บทที่ 498 ถูกพบเจอ
บทที่ 498 ถูกพบเจอ
ถังซวงมองถังอวี้สือและเหวินเจ๋อหลิ่วด้วยแววตาแข็งกร้าว
แม้เธอกับเหวินเจ๋อหลิ่วจะมีโต้เถียงกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นที่จะอาฆาตร้ายต่อกัน แต่ตอนนี้สายตาของเหวินเจ๋อหลิ่วที่มองมากลับผิดแปลกออกไป และเธอสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่เธอไม่รู้ตัว และมันเกี่ยวกับเธอแน่นอน
ขณะถังซวงกำลังนึกคิด เสียงกริ่งชั้นเรียนดังขึ้น เธอหยุดคิดเรื่องไร้สาระก่อนจะเริ่มฟังบรรยายอย่างตั้งใจ
หลังจากชั้นเรียนช่วงเช้าจบลงแล้ว ถังอวี้สือและเหวินเจ๋อหลิ่วเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับไปหยุดยืนในมุมเงียบสงัด ถังอวี้สือหันมาพูดกับเหวินเจ๋อหลิ่วด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ติดต่อคุณตากับคุณยายได้หรือยัง? ผ่านมาสองวันแล้วยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยหรือ?”
เหวินเจ๋อหลิ่วตอบกลับทันที “คุณหนูใหญ่ ฉันติดต่อไปแล้วค่ะแต่ยังไม่ได้รับข่าวอะไรจากผู้อาวุโสทั้งสองคนเลย… ไว้ถ้ามีอะไรคืบหน้าฉันจะรีบมาบอกค่ะ”
ถังอวี้สือเผยสีหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียด “รีบหาทางติดต่อพวกเขาให้เร็วที่สุด ยิ่งฉันเห็นถังซวงวันนี้ฉันก็ยิ่งคิดถึงเรื่องที่เว่ยเหิงพูดก่อนหน้า ฉันกลัวว่าเว่ยเหิงจะบอกเรื่องนี้กับคุณตาคุณยาย และมันจะเลวร้ายกว่านี้มากแน่นอน”
“ค่ะ ฉันจะรีบจัดการเรื่องนี้”
เหวินเจ๋อหลิ่วจากไปแล้ว ส่วนถังอวี้สือยืนอยู่ตรงนั้นอย่างอารมณ์เสียสักครู่ จึงหันหลังกลับไปที่โรงอาหาร
อีกด้าน ถังซวงยืนอยู่ในมุมเงียบสงัดเช่นกัน เธอเรียกหยินอี้ออกมาพบ
“หยินอี้ ตามถังอวี้สือกับเหวินเจ๋อหลิ่วไป ไม่รู้พวกเขามีปัญหาอะไรกับฉัน ทำไมถึงเกลียดฉันขนาดนั้น”
“ครับ”
หยินอี้รับคำสั่งก่อนจะออกไปทันที หยินอี้กับเหลิ่งตงล้วนแต่เป็นผู้ผ่านพ้นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน เช่นนั้นพวกเขาจึงไวต่อจิตสังหารเป็นพิเศษ อีกทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าเขาก็รู้ดี และพวกเขาก็ให้ความสนใจกับถังอวี้สือและเหวินเจ๋อหลิ่วนับตั้งแต่นั้น
หลังจากหยินอี้จากไปแล้ว ถังซวงที่ยืนอยู่คนเดียวกำลังคิดอะไรบางอย่าง นึกไปถึงเว่ยเหิงที่ได้พบกันในวันนั้น
เดิมทีท่าที่ของถังอวี้สือและเหวินเจ๋อหลิ่วไม่ใช่แบบนี้ แต่หลังจากได้พบกับเว่ยเหิงและชายมีไฝที่หว่างคิ้ว ท่าทางของพวกเธอสองคนกลับเปลี่ยนไป หรือว่าจะเป็นเพราะ… เว่ยเหิง?
ถังซวงจำสิ่งที่เว่ยเหิงพูดเมื่อตอนพบเจอกันเมื่อครั้งแรกได้ดี
ตอนนี้เธอพยายามนึกคิดอย่างหนัก ก่อนจะถอนสายตากลับไป ทำได้เพียงรอให้หยินอี้กลับมารายงาน ตอนนี้เธอจึงเดินตรงไปที่โรงอาหาร
ก่อนถังซวงจะไปถึง เธอได้พบกับโม่เจ๋อหยวนที่เดินเข้ามาหา
“อาหยวน วันนี้ไม่มีงานต้องทำหรือ?”
โครงการที่โม่เจ๋อหยวนเข้าร่วมยังไม่เสร็จ เขาจึงค่อนข้างไม่มีเวลา
โม่เจ๋อหยวนยิ้มกว้างก่อนจะตอบกลับว่า “วันนี้ฉันว่าจะมากินข้าวเที่ยงกับเธอแล้วค่อยกลับไปทำงานต่อน่ะ”
ถังซวงพยักหน้ารับ ไม่ได้คิดจะบอกโม่เจ๋อหยวนถึงเรื่องของถังอวี้สือและเหวินเจ๋อหลิ่ว เธอคิดจะหาข้อมูลเรื่องนี้ด้วยตัวเองก่อน แต่เธอจำเป็นต้องบอกเรื่องของเกอชิงเหม่ยและซ่างสยงเยี่ย
“วันเสาร์นี้ป้าเกอกับคุณซ่างจะเข้าพิธีมงคลสมรสกันแล้ว พวกเขาบอกให้ฉันมาเชิญพี่ด้วย ถ้ามีเวลาก็มาร่วมงานนะคะ”
โม่เจ๋อหยวนตอบกลับทันที “มีเวลาสิ งานสำคัญขนาดนี้ฉันต้องไปร่วมอยู่แล้ว”
ทั้งสองเดินพูดคุยกันขณะเข้าโรงอาหาร
เมื่อถังซวงและโม่เจ๋อหยวนเข้ามา ถังอวี้สือมองเห็นทั้งสองคนทันที ซึ่งก็ไม่แปลกสองคนนั้นโดดเด่นและสะดุดตาถึงขนาดนี้ ยิ่งทั้งสองคนยืนอยู่ข้างกันมันยากมากที่จะละสายตา แต่เธอกลับเบือนหน้าหนีไป
ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนตรงไปที่โต๊ะอาหาร พร้อมนั่งลงรับประทานอาหารด้วยกัน
หลังทานมื้อเที่ยงแล้ว โม่เจ๋อหยวนไปทำงานอีกครั้ง ส่วนถังซวงเดินกลับหอพักที่ไม่ได้มาเสียเนิ่นนาน
“ถังซวง ฉันนึกว่าเธอจะกลับบ้านเสียอีก ถ้ารู้ว่าเธอไม่ได้กลับบ้านฉันคงมาโรงอาหารด้วยกันแล้ว”
ต้วนเฟิ่งหยิงเห็นถังซวงเดินเข้ามาจึงวิ่งเข้าไปหาอย่างกระตือรือร้น
“ฉันไปกินข้าวกับพี่โม่เจ๋อหยวนมา”
“อ๋อ…”
ต้วนเฟิ่งหยิงและเจียนหวานหว่านมองถังซวงพร้อมยกยิ้มหยอกเย้า “อ๋อ ที่แท้เธอก็ไปกินข้าวกับคู่หมั้นนี่เอง เลยไม่ได้มากินข้าวกับพวกเรา เอาเถอะ ๆ ต่อไปเราจะไม่รบกวนเธอแล้วจ้า”
เห็นทั้งสองคนพูดอย่างนั้น ถังซวงยิ้มก่อนจะตอบว่า “หยุดล้อเลียนฉันแล้วไปพักผ่อนได้แล้ว”
“อื้ม นอนพักสักหน่อยแล้วไปเรียนกันเถอะ”
ขณะที่กำลังพูดคุยกัน ถังอวี้สือกลับเข้ามา และเมื่อเห็นถังซวงอยู่ที่นี่เธออดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ “ถังซวง เราคงต้องเป็นเพื่อนร่วมหอพักกันนับจากวันนี้นะจ๊ะ ฝากตัวด้วย”
ถังซวงมองมือที่ยื่นออกมาของถังอวี้สือก็ยกยิ้มก่อนจะยื่นมือออกไป
“ไม่ต้องห่วง พวกเราทุกคนเข้ากันได้ดีอยู่แล้ว” ขณะพูด ถังซวงก็ใช้สายตาลุ่มลึกจ้องไปในดวงตาของถังอวี้สืออย่างไม่ปิดบัง ราวกับว่ากำลังจะมองทะลุส่วนลึกในใจของอีกฝ่าย
เห็นสายตาที่แข็งกร้าวของถังซวงอย่างนั้นแล้ว ในใจของถังอวี้สือกลับสั่นสะท้าน เธอเบือนหน้าหนีแล้วพยักหน้ารับ “แน่นอน พวกเราคงเข้ากันได้ดี”
ถังซวงเพียงยิ้มรับ ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงของตัวเอง
เมื่อหอพักเงียบลง ถังอวี้สือกลับมาที่เตียงของตัวเอง แต่เธอกลับนอนไม่หลับและมีความคิดมากมายในหัว เอาแต่คิดเรื่องของถังซวงและเฝ้ารอการกลับมาของเหวินเจ๋อหลิ่ว
เมื่อช่วงพักกลางวันสิ้นสุดลง เหวินเจ๋อหลิ่วก็ยังไม่กลับมา
ถังอวี้สือเริ่มไม่สบายใจเมื่อเห็นทุกอย่างเป็นเช่นนี้ เธอแค่ให้เหวินเจ๋อหลิ่วไปส่งข่าว มันไม่ควรช้าขนาดนี้ นี่คาบบ่ายกำลังจะเริ่ม ถังอวี้สือไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้แล้ว เธอทำได้เพียงเดินไปที่ห้องเรียนและเริ่มอ่านหนังสือ
และแล้วเหวินเจ๋อหลิ่วไม่กลับมา จนกระทั่งเกือบจบคาบเรียน
ถังอวี้สือเห็นเหวินเจ๋อหลิ่วกลับมาแล้ว ก็อยากถามอะไรมากมาย แต่ว่านี่เป็นเพียงช่วงพักระหว่างคาบเท่านั้น มันมีเวลาน้อยเกินกว่าจะพูดคุย เธอจึงต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงท้องไป
ถังซวงเหลือบมองเหวินเจ๋อหลิ่วและเห็นว่าร่างกายและใบหน้าของอีกฝ่ายชุ่มเหงื่อ อีกทั้งสีหน้ายังซีด ในใจของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เดี๋ยวถึงเวลาเธอจะถามหยินอี้เอง
หลังคาบเรียนช่วงบ่ายสิ้นสุดลง ถังอวี้สือและเหวินเจ๋อหลิ่วก็ออกจากห้องเรียนทันที
ถังซวง ต้วนเฟิ่งหยิง เจียนหวานหว่านก็ออกไปด้วยเช่นกัน
“เจ๋อหลิ่ว ทำไมกลับมาช้าขนาดนี้”
เหวินเจ๋อหลิ่วกล่าวด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว “คุณหนูใหญ่ มีคนตามฉันมา”
“อะไร…”
ถังอวี้สือประหลาดใจ “ใครจะตามเธอ?”
“ฉันคิดว่าเป็นถังซวง”
