รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 900 ปิงหนิง ‘หลีเฟย พฤติกรรมของเจ้าเสมือนสุนัขขี้เลีย!’

บทที่ 900 ปิงหนิง ‘หลีเฟย พฤติกรรมของเจ้าเสมือนสุนัขขี้เลีย!’

บท​ที่​ 900 ปิง​หนิง​ ‘หลี​เฟย​ พฤติกรรม​ของ​เจ้าเสมือน​สุนัข​ขี้​เลีย​!’

สิ่งมีชีวิต​ที่​ก่อนหน้านี้​ยัง​ถก​กัน​ว่า​ระหว่าง​หนา​นก​งอ​วี่​และ​ปิง​หนิง​ ผู้ใด​จะได้​ตำแหน่ง​สุดท้าย​พลัน​ชะงัก​บทสนทนา​หลัง​ได้ยิน​คำกล่าว​ของ​สิ่งมีชีวิต​ตน​นั้น​

จริง​สิ พวกเขา​อ่อนต่อโลก​ไป​หน่อย​

ใน​โลก​แห่ง​การ​ฝึก​ตน​ ไม่มีมาก่อน​ได้​ก่อน​ ทุกอย่าง​ดู​ที่​พลัง​เท่านั้น​

อีก​อย่าง​ใน​ศึก​ช่วงชิง​โอกาส​วาสนา​ เจ้าได้​ก่อน​ก็​เป็น​ของ​เจ้าอย่างนั้น​หรือ​?

เป็นไปได้​ที่ไหน​!

สถานการณ์​ยาม​นี้​ก็​เช่นกัน​ ภายใน​แดน​มงคง​ปราศจาก​กฎเกณฑ์​ข้อจำกัด​ ซีได้​ตำแหน่ง​ไป​ก่อน​ก็​เท่านั้น​…

“ซี…เฮ้อ​ แม้จะน่าระอา​ ทว่า​ความจริง​โหดร้าย​เช่นนี้​แล​!”

“ยัง​ดี​ที่​ใน​แดน​มงคล​อันดับ​สอง​ยังมี​ตำแหน่งว่าง​ นาง​สามารถ​เข้าไป​ฝึกฝน​ใน​แดน​มงคล​อันดับ​สอง​”

สิ่งมีชีวิต​ในที่นี้​พา​กัน​สั่น​ศีรษะ​ มิมีผู้ใด​เห็น​อนาคต​จาก​ซี

ถึงอย่างไร​ หนา​นก​งอ​วี่​ ปิง​หนิง​ และ​หลี​เฟย​เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน​ ซีจะต้าน​อย่างไร​ไหว​

ไม่มีทาง​ต้าน​ได้​

“ตาม​คาด​ หนา​นก​งอ​วี่​และ​ปิง​หนิง​เข้าไป​ยัง​แดน​มงคล​อันดับ​หนึ่ง​ได้​!”

สิ่งมีชีวิต​ตน​หนึ่ง​กล่าว​

ชื่อ​ของ​หนา​นก​งอ​วี่​และ​ปิง​หนิง​หาย​ไป​จาก​ทำเนียบ​แดน​มงคล​อันดับ​สอง​ และ​ปรากฏ​ใน​แดน​มงคล​อันดับ​หนึ่ง​พร้อมกัน​

“ศึก​ช่วง​ชิงตำแหน่ง​จะเริ่ม​ขึ้น​แล้ว​ ลำพัง​เข้าไป​ถึงแดน​มงคล​ยัง​ไม่พอ​ จำต้อง​มีตำแหน่ง​ใน​นั้น​ด้วย​”

สิ่งมีชีวิต​ตน​หนึ่ง​เอ่ย​

มีเพียง​อยู่​ใน​ตำแหน่ง​เท่านั้น​จึงจะได้​รับประโยชน์​ และ​จะสามารถ​ดูดกลืน​สสาร​ขุม​ปราณ​ชีวิต​ฟ้าดิน​ หาก​ไม่มีตำแหน่ง​ย่อม​ทำ​ไม่ได้​

“ศึก​ชิงแดน​มงคล​หรือ​ เจ้าพูด​อะไร​ มีการชิง​ที่ไหน​”

สิ่งมีชีวิต​ตน​หนึ่ง​แย้ง​

สิ่งมีชีวิต​ตน​ก่อนหน้า​ไม่พูดจา​

จริง​ดั่ง​ที่ว่า​ไม่มีการชิง​ใด​ ๆ ทั้งสิ้น​ พวก​หนา​นก​งอ​วี่​อยู่​ใน​สถานการณ์​ได้เปรียบ​เบ็ดเสร็จ​ เป็น​ความได้เปรียบ​ที่​มิอาจ​ก้าว​ข้าม​ ทุกอย่าง​เท​ไป​ด้าน​เดียว​ ไม่เหมาะ​จะใช้คำ​ว่า​ ‘ชิง’

ท่ามกลาง​แดน​มงคล​อันดับ​หนึ่ง​

“มาแล้ว​หรือ​”

ทันทีที่​หนา​นก​งอ​วี่​และ​ปิง​หนิง​เข้ามา​ถึงแดน​มงคล​ หลี​เฟย​ก็​ก้าว​เข้ามา​ทักทาย​หนา​นก​งอ​วี่​และ​ปิง​หนิง​ด้วย​รอยยิ้ม​

พวกเขา​สนิท​กัน​จึงมัก​อยู่​ด้วยกัน​เสมอ​

คราวนี้​พวกเขา​นัด​กัน​ว่า​จะเข้ามา​ฝึกฝน​ใน​ลาน​เต๋า​สัพพัญญู​ไท่​ชิงด้วยกัน​ เพียงแต่​หลี​เฟย​ออกเดินทาง​ก่อน​เท่านั้น​

“แน่นอน​ ท่าน​เข้ามา​แล้ว​ พวกเรา​ทั้งสอง​ไฉน​เลย​จะยอม​รั้งท้าย​”

หนา​นก​งอ​วี่ตบ​บ่า​หลี​เฟย​ด้วย​ใบหน้า​แย้มยิ้ม​ “ทว่า​มีปัญหา​เล็กน้อย​ เดิม​พวกเรา​ไม่คิด​ว่า​จะมีสิ่งมีชีวิต​ตน​ใด​สามารถ​เข้ามา​ยังแดน​มงคล​อันดับ​หนึ่ง​ จึงมิได้​เดินทาง​มาทันที​ ผลสุดท้าย​กลับ​มีสิ่งมีชีวิต​เข้ามา​ยึด​ตำแหน่ง​ได้​จริง​”

“ใช่ปัญหา​ที่ไหน​”

หลี​เฟย​คลี่​ยิ้ม​ ไม่เห็น​เป็น​เรื่องใหญ่​

“ไฉน​เลย​จะมิใช่ปัญหา​ ยาม​นี้​เหลือ​เพียง​ตำแหน่ง​เดียว​ ท่าน​ต้องการ​ให้​ข้า​กับ​ท่าน​พี่​อวี่​ตัดสินใจ​เลือก​หรือ​อย่างไร​ หาก​เป็น​เช่นนี้​ ข้า​ยอม​ถอนตัว​ ให้​ท่าน​พี่​อวี่​ฝึกฝน​ด้วย​ตำแหน่ง​นี้​”

ปิง​หนิง​หัวเราะ​แผ่วเบา​ งดงาม​เฉิดฉัน​

“เลิก​อวด​ความรัก​ต่อหน้า​ข้า​เสียที​!”

หลี​เฟย​ปรายตา​มอง​ปิง​หนิง​ “ท่าน​รู้​ว่า​ข้า​พูดถึง​สิ่งใด​”

“ข้า​มีท่าน​พี่​อวี่​อยู่​ย่อม​ต้อง​อวด​เป็นปกติ​ มิฉะนั้น​ต้อง​ปล่อย​ให้​สตรี​นาง​อื่น​มาอวด​หรือ​ไร​”

ปิง​หนิง​เอ่ย​ยิ้ม​ ๆ “ท่าน​เอง​ก็​รีบ​หา​ใคร​สัก​คน​เถิด​ จะได้​อวด​ต่อหน้า​ข้า​กับ​ท่าน​พี่​อวี่​บ้าง​”

นาง​ย่อม​เข้าใจ​ความหมาย​ของ​หลี​เฟย​ ก่อน​นี้​นาง​เพียง​พูดเล่น​เท่านั้น​

ให้​นาง​กับ​ท่าน​พี่​อวี่​เลือก​ตัดใจ​สัก​คน​อย่างนั้น​หรือ​

เป็นไปได้​อย่างไร​!

ผู้​ที่​ต้อง​ไป​ย่อม​ต้อง​เป็น​ซี!

“เอาล่ะ​ อย่า​เสียเวลา​กัน​เลย​ พวกเรา​ไป​เจรจา​กับ​ซีผู้​นี้​กัน​เถิด​”

หนา​นก​งอ​วี่​โบกมือ​ ออกเดินทาง​พร้อม​ปิง​หนิง​และ​หลี​เฟย​ รุดหน้า​ไป​ยัง​ตำแหน่ง​ที่​ซีอยู่​

แดน​มงคล​อันดับ​หนึ่ง​กว้างขวาง​นัก​ เสมือน​มิติ​แห่ง​เล็ก​แห่ง​หนึ่ง​ ตำแหน่ง​ทั้ง​สามมิได้​ตั้งอยู่​ติดกัน​ ห่าง​กัน​ไกลโข​

พวกเขา​ใช้เวลา​ไม่นาน​ก็​มาถึงที่พำนัก​ของ​ซี

แม้ซีจะกำลัง​ฝึกฝน​ แต่​นาง​ก็​ไม่เคย​ชะล่าใจ​ คอย​จับตาดู​สถานการณ์​ด้านนอก​อยู่​ตลอด​

ทันทีที่​พวก​หนา​นก​งอ​วี่​มาถึงที่นี่​ นาง​ก็​ยุติ​การฝึกฝน​

หญิงสาว​ลืมตา​พร้อม​ลุก​ยืน​ ทอดสายตา​มอง​พวก​หนา​นก​งอ​วี่​สามคน​ “ทุกท่าน​มีธุระ​อัน​ใด​”

ใน​แดน​มงคล​อันดับ​หนึ่ง​มีที่ว่าง​เพียง​สามตำแหน่ง​ บัดนี้​พวก​หนา​นก​งอ​วี่​สามคน​มาหา​นาง​ นาง​ก็​พอ​เข้าใจ​ว่า​กำลังจะ​เกิดเรื่อง​ใด​

“แม่นาง​ผู้​นี้​งดงาม​ยิ่ง​…”

ปิง​หนิง​ปริปาก​ขึ้น​ก่อน​ สายตา​ที่​ทอด​มอง​ซีทอ​ประกาย​ประหลาดใจ​

นาง​ไม่เคย​คิด​เลย​ว่า​ซีจะงดงาม​ปานนี้​ เทียบ​กับ​นาง​แล้ว​มิได้​ด้อย​ไป​กว่า​กัน​เลย​ ซ้ำแล้ว​นาง​ยัง​มิอาจ​เทียบ​ด้วย​ บุคลิก​ของ​ซีที่​สูงส่งเกินไป​ นาง​พ่ายแพ้​ใน​ด้าน​บุคลิก​

อีก​ด้าน​ หลัง​หนา​นก​งอ​วี่​และ​หลี​เฟย​ได้​เห็น​ซีก็​มีสายตา​เปลี่ยนไป​เช่นกัน​

บุคลิก​ของ​ซีโดดเด่น​ยิ่งนัก​ นาง​มีภูมิหลัง​อย่างไร​กัน​แน่​

ไม่ต้องสงสัย​เลย​ว่า​ลำพัง​จาก​บุคลิก​ของ​ซีก็​ทราบ​ได้​ว่า​ภูมิหลัง​ของ​นาง​ไม่ธรรมดา​

“เป็นอัน​ใด​ไป​ หวั่นไหว​หรือ​”

เวลา​นั้น​เอง​ ปิง​หนิง​หัน​มอง​หลี​เฟย​พร้อม​เอ่ย​ยิ้ม​ ๆ “หาก​ท่าน​หวั่นไหว​ ข้า​ยินดี​ช่วย​ให้​ท่าน​สมปรารถนา​ สละตำแหน่ง​นี้​ ให้​พวก​ท่าน​ทั้งสอง​ได้​ลงเอย​กัน​”

นาง​เห็น​สายตา​ของ​หลี​เฟย​จับจ้อง​ซีอยู่​ตลอด​ ซ้ำสายตา​นั้น​ยัง​ไม่ปกติ​ เป็น​สายตา​ที่​มิเคย​ปรากฏ​กับ​สตรี​นาง​ใด​ นาง​รู้​ว่า​หลี​เฟย​หวั่นไหว​ต่อ​ซี

“เป็น​สหาย​กัน​มาตั้ง​หลาย​ปี​ เรื่อง​นี้​ข้า​ทำ​ให้ได้​”

ปิง​หนิง​กล่าว​พลาง​ยิ้ม​ ยินดี​ช่วย​หลี​เฟย​

หาก​หลี​เฟย​มีใจให้​ซีจริง​ คง​ไม่อาจ​ขอให้​นาง​จากไป​ มิฉะนั้น​หลี​เฟย​และ​ซีจะพัฒนา​ความสัมพันธ์​อย่างไรเล่า​

ย่อม​ไม่อาจ​พัฒนา​ได้​แล้ว​

“เจ้าว่า​อะไร​!”

หลี​เฟย​เอ่ย​เสียง​ค่อย​ ท่าทาง​ประหม่า​ระคน​เขินอาย​

เป็น​การบ่งบอก​ว่า​เขา​ชอบ​ซีอย่าง​มิต้องสงสัย​

“ฮ่า ๆ พี่​หลี​เฟย​สายตา​สูงส่งกว่า​ผู้ใด​เรื่อย​มา ยาก​จะหา​สตรี​นาง​ใด​เข้าตา​ท่าน​ เช่นนั้น​แล้วก็​ไม่มีอัน​ใด​ต้อง​พูด​กัน​อีก​ ตำแหน่ง​นี้​พวกเรา​ยอม​สละ​ให้​!”

หนา​นก​งอ​วี่​หัวเราะ​ร่วน​พลาง​กล่าว​

ตำแหน่ง​ย่อม​สำคัญ​ ทว่า​ความสัมพันธ์​ระหว่าง​เขา​กับ​หลี​เฟย​วิเศษ​กว่า​ เขา​เอง​ก็​ยินดี​ช่วย​หลี​เฟย​

“สละ​? นี่​เป็น​ตำแหน่ง​ที่​ข้า​ได้มา​ด้วย​ตนเอง​ ไย​ต้อง​ให้​พวก​เจ้าสละ​”

เวลา​นั้น​เอง​ ซีเอ่ย​ขึ้น​มา “ข้า​ไม่สน​ว่า​พวก​เจ้าคิด​การ​ใด​ ขอให้​ไป​จาก​ที่นี่​ด้วย​ ข้า​ไม่ต้อนรับ​พวก​เจ้า”

ทำ​เช่นนี้​หมายความว่า​อย่างไร​

ราวกับ​นาง​ยอมให้​บงการ​ง่าย ๆ​

นาง​ไม่ต้องการ​ ‘ความ​โปรดปราน​’ เช่นนี้​

ไม่จำเป็น​เลย​

“แม่นาง​เจ้าอารมณ์​จริง ๆ​!”

ปิง​หนิง​เอ่ย​ยิ้ม​ ๆ “แน่นอน​ว่า​นี่​เป็น​ตำแหน่ง​ที่​แม่นาง​ได้มา​ด้วย​ตนเอง​ ทว่า​บัดนี้​เกิน​จำนวน​แล้ว​ ตำแหน่ง​ไม่พอ​ ข้า​หวัง​ว่า​แม่นาง​จะเข้าใจ​สถานการณ์​ตอนนี้​ด้วย​”

นาง​เอ่ย​ต่อ​ “พวกเรา​ยินดี​สละตำแหน่ง​ให้​ แต่​ขอให้​แม่นาง​จดจำ​ความหวังดี​ของ​เรา​ อย่า​ได้​วางท่า​เช่นนี้​”

จริง ๆ​ เลย​ นี่​ซีวางมาด​ใส่พวกเขา​หรือ​อย่างไร​

หาก​มิใช่หลี​เฟย​มีใจให้​ซี นาง​ไฉน​เลย​จะยอม​ คง​ไล่​ซีไป​นาน​แล้ว​

ส่วน​ภูมิหลัง​ของ​ซีที่​อาจ​มีอยู่​นั้น​ นาง​ไม่กังวล​สักนิด​

ซีมีเบื้องหลัง​ แล้ว​พวกเขา​ไม่มีหรือ​ไร​

พวกเขา​ทั้ง​สามมีผู้ใด​ภูมิหลัง​ธรรมดา​บ้าง​ ไม่จำเป็นต้อง​เกรงกลัว​ภูมิหลัง​อื่น​ใด​สักนิด​

“เจ้านี่​พูดจา​น่าขัน​เสีย​จริง​ ไม่เข้าใจ​คำกล่าว​ของ​ข้า​หรือ​ นี่​คือ​ตำแหน่ง​ของ​ข้า​ ไย​ต้อง​เอ่ย​ว่า​สละ​ จำนวน​เกิน​ ตำแหน่ง​ไม่พอ​ นั่น​เป็นปัญหา​ของ​พวก​เจ้า”

ซีเอ่ย​ด้วย​สีหน้า​เย็นชา​

หลัง​นาง​เอ่ย​ประโยค​นี้​จบ​ คิ้ว​ของ​ปิง​หนิง​ก็​ขมวด​ทันที​

ซีผู้​นี้​แข็งกร้าว​เหลือเกิน​!

นาง​รู้สึก​ไม่พอใจ​

ยก​ตำแหน่ง​สำคัญ​ปานนี้​ให้​ ซีกลับ​ไม่นึก​ขอบคุณ​ ซ้ำยัง​แสดงทีท่า​ขึงขัง​ ชวน​ให้​นาง​ขุ่นใจ​ยิ่งนัก​

ซีคง​มิได้คิด​อย่าง​ไร้เดียงสา​ว่า​ขอ​เพียง​ครองตำแหน่ง​ได้​ก่อน​ก็​จะอยู่​ใน​ตำแหน่ง​ไป​ได้​ตลอด​กระมัง​

ทว่า​ลงท้าย​นาง​ก็​มิได้​เอาเรื่อง​ เพียงแต่​หัน​มอง​หลี​เฟย​

ทั้งหมด​ปล่อย​ให้​หลี​เฟย​ตัดสินใจ​แล้วกัน​

“เอา​อย่างนี้​ ข้า​สละตำแหน่ง​ให้​แล้วกัน​ พวก​ท่าน​สอง​คน​ฝึกฝน​ใน​นี้​ไป​”

หลี​เฟย​กล่าว​

ดูออก​ว่า​เขา​มีใจให้​ซีจริง ๆ​ และ​ไม่ต้องการ​ให้​สหาย​ผู้​สนิท​กัน​มาหลาย​ปี​ต้อง​ลำบากใจ​ จึงยินดี​สละตำแหน่ง​ให้​เอง​ เข้าไป​ฝึกฝน​ใน​แดน​มงคล​อันดับ​สอง​

“ดูท่า​พี่​หลี​เฟย​จะเกิด​ความรู้สึก​ชอบ​ขึ้น​มาจริง ๆ​”

หนา​นก​งอ​วี่​หัวเราะ​เสียงดัง​ ไฉน​เลย​จะดู​ไม่ออก​

จากนั้น​ เขา​ก็​หัน​มอง​ซี “พี่​หลี​เฟย​นั้น​ไม่เลว​ หวัง​ว่า​เจ้าจะไม่ทำให้​ความหวังดี​ของ​พี่​หลี​เฟย​เสียเปล่า​ จดจำ​ความดี​ครา​นี้​ของ​พี่​หลี​เฟย​ไว้​ด้วย​”

“ใช่แล้ว​ เจ้าต้อง​เข้าใจ​เรื่อง​นี้​ ตำแหน่ง​นี้​พี่​หลี​เฟย​เป็น​ผู้​สละ​ให้​เจ้า!”

เวลา​นั้น​เอง​ปิง​หนิง​กล่าว​เพื่อ​จงใจเน้น​ข้อ​นี้​ หาก​ซียังมี​ท่าที​ราวกับ​ทุกอย่าง​ต้อง​เป็นไป​ตามที่​นาง​คิด​ เช่นนั้น​การ​ยอม​สละตำแหน่ง​ของ​หลี​เฟยคง​เป็นการ​เสียเปล่า​

อย่าง​น้อย​ก็​ต้อง​ให้​ซีกระจ่าง​ใน​เรื่อง​นี้​ ให้​นาง​มีความ​ซาบซึ้ง​และ​ขอบคุณ​หลี​เฟย​ที่​ยอม​สละตำแหน่ง​

“ดูท่า​พวก​เจ้าจะฟังคำกล่าว​ของ​ข้า​ไม่รู้เรื่อง​จริง ๆ​”

ซีกล่าว​ “ข้า​จะกล่าว​เป็น​ครั้งสุดท้าย​ นี่​คือ​ตำแหน่ง​ของ​ข้า​ มิใช่สิ่งที่​พวก​เจ้าต้อง​สละ​กัน​ไป​สละ​กัน​มา นอกจากนี้​ ภายภาคหน้า​ข้า​กับ​พวก​เจ้าย่อม​ไม่มีทาง​เกี่ยวข้อง​กัน​อีก​ พวก​เจ้าล้มเลิก​ความคิด​เหล่านั้น​ได้​แล้ว​”

แน่นอน​ว่า​หาก​นาง​ไม่เอื้อนเอ่ย​คำ​ใด​ ปล่อย​ให้​ทุกอย่าง​เป็นไป​ตามที่​พวก​ปิง​หนิง​คิด​ ซาบซึ้ง​ต่อ​หลี​เฟย​เหลือแสน​ นาง​คง​ไม่มีปัญหา​

ทว่า​นาง​ไม่อาจ​ทำ​เรื่อง​เช่นนั้น​

คน​อย่าง​นาง​ไม่อาจ​หวัง​พึ่ง​ ‘ความ​โปรดปราน​’ ของ​ผู้อื่น​เพื่อ​หลีกเลี่ยง​ปัญหา​!

“ใน​โลก​ที่​พลัง​เป็นใหญ่​ เจ้าไม่คิด​ว่า​วาจา​ของ​เจ้าน่าขัน​หรือ​ ตำแหน่ง​ของ​เจ้าอะไร​กัน​ เพียง​เพราะ​เจ้าได้​ครอง​ก่อน​หรือ​ พอกันที​ เจ้าเลิก​ไร้เดียงสา​ได้​แล้ว​!”

ปิง​หนิง​มอง​ซีพลาง​กล่าว​ “ไม่เคย​มีกฎ​ว่า​มาก่อน​ได้​ก่อน​ อย่า​ได้​ลืมตัว​!”

“มาก่อน​ได้​ก่อน​ ข้า​อ้าง​เรื่อง​นี้​กับ​เจ้าเมื่อไหร่​”

ซีส่าย​หัว​ “เจ้าต่างหาก​ที่​เลิก​ไร้เดียงสา​ได้​แล้ว​”

“โอหัง​ยิ่งนัก​…”

ปิง​หนิง​หัวเราะ​ กล่าว​ต่อ​หลี​เฟย​ว่า​ “สตรี​ที่​ท่าน​ชอบ​ทะนง​กว่า​พวกเรา​เสีย​อีก​ คิด​จริง​หรือว่า​ตน​นั้น​ไร้​เทียมทาน​”

“ความทะนง​ก็​เป็นเรื่อง​ปกติ​มิใช่หรือ​ ระดับ​อย่าง​ท่าน​กับ​ข้า​ ผู้ใด​ไม่ทะนง​บ้าง​”

หลี​เฟย​เอ่ย​ เขา​หวั่นไหว​จริง ๆ​ จึงพูดจา​ปกป้อง​ซี

“ท่าน​ทำ​เช่นนี้​ไม่ไหว​เลย​!”

ปิง​หนิง​สั่น​ศีรษะ​ บอก​กับ​หลี​เฟย​ “นาง​ไม่มีความรู้สึก​ดี ๆ​ ต่อ​ท่าน​สักนิด​ ท่าน​ยัง​ละทิ้ง​ศักดิ์ศรี​ ใช้แก้ม​ร้อน​ ๆ ของ​ท่าน​ไป​แนบ​กับ​ก้น​เย็น​ ๆ ของ​นาง​ครั้งแล้วครั้งเล่า​ พฤติกรรม​เช่นนี้​ของ​ท่าน​ท้ายสุด​ย่อม​ไม่เหลือ​สิ่งใด​”

นาง​กล่าว​ต่อ​ “ผู้​ประพฤติ​ตัว​เช่น​ท่าน​มีอยู่​ไม่น้อย​ ผู้คน​นิยาม​พฤติกรรม​เช่น​ข​นี้​อง​พวก​ท่าน​ไว้​ คล้าย​ว่า​จะเป็น​ ‘สุนัข​ขี้​เลีย​’”

สุนัข​ขี้​เลีย​?

วลี​นี้​แสลงหู​ยิ่ง​

หลี​เฟย​ขมวดคิ้ว​ กระนั้น​กลับ​รู้สึก​ว่า​ปิง​หนิง​พูด​ถูก​

และ​คำ​ว่า​สุนัข​ขี้​เลีย​ก็​ดู​เหมาะเหม็ง​อย่างยิ่ง​

“หนิง​เอ๋อร์​พูด​ถูก​ นาง​ไม่รู้จัก​สำนึก​บุญคุณ​ด้วยซ้ำ​ ใช้ชีวิต​ใน​โลก​ของ​ตนเอง​ มองว่า​ตน​นั้น​ไร้​เทียมทาน​ใน​ใต้​หล้า​ นี่​มิใช่ความทะนง​ หาก​แต่​เป็นความ​ยโส​โอหัง​ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง​”

เวลา​นั้น​ หนา​นก​งอ​วี่​เอ่ย​ขึ้น​ ว่า​ “ข้า​ว่า​พี่​หลี​เฟย​เปลี่ยนคน​ชอบ​เถิด​ นาง​ไม่เหมาะกับ​พี่​หลี​เฟย”​

เขา​ไม่พอใจ​ใน​ท่าทาง​ของ​ซีมาก​เช่นกัน​ ซีไฉน​เลย​จะไม่เข้าใจ​สถานการณ์​ใน​ยาม​นี้​

แต่​นาง​ยัง​แสดงท่าที​แข็งกร้าว​

หมายความว่า​อย่างไร​ ซีคิด​จริง​หรือว่า​จะจัดการ​พวกเขา​ได้​

น่าขัน​ยิ่งนัก​

ซีนี่​ผยอง​สุด​ ๆ ไป​เลย​

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท