หลังจากลี่ถิงเซิ่งทิ้งคำพูดนี้ไว้ และจ้องมองหญิงสาวที่กำลังมึนงง แล้วเดินจากคอนโดไป
สวี่รั่วฉิงได้ยินเสียงปิดประตูทางเข้าดังขึ้น ค่อยๆได้สติกลับมา
“คุณแม่ เมื่อครู่พ่อมาแล้ว?”
สวี่อี้ฝานผลักประตูห้องนอน เดินไปที่ห้องนั่งเล่น มองไปตามทางที่สวี่รั่วฉิงมอง และละสายตากลับมา เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าแดงระเรื่อของสวี่รั่วฉิง
สวี่รั่วฉิงเหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน เธอพึมพำ “อืม” สองครั้ง มือข้างหนึ่งกุมหน้าผากของเธอ “ทำไมตื่นแล้วล่ะ?”
เสียงของสี่อี้ฝานเรียบสงบ “เมื่อครู่เสียงคุณพ่อทำให้ผมตื่น ถ้าเขาเห็นผมกับอี้หาน เดี๋ยวนี้ไม่แย่ไปแล้วเหรอ?” สวี่อี้ฝานหลับตื้นมาก พอได้ยินเสียงคีย์การ์ดเปิดประตูมีคนกลับบ้าน ก็ลงจากเตียงเดินไปที่ประตู แต่สวี่อี้หานกลับหลับลึกมาก
เขาพิงอยู่ที่ประตู ได้ยินเสียงของสวี่รั่วฉิงและลี่ถิงเซิ่งคุยกัน ขมวดคิ้วทันที สมองเริ่มพิจารณาว่า ถ้าหากหลังจากถูกลี่ถิงเซิ่งพบเห็นแล้ว จะอธิบายยังไงดี ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้ชายค่อยๆเดินห่างไกลออกไป
ดูเหมือนว่าจากไปแล้ว สวี่อี้ฝานถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาเปิดคอมพิวเตอร์และดูกล้องวงจรที่ประตูของคอนโด หลังจากแน่ใจแล้วว่าลี่ถิงเซิ่งจากไปแล้วจริงๆ สวี่อี้ฝานถึงจะผลักประตูออก
คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ สวี่อี้ฝานถอนหายใจลึกๆ “คุณแม่ ถ้าแม่ยังมีความรักกับพ่ออยู่ ถ้างั้นก็ต้องพิจารณาให้ดีว่า หากคุณพ่อพบเจอพวกเรา แม่จะบอกเขายังไง”
เย็บวาบที่สันหลังบนหลังของเธอยังไม่หาย
คำพูดของสวี่อี้ฝาน นี่ก็คือสาเหตุที่เธอกลัวมาตลอด
พาลี่ถิงเซิ่งกลับบ้านมันอันตรายเกินไป หลังจากสวี่รั่วฉิงปลอบใจสวี่อี้ฝานเรียบร้อย เดินมาที่ห้องครัว ต้มน้ำชาดื่มเพื่อสร่างเมา
เธอยกแก้วน้ำชายื่นพิงประตูตู้เย็น ดื่มอย่างเงียบๆ
ยังมีอาการปวดศีรษะเล็กน้อย เมื่อครู่คำพูดของลี่ถิงเซิ่งที่กระซิบข้างหู ถ้าหากวันนี้เธอเมาแล้ว คนที่เจอไม่ใช่เขา ณ เวลานี้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เธออยู่ที่เมืองหลินชวนคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้ ก็มีแต่ตัวเอง ซึ่งแตกต่างจากต่างประเทศ บอดี้การ์ดของตระกูลซูจะปกป้องความปลอดภัยของเธออย่างลับๆตลอด
สวี่รั่วฉิงดื่มชาสร่างเมาเสร็จ เดินไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตาด้วยน้ำเย็น กลับมาที่ห้องทำงาน แล้วอดนอนเพื่อเปิดดูเอกสารกองหนาๆ
หลังจากอ่านไปหนึ่งในสี่ส่วน รู้สึกเหงุดหงิดใจเล็กน้อย สวี่รั่วฉิงวางเอกสารลง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นึกถึงเรื่องในคืนนี้ ส่งข้อความให้ผู้ชายหนึ่งข้อความ
“ขอบคุณที่คืนนี้ส่งฉันกลับบ้าน ”
หลังจากวางโทรศัพท์ลง สวี่รั่วฉิงเดินไปที่ห้องครัวชงกาแฟหนึ่งแก้ว กลับไปห้องทำงานแล้วอ่านเอกสารต่อ
อ่านถึงเช้าของวันถัดไป ฟ้าค่อยๆสางสวี่รั่วฉิงหาว หลังจากอาบน้ำจนเสร็จ ทำอาหารเช้า เหมือนที่ผ่านมาทุกวัน เรียกสวี่อี้ฝานกับสวี่อี้หานตื่นมาทานข้าว
“คุณแม่ เมื่อคืนแม่ไม่ได้พักผ่อนใช่มั้ย?” สวี่อี้หานจ้องมองตาที่หมองคล้ำของสวี่รั่วฉิง เลยถามขึ้น สวี่รั่วฉิงพยักหน้า “สองวันนี้แม่ยุ่งนิดหน่อย บางทีถ้าแม่ลืมทำอาหารจำไว้ต้องสั่งกินนะ หรือต้องเตือนแม่นะรู้ไหม?” สวี่อี้หาน “อืม” อย่างว่าง่าย ก้มหน้าลงทานอาหารเช้า
……
การเปิดตัวของฟอรั่มเศรษฐกิจที่เมืองหลินชวนยังเหลือเวลาอีกหนึ่งวัน
สวี่รั่วฉิงอดไม่ไหวที่จะหาว ดื่มกาแฟบังคับตัวเองจดจำเนื้อหาของเอกสารจนได้
เธอใช้เวลาทั้งหมดสองวัน จำเนื้อหาในไพล์ทั้งหมด หลังจากลี่ถิงเซิ่งประชุมเสร็จ เขาผลักประตูสำนักงาน ก็เห็นสวี่รั่วฉิงหมอบอยู่บนโต๊ะหลับไปแล้ว
ลี่ถิงเซิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง มองดูเอกสารบนโต๊ะของสวี่รั่วฉิง หยิบขึ้นมาเปิดดูไปหลายหน้า เห็นขีดๆเขียนๆที่เตรียมไว้ บอกไม่ชอบงานเอกสาร แต่ก็สามารถทำได้จนดีที่สุด
ลี่ถิงเซิ่งยิ้มเบาๆ ขณะมองหญิงสาวที่นอนหลับ แววตามีความอ่อนโยนเล็กน้อย
สวี่รั่วฉิงไม่รู้ว่าตัวเองนอนนานแค่ไหน เมื่อเธอตื่นขึ้น บนท้องฟ้าก็ค่อยๆกลายเป็นค่ำมืด
แย่แล้ว ลี่ถิงเซิ่งคิดในใจ เธอคงไม่ใช่นอนจนถึงช่วงบ่ายมั้ง?
ตามแผนการเดินทาง ลี่ถิงเซิ่งวันนี้ตอนบ่ายมีประชุมติดต่อกันหลายครั้ง หลี่อานไม่อยู่ เธอในฐานะที่เป็นเลขาชั่วคราวก็ควรทำหน้าที่แทนตำแหน่งที่ว่างของหลี่อาน
จบเห่แล้ว
สวี่รั่วฉิงรวบผมของตัวเองขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เธอเหลือบมองเวลา รีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองที่ยุ่งเพราะการนอนหลับเสร็จอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมและเดินไปทางห้องประชุม
ประตูของสำนักงานถูกผลักออกจากด้านนอก
นิ้วที่เรียวยาวของลี่ถึงเซิ่งค่อยๆแกะเนคไทที่คอเสื้อตัวเองออก เสื้อคลุมสูทพับอยู่ที่แขนซ้าย
นัยน์ตาที่ดำเข้มของเขามองไปที่ใบหน้าของสวี่รั่วฉิงที่มีรอยกดทับจากการนอน
เขาเดินไปที่ข้างๆโซฟา เอาเสื้อสูทและเนคไทในมือพับไว้ที่เบาะโซฟา หันหลังมา นิ้วมือชี้ไปที่แก้มของตัวเอง “บนหน้ามีรอย”
แววตาสวี่รั่วฉิงตะลึง เธอหยิบกระจกขึ้นมาดู ตามที่คาดการณ์ไว้ มีรอยทับตั้งหลายเส้น คงได้มาจากการนอนแน่นอน
ลี่ถิงเซิ่งยิ้มเล็กน้อย เขาพิงโซฟาอย่างสบายๆ มือกอดอก
สวี่รั่วฉิงเงยหน้าขึ้นมอง สบตากับผู้ชายที่กำลังยิ้ม เดี๋ยวก่อน ลี่ถิงเซิ่งถึงกับไม่ตำหนิเธอ? ตอนนี้ห้าโมงแล้ว! เธอดูเหมือนจะพลาดการประชุมหลายครั้งนะ?
ปกติผู้ชายที่ปากร้าย วันนี้ถึงกับไม่มีท่าทีอะไร?
สวี่รั่วฉิงรู้สึกคาดไม่ถึง
ลี่ถิงเซิ่งดูเหมือนจะเดาออกว่าสวี่รั่วฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ เขาค่อยๆเงยตาขึ้น ขยับปากบางๆพูด “เห็นคุณหลับสนิท เลยไม่เรียกคุณ”
สวี่รั่วฉิงหน้านิ่วคิ้วขมวด น้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย “ฉันนอนนานแค่ไหน … ”
ลี่ถิงเซิ่งใช้ความคิดเล็กน้อย “ตอนเที่ยงก็หลับแล้ว”
เขาปิดตาเล็กน้อย นึกถึงตอนเที่ยงที่เขากลับจากการประชุม เห็นท่าทางหญิงสาวที่หมอบนอนอยู่บนโต๊ะอย่างว่าง่าย เหมือนกระต่ายน้อยที่เลี้ยงในบ้าน ไม่มีพิษภัย แต่ว่ามีแต่เขาที่รู้ กระต่ายตัวนี้ไม่ได้กินมังสวิรัติ อย่าว่าแต่เดือดขึ้นมาแล้วกัดคนเลยปกติเป็นคนเย่อหยิ่งอวดดี
ลี่ถิงเซิ่งหรี่มองรอบดวงตาที่ดำคล้ำของสวี่รั่วฉิง แล้วลุกขึ้นเดินไปทางโต๊ะทำงานของตัวเอง “วันนี้งานจบลงแล้ว คุณกลับไปได้ พรุ่งนี้ 6 โมงเช้ามารับผมที่บ้านพักตากอากาศเฉินซาง
สวี่รั่วฉิงชะงักครู่หนึ่ง “ประธานลี่ สักครู่ยังมีประชุมไม่ใช่หรือคะ?”
ลี่ถิงเซิ่งไม่ตอบเขาเปิดคอมพิวเตอร์ แทบไม่เงยหน้ามองสวี่รั่วฉิงแม้แต่น้อย “ก่อนอื่นส่องกระจก แล้วมองดูความหมองคล้ำใต้ตาของตัวเองก่อน” ลี่ถิงเซิ่งพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
สวี่รั่วฉิงเบะปาก เก็บของใช้ส่วนตัว ในเมื่อข้างบนเขาสั่งมาแล้ว เธอต้องปฏิบัติตามแน่นอน แต่ว่า….
สวี่รั่วฉิงเหลือบมองลี่ถิงเซิ่นที่มุ่งอยู่กับงาน นิ้วแตะบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วและดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย จ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
คนอื่นจะไม่สามารถรบกวนเขาได้เลย
ในเมื่อห่วงใยเธอ ก็พูดให้ตรงหน่อยมะ สวี่รั่วฉิงสะพายกระเป๋า บ่นในใจเล็กน้อย
แต่อย่างที่ลี่ถิงเซิ่งพูด เธอง่วงจริงๆ
หลังจากกลับถึงบ้าน สวี่รั่วฉิงอาบน้ำเสร็จคลานขึ้นเตียงแลัวหลับทันที
