จักรพรรดิมังกร – บทที่ 787 ตีกลางแสกหน้า

ท่าทีของพนักงานเสิร์ฟที่เกรงอกเกรงใจต่อหลี่โม่เมื่อกี้นี้ สำหรับพี่เจี่ย เทียบเท่ากับว่าตีกลางแสกหน้า พวกเขาก็คาดไม่ถึงว่าหลี่โม่จะมีเกียรติขนาดนี้

เกียรติของอีกฝ่าย ก็ทำให้สิบล้านไม่ต้องเสียค่าใช้ได้เลย สิ่งนี้ทำให้คนยากที่จะเชื่อเกินไปแล้ว

พี่เจี่ยและคนอื่นๆตกตะลึง หมอนี่รู้จักท่านเทียนได้อย่างไร? หรือว่าหลี่โม่เจริญรุ่งเรืองแล้ว ถึงกับเดินนำหน้าของพวกเขาแล้วเหรอ?

ถ้าไม่ใช่ว่าได้ยินกับหู พวกเขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นความจริง ความจริงนี้ ทำให้พวกเขายากที่จะยอมรับได้ในชั่วขณะหนึ่ง เพราะว่าสิ่งนี้ก็ทำให้คนตกใจเกินไปแล้ว

“นายรีบหยิกฉันที นี่ไม่ใช่ความจริง”สุนัขรับใช้ของพี่เจี่ยพูดกับเพื่อนที่อยู่ข้างๆ

เพื่อนที่อยู่ข้างๆก็ลงมือได้อย่างรุนแรงมาก เจ็บจนคนคนนั้นร้องออกมา

สีหน้าของพี่เจี่ยดูไม่ดีอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ เดิมทีวันนี้เขาต้องการจะทำตัวเด่น ใครจะคิดว่า ถูกหลี่โม่แย่งซีนไปทั้งหมด

ในใจของจาเจียเล่อตกใจอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ ทันใดนั้น เขาพบว่าร่างของหลี่โม่สูงใหญ่ขึ้นมา หรือว่าเพื่อนคนนี้ของเขาเจริญรุ่งเรืองแล้วจริงๆเหรอ?

“คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย เขามีสิทธิ์อะไรเป็นเพื่อนของฉู่จงเทียนด้วย ท่าทางอย่างเขา เขาสามารถที่จะเป็นเพื่อนกับท่านเทียนได้ งั้นแม่หมูก็สามารถที่จะขึ้นต้นไม่ได้แล้ว”

พี่เจี่ยไม่อยากยอมรับความจริงแบบนี้ที่สุด เขาถึงขนาดสงสัยว่าหลี่โม่กำลังสมรู้ร่วมคิดกับพนักงานเสิร์ฟมาเล่นละคร

พนักงานเสิร์ฟคนนั้นมองดูพี่เจี่ยแวบหนึ่ง และพูดว่า: “คุณกรุณาพูดจาให้ดีๆหน่อย ถ้าหากคุณดูถูกคุณหลี่อีก ฉันจะบอกเรื่องนี้กับท่านเทียน”

“อย่าๆๆๆ ฉันแค่พูดเล่น”พี่เจี่ยก็ตกใจ รีบโบกแล้วพูด

เขาก็สงสัย หรือว่าหลี่โม่โชคดีงั้นเหรอ?

ตอนที่ทุกคนมองไปทางหลี่โม่ ก็เปลี่ยนแปลงท่าทางก่อนหน้านี้ พวกเขาแอบคิดว่า จะไปประจบประแจงหลี่โม่หรือเปล่า พวกเขาตกอยู่ในความลังเล

ถ้าเกิดประจบประแจงหลี่โม่ คงจะถูกพี่เจี่ยแค้นฝังใจอย่างแน่นอน ประกอบกับว่า ก่อนหน้านี้พวกเขาทำให้หลี่โม่ขุ่นเคืองใจ พวกเขาก็สั่นเทาไปทั้งร่างกาย ถ้าเกิดหลี่โม่อาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัวก็จะลำบากแล้ว

“เกรงใจจริงๆเลย”หลี่โม่ยิ้มอย่างขมขื่น

ฉู่จงเทียนเกรงใจขนาดนี้ เขาก็เกรงใจที่จะไปทานอาหารในกิจการของอีกฝ่ายเล็กน้อย

“ท่านเทียนบอกแล้วว่า คุณหลี่สนุกให้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ”พนักงานเสิร์ฟตอบด้วยรอยยิ้ม

พี่เจี่ยและคนอื่นๆต่างก็อิจฉาอย่างมาก และก็เริ่มอิจฉาความโชคของหลี่โม่ขึ้นมา

ผู้คนมากมายเข้ามาหาหลี่โม่โดยไม่รู้ตัว และพูดอย่างใกล้ชิดว่า: “นายรู้จักท่านเทียนได้ยังไง สามารถที่จะสอนเคล็ดลับให้กับพวกเราได้หรือเปล่า”

พวกเขาสรุปว่าหลี่โม่คงจะใช้วิธีการบางอย่างเพื่อทำให้ท่านเทียนกลายเป็นเพื่อน ถ้าพวกเราเรียนรู้แล้ว จากนี้ไปอยู่ในเมืองฮ่าน เรียกได้ว่าอยู่อย่างเดินอวดเบ่งได้

หลี่โม่ยิ้มไม่พูดอะไร คนพวกนี้เพียงแค่เห็นผิวเผิน แต่มองความหมายที่แท้จริงในนั้นไม่ออก ต่อให้มีเคล็ดลับจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูคน

เมื่อเห็นหลี่โม่ถูกดาวล้อมเดือนไว้ ในใจของพี่เจี่ยก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ฉันว่า เขาก็เป็นแค่สุนัขเฝ้าบ้านของท่านเทียน”

พวกสุนัขรับใช้ของพี่เจี่ยคิดในใจว่า เป็นสุนัขเฝ้าบ้านของท่านเทียนก็ไม่มีอะไรที่ไม่ดี ถ้าท่านเทียนยินยอม พวกเขาคงจะเป็นสุนัขเฝ้าบ้านตัวนั้นอย่างแน่นอน

พนักงานเสิร์ฟบอกเรื่องนี้กับฉู่จงเทียนอย่างเงียบๆ

ประจวบกับว่าฉู่จงเทียนก็กำลังคุยธุรกิจอยู่บริเวณใกล้เคียง หลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้ ก็โกรธขึ้นมาในทันที ไม่นึกเลยว่าจะมีคนบอกว่าหลี่โม่เป็นสุนัขเฝ้าบ้าน เป็นการดูถูกคุณหลี่อย่างเห็นได้ชัดเจน

ขนาดเขาก็ไม่กล้าพูดจาแบบนี้ เขาก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว ตัดสินใจจะไปช่วยหลี่โม่ระบายความโกรธแค้นนี้

ตอนที่เฉียวย่านย่านมองไปทางหลี่โม่ ส่งสายตาแพรวพราวไปเป็นครั้งเป็นคราว

หลังจากที่รับรู้ถึงสายตาของเฉียวย่านย่าน หลี่โม่ก็มองข้ามอย่างเฉยเมย เขามองผู้หญิงคนนี้ออกแล้ว เป็นผู้หญิงที่แต่งงานเพื่อเงินทองได้จริงๆ

หลังจากที่ตอนนี้พบว่าตัวเองมีศักยภาพ ก็เริ่มเดิมพันทั้งสองทาง สำหรับสิ่งนี้ หลี่โม่รู้สึกเอือมระอาเป็นอย่างมาก ถึงขนาดไม่สนใจแม้แต่น้อย

ทุกคนไม่รู้ว่าหลี่โม่รู้จักกับท่านเทียนได้ยังไงกันแน่ แต่พวกเขาก็เห็นท่าทีที่พนักงานเสิร์ฟปฏิบัติต่อหลี่โม่ ท่าทีที่พวกเขามีต่อหลี่โม่ ก็กลายเป็นเกรงใจขึ้นมา ใครก็ไม่กล้าเยาะเย้ยอย่างเหิมเกริมอีก กลัวว่าท่านเทียนจะมาสอบสวนพวกเขา

หลังจากที่ออกจากโรงแรม พี่เจี่ยก็หยิบกุญแจรถออกมา เขย่าแล้วพูดว่า: “เฮ้อ เห็นรถคันนี้จนเบื่อแล้ว วันหลังฉันจะเปลี่ยนคันใหม่”

ในเวลาเดียวกันเขาก็กดกุญแจรถ ไฟรถของรถเฟอร์รารีที่จอดอยู่ในโรงรถก็สว่างขึ้น

พวกสุนัขรับใช้ของพี่เจี่ยก็อิจฉาเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะคำพูดนั้นของพี่เจี่ย ก็ยิ่งทำให้พวกเขาอิจฉาจนกระอักเลือด สมกับที่เป็นพี่เจี่ย ชีวิตของคนร่ำรวย พวกเขาไม่เข้าใจจริงๆ

“พี่เตี่ย ซูเปอร์คาร์นั้นไม่เลว ซูเปอร์คาร์นี้เป็นรถยนต์แนวคิดเลยนะ ฉันเห็นอยู่ในเมืองฮ่านเป็นครั้งแรก”ทันใดนั้น สุนัขรับใช้ของพี่เจี่ยชี้ไปรถยนต์แนวคิดที่เพิ่งจอดลงมาแล้วพูด

“รถยนต์แนวคิด นี่เป็นรถอะไร?” เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้ยินคำว่ารถยนต์แนวคิด ต่างก็พาสับสนขึ้นมา

พี่เจี่ยกระแอม และพูดอธิบายว่า: “พวกนายก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้ รถยนต์แนวคิดนี้ไม่ธรรมดา ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาสามารถที่จะขับได้ อย่างน้อยมีราคาแต่ไม่มีในตลาด”

ทันใดนั้นหลี่โม่ได้รับสายโทรศัพท์ เป็นคางเหวินซิงที่โทรมา

“อาจารย์ รถยนต์แนวคิดคันนั้น ผมส่งมาแล้ว เป็นรถสีดำ ถึงเวลานั้นคุณก็พูดชื่อของคุณ เขาก็จะเอากุญแจให้กับคุณ”

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”

หลี่โม่ตกตะลึงเล็กน้อย คางเหวินซิงคนนี้ นำความประหลาดใจมาให้เขาได้ทุกที่

“ฮ่าๆ ผมอยากจะเซอร์ไพรส์คุณไม่ใช่เหรอ ถึงได้ติดต่อหัวหน้าจางตรวจสอบตำแหน่งของคุณ”

“นายให้รถคันนี้กับฉันทำไม โดดเด่นขนาดนี้”

“ดูเล่นนะสิ นี่เป็นสิ่งที่ผมนำเข้าจากต่างประเทศด้วยความคิดมากมาย รถBMWคู่กับฮีโร่ ผมเชื่อว่ารถดีต้องคู่ควรกับอาจารย์อย่างแน่นอน”

หลี่โม่หมดคำพูดสำหรับการสอพลอของคางเหวินซิง แต่ว่าหมอนี่ยังคงมีมโนธรรม รู้จักส่งรถคันหนึ่งมาให้เขา

“พี่เจี่ย พี่บอกว่าจะเปลี่ยนรถไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นพี่ก็ซื้อสักคันหนึ่ง”

“แกโง่เหรอ แกรู้มั้ยรถยนต์แนวคิดราคาแพงแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นมีราคาแต่ไม่มีในตลาด ฉันซื้อไม่ไหว”

พี่เจี่ยอดไม่ได้ที่จะเตะคนคนนั้นที่เอ่ยปากพูด นี่ตั้งใจทำให้เขาอับอายไม่ใช่เหรอ แต่หลังจากที่เขาเห็นเปลือกนอกของรถคันนั้น เขาก็ยอมแพ้

เขาก็ยังรู้ตัวเองดีเป็นอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นพูดออกไป เขาก็รู้สึกขายหน้าคน

ทุกคนก็อยากรู้มากใครเป็นเจ้าของรถยนต์แนวคิดคันนี้กันแน่ บางคนก็มาถึงข้างๆของรถยนต์แนวคิดและเริ่มถ่ายรูป

ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนพ่อบ้านยืนอยู่ข้างๆ และไม่พูดอะไร ตราบใดที่คนพวกนี้ไม่ได้แตะต้องก็พอแล้ว

พี่เจี่ยยิ้มเจ้าเล่ห์: “หลี่โม่รถของนายล่ะ น่าเสียดายรถของฉันไม่สามารถบรรทุกคนได้มากขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะส่งนายกลับไป นายนั่งรถแท็กซี่กลับไปเถอะ”

ทุกคนหัวเราะเยาะ แม้ว่าหลี่โม่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับท่านเทียน แต่อีกฝ่ายไม่มีเงินเป็นความจริง