ตอนที่ 444 โค้ชหลักวินด์เซิร์ฟ
วันอาทิตย์ มู่เถาเยาตื่นตีห้า หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ลงมาชั้นล่างเงียบๆ คนเดียว ปรากฏว่ากลับเจอตี้อู๋เปียนอยู่ตรงล็อบบี้ท่ามกลางแสงไฟเจิดจ้าดุจตอนกลางวันของโรงแรม
“พี่สามก็จะไปด้วยเหรอ”
“อืม ฉันไปด้วย”
เวลานี้ฟ้ายังไม่สว่าง ไม่ใช่ว่าเขาไม่วางใจให้เธอไปคนเดียว อย่างไรเสียด้วยสติปัญญาและความสามารถในการต่อสู้ของเธอย่อมไม่มีทางเสียเปรียบใครอยู่แล้ว
เขาก็แค่อยากไปเป็นเพื่อนเธอ
“ไม่ออกทะเลเป็นเพื่อนพวกเด็กๆ เหรอ”
“มีบอดี้การ์ดอยู่ตั้งเยอะแยะ ไม่ต้องให้ฉันไปดูพวกเขาหรอก”
มู่เถาเยาพยักหน้า
เธอเองก็ไม่กังวลเรื่องความปลอดภัยของเด็กๆ
“แต่พี่สามก็น่าจะลงไปเล่นน้ำทะเลบ้าง อุตส่าห์ได้มาทั้งที”
“เธอว่างๆ สอนฉันเล่นวินด์เซิร์ฟบ้างสิ”
“ได้ค่ะ ไว้ตอนพักช่วงฉันจะมาสอน พี่สามก็ใช้เวลาตอนอยู่บนบกไปหัดตรงจุดจำลองการเล่น…จริงสิ พี่สามว่ายน้ำไม่เป็นใช่ไหม”
“…ไม่เป็น” อะไรที่ทำให้ร่างกายเหน็ดเหนื่อยเขาไม่เคยเรียนมาก่อน
บางครั้งเรียนทฤษฎีกับการลงมือปฏิบัติจริงมันก็คนละเรื่อง
“งั้นก็รอหลังสิบเอ็ดโมงฉันค่อยสอนการลงน้ำฝึกสมดุล”
“ได้”
“หลังกลับไปถ้ามีเวลาก็ไปเรียนว่ายน้ำ อยากเล่นน้ำอย่างน้อยก็ต้องว่ายน้ำให้เป็นก่อน” เวลามีปัญหาจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้
“อืม”
ทั้งสองคนคุยกันขณะเดินออกจากล็อบบี้ ฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งอาศัยไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือเดินไปที่ศูนย์ฝึก
เกาะกลางทะเลอากาศดี โดยเฉพาะยามเช้า
พอมีลมทะเลพัดมา มู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนก็รู้สึกเย็นสบาย
ทั้งสองคนเดินไปถึงศูนย์ฝึก ภายในแสงไฟสว่างไสว มีนักกีฬาหลายคนมากินอาหารเช้ากันแล้ว
พวกเขาฝึกตามสภาพอากาศกันมาตลอด
มักเริ่มที่เวลาค่อนข้างเช้า ช่วงบ่ายจะเลิกค่อนข้างเย็น ตอนเที่ยงแดดแรงจะพักผ่อน
สรุปคือฝึกตามสภาพอากาศ
ตอนนี้เป็นเดือนกันยายน พระอาทิตย์ขึ้นเร็ว ตกช้า ระยะเวลารวมในการฝึกจึงมากหน่อย แต่ช่วงกลางวันก็ได้พักอย่างเต็มที่ ดังนั้นต่อให้เป็นกีฬาวินด์เซิร์ฟที่ใช้พลังงานค่อนข้างมากก็ไม่มีใครรู้สึกว่ายากลำบาก
โค้ชหร่วนยิ้มกว้างเรียกทั้งสองคน “เสี่ยวเยาเยา คุณชายเล็ก รีบมากินอาหารเช้าเร็ว”
กินอาหารเช้าเสร็จ พักสักครู่ พระอาทิตย์ก็น่าจะขึ้นแล้ว
ซาลาเปา หมั่นโถว น้ำเต้าหู้ ข้าวโพด ไข่ต้ม โจ๊กข้าวโอ๊ต วุ้นเส้น บะหมี่ นม ผัก…มีครบทุกอย่างที่ควรมี
เป็นอาหารเช้าที่ธรรมดาแต่กลับละลานตา
นักกีฬาใช้พลังงานเยอะกว่าคนทั่วไป จึงจำเป็นต้องดูดซึมสารอาหารเข้าไปให้มากและครอบคลุม ถึงจะเพียงพอต่อการออกกำลังกาย
มู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนก็ไม่เกรงใจ กินอาหารอย่างไม่รีบร้อนจนอิ่มประมาณเจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์แบบตอนปกติก็หยุดกิน
โค้ชหร่วนวางตะเกียบด้วย ยิ้มถาม “เสี่ยวเยาเยา คุณชายเล็ก อิ่มกันแล้วเหรอ”
ทั้งสองคนพยักหน้าพร้อมกัน
“งั้นโค้ชจะถือโอกาสนี้ที่กินอิ่มยังออกกำลังไม่ได้ พาเดินชมศูนย์ฝึกก่อนดีไหม”
“ค่ะ”
ทั้งสามคนลุกขึ้น เดินทะลุในห้องอาหาร
“เสี่ยวเยาเยา คุณชายเล็ก พื้นที่โดยรวมภายในอาคารของศูนย์ฝึกเรามีสองหมื่นแปดพันแปดร้อยแปดสิบแปดตารางเมตร มีห้องพักนักกีฬาทั้งหมดสองร้อยแปดสิบแปดห้อง มีห้องฝึกสมรรถภาพร่างกาย ห้องเก็บเรือ ทางเรือใบ ท่าเทียบเรือของโค้ชกับผู้ตัดสิน สองร้อยแปดสิบแปดจุด…ช่วงหลายปีมานี้ยังมีรับทีมฝึกเรือใบกับวินด์เซิร์ฟของที่อื่นมาด้วย…มีการจัดแข่งขันเรือใบกับวินด์เซิร์ฟอยู่เป็นประจำ…”
มู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนตั้งใจฟัง
อันที่จริงพวกเขาทำความรู้จักศูนย์ฝึกเรือใบของประเทศในด้านต่างๆ มาแล้ว
“เสี่ยวเยาเยา เดิมทีศูนย์ฝึกเดิมของพวกเราอยู่ชายฝั่งด้านตะวันตก ต่อมาถึงย้ายมาอยู่ที่นี่แรงลมกับกระแสน้ำของที่นี่มีความพิเศษมาก ทำให้การออกตัว การแล่นเรือ และการควบคุมลมท้ายของนักกีฬาพัฒนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด…”
มู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนพยักหน้าเรื่อยๆ
“…เสี่ยวเยาเยา เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักกับโค้ชวินด์เซิร์ฟ รวมถึงโค้ชคนอื่นๆ นะ”
“ค่ะ”
โค้ชหร่วนเป็นโค้ชหลักเรือใบของทีมโค้ชเรือใบกับวินด์เซิร์ฟ
เดินอยู่ครึ่งชั่วโมงพวกเขาก็ไปถึงห้องโถงใหญ่ของศูนย์ฝึก
ระหว่างที่เดินมาครึ่งชั่วโมงนี้ ใครก็ตามที่พบเจอต่างส่งสายตาสงสารมาที่พวกเขา (ตี้อู๋เปียน)
ตี้อู๋เปียนไม่แคร์ความรู้สึกของคนอื่น จึงไม่ส่งผลกระทบต่อเขาเลยสักนิด
เวลานี้เจอพวกโค้ชกำลังจับกลุ่มคุยอยู่พอดี โค้ชหร่วนจึงพาทั้งสองคนเข้าไป
“เหล่าอู๋ เหล่าหวัง เหล่าหลิน เหล่าหลัว เหล่าเฉิน”
ทั้งห้าคนหันกลับมาพร้อมกัน
พอเห็นมู่เถาเยาก็พากันเข้าไปรุมล้อม
เมื่อวานตอนบ่ายพวกเขาเห็นการโต้คลื่นอันยอดเยี่ยมกันหมดแล้ว
“เหล่าหร่วน ในที่สุดนายก็ยอมพาเด็กคนนี้มาให้พวกเรารู้จักสักทีนะ!”
โค้ชหร่วนเอาแต่ยิ้ม “เหล่าอู๋ นี่เสี่ยวเยาเยา จะลงแข่งขันงานกีฬาระดับนานาชาติครั้งหน้า”
โค้ชอู๋พยักหน้า “เมื่อวานฉันลากคอเฉินหมิ่นมาถามแล้ว เสี่ยวเยาเยา ทีมวินด์เซิร์ฟยินดีต้อนรับนะ! โค้ชชื่ออู๋เฉิน เป็นโค้ชหลักของทีมวินด์เซิร์ฟ”
“ขอบคุณค่ะโค้ชอู๋ หนูจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังแน่นอนค่ะ”
“อย่ากดดันตัวเองให้มากนัก กีฬาเรือใบกับวินด์เซิร์ฟเล่นได้นาน ไม่ต้องรีบ”
โค้ชหร่วน “เหล่าอู๋ เสี่ยวเยาเยาเข้าร่วมแค่ครั้งเดียวแหละ”
โค้ชอู๋พูดด้วยความร้อนใจ “ทำไมล่ะ เสี่ยวเยาเยาอายุเท่านี้ พรสวรรค์ขนาดนี้ ไปได้ไกลเลยนะ!”
มู่เถาเยายิ้มตอบ “อนาคตหนูต้องมุ่งมั่นวิจัยทางการแพทย์ค่ะ”
โค้ชหร่วนอธิบาย “เหล่าอู๋ เหล่าหวัง เหล่าหลัว เหล่าเฉิน เสี่ยวเยาเยาเป็นเด็กเรียนขั้นเทพ! อย่าเห็นว่าตอนนี้เธอเพิ่งอายุยี่สิบ แต่เรียนดอกเตอร์ใบที่สองแล้วนะ นี่เป็นว่าที่นักวิจัยการแพทย์ ทำประโยชน์ให้สังคมได้มากกว่าเป็นนักกีฬา”
“ดอกเตอร์!”
“นักวิจัย!”
พวกโค้ชพูดด้วยความตะลึงพร้อมกัน
ใช่ว่าพวกเขาจะไม่เคยรู้จักคนการศึกษาสูง แต่ดอกเตอร์อายุน้อยขนาดนี้หายากมาก ยิ่งไปกว่านั้นด้านกีฬายังเล่นได้ยอดเยี่ยมอีกต่างหาก!
โค้ชหร่วนยิ้มพลางพยักหน้า “ใช่ นักวิจัย! เสี่ยวเยาเยามาเข้าร่วมงานแข่งขันกีฬานานาชาติครั้งหน้าได้เพราะเหล่าเถียนเลยนะ”
โค้ชหลิน “จริงสิ เมื่อวานพวกเราเห็นเหล่าเถียน เหล่าอัน เหล่ากง เหล่าหลี่ เหล่าจางด้วย ตอนนี้ไปไหนกันแล้วล่ะ พวกเขามาพร้อมเสี่ยวเยาเยาเหรอ”
มู่เถาเยาพยักหน้า “พวกเรามาด้วยกันค่ะ”
โค้ชหลัว “เสี่ยวเยาเยารู้จักโค้ชเยอะขนาดนี้ แสดงว่ามีวาสนากับสายกีฬานะ!”
“รู้จักผ่านทางโค้ชเถียนหมดเลยค่ะ”
โค้ชหร่วนเลิกคิ้ว “เสี่ยวเยาเยาจะลงแข่งรายการใหญ่ๆ หลายรายการเลยล่ะ”
พวกโค้ชที่อยู่ตรงนั้นพากันหันไปมองโค้ชหร่วน สงสัยว่าเขาพูดผิดหรือเปล่า
“ถูกต้อง เข้าร่วมทั้งหมดหกรายการใหญ่! หกรายการนี้เวลาแข่งขันไม่ชนกันด้วย”
ทุกคนหันไปมองมู่เถาเยา
“ใช่ค่ะ หกรายการ”
โค้ชอู๋ถามด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ “เสี่ยวเยาเยา ยกน้ำหนัก..ไหวเหรอ”
ขี่ม้า กรีฑา ยิงปืน ยิงธนู รายการพวกนี้ยังไม่ต้องพูดถึง แต่ยกน้ำหนักต้องใช้พละกำลังเยอะ…
มู่เถาเยายิ้มดวงตาโค้งมนพลางพยักหน้า “ไหวค่ะ”
โค้ชหร่วนโยนระเบิดใส่ทุกคนเสร็จก็รีบไล่ “เอาล่ะๆ ว่างๆ ค่อยคุยกัน เสี่ยวเยาเยาต้องไปฝึกแล้ว ตอนบ่ายเธอต้องกลับไปเรียนที่เมืองหลวง อย่ามัวเสียเวลาเลย”
โค้ชอู๋ถามต่อ “แล้วปกติฝึกยังไง”
“เดี๋ยวตอนบ่ายว่างๆ ฉันจะอธิบายให้ฟัง ตอนนี้ขอไปฝึกก่อน”
“ก็ได้ เสี่ยวเยาเยา เดี๋ยวโค้ชฝึกวินด์เซิร์ฟให้นะ”
โค้ชหวัง โค้ชหลิน โค้ชหลัว โค้ชเฉิน “…” พวกเขาก็อยากฝึกให้เด็กเรียนขั้นเทพเหมือนกันนะ!
โค้ชหร่วนส่ายมือ “เหล่าอู๋ นายรอสัปดาห์หน้า วันนี้ฉันมีกำหนดการแล้ว”
โค้ชอู๋ “…ก็ได้”
ใครใช้ให้เขามาทีหลังล่ะ ก็ต้องต่อแถว!
…………………………………………………
