ตอนที่ 685 ยา!
นักพรตเฒ่ายุ่งตลอดครึ่งบ่าย ในที่สุดจึงเปลี่ยนกุญแจล็อกรหัสได้สำเร็จ เขาเดิมทีอยากจะทำตัวเป็นเด็กดีตั้งใจทำสิ่งนี้เป็นพิเศษ แต่ผลลัพธ์นั้นได้แต่พูดว่าพอๆ กับตอนที่ตัวเองซื้อเก้าอี้รถเข็นไฟฟ้าให้โจวเจ๋อในตอนแรก แต่นักพรตเฒ่าไม่ใช่คนท้อแท้ง่าย เขายังคงคิดบวกมองโลกในแเง่ดีเสมอ เต็มไปด้วยพลังงานบวก! ไม่อย่างนั้นเมื่อต้องเจออุปสรรคมากมายในชีวิต เจอเรื่องซวยมาเยอะ เขาคงอยู่ไม่ถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่ถูกระเบิดตายก็คงระเบิดเพราะความหดหู่ไปนานแล้ว
คนทั่วไปสามารถมีชีวิตได้ประมาณเจ็ดสิบปี ก็ถือว่าอายุยืนแล้ว สำหรับนักพรตเฒ่ากลับไม่ง่ายเลย
“เขาไม่สนใจเจ้า เจ้ายังจะเข้าไปทำไม ดูเจ้าสิไม่ได้เรื่องเลย!” นักพรตเฒ่ามองเห็นเจ้าลิงของตัวเองคอยประจบเอาใจอยู่ข้างกายฮวาหูเตียวตลอด จึงรู้สึกรำคาญอยู่บ้าง
เจ้าลิงน้อยกลับไม่สนใจ วนรอบตัวฮวาหูเตียวต่อไปพลางร้อง ‘เจี๊ยกๆๆ’ สำหรับ ‘เพื่อนเล่น’ ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เจ้าลิงน้อยมีความกระตือรือร้นสูงมาก
“ถ้าเจ้าบอกว่าเจ้าชอบลิงตัวเมีย เย็นนี้พวกเราไปสวนสัตว์ด้วยกันหามาให้เจ้าสักตัวดีไหม อ้วนหรือผอม สูงหรือเตี้ย รู้หนังสือหรือทำตัวเสเพล พวกเราเดินในสวนสัตว์ตรงสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซีให้ทั่วสักรอบ จะต้องหาตัวที่เจ้าชอบได้แน่นอน แต่เจ้าดันมาชอบตัวนี้ นี่มันไม่ใช่แค่ผสมข้ามพันธุ์แล้ว”
ลากับม้าสามารถเกิดล่อได้ สุนัขไซบีเรียนฮัสกี้กับคอร์กี้ยังมีลูกด้วยกันได้ แต่ลิงกับเตียว จะมีลูกด้วยกันได้เหรอนักพรตเฒ่าขบคิดอยู่พักหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้
“ไม่ใช่สิ นี่แม่งเป็นตัวผู้หรือตัวเมียกันแน่” นักพรตเฒ่าเพิ่งพบว่าตัวเองมองข้ามปัญหาที่สำคัญไป อย่าเพิ่งไปสนความแตกต่างของชนิดก่อน ถ้าเป็นตัวผู้ ต่อให้ชนิดและสายเลือดยิ่งใหญ่แค่ไหน ก็เข้าคู่กันไม่ได้
เขายื่นมือจับก้นของฮวาหูเตียว ตอนที่นักพรตเฒ่ากำลังจะจับฮวาหูเตียวยกขึ้นมาเพื่อดูข้างล่างว่ามันเป็นพี่ชายหรือน้องสาว ฮวาหูเตียวพลันลืมตา หันหน้าจ้องมองนักพรตเฒ่า ส่วนลึกในนัยน์ตาของมันมาพร้อมกับความเย็นชาที่ไร้จุดสิ้นสุด!
เจ้าลิงน้อยที่อยู่ข้างๆ ตกใจเหม่อ ไม่กล้าร้อง ‘เจี๊ยกๆๆ’ แล้ว
ตามหลักแล้ว ปีศาจลิงที่บำเพ็ญเพียรกลับชาติมาเกิดหลายครั้งในชาติที่แล้ว และยังได้รับมรดกจากวานรย้ายภูเขา กับปีศาจอีกตัวหนึ่งซึ่งมีสายเลือดปีศาจที่เคยปรากฏอยู่ในตำนานโบราณ ถ้าจะเปรียบเทียบกัน ยากที่จะพูดได้ว่าใครสูงกว่าหรือใครต่ำกว่ากันจริง
แต่ตอนนี้ไม่ต้องสงสัยเลย เจ้าลิงน้อยยังอยู่ในช่วงพัฒนาการเติบโตยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร หากจะพูดถึงพลัง ฮวาหูเตียวสามารถสะบัดร่างของเจ้าลิงน้อยไปไกลครึ่งค่อนถนนได้แน่นอน
อันที่จริง ถ้าหากเจ้าตัวเล็กน่ารักนี้ไม่กลัวเจ็บ และไม่โดนเถาวัลย์มนุษย์ ‘เสียบ’ เข้ากับโจวเจ๋อพอดีตอนที่อยู่ในถ้ำ โจวเจ๋ออย่าพูดว่าจะปราบมันเลย ตอนนั้นตัวเขากับหมู่คณะจะออกมาจากถ้ำได้ไหมยังพูดยาก
แม้แต่เจ้าลิงยังกลัว นักพรตเฒ่ายิ่งไม่ต้องพูด ร่างกายของเขาเริ่มสั่นขึ้นมา แม่งเอ๊ย นักพรตเฒ่าไม่คิดว่าตัวเองกำลังหาเรื่องใส่ตัว ปกติคนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัวมักจะรู้สึกว่าตัวเองอยู่นิ่งได้แค่ไหนก็อยู่นิ่งมากเท่านั้นแล้ว เขาแค่บ่นในใจว่าทำไมครั้งนี้เถ้าแก่ถึงนำสัตว์ปีศาจที่นิสัยเสียขนาดนี้กลับมา เจตนาฆ่า มันชัดเจนจริงๆ ไอ้ตัวนี้อยากจะฉีกตัวเขาให้ขาดเป็นแน่แท้!
“ก้นสวยจริงๆ สวยมากๆ สวยมากๆ เลย!” นักพรตเฒ่าชักมือกลับมา แล้วพูดประจบว่า “ทงเฉิงอากาศหนาวมากข้าจะทำเสื้อผ้าให้เจ้าสองสามชุด” ขณะที่พูด นักพรตเฒ่ายื่นมือชี้นิ้วไปที่เจ้าลิงที่ใส่เสื้อผ้า
“ดูสิ เสื้อผ้าแบบนี้เหมือนที่มันใส่ ข้าสามารถเลือกเนื้อผ้าที่ดีให้เจ้า เอาผ้าไหมมาทำดีไหม หนังเตียวก็ได้…”
เจตนาฆ่ารุนแรงขึ้นอีกครั้ง!
“กำเริบเสิบสาน!” เสียงคำรามทุ้มต่ำดังเข้ามา ฮวาหูเตียวตัวสั่น รีบขดตัวไปที่มุมหนึ่งของโซฟาทันที กระดกก้นของตัวเองขึ้นมา ชูสูงขึ้นและส่ายไปมา ความหมายว่า ฉันน่ารักเชื่อฟังเป็นเด็กดีมาก!
โจวเจ๋อที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใส่ชุดกีฬาสีขาวเดินออกมา ในมือถือผ้าขนหนูเช็ดผมพลางเดินมาทางนี้ มองนักพรตเฒ่าหนึ่งที “มันเพิ่งโดนจับกลับมา ยังไม่เชื่อง คุณอย่าเพิ่งไปยั่วมัน ถ้าหากผมไม่อยู่ มันอาจจะฉีกคุณเป็นชิ้นเหมือนเครื่องในวัวหั่นบางในน้ำพริกแบบเสฉวนจริงๆ”
“จะเป็นไปได้ยังไง เป็นไปไม่ได้” นักพรตเฒ่าหัวเราะอย่างเขินอาย จริงๆ แล้ว เขารู้อยู่แก่ใจ เจ้าฮวาหูเตียวตัวนี้นิสัยไม่ดีแต่ไม่ได้โง่ มันก็ไม่กล้าฆ่าคนในร้านหนังสือมั่วซั่วเหมือนกัน
เวลานี้มีลูกค้าเข้ามาในร้านหนังสือ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีลูกค้า! อืม โจวเจ๋อสงสัยอยู่บ้าง เปิดร้านหนังสือมีลูกค้าเข้าร้านเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ ทำไมในใจของฉันจึงคิดว่า ‘ไม่น่าเชื่อ’
เจ้าลิงน้อยกระโดดไปด้านล่างโซฟา แอบหลบสายตาคนนอกอยู่กับฮวาหูเตียว จริงๆ แล้วนักพรตเฒ่าออกแบบไว้ต่างหาก ข้างๆ มีฉากกันลมและของอย่างอื่นคอยปิดเอาไว้ ก็เพราะเขารู้ว่าโจวเจ๋อชอบนอนอ่านหนังสือพิมพ์และดื่มกาแฟอยู่ตรงนี้ ดังนั้นจึงสร้างกรอบขึ้นมา เพื่อให้เถ้าแก่รู้สึกเงียบสงบยิ่งขึ้น
นักพรตเฒ่าเดินไปข้างหน้าทักทายลูกค้า แล้วเสิร์ฟกาแฟสองแก้ว
โจวเจ๋อหยิบหนังสือพิมพ์ของวันนี้ ก่อนจะเดินไปนอนบนโซฟา หลังจากไปยูนนานกลับมา โจวเจ๋อคิดถึงตำแหน่งนี้ที่สุด
นอนลงอย่างสบาย เปิดหนังสือพิมพ์ อันที่จริงไม่ต้องถือสาว่าในหนังสือพิมพ์เขียนข่าวอะไร แค่ได้ดมกลิ่นน้ำหมึกหอมๆ ก็รู้สึกเพลิดเพลินแล้วจริงๆ
ถึงแม้เรื่องอาจารย์ของสวี่ชิงหล่างจะอยู่ตรงหน้า แต่ก็รีบไม่ได้ จึงได้แต่รอเหล่าสวี่หาเบาะแสที่ชัดเจนอีกหน่อย วันหลังจะต้องมีเรื่องยุ่งแน่นอน เช่นนั้นขอนอนพักผ่อนหย่อนใจก่อนเป็นเรื่องสำคัญ
“ผมบอกคุณแล้ว นี่คือยาที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษชาวชางโจวของพวกเรา ปรุงตามตำรับยาโบราณ คุณซื้อไว้รับรองใช้ดีแน่นอน!” ในลูกค้าสองคน มีคนหนึ่งพูดเสียงดังกับอีกคนหนึ่ง
“แต่มันแพงเกินไป ผมแค่อยากถามว่าลดราคาหน่อยได้ไหม”
“ลดราคา? ผมจะบอกคุณให้นะ นี่ไม่ใช่ผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมที่ได้จากไลน์การผลิต จะราคาถูกได้ยังไง พวกเรายังไม่ต้องพูดถึงเงินค่ายาตัวนี้ แม้แต่อะไรนะที่ฮิตกันช่วงนี้ อ้อใช่ เรียกว่าค่าสิทธิบัตร ดูสิว่าในนี้ใส่สมุนไพรล้ำค่ากี่ชนิด คุณลองคำนวณด้วยตัวเอง มันจะถูกได้ไหม”
“แต่มันแพงเกินไป เอาไปแยกขายยาก”
“จะเป็นไปได้ยังไง ยานี้ขายดีแน่นอน พวกผู้ชาย ใครไม่แคร์เรื่องนี้ ใครบ้างไม่ยอมจ่าย เวลาที่หนอนน้อยมันขึ้นสมอง จะมีสักกี่คนที่ยั้งไหว”
“แต่มันแพงเกินไป”
“ไร้สาระ แพงที่ไหน นี่คือตำรับยาโบราณ เป็นสูตรลับ ชางโจวเป็นหมู่บ้านศิลปะการต่อสู้ คุณรู้ไหม นี่คือวิธีโบราณที่รักษาสืบต่อมาในตระกูลใหญ่ ผมต้องจ่ายไปเยอะมากถึงจะเอามาได้ มันเป็นของดีจริงๆ ยาตะวันตกทำร้ายร่างกายใครๆ ก็รู้ แต่ยาตัวนี้ ไม่เพียงได้ผลดี ไม่ทำร้ายร่างกายแล้ว ยังบำรุงร่างกายอีกด้วย คนที่ให้สูตรยากับผมยังบอกว่า สมัยจักรพรรดิเฉียนหลงก็กินยานี้ทุกวัน หลงใหลในกามขนาดนี้ยังสามารถมีชีวิตอยู่จนเป็นพระเจ้าหลวงได้ ก็อาศัยมันนี่แหละ!”
ผู้ชายพูดอย่างน่าเชื่อถือ แม้แต่คนมีชื่อเสียงในสมัยโบราณยังดึงเข้ามาเชื่อมโยงกันได้ ขาดก็แค่เอากล่องสองใบไปพิมพ์ว่าเก็บรักษาอย่างทะนุถนอมไว้ในพระราชวัง
โจวเจ๋อฟังแล้วจึงส่ายหน้า โดยทั่วไป การขายของเก่ามักจะพิถีพิถันเรื่องนี้ พยายามสร้างเรื่องราวสุดแปลกสำหรับของโบราณ เพื่อจะได้เพิ่มมูลค่าของสินค้า ถ้าหากสามารถเชื่อมโยงกับคนดังในสมัยโบราณ ต่อให้เป็นการปั้นน้ำเป็นตัว อย่างนั้นก็จะยิ่งดี แต่ไม่น่าเชื่อว่าการขายยาตัวนี้จะโอ้อวดกันถึงขนาดนี้เช่นกัน สงสัยยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
นักพรตเฒ่าทำหูผึ่งคอยฟังอยู่ข้างๆ เขาพอฟังออก และพอรู้ว่าขายยาอะไร จากนั้นจึงมองเถ้าแก่ของตัวเองด้วยความสงสัย พูดประจบว่า “เถ้าแก่ ข้าจะซื้อมาให้เจ้า…”
โจวเจ๋อวางหนังสือพิมพ์ มองนักพรตเฒ่าอย่างนิ่งเงียบ
“ซื้อให้ลูกน้องสองสามคนของเจ้าได้ลองใช้”
โจวเจ๋อส่ายหน้า
“คุณพูดมาเลยว่าคุณกินแล้วได้ผลไหม”
“เอ่อ…ได้ผล”
“ผลลัพธ์ชัดเจนไหม”
“เอ่อ…ชัดเจน”
“อย่างนั้นก็ถูกแล้ว! วางใจได้ คนที่มีเงิน ชอบใช้ตัวนี้มาก พวกเขาไม่กลัวแพง แต่กลัวของถูก! คุณลองดู ร้านที่ขายของใช้สำหรับผู้ใหญ่พวกนั้น หนึ่งกล่องมียี่สิบเม็ด ผมจะบอกต้นทุนให้คุณนะ เขาขายออกหนึ่งเม็ดที่เหลืออีกสิบเก้าเม็ดก็คือกำไรแล้ว! แบบนี้ ยังมีคนตั้งใจเลือกซื้อของแพง ทำไม เพราะไม่ไว้ใจของถูก! หลังจากฟินเสร็จแล้ว ถ้าหากร่างกายบาดเจ็บล่ะ ทุกคนจึงกลัว!
แต่ตัวนี้ไม่ต้องกลัว กินแล้วยังบำรุง ในเวลาเดียวกันกับที่บำรุงยังเสริมหยางเพิ่มความแข็งเพิ่มเวลา ผมตบอกรับประกันกับคุณเลย ต้องมีคนยอมจ่ายราคานี้มากมายแน่นอน เดี๋ยวผมจะรีบไปอีกที่ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ขายปลีกราคาถูกแค่นี้กับคุณหรอก”
“เอ่อ…แต่…ก็ได้ โอเค ผมเอาสองชุดก่อน”
“เยี่ยมไปเลย ต้องให้ได้แบบนี้สิ!” ผู้ชายหยิบกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองออกมา ผลักไปตรงหน้าอีกฝ่าย
“โอเค คุณโอนเงินเลย ผมแถมกระเป๋านี้ให้คุณด้วย ส่วนผสมของยาสมุนไพรนี้พิมพ์อยู่บนกล่องยา คุณดูเอาเอง รอคุณขายออกแล้ว ค่อยติดต่อซื้อของจากผม ผมจะส่งของให้คุณ”
“อืม ได้ โอนเงินแล้ว”
“โอเค เร็วมาก!”
คนที่ซื้อสินค้าออกไปก่อนแล้ว ส่วนคนที่ขายสินค้ายังนั่งอยู่ตรงนั้นต่อ คอยมองโทรศัพท์เป็นระยะ นักพรตเฒ่าเดินเข้าไป เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนากับคนขายคนนั้น นักพรตเฒ่าเดินทางไปทั่วทุกสารทิศนานหลายปี พูดสำเนียงแต่ละพื้นที่ได้มากมาย ไม่ช้าจึงคุยกับคนขายคนนั้นเหมือนเป็นคนบ้านเดียวกัน
โจวเจ๋ออ่านหนังสือพิมพ์ต่อ หลังจากสิบห้านาทีผ่านไป คนขายคนนั้นก็ออกไปเช่นกัน นักพรตเฒ่าเดินกลับมา
“แม่งเอ๊ย แกล้งทำเป็นคนบ้านเดียวกันกับคนนั้นตั้งนาน แต่ลดราคาให้ข้าแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์” นักพรตเฒ่าถือยาหนึ่งเม็ดอยู่ในมือ น่าจะซื้อมาจากคนขายคนนั้น
“ใจสู้แต่กำลังไม่สู้แล้วเหรอ” โจวเจ๋อหัวเราะ
“เปล่า แค่สงสัย”
นักพรตเฒ่าเม้มปาก นำยามาวางตรงหน้าโจวเจ๋อชี้มันแล้วพูดว่า “ฟังดูแล้วไม่น่าเชื่อ และไม่รู้ว่ามีผลเป็นยาบำรุงจริงไหม” แต่สิ่งที่ต้องการ ไม่ใช่ผลที่เป็นยาบำรุงจริงๆ
โจวเจ๋อเหลือบตามองยาเม็ดนั้นหนึ่งที แล้วถามว่า “เท่าไร”
“แปดร้อย” นักพรตเฒ่าตอบ
“ไวอากร้าหนึ่งเม็ดราคาเท่าไร”
“ไม่กี่สิบหยวน”
“อืม อันนี้ก็มีค่าแค่ไม่กี่สิบหยวน”
“หา” นักพรตเฒ่าไม่อยากจะเชื่อ ถามว่า “แต่มันมีผลช่วยในเรื่องนั้นด้วยไม่ใช่เหรอ”
โจวเจ๋อหยิบกล่องนั้นขึ้นมา บนนั้นเขียนว่ามีส่วนผสมของยาสมุนไพรจำพวกเก๋ากี้อะไรทำนองนี้
“เอายาสมุนไพรที่คนกินแล้วไม่ตายพวกนี้บดเข้าด้วยกัน แล้วใส่ไวอากร้าครึ่งเม็ดหรือหนึ่งเม็ดเข้าไป ยาตัวนี้จะได้ผลลัพธ์ที่ไม่แย่มากแน่นอน”
“แม่ง ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ”
โจวเจ๋อเคยเป็นหมอมาก่อน ได้ยินเสียงอุทานของนักพรตเฒ่าจึงหัวเราะเอ่ยว่า “ตอนนี้จริงๆ แล้วยาสมุนไพรมากมายล้วนเพิ่มยาตามใบสั่งแพทย์เข้าไป ฤทธิ์ของยายังคงเป็นฤทธิ์ยาตามใบสั่งแพทย์เหมือนเดิม แต่ได้เพิ่มสูตรลับยาโบราณเข้าไปเพื่อสร้างกระแส ราคาจึงเพิ่มขึ้นสิบเท่าหรือหลายสิบเท่า เอาไว้หลอกเงินคนโง่”
……………………………………………………………………….
