สวี่รั่วฉิงค่อยๆพิมพ์แป้นคีย์บอร์ด“งั้นฉันปรุงน้ำหอมให้อีกไหม”
เธอค่อยๆลองถามดู
มุมปากลี่ถิงเซิ่งมีรอยยิ้ม มือขวาของเขาค่อยๆจิ้มคีย์บอร์ดทีละตัว
“คุณลืมพนันระหว่างเราแล้วเหรอ”
“พนันอะไรคะ……”สวี่รั่วฉิงตอบกลับ ในหัวมีภาพพนันกับลี่ถิงเซิ่ง ถ้าฟ่านเซียวๆไม่ได้ที่สามในงานปรุงน้ำหอม เธอจะยอมเป็นหมอนข้างมนุษย์ให้ครั้งหนึ่ง รับรองว่าลี่ถิงเซียวนอนหลับฝันหวานแน่
ลี่ถิงเซียวไม่ร้อนใจ
มองหน้าจออย่างสงบ
พูดใส่กรอบกับฝ่ายตรงข้ามว่า“ฝ่ายตรงข้ามกำลังพิมพ์……”บรรทัดหนึ่ง เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย
ดูท่าจะนึกออกแล้ว
ลี่ถิงเซิ่งพิงโซฟาอย่างลำพอง เขาแค่ครุ่นคิดเล็กน้อย ก็นึกถึงหญิงสาวที่ปารีสคนนี้แล้ว แล้วมองไปที่หน้าจออย่างหงุดหงิด
บางทีอาจจะจุ๊ปากพูดตุ๊ปั๊ดตุ๊ป่อง
เป็นไปตามที่ลี่ถิงเซิ่งคิด สวี่รั่วฉิงเบ้ปากจริงๆด้วย
การพนันนั้น ตอนแรกไม่คิดว่ามีปัญหาอะไร ตอนนี้มาคิดดูดีๆ คนที่เสียเปรียบก็คือหล่อนเองงั้นเหรอ ต่อให้เธอพนันชนะ ก็เหมือนจะไม่ได้อะไรสักหน่อย
สวี่รั่วฉิงนิ่งงัน มองดูคำตอบในกรอบอย่างโดดเดี่ยว คิดใจในว่าลี่ถิงเซิ่งช่างเก็บอารมณ์ได้ดีจริง เขานึกถึงเรื่องที่เราสองคนพนันได้จริงๆเหรอ
สวี่รั่วฉิงจนใจ ได้แต่ส่งอิโมจิยอมแพ้
“ประธานลี่ ฉันรู้ คุณไม่ได้นอนไม่หลับหรอกใช่มั้ย……คุณแค่อยากจะให้ฉันเป็นหมอนข้างมนุษย์แค่นั้น ”สวี่รั่วฉิงตอบอย่างใจเย็น
ครั้งนี้ ในที่สุดฝ่ายตรงข้ามก็มีปฏิกิริยาตอบกลับ
“ฉลาด”
สวี่รั่วฉิงมองดูคำตอบชายหนุ่ม พิงไปที่หัวเตียง หาหูฟังออกมา ต่อเข้ากับเครื่องคอมพิวเตอร์ แล้วเปิดเสียงเพลง ฟังเพลงถามลี่ถิงเซิ่ง
“ประธานลี่ ตกลงอาการนอนไม่หลับเป็นไงมาไง”
สวี่รั่วฉิงประหลาดใจ
เธอมีกลิ่นหอมติดตัวมาแต่กำเนิด เรื่องนี้เธอรู้ดี ป้าหวังก็ดี คุณหญิงซูก็ดี ซูจิ่วเอ๋อร์ก็ดี ใครๆก็บอกว่าเธอมีกลิ่นหอมประจำกาย
แต่ไม่เคยมีใครบอกว่ากลิ่นหอมของเธออยากทำให้ใครนอน
อาการนอนไม่หลับของลี่ถิงเซิ่งก็แปลก
ถ้าไม่แปลก สวี่รั่วยีก็คงไม่ให้ป้าหวังทิ้งน้ำหอมไว้สามขวด ได้รับความไว้วางใจจากคุณนายลี่
กลิ่นหอมกำจายของน้ำหอมผ่านการคำนวณและการผสม แน่นอนว่าย่อมเคลิบเคลิ้มกว่ากลิ่นกายแน่นอน
ทำไมพอมาถึงลี่ถิงเซิ่ง ถึงพลิกกลับมา
ประสิทธิผลของน้ำหอม ยังสู้กลิ่นหอมตามธรรมชาติของกายไม่ได้เลย
ไม่มีคำตอบจากกรอบอยู่นาน
สวี่รั่วฉิงมองดูที่หน้าจอ รู้สึกว่าเวิ้งว้าง
เธอพูดแทรก ลี่ถิงเฉิงพูด“ประธานลี่ ปัญหาเครื่องหอมแก้แล้วนะคะ เครื่องหอมจะไปเมืองหลินชวนเร็วที่สุดในวันถัดไป เที่ยวบินฉันส่งให้หลี่อานแล้วนะคะ การผลิตเริ่มวันถัดไปได้เลย”
สวี่รั่วฉิงชะงัก แล้วพูดเสริม“ฉันไม่ควรถามเรื่องส่วนตัวประธานลี่”
“ถ้าหากว่าวันไหน คุณอยากบอกฉัน ฉันก็พร้อมฟัง”
“P.S：ประธานลี่ นอนดึกแก่เร็วนะ ต่อให้หล่อแค่ไหน ผู้หญิงชอบมากมาย นอนดึกทุกวัน ระวังผู้หญิงจะไม่ชอบนะ！”
สวี่รั่วฉิงส่งข้อความรวดเดียวสามอัน
ตอนที่ลี่ถิงเซิ่งเห็นข้อความสุดท้าย เสียงหัวเราะทุ้มๆจึงดังขึ้นในห้องหนังสือ
ไม่รู้ว่าในหัวเธอคิดอะไรอยู่
“ผู้หญิงหลายตนชอบ แล้วคุณล่ะ”
นิ้วเรียวยาวพิมพ์คีย์บอร์ด
สวี่รั่วฉิงอ้าปากค้าง มองไปที่จอ
หัวใจเต้นรัว
ลี่ถิงเซิ่งทำอะไร
จะลองใจเธอเหรอ
สวี่รั่วฉิงยักไหล่ เธอคิดอยู่เป็นนาน ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เลยปิดห้องแชทไปเลย
เธอแสร้งทำไม่เห็นแล้วกัน
ลี่ถิงเซิ่งพิงโซฟา เห็นภาพโปรไฟล์ที่ตกไปของสวี่รั่วฉิง จึงหัวเราะลุ่มลึกขึ้น
“นักต้มตุ๋น”
……
วันถัดมา สวี่รั่วฉิงกับซูจิ่วเอ๋อร์ต่างเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงโอตกูตูร์
อย่างไรเสียไปเมืองน้ำหอมอย่างปารีส ปกติเล่นบ้าระห่ำแค่ไหน พอมาถึงสวนต้องรักษากฎระเบียบ
สวี่รั่วฉิงเคยชินแล้ว อยู่เมืองหลินชวนเธอก็ใส่สูทกับส้นสูงทุกวัน
ซูจิ่วเอ๋อร์กลับไม่เคยชิน
เธอเบ้หน้าเหมือนร้องไห้พูดกับสวี่รั่วฉิง“จู่ๆรู้สึกเสียใจที่ไปกับเธอ เธอรู้ไหม ฉันน่าจะไม่ได้ใส่กระโปรงมาหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดวันแล้ว！”
สวี่รั่วฉิงยักไหล่ ยิ้มออกมาแบบคุณหนู“คุณหนูซูเจ้าขา ในเมื่อรับปากแล้วก็ต้องทำตามที่พูดเจ้าค่ะอย่าถอย อีกอย่างนะ เธอเป็นผู้สืบทอดตระกูลซู ช้าเร็วก็ต้องเจอกับงานนี้”
ซูจิ่วเอ๋อร์“……”
ซูจิ่วเอ๋อร์เงียบ มองสวี่รั่วฉิงที่อมยิ้มให้ ยักคิ้วเล็กน้อย“ตอนนี้เธอยิ้มได้น่าหมั่นไส้มาก”
สวี่รั่วฉิงยังแกล้งยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม“ชินแล้วก็ดี ถึงเวลาก็ต้องแบบนี้นะ”
วิลล่าThomasเป็นสวนที่มีชื่อของตระกูลซูในปารีส
ไม่เพียงแต่จะสืบทอดต่อคนรุ่นหลัง แต่ยังติดอันดับการปรุงน้ำหอมไปทั่วยุโรป
สามารถใช้เครื่องหอมที่ปรุงจากนักปรุงน้ำหอมจากตระกูลโทมัส จะต้องมีชื่อเสียงมากๆ
ผลงานของพวกเขาเรียบหรูเป็นเอกลักษณ์
คุณหญิงโทมัสให้พ่อบ้านไปต้อนรับสวี่รั้วฉิงกับซูจิ่วเอ๋อร์ด้วยตัวเอง
พ่อบ้านสวมสูททักซิโด พอสวี่รั้วฉิงกับซูจิ่วเอ๋อร์มาหาคุณหญิงโทมัสที่ด้านหลังสวน สุภาพสตรีผิวขาวผมทองกำลังนั่งจิบชา สาวใช้ข้างๆกระซิบสองสามคำ สตรีนั้นเงยหน้า เห็นสวี่รั่วฉิง ยิ้มเล็กน้อย ลุกขึ้น“แอน ไม่ได้เจอกันนาน”
สวี่รั่วฉิงทำความเคารพคุณหญิงโทมัส
เธอวางกล่องของขวัญสีขาวตรงหน้าคุณหญิงโทมัส พูดอย่างมีมารยาท“นี่เป็นน้ำหอมที่ฉันปรุงมาให้คุณหญิงจากเมืองหลินชวนค่ะ ช่วงแรกกับช่วงกลางเป็นเครื่องหอมที่คุณหญิงชอบ ด้านหลังร่ายมนต์ลงไปอีกนิดหน่อยหวังว่าคุณหญิงจะชอบ”
คุณหญิงโทมัสเบิ่งตาโตเล็กน้อย เธอมองไปที่ของขวัญของสวี่รั่วฉิงอย่างเซอร์ไพรส์ แล้วแกะห่อ
การออกแบบน้ำหอมของสวี่รั่วฉิงเรียบหรูมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยออกแบบซับซ้อน
ของเหลวสีชมพู ไหลอยู่ในขวดกระจกทราย
คุณหญิงโทมัสค่อยๆฉีดออกมากลางอากาศ
“นี่คือน้ำหอม？”คุณหญิงโทมัสถาม
สวี่รั่วฉิงเม้มปาก รักษารอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า
การปรุงช่วงเริ่มกับการปรุงช่วงกลาง ไม่ได้ต่างจากความชอบของคุณหญิงโทมัสเท่าไหร่นัก มีกลิ่นหอมหวานของส้มอ่อนๆลอยมา แต่ว่า——
จู่ๆมาหักมุมในการปรุงตอนหลัง
ไม่มีความสดชื่นของตอนหน้า
กลิ่นสมุนไพรอ่อน และกลิ่นหญ้าแห้ง ทำให้เกิดกลิ่นละมุนหอมหวานชุ่มชื้น แล้วแห้งลง
จุดสัมผัสไปถึงจุดสูงสุด
ฉับพลันติดใจ วางไม่ลง
ราวกับต้องมนต์ ทำให้คนลุ่มหลง
