บทที่ 973 ท่านป้า ท่านกำลังทำอะไรหรือ?
บทที่ 973 ท่านป้า ท่านกำลังทำอะไรหรือ?
แววตาของกงซื่อเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย นางเดินเข้าไปใกล้สิงเจียซือมากขึ้นเรื่อย ๆ
แม่นมเฒ่าที่ติดตามมาด้านหลังกงซื่อเผยอปากค้าง ทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
แต่ไหนแต่ไรมาฮูหยินมักจะหาทางแก้แค้นเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เสมอ หากไม่ให้นางได้ระบายโทสะ กลับไปถึงจวน ผู้ที่โชคร้ายย่อมกลายเป็นบ่าวรับใช้อย่างพวกนาง
อย่างไรเสียก็ไม่มีผู้ใดอยู่ที่นี่ ไม่มีใครเห็น
สิงเจียซือกำลังให้อาหารปลา
ครั้นเงามืดปรากฏขึ้น ในน้ำพลันเกิดภาพสะท้อน ดวงตาของนางฉายแววเย้ยหยัน
เมื่อกงซื่อปรี่เข้ามา นางก็ลุกขึ้นแล้วเอี้ยวตัวไปด้านข้าง
ตู้ม!
ร่างอวบอ้วนร่างหนึ่งตกลงไปในน้ำ
“ว้าย!…” สิงเจียซือยกมือขึ้นปิดปาก เผยสีหน้าประหลาดใจ “นี่ผู้ใดกัน? อากาศหนาวเพียงนี้ เหตุใดยังมาว่ายน้ำอยู่ในสระอีกเล่า?”
“ฮูหยิน! ฮูหยิน…” แม่นมเฒ่าวิ่งเข้ามา ตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก “ผู้ใดก็ได้! มีคนตกน้ำแล้ว…”
บ่าวรับใช้จวนสิงได้ยินเสียงเอะอะจึงรุดมา
ตู้ม!
บ่าวรับใช้กระโดดลงไปในน้ำ ว่ายไปยังตำแหน่งของกงซื่อภายในไม่กี่อึดใจ
อย่างไรก็ตามคนผู้นั้นผอมเกินไป กงซื่อตกใจมากจนกลืนน้ำโคลนเข้าไปสองสามคำ เมื่อนางรู้สึกว่ามีคนเข้ามาใกล้ จึงกอดคอบ่าวรับใช้ผู้นั้น บ่าวรับใช้พานางว่ายกลับมาไม่ได้ แถมนางยังรัดคอของเขาเอาไว้ไม่ปล่อย เกือบทำให้บ่าวรับใช้ผู้นั้นหายใจไม่ออกจนหมดสติ
“ปล่อย… ปล่อย…” บ่าวรับใช้พูดกระอึกกระอัก เมื่อเห็นว่ากงซื่อไม่มีทีท่าให้ความร่วมมือ จึงทำได้เพียงดึงมือนางออกสุดแรง
เวลานี้กงซื่อย่อมไม่มีทางปล่อยฟางช่วยชีวิตเส้นนี้ไป นางกอดเขาแน่นขึ้น ท้ายที่สุดบ่าวรับใช้ทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างค่อย ๆ จมลง พาให้กงซื่อจมลงไปด้วย
“ไม่ได้การ พวกเขาจะจมลงไปพร้อมกันแล้ว ผู้ใดก็ได้รีบมาเร็วเข้า! ผู้ใดก็ได้!” แม่นมเฒ่าร้อนใจจนหน้าดำหน้าแดง
ฮูหยินรองสิงได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายจึงรุดมา “มีอะไร?”
“กูหน่ายนาย ท่านรีบช่วยฮูหยินเถอะ ฮูหยินตกน้ำแล้ว” แม่นมเฒ่าคุกเข่าลงแล้วโขกหัว
ฮูหยินรองสิงสีหน้าไม่น่าดูชม หันไปเอ่ยกับบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ “พวกเจ้าล้วนตายกันหมดแล้วหรือไร? คนมากมายเพียงนี้ ไม่มีคนว่ายน้ำเป็นหรือ?”
บ่าวรับใช้ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้จะมีคนว่ายน้ำเป็น ยามนี้ก็ไม่มีผู้ใดยอมรับ
ตัวของกงซื่อใหญ่เพียงนั้น อีกทั้งนางยังดึงตัวคนคนหนึ่งลงไปแล้ว หากพวกเขากระโดดลงไป ย่อมมีจุดจบไม่ต่างกับคนเมื่อครู่นี้
ฮูหยินรองสิงหันไปมองสิงเจียซือแล้วเอ่ยว่า “หลายปีมานี้เจ้าเดินทางไปมาทั่วทุกหนทุกแห่ง ท่องเขาลำเนาไพรล่องน้ำ คงว่ายน้ำเป็นกระมัง?”
สิงเจียซือประหลาดใจ “อาสะใภ้รอง ข้าก็ว่ายน้ำไม่เป็นเช่นกัน!”
“เจ้าจะว่ายไม่เป็นได้…”
“อาสะใภ้รอง ข้าเป็นกุลสตรีสกุลใหญ่ จะว่ายน้ำเป็นได้อย่างไร?” สิงเจียซือสีหน้าอับจนปัญญา “นอกจากนี้ ถึงแม้ข้าจะว่ายน้ำเป็น ท่านให้ข้าว่ายน้ำต่อหน้าบ่าวรับใช้มากมายเพียงนี้ นั่นจะไม่ทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียงหรือ?”
“พวกบ่าว!” ฮูหยินรองสิงตะโกนขึ้นมา “ผู้ใดช่วยแม่ข้าขึ้นมาได้ ตกรางวัลสิบตำลึงเงิน…”
บ่าวรับใช้เริ่มเคลื่อนไหว
ราคาของความโลภคือความตาย สิบตำลึงเงินไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย หากฮูหยินรองสิงหมายความตามที่นางกล่าวจริง ๆ เช่นนั้นอาจยอมรับความเสี่ยงนี้ได้
“สิบห้าตำลึง” ฮูหยินรองสิงเอ่ยด้วยความกระวนกระวาย “เร็วหน่อย ไม่เช่นนั้นคนจะไม่ไหวแล้ว”
“บ่าวไป”
“บ่าวก็จะไปขอรับ”
บ่าวรับใช้กระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยคนคนแล้วคนเล่า
ฮูหยินรองสิงเห็นพวกเขาว่ายน้ำเร็วเพียงนั้นก็รู้สึกโมโหขึ้นมา
เมื่อครู่ไม่ได้บอกว่าว่ายไม่เป็นหรือ? ตอนนี้แต่ละคนล้วนว่ายเป็นแล้ว! บ่าวสุนัขเหล่านี้ ต้องสั่งสอนแล้วจริง ๆ
“ฮูหยิน ช่วยมารดาท่านก่อนเถอะเจ้าค่ะ” แม่นมที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “อย่างอื่นล้วนไม่ได้สำคัญเพียงนั้น อย่าได้โกรธบ่าวพวกนี้เลยนะเจ้าคะ”
“ช่วยขึ้นมาได้แล้ว!”
บ่าวรับใช้ร่วมแรงร่วมใจกัน ในที่สุดก็ช่วยเหลือกงซื่อและข้ารับใช้เล็ก ๆ ผู้นั้นที่พลอยจมไปด้วยขึ้นมาได้
“เป็นอย่างไรบ้าง?”
“ไม่มีลมหายใจแล้ว!”
“นี่จะทำอย่างไรดี?”
“เชิญท่านหมอมา” ฮูหยินรองสิงสั่งแม่นมเฒ่า
แม่นมเฒ่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่อได้ยินว่าไม่มีลมหายใจแล้ว นางก็หวาดกลัวจนล้มเข่าทรุดลงไป จนกระทั่งตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้น ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงไปเชิญท่านหมอ
บ่าวรับใช้คนอื่น ๆ ได้ยินว่ากงซื่อไม่หายใจแล้วก็ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้
สองสามคนที่กระโดดน้ำไปช่วยคนเมื่อครู่ ยามนี้นึกเสียใจขึ้นมา หากกงซื่อไม่ฟื้นขึ้นมาจริง ๆ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่ได้รับรางวัล แต่ไม่แน่ว่าอาจจะพบปัญหาด้วย
“ข้ารู้วิธีหนึ่ง” สิงเจียซือเปิดปากขึ้น “เพียงแต่ต้องมีคนช่วย”
“วิธีใด?” ฮูหยินรองสิงเอ่ยถาม
“เปิดปากของนาง เป่าลมเข้าไป จากนั้นกดที่ตำแหน่งนี้ของนาง” สิงเจียซือเอ่ย “ข้าสอนพวกท่านได้ เพียงแต่พวกท่านต้องหาคนมาเป่าปาก”
นางยินดีหยิบยื่นความช่วยเหลือ ทั้งยังไม่ได้อยากเห็นชีวิตหนึ่งตายไปต่อหน้าต่อตา ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะนาง นางจึงไม่อยากแบกรับหนี้ชีวิตนี้
“จะได้ผลหรือ?”
“ตอนนี้ท่านยังมีทางเลือกอื่นอีกหรือ?”
“ได้ ลองดู”
“ข้าแจ้งไว้ก่อน หากไม่ได้ผล นั่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”
“รู้แล้ว รีบเริ่มเถอะ!”
ฮูหยินรองสิงชี้ไปที่แม่นมของกงซื่อแล้วเอ่ย “เจ้าไปเป่าปาก”
“บ่าวทำไม่ได้เจ้าค่ะ!”
“เร็วเข้า หากมีอะไรผิดพลาด ข้าจะให้เจ้า คนแก่ผู้นี้ฝังไปพร้อมกัน”
“เจ้าค่ะ ๆ”
สิงเจียซือยืนอยู่ข้าง ๆ คอยสอนแม่นมเฒ่าเป่าปาก จากนั้นก็ให้สาวใช้ใหญ่กดลงบนตำแหน่งหัวใจให้นาง
อย่าได้ถามว่านางเรียนรู้มาได้อย่างไร หลายปีมานี้นางพบเห็นสิ่งต่าง ๆ มากมาย แน่นอนว่าย่อมได้พบเจอเรื่องแปลกประหลาดมาไม่น้อยเช่นกัน กล่าวกันว่า วิธีนี้พระชายาลู่เป็นคนสอนให้ผู้อื่น ต่อมาได้นำวิธีนี้ไปช่วยเหลือคนจมน้ำ แปดในสิบครั้งสามารถช่วยคนกลับมาได้ ที่เหลืออีกสองครั้งเป็นเพราะคนที่ตกน้ำจมน้ำนานเกินไปจึงไม่รอดชีวิต
“พวกเจ้าอย่าได้เกียจคร้าน รีบช่วยเขา” สิงเจียซือชี้ไปที่บ่าวรับใช้สองคน บอกให้พวกเขาช่วยบ่าวรับใช้ชายที่จมน้ำ
บ่าวรับใช้ทั้งสองมองหน้ากันไปมา
“คุณหนู พวกเราก็ต้องทำอย่างนั้น…”
“ถูก เร็วเข้า มิเช่นนั้นจะไม่ทันการแล้ว” สิงเจียซือเอ่ย “หากพวกเจ้าช่วยเขาไว้ได้ แต่ละคนจะได้รับรางวัลห้าตำลึงเงิน”
“พวกเราช่วยขอรับ!”
ไม่นานนัก บ่าวรับใช้ชายก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว
ทุกคนเห็นว่าได้ผลจึงช่วยกงซื่อต่อไป
บ่าวรับใช้ชายผู้นั้นลืมตาขึ้นมา เห็นสหายผู้หนึ่งกำลังจูบปากตน สีหน้าพลันหวาดผวา
สหายผู้นั้นพลันกระอักกระอ่วน ลดเสียงลงอธิบายว่าเหตุใดตนจึงทำเช่นนี้ สหายอีกคนก็เอ่ยยืนยันกับเขา พลางชี้ไปทางกงซื่อ ให้เขาเห็นเหตุการณ์ที่คนอื่น ๆ กำลังช่วยเหลือ
“แค่ก ๆ” กงซื่อสำลักน้ำโคลนออกมา นางลืมตาขึ้นด้วยความอับอาย “โอ๊ย… ผู้ใดตีข้า… เจ็บจะตายแล้ว…”
“ท่านแม่ ท่านไม่เป็นไรแล้ว!” ฮูหยินรองสิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ข้า… นี่ข้า…” กงซื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ พลันผลุนผลันลุกขึ้นทันที
อย่างไรก็ตาม เมื่อครู่นี้นางเพิ่งทนทรมานมา ยามนี้ไม่มีแรงมากเพียงนั้น นางผลีผลามออกแรงเช่นนี้ จึงล้มลงไปอีกครั้ง
“นังห้าสิงเล่า! หากไม่ใช่นาง ข้าคงไม่ตกน้ำ นางอยู่ที่ใด?”
“ข้าอยู่นี่” สิงเจียซือเดินเข้ามา “ฮูหยินซ่ง เจียซือไม่เข้าใจว่าท่านหมายความว่าอย่างไร ท่านตกน้ำแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า? ข้ากำลังให้อาหารปลาอยู่ตรงนี้ จู่ ๆ ท่านก็ตกน้ำ เดิมทีข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้เป็นอย่างนั้น ท่านใส่ร้ายผู้เยาว์ผู้หนึ่งเช่นนี้ ทั้งยังเป็นผู้เยาว์ที่ช่วยชีวิตท่านไว้ นี่ไม่ตอบแทนคุณด้วยความแค้นไปหน่อยหรือ?”
