ตอนที่ 653 ปลาเค็มที่ไหม้เกรียม!
หลายสิบปีก่อน มนุษย์ได้ขึ้นไปเหยียบบนดวงจันทร์แล้ว ทุกวัน ทั่วทุกมุมโลกมีเครื่องบินรบ เครื่องบินพาณิชย์แผดเสียงดังก้องทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าไม่รู้กี่ลำ
ผู้คนแทบจะคิดว่าตัวเองได้พิชิตท้องฟ้ามานานแล้ว ไม่มีวังก่วงหานบนดวงจันทร์ และบนท้องฟ้าอันสดใสก็ไม่มีประตูสวรรค์ทางทิศใต้ ทว่าดอกสว่านของมนุษย์ไม่รู้ว่าเจาะลึกลงไปถึงขั้นไหนแล้ว
แต่ร่องรอยการมีอยู่ของ ‘นรก’ ก็หาไม่พบเลยสักนิดไม่ใช่เหรอ ทว่านรกนั้นมีอยู่จริง ยมทูตก็มีอยู่จริงเช่นกัน ดังนั้นมีความเป็นไปได้สูงที่ท้องฟ้าที่คุณเห็นอาจจะไม่ใช่ท้องฟ้าจริงๆ พื้นดินที่อยู่ใต้เท้าของคุณก็ไม่ใช่พื้นดินจริงๆ เช่นกัน
บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล มีดวงตาคู่หนึ่งคอยมองเบื้องล่างอยู่ตลอดเวลาจริงไหม เหนือศีรษะสามฟุตมีเซียนอยู่จริงหรือไม่
ผู้คนในยุคปัจจุบันเชื่อมั่นในวิทยาศาสตร์ ซึ่งเหมือนกับคนโบราณที่เชื่อมั่นในเทววิทยาไม่ใช่เหรอ
ปัญหาเหล่านี้ ต้องปล่อยให้นักวิทยาศาสตร์และนักเทววิทยาค่อยๆ ศึกษาวิจัยต่อไป อย่างน้อยทุกคนที่อยู่ในร้านหนังสือตอนนี้ ไม่มีความคิดที่จะศึกษาเรื่องเหล่านี้เลย
สายฟ้าเล็กๆ แค่นี้ ถึงแม้ก่อนหน้านี้ปูฉากช่วงแรกนานเกินไป ความเร็วที่พุ่งออกมาก็ไวสุดๆ แต่ผลกระทบที่ตามมาถือว่าน่ากลัวยิ่งนัก ถึงแม้เป้าหมายของสายฟ้าฟาดจะไม่ใช่พวกเขา แต่ทุกคนก็ยังโดนอานุภาพแห่งท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ‘ชะล้าง’ ไปหนึ่งรอบ
ทนายอันรู้สึกว่าตัวเองถูก ‘ชำระให้บริสุทธิ์’ ไปทั้งตัว “แม่งเอ๊ย ต่อไปถ้ามีไอ้โง่คนไหนกล้าพูดว่าไปทิเบตชำระวิญญาณ ฉันจะตบปากมัน! ถ้าจะชำระวิญญาณก็ง่ายมากไม่ใช่เหรอ วันที่ฝนตกฟ้าร้องตัวเองก็วิ่งไปบนดาดฟ้าแล้วชูโลหะขึ้นไป รับรองโดนชำระให้บริสุทธิ์ได้แน่นอน”
‘เพียะๆๆ!’ ทนายอันตบหน้าตัวเองไม่หยุด พยายามบังคับตัวเองให้มีสติบ้าง ถึงแม้ร่างกายจะไม่มีบาดแผลอะไรชัดเจน แต่เขารู้สึกปวดทรมานไปทั้งตัว จากนั้นก้มหน้า โน้มตัวประคองสวี่ชิงหล่างขึ้นมา
เหล่าสวี่เลือดออกตามตา หู จมูก ปาก ใบหน้าซีดขาว มองแล้วให้ความรู้สึกเหมือน ‘แม่หญิงอาภัพ’
‘ปึ้ง!’ เสียงดังตึ้ง ทนายอันตกใจหันไปมอง พบว่าอิงอิงกระโดดลงมาจากตึกข้างบน ตกลงไปในสวนดอกไม้ แต่สภาพของอิงอิงก็แย่มากเช่นกัน ตกลงพื้นแล้วไม่สามารถยืนขึ้นทันที ต้องงอขาทั้งสองข้างฝืนยันไว้ครึ่งตัว
“อ้อ ใช่ แม่งเอ๊ย! เถ้าแก่!” เมื่อเห็นอิงอิงพยายามอย่างสุดชีวิต ทนายอันจึงเข้าใจทันที แม่มึง ฉันลืมไปได้อย่างไร!
ควรทราบว่า ตอนที่ฟ้าผ่าลงมา เถ้าแก่อยู่ใกล้พระรูปนั้นมากที่สุด ถ้าหากเถ้าแก่โดนฟ้าผ่าตายไปด้วย เขาอันปู้ฉี่ยังจะเล่นอะไรได้อีก! ทนายอันรีบปล่อยมือ เกิดเสียงดัง ‘พลั่ก’ สวี่ชิงหล่างที่ถูกเขาประคองอยู่ล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
แต่ทนายอันก็ไม่เหลียวหลังกลับมามองแม้แต่น้อย วิ่งโซซัดโซเซไปบนถนนที่อยู่ตรงหน้า อย่างแรกที่เขามองเห็นคือเถ้าถ่านกองหนึ่ง เป็นเถ้าถ่านที่สะอาดและบริสุทธิ์มาก สามารถพูดได้ว่าเป็นเถ้าถ่านที่ทำให้คนรู้สึกสบายตาและสมบูรณ์แบบที่สุด คำบรรยายเหล่านี้ ดูเหมือนไม่เข้ากับ ‘เถ้าถ่าน’ เป็นอย่างมาก แต่มันเป็นความจริง
อะไรที่เรียกว่าสิ่งมหัศจรรย์ธรรมชาติสร้าง ปล่อยฟ้าผ่าคนให้กลายเป็นเถ้าถ่านล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นอายของศิลปะ! ยังดีที่ในสายตาของทนายอันยังมองเห็นถ่านที่ไหม้เป็นรูปร่างคน ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องคุกเข่าร้องไห้โฮต่อหน้ากองเถ้าถ่านนี้ ไม่ได้ร้องไห้ให้เถ้าแก่ แต่ร้องไห้ให้เขาเองที่มีโชคชะตาน่าสงสาร
ทนายอันมาตรงหน้าร่างคนที่ไหม้ดำ แล้วนั่งลงยองๆ ทันที เสื้อผ้าของเถ้าแก่ถูกเผาจนไหม้เกรียม โชคยังดี เพราะการต่อสู้ก่อนหน้านั้น ดังนั้นเสื้อผ้าของเถ้าแก่จึงขาดวิ่นเหลือไม่มาก มีส่วนที่ไหม้เกรียมเป็นส่วนน้อยติดตามตัว เป็นแผลไม่ใหญ่มาก แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ผิวหนังของเถ้าแก่กลายเป็นสีไหม้ดำ เหมือนเครื่องปิ้งขนมปังปิ้งขนมปังไหม้ ความไหม้เกรียมทั้งตัวแบบนี้เมื่อเทียบกันแล้ว ขาดแขนไปข้างหนึ่งกลับไม่เสียดแทงนัยน์ตาขนาดนั้นแล้ว
“เถ้าแก่ๆ!” ทนายอันไม่กล้ายื่นมือไปแตะโจวเจ๋อโดยตรง เขากลัวว่าตัวเองออกแรงเพียงนิดเดียว โครงร่างของเถ้าแก่จะพังต่อหน้า เหมือนกินปลาย่างที่ร้านปิ้งย่างในตลาดกลางคืน หยิบตะเกียบคนนิดเดียว กระดูกกับเนื้อก็แยกออกจากกัน
“เถ้าแก่ๆ!” ในที่สุดอิงอิงก็เดินมาด้วยความยากลำบาก ล้มลงข้างตัวของโจวเจ๋อ แต่ยังคงมอง ‘ถ่านไหม้ดำ’ ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดร้อนใจ
“ยมโลกมีกฎ!” ทนายอันทำท่ามุทราทันที ปลายนิ้วเกิดแสงแวบจางๆ แล้ววาดไปบริเวณศีรษะของโจวเจ๋อจากนั้นสีหน้าจึงคิดหนักทันที! บ้าจริง สัมผัสไม่ได้ถึงวิญญาณ!
กายเนื้อถูกทำลายก็ถูกทำลายไป ถึงแม้กายเนื้อจะมีมูลค่าสูงมาก โดยเฉพาะร่างกายของเถ้าแก่ ยิ่งเป็นสิ่งที่สุดล้ำค่า เหมือนไอดีของผู้เล่นเลเวลสูงที่ฝึกฝนออกมาด้วยความยากลำบาก แต่ขอเพียงวิญญาณยังอยู่ อย่างมากก็แค่ฝึกฝนใหม่ตั้งแต่ต้น แต่ถ้าหากไร้ซึ่งวิญญาณแล้ว ก็เท่ากับถูกยกเลิกไอดีไปโดยตรง!
“ทำไม เกิดอะไรขึ้น!” อิงอิงมองทนายอันแล้วถามด้วยความร้อนใจ
“ไม่มีอะไร ไม่เป็นไร” ทนายอันส่ายหน้า เอ่ยว่า “พวกเราย้ายที่ให้เถ้าแก่ก่อน อิงอิง คุณไปหาเปลหาม หรือไม่ก็เตียงมา” สภาพของเถ้าแก่ ไม่สามารถแบกใส่หลังได้โดยตรง เขาไม่กล้าทำแบบนี้ ดูท่าทางแล้ว เถ้าแก่ถูกเผาจนกรอบนอกนุ่มใน ทนายอันเป็นห่วงจริงๆ ว่าหากจัดการไม่เหมะสมร่างกายของเถ้าแก่จะพังทลายทันที อย่างน้อย…อย่างน้อย…อย่างน้อยๆ ถึงแม้ตอนนี้จะไหม้ดำ แต่ดูแล้วก็ยังเป็นรูปร่างคนอยู่ไม่ใช่เหรอ
อิงอิงถึงแม้ร่างกายยังไม่ฟื้นฟูกลับมาทั้งหมด แต่ยังกัดฟันรีบไปหาฟูกมาหนึ่งอัน นี่คือฟูกที่ลากออกมาจากห้องในโรงแรม คนหนึ่งกลัวจะไม่เสถียร ทนายอันกับอิงอิงจึงอยู่คนละข้าง แต่ก็ยังไม่กล้าอุ้มหัวกับขา ทั้งสองคนจึงโอบเอวของโจวเจ๋อพร้อมกันด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง
หลังจากวางเถ้าแก่ลงบนฟูกแล้ว ก็หามเถ้าแก่ไปอยู่ในห้องว่างของอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อวางเถ้าแก่เรียบร้อย ทนายอันไม่กล้ารีรอ สั่งอิงอิงคอยอยู่เป็นเพื่อนเถ้าแก่อยู่ที่นี่ จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปทันที
และน่าจะเป็นผลพวงมาจากฟ้าผ่า ปราณวิญญาณที่อยู่ที่นี่ไม่มีเหลือแล้ว บนถนนและโรงแรมก็เริ่มมีเงาคนปรากฏ ทนายอันวิ่งไปยังสถานที่ที่สวี่ชิงหล่างนอนสลบ โน้มตัวตรวจสอบกางเกงของสวี่ชิงหล่างเล็กน้อย เมื่อไม่เห็นความผิดปกติถึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
คนอื่นหมดสติอยู่ตรงนี้ไม่เป็นไร อย่างมากก็แค่ทำของหาย แต่คนนี้…ทนายอันแบกสวี่ชิงหล่างขึ้นมา มายังสถานที่พักชั่วคราวของโจวเจ๋อ
ทันทีที่วางสวี่ชิงหล่างลง เหล่าสวี่ลืมตาอย่างช้าๆ หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วก็เอามือกุมศีรษะของตัวเองอย่างเงียบๆ นั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่มีแรงกลับมาโดยสมบูรณ์
งูเหลือมกลายเป็นมังกรน้ำ เดิมทีเป็นเรื่องที่ฝืนกฎสวรรค์ โดยเฉพาะในยุคปัจจุบันนี้ นี่คือการฝืนโชคชะตาดังนั้นสวี่ชิงหล่างที่มีไอวิเศษของเทพเจ้าแห่งท้องทะเล จึงถูกผลกระทบของสายฟ้าฟาดทำให้บาดเจ็บหนักกว่าทนายอัน กระทั่งรุนแรงกว่าอิงอิงซึ่งเป็นผีดิบ
ทนายอันไม่มีเวลาสนใจดูแลสวี่ชิงหล่างต่อ เขารีบมาอยู่ข้างกายของเถ้าแก่ทันที เถ้าแก่ไม่ขยับตัวเลยสักนิด นอนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนมัมมี่ และยังเป็นมัมมี่สไตล์เนื้อย่างบราซิล
ทนายอันทรุดตัวนั่งพิงกำแพง รู้สึกแสบจมูกเล็กน้อย ตอนนี้เขาเหมือนพวกพี่สะใภ้และน้องสะใภ้ทั้งหลายที่ร้องไห้โฮเวลาอยู่ในงานศพตามชนบท
เถ้าแก่เอ๋ย คุณจะไปแบบนี้ไม่ได้ เงินลงทุนของฉัน…การทุ่มเทของฉัน…อนาคตของฉัน…ทนายอันยื่นมือคลึงใบหน้าของตัวเองไม่หยุด ห้ามร้องไห้ออกมา กลั้นไว้!
อิงอิงกลับมองอะไรไม่ออก และได้พูดอย่างนิ่งๆ ว่า “เถ้าแก่รักสะอาดที่สุด เกลียดความสกปรกที่สุด ข้าไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้เถ้าแก่ดีไหม ไม่อย่างนั้นรอเถ้าแก่ตื่นขึ้นมา เห็นตัวเองมีแต่เศษฝุ่นบนตัวเยอะแยะขนาดนี้ จะต้องโกรธมากแน่นอน”
ทนายอันหันไปมองอิงอิง ไม่พูดอะไรและได้แต่พยักหน้าหงึกๆ เขารู้ดีว่าถ้าหากโจวเจ๋อมีอันเป็นไป สำหรับเขาแล้วหมายความว่าแผนการในอนาคตได้พังทลายลงแล้ว แต่สำหรับอิงอิงที่อยู่ตรงหน้า เหมือนกับหัวใจหลักของชีวิตได้หายไป
เวลานี้สวี่ชิงหล่างเดินกะเผลกเข้ามา มองอาการของโจวเจ๋อด้วยสีหน้าเคร่งขรึมอยู่บ้าง
“ถ้าหากชุ่ยฮวาอยู่ที่นี่ก็ดี อ้อใช่ ชุ่ยฮวา ผมจะไปหาเฝิงซื่อเอ๋อร์ ให้เขาช่วยหาวิธีส่งชุ่ยฮวาขึ้นมาอีกครั้ง!” ทนายอันเหมือนจับได้ฟางเส้นสุดท้ายรีบพูดขึ้นทันที
สวี่ชิงหล่างถอนหายใจอยู่ในใจ ทนายอันในเวลานี้ไม่มีความใจเย็นเหมือนปกติเช่นเคย และสวี่ชิงหล่างยังรู้สึกว่าตัวเองปวดศีรษะเป็นอย่างมาก
ส่วนการตามหาชุ่ยฮวา สวี่ชิงหล่างรู้แค่ว่าทนายอันกำลังไขว้เขวจริงๆ ความสามารถที่ถนัดสุดของชุ่ยฮวาคือการบำรุงจิตวิญญาณ ตอนนี้เถ้าแก่กลายสภาพเป็นเช่นนี้ เรียกชุ่ยฮวาขึ้นมาเพื่อให้เธอเอาผักดองคลุกกับเถ้าแก่ทำเป็นผักดองย่างถ่านเหรอ
“เมื่อก่อนเขาก็บาดเจ็บหนักบ่อยๆ ร่างกายของเขาไม่ว่ายังไงก็แตกต่างจากคนอื่น ไม่เป็นไรหรอก” สวี่ชิงหล่างได้แต่พูดคำเหล่านี้
ทนายอันกลับใช้มือดึงเส้นผมของตัวเองอย่างแรง มันจะเหมือนเมื่อก่อนไหม เมื่อก่อนไหม้ดำได้ขนาดนี้ไหม และที่สำคัญที่สุดคือ ทนายอันสัมผัสไม่ได้ถึงวิญญาณของเถ้าแก่ หมายความว่ามีความเป็นไปได้มากกว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ที่วิญญาณของเถ้าแก่ถูกฟ้าผ่าตายไปแล้ว ประหยัดได้แม้แต่ค่าเผาศพ
แต่เถ้าแก่โชคดีกว่าพระขี้เรื้อนนิดหน่อย พระขี้เรื้อนกลายเป็นเถ้าถ่านโดยตรง เถ้าแก่ยังเหลือร่างเอาไว้
อิงอิงยกน้ำร้อนเข้ามา หยิบผ้าขนหนูขึ้นมา แล้วพยายามเช็ดร่างกายของเถ้าแก่อย่างระมัดระวัง สวี่ชิงหล่างกับทนายอันก็ไม่ได้ห้าม เพราะดูจากสภาพในตอนนี้ ไม่ว่าบาดแผลอะไร ไม่ว่าการติดเชื้อใดๆ ไม่ว่าการฆ่าเชื้อใดๆ กลับกลายเป็นปรากฏการณ์ที่ดีที่สุด และสิ่งเหล่านี้สำหรับโจวเจ๋อแล้วไม่ใช่เรื่องสำคัญ ดังนั้นการกระทำของอิงอิงในตอนนี้จึงไม่มีผลข้างเคียงอะไร อีกทั้งเวลาป่านนี้แล้ว พวกเขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรกับอิงอิง และไม่กล้ากระตุ้นเธอ
สวี่ชิงหล่างพลันนึกถึงคำพูดที่โจวเจ๋อพูดกับอิงอิงตอนที่ลงมาจากภูเขาหิมะมังกรหยก พิสูจน์ยืนยันตรงกันเร็วขนาดนี้เชียว
“อา!” จู่ๆ อิงอิงก็ร้องหนึ่งที
ทนายอันกระโดดขึ้นพรวด กระโดดสูงกว่าเจ้าลิงน้อยในร้านหนังสือเสียอีก แล้วรีบขยับเข้ามาใกล้พลางตะโกนว่า “เป็นอะไรๆ”
“ที่นี่…” อิงอิงใช้นิ้วที่ถือผ้าขนหนูชี้ไปที่หน้าอกของเถ้าแก่
ทนายอันก้มหน้า ดูตำแหน่งที่อยู่ใต้หัวนมของเถ้าแก่ แล้วเป่าเศษไหม้ดำที่อยู่ข้างบนออก เผยให้เห็นเนื้อแดงก่ำที่อยู่ข้างใน แม่งเอ๊ย หอมจริงๆ! ถุยๆๆ! ทนายอันรีบตั้งสติ พิจารณามองอย่างละเอียด เขามองเห็นว่าในชั้นเนื้อที่อยู่ตรงหน้าอกของเถ้าแก่ มีสิ่งของแหลมๆ เล็กๆ โผล่ออกมา ไม่ใช่เนื้องอก!
“เป็นปากกา เป็นปากกาพิฆาต เป็นเจ้างั่งนั่น!”
……………………………………………………………………….
