ตอนที่ 341 สิ่งที่ฉันทำทั้งหมดล้วนเพื่อความชอบธรรม (2)
ถังเฟิงพยักหน้าว่า “เรื่องนี้ฉันจะพูดกับพวกอธิการให้ชัดเจน”
ฟางผิงหัวเราะ ก่อนจะหันมองไปทางพวกเฉินเหวินหลง เอ่ยอย่างจริงใจว่า “อันที่จริงฉันมีคำร้องขอที่ลำบากใจอยู่บ้าง พูดออกมาแล้วทุกคนอาจจะคิดว่าฉันโลภเกินไป แต่ฉันยังต้องพูดออกมา ฉันหวังว่าหลังจากทุกคนเรียนจบแล้ว จะสามารถรั้งตัวอยู่ที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ดำรงในตำแหน่งอาจารย์ต่อได้ ตอนนี้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ทรุดโทรมรอการฟื้นฟู ฉันแค่ตัวคนเดียว พวกอาจารย์ก็อายุมากกันแล้ว พวกเรายังหนุ่มแน่นกัน สามารถออกแรงให้มหาวิทยาลัย ต่อสู้ฝ่าฝันไปอีกหลายปีได้ แน่นอนว่าเทียบกับการไปที่อื่นแล้วอาจจะทำให้ทุกคนรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมอยู่บ้าง ไปหน่วยทหาร หน่วยสืบสวน รัฐบาลหรือแวดวงอื่นๆ พวกนายอาจจะครองอยู่ในตำแหน่งสูง ไม่ใช่แค่เป็นอาจารย์คนหนึ่งที่ดูแลนักศึกษา อาจใช้คนไม่เหมาะสมกับงานเท่าไหร่…”
จางอวี่เอ่ยทันที “คำพูดนี้อย่าพูดออกมาเลย พวกเราประสบความสำเร็จทุกวันนี้ได้ล้วนมาจากมหาวิทยาลัย มาจากอาจารย์ที่สอนสั่งชี้แนะมาโดยตลอด ฉันคงไม่อาจพูดแทนใครได้ แต่จบการศึกษาแล้วฉันจะรั้งตัวสอนในเซี่ยงไฮ้ต่อแน่นอน”
เหลียงเฟิงหวารับบทสนทนา “ฉันก็เหมือนกัน”
“ฉันด้วย!”
สมาชิกทีมสิบคน รับปากกันประมาณห้าคน
เฉินเหวินหลงเผยสีหน้าขัดแย้งในใจ เขารับตำแหน่งผู้บัญชาการกองในหน่วยทหารแล้ว…
ฟางผิงเห็นแบบนั้นจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “รุ่นพี่เฉิน ไม่จำเป็นต้องรู้สึกลำบากใจ นายไปหน่วยทหารต่อเถอะ ฉันแค่หวังว่าหากมีวันหนึ่งที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ต้องการความช่วยเหลือ รุ่นพี่เฉินจะสามารถอำนวยความสะดวกให้เซี่ยงไฮ้ได้!”
“ฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถ!”
เซี่ยเหล่ยที่อยู่ด้านข้างยังไม่ทันได้เปิดปาก ฟางผิงก็เอ่ยขึ้นก่อน “เซี่ยเหล่ย นายยังอีกนานกว่าจะจบ จบการศึกษาแล้วค่อยว่ากันเถอะ”
เซี่ยเหล่ยไม่ได้พูดอะไรอีก
ฟางผิงมองไปทางฉินเฟิ่งชิงอีกครั้ง ยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า “นอกจากมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้แล้ว นายก็ไม่มีที่อื่นให้ไปอีก ทำตามใจตัวเองเถอะ”
ฉินเฟิ่งชิงเผยสีหน้าเคืองโกรธขึ้นมาทันที “หมายความว่าไง?”
“รู้ดีแก่ใจ”
ฟางผิงคร้านจะมากความ นายเป็นคนยังไง คนอื่นยังไม่ชัดเจนอีก?
หน่วยทหารเข้มงวดขนาดนั้น ให้นายไป เกิดหายนะขึ้น นั่นก็น่ากลัวแล้ว!
ที่อื่นๆ ไม่ต่างกันเท่าไหร่
ไม่รั้งอยู่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ หลังจากนั้นสี่ห้าเดือน หากเขาไม่กลายเป็นจอมยุทธ์ร่อนเร่คนเดียว ก็ต้องกลับไปที่เซี่ยงไฮ้อีกเท่านั้น ฟางผิงไม่อยากพูดเกลี้ยกล่อมเขาแล้ว
ตอนนี้ฉินเฟิ่งชิงขุ่นเคืองใจอย่างถึงที่สุด!
งั้นก็รอดูเถอะ!
ฉินเฟิ่งชิงคนนี้จะไม่รั้งอยู่เซี่ยงไฮ้หรอก!
เจ้าฟางผิงอยู่ที่เซี่ยงไฮ้หนึ่งวัน เขาก็รู้สึกว่าตัวเองแทบไม่มีวันให้เชิดหน้าชูตาอีกหนึ่งวัน จะอัดอั้นตันใจเกินไปแล้ว!
อีกอย่าง…ทำไมคนอื่นๆ หลอกง่ายกันแบบนี้?
ฉินเฟิ่งชิงชำเลืองมองถังเฟิงแวบหนึ่ง ปัญญาอ่อน ฟางผิงพูดไร้สาระไม่กี่ประโยค นายก็คิดเป็นจริงซะแล้ว?
รอดูไปเถอะ!
หลังจากนี้ฟางผิงต้องทรมานนายตายแน่ ให้นายทำงานหนัก แถมไม่ให้ประโยชน์อะไร ดูสินายจะเสียใจทีหลังหรือเปล่า!
มองแผ่นโลหะชิ้นเล็กๆ ที่หนักอึ้งในมือแล้ว ไม่ว่าจะมองยังไงก็ขัดหูขัดตา!
ครั้งหน้าหากมีเรื่องแบบนี้อีก แม้ฟางผิงจะทำเงินหล่นต่อหน้าเขา เขาก็จะไม่เก็บเด็ดขาด!
—
วันที่ 3 ธันวาคม
ช่วงเช้าเป็นการแข่งขันระหว่างมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้จิงหนานและวิทยาลัยสตรีเซี่ยงไฮ้ ช่วงบ่ายเป็นศึกระหว่างมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ปักกิ่งและมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ตงหลิน
ฟางผิงสนใจการแข่งขันสองสนามนี้ไม่น้อย
ช่วงเช้าฟางผิงไปสนามกีฬา ชมความครึกครื้นเพียงลำพัง
มหาวิทยาลัยปักกิ่งยังคงไม่เปลี่ยนความคิด แข่งขันกันในที่ร่มเหมือนเดิม
แต่มีข่าวลือว่าหลังจากกำหนดศึกชิงสิบอันดับแล้วจะเลือกแข่งขันในพื้นที่โล่ง
เดิมทีฟางผิงไม่ได้คิดอะไรมาก นี่เป็นแค่ข้อเสนอแนะของเขาเท่านั้น
แต่ตอนที่เห็นว่าเปลี่ยนเวทีใหม่ คุณภาพโลหะเหมือนจะดีจนถึงขั้นสุดยอด ฟางผิงแทบจะอ้าปากค้าง!
มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ไม่มีโอกาสขึ้นเวทีก่อนศึกสิบอันดับอีกแล้ว
กล่าวอีกนัยหนึ่ง…เวทีนี้เขาไม่มีโอกาสได้ทำลายมัน ทั้งไม่มีโอกาสให้คนอื่นเก็บฉกฉวยไปด้วย!
“แค้นใจชะมัด!”
การแข่งขันยังไม่ทันเริ่ม จู่ๆ ฟางผิงก็ตบที่เก้าอี้อย่างแรง มหาวิทยาลัยปักกิ่งรังแกกันเกินไปแล้ว!
แม้ว่าเขาจะไม่อาจยักยอกทรัพย์ให้พวกอาจารย์ลำบากใจได้ แต่เอาเข้าไปในสมาคมหรือเข้ากระเป๋าตัวเองแทบไม่มีความแตกต่างเท่าไหร่
ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ามหาวิทยาลัยปักกิ่งไม่เปิดโอกาสให้ตัวเอง!
ฟางผิงเพิ่งจะระบายความโกรธไป เฉินอวิ๋นซีที่อยู่ด้านข้างก็เอ่ยอย่างแปลกใจ “เป็นอะไรเหรอ?”
อย่าถามว่าทำไมเธอถึงอยู่ตรงนี้ แม้วันนี้จะไม่มีการแข่งขันของเซี่ยงไฮ้ แต่ปู่และพี่ชายของเธออยู่ที่นี่กัน จะไม่มาคงไม่ได้
ฟางผิงถอนหายใจ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีอะไร แค่นึกถึงเรื่องไม่สบายใจบางอย่าง ใช่สิ ทำไมเธอไม่ขึ้นไปชั้นสองล่ะ?”
“อยู่ที่นี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ”
ฟางผิงหัวเราะ เงยหน้าขึ้นไปมองชั้นสอง ช่างเถอะ ไม่ไปหรอก เกรงว่าเดี๋ยวตาเฒ่าจากซีซานจะฉวยโอกาสบ้าคลั่งอีก
ปรากฏว่าเขาไม่ขึ้นไป กลับมีคนลงมาหาเอง
เฉินเย่าถิงเดินอย่างเนิบนาบเข้ามา ชำเลืองมองฟางผิงแวบหนึ่ง เอ่ยราวไม่ใส่ใจว่า “ไอ้หนู นายว่าการแข่งขันรอบนี้ของจิงหนานเป็นยังไง?”
“จิงหนานเอาชนะได้อยู่แล้ว”
ฟางผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แต่ว่า…”
“พูดมา”
“แต่ว่าจิงหนานทำได้แค่ตบตีกับผู้หญิงเท่านั้น จิงหนานในตอนนี้อันที่จริงลากระยะห่างจากมหาวิทยาลัยชื่อดังมาไกลแล้ว”
เฉินเย่าถิงเผยสีหน้าเรียบนิ่งราวกับไม่ได้ยิน
ฟางผิงเอ่ยต่อ “อธิการเฉิน ช่วงนี้ผมอยากขยับขยายขอบเขตการแลกเปลี่ยนของมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ ปักกิ่ง หนานเจียง ซีซาน มหาวิทยาลัยพวกนี้ต่างเลือกเข้าร่วมแล้ว ไม่รู้ว่ามหาวิทยาลัยจิงหนานมีความคิดนี้บ้างหรือเปล่า?”
“อาศัยแพลตฟอร์มของเธอน่ะเหรอ?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่แค่นั้น ช่างเถอะ บอกไปใช่ว่าคุณจะรู้ เดี๋ยวผมจะให้อวิ๋นซีร่างแผนในอนาคตคร่าวๆ ออกมาฉบับหนึ่ง แล้วหาโอกาสไปพูดคุยกับเฉินเฮ่าหรานสักหน่อย คุณคงไม่ขัดขวางสินะครับ?”
“ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ อย่าได้สร้างความเสียหายมาถึงนักศึกษาและอาจารย์ของจิงหนานก็พอ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่พูดถึงคนอื่น อวิ๋นซีก็เป็นสมาชิกของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้เช่นกัน อันที่จริงจิงหนานและเซี่ยงไฮ้ก็เป็นครอบครัวเดียวกัน…”
เฉินเย่าถิงเอ่ยอย่างขำๆ “พูดแบบนี้นักศึกษาของเซี่ยงไฮ้ รวมถึงลูกหลานของอาจารย์มหาวิทยาลัยรุ่นหลังทั้งหมดล้วนเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างนั้นสิ?”
“จะพูดแบบนี้ก็ได้”
ฟางผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “เดิมทีมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ก็เป็นครอบครัวเดียวกัน”
“นายไม่เป็นรัฐมนตรีกระทรวงการศึกษาไปเลยล่ะ น่าเสียดายจริงๆ”
“ผู้เฒ่าเฉินประเมินผมสูงเกินไป ตอนนี้ผมเป็นอธิการมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ก็ถึงขีดจำกัดแล้ว”
เฉินเย่าถิงอึ้งไปเล็กน้อย เธอคิดว่าฉันชมเธอหรือไง?
เอาเถอะ เขาไม่อาจจะต่อบทสนทนาได้แล้ว
อธิการของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ในสายตาเธอมีค่าขนาดนี้เลย?
หันไปมองหลานสาวของตัวเองแวบหนึ่ง…แววตาเคารพนับถือนั่นมัน?
เฉินเย่าถิงเหนื่อยใจอยู่บ้าง เอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ดูการแข่งขันเถอะ อวิ๋นซี หลังจบการแข่งขันแล้วไปหลังเวทีแลกเปลี่ยนกับนักศึกษาจิงหนานสักหน่อย”
ตอนที่พูดประโยคนี้ สิ่งที่เขาคิดก็คือจะปล่อยให้ของมีค่ารั่วไหลออกไปข้างนอกไม่ได้!
หลานสาวของตัวเอง ยังไงก็ต้องหาเมล็ดพันธุ์ดีๆ ของจิงหนานไว้คบค้าสมาคมสักหน่อย!
แม้ว่าจิงหนานจะสู้เซี่ยงไฮ้ไม่ได้ แต่อัจฉริยะยังคงมีไม่น้อย สมาชิกขั้นสี่ต่างเป็นอัจฉริยะ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังบ่มเพาะออกมาเอง ต้องมีความรู้สึกผูกพันอยู่แล้ว
ผลปรากฏว่าเฉินอวิ๋นซีเหมือนจะเข้าใจผิด กระอึกกระอักว่า “ปู่คะ หนูเพิ่งจะขั้นสาม สู้พวกเขาไม่ไหวหรอก รอหนูทะลวงขั้นสี่แล้ว หนูจะนำทีมไปจิงหนานอีกที”
“กร๊อบ!”
ผู้เฒ่าบีบราวเหล็กกั้นจนผิดรูป!
ฉันบอกว่าแลกเปลี่ยนพูดคุย ไม่ใช่แลกเปลี่ยนความรู้แบบนั้น!
ทำไมเธอเอาแต่คิดจะนำทีมต่อสู้กับจิงหนาน เธอยังเป็นหลานสาวฉันอยู่หรือเปล่า?
ฟางผิงที่อยู่ด้านข้างทำเป็นไม่ได้ยิน เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “มีโอกาสอยู่แล้ว อวิ๋นซี จบการศึกษาแล้วรั้งตัวอยู่ที่มหาวิทยาลัยเถอะ หลังจากนี้จะสามารถนำทีมไปแลกเปลี่ยนความรู้ที่จิงหนานบ่อยๆ ได้”
“ฉันอยู่ที่มหาวิทยาลัยต่อได้เหรอ?” เฉินอวิ๋นซีดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“อืม ได้ พยายามฝึกฝนวิชา ทะลวงเข้าสู่ขั้นสี่ให้เร็วที่สุด อย่างน้อยจบการศึกษาด้วยขั้นห้า แม้จะเป็นในหมู่อาจารย์ก็ไม่นับว่าเป็นผู้อ่อนแอเช่นกัน”
“แล้วนายจะอยู่มหาวิทยาลัยต่อหรือเปล่า?”
“แน่นอน หากไม่มีอะไรผิดพลาด เรียนจบแล้วฉันอาจจะควบคุมมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ต่อ ฉันเชื่อว่าถึงเวลานั้นมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้จะต้องแข็งแกร่งเกินกว่าที่คิดไว้!”
“ฉันเชื่อแบบนั้นเหมือนกัน!”
“…”
ราวเหล็กกั้นในมือเฉินเย่าถิงถูกบีบจนแหลกละเอียดแล้ว ฟางผิงปลายสายตามอง ลอบกลืนน้ำลาย หากไม่เหนือความคาดหมาย ภายในสามปีนี้ เฉินเย่าถิงต้องก้าวเข้าสู่ขั้นร่างทองแน่
ร่างทอง…ตัวเองยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ อาจสู้ตาเฒ่าคนนี้ไม่ได้เสมอไป
ช่างเถอะ สงบเสงี่ยมหน่อย อย่าไปยั่วโมโหเขา อันตรายเกินไป
———————-
