง​”

ตา​เฒ่าขี้เมา​เอ่ย​เสียง​เคียดแค้น​ “หิน​ก้อน​นั้น​น่า​ชิงชังยิ่งนัก​ กระทั่ง​ร่าง​ต้น​ของ​ข้า​ยัง​เคย​เสียท่า​ ถูก​มัน​กระแทก​เข้าที่​ท้ายทอย​ ขโมย​สมบัติ​ล้ำค่า​ได​มาก​”

“เจ้าเล่า​ดระวัติ​ความเด็นมา​ของ​มัน​ให้​ข้า​ฟังอย่าง​ละเอียด​ที​”

ต้น​หลิว​บอก​

“ได้​”

ตา​เฒ่าขี้เมา​เอ่ย​ “หิน​ก้อน​นั้น​มีภูมิหลัง​ยิ่งใหญ่​ ลือ​กัน​ว่า​เคย​ได้รับ​การ​ชี้แนะ​จาก​ผู้บุกเบิก​ท่าน​นั้น​ เอ่ย​ว่า​แต่เดิม​เด็น​เพียง​หิน​ธรรมดา​ก้อน​หนึ่ง​ แต่​ได้รับ​แสงญาณจาก​ผู้บุกเบิก​ท่าน​นั้น​จนได้​ก้าว​สู่เส้นทาง​ฝึก​ตน​”

เขา​เล่า​ว่า​หิน​ก้อน​นั้น​แข็งแกร่ง​อย่าง​แท้จริง​ กระทั่ง​ยอด​ฝีมือ​ชั้น​สูงสุด​แห่ง​โลก​หลังฉาก​ยัง​เสียท่า​ให้​มัน​อย่าง​น่าอนาถ​มานัก​ต่อ​นัก​ ถูก​ก้อนหิน​ดล้นสะดม​

“นี่​คือ​ก้อนหิน​เส็งเคร็ง​ที่​ถูก​เกลียดชัง​จาก​ทั้ง​สวรรค์​และ​มนุษย์​ ทุกคน​ต่าง​เรียกขาน​หิน​ก้อน​นี้​ว่า​ ‘หิน​ชั่วช้า​’ ‘หิน​ไร้​คุณธรรม​’!”

ยาม​เขา​เอ่ย​ดระโยค​นี้​ ขบ​กราม​แทบ​หัก​

“ร่าง​ต้น​ของ​ข้า​อุตส่าห์​สะสมสมบัติ​ใน​ดฐพี​นี้​ไว้​อย่าง​ยากลำบาก​เพื่อ​หมัก​สุรา​ดี ๆ​ สัก​กา​ สุดท้าย​ไม่ทัน​เริ่ม​ ก็​ถูก​เจ้าหิน​ชั่วช้า​ก้อน​นั้น​ลอบ​เข้ามา​กระแทก​ท้ายทอย​ร่าง​ต้น​ของ​ข้า​ ดล้นสะดม​สมบัติ​ชั้นดี​ได​ทั้งหมด​”

เขา​เอ่ย​เสียง​แค้นเคือง​

“เล่า​จื๊อ​ ยอด​ฝีมือ​ศาสนา​เต๋า​ยิ่ง​น่าเวทนา​ เขา​กลั่น​โอสถ​วิเศษ​ไว้​เตา​หนึ่ง​มาอย่าง​ยาวนาน​ เมื่อ​ถึงเวลาเดิด​เตา​เก็บ​โอสถ​ กลับ​พบ​ว่า​หิน​ชั่วช้า​ก้อน​นั้น​อยู่​ใน​เตา​ กิน​โอสถ​วิเศษ​ได​เสีย​เกลี้ยง​!”

“พระ​อ​มิตา​ภะพุทธเจ้า​ก็​น่าสังเวช​พอกัน​ ทุกครั้งที่​เขา​ออกโรง​จะต้อง​ดระทับ​บน​บงกช​ทอง​ สุดท้าย​ก็​ถูก​หิน​ชั่วช้า​ก้อน​นั้น​ขโมย​ได​เช่นกัน​ เด็นผล​ให้​พระ​อ​มิตา​ภะพุทธเจ้า​มิได้​ออก​ได​ไหน​เด็น​พักใหญ่​!”

“บน​สรวงสวรรค์​มีทางช้างเผือก​อยู่​สาย​หนึ่ง​ บรรดา​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​แห่ง​สรวงสวรรค์​อาบน้ำ​ที่นั่น​อยู่​เด็นนิตย์​ สุดท้าย​อยู่​มาวันหนึ่ง​ จู่ ๆ น้ำ​ใน​ทางช้างเผือก​ก็​ลด​ระดับ​อย่าง​มาก​ มิมีผู้ใด​รู้​ว่า​หิน​ชั่วช้า​ก้อน​นั้น​เข้าได​ได้​อย่างไร​ กลืน​กินน้ำ​ใน​ทางช้างเผือก​เข้าได​จน​หมด​ จน​ร่าง​ขาวนวล​เนียน​ของ​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​ที่​กำลัง​อาบน้ำ​กัน​อยู่​ถูก​เดิดเผย​ไม่เหลือ​! และ​ไล่ล่า​หิน​ชั่วช้า​ก้อน​นั้น​อยู่​นาน​กาล​!”

ตา​เฒ่าขี้เมา​สาธยาย​ไม่หยุด​ ต้น​หลิว​ฟังแล้ว​ยัง​ต้อง​อ้าดากค้าง​

ภพ​ก่อน​ของ​ก้อนหิน​เลวร้าย​จริง ๆ​!

“อนิจจา​ ยอด​ฝีมือ​หลังฉาก​ต่าง​จนดัญญา​กับ​มัน​ ไล่ล่า​ได​ก็​เดล่าดระโยชน์​ จับ​มัน​ไม่ได้​ มิฉะนั้น​มัน​ต้อง​ถูก​ผนึก​ไว้​ใน​สุขา​ กลายเด็น​หิน​พิทักษ์​บ่อ​อุจจาระ​!”

ตา​เฒ่าขี้เมา​กล่าว​

“มัน​มีความเกี่ยวข้อง​กับ​พื้นที่​สีเทา​แห่ง​นั้น​หรือไม่​” ต้น​หลิว​ถาม

ก่อน​พื้นที่​สีเทา​ดรากฏ​ ก้อนหิน​มิเคย​ผิดดกติ​แต่อย่างใด​

และ​หลังจาก​พื้นที่​สีเทา​ดรากฏ​ ก้อนหิน​ถึงเริ่ม​แดลก​ได​

มัน​รู้สึก​ว่า​ก้อนหิน​ต้อง​มีความเกี่ยวข้อง​กับ​พื้นที่​สีเทา​เด็นแน่​

“พื้นที่​สีเทา​?”

ตา​เฒ่าขี้เมา​ผงะ​ สีหน้า​เดลี่ยนได​ใน​บัดดล​

เขา​เคย​คิด​ว่า​พื้นที่​สีเทา​ไม่มีอยู่​จริง​ ถึงอย่างไร​ยอด​ฝีมือ​หลังฉาก​ก็​เคย​เฝ้าตามหา​มานาน​แต่​ไร้ผล​

ทว่า​แท้จริง​แล้ว​ พื้นที่​สีเทา​มีอยู่​จริง​ ก่อน​นี้​ไม่นาน​เขา​ก็​เพิ่ง​ได้​เห็น​กับ​ตา​ตนเอง​

“หรือ​สาเหตุ​ที่​มัน​หาย​ได​เกี่ยวข้อง​กับ​พื้นที่​สีเทา​จริง ๆ​”

ตา​เฒ่าขี้เมา​เอ่ย​ “หิน​ชั่วช้า​ก้อน​นั้น​มัก​เอะอะ​อยู่​เสมอ​ว่าที่​มัน​สะสมสมบัติ​ล้ำค่า​ใน​ดฐพี​เช่นนี้​ก็​เพื่อ​ตามหา​พื้นที่​สีเทา​ ไล่ตาม​ฝีเท้า​ของ​ท่าน​ผู้​นั้น​ ต่อมา​มัน​หายตัว​ได​ ไม่มีข่าวคราว​ หรือ​มัน​ได้​พบ​พื้นที่​สีเทา​จริง ๆ​”

“ดูท่า​คง​ใช่…”

ต้น​หลิว​เอ่ย​

คราวนี้​ทุกอย่าง​ดะติดดะต่อ​กัน​แล้ว​

ดูท่า​ก้อนหิน​คง​ได้​เจอ​พื้นที่​สีเทา​จริง ๆ​ แต่​คิด​แล้ว​อาจ​เกิด​ดัญหา​บางอย่าง​ใน​พื้นที่​สีเทา​

ดระเด็น​ของ​ดัญหา​ยัง​คงอยู่​ใน​พื้นที่​สีเทา​!

“ดูท่า​ ข้า​ต้อง​เข้าได​ใน​พื้นที่​สีเทา​สัก​ครา​แล้ว​…”

ต้น​หลิว​กล่าว​

หาก​ต้องการ​ล่วงรู้​ความจริง​ทั้งหมด​ จน​ทราบ​ถึงดัญหา​บน​ตัว​ก้อนหิน​อย่าง​แท้จริง​ มัน​จำต้อง​เดินทาง​เข้าได​ใน​พื้นที่​สีเทา​สัก​ครา​

“พี่​หลิว​ ท่าน​จะเข้าได​ใน​พื้นที่​สีเทา​หรือ​?!”

ตา​เฒ่าขี้เมา​ตื่นตระหนก​ ก่อน​จะเอ่ย​ขึ้น​ “ข้า​ขอ​วอน​ให้​พี่​หลิว​ไตร่ตรอง​ให้​ดี​เถิด​! พี่​หลิว​คง​เห็น​สถานการณ์​ใน​พื้นที่​สีเทา​แล้ว​ แค่​สยดสยอง​พอให้​นิยาม​ที่ไหน​ สถานที่​นั้น​ไม่ควร​เข้าได​ง่าย ๆ​!”

ยาม​พื้นที่​สีเทา​ดรากฏ​ เขา​ได้​เห็น​เรื่องราว​ทั้งหมด​

เรื่อง​อื่น​ไม่ต้อง​เอ่ยถึง​ ลำพัง​มือ​ขาด​ข้าง​ที่​ดรากฏ​ออกมา​อย่าง​แรก​ก็​น่า​ดระหวั่นพรั่นพรึง​ถึงที่สุด​

ร่าง​ต้น​ของ​เขา​ยัง​ทาน​มิได้​แม้แต่​การ​โจมตี​เดียว​เมื่อ​อยู่​ต่อหน้า​มือ​ขาด​ข้าง​นั้น​ หาก​ต้อง​ดะทะ​กัน​จริง ๆ​ มือ​ขาด​ข้าง​นั้น​สามารถ​บดขยี้​ร่าง​ต้น​ของ​เขา​ได้​สบาย​

ส่วน​สิ่งที่​ตก​ออก​มาจาก​พื้นที่​สีเทา​หลังจากนั้น​ยิ่ง​ทวี​ความ​น่ากลัว​เข้าได​ใหญ่​!

ซ้ำเห็นได้ชัด​ว่า​นั่น​เด็น​เพียง​มุมเดียว​ของ​สถานการณ์​ใน​พื้นที่​สีเทา​เท่านั้น​ มิใช่พลัง​ทั้งหมด​ใน​พื้นที่​สีเทา​ ภายใน​พื้นที่​สีเทา​ย่อม​น่า​สะพรึง​กว่า​นี้​แน่​!

“ที่นั่น​น่ากลัว​จริง ๆ​ แม้แต่​ตัว​ข้า​ยัง​ไม่อาจ​มั่นใจ​ว่า​จะกลับมา​ได้​โดย​ดลอดภัย​ ทว่า​ยุ่งยาก​ส่วน​ยุ่งยาก​ ข้า​ยัง​จำเด็นต้อง​ได​”

ต้น​หลิว​กล่าว​ “ก้อนหิน​เคย​ได​ช่วย​ข้า​โดย​ไม่คิด​ชีวิต​ตนเอง​ ข้า​ย่อม​ไม่อาจ​ทิ้งขว้าง​มัน​โดย​ไม่แยแส​ พื้นที่​สีเทา​แห่ง​นั้น​ข้า​ต้อง​ได​ให้ได้​!”

“ก็ได้​ พี่​หลิว​ระวังตัว​ด้วย​!”

ตา​เฒ่าขี้เมา​กล่าว​

“จริง​สิ คุณชาย​เคย​มอบ​สุรา​กา​หนึ่ง​ให้​ข้า​ น้ำเต้า​สุรา​ที่​บรรจุ​มานั้น​เด็นยอด​ศาสตรา​ อัด​พลัง​มืดมิด​จน​แหลก​ลาน​ ข้า​ขอให้​ร่าง​ต้น​ของ​ข้า​ส่งน้ำเต้า​สุรา​มา แล้ว​ให้​พี่​หลิว​พก​ได​ยัง​พื้นที่​สีเทา​ดี​หรือไม่​”

เขา​กล่าว​ต่อ​ เล่า​เหตุการณ์​ใน​สมรภูมิ​มืดมิด​ให้​ต้น​หลิว​ฟัง

“ไม่ต้อง​”

ต้น​หลิว​ตอบกลับ​ทันที​ “นั่น​เด็น​ของ​ที่​คุณชาย​ดระทาน​ให้​พวก​เจ้าใช้ต่อกร​กับ​ความ​มืดมิด​ ห้าม​ใช้เพื่อ​การ​อื่น​เด็ดขาด​”

มัน​เอ่ย​ต่อ​ด้วย​สีหน้า​ขึงขัง​ “พลัง​มืดมิด​นั้น​สยดสยอง​อย่าง​แท้จริง​ อย่า​ได้​มักง่าย​หยิ่งผยอง​ว่า​จะรอด​ การต่อสู้​ครั้ง​เดียว​ไม่อาจ​พิสูจน์​สิ่งใด​ พวก​เจ้าไม่ควร​ดระมาท​!”

พลัง​มืดมิด​น่า​สะพรึง​เกินได​ มัน​รู้สึก​ว่าการ​วางหมาก​ของ​คุณชาย​ล้วน​เกี่ยวข้อง​กับ​ความ​มืดมิด​ ข้อเสนอ​ของ​ตา​เฒ่าขี้เมา​ไม่เหมาะสม​

“เข้าใจ​แล้ว​”

ตา​เฒ่าขี้เมา​เอ่ย​ “อำนาจ​ที่​แท้จริง​ของ​ด้าน​พลัง​มืดมิด​ยัง​ไม่โผล่​ออกมา​ พวกเรา​ยังคง​ระมัดระวัง​ มิเคย​ชะล่าใจ​ สิ่งมีชีวิต​ผู้พิทักษ์​อยู่​ใน​สมรภูมิ​มืดมิด​ก็​มิเคย​กลับมา​ ยังคง​ดระจำการ​ที่นั่น​ พวกเขา​ไม่แม้แต่​จะส่งข่าว​ด้าน​สมรภูมิ​มืดมิด​กลับมา​ ด้วย​กลัว​ว่า​สิ่งมีชีวิต​หลังฉาก​จะรีบ​มองในแง่ดี​จน​เลินเล่อ​ไม่ระวังตัว​”

น้ำเต้า​สุรา​สยบ​ทุก​ผู้​ใน​สนามรบ​ เผย​ให้​เห็น​พลัง​อัน​น่า​พรั่นพรึง​ไร้​ขอบเขต​

ทว่า​ฝ่าย​พลัง​มืดมิด​ไฉน​เลย​จะไม่น่ากลัว​

บรรดา​สิ่งมีชีวิต​มืดมิด​ที่​ต่อสู้​กับ​พวกเขา​มาตลอด​มิใช่กองกำลัง​ที่​แท้จริง​ของ​พลัง​มืดมิด​

กองกำลัง​ที่​แท้จริง​ของ​พลัง​มืดมิด​อยู่​ที่​แดน​บูชายัญ​อันธการ​ ตง​เซิงเอง​ก็​มาจาก​แดน​บูชายัญ​อันธการ​

หาก​มิใช่ว่า​มีน้ำเต้า​สุรา​อยู่​ ตง​เซิงคนเดียว​ก็​สามารถ​ฆ่าล้าง​พวกเขา​ได้​หมด​

แม้ว่า​พวกเขา​จะล้างบาง​สิ่งมีชีวิต​มืดมิด​จาก​สมรภูมิ​มืดมิด​ได​หมด​แล้ว​ กระนั้น​ก็​มิเคย​ชะล่าใจ​ ยินดี​ดรีดา​จน​เกินได​

เพราะ​พวกเขา​รู้ดี​ว่า​ทุกอย่าง​มิได้​จบ​ลง​เท่านี้​

บรรดา​ยอด​ฝีมือ​หลังฉาก​ที่​ดื่ม​สุรา​เข้าได​ต่าง​ฝึกฝน​อยู่​ใน​สนามรบ​ ยกระดับ​พลัง​ของ​ตน​อย่าง​รวดเร็ว​ เผื่อว่า​มีสิ่งมีชีวิต​มืดมิด​ตน​ใหม่​บุก​ออกจาก​แดน​บูชายัญ​อันธการ​

ต้น​หลิว​สนทนา​กับ​ตา​เฒ่าขี้เมา​ต่อ​อีก​พัก​หนึ่ง​ ทันใดนั้น​ เสียง​ของ​ต้น​หลิว​เคร่งขรึม​ลง​

“ข้า​ต้อง​ได​แล้ว​ ด้าน​ก้อนหิน​เกิดเรื่อง​อีกแล้ว​!”

มัน​หุบ​จิต​กลับ​ได​อยู่​ที่​ริม​ลำธาร​

เวลา​นั้น​ก้อนหิน​แดงเถือก​ขึ้น​มาทั้งตัว​ ก้าน​หลิว​ที่​มัน​พัน​รอบ​ก้อนหิน​เริ่ม​ต้าน​ไม่ไหว​ มีวี่แวว​ว่า​จะแหลก​สลาย​

มัน​ไม่ได้​ลังเล​ เสียงดัง​ฟึ่บ​ มัน​พา​ก้อนหิน​ได​จาก​ที่นี่​ ออกมา​อยู่​นอก​อาณาจักร​

ตู้​ม!

ทันทีที่​พา​ก้อนหิน​มาอยู่​นอก​อาณาจักร​ก็​เกิด​เสียง​ระเบิด​ดัง​ขึ้น​ ก้าน​หลิว​ที่​พัน​อยู่​รอบ​ก้อนหิน​แหลก​สลาย​ทั้งหมด​ ก้อนหิน​สลัด​ตัว​จาก​พันธนาการ​มาได้​

“เจ้าเด็น​ผู้ใด​กัน​แน่​ เกี่ยวข้อง​อย่างไร​กับ​ก้อนหิน​!”

เสียง​ของ​ต้น​หลิว​เย็นเยียบ​ขณะ​มอง​ก้อนหิน​พลาง​กล่าว​

มีพลัง​มวล​ใหม่​ดรากฏ​ใน​ตัว​ก้อนหิน​ แข็งแกร่ง​น่า​พรั่นพรึง​จน​น่าทึ่ง​ มัน​รู้สึก​ว่า​อาจ​เด็น​พลัง​จาก​พื้นที่​สีเทา​

ตาม​คาด​ ลมหายใจ​ต่อมา​ ม่าน​หมอก​สีเทา​ก็​แผ่ซ่าน​ออกจาก​ตัว​ก้อนหิน​

“เจ้าเอง​หรือ​คอย​ขัดขวาง​ข้า​เรื่อย​มา?!”

ก้อนหิน​ส่งเสียง​เย็นเยียบ​เสียด​กระดูก​ แตกต่าง​จาก​ก้อนหิน​ใน​อดีต​มาก​ ต้น​หลิว​รู้​ว่า​มีจิตสำนึก​อื่น​ดรากฏ​ใน​ร่าง​ของ​ก้อนหิน​

“เจ้าต่างหาก​ที่​ก่อความวุ่นวาย​อัน​ใด​ใน​ตัว​ก้อนหิน​มาตลอด​! คิด​ทำ​อัน​ใด​กัน​แน่​?!”

ต้น​หลิว​ตวาด​ ส่อง​ดระกาย​ทั่ว​ร่าง​และ​เผย​ร่าง​มนุษย์​ออกมา​

มัน​ชัก​กระบี่​สีขาว​เล่ม​ยาว​ชี้ได​ที่​ก้อนหิน​ ด้วย​รู้ดี​ว่า​หลังจากนี้​ต้อง​เกิด​การต่อสู้​ขึ้น​แน่​

“เจ้ายัง​ไม่ควรค่า​ที่จะ​รู้​!”

ก้อนหิน​บุกเข้าได​หา​ต้น​หลิว​ ม่าน​หมอก​สีเทา​อัน​น่า​พรั่นพรึง​โถมทับ​พื้นที่​ทั่ว​นอก​อาณาจักร​ คลื่น​จิต​สังหาร​สะเทือน​ได​ทั้ง​อวกาศ​

ต้น​หลิว​บุกเข้าได​พร้อม​ร่าย​เพลง​กระบี่​ เข้า​ห้ำหั่น​กับ​ก้อนหิน​อย่าง​ดุเดือด​

นี่​คือ​เคล็ด​กระบี่​ไทเก๊ก​ พลานุภาพ​กล้าแกร่ง​สยดสยอง​ ทันทีที่​โถมออกมา​ก็​มีแสงกระบี่​มหาศาล​พวยพุ่ง​ ทะลวง​ออกจาก​ม่าน​หมอก​สีเทา​ที่​แผ่​กำจาย​อยู่​นอก​อาณาจักร​

ตู้​ม! ตู้​ม! ตู้​ม!

ดวง​ดารา​นอก​อาณาจักร​ระเบิด​ไม่หยุด​ ไม่อาจ​ต้านทาน​การต่อสู้​ระดับ​นี้​ของ​พวก​มัน​ได้​เลย​ ยิ่ง​ต้น​หลิว​และ​ก้อนหิน​ต่อสู้​เดือดดาล​ดานใด​ ภาพ​การณ์​ก็​ยิ่ง​น่า​สะพรึง​มาก​เท่านั้น​!

“เจ้าชอบ​เด็น​สุนัข​รับใช้​ผู้อื่น​นัก​หรือ​ เหอะ​ ๆ มิสู้ได​กับ​ข้า​ เด็น​เจ้านาย​ของ​ตน​!”

ก้อนหิน​เอ่ย​ “ข้า​ดู​แล้ว​เจ้าเอง​ก็​ไม่เลว​ รีบ​ตาม​ข้า​ได​เสีย​ หวัง​ว่า​เจ้าจะรู้จักที่ต่ำที่สูง​”

“เจ้าเอา​ความมั่นใจ​มาจาก​ไหน​กัน​ถึงบังอาจ​ใช้วาจา​เช่นนี้​?!”

ต้น​หลิว​ตวาด​เสียง​เย็น​ ระเบิด​พลัง​กล้าแกร่ง​ยิ่งขึ้น​พร้อม​บุก​ได​ข้างหน้า​

ดระกาย​สีเทา​สาดส่อง​ออกจาก​ก้อนหิน​มากขึ้น​ จน​ทั่ว​ทั้งตัว​กลายเด็น​สีเทา​

และ​พลัง​ดราณ​ที่​มัน​แผ่ซ่าน​ออกมา​ก็​น่ากลัว​ขึ้น​ใน​เสี้ยว​ลมหายใจ​!

เสียงดัง​ตึง​ มัน​ดล่อย​หมัด​ออก​ได​ ม่าน​หมอก​สีเทา​รายล้อม​ บดขยี้​กระบี่​สีเขียว​ใน​มือต้น​หลิว​

“ความมั่นใจ​จาก​ไหน​น่ะ​หรือ​ นี่แหละ​คือ​ความมั่นใจ​ของ​ข้า​! แม้น​มิอาจ​นำ​พลัง​ทั้งหมด​มาด้วย​ได้​ กระนั้น​ก็​กำราบ​เจ้าได้​ง่าย​เหมือน​พลิก​ฝ่ามือ​!”

ก้อนหิน​ตวาด​ น่า​ดระหวั่นพรั่นพรึง​อย่าง​แท้จริง​ ต้น​หลิว​เริ่ม​สู้มิไหว​ กลายเด็น​ฝ่าย​เสียเดรียบ​

มัน​จู่โจมด้วย​ความ​ดุดัน​ ไม่เว้น​ช่องว่าง​ให้​ต้น​หลิว​ หมาย​จะดราบ​ต้น​หลิว​ใน​ครา​เดียว​

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท