บทที่63 ดูท่าเขาจะหาคนที่ตัวเองต้องการเจอแล้ว
ลี่ถิงเซิ่งมองไปที่เธอ ไม่ได้ละสายตา สีหน้าไม่เย็นไม่ร้อน จ้องจนในใจสวี่รั่วฉิงขนลุกเล็กน้อย
อันที่จริงสวี่รั่วฉิงเองก็ไม่รู้ใจตัวเองแน่ชัด รับปากลี่ถิงเซิ่งว่าจะปรุงน้ำหอมที่ทำให้นอนหลับ อันที่จริงไม่ง่ายเลย กลิ่นที่เหมาะกับแต่ละคนนั้นแตกต่างกันไป จะปรุงน้ำหอมที่เหมาะสมออกมา ต่อให้ลี่ถิงเซิ่งใช้แล้วได้ผล รอผ่านไปช่วงหนึ่งก็อาจจะล้มเหลว
ต้องการที่จะรักษาการนอนหลับไว้ตลอด มีแต่ต้องให้นักปรุงน้ำหอมปรุงน้ำหอมที่ทำให้เขานอนหลับได้เรื่อยๆ
ลี่ถิงเซิ่งยิ้มอย่างอธิบายไม่ได้ เขาหันหน้าไป ดวงตาหยุดอยู่บนมือที่ประหม่าของสวี่รั่วฉิง
ที่แท้ก็ประหม่าเป็น
ลี่ถิงเซิ่งดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อย มือที่เรียวยาวเคาะพนักแขนของโซฟาเบาๆ
“เธออยากที่จะนอนกับฉันเรื่อยๆ รวมถึงตอนกลางคืน?”
ชายหนุ่มยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม มุมปากมีรอยยิ้มที่เจตนา
ช่วงนี้เขาพบว่าผู้หญิงข้างกายตนคนนี้ แม้ว่าจะชอบเสแสร้ง แต่ก็ระเบิดได้ง่ายในบางเรื่อง
ตัวอย่างเช่นตอนนี้ พึ่งสิ้นเสียงของเขา สวี่รั่วฉิงก็เหมือนเม่นตัวน้อย ที่ไม่สามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป
“ประธานลี่ คุณฝันหวานเกินไปแล้ว!” คิ้วเรียวยาวเลิกขึ้นสูง ดูเหมือนกำลังโมโห แต่กลับมีลักษณะอย่างหนึ่งที่อธิบายไม่ได้
ตัวสวี่รั่วฉิงเองไม่มีวันรู้เลยว่าท่าทางในตอนนี้ของเธอมันจั๊กจี้ใจคนแค่ไหน
“น้ำหอมที่ปรุงให้คุณก่อนหน้านี้ ประสิทธิภาพการนอนหลับจะเป็นยังไงต้องรอคุณกลับไปลองดูถึงจะรู้ เป็นไปได้ว่าผ่านไปช่วงหนึ่งก็จะมีการเปลี่ยนแปลง หลังจากประสิทธิภาพการนอนหลับถดถอยแล้ว ฉันค่อยปรุงให้คุณใหม่แล้วกัน”
ขณะที่สวี่รั่วฉิงพูด ก็หยิบน้ำหอมที่ปรุงเรียบร้อยแล้วออกมาจากตู้ ส่งไปที่มือของลี่ถิงเซิ่ง
“รับประกันการนอนหลับของคุณตลอดชีวิต แลกกับการไม่เข้าร่วมการแข่งขัน คิดยังไงประธานลี่คุณก็ได้กำไรนี่?”
ลี่ถิงเซิ่งไม่ได้รีบร้อนตอบคำพูดของสวี่รั่วฉิง เล่นกับขวดน้ำหอมในมือระหว่างนิ้ว
ขวดที่เล็กมากขวดนึง ข้างในคาดว่ามีน้ำหอมสามสิบมิลลิลิตร
ผ่านไปประมาณหนึ่งนาทีกว่า ลี่ถิงเซิ่งหยุดการเคลื่อนไหวเล่นๆลง “ขวดเล็กๆแค่นี้?”
มุมปากของสวี่รั่วฉิงกระตุกเล็กน้อย
สามสิบมิลลิลิตรยังน้อยไป คิดว่าเธอเป็นโรงงานผลิตน้ำหอมหรอ!
สวี่รั่วฉิงกลอกตาเบาๆ “วางใจเถอะ เพียงแค่ประธานลี่คุณรู้สึกว่าประสิทธิภาพดี ขวดที่สองกลับมาก็จะส่งให้ถึงมือคุณ!
……
ลี่ถิงเซิ่งนั่งอยู่ในห้องทำงาน มือเคาะแป้นพิมพ์เบาๆ
เป็นเวลาดึกดื่นแล้ว หลังจากหลี่อานทำงานเสร็จ เห็นว่าห้องทำงานของลี่ถิงเซิ่งยังมีไฟสว่างอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะเคาะประตูเบาๆ เอ่ยปากถามอย่างตรงไปตรงมา “ประธานลี่ ตอนนี้คุณยังไม่กลับอีกหรอ?”
มือที่เคาะแป้นพิมพ์อยู่ของลี่ถิงเซิ่งหยุดลง นิ้วเรียวยาวกดไปที่ริมฝีปากของเขา ทำท่าทางให้หลี่อานเงียบเสียง
หลี่อานไม่เข้าใจ ลี่ถิงเซิ่งส่งสายตาให้เขามองไปด้านข้าง
หลี่อานหันหน้าไปสบายๆ เห็นบนโต๊ะทำงานด้านข้าง สวี่รั่วฉิงฟุบนอนอยู่บนนั้น
มุมปากหลี่อานกระตุก เอาล่ะ ดูท่าคืนนี้ประธานลี่จะทำโอทีเป็นเพื่อนผู้ช่วยแอนอยู่ที่นี่แล้ว!
ใครจะรู้ว่าวินาทีถัดมา หลังจากลี่ถิงเซิ่งเคาะพิมพ์คำสุดท้ายเสร็จ ปิดคอมพิวเตอร์
หยิบเสื้อสูท สวมทับร่าง เดินไปตรงหน้าสวี่รั่วฉิง นิ้วเคาะโต๊ะเล็กน้อย
สวี่รั่วฉิงขยี้ตา เห็นสายตาของลี่ถิงเซิ่ง ถึงตระหนักถึงความลืมตัวของตัวเอง ได้สติกลับมาช้าๆ “ประธานลี่?”
“เลิกงานแล้ว” เสียงของลี่ถิงเซิ่งเบามาก
สวี่รั่วฉิงหาวไปหนึ่งที อาจเป็นเพราะวันนี้เหนื่อยเกินไป กลับถึงห้องทำงานเธอก็หลับทันที กลับคิดไม่ถึงว่าลี่ถิงเซิ่งจะไม่ปลุกเธอ
“ประธานลี่ ถ้าคืนนี้ใช้แล้วมีประสิทธิภาพดี อย่าลืมบอกฉันหน่อย ถ้าประสิทธิภาพไม่ดี ก็บอกฉันด้วย ฉันจะได้แก้สูตร”
เสียงของสวี่รั่วฉิงมีความง่วงอยู่
หลี่อานไม่เข้าใจสถานการณ์
ผู้ช่วยแอนกับประธานลี่กำลังส่งสัญญาณลับกันหรอ?
ลี่ถิงเซิ่งผงะ ลดสายตาลง
สายตาที่มองไปที่สวี่รั่วฉิงอย่างมืดมัวหยั่งลึก ตอนนี้กลับมีรอยยิ้ม
กลับถึงบ้านในตอนกลางดึก ลี่ถิงเซิ่งล้างตัวในห้องน้ำเสร็จ ก็โยนน้ำหอมที่สวี่รั่วฉิงปรุงให้ไปที่มือของคนรับใช้ในบ้าน
“เติมลงในเครื่องฟอกอากาศคืนนี้ซักสองสามหยด”
ลี่ถิงเซิ่งพูดสั่ง
คนรับใช้พยักหน้า ทำตามคำสั่งของลี่ถิงเซิ่ง นำน้ำหอมหยดลงไปในเครื่องฟอกอากาศ
ลี่ถิงเซิ่งเป็นโรคนอนไม่หลับมาตั้งแต่หกปีก่อน พึ่งพาน้ำหอมของสวี่รั่วยีช่วยบรรเทามาโดยตลอด
ขวดในวันนี้ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ของสวี่รั่วยี ไม่รู้ว่านายน้อยไปซื้อมาจากไหน
คนรับใช้มีความสงสัยในใจ หลังจากทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว กลับมารายงานคำสั่ง “ประธานลี่ ทำเรียบร้อยแล้วค่ะ”
ลี่ถิงเซิ่งหลับตา พิงอยู่บนเตียง
คนรับใช้ไม่กล้าพูดมาก ออกจากห้องไป
นอกประตู สวี่รั่วยีจับมุมเสื้อของตัวเองแน่น “ถิงเซิ่งวันนี้เขาก็ไม่ต้องการให้ฉันไปพักด้วยหรอ?”
“เมื่อกี้นายน้อยให้ดิฉันเอาน้ำหอมใหม่ไปเติมในเครื่องฟอกอากาศ น่าจะพึ่งซื้อมาวันนี้ค่ะ” คนรับใช้ตอบอย่างเคารพ
สวี่รั่วยีตกใจ
เธอรีบขยับปาก “น้ำหอมใหม่? ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง? แกรู้ได้ยังไงว่านั่นเป็นน้ำหอมอันใหม่!”
ความรู้สึกเหมือนมหันตภัยเกิดขึ้นตามธรรมชาติ
เสียงของสวี่รั่วยีดังเกินไป เธอตระหนักได้ถึงช่วงเวลาของตัวเอง น้ำเสียงกลับสู่ความอ่อนโยนเหมือนเดิม “ฉันหมายถึง ถ้าน้ำหอมของถิงเซิ่งมีที่มาไม่ชัดเจน……”
สวี่รั่วยีรีบหาข้ออ้างมาอธิบาย
คนรับใช้พึ่งถูกสวี่รั่วยีทำให้ตกใจเมื่อกี้ น้ำเสียงที่พูดก็สั่นเล็กน้อย “นั่นก็เป็นคำสั่งของนายน้อยค่ะ ถ้าคุณสวี่กังวล สามารถเข้าไปคุยกับนายน้อยในห้อง……”
สวี่รั่วยีครุ่นคิด แล้วเคาะประตูเบาๆ
“ถิงเซิ่ง? ฉันรั่วยี มีเรื่องอยากจะหารือกับนาย……”
ลี่ถิงเซิ่งมักจะนอนไม่หลับ จะไม่เข้านอนเร็ว
ครั้งนี้ไม่มีเสียงแปลกเล็กน้อย สวี่รั่วยีคิดที่จะผลักประตูออก
ในห้องลี่ถิงเซิ่งหลับตาอยู่อย่างหาได้ยาก นอนหลับไปแล้ว
สวี่รั่วยีเบิกตากว้าง นี่เป็นไปได้ยังไง?
หรือว่ามีคนปรุงน้ำหอมที่ทำให้ลี่ถิงเซิ่งสามารถนอนหลับได้?
……
วันรุ่งขึ้น เช้าตรู่
ลี่ถิงเซิ่งแต่ก่อนแทบไม่ได้ติดตามนาฬิกาชีวิตของเขาเลย
นาฬิกาปลุกบนหัวเตียงสั่นหลายครั้ง เขาถึงปิดนาฬิกาปลุกอย่างโมโห ลุกจากเตียง
เจ็ดโมงครึ่ง
ลี่ถิงเซิ่งเหลือบมองนาฬิกา เก็บสายตากลับมา พิงหัวเตียงเงียบๆ
ตั้งแต่ที่แอนนาผู้หญิงคนนั้นกลายมาเป็นผู้ช่วยของเขา เวลาหลับของเขาในทุกวันก็มากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ช่วงเวลาที่เธอสามารถอยู่ข้างกายตนได้มีแค่ช่วงเที่ยงสั้นๆ ตอนเย็นกลับมาบ้านอยากจะพักผ่อน ยังจำเป็นต้องพึ่งพาน้ำมันหอมระเหยที่คนอื่นปรุงขึ้นในการหลับ
“เมื่อวานฉันนอนกี่โมง?” ลี่ถิงเซิ่งถามคนรับใช้เสียงแหบ
คนรับใช้ก้มศีรษะลง “นายน้อย เมื่อวานคุณกลับมาถึงห้องก็นอนเลย คุณสวี่ยังมาหาคุณ……”
มือของลี่ถิงเซิ่งที่นวดคิ้วอยู่หยุดลง
เขาไม่รับรู้รสชาติของการนอนปุ๊ปหลับปั๊ปมานานแล้ว
“นายน้อย? นายน้อย?”
ลี่ถิงเซิ่งดึงสติกลับมา โบกมือส่งสัญญาณให้คนรับใช้ออกไป
ขวดแก้วบนชั้นหัวเตียง เป็นน้ำหอมนอนหลับที่สวี่รั่วฉิงปรุงให้ชายหนุ่มเป็นพิเศษ
นิ้วเรียวยาวหยิบขวดแก้วโปร่งใสขึ้นมา นิ้วลูบช้าๆ
ลี่ถิงเซิ่งจ้องขวดแก้ว ผ่านไปสามวินาทีเขาก็ยิ้ม
ดูท่าเขาจะพบคนที่ตัวเองต้องการแล้ว
