บทที่ 635 เข้าสู่หอไร้ขอบเขต
บทที่ 635 เข้าสู่หอไร้ขอบเขต
สีหน้าของลู่เทียนเฉิงนั้นดูน่าทึ่ง แต่ไม่นานนักก็ยอมจำนนและแผ่นป้ายไม้อีกสามอันให้ลู่หยวน
ลู่หยวนโบกมือขึ้น ฮ่วนซิงไป๋และเซียวเทียนก็ปล่อยตัวนางไป
ฮ่วนซิงไป๋ยิ้มกว้างบนใบหน้า ประคองฮ่วนเฉียนอี่ลุกขึ้นพูดอย่างร่าเริง “ท่านป้ารีบลุกขึ้นเถิด เฮ้อ ท่านคงเหนื่อยล้า ดูเหมือนพวกเราจะยังเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่ ต่อไปนี้ข้ายังต้องรบกวนท่านป้าช่วยดูแลอีกมาก”
ฮ่วนเฉียนอี่มองดูฮ่วนซิงไป๋ที่กำลังทำท่าทางเอาอกเอาใจ ในดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน
นางไม่เข้าใจฮ่วนซิงไป๋เลยสักนิด ยิ่งไม่รู้ว่าในใจของเด็กหนุ่มผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่
“ไม่จำเป็น”
หลังจากฮ่วนเฉียนอี่ลุกขึ้นก็ปัดมือฮ่วนซิงไป๋ออก แล้วหาที่นั่งลง
ค่ายกลที่ปกคลุมอยู่ภายนอกห้องนั้นก็หายวับไปในพริบตา กลายเป็นผงธุลีกระจายไปในอากาศ
ลู่หยวนก้าวเท้าเดินไปยังที่ไกล ๆ ฮ่วนซิงไป๋และ เซียวเทียนก็ตามไป
หลังจากทั้งสามคนจากไป ทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ลู่เทียนเฉิงเดินกลับเข้าไปในห้องของตนเห็นฮ่วนเฉียนอี่รินชาให้เขาถ้วยหนึ่ง ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกัน จิบชาไม่มีใครเอ่ยปากพูด
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร ฮ่วนเฉียนอี่จึงพูดขึ้นในที่สุด “ท่านจะนำทางให้เขาจริง ๆ หรือ?”
ฮ่วนเฉียนอี่ย่อมรู้ดีถึงทุกสิ่งที่ลู่เทียนเฉิงคุยกับลู่หยวน
ลู่เทียนเฉิงมองฮ่วนเฉียนอี่พยักหน้าอย่างจริงจังยิ่ง “แน่นอน แผ่นป้ายไร้ขอบเขตก็ให้ไปแล้ว”
เห็นลู่เทียนเฉิงท่าทางสงบนิ่งเช่นนี้ ฮ่วนเฉียนอี่รู้ว่าเขามีแผนการอยู่ในใจ บางทีตอนที่ลู่หยวน บังคับ เขาอาจจะคิดแผนการทั้งหมดไว้แล้ว
แต่ฮ่วนเฉียนอี่ก็ยังอดกังวลไม่ได้จึงถามว่า “หากผู้นำสัตว์ประหลาดเหล่านั้นโกรธแค้นท่าน แล้วจะทำอย่างไร?”
ผู้นำสัตว์ประหลาดเหล่านี้ก็คือหัวหน้าของสัตว์ประหลาดพวกนั้น
ลู่เทียนเฉิงมอบแผ่นป้ายไร้ขอบเขตที่ผู้นำสัตว์ประหลาดให้คนพวกนั้นไปแล้ว ทั้งที่ผู้นำอุส่าให้ไว้ แต่เขากลับพาคนไปพบผู้นำสัตว์ประหลาดอีก
หากผู้นำสัตว์ประหลาดโกรธเคือง ถึงแม้พวกเขาจะเพิ่งทำความดีความชอบมา ก็ไม่แน่ว่าจะไม่ถูกลงโทษ
หากดีไม่ดี สิ่งที่พวกเขาทำมาตลอดหลายปีเพื่อเอาใจนั้นก็จะสูญเปล่า
“ไม่ต้องห่วง”
ลู่เทียนเฉิงพูดเสียงหนักแน่น หันสายตาไปสบตากับฮ่วนเฉียนอี่ มุมปากเผยรอยยิ้มออกมา “ผู้นำสัตว์ประหลาดเห็นข้านำพวกเขาไป กลับจะดีใจจนทนไม่ได้มากกว่า”
“ลู่หยวนพลังยุทธ์ครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ หากผู้นำสัตว์ประหลาดมีความสามารถกลืนกินเขาได้ ก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกเราไปหายาวิเศษมาฟื้นฟูอะไรอีก ไม่แน่ว่าอาจจะเพิ่มพลังขึ้นอย่างมาก ได้รับการแต่งตั้งเป็นสัตว์ประหลาดผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดภายใต้เทพเจ้าเลยก็ได้”
“ยิ่งไปกว่านั้น หากผู้นำสัตว์ประหลาดเอาชนะเขาไม่ได้ ท่านเทพเจ้าเห็นเขา ก็คงจะดีใจ…”
…
คืนมืดมิดที่ลู่เทียนเฉิงพูดถึงก็มาถึงอย่างรวดเร็ว
ฟ้าดินเปลี่ยนสีฉับพลัน ขาวดำสลับกัน กลางวันกลางคืนสลับที่ ภายใต้การเปลี่ยนแปลงประหลาดเช่นนี้ เมืองไร้ขอบเขตก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
ลู่หยวนและอีกสองคนเสื้อคลุมสีดำ คนละหนึ่งแผ่นป้ายไม้ปะปนอยู่ในเมืองไร้ขอบเขตบนเส้นทาง
เงาคลุมสีดำบดบังสายตาไปไม่น้อย แต่ก็ทำให้ทั้งสามคนมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า บนถนนไม่ได้ว่างเปล่าไร้ผู้คนเหมือนตอนกลางวันอีกต่อไป ในเวลานี้กลับมีร่องรอยของวิญญาณอยู่ทั่วไป
สัตว์ประหลาดเหล่านี้มีรูปร่างขนาดต่างกัน แต่ทั้งหมดปกคลุมด้วยหมอกควันสีดำทำให้มองไม่เห็นรายละเอียดชัดเจนราวกับวิญญาณชั่วร้ายอันลอยไปมาในอากาศ
ทั้งสามปะปนอยู่ท่ามกลางสัตว์ประหลาดเหล่านี้ เดินตามพวกมันไป แต่ไม่ถูกพวกมันสังเกตเห็น
ลู่หยวนเดินไปพลางสังเกตไปพลาง ในเวลานี้ เขาไม่สามารถใช้พลังตาทิพย์เพื่อมองทะลุความแตกต่างได้อีกต่อไป จึงต้องใช้ตาเปล่าสำรวจทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
สัตว์ประหลาดเหล่านี้มีจำนวนมาก แทบจะเต็มไปทั้งเมืองไร้ขอบเขต ตอนนี้ต่างมารวมตัวกันที่จุดเดียว เดินไปยังตึกที่สูงที่สุดในเมือง
ลู่หยวนประเมินคร่าว ๆ ว่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้มีจำนวนถึงสามถึงห้าแสนตัว
จำนวนมหาศาลเช่นนี้ แต่กลับไม่มีเสียงใด ๆ เลย ช่างประหลาดยิ่งนัก
ลู่หยวนยังสังเกตเห็นว่า บ้านเรือนของมนุษย์ที่อาศัยอยู่เดิมนั้น ต่างพากันปิดประตูใหญ่อย่างพร้อมเพรียง มีป้ายแขวนอยู่ที่หน้าประตูคล้ายกับที่ลู่เทียนเฉิงให้เขา
สัตว์ประหลาดเหล่านี้จะไม่ผ่านเข้าไปในบ้านเรือนเหล่านั้น จะวิ่งไปมาเฉพาะในบ้านที่ไม่ได้แขวนป้ายเท่านั้น
ทันใดนั้น ท่ามกลางหมู่สัตว์ประหลาดมีร่างหนึ่งสวมคลุมสีดำกำลังพยายามเบียดเข้ามาทางลู่หยวน
ลู่หยวนยิ้มมุมปาก เก็บสายตากลับ รอจนคนผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้จึงส่งเสียงลับ ๆ ว่า “ข้าคิดว่าลุงเฉิงจะผิดนัดเสียแล้ว”
ลู่เทียนเฉิงไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เข้ามาชิดติดกับลู่หยวนและอีกสองคน พร้อมกับส่งเสียงให้ทั้งสามคนได้ยินว่า “ตามข้ามา”
พูดจบ ลู่เทียนเฉิงก็พาทั้งสามคนเดินไปยังตึกที่สูงที่สุด
สัตว์ประหลาดมากมายล้อมรอบตึกสูงนั้น วนเวียนไม่หยุด
ลู่หยวนผ่านสัตว์ประหลาดจำนวนมากเหล่านี้ไป ก็ยังไม่เคยเห็นใบหน้าของพวกมัน พวกมันมักจะหาจังหวะต่าง ๆ ปิดบังใบหน้าของตัวเองไว้พอดี ไม่ให้ลู่หยวนมองเห็น
ฮ่วนซิงไป๋และเซียวเทียนที่อยู่ข้าง ๆ ติดตามลู่หยวนอย่างใกล้ชิด ไม่กล้าเดินห่างแม้แต่ก้าวเดียว
ลู่เทียนเฉิงพาทั้งสามคนตามขบวนสัตว์ประหลาดมหึมาเดินวนรอบตึกสูง
ลู่เทียนเฉิงเลือกจังหวะ กระชากทั้งสามคนออกจากแถวที่แน่นขนัดในพริบตา แล้วหายตัวไปจากขบวนที่เดินวนรอบตึกสูงภายนอก
ในแถวที่แน่นขนัดนั้น เมื่อขาดร่างของสี่คนไปก็ถูกเติมเต็มอย่างรวดเร็ว สัตว์ประหลาดจำนวนมากยังคงเดินวนรอบตึก ไม่มีความผิดปกติใด ๆ เกิดขึ้น
“หืม?”
เมื่อด้านหน้าสว่างขึ้น ฮ่วนซิงไป๋เป็นคนแรกที่มองไปรอบๆ “ที่นี่ที่ไหนกัน?”
สถานที่คล้ายถ้ำนี้ทอดยาวไปข้างหน้าและข้างหลัง แม้จะมีแสงเทียนส่องสว่าง แต่ก็ยังมองไม่เห็นขอบเขต
“ที่นี่คือด้านในของหอไร้ขอบ” ลู่เทียนเฉิงตอบ
“ที่นี่ก็คือตึกที่พวกเจ้าเพิ่งเดินวนอยู่รอบนอก มันเรียกว่าหอไร้ขอบเป็นที่อยู่ของเทพเจ้าและบรรดาผู้นำสัตว์ประหลาด ที่พวกเจ้าเห็นด้านนอกเมื่อครู่นั้น ล้วนแต่เป็นสัตว์ประหลาดธรรมดาทั้งนั้น”
“ไม่ใช่จะไปพบผู้นำสัตว์ประหลาดหรอกหรือ? ตามข้ามา”
ลู่เทียนเฉิงไม่รีรอ พาเดินนำทางไปทางใดทางหนึ่งทันที
ลู่หยวนก้าวตามไป อีกสองคนก็ตามมาด้วย
สถานที่ที่คล้ายถ้ำขนาดใหญ่นี้ เดินอยู่นานมากก็ยังไม่ถึงจุดสิ้นสุด
แต่ลู่หยวนไม่รีบร้อนเอ่ยขึ้นมาว่า “ที่นี่ถือว่าเป็นแหล่งพำนักของเทพ แต่กลับไม่มีคนเฝ้า?”
ลู่เทียนเฉิงหัวเราะเยาะ “เทพผู้ไร้เทียมทานใต้หล้า แม้แต่วิถีสวรรค์ยังไม่อาจทำร้ายท่านได้ แล้วจะต้องการผู้พิทักษ์ไปเพื่ออันใด? ลู่หยวน ด้วยระดับการฝึกฝนของเจ้าในตอนนี้ ในแผ่นดินหยวนหงเจ้ายังต้องการผู้พิทักษ์อีกหรือ?”
เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่หยวนก็ยิ้มมุมปากตอบอย่างมีเหตุผลว่า “แน่นอนว่าข้าต้องการผู้พิทักษ์ ท้ายที่สุดแล้ว… ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ข้าผู้เป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ต้องออกมาแสดงด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นอาจจะดูไม่ดีเกินไป…”
ในขณะนั้นเอง ลู่เทียนเฉิงหยุดฝีเท้าลงทันที
เห็นได้ชัดว่าด้านหน้ายังคงเป็นทางเดินไม่มีที่สิ้นสุด มีร่างหนึ่งขวางอยู่ด้านหน้า ปิดกั้นเส้นทางที่พวกเขาจำเป็นต้องผ่านไป
ลู่หยวนเงยหน้าขึ้น เห็นชัดเจนว่าเป็นร่างของใคร จึงยิ้มกว้างยิ่งขึ้น “เทพองค์นี้อาจไม่มีผู้พิทักษ์ แต่สุนัขที่ดียังมีอยู่สองตัว”
“ใช่ไหม เจี่ยวหลิ่วเอ่อร์?”
