บทที่ 593 ช่วยด้วย (2)
บทที่ 593 ช่วยด้วย (2)
เธอรู้ว่าต้วนเฟิ่งหยิงและเจียนหวานหว่านกังวลว่าเธอจะไม่ยอมจ่ายเงิน ทั้งสองคนจึงจะไปซื้อยาด้วยตัวเอง ก่อนหน้านี้เธอยึดติดกับศักดิ์ศรีมาก ไม่ต้องการให้คนอื่นเหยียดหยามตน เพราะเหตุผลนี้เธอจึงพยายามยืนหยัดด้วยตัวเอง แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าเธอคิดผิด ถังซวงและคนอื่น ๆ จริงใจต่อเธอมาก
ฉีเสียนเองก็รู้สึกขอบคุณเพื่อนร่วมชั้นของภรรยาเขามาก
“ขอบคุณ ขอบคุณทุกคน”
และเขาเองก็อยากจะทราบถึงอาการป่วยของลูกชายด้วย เขาหันมองถังซวงแล้วถามขึ้น “อาการของเสี่ยวซีไม่อันตรายจริง ๆ หรือ?”
“ไม่ต้องห่วง มันไม่ได้ร้ายแรงอะไร โชคดีที่วันนี้ฉันได้มาตรวจเขาด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นถ้าปล่อยให้ล่าช้าไปมากกว่านี้มันคงไม่ดีเท่าไหร่”
พอได้ยินอย่างนั้น เหยาหงก็อยากร้องไห้อีกครั้ง “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง เป็นความผิดของฉันคนเดียว”
ฉีเสียนหน้าแดงก่ำ “เสี่ยวหง เธออย่าตำหนิตัวเองเลย โทษฉันจะดีกว่า ฉันมันไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถทำให้เธอกับลูกมีชีวิตที่ดีได้”
ถังซวงพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “อย่าโทษตัวเองเลย หลังจากนี้ก็ใช้ชีวิตกันให้ดีเถอะ” จากนั้นเธอหันมองเวลา ก่อนจะเริ่มดึงเข็มทองออก แล้วใส่เสื้อผ้าให้เด็กชายอีกครั้ง
เหยาหงและฉีเสียนเห็นว่าใบหน้าของลูกชายดีขึ้น และเด็กน้อยค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา “พ่อ… แม่…”
“เย้… พ่อ แม่ กลับมาแล้ว”
เหยาหงกับฉีเสียนกอดลูกชายเอาไว้แน่นก่อนจะถามว่าไม่สบายหรือเจ็บตรงไหนอีกไหม
“พ่อ แม่ ผมไม่เป็นไรครับ ผมสบายดี ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผม… แค่ก ๆ”
เห็นว่าลูกชายเริ่มไออีกแล้ว เหยาหงกับฉีเสียนจึงให้เขาหยุดพูดก่อน
ถังซวงที่มองจากด้านข้าง คิดว่าเด็กคนนี้ฉลาดจริง ๆ ก่อนหน้านี้เธอตรวจสอบชีพจรของเด็กและพบว่าเด็กน้อยเป็นหวัด กำลังจะลุกลามเป็นปอดบวม โชคดีที่ยังอยู่ในระยะเริ่มต้น เขาไม่มีอาการอะไรมากนอกจากไอ ตัวก็ไม่ร้อนมาก และก่อนหน้านี้เพราะกินยาแรงเกินไปจึงทำให้ปวดท้องจนไร้เรี่ยวแรง
“แค่ก แค่ก…”
ยังไม่ได้พูดอะไร เด็กชายก็ยังไอต่อเนื่อง
ถังซวงหยิบเข็มทองคำออกมาก่อนจะหันมองเหยาหง “เดี๋ยวฉันจะฝังเข็มให้เขาอีกครั้ง เขาจะไอน้อยลง”
เหยาหงรีบลุกถอยออกไป “ถังซวง รบกวนเธอด้วยนะ”
ฉีเสียนเองก็ถอยออกไป เพราะหลังจากถังซวงฝังเข็มให้ลูกชาย เขาก็ตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้น ฉีเสียนจึงเริ่มเชื่อมือถังซวง
ส่วนฉีซีไม่รู้จักถังซวงมาก่อน จึงระแวงเล็กน้อย
“เสี่ยวซี พี่สาวคนนี้ชื่อถังซวง เป็นเพื่อนร่วมชั้นของแม่เอง เธอช่วยชีวิตลูกไว้ ไม่ต้องกลัวนะ”
ฉีซีหันมองถังซวงด้วยความชื่นชม “คุณน้าเป็นเพื่อนร่วมชั้นของแม่หรือ อย่างนั้นน้าคงเรียนเก่งมาก ผมไม่กลัวแล้วครับ”
ถังซวงยิ้มกว้างให้เด็กชาย ก่อนจะเริ่มฝังเข็มให้กับฉีซีอีกครั้ง
หลังจากเสร็จสิ้น ต้วนเฟิ่งหยิงกับเจียนหวานหว่านก็กลับมา และได้ยามาครบถ้วน
“เหยาหง รีบไปต้มยาเร็ว เดี๋ยวหาอะไรให้เขากินสักหน่อยแล้วให้ดื่มยา”
“อื้ม ฉันจะไปต้มยาเดี๋ยวนี้”
ส่วนฉีเสียนจะไปซื้ออาหาร
ต้วนเฟิ่งหยิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เราซื้ออาหารกลับมาด้วยแล้วค่ะ ไม่ต้องไปซื้ออะไรเพิ่มหรอก เห็นเสี่ยวซีปวดท้อง พวกเราเลยซื้อโจ๊กกลับมาให้น่ะ” ต้วนเฟิ่งหยิงกับเจียนหวานหว่านจัดอาหารวางบนโต๊ะ
ฉีเสียนไม่คิดมาก่อนว่าทั้งสองจะซื้ออาหารกลับมามากมายอย่างนี้ เพราะก่อนหน้าเขามัวแต่มองยาและไม่ได้สังเกตเลยว่ามีอาหารด้วย
เขาไม่รู้จะพูดอะไร จึงกล่าวออกไปเพียงแค่ “ขอบคุณครับ ขอบคุณทุกคนจริง ๆ”
ต้วนเฟิ่งหยิงและคนอื่น ๆ เขินอายเล็กน้อย และตอบกลับอย่างเป็นกันเอง “ไม่ต้องขอบคุณอะไรหรอกค่ะ เอาละ ให้เสี่ยวซีกินโจ๊กก่อนสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวเขาต้องกินยาอีก”
“อื้ม”
ฉีเสียนไม่พูดอะไรอีก เริ่มป้อนโจ๊กให้ลูกชายทันที
เวลานี้ฉีซียืนขึ้นพร้อมกับโค้งให้กับถังซวง ต้วนเฟิ่งหยิง และเจียนหวานหว่าน “ขอบคุณคุณน้าทั้งสามคนมากครับ!”
ต้วนเฟิ่งหยิงกับเจียนหวานหว่านถึงกับประหลาดใจ “เสี่ยวซี อย่าคิดมากเลยจ้ะ รีบกินข้าวเถอะ”
หลังจากฉีซีกินโจ๊กเรียบร้อยแล้ว เขาดื่มยาตามไป ถังซวงตรวจสอบชีพจรของเด็กชายอีกครั้งและบอกเหยาหงถึงวิธีการดูแล และสิ่งที่ต้องระมัดระวัง จากนั้นจึงขอตัวกลับ
เหยาหงไปส่งพวกเธอที่หน้าประตู จับมือพวกเธอไว้ก่อนจะกล่าวขอบคุณไม่หยุด
เหยาหงคิดสักพัก ก่อนจะตัดสินใจว่าเธอจะรอให้ลูกชายหายป่วยก่อนแล้วค่อยกลับไปเรียน
“ถังซวง อย่างนั้นฉันรบกวนลาอาจารย์ให้ฉันสักหนึ่งสัปดาห์แล้วกัน แล้วฉันอยากจะขอยืมสมุดจดของเธอด้วย หวังว่าเธอจะไม่ว่า”
“ได้สิ ไม่มีปัญหาหรอก”
ถังซวงยิ้ม ต้วนเฟิ่งหยิงและเจียนหวานหว่านเองก็พยักหน้ารับ จากนั้นต้วนเฟิ่งหยิงก็ยัดเงินใส่มือของเหยาหง
“เฟิ่งหยิง เธอช่วยซื้อยากับซื้ออาหารให้ฉันแล้ว ฉัน…”
ก่อนเหยาหงจะพูดจบ ถังซวงก็กล่าวแทรกขึ้น “เหยาหง รับมันไว้แล้วเอาไปซื้ออาหารดี ๆ ให้เสี่ยวซี อย่าลืมสิ่งที่ฉันเพิ่งบอกไป มีเรื่องที่ต้องกังวลอีกตั้งมากมายอย่ามาใส่ใจเรื่องแค่นี้เลย”
พูดจบ ถังซวงออกไปพร้อมกับต้วนเฟิ่งหยิงและเจียนหวานหว่าน ทั้งสามไม่ได้กลับไปที่มหาวิทยาลัย แต่พวกเธอไปทานอาหารที่ร้านอาหารใกล้ ๆ ก่อน
หลังจากทั้งสามคนกลับมา ถังซวงก็ไม่ได้เข้าไปด้านใน “เธอสองคนกลับไปที่หอพักได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
ต้วนเฟิ่งหยิงกับเจียนหวานหว่านตอบกลับ “ถังซวง นี่เธอมาส่งพวกเราหรือ ฮ่า ๆ…พวกเรายุ่งกันทั้งวันจนลืมไปเลยว่าเธอต้องกลับบ้าน ถ้าพวกฉันรู้ก่อนหน้าคงจะกลับมาที่นี่กันสองคนแล้ว”
“ไม่เป็นไร รีบเข้าไปได้แล้ว”
“อื้ม”
หลังจากนั้นต้วนเฟิ่งหยิงกับเจียนหวานหว่านเข้าไปในมหาวิทยาลัย ส่วนถังซวงกลับบ้าน
เหยาหงไม่ได้มาเรียนหลายวัน เมื่อกลับมาเรียนอีกครั้ง สีหน้าของเธอดีขึ้นมาก
“ถังซวง เฟิ่งหยิง หวานหว่าน”
เหยาหงเห็นทั้งสามคนก็รีบเข้าไปนั่งด้วย
“เหยาหง เสี่ยวซีเป็นยังไงบ้าง?”
เหยาหงหันมองถังซวงก่อนจะเผยสีหน้าขอบคุณ “ถังซวง เธอเก่งมากจริง ๆ เสี่ยวซีกินยามาได้ไม่กี่วัน ตอนนี้ก็หยุดไอแล้ว แถมกลับมาแข็งแรงแล้วด้วย”
ถังซวงยิ้มกว้าง ตอบกลับว่า “อีกสองวันฉันจะไปตรวจชีพจรของเขาอีกสักหน่อย แล้วจะสั่งยาให้รักษาให้หายขาดนะ”
แม้เหยาหงจะรู้ว่าถังซวงมีเรื่องมากมายต้องทำ แต่คราวนี้ลูกชายของเธอก็ป่วยหนักมาก และเธอเองก็อยากให้ลูกชายหายป่วยเร็ว ๆ เธอจึงไม่ปฏิเสธ และกล่าวขอบคุณ “ถังซวง ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริง ๆ”v
