ต้องรู้ว่า ต่อให้เป็นฉู่จงเทียนก็ปฏิบัติต่อหลี่โม่ด้วยความเคารพ ถ้าท่านเทียนเป็นลูกน้องของหลี่โม่ก็ว่าไปอย่าง นับประสาอะไรกับการที่หลี่โม่เป็นลูกน้องของท่านเทียน
ถ้าให้ท่านเทียนได้ยินประโยคนี้ คาดการณ์ว่าคงจะลงโทษเขาที่จัดการได้ไม่เหมาะสมอย่างแน่นอน
“เฮียเปียว เฮียว่าใช่หรือเปล่า”โจงจุ้นหย่วนบอกใบ้ให้ และยัดเงินให้กับอาเปียวก้อนหนึ่ง แล้วพูดว่า: “เฮียเปียว รบกวนเฮียแล้ว”
สีหน้าของอาเปียวดูไม่ดี เขาเสียใจที่ทำไมตัวเองไม่พกดาบมาเล่มหนึ่ง ถ้าหากเขาพกดาบมาด้วยเล่มหนึ่ง เขาก็จะฟันสมองของอีกฝ่ายให้ขาดทีเดียว
ตัวของแกเองรนหาที่ตายก็แล้วไป อย่าได้ดึงฉันลงไปด้วย
โจงจุ้นหย่วนเห็นเฮียเปียวไม่พูดอะไร คิดว่าอีกฝ่ายเข้าใจโดยปริยาย เขาพูดด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ว่า: “ตอนนี้แกคุกเข่าคำนับให้กับฉัน ต่อจากนั้นก็ไสหัวออกไป ฉันก็จะไม่ถือสาแก ไม่อย่างนั้นขาแกก็จะถูกตีหัก”
หลี่โม่พูดเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มว่า: “ใครมาตีหักเหรอ?”
“แน่นอนว่าเป็นเฮียเปียวของฉัน”โจงจุ้นหย่วนกอดอาเปียวไว้อย่างไม่แยแส และพูด
หลังจากที่อาเปียวได้ยินถึงตรงนี้ ทั้งตัวก็เหงื่อแตกออกมาในทันที เขามองดูโจงจุ้นหย่วนอย่างเยือกเย็น และผลักโจงจุ้นหย่วนออกไปไกลๆในทันที
“คุณหลี่ ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ ถ้าผมรู้ว่าเป็นคุณ ผมไม่มีทางยุ่งเกี่ยวอย่างแน่นอน คนคนนี้สร้างความอัปยศอดสูให้กับคุณหลี่ ผมจะลงโทษเขา”
อาเปียวไม่สามารถนิ่งเงียบได้อีกต่อไป ถ้านิ่งเงียบแบบนี้ต่อไป เขาก็จะถูกโจงจุ้นหย่วนทำให้ตาย และเริ่มตัดขาดความสัมพันธ์กับโจงจุ้นหย่วนในทันที
โจงจุ้นหย่วนก็ตกตะลึงในทันที นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย เฮียเปียวทำไมถึงได้พูดแบบนี้อย่างกะทันหัน สิ่งนี้ทำให้เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นชั่วขณะหนึ่ง สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากที่สุดคือ ไม่นึกเลยว่าเฮียเปียวจะเรียกหลี่โม่ว่าคุณ
เฮียเปียวเป็นใครกัน? เฮียเปียวเป็นรองบัญชาการข้างกายของท่านเทียน อยู่ใต้คนเดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่นแบบนั้น แต่ทัศนคติทั้งสามของโจงจุ้นหย่วนได้รับการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์
ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นกับตาตัวเอง เขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นความจริง
“เฮียเปียว นี่มันเรื่องอะไรกัน เฮียรู้จักกับเขาเหรอ?”โจงจุ้นหย่วนมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี และกลืนน้ำลายแล้วพูด
ท่าทีเมื่อกี้นี้ของเฮียเปียวที่มีต่อหลี่โม่ เขาก็รู้ว่าเรื่องนี้จบเห่แล้ว ไม่แน่ตัวเองก็จบเห่แล้วเหมือนกัน
อาเปียวมองด้วยสายตาที่เยือกเย็นแวบหนึ่ง: “ขนาดท่านเทียนก็ต้องเรียกคุณหลี่ด้วยความเคารพ ฉันรู้จักกับคุณหลี่ นับว่าเป็นบุญวาสนาของฉัน”
โจงจุ้นหย่วนสั่นเทาไปทั้งตัว เขาเพิ่งเคยเห็นท่าทางที่เฮียเปียวอ่อนน้อมถ่อมตนขนาดนี้เป็นครั้งแรก โดยเฉพาะเขาได้ยินว่าท่านเทียนก็ต้องเรียกหลี่โม่ว่าคุณ แค่คิดตัวตนนี้น่ากลัวเพียงใด
อาเปียวแสยะยิ้มพูดว่า: “เมื่อกี้นี้แกบอกว่าจะให้คุณหลี่คุกเข่าให้กับแก ใช่มั้ย?”
“เอ่อ ผมเพียงแค่ล้อเล่น”โจงจุ้นหย่วนรีบโบกมือ ขนาดท่านเทียนและเฮียเปียวก็ไม่กล้าทำให้หลี่โม่ขุ่นเคืองใจ นับประสาอะไรกับเขาที่เป็นลูกมหาเศรษฐี
อาเปียวไม่ได้สนใจอะไรมากนัก วันนี้อีกฝ่ายหลอกเขาแล้ว ในเวลาเดียวกันก็สร้างความอัปยศอดสูให้กับคุณหลี่ เขาไม่สามารถที่จะทำให้คุณหลี่ถูกเหยียดหยามเสียเปล่าได้
เขาเตะออกไปทีเดียว โจงจุ้นหย่วนไม่มีพื้นฐานของกังฟู ประกอบกับว่าร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ เข่าทั้งสองก็โค้งงอขึ้นมา ท่าทางไม่ได้แตกต่างอะไรกับคุกเข่า
“ให้คุณหลี่คุกเข่าให้กับแก ใครให้ความกล้าหาญมากขนาดนี้กับแกโจงจุ้นหย่วน”
คำพูดของอาเปียวดังขึ้นมาเป็นอย่างมาก โจงจุ้นหย่วนหวาดกลัวจนหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นอย่างหนัก เขาก็ตกใจจนสีหน้าซีดเซียวขึ้นมา
โจงจุ้นหย่วนไม่กล้าพูดอะไร เมื่อเขาเห็นสายตาอาฆาตของอาเปียว เขาถึงได้รีบคำนับและในขณะเดียวกันก็พูดขอโทษหลี่โม่ว่า: “คุณปู่หลี่ ผมผิดไปแล้ว คุณอย่าได้เก็บไปใส่ใจอย่างเด็ดขาดนะ ผมมีตาหามีแววไม่”
หลังจากที่หลี่โม่เห็นท่าทางขี้ขลาดอ่อนแอของอีกฝ่าย ไม่ได้มีความแปรผันอะไรทั้งนั้น
ตอนที่จางชิ่งมองไปทางหลี่โม่ มองจนดวงตาทั้งสองเริ่มเปล่งแสง เธอไม่นึกเลยว่ากู้หยุนหลันจะมีสามีแบบนี้ด้วย
แม้ว่าหลี่โม่และกู้หยุนหลันออกจากบาร์แล้ว แต่อาเปียวก็ยังไม่ลืมที่จะลงโทษโจงจุ้นหย่วน ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเห็นว่าข้างหลังของหลี่โม่คุ้นเคย ไม่อย่างนั้น จะก่อให้เกิดเรื่องใหญ่โตจริงๆ
“หยุนหลัน รอฉันด้วย”จางชิ่งวิ่งเหยาะๆเข้ามา เธอใส่ได้ค่อนข้างโป๊ะมาก ทั้งตัวเสื้อเชิ้ตสั้น บวกกับชุดกางเกงยีนขาสั้นที่มีรูฉีกขาด ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่วิ่ง ยอดปทุมถันคู่นั้นก็เด้งไปเด้งมา ทำให้คนละสายตาไม่ได้
หลี่โม่ไม่ได้ถูกดึงดูดไป ยังไม่ดีกว่ากู้หยุนหลัน
กู้หยุนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกขยะแขยงอีกฝ่ายมาก ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองถูกเพื่อนสนิทคนนี้หลอก เธอก็ผิดหวังกับจางชิ่งอย่างสิ้นเชิง
“หยุนหลัน ฉันขอโทษด้วยสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้”จางชิ่งพูดอย่างเสแสร้ง และโค้งตัวคำนับเก้าสิบองศา
เมื่อกู้หยุนหลันเห็นอุปนิสัยหน้าไหว้หลังหลอกของอีกฝ่าย เพียงแค่พูดว่าอือคำหนึ่ง
“หยุนหลัน พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งนาน หาที่ดื่มเหล้ากันหน่อยดีกว่า”จางชิ่งพูด เข้าใกล้หลี่โม่อย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ และยั่วยวนหลี่โม่
หลี่โม่มองด้วยความเบื่อหน่ายแวบหนึ่ง และเปลี่ยนตำแหน่ง
สีหน้าของจางชิ่งกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก เธอเห็นหลี่โม่มีความสัมพันธ์ที่ดีขนาดนี้กับท่านเทียน สรุปได้ว่าตัวตนของอีกฝ่ายไม่ธรรมดา ถึงได้ต้องการที่จะประจบประแจงหลี่โม่
เธอคาดไม่ถึงว่าร่างกายที่น่าภูมิใจที่สุดของตัวเองจะยั่วยวนหลี่โม่ไม่ได้
หลังจากที่กู้หยุนหลันเห็นจางชิ่งเข้าหาด้วยความกระตือรือร้นแต่กลับถูกเมินใส่ ก็แอบยิ้มเยาะในใจ ตอนนั้นเฉินเสี่ยวถงใช้วิธีการอะไรก็ไม่มีประโยชน์ นับประสาอีกฝ่าย ปรากฏการณ์แบบนี้ ก็เป็นเรื่องปกติมาก
“ขอโทษด้วย ฉันจะกลับไปนอน ไม่อยากดื่มเหล้า”
กู้หยุนหลันมองออกว่าจางชิ่งต้องการจะยั่วยวนหลี่โม่ แม้ว่าเธอรู้ว่าหลี่โม่ไม่มีทางหวั่นไหว แต่เธอก็ค่อนข้างรู้สึกไม่สบายใจ
จางชิ่งจิตใจหดหู่เล็กน้อย เธอตั้งใจให้นามบัตรกับหลี่โม่ และพูดว่า: “หยุนหลันมีเบอร์โทรของฉัน ฉันให้นามบัตรของฉันกับนายนะ จากนี้ไปสามารถโทรหาฉันได้นะ”
หลังจากที่หลี่โม่รับนามบัตรมา ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ฉีกทิ้งต่อหน้าจางชิ่ง เดิมทีกู้หยุนหลันโกรธเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นฉากนี้แล้ว ความโกรธก็หายไปในทันที ในใจกลับปลาบปลื้มใจเป็นอย่างมาก
จางชิ่งโกรธจนกระทืบเท้าแล้วพูดว่า: “แก!”
“เธออยู่กับคุณชายโจงคนนั้นของเธอเถอะ”หลี่โม่พูดอย่างราบเรียบ
จางชิ่งทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด ทำได้เพียงมองดูหลี่โม่และกู้หยุนหลันที่ไปไกล เธอเริ่มเสียใจขึ้นมา ทำไมเธอมองไม่ออกว่าหลี่โม่เป็นคนมีศักยภาพคนหนึ่ง
หลังจากที่พักผ่อนมาหนึ่งคืน หลี่โม่ตื่นแต่เช้า และทำอาหารเช้าเสร็จไปทีเดียว
วันนี้กู้หยุนหลันแต่งตัวเป็นทางการมาก แม้ว่าเสื้อผ้าจะเป็นชุดทำงาน แต่ใส่อยู่บนตัวของกู้หยุนหลัน กลับแสดงอำนาจที่สมบูรณ์แบบออกมา รูปร่างที่ดี แทบจะเรียกได้ว่าทำให้คนใจเต้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
หลี่โม่พูดกับกู้หยุนหลันด้วยรอยยิ้มว่า: “วันนี้เป็นวันอะไร แต่งตัวเป็นทางการขนาดนี้”
“วันนี้เป็นการประชุมประจำไตรมาสของบริษัท”กู้หยุนหลันเอ่ยปากพูด
หลี่โม่ถึงได้เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ บริษัทมักจะมีวันเลี้ยงสังสรรค์หลากหลายประเภท ตัวอย่างเช่นการประชุมประจำปี การประชุมประจำไตรมาสและอื่นๆ
การประชุมประจำไตรมาส ก็เทียบเท่ากับการประชุมประจำปีเล็กๆ ทุกครั้งที่เลี้ยงสังสรรค์กัน โดยพื้นฐานจะไปที่เที่ยวนอกเมืองหรือว่าไปเที่ยวภูเขาเล่นน้ำ แบบนี้สามารถที่จะเพิ่มความหลงใหลของพนักงานในที่ทำงาน แล้วก็สามารถที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของพนักงานและเจ้านายกลายเป็นสามัคคีกันเล็กน้อย
