สวี่รั่วฉิงที่เหม่อลอยในขณะนี้ก็ได้สติกลับมาในที่สุด สีหน้าก็ยิ่งเห่อแดง
สายตาเธอล่องลอยไม่นิ่ง ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็เห็นแต่หน้าอกอันเซ็กซี่ของลี่ถิงเซิ่ง
สวี่รั่วฉิงรีบส่ายหน้า จากนั้นก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “งั้นฉันไม่รบกวนประธานลี่แล้วค่ะ!”
ผิวทั้งตัวเอ่อล้นด้วยสีแดงอ่อนเหมือนกุ้งสุก
หลังจากเธอพูดจบ ก็ไม่รอคำตอบของลี่ถิงเซิ่ง หยิบโทรศัพท์แล้ววิ่งหนีกระเจิดกระเจิง
เนื่องจากเมื่อครู่นี้รีบเกินไป จึงไม่ระวังกัดลิ้น
เธอเจ็บแทบตาย!
หางตาสวี่รั่วฉิงน้ำตาซึม
ลี่ถิงเซิ่งมองร่างหญิงสาวที่หนีกระเจิดกระเจิงด้วยความสนใจ ยิ้มสบายๆ ขึ้นมา
เรียบง่ายเหมือนกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่ง ตอนแรกยังจะกล้าดึงดูดเขาอีก
ไร้เดียงสาจริงๆ
ลี่ถิงเซิ่งกลับมาข้างเตียงอย่างสงบนิ่ง มองโต๊ะหัวเตียงที่วางโทรศัพท์หญิงสาวเมื่อครู่ ดวงตาสีเข้มหรี่ลงอย่างระมัดระวัง มุมปากยิ้มเย็นยะเยือก
สวี่รั่วฉิงกลับมาเอาโทรศัพท์ แสดงว่าของภายในโทรศัพท์เธอมีความสำคัญมากสำหรับเธอ
โทรศัพท์หญิงสาวไม่มีรหัสผ่าน
หลังจากลี่ถิงเซิ่งแก้หน้าจอแล้ว ก็เห็นรูปคู่ของสวี่รั่วฉิงและซูจิ่วเอ๋อร์บนเดสก์ท็อป
เขาครุ่นคิดสักพัก สุดท้ายก็ล็อกหน้าจอโทรศัพท์ เอากลับไปวางไว้โต๊ะหัวเตียง
เขาสงสัยความลับของสวี่รั่วฉิง แต่เขารังเกียจที่จะรู้ด้วยวิธีการนี้
สักวันหนึ่ง เขาจะให้หญิงสาวริเริ่มบอกความลับที่เธอเก็บไว้กับเขาด้วยใจจริง
มุมปากลี่ถิงเซิ่งยกยิ้มอันน่ารื่นรมย์ แล้วเช็ดเส้นผมเปียกชื้นอีกครั้ง
ชั้นล่าง ภายในห้องรับแขกแสงไฟสว่างไสว
“ผู้ช่วยแอน เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ทำไมหน้าแดงขนาดนี้? คงไม่ได้ติดไข้จากประธานลี่ใช่ไหม?” หลี่อานถามอย่างเป็นห่วง
สวี่รั่วฉิงไม่ได้เงยหน้าขึ้น อุณหภูมิบนใบหน้าเธอยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
ในหัวสมองยังเต็มไปด้วยฉากที่น่าสนใจเมื่อครู่นี้ หัวใจเต้นเร็วอย่างคุมไม่อยู่
“ไม่เป็นไร——ซี้ด”
พอทำอะไรไม่ราบรื่น ก็กัดลิ้นอีกรอบ
น้ำตาที่หางตาสวี่รั่วฉิงยิ่งเพิ่มขึ้น
หลี่อานแปลกใจนิดหน่อย มองแผ่นหลังสวี่รั่วฉิง ตกอยู่ในห้วงความคิด
คืนนั้นสวี่รั่วฉิงฝัน
นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ฝันถึงคืนนั้นเมื่อหกปีก่อน แต่ในคืนนี้ ไม่เพียงแค่ฝันถึงคืนนั้น แต่รายละเอียดยังชัดเจนมากด้วย
ทันใดนั้นสวี่รั่วฉิงก็นั่งขึ้นมาจากเตียง
การกระทำพรวดพราดใหญ่โตมาก ศีรษะกระแทกด้วยซ้ำ
“เจ็บ——” สวี่รั่วฉิงหายใจเข้าลึกๆ
ใบหน้าร้อนมาก ปลายหูก็ร้อนมาก
ในฝันเมื่อครู่นี้ เสียงทุ้มแหบเล็กน้อยของลี่ถิงเซิ่งราวกับเกิดเมื่อครู่นี้ “รู้ไหมว่าปกติผู้ชายจะทำอะไรเวลาอาบน้ำเสร็จแล้วเห็นผู้หญิงมาที่ห้อง”
สวี่รั่วฉิงรีบส่ายหน้า
ไม่น่าขนาดนั้นมั้ง?
ไม่คิดว่าเธอจะฝันแบบนี้?
สวี่รั่วฉิงเอาสองมือปิดหน้าตัวเองอย่างไร้เรี่ยวแรง หมดอาลัยตายอยาก
เธอยกผ้าห่มขึ้น ย่ำเท้าเปล่าบนพื้น เดินไปที่ห้องน้ำ เตรียมล้างหน้า
เคยไปต่างประเทศ ไม่ใช่ไม่เคยเห็นหนุ่มหล่อมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนายแบบชุดชั้นในพวกนั้น
และไม่เคยฝันเกี่ยวกับผู้ชายหลังจากกลับมาจากดูแฟชั่นโชว์จบ!
สวี่รั่วฉิงเปิดก๊อกน้ำ เอาน้ำเย็นสาดใบหน้าร้อนระอุของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่รู้ว่าสาดกี่ครั้ง อุณหภูมิบนใบหน้าก็จางลงเล็กน้อย
ปลายหูก็ยังร้อนเหมือนเดิม
เมื่อกลับไปที่ห้องรับแขก มองดูเวลาสักพัก ตีสาม
พรุ่งนี้ยังต้องไปคฤหาสน์เฉินซาน เธอไม่รู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับลี่ถิงเซิ่งอย่างไร
สวี่รั่วฉิงหลับไม่สนิททั้งคืน เช้าตรู่ตื่นขึ้นมา ในหัวสมองก็ยังเป็นฝันของเมื่อคืน
“แม่ แม่หลับไม่สนิทเหรอ?” สวี่อี้หานถาม
สวี่รั่วฉิงพยักหน้า ด้วยรอยคล้ำแน่นใต้ตา เปิดโทรศัพท์อย่างเป็นนิสัย ดูว่าลี่ถิงเซิ่งได้ส่งวีแชทแจ้งงานมาหรือไม่
บางทีอาจจะเช้าเกินไป ชายคนนั้นยังไม่ตื่น สวี่รั่วฉิงเก็บโทรศัพท์ โน้มตัวไปหอมสวี่อี้หาน “ลูกรัก วันนี้เช้าอยากกินอะไร?”
สวี่อี้หานระบุชื่ออาหารสองสามอย่าง
“วันนี้เช้าแม่ต้องไปทำงานไหม?”
สวี่อี้หานมองชุดสูทตัวเล็กบนร่างสวี่รั่วฉิงแล้วถามขึ้น
หลังจากได้คำตอบยืนยันจากสวี่รั่วฉิง สวี่อี้หานก็ค่อนข้างผิดหวัง
เด็กหญิงพูดบ่น “พ่อจริงๆ เลยนะ ทำไมให้แม่ทำงานล่วงเวลาทุกวัน! บริษัทเขาใหญ่ขนาดนั้น ไม่มีแม่แล้วจะดำเนินการไม่ได้เหรอ?”
มือสวี่รั่วฉิงที่ตีไข่อยู่ก็แข็งทื่อเล็กน้อย
ลี่ถิงเซิ่งยังคงเป็นพ่อของพวกเด็กๆ ถึงเธอจะรู้สึกดีกับเขา แต่ก็ต้องพยายามระงับไว้ ไม่อย่างนั้นถ้าลี่ถิงเซิ่งรู้ว่าเขามีลูกสองคน ไม่แน่อาจจะบังคับพรากลูกสองคนไป
……
เสาร์อาทิตย์สองวัน สวี่รั่วฉิงมาที่อพาร์ตเมนต์เฉินซานทุกวัน จิตวิญญาณเหม่อลอยอย่างมาก
สวี่รั่วฉิงไม่เข้าใจ ลี่ถิงเซิ่งพูดแบบนั้นกับผู้หญิงทุกคน หรือเคยพูดกับแค่เธอ
ถึงจะเป็นแบบนี้ เธอก็ยังทำงานที่ลี่ถิงเซิ่งมอบหมายให้เธอได้อย่างยอดเยี่ยม
แม้แต่เสิ่นเหย่ที่ปฏิบัติตัวไม่น่าพอใจยังพูดหนึ่งประโยคอย่างอดไม่ได้ “ผู้ช่วย คุณเก่งนะ ฉันยังไม่เคยเห็นผู้ช่วยหญิงคนไหนสามารถอยู่กับลี่ถิงเซิ่งได้นานขนาดนี้”
สวี่รั่วฉิงไม่สนใจเสิ่นเหย่
เธอเก็บอารมณ์ซับซ้อนของตัวเองไว้ด้านหลัง หลังจากเก็บของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็มองไปที่ลี่ถิงเซิ่ง
ดวงตาสดใสไม่หลบไม่ซ่อน
“ประธานลี่ งานวันนี้เสร็จแล้ว มีคำสั่งอื่นอีกไหมคะ”
มือขาวเย็นยะเยือกของลี่ถิงเซิ่งปิดโน้ตบุ๊ก เงยหน้ามองเสิ่นเหย่ข้างๆ ที่ทำหน้ามืดมน ริมฝีปากบางที่เม้มเป็นเส้นตรงขยับเบาๆ “เสิ่นเหย่ ดึงเข็มออก”
เสิ่นเหย่หัวเราะเยาะ หลังจากดึงเข็มออกอย่างรวดเร็ว ก็ยื่นสำลีให้สวี่รั่วฉิงอย่างเคย
สวี่รั่วฉิงไม่ได้พูดไร้สาระ รับมันมาแล้วช่วยกดให้ลี่ถิงเซิ่ง
หนึ่งนาทีต่อมา เลือดไม่ออกแล้ว สวี่รั่วฉิงก็ยกมือขึ้น เอาสำลีที่เปื้อนเลือดทิ้งในถังขยะ
“ประธานลี่ ถ้าไม่มีธุระอื่นแล้ว ฉันกลับก่อนนะคะ”
ถึงแม้เธอจะมีออร่าไม่เท่าลี่ถิงเซิ่ง แต่เธอไม่อยากให้เขารู้สึกว่าตัวเองจะแพ้เขา
ลี่ถิงเซิ่งสีหน้าเฉยเมย แววตาไม่เปลี่ยนแปลงสักนิด
“ฉันจะไปส่งเธอ” ลี่ถิงเซิ่งลุกขึ้น เดินไปหน้าตู้เสื้อผ้า เปิดมันออก หยิบเนกไทสีเงินเข้มเส้นหนึ่งออกมา
ผ่านการรักษามาสามวัน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ไม่มีความเหนื่อยล้าอีกต่อไป
ลี่ถิงเซิ่งก้าวไปตรงหน้าสวี่รั่วฉิงอย่างเอื่อยเฉื่อย
สวี่รั่วฉิงได้กลิ่นน้ำหอมรางๆ
ถึงน้ำหอมจะไม่แรง แต่อยู่นานไม่หายไปไหน วนเวียนข้างๆ เธอ
นั่นคือน้ำหอมที่เธอผลิตขึ้นเพื่อลี่ถิงเซิ่ง
ลี่ถิงเซิ่งยกมือขึ้น นำเนกไทในมือเขาวางในมือสวี่รั่วฉิง
จากนั้นเขาก็จับมือเธอ ยกมันขึ้นเล็กน้อย
“ช่วยฉัน”
เสียงเขาเรียบมาก มีความรู้สึกของการเดิมพัน
สวี่รั่วฉิงเงยหน้าเล็กขึ้นมา ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่กล้าเชื่อ
เมื่อครู่นี้บอกเองว่าจะไปส่งเธอ ตอนนี้ให้เธอช่วยเขาอีก
ช่วยเขาทำอะไร?
ช่วยเขาผูกเนกไทเหรอ?
ลี่ถิงเซิ่งสงบนิ่ง มุมปากยกขึ้น มองหญิงสาวที่เตี้ยกว่าตนเล็กน้อย
เสียงทุ้มต่ำของเขาดังมาจากข้างบนลงมาข้างล่าง “ช่วยฉัน”
สายตาสวี่รั่วฉิงเหม่อลอย ชั่วขณะหนึ่ง
เธอสับสนมาก ลี่ถิงเซิ่งจับมือเธอ มีความแผดเผาที่เธอไม่สามารถเพิกเฉยได้
เหมือนกองไฟ
