บทที่ 463 ปีใหม่
บทที่ 463 ปีใหม่
ทั้งครอบครัวนั่งรับประทานอาหารเย็นวันส่งท้ายปีเก่า พร้อมกับพูดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวา
เวลานี้ฟักทองน้อยกับฟักขาวน้อยหลับไปแล้ว เฮ่อหลานกับจิงเจ้อหรงจึงพาเด็กน้อยทั้งสองกลับไปที่ห้องก่อน
หลี่จงอี้และซูเหนียนอวิ๋นนั่งอยู่ตรงนั้นเพื่อพูดคุยสักครู่ก่อนจะกลับไป เกอชิงเหม่ยกับซ่างสยงเยี่ยเองก็กลับไปพร้อมพวกเขาด้วย
“คุณพ่อ คุณแม่คะ ถ้าเหนื่อยก็กลับไปพักผ่อนเถอะ พวกเรายังไม่ง่วง” เห็นว่าผู้เฒ่าจิงกับคุณนายจิงยังไม่กลับไปพักผ่อน อวี๋มินอดไม่ได้ที่จะกล่าวเตือนทั้งสองเพราะเป็นห่วงว่าพวกเขาจะนอนดึกเกินไป
คุณนายจิงและผู้เฒ่าจิงเองก็รู้สึกเพลีย ๆ เพราะถ้าหากเป็นเวลาปกติ พวกเขาคงหลับไปแล้ว
“เอาละ งั้นพวกเธอนั่งกันต่อไปเถอะ พวกเราจะกลับไปพักผ่อนแล้ว แต่ถ้าง่วงก็รีบไปนอนนะ”
อวี๋มินและเมิ่งผิงยกยิ้ม “ค่ะ”
หลังจากคุณนายจิงและผู้เฒ่าจิงกลับไปพักผ่อนแล้ว ครอบครัวจิงไค่หรงกับจิงซิวหรงเองก็กลับไปด้วยเช่นกัน ก่อนจะกลับอวี๋มินหันมองถังซวงก่อนจะถามขึ้นว่า “ซวงเอ๋อร์อยากได้ของว่างตอนเที่ยงคืนไหมจ๊ะ? เดี๋ยวฉันให้คนครัวทำให้”
ถังซวงไม่หิวแต่ก็ไม่ได้รีบปฏิเสธอะไร เธอหันมองถังเซวี่ย โม่เจ๋อหยวน และเฟิงเยี่ยหานก่อนจะถามว่า “หิวกันไหม?”
ถังเซวี่ยส่ายศีรษะ
แม้โม่เจ๋อหยวนและเฟิงเยี่ยหานหิวมาก เพราะพวกเขาดื่มกับผู้เฒ่าจิงและหลี่จงอี้ไปมากในมื้อเย็น จึงทานอาหารได้น้อยกว่าปกติ
แต่เฟิงเยี่ยหานไม่กล้าที่จะเอ่ยปาก
ส่วนโม่เจ๋อหยวนที่คุ้นเคยกับทุกคนในครอบครัวจิงดี จึงไม่รู้สึกว่าตนเองเป็นแขก “นิดหน่อยครับ”
อวี๋มินได้ยินโม่เจ๋อหยวนพูด ก็รีบลุกขึ้นก่อนจะพูดว่า “งั้นเดี๋ยวฉันจะให้คนครัวเตรียมของว่างให้นะ” จากนั้นเธอหันมองเฟิงเยี่ยหานก่อนจะพูดกับเขาว่า “เสี่ยวเยี่ยก็กินด้วยนะจ๊ะ”
“ครับ ขอบคุณครับคุณป้าอวี๋”
เมื่อได้ยินเฟิงเยี่ยหานเรียกตนว่าป้า อวี๋มินอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มกว้าง ทุกคนเองต่างชื่นชอบความหล่อเหลาของเด็กคนนี้ ไม่สิ ต้องบอกว่าเฟิงเยี่ยหานและโม่เจ๋อหยวนที่อยู่ตรงหน้าหล่อมากจริง ๆ
เมิ่งผิงลุกขึ้นบ้างก่อนจะพูดว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ฉันจะไปด้วยค่ะ”
จิงเหวินรุ่ยและจิงเหวินหยวนมองดูแม่ ๆ ก่อนจะพึมพำ “แม่… ไม่เห็นถามพวกผมเลย”
“นี่ เลิกน้อยใจได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะบอกให้คนครัวทำอาหารเผื่อ จะได้กินด้วยกัน”
หลังจากอวี๋มินและเมิ่งผิงพูดจบ พวกเธอตรงไปที่ห้องครัวทันที
ทำให้จิงเหวินรุ่ยและจิงเหวินหยวนถึงกับยิ้มแห้ง ก่อนจะหันมองโม่เจ๋อหยวนและเฟิงเยี่ยหาน “ตั้งแต่นายสองคนมาที่บ้าน… พวกฉันก็ถูกลืมไปเลย”
“พี่ใหญ่ พี่รอง อย่าคิดมากเลยครับ คุณป้าแค่เอาใจพวกเรา แต่กับพวกพี่มันแตกต่างออกไปเพราะพี่เป็นสมาชิกในครอบครัว จึงมีความเป็นกันเองมากกว่าน่ะครับ”
ได้ยินอย่างนั้น จิงเหวินหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “เจ๋อหยวน ไม่เคยรู้มาก่อนว่านายจะเข้าใจพูดขนาดนี้”
“พี่ใหญ่ ผมพูดความจริงครับ”
เพราะอีกฝ่ายตอบกลับอย่างจริงใจ จิงเหวินหยวนจึงหัวเราะออกมา “เอาละ ๆ ฉันไม่ว่านายแล้วละ”
ทว่าเฟิงเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างหันมองโม่เจ๋อหยวนอย่างประหลาดใจ เขาไม่คิดมาก่อนว่าโม่เจ๋อหยวนจะมีคารมยอดเยี่ยม ดูเหมือนว่าจะต้องขอวิชาจากอีกฝ่ายบ้างแล้ว
หลังจากอวี๋มินและเมิ่งผิงกลับมาพร้อมกับอาหารที่เตรียมไว้
“เจ๋อหยวน เสี่ยวเยี่ย รีบกินเถอะจ้ะ” จากนั้นเธอหันมองถังซวงและถังเซวี่ย “ซวงเอ๋อร์ เสี่ยวเซวี่ย ถึงจะไม่หิวแต่ลองชิมดูนะจ๊ะ” แน่นอนว่าท้ายที่สุดแล้วทั้งสองไม่ลืมเชิญชวนจิงเหวินหยวนและจิงเหวินรุ่ยด้วย
หลังจากทุกคนรับประทานอาหารว่างตอนเที่ยงคืนเสร็จมันก็ดึกมาก ทั้งอวี๋มินและเมิ่งผิงเลยรีบกลับไปพักผ่อน
“พวกเธอนั่งคุยกันไปตามสบายนะ เดี๋ยวป้า ๆ จะกลับไปพักผ่อนแล้ว”
ท้ายที่สุด บนโต๊ะเหลือเพียงพวกถังซวงที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หลังจากผ่านพ้นเที่ยงคืน วันปีใหม่ก็มาถึง
…
“สวัสดีปีใหม่!”
“สวัสดีปีใหม่!”
ทันใดนั้นประทัดมากมายนอกบ้านถูกจุดขึ้น แม้แต่ในบ้านตระกูลจิงเองก็เริ่มจุดประทัดด้วยเช่นกัน เพราะวันนี้ทุกคนต่างก็เฝ้ารอการมาถึงของวันปีใหม่
เสียงประทัดดังขึ้นต้อนรับวันปีใหม่
นั่งฟังเสียงที่มีชีวิตชีวาจากด้านนอก พวกถังซวงต่างมองดอกไม้ไฟที่พลุ่งพล่านทะยานสู่ฟากฟ้ายามค่ำคืน ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายความยินดี และส่งต่อความปรารถนาที่จะให้ปีนี้เป็นปีที่ดีอีกครั้ง
“ซวงเอ๋อร์ เสี่ยวเซวี่ย เที่ยงคืนแล้ว พวกเธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ เหวินรุ่ยกับฉันก็จะไปนอนเหมือนกัน”
ถังซวงพยักหน้ารับ “ค่ะพี่ใหญ่”
ทั้งหมดบอกลากันและเดินไปที่ลาน
โม่เจ๋อหยวนไปส่งถังซวง เฟิงเยี่ยหานไปส่งถังเซวี่ย ส่วนถังชุนหยานที่นั่งเงียบเดินกลับลานคนเดียว
“ซวงเอ๋อร์ รีบเข้านอนนะ”
โม่เจ๋อหยวนที่มาส่งถังซวง ลูบศีรษะของเธอด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น
ถังซวงพยักหน้าก่อนจะพูดกับเขา “พี่รีบไปพักผ่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเหมือนกันไม่ใช่หรือ”
เห็นถังซวงกำลังจะกลับเข้าไปแล้ว โม่เจ๋อหยวนจึงคว้าเธอไว้อีกครั้ง “ซวงเอ๋อร์ นี่วันปีใหม่เชียวนะ กว่าพวกเราจะมีความสุขแบบนี้ อย่าบอกนะว่า… เธอไม่รู้สึกอะไรเลย?”
ถังซวงเองไม่ได้คิดอะไรในคราวแรก แต่หลังจากเห็นสีหน้าคาดหวังของโม่เจ๋อหยวน เธอจึงเข้าใจบางอย่าง เธอหันมองรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัวก่อนจะเขย่งเท้าและจูบริมฝีปากของโม่เจ๋อหยวนเบา ๆ
และหันหลังกลับเข้าลานทันที
………………………………………………
