ลี่ถิงเซิ่งน้ำเสียงเบามาก ถ้าสวี่รั่วฉิงไม่ตั้งใจฟัง ก็อาจจะพลาดเสียงลมหายใจเบาๆของเขาไปได้
“……….เป็นท่านประธานสวี่” สวี่รั่วฉิงพูดออกมาหนึ่งประโยคด้วยความลำบากใจ
เธอเกือบจะพูดออกมาว่า “คุณพ่อ” สองคำนี้
แต่ ณเวลานี้ เธอไม่ได้เป็นลูกสาวของตระกูลสวี่แล้ว
ลูกสาวคนโตของตระกูลสวี่ตกน้ำและเสียชีวิตเมื่อหกปีที่แล้ว
สวี่รั่วฉิงกุมมือตัวเอง ตอนนี้ฝ่ามือของเธอมีเหงื่อเบาๆ เพราะลี่ถิงเซิ่งพูดถึงคุณพ่อในอดีตอย่างกะทันหัน
เป็นเวลาหกปี เธอยังไม่สามารถลืมได้ว่าเคยได้รับการดูแลจากตระกูลสวี่
ลี่ถิงเซิ่งเงยหน้าขึ้น ไม่ได้ทำงานต่อ
ดวงตาลึกๆจับจ้องไปที่สวี่รั่วฉิง
ปฏิกิริยาท่าทางของผู้หญิงแตกต่างจากปกติ
หลังจากที่ได้ยินสวี่ซื่อกรุ๊ปแล้ว สีหน้าของเธอก็แข็งทื่อเล็กน้อย เหมือนว่าประธานของสวี่ซื่อกรุ๊ปเคยมีความสัมพันธ์กับเธอมาก่อน
ดวงตาที่สวยงามของผู้ชาย หรี่ตาลง ดวงตาดำปรากฏความเย็นชาออกมา
“ท่านประธานสวี่ละเอียดรอบคอบ คุณเอาน้ำหอมให้สวี่รั่วยี เขาจะไว้ใจเหรอ” ลี่ถิงเซิ่งพูดเบาๆ ไม่แยแส “สวี่ซื่อกรุ๊ปต้องการที่จะรักษาเสถียรภาพในวงการของน้ำหอม จึงต้องแย่งชิงที่หนึ่งด้วยชื่อปลอมของนักปรุงน้ำหอม”
สวี่รั่วฉิงเม้มปาก เงียบไป
ท่านประธานสวี่ทำเพื่อปกป้องสถานะของสวี่ซื่อกรุ๊ปในเมืองหลินชวน ไม่ว่านักปรุงน้ำหอมคนไหนจะได้ที่หนึ่ง ขอแค่เป็นคนของสวี่ซื่อกรุ๊ปก็พอ
นี่เป็นสไตล์ของเขาจริงๆ
ต่อให้ต้องเสียสละลูกสาวของตัวเองก็จะไม่รีรอ
ไม่ต้องพูดถึงลูกสาวบุญธรรมอย่างเธอคนนี้
สวี่รั่วฉิงยิ้มอย่างขมขื่น ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง
“ฉันรู้แล้ว ประธานลี่” สวี่รั่วฉิงกล่าว “ฉันขอตัวไปดูฟ่านเซียวเซียวก่อน”
ขณะพูด สวี่รั่วฉิงก็หันหลัง เตรียมตัวออกไป
“พักอยู่ที่นี่” ลี่ถิงเซิ่งกล่าวเบาๆ “สภาพของคุณตอนนี้ ยังสามารถไปปลอบใจคนอื่นได้เหรอ”
สวี่รั่วฉิงตกใจเล็กน้อย มองไปที่ลี่ถิงเซิ่ง ดูเหมือนไม่เข้าใจ
ลี่ถิงเซิ่งเยาะเย้ย “ส่องกระจกดู หน้าซีดเหมือนผี ออกไปข้างนอกให้คนตกใจเหรอ”
ห้องพักรับรองใหญ่มาก เดินลอดทางเดินไปก็เป็นห้องน้ำ
สวี่รั่วฉิงเห็นตัวเองในกระจก บนใบหน้าเล็ก ดูซีดมาก
“หกปีแล้ว ยังไม่สามารถเดินออกมาจากเงามืดของตระกูลสวี่ได้อีกเหรอ……..”
สวี่รั่วฉิงพูดกับตัวเอง หยิบกระเป๋าถือออกมา ลบเครื่องสำอางออก หลังจากนั้นเอาน้ำเย็นลูปหน้าเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น
เธอตบหน้าตัวเองเบาๆ เตือนตัวเอง “สวี่รั่วฉิง ตื่นได้แล้ว ชีวิตที่ตระกูลสวี่ให้เธอ เมื่อหกปีที่แล้วได้คืนให้พวกเขาไปแล้ว ต่อไปก็ทางใครทางมัน ไม่เกี่ยวข้องกันอีก เธอไม่ติดค้างพวกเขาอีกต่อไป”
สวี่รั่วฉิงปรับอารมณ์ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็ออกจากห้องน้ำมา
“ประธานลี่” น้ำเสียงของผู้หญิงกลับคืนสู่ความเงียบสงบเหมือนในอดีต
“ว่าไง”
ลี่ถิงเซิ่งเงยหน้าขึ้น สวี่รั่วฉิงที่อยู่ตรงหน้าได้ลบเครื่องสำอางออกหมดแล้ว โชว์หน้าสด
สะอาดสะอ้าน เหมือนเพิ่งจะร้องไห้มา
แต่สีหน้ากลับคืนสู่ความมีปัญญาและความเงียบสงบเหมือนในอดีต
มุมปากของผู้ชายยกขึ้นเล็กน้อย
สวี่รั่วฉิงก้มลงมองนาฬิกาข้อมูลของตัวเอง เที่ยงตรง
“ประธานลี่ ฉันขอยืมห้องพักของคุณพักผ่อนสักครู่ งานเลี้ยงตอนเย็นเริ่มตอนหนึ่งทุ่ม รบกวนท่านช่วยปลุกฉันตอนห้าโมงเย็นได้ไหม คุณไม่ต้องกังวล ความล้มเหลวของฟ่านเซียวเซียวจะไม่ส่งผลต่ออารมณ์ของฉันแน่นอน ฉันจะไปร่วมงานเลี้ยงตอนเย็นกับคุณในสภาพที่ดีที่สุด”
ดวงตาของสวี่รั่วฉิงทั้งสว่างไสวและสดใส
เหมือนมีกองไฟอยู่ในรูม่านตา
เธอละทิ้งความลังเลในใจของเธอตั้งแต่นี้จะเดินไปข้างหน้าด้วยทางเดียว
ลี่ถิงเซิ่งยิ้ม
น่าสนใจจริงๆ เมื่อกี้สภาพยังเหมือนฟ้าถล่มตอนนี้ไม่มีความลังเลใจในสายตาเลย
“ฉันปลุกคุณ” ลี่ถิงเซิ่งตลก ริมฝีปากบางเปิดออก “คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนสุดท้ายที่พูดกับฉันแบบนี้”
สวี่รั่วฉิงริมฝีปากที่ซีดที่ไม่มีลิปสติกก็งอนขึ้นเล็กน้อยเรียกรอยยิ้มที่มั่นใจและสดใส
น้ำเสียงของเธอไม่เหมือนก่อนหน้านี้แล้ว “ก่อนหน้านี้เกรงว่าคงจะไม่มีใครพูดแบบนี้กับท่าน เรื่องที่ฉันรับปากท่านประธานลี่ ต้องทำได้แน่นอน เพียงแค่คุณสัญญาว่า จะดูแลความปลอดภัยให้ฉัน ให้ฉันปล่อยมือและทำในสิ่งที่ฉันอยากทำ……..”
สวี่รั่วฉิงเดินไปตรงหน้าลี่ถิงเซิ่ง ดวงตาจริงจังมาก
เธอไม่กลัวผู้ชายคนนี้จะปฏิเสธเธอ
“ฉันยินดีเป็นดาบที่คมของคุณ ในโลกน้ำหอมไม่ว่าใครก็ตามที่ขวางหน้าคุณ ฉันก็สามารถล้างอุปสรรคนั้นให้คุณได้”
เธอมีความสามารถนั้น
ทั้งเมืองหลินชวนก็มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถทำได้
ดวงตาของหญิงสาวส่องประกายระยิบระยับ
แสงนอกหน้าต่างยังไม่พราวขนาดนี้
………
หลี่อานเข็นรถเข็นอาหารมาที่ห้องพักรับรองแขกวีไอพี
เจ้าภาพจัดงานการประกวดการปรุงน้ำหอม ได้เตรียมอาหารมื้อใหญ่ให้
อาหารของแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ทั้งหมดปรุงขึ้นโดยพ่อครัวโรงแรมระดับห้าดาวที่มีชื่อเสียง
“ประธานลี่ได้เวลาทานอาหารแล้ว” หลี่อานเคาะประตู เมื่อได้รับการอนุญาต ก็เปิดประตูเข้ามา
ผ่านทางเดินที่ยาว มาที่ห้องนั่งเล่น
มองไปรอบๆ ไม่พบสวี่รั่วฉิงเลย
“ประธานลี่ผู้ช่วยแอนไม่อยู่กับท่านที่นี่เหรอ” หลี่อานถาม
เขาเพิ่งไปที่ห้องของฟ่านเซียวเซียวมา ฟ่านเซียวเซียวบอกกับเขาว่าแอนนาไม่ได้อยู่กับเธอ
หลี่อานคิด ถ้าไม่อยู่กับฟ่านเซียวเซียว ก็น่าจะอยู่ในห้องของประธานลี่
ดังนั้นในรถเข็นอาหารจึงมีอาหารกลางวันสำหรับคนสองคน
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาจะคิดมากไปเอง
“พักอยู่ด้านใน” ลี่ถิงเซิ่งปิดโน๊ตบุ๊กที่อยู่บนตัก วางไว้ข้างๆ มองหลี่อานที่ได้ยินประโยคนี้แล้วตะลึงเป็นไก่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ตะลึงอะไร” ลี่ถิงเซิ่งกล่าว
หลี่อานนิ่งเงียบ บ่นในใจ ประธานลี่ทำอะไรผู้ช่วยแอนหรือเปล่า ผู้ช่วยแอนถึงได้เหนื่อยจนหลับไปแล้ว…….
หลี่อานไม่กล้าพูมาก นำอาหารบนรถเข็นอาหาร จัดวางบนโต๊ะ ถามว่า “ประธานลี่ ต้องปลุกผู้ช่วยแอนไหม ถ้าไม่ทานอาหารกลางวันคงจะไม่ดีนะ”
ลี่ถิงเซิ่งยิ้มที่มุมปากเบาๆ เขามองประตูห้องนอนที่ปิดสนิท ในหัวคิดถึงประโยคที่หญิงสาวพูดกับเขา
เป็นดาบคมให้เขา
กล้าดีอย่างไรที่พูดเช่นนั้น
เขาจำเป็นต้องให้ผู้หญิงเป็นดาบคมให้เหรอ
แต่ว่า เขาชอบ
เขาชอบผู้หญิงที่ยินดียืนเคียงข้างตัวเอง เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขาเพื่อมองดูเมืองหลินชวน แต่ไม่ใช่แจกันดอกไม้ที่ไม่รู้อะไรเลย
“เธอหิวก็จะตื่นมาทานเอง ไม่มต้องสนใจเธอ” ลี่ถิงเซิ่งเสียงเบา กับความอ่อนโยนที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ
เขาเม้มปากเบาๆ พูดเสริมว่า “ทำอะไรเบาๆหน่อย อย่าทำให้เธอตื่น”
หลี่อาน “…….”
นี่เป็นประธานลี่จริงๆเหรอ
นี่คือประธานลี่ที่เย็นชาไร้ความปรานีในบริษัทจริงๆเหรอ
หลี่อานติดตามลี่ถิงเซิ่งมาตั้งหลายปี ไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้พูดกับตัวเองว่า อย่ารบกวนการพักผ่อนของผู้หญิงบางคน
ต้องบอกเลยว่า ผู้ช่วยแอนสามารถจริงๆ
อย่างน้อยก็มีวิธีการที่สามารถจัดการกับประธานลี่ได้อยู่หมัด
ไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสได้เรียนหนึ่งหรือสองกระบวนท่าจากแอนนาไหม
ลี่ถิงเซิ่งทานอาหารด้วยท่าทางที่สง่างาม
ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ตะเกียบในมือวางอยู่ลงบนจานเงินราคาแพง ริมฝีปากบางๆค่อยๆเปิดออก
“ทางสวี่ซื่อกรุ๊ปตอนนี้มีความเคลื่อนไหวอย่างไรบ้าง”
หลี่อานนิ่งอึ้งไปหนึ่งวินาที ตอบกลับทันทีว่า “การดําเนินงานยังคงไม่ค่อยราบรื่น ตอนนี้หนี้ที่ติดเป็นเรื่องยากที่จะคาดการณ์”
