หลงโปที่กำลังกระโจนเข้าหาเฉินชิงเหมยก็นิ่งอึ้ง หันหน้ามองไปทางนอกหน้าต่าง สิ่งที่เขาเห็นคือหลี่โม่ที่กำลังมุดเข้ามาทางกำแพงกระจกที่แตกสลาย
ลมพัดเสื้อผ้าของหลี่โม่ดังพึ่บพั่บ พัดจนผมของหลี่โม่พลิ้วไหวไม่นิ่ง ประกอบใบหน้าที่เคร่งขรึมของหลี่โม่ ทำให้หลี่โม่เป็นเหมือนกับเทพเจ้าสงครามมาเกิด
หลงโปคิดว่าทุกอย่างช่างเหลือชื่อ ไม่สิ! นี่เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์!
อาคารสูงหนึ่งร้อยเมตร ด้านนอกยังเป็นผนังม่านกระจก หลี่โม่จะปรากฏตัวได้ยังไง!
นี่เป็นฉากที่น่าเหลือเชื่อ ทำให้หลงโปงงเป็นไก่ตาแตก ถึงขนาดลืมที่จะเรียกยอดฝีมือในบ้านเข้ามาคุ้มกันตัวเอง
แต่บนใบหน้าของเฉินชิงเหมยกลับปรากฏรอยยิ้ม น้ำตาควบคู่กับรอยยิ้ม เหมือนราวกับดอกสาลี่ต้องหยาดฝน(ซึ่งเปรียบเทียบดอกสาลี่กับใบหน้าของสตรีที่เมื่อร้องไห้ก็ยังดูงดงาม) ทำให้เฉินชิงเหมยสวยงดงามแตกต่างออกไป
“ฮือๆๆๆ ในที่สุดนายก็มาสักที ฉันคิดว่านายจะไม่มาช่วยฉันแล้ว”
คำพูดของเฉินชิงเหมยทำให้หลงโปดึงสติกลับมา หลงโปก็พุ่งไปทางโต๊ะข้างเตียงด้วยความตื่นตระหนก และยื่นมือไปคว้ากริชที่โต๊ะข้างเตียง
ตราบใดที่คว้ากริชไว้ได้ ก็สามารถที่จะใช้เฉินชิงเหมยเป็นตัวประกัน และข่มขู่หลี่โม่ได้
“แกอย่าเข้ามานะ ฉันมีมีด ฉันมีตัวประกัน ถ้าแกเข้ามาฉันก็จะกรีดใบหน้าของเฉินชิงเหมย!”หลงโปจับกริชไว้ รู้สึกว่าในใจมีความกล้าหาญ
ตราบใดที่ตอนนี้ควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ ก็สามารถให้ยอดฝีมือในบ้านเข้ามาได้ ในขณะนี้หลงโปเสียใจเล็กน้อยที่เมื่อกี้นี้ให้พวกเขาถอยออกไป ถ้าเหลือไอ้หมาป่าขาวกับไอ้หมีดำไว้ ตอนนี้ก็ไม่มีทางถูกกระทำขนาดนี้
ขณะที่หลงโปคิดไปด้วย ใช้กริชชี้ไปทางเฉินชิงเหมยไปด้วย
หลี่โม่กระโดดออกมาราวกับเสือชีตาห์ ไม่รอให้หลงโปตอบสนองกลับคืนมา ก็พุ่งไปถึงตรงหน้าของเขา
หลงโปในฐานะชายหนุ่มที่ร่ำรวยพูดโอ้อวดก็ยังพอได้ ลงมือจริงก็ไม่มีกำลังต่อสู้ใดด้วยซ้ำ เผชิญหน้ากับหลี่โม่ที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหันก็โบกกริชในมืออย่างส่งเดช
หลี่โม่หมัดฮุคซ้าย หมัดฮุคขวา ต่อจากนั้นจับผมของหลงโปแล้วทุ่มลง
หลงโปนอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้นด้วยปากจมูกที่เลือดไหล เอียงศีรษะถ่มน้ำลายออกมาคำหนึ่ง ฟันกรามหลังสองซี่ก็ปกคลุมด้วยไปด้วยน้ำลายสีเลือด
หลี่โม่ลงมือได้เบามากแล้ว ตราบใดที่ใช้เรี่ยวแรงมากขึ้นเล็กน้อย ก็จะสามารถที่จะคร่าชีวิตของหลงโปได้
หลงโปเหลือบตาร้องโอดโอยเหมือนหมูโดนเชือด หลี่โม่เดินมาที่ข้างเตียงเพียงคนเดียว และก้มตัวลงมองดูเฉินชิงเหมย
หลี่โม่เหยียดสองนิ้วออกมาโบกไปโบกมาตรงหน้าของเฉินชิงเหมย: “นี่เท่าไหร่? รู้จักหรือเปล่า”
เฉินชิงเหมยที่มีความซาบซึ้งใจต่อหลี่โม่จะแทบจะอกแตกตายดังตูมแล้ว มองไปทางหลี่โม่อย่างเศร้าโศก และบุ้ยปากพูดว่า: “สอง สอง สอง นายหมายถึงฉันสองหรือเปล่า”
“อือ ดูเหมือนว่าสมองยังดี ไม่ได้รับบาดเจ็บ”
หลี่โม่พูดราวกับแพทย์วินิจฉัยผู้ป่วย ต่อจากนั้นคว้ามือขาวผ่องราวกับหยกของเฉินชิงเหมย และหยิกตำแหน่งของง่ามมือระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ไว้
“เจ็บนิดหน่อย เธออดทนหน่อยนะ”
หลี่โม่ใช้เรี่ยวแรงเล็กน้อย เฉินชิงเหมยรู้สึกเจ็บปวดมากอย่างฉับพลัน
“อ๊ากกกก!!”
เสียงกรีดร้องปรอทแตกของผู้หญิงก็ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงกรีดร้องของเฉินชิงเหมย ก็ยักไหล่พร้อมกัน
“คุณชายหลงรู้วิธีสนุกจริงๆ สามารถทำให้ร้องดังมากได้ขนาดนี้”
“เฉินชิงเหมยคนนี้ไม่เพียงแต่รูปร่างเซ็กซี่ร้อนแรงเท่านั้น แต่ยังมีเสียงร้องที่เย้ายวนคนขนาดนี้ ทำให้คนค่อนข้างทนไม่ไหวจริงๆ”
ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำสบตากัน และเผยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ออกมาพร้อมกัน
ในห้องนั้น หลี่โม่ใช้มือทั้งสองปิดหูไว้แล้ว
รู้สึกว่าถ้าไม่ปิดหูไว้ ก็จะถูกเสียงกรีดร้องของเฉินชิงเหมยทำให้แสบแก้วหู
เฉินชิงเหมยเจ็บจนลุกขึ้นนั่งบนเตียง จ้องมองหลี่โม่ด้วยความโกรธเคือง: “หลี่โม่ นาย นาย อย่าคิดว่านายช่วยฉันแล้วก็สามารถที่ทำทุกอย่างตามอำเภอใจกับฉันได้”
“เฮ้อ ผู้หญิง เธอมีเหตุผลหน่อยได้หรือเปล่า ฉันทำทุกอย่างตามอำเภอใจกับเธอตรงไหน ฉันทำอะไรเธอ”
พลังอานุภาพของเฉินชิงเหมยก็ลดลงในทันที ก้มศีรษะลงด้วยความละอายใจว่า: “นายทำให้ฉันเจ็บ”
น้ำเสียงและท่าทางของเฉินชิงเหมย ทำให้หลี่โม่อารมณ์ร้อนด้วยความโกรธเป็นอย่างมาก
เธอกำลังพยายามที่จะใส่ความฉัน ต่อจากนั้นโยนความผิดให้กับฉันงั้นเหรอ? การแสดงออก น้ำเสียง การกระทำ ก็ล้วนแต่เต็มไปด้วยความกำกวม
“ฉันเพื่อที่จะทำให้เธอฟื้นคืนจากยาแฝด ตัวเธอเองก็รู้สึกดีแล้วใช่มั้ย การใช้ยาแก้พิษสามารถทำลายเส้นประสาทของเธอได้ ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริงๆ”
“หา? อ๋อๆ”เฉินชิงเหมยคอก็หดลง แลบลิ้นเบาๆ ก็เหมือนราวกับเด็กผู้หญิงที่ทำอะไรผิด
หลี่โม่หันกลับไปมองหลงโปที่ยังคงส่งเสียงร้องโอดโอยเหมือนกับหมูโดนเชือด
หลงโปเคลื่อนตัวไปทางข้างหลังด้วยความตื่นตระหนก: “แก แกอย่าเข้ามานะ บอดี้การ์ดของฉันอยู่ข้างนอก ฉันจะเรียกคนมาแล้วนะ”
“เรียกคนที่ไม่มีความสามารถเหล่านั้นที่ติดตามแกเข้ามา ดูสิว่าพวกเขาจะช่วยแกได้หรือเปล่า”หลี่โม่พูดอย่างเหยียดหยาม
“ไอ้หมาป่าขาว ไอ้หมีดำ ไสหัวเข้ามาเดี๋ยวนี้!”หลงโปร้องเรียกดังลั่น เกรงกลัวว่าทั้งสองข้างนอกจะไม่ได้ยิน
ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำได้ยินเสียงร้องตะโกนของหลงโป ถึงได้รู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ค่อยชอบมาพากล
ทั้งสองคนยื่นมือไปจับด้ามปืนบนด้านหลังเอว และผลักประตูเข้าไปในห้องเพรสซิเดนท์สูท
เมื่อเห็นหลี่โม่ที่ยืนอยู่ในห้องเพรสซิเดนท์สูท รวมทั้งหลงโปที่นอนอยู่บนพื้นด้วยท่าทางที่น่าอนาถ ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำก็ตกตะลึงพร้อมกัน ไม่เข้าใจว่าหลี่โม่เข้ามาได้อย่างไร
เมื่อมองขึ้นไปที่ผนังม่านกระจกที่แตกสลาย ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำก็ตัวสั่นพร้อมกัน รู้สึกว่าทั้งหัวใจของพวกมันสั่นสะท้านในทันที
หลงโปเห็นไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำเข้ามา ก็ตะโกนเสียงดังในทันที: “พวกแกสองคนลุยเดี๋ยวนี้ ฆ่าเขาให้ตาย!”
ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำกลับไม่ได้ทำตามสิ่งที่หลงโปพูด เผชิญหน้ากับผู้ชายที่น่าสยดสยองคนนี้ ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำรู้อย่างชัดเจนมาก
หลี่โม่อยู่ในใจของไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำ นั่นเป็นการมีอยู่ของยอดฝีมือที่ไม่มีใครเทียบได้
เฉินชิงเหมยเห็นลูกน้องของหลงโปเข้ามา ก็รีบหลบอยู่ข้างหลังของหลี่โม่ มองดูการเคลื่อนไหวมือขวาที่ด้านหลังเอวของบอดี้การ์ดทั้งสองคน เฉินชิงเหมยก็เข้าใจว่าทั้งสองคนมีปืนติดตัวอยู่
“ระวังด้วย พวกเขามีปืน”
หลี่โม่ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ยืมความกล้าให้พวกเขาสองคน เธอว่าพวกเขากล้าที่จะชักปืนหรือเปล่า”
ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำส่ายหน้าพร้อมกันอย่างแรง: “ทุกอย่างเป็นความเข้าใจผิด พวกเราไม่รู้อะไรเลย พวกเราไม่เห็นอะไรเลย อ่าว! ในห้องนี้ทำไมมืดขนาดนี้ พวกเราออกไปดูว่าวงจรไฟฟ้ามีปัญหาหรือเปล่า”
ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำเงยหน้าขึ้นมองไปบนเพดาน และหันหลังเดินออกไปอย่างเรียบร้อย
หลงโปคนทั้งคนก็รู้สึกไม่ดีแล้ว รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับถูกโลกทั้งใบทอดทิ้งในทันที
นี่เป็นยอดฝีมีที่ได้รับการฝึกฝนออกมาอย่างดีโดยราชาใหญ่ แต่ในขณะนี้เผชิญหน้ากับหลี่โม่ พวกเขาแม้แต่ความกล้าหาญที่จะลงมือก็ไม่มี
หลงโปเสียใจ เสียใจอย่างไม่รู้จบ ถ้าหากมียาย้อนเวลา หลงโปก็ยอมที่จะทานหนึ่งขวดอย่างแน่นอน
“ไอ้สารเลวสองคนอย่างแก กลับมาทำลายเขาเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นจะใช้กฎเกณฑ์ธรรมเนียมของบ้านมาจัดการพวกแกสองคน!”หลงโปตะโกนอย่างไม่พอใจ
หวังว่าเสียงตะคอกของตัวเองสามารถที่จะปลุกความกล้าหาญของพวกเขาได้ แต่ว่าไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำไม่มีการหยุดแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกันฝีเท้าที่ใต้เท้าก็เพิ่มความเร็วขึ้นมา
หลงโปแทบจะอกแตกตายในทันที จ้องมองไปที่ทั้งสองคนที่จากไปอย่างรวดเร็วด้วยความเฉื่อยชา
“นาย นายทำอะไรพวกเขา? พวกเขาก็กลัวจนหนีไปแบบนี้?”เฉินชิงเหมยถามด้วยความประหลาดใจ
