อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร – ตอนที่ 437 ขี้เหร่จนไม่มีเพื่อน

ตอนที่ 437 ขี้เหร่จนไม่มีเพื่อน

วันศุกร์ มู่เถาเยาออกจากศูนย์ฝึกขี่ม้ากลับวังตระกูลตี้

เย็นวันนี้แค่ไปดูพวกเสี่ยวเหยี่ย ขี่รอบเดียวเพื่อให้มันคุ้นเคยกับอานม้า จากนั้นเธอก็กลับ

หลักๆ คือเย็นแล้วขี่ม้าลำบาก

ศูนย์ฝึกใหญ่มาก มีหลายจุดที่แสงสว่างส่องไม่ถึง

โค้ชเถียนพอเข้าใจทักษะขี่ม้าอันล้ำเลิศของมู่เถาเยาแล้ว รวมถึงความสามารถของเสี่ยวเหยี่ย เขาจึงไม่รีบร้อน

กลับถึงวังตระกูลตี้เวลานี้ยังไม่ดึก ไม่ถึงสามทุ่ม คนตระกูลตี้กับพวกอาจารย์ของเธอยังไม่เข้านอน รวมถึงสองเด็กน้อยที่ยังไม่หลับด้วย

มู่ซือจิ่น ถังเซิ่นอวี๋ ซย่าโหวจิ่งเหยา พวกเด็กผู้ชายได้ออกมาจากค่ายทหาร

วันนี้ตอนบ่ายตี้อู๋เปียนพาเจ้าถุงลมน้อยไปรับเด็กผู้ชายทั้งสามคนที่อยู่ในสภาพลอกคราบเรียบร้อยกลับมาด้วยตัวเอง

มู่หว่าน เจียงเฟิงเหมียน และอวิ๋นสุ่ยเหยาก็อยู่ด้วย หรือแม้แต่หยวนเหยี่ยก็กลับมาจากบ้านตระกูลเสีย

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทักทายทุกคนพวกเด็กๆ ก็พากันเข้าไปรุมล้อม

“พี่สาว”

“ย่าเยาเยา”

“อาจารย์ย่าเล็ก”

“อาเยาเยา”

“เสี่ยวเยาเยา”

ชั่วขณะนั้นสารพัดคำเรียกตีกันไปหมด

คุณนายอวิ๋นเหอกับกู้เนี่ยนและแม่สามีของกู้เนี่ยนฟังแล้วก็หัวเราะ

ถึงแม้ปู่ตี้ ย่าตี้ หยวนเหยี่ย ซย่าโหวโซ่ว ถังหยวน จะได้ยินจนชินแล้ว แต่พอได้ยินคำเรียกสารพัดที่ใช้เรียกคนคนเดียวกันนี้ดังขึ้นพร้อมกันก็ยังรู้สึกขำ

หยวนเหยี่ยหัวเราะหึหึ “เสี่ยวเยาเยาของพวกเรามีหลายสถานะตั้งแต่เด็ก คำเรียกสารพัด” ทั้งปนเปทั้งน่าตลก

อาจารย์แม่รอง “ทุกคนเรียกจนชินแล้ว เปลี่ยนยาก”

มู่เถาเยายิ้มตาโค้งลูบหัวเด็กๆ ทีละคน “อยากเรียกยังไงก็เรียก เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องคิดมากค่ะ”

ย่าตี้พยักหน้ายิ้มอย่างอ่อนโยน “ถูกต้อง”

มู่เถาเยาจูงจินเหยี่ยน้อยไปนั่งข้างหยวนเหยี่ย “อาจารย์ใหญ่คะ ทำไมกลับมาด้วยล่ะคะ”

“เห็นเรายุ่ง อาจารย์เลยกลับมาดูหน่อย”

อยู่เมืองหลวงเหมือนกัน แต่ปาไปครึ่งเดือนแล้วได้เจอกันไม่กี่ครั้ง เพราะมู่เถาเยายุ่งเหลือเกิน

ยุ่งจนถึงขั้นที่ว่าแม้แต่พวกคนแก่อย่างหยวนเหยี่ย ซย่าโหวโซ่วอยากเจอเธอก็กลัวจะเป็นการรบกวน

นี่คือความคิดของผู้ใหญ่

มู่เถาเยาคล้องแขนหยวนเหยี่ย พูดด้วยความรู้สึกผิด “รอหมดเดือนนี้หนูก็มีเวลาช่วงเย็นแล้วค่ะ”

หยวนเหยี่ยตบแขนของเธอเบาๆ “หนุ่มสาวยุ่งหน่อยเป็นเรื่องดี ทุกคนสนับสนุนเธอนะ”

เรื่องโชคดีก็คือ ถึงแม้พวกเขาจะอายุเยอะแล้ว แต่ร่างกายยังดีมาก น่าจะยังอยู่กับเสี่ยวเยาเยาไปได้อีกนาน พวกเขาจึงไม่รีบร้อน

ดวงตากลมโตของมู่เถาเยาโค้งมน เธอพยักหน้า “ค่ะ”

ตี้อู๋เปียน “ซาลาเปาน้อย พรุ่งนี้ออกเดินทางกี่โมงเหรอ ฉันไปกับเธอด้วย”

พวกเด็กๆ รวมถึงพวกมู่หว่านต่างบอกว่าอยากไปด้วย

มู่เถาเยา “นัดไว้เก้าโมงออกเดินทาง ยังต้องรบกวนคุณพรุ่งนี้ช่วยจัดรถไปรับพวกโค้ชที่สนามกีฬาด้วย พวกคุณอยากตามไปเที่ยวทะเลด้วยก็ได้ แต่ช่วงกลางวันฉันคงไม่มีเวลามาอยู่ด้วย”

มู่หว่านยกมือ “เสี่ยวเยาเยา พวกเราพาพวกเด็กๆ เที่ยวได้”

ตี้อู๋เปียน “ฉันจะดูพวกเขาให้ พาบอดี้การ์ดไปมากหน่อย”

ปู่ตี้เห็นด้วย “ให้พวกเด็กๆ ไปเล่นน้ำกันเถอะ เดือนหน้าพวกเราก็ต้องเตรียมตัวใส่เสื้อผ้าเพิ่มชิ้นกันแล้ว”

มู่เถาเยามองตี้อู๋เปียนแล้วมองราชาตี้ เธอแอบลำบากใจ

ราชาตี้ยิ้มพูด “อู๋เปียนหน้าตาเหมือนลุงมาก ออกไปไหนก็ไม่สะดวกจริงๆ”

ตี้อู๋เปียน “…” อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าการหน้าตาดีมันเป็นอุปสรรค

มู่เถาเยา “ตี้อู๋เปียน ถ้าคุณอยากไปฉันก็มีวิธีเปลี่ยนแปลงรูปโฉมของคุณ แต่ตอนนี้ไม่มีของพวกนั้น”

เธอเคยเรียนการแปลงโฉมจากน้าเล็กเมื่อชาติที่แล้ว ฝีมือไม่มีทางด้อยไปกว่านายใหญ่ตระกูลจั่วในตอนนี้

“ต้องใช้อะไรบ้าง ฉันจะให้คนไปซื้อ”

“ของบางอย่างหาซื้อยาก…อืม ถ้าคุณไม่ถือสาว่าจะขี้เหร่ ฉันใช้สมุนไพรช่วยเปลี่ยนสีผิวได้ เจอน้ำก็ไม่หลุด รอสองวันยาหมดฤทธิ์ใช้น้ำสะอาดล้างหน้าก็ออกหมด”

ตี้อู๋เปียน “…” เขาพูดได้เหรอว่าเขาถือสาเรื่องขี้เหร่

ตอนนี้หล่อขนาดนี้ยังมัดใจเธอไม่ได้ ถ้าขี้เหร่…ถึงจะแค่สองวัน แต่มันก็ทุเรศสายตา

“ถ้าคุณไม่อยากขี้เหร่…จั่วอีเหิงน่าจะมีพวกอุปกรณ์”

“ช่างเถอะ ใช้สมุนไพรเปลี่ยนสีผิวแล้วกัน ในบ้านมีไหม”

ตระกูลตี้จะเที่ยวติดค้างน้ำใจคนอื่นไม่ได้ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม

“ไม่มี ฉันจะเขียนพวกสมุนไพรให้คุณ คุณให้คนไปซื้อที่ร้านสมุนไพรผิงคังตอนนี้ กลับมาต้มก็พอดี ทิ้งไว้หนึ่งคืนพรุ่งนี้ใช้”

“เขียนมาได้เลย”

มู่หว่านหิ้วกล่องยาใบน้อยมาให้มู่เถาเยาอย่างรู้ใจ

จินเหยี่ยน้อย “พี่สาว ทำงาน”

พี่ชายเคยบอกไว้ ถ้าพี่สาวหยิบกล่องยาก็คือจะทำงาน

มู่หว่านหยิกแก้มยุ้ยของจินเหยี่ยน้อยแล้วอุ้มขึ้นมา “ใช่จ้ะ พี่สาวจะทำงาน พวกเราไม่รบกวนเนอะ”

เด็กน้อยพยักหน้า

คุณแม่เคยบอกว่า ไม่ว่าใครทำงานก็ห้ามรบกวน

หนูเป็นเด็กดี ต้องเชื่อฟัง

มู่เถาเยายิ้มมองมู่หว่านอุ้มเด็กน้อยออกไป จากนั้นก็เปิดกล่องยา หยิบกระดาษใบสั่งยาที่มีโลโก้โรงพยาบาลผิงคังออกมาเขียนพวกชื่อสมุนไพรแล้วให้พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ

พ่อบ้านรับไปก็ดูทันที เบิกตาโพลง พูดตะกุกตะกัก “เสี่ยวเยาเยา…คือ…สมุนไพรที่อยู่ในนี้…ดูเหมือนจะมีพิษอ่อนๆ”

มู่เถาเยายิ้มตาโค้ง “ใช่ค่ะ คุณลุงพ่อบ้านมีความรู้ด้านการแพทย์ด้วยเหรอคะ”

สมุนไพรพวกนี้ที่เธอเขียนพบเห็นได้ไม่บ่อย เหนือความคาดหมายมากที่พ่อบ้านรู้จัก

“ลุงแค่มีประสบการณ์ข้างนอกเยอะ บังเอิญรู้จักสมุนไพรชนิดนี้จากชาวบ้านท้องถิ่น เสี่ยวเยาเยา คนเอามาใช้ได้ด้วยเหรอ”

“ในความเป็นจริงสมุนไพรพวกนี้มีพิษอ่อนๆ แต่เอาพวกมันมาใช้ร่วมกันก็จะหักล้างพิษกันเอง ไม่ทำร้ายร่างกายมนุษย์ค่ะ”

หยวนเหยี่ยยื่นมือไปหาพ่อบ้าน

พ่อบ้านใช้สองมือยื่นใบสั่งยาให้

หยวนเหยี่ยดูรายชื่อสมุนไพรแล้วยิ้ม “เสี่ยวเยาเยา เขียนสั่งยาได้เยี่ยมมาก! ถ้าอู๋เปียนใช้ต้องขี้เหร่จนไม่มีเพื่อนแน่!”

ตี้อู๋เปียน “…” เขากลับคำยังทันไหม

คนอื่นๆ สีหน้าแตกต่างจากตี้อู๋เปียน เพราะพวกเขาอยากรอชมผลงานเลย!

หยวนเหยี่ยยื่นใบสั่งยาคืนให้พ่อบ้าน “ซื้อได้แค่ที่ร้านสมุนไพรผิงคัง ที่อื่นไม่มี ต่อให้มี อย่างมากก็แค่สองสามชนิด”

“ครับ ผมจะให้คนไปซื้อเดี๋ยวนี้”

“ไปเถอะ”

มีใบสั่งยาที่เป็นแบบเฉพาะของเขา คนของร้านสมุนไพรผิงคังไม่มีทางสงสัยสมุนไพรพวกนี้

หลังจากพ่อบ้านไปแล้ว มู่เถาเยาก็เก็บสมุดกับปากกา ปิดกล่องยาใบน้อย หยิบกระเป๋าเป้มาเปิดออกแล้วเอากล่องไม้สองกล่องออกมาให้ตี้อู๋เว่ย

“พี่ใหญ่คะ นี่เป็นยากำลังภายในที่พี่รองกับอาเยี่ยต้องการค่ะ รบกวนเอาไปให้พวกเขาทีนะคะ” เธอได้มาเมื่อสองวันก่อน แต่ไม่มีเวลาเอามาให้

ตี้อู๋เว่ยรับกล่องไม้สองกล่องที่มีกลิ่นหอมของไม้จันทน์โชยมา เขาถาม “เสี่ยวเยาเยา ใครๆ ก็กินยากำลังภายในได้เหรอ อย่างพี่กับพ่อพี่กินได้ไหม”

“คนที่สุขภาพแข็งแรงกินได้หมดค่ะ ไม่มีผลข้างเคียง แย่สุดก็แค่ไม่เห็นผล”

กู้เนี่ยน “งั้นพี่ก็อยากกินด้วย” วิทยายุทธ์โบราณเชียวนะ ใครไม่อยากฝึกบ้าง!

ราชาตี้กับคุณนายอวิ๋นเหอก็มีสีหน้าอยากเอาด้วย

“ได้หมดค่ะ ถ้าทุกคนอยากฝึก อาจารย์รองของหนูอยู่ที่นี่พอดี ยังมีบอดี้การ์ดของตี้อู๋เปียนอีก พวกเขาเคยกินยากำลังภายใน แถมยังฝึกฝนทุกวัน สอนพื้นฐานให้ทุกคนได้ไม่มีปัญหาค่ะ”

ซย่าโหวโซ่วยิ้มพลางพยักหน้า “หลังจากกินยากำลังภายในแล้ว พวกคุณฝึกกับผมหนึ่งเดือนก็จะมีกำลังภายใน แต่หลังจากนั้นจะฝึกแล้วเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับความอดทนกับพรสวรรค์แล้วล่ะนะ”

คนตระกูลตี้ดีใจมาก

พวกเขามีความอดทนแน่นอน!

ส่วนเรื่องพรสวรรค์ ก็คงไม่ด้อยหรอก อย่างไรเสียพวกเขาฝึกวิชาป้องกันตัวของยุคนี้ก็ทำได้ไม่เลว

มู่เถาเยายิ้มมุมปาก “คุณลุงแบ่งส่วนหนึ่งให้พวกบอดี้การ์ดกินได้นะคะ ให้พวกเขาฝึกตาม ทางค่ายทหารคนเยอะ ไม่รีบ วันหน้ามีเวลาหนูไปเก็บสมุนไพรมาทำให้อีกได้ เรื่องเล็กค่ะ ก็แค่ใช้เวลานิดหน่อย”

“เอาสิ งั้นพวกเราแบ่งยาออกมาหน่อยค่อยเอาให้อาเยี่ยกับพี่รองของหนูนะ จริงสิ จงผิงไปบ้านตระกูลเยี่ยแล้ว”

จงผิงก็คือลุงจงพ่อบ้านแห่งเซิ่งซื่อฉางอัน

“ค่ะ”

เนื่องจากลุงจงต้องสอนพลังฝ่ามือให้อาเยี่ย เธอจึงไม่แปลกใจที่เขาจะไปอาศัยอยู่บ้านตระกูลเยี่ย อย่างไรเสียตีห้าก็ต้องเริ่มฝึกแล้ว

จินเหยี่ยน้อยคิดว่ามีของอร่อยจึงวิ่งไปหาปู่ “จินเหยี่ยเอา จินเหยี่ยเอา”

มู่เถาเยากวักมือเรียกเด็กน้อยที่แสนน่ารัก “จินเหยี่ยน้อยมานี่จ้ะ พี่สาวมีลูกอมให้กิน”

เด็กน้อยเลี้ยววิ่งไปหามู่เถาเยาทันที

ทุกคนเห็นจินเหยี่ยน้อยรีบร้อนก็อดหัวเราะไม่ได้