ชายวัยกลางคนที่อยู่ต่อหน้าคุณนายสวี่นั้น ไม่ใช่คุณผู้ชายสวี่
คุณนายสวี่เม้มริมฝีปากและวางถ้วยกาแฟในมืออย่างสง่างาม “มีปัญหานิดหน่อย ผู้หญิงคนหนึ่งชื่อแอนนากำลังขวางทางสวี่รั่วยีอยู่”
ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอย่างรอบคอบ แล้วถามว่า “ก็จัดการไปซะสิ หรือว่าจัดการไม่ได้？”
“ผู้หญิงคนนั้นมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลซูอยู่ แต่ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่ามีความเกี่ยวข้องอะไรกัน ถ้าหากว่าเป็นลูกนอกสมรสของคุณผู้ชายซูล่ะก็ น่าจะจัดการได้ยากพอควร นายน่าจะเข้าใจความหมายที่ฉันพูดนะ？เพราะว่ายังไงนายก็เป็นพ่อแท้ๆของสวี่รั่วยี ช่วยลูกสาวกำจัดอุปสรรคที่ขวางทางในการแต่งงานกับตระกูลลี่ ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ควรทำ”
ดวงตาของชายวัยกลางคนมีแสงแวววาว เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “สวี่รั่วยีเป็นลูกสาวของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องช่วย แต่ตอนนี้คุณเป็นคนของตระกูลสวี่ไปแล้ว”
คุณนายซูเยาะเย้ย “ทำไม ตอนที่ฉันอยู่กับนาย นายมันไม่มีชื่อเสียงอะไรเลยนี่ ฉันจะต้องให้รั่วยีไปใช้ชีวิตที่ทุกข์ทรมานกับนายทำไม？ทุกอย่างที่นายกิน ใส่ หรือที่อาศัยอยู่ตอนนี้ รวมถึงสถานะในตอนนี้ ก็ไม่ใช่พึ่งฉันอยู่หรือไงกัน？”
ขณะที่คุณนายสวี่พูด เธอหายใจแรงและเหลือบมองชายวัยกลางคนอย่างเย็นชา “ถ้าสวี่รั่วยีได้แต่งงานกับลี่ถิงเซิ่ง ทรัพย์สินของตระกูลลี่ก็จะเป็นของนายด้วยส่วนหนึ่ง ตระกูลสวี่ก็จะตกเป็นของเรา นายไปคิดให้ดีแล้วกัน”
หลังจากพูดจบ เธอก็หยิบกระเป๋าและออกจากร้านกาแฟ
…..
เมื่อวันที่การอภิปรายเศรษฐกิจได้จบลง สวี่รั่วฉิงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เธอยืดเอว รู้สึกว่าสิ่งอันหนักอึ้งที่อยู่บนร่างกายของเธอได้หายไปแล้ว
ลี่ถิงเซิ่งเหลือบมองสวี่รั่วฉิงอย่างสงบและพูดด้วยเสียงโทนต่ำว่า “อยากหยุดพักร้อนไหม？”
สวี่รั่วฉิงตกตะลึงไปชั่วครู่ ฟื้นคืนจากความเหนื่อยล้าทันที “ประธานลี่ ฉันใช้วันหยุดไปหมดแล้วล่ะค่ะ”
“อาทิตย์ทำงานได้ดีมาก ฉันจะให้โอกาสเธอได้พักผ่อน”
สวี่รั่วฉิงกระโดดไปมาในห้องโถงอย่างตื่นเต้น
ลี่ถิงเซิ่งมองไปที่ดวงตาของหญิงสาวที่เป็นประกายระยิบระยับ จากนั้นก็เงียบไปสองวินาทีแล้วบอกให้เธอรักษากิริยา
ตั้งแต่ความวุ่นวายTivano สวี่รั่วยีก็ไม่ได้ติดตามคุณผู้ชายซูไปยังสถานที่การอภิปรายทางเศรษฐกิจอีกเลย ไม่รู้ว่าเขากำลังวางแผนอะไรอยู่
ในวันที่ปิดการจัดงาน คุณผู้ชายซูถึงได้มาที่นี่เพื่อเจอสวี่รั่วฉิง
เมื่อสวี่รั่วฉิงนึกขึ้นมาได้ จึงถามคุณผู้ชายซูว่าจะไปเมื่อไหร่
คุณผู้ชายซูกล่าวขอโทษ “เที่ยวบินของฉันคือคืนนี้เลยน่ะ”
“ด่วนขนาดนั้นเลยเหรอคะ？” สวี่รั่วฉิงประหลาดใจเล็กน้อย เดิมทีเธอคิดว่าคุณผู้ชายซูน่าจะใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งวันก่อนจะออกจากหลินชวน
เวลาของการอภิปรายเศรษฐกิจนั้นกระชั้นชิดมาก สวี่รั่วฉิงแทบไม่มีเวลาพาคุณผู้ชายซูไปเที่ยวในหลินชวนเลย เดิมทีวางแผนไว้วางจะพาผู้อาวุโสไปเดินเล่นสบายๆซะหน่อย ไม่คิดเลยว่าเย็นวันนี้เขาก็จะไปแล้ว
คุณผู้ชายซูยิ้มแล้วพูดว่า “ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้วซะหน่อย เป้าหมายที่ฉันมาหลินชวนครั้งนี้สำเร็จแล้ว บริษัททางนั้นก็รอให้ฉันไปจัดการอยู่”
สายตาที่เฉียบแหลมของคุณผู้ชายซูตกอยู่ที่ลี่ถิงเซิ่งเป็นเวลากว่าสองสามวินาที
เขากล่าวอย่างมีนัยแฝงว่า “ประธานลี่อายุยังไม่มาก มีแนวโน้มสูงที่อนาคตเราคงได้ร่วมงานกัน”
ลี่ถิงเซิ่งไม่ได้ตื่นตระหนก น้ำเสียงของเขาเป็นปกติ “ขอบคุณประธานลี่สำหรับคำชมเชยครับ”
คุณผู้ชายซูส่ายหัวเล็กน้อย ชายหนุ่มคนนี้หยิ่งทะนง ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ดีกันแน่
ช่างมันเถอะ เขาจะต้องรีบกลับปารีสไปบอกภรรยาของตนแล้วว่า ลี่ถิงเซิ่งนั้นมีใจให้กับสวี่รั่วฉิง หากทั้งสองมีบุพเพสันนิวาสร่วมกันเมื่อหกปีก่อนจริง การตลาดในอนาคต คงต้องยอมให้ลี่ซื่อกรุ๊ปสักหน่อย
คืนนั้น ลี่ถิงเซิ่งกลับมาที่คฤหาสน์หลังเก่าของเขาหลังจากห่างหายไปนาน
มีเอกสารทางการค้าที่เขาใส่ไว้ในห้องสมุดที่นี่
หลังจากที่สวี่รั่วยีเห็นลี่ถิงเซิ่งกลับมา หล่อนก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย หล่อนช่วยหลี่ถิงเซิงชงกาแฟแก้วโปรดให้ แต่กลับได้รับประโยคที่เย็นชากลับมา “วางไว้แล้วออกไปซะ”
ลี่ถิงเซิ่งไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมา เขายังคงทำงานอยู่
ไหนๆก็มาแล้ว เขาจะต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อนจะออกไป
สวี่รั่วยีระงับความหึงหวงไว้ในใจ จากนั้นก็ยิ้มหวาน “งั้นฉันไม่กวนนายแล้วล่ะ นายไปทำธุระของนายเถอะ”
ทันทีที่เธอออกจากห้อง ใบหน้าที่แต่งหน้าอันละเอียดอ่อนของหล่อนก็มืดมนลง
สวี่รั่วยีกลับไปที่ห้องนอนของเธอ หยิบยาที่คุณนายสวี่มอบให้จากตู้นิรภัย จากนั้นหรี่ตาลงเล็กน้อย
หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้วิธีนี้
สวี่รั่วยีลงมาที่ชั้นล่างและสั่งให้คนใช้เปิดห้องใต้ดิน หยิบขวดไวน์แดงชนิดแห้งหนึ่งขวด จากนั้นหยิบแก้วสองใบ นำกลับไปที่ห้องแล้ววางลงบนโต๊ะ
จากนั้นหล่อนก็ไปอาบน้ำนม ทาครีมทาตัวให้เรียบร้อย ฉีดน้ำหอมสักหน่อย จากนั้นก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว
สวี่รั่วยีเดินไปที่โต๊ะ เปิดขวดไวน์ชนิดแห้ง แล้วเทยาสีขาวลงในถ้วยแก้ว
ขณะถือถ้วยสีแดงแห้งสองถ้วย หล่อนเคาะประตูห้องสมุดของลี่ถิงเซิ่งเบา ๆ
“ถิงเซิ่ง ช่วงนี้งานนายน่าจะยุ่งใช่ไหม？นี่เป็นไวน์ชนิดแห้งที่ฉันเอามาจากที่บ้าน ฉันวางไว้ตรงนี้นะ เผื่อมันจะช่วยเรื่องการนอนไม่หลับได้”
มือของลี่ถิงเซิ่งที่กดแป้นพิมพ์หยุดลง เขาเหลือบมองบนโต๊ะที่มีไวน์แดงชนิดแห้งวางอยู่ เขาเลิกคิ้วขึ้น
สวี่รั่วยีกังวลเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ดื่มมันในทันที ในใจก็รีบร้อน แต่ก็ไม่สามารถพูดเร่งอะไรได้
ถ้าครั้งนี้เธอไม่สำเร็จ ก็ไม่รู้ว่าครั้งหน้าลี่ถิงเซิ่งจะกลับมาอีกเมื่อไหร่
“งั้นนายทำธุระไปเถอะ ฉันไปพักผ่อนก่อนล่ะ”
ลี่ถิงเซิ่งไม่ได้พูด เขาเพ่งสายตาและมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
สวี่รั่วยีปิดประตูเบาๆ
ใกล้เวลาห้าทุ่มแล้ว เธอคำนวณเวลาโดยประมาณ หากลี่ถิงเซิ่งดื่มไวน์แดงนี้ แสดงว่ายานอนหลับเกือบจะถึงเวลาที่ต้องออกฤทธิ์แล้ว
สวี่รั่วยีผลักประตูห้องสมุดออก และตามที่คาดไว้ ลี่ถิงเซิ่งได้เอนตัวลงบนโต๊ะ ในเวลานี้ ดวงตาของเขาปิดลงเล็กน้อยแล้ว
สวี่รั่วยีสัมผัสมือของชายคนนั้น ร้อนมากเลย
หล่อนไม่สามารถอุ้มชายคนนั้นกลับเข้าไปในห้องนอนด้วยตัวคนเดียวได้ หล่อนจึงต้องสั่งให้คนใช้แบกชายคนนั้นกลับไปที่ห้องนอน
คนรับใช้รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย “คุณซูครับ ร่างกายของคุณชายร้อนมากเลย อาจจะเป็นไข้นะครับ”
สวี่รั่วยีเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันอยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันจะดูแลเอง”
คนใช้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าจะได้ยินว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายลี่กับคุณซูว่าไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นช่วงนี้คุณชายลี่จึงไม่ค่อยได้กลับมายังคฤหาสน์เลย
แต่ว่าคุณนายลี่ยังคงชอบสวี่รั่วยีอยู่
ตราบใดที่คุณนายลี่ชอบ นั่นก็หมายความว่ามีความเป็นไปได้สูงมากที่พวกเขาจะเข้ามาเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน
ดังนั้นคนใช้จึงยินยอม และปิดประตูออกไป
สวี่รั่วยีเหลือบมองชายบนเตียง ร่างกายของเขาร้อนผ่าว แต่ดูเหมือนประสิทธิภาพของยานอนหลับไม่จางหาย
หล่อนค่อยๆ ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออก โยนลงบนพื้น จากนั้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายคนนั้นลงบนเตียงทีละเม็ด
ดวงตาของสวี่รั่วยีนั้นดูบ้าคลั่ง
ร่างกายพื้นฐานของลี่ถิงเซิ่งนั้นถือว่าดีมาก บวกกับรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาขั้นเทพ มีรัศมีความแข็งแกร่งอยู่ในทุกๆการเคลื่อนไหว
หล่อนถูกพิชิตใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของแอนนาล่ะก็ หล่อนคงจะได้เป็นคุณนายลี่อย่างแน่นอน！
