อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร – ตอนที่ 498 ผมยินดีทดลองยา

ตอนที่ 498 ผมยินดีทดลองยา

มู่เถาเยา ลู่จือฉิน และหยวนเหยี่ยใช้ก้านดอกหญ้าพิษชีวิตทำเป็นยาสี่ชนิด

ชนิดแรกคือยาคงอายุที่ช่วยให้อายุยืนยาวขึ้น

ชนิดที่สองคือยาบำรุงแบบครอบคลุมที่ช่วยบำรุงอวัยวะภายในทั้งหมดได้อย่างอ่อนโยน

ชนิดที่สามคือยาสำหรับรักษาอาการโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงโดยเฉพาะ โดยใช้สมุนไพรที่สามารถชะลอการลุกลามของอาการกับก้านดอกครึ่งหนึ่งมาปรุงเป็นยา

ชนิดที่สี่คือยาที่ช่วยป้องกันโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง

มู่เถาเยาเอายาคงอายุให้บรรดาผู้สูงวัยกินคนละเม็ด ส่วนที่เหลือก็เก็บไว้ที่หมู่บ้านเถาหยวน

จากนั้นลู่จือฉินกับเป่ยซีก็กินยาบำรุงแบบครอบคลุมภายใต้การร้องขอของมู่เถาเยา

ตอนเด็กๆ ร่างของลู่จือฉินมีชีวิตที่ลำบาก ทำให้อวัยวะต่างๆ ไม่แข็งแรง ต่อมาวิญญาณของลู่จือฉินเข้ามาอยู่ก็ได้ปรับสภาพร่างกายโดยใช้เวลาอยู่นาน ตอนนี้ถือว่าดีมากแล้วเมื่อเทียบกับสุขภาพของคนทั่วไป แต่ยังเทียบกับมู่เถาเยา ซย่าโหวโซ่วที่แข็งแรงมากไม่ได้

ตอนนี้มียาบำรุงแบบครอบคลุมแล้ว ก็พอดีจะได้ ‘บำรุงเติมเต็มจุดบกพร่อง’

ส่วนเป่ยซี อวัยวะภายในได้รับผลกระทบจากภาวะซึมเศร้า เบื่ออาหาร แม้ตอนนี้จะถูกปรับจนดีแล้ว แต่อย่างไรเสียก็แค่ดีในระดับคนทั่วไป

ด้วยเหตุนี้พวกเธอสองคนจึงเหมาะสมอย่างยิ่งที่จะกินยาบำรุงแบบครอบคลุมเพื่อให้อวัยวะภายในแข็งแรง

ยาคงอายุกับยาบำรุงแบบครอบคลุมที่มีหญ้าพิษชีวิตเป็นตัวผลักดัน ประสิทธิภาพยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ส่วนยารักษาโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงที่ใช้ก้านดอกหญ้าพิษชีวิตผสมถึงครึ่งหนึ่งนั้นยังต้องผ่านการทดสอบก่อนถึงจะรู้ประสิทธิภาพ อย่างไรเสียก็ไม่มีใครรู้ว่าหญ้าพิษชีวิตมีสรรพคุณที่ครอบจักรวาลจริงหรือไม่ หรือใช้ได้ผลกับโรคอะไรหรือเปล่า

ครั้นแล้วหลังจากมู่เถาเยากับลู่จือฉินไปเยี่ยมฝูงม้าป่ากับพวกช้างป่าแล้วก็ได้นัดเจอหวังต้าฟาผู้ป่วยโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงที่โรงพยาบาล1111

มู่เถาเยาเอายาสามขวดมาที่เมืองเย่ว์ตูด้วย

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ภรรยาของหวังต้าฟาที่มา แม้แต่หวังโย่วเฉินที่เป็นลูกสาวก็มาด้วย

หลังจากตรวจชีพจรเสร็จใบหน้าของมู่เถาเยาก็ผุดรอยยิ้มเล็กน้อย “ลุงหวังคะ อาการของคุณลุงไม่ได้เลวร้ายลง ครั้งนี้หนูได้สมุนไพรวิเศษมาปรุงยา ทำออกมาได้สามขวด ถึงแม้เรื่องประสิทธิภาพยังอยู่ในช่วงเฝ้าสังเกต แต่ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายแน่นอนค่ะ”

หวังต้าฟายิ้มพูด “พวกเราเชื่อใจคุณหมอเทวดาครับ”

ภรรยาของหวังต้าฟาพยักหน้าทันที

หวังโย่วเฉินพูดด้วยความร้อนใจ “คุณหมอเทวดาคะ อาการของคุณพ่อรักษาไม่หายแล้วจริงๆ เหรอคะ”

“ตอนนี้ยังไม่มีวิธีรักษาให้หายขาดค่ะ แต่วันหน้าก็ไม่แน่ ดังนั้นพวกเราต้องมีความหวังค่ะ หนูขอใช้ชื่อเสียงของอาจารย์ใหญ่หมอเทวดาหยวนรับประกันเลยว่า ถึงแม้ยาสามขวดนี้จะยังไม่มีการการันตีผล แต่ไม่ส่งผลร้ายแน่นอนค่ะ”

หวังต้าฟายิ้มพลางพยักหน้า “ผมยินดีทดลองยาครับคุณหมอเทวดา ต่อให้มีอะไรเกิดขึ้นพวกเราก็ไม่มีทางไปเอาเรื่องสำนักแพทย์โบราณแน่นอนครับ”

ตี้อู๋เปียนที่ทำตัวเป็นวอลเปเปอร์มาตลอดได้พูดขึ้น “ผมแซ่ตี้ ช่วยรับรองให้สำนักแพทย์โบราณได้ครับ ลุงหวังวางใจกินยาตัวนี้ได้เลยครับ”

“ตี้…ตี้…ราชาตี้เหรอคะ” หวังโย่วเฉินเหม่อมองตี้อู๋เปียนสักพักถึงพูดติดอ่างขึ้นมา

มู่เถาเยาพยักหน้าเล็กน้อย “คนนี้คือตี้อู๋เปียนลูกชายแท้ๆ ของราชาตี้ค่ะ เขาก็เคยเป็นคนไข้ของฉัน พอได้กินส่วนผสมหลักของยาขวดนี้ไปก็หายดีค่ะ”

ครอบครัวหวังมีสีหน้ายินดี

เดิมทีพวกเขาก็เชื่อใจมู่เถาเยาอยู่แล้ว ตอนนี้พอได้รู้ว่าเจ้าชายก็กินสมุนไพรตัวเดียวกัน แล้วพวกเขาจะปฏิเสธได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงก็ไม่มียารักษาโดยเฉพาะ แล้วทำไมจะไม่ลองดูสักตั้งล่ะ

มู่เถาเยายิ้ม “หนูอยากขอเรื่องหนึ่งค่ะลุงหวัง”

ครอบครัวหวังทั้งสามคนอึ้งไปชั่วขณะ

พวกเขาไม่ได้สงสัยหรอกว่าคุณหมอเทวดาจะเรียกร้องอะไร อย่างไรเสียเวลาก็ผ่านมานานขนาดนี้ หมอเทวดายังไม่เคยเก็บเงินพวกเขาแม้แต่แดงเดียว ขนาดตำรับยากับยาในช่วงหลังก็ให้ฟรี

นับตั้งแต่รู้จักกับคุณหมอเทวดา พวกเขาเพิ่งเคยจ่ายค่าตรวจกับค่ายาแค่ครั้งแรกที่มารักษาในโรงพยาบาล1111

แต่ไม่ว่าจะขออะไรพวกเขาก็จะรับปาก

เดิมทีก็เชื่อในจรรยาบรรณของคุณหมอเทวดาอยู่แล้ว เวลานี้ยังมีเจ้าชายอยู่ด้วย ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะร้องขออะไรที่เสียมารยาท

แน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่ได้คิดไปในทางไม่ดี เพราะแค่คิดก็เท่ากับไม่เคารพคุณหมอเทวดาแล้ว

หวังโย่วเฉินได้สติกลับมาก่อน “คุณหมอเทวดาพูดมาได้เลยค่ะ”

“ส่วนผสมหลักของยาตัวนี้หายากมาก บนโลกนี้อาจไม่มีต้นที่สองแล้วก็เป็นได้ ดังนั้นต่อให้การันตีผลลัพธ์แล้วก็ผลิตออกมาเพื่อรักษาคนไข้กล้ามเนื้ออ่อนแรงไม่ได้มาก…”

พอฟังถึงตรงนี้ครอบครัวหวังก็เข้าใจทันที ขณะเดียวกันก็รู้สึกซาบซึ้งใจ

ของล้ำค่าที่หาได้ยากแบบนี้ คุณหมอเทวดากลับเสียสละเอามารักษาคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องเป็นอะไรกันเลย

คงจะมีแต่คนของสำนักแพทย์โบราณที่จิตใจดีถึงจะใจกว้างแบบนี้หรือเปล่า

ภรรยาของหวังต้าฟาน้ำตาคลอ สองมือจับมือของมู่เถาเยาไว้แน่น “คุณหมอเทวดา พวกเราไม่รู้ว่าจะขอบคุณคุณหมอยังไงดี”

มู่เถาเยายิ้มบาง “แพทย์มีจิตใจดุจพ่อแม่ เพียงแต่ความสามารถของหนูมีจำกัด ตอนนี้ยังเอาชนะโรคยากๆ ทางการแพทย์ไม่ได้ ทำได้เพียงพึ่งพาสมุนไพรวิเศษ แต่สมุนไพรวิเศษก็เป็นของหายากได้มาไม่ง่าย สิ่งที่หนูทำได้จึงมีไม่มากค่ะ”

หวังต้าฟาส่ายหน้า “คุณหมอเทวดาอย่าพูดแบบนั้นครับ โจทย์ยากทางการแพทย์มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ ขนาดคุณหมอตั้งมากมายก่อนหน้านี้ยังเอาชนะไม่ได้ คุณหมอเทวดายังเด็กอยู่ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไปเลยครับ”

ภรรยาของหวังต้าฟาพยักหน้า “นั่นสิคะ ตั้งเป้าหมายให้ตัวเองเป็นเรื่องดี แต่ถ้าเราพยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรค่ะ”

“ขอบคุณคุณลุงคุณป้ามากค่ะ” มู่เถาเยาพูดขอบคุณตามมารยาท

มีหรือที่เธอจะไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่ก็รับน้ำใจของพวกเขาเอาไว้

ภรรยาของหวังต้าฟาอดยิ้มไม่ได้ “เด็กคนนี้ ขอบคุณอะไรกัน”

มู่เถาเยาหยิบขวดเล็กสีขาวออกมาให้หวังต้าฟา “ลุงหวังคะ ในขวดนี้มียาสามสิบเม็ด กินวันละเม็ดก่อนนอนหนึ่งชั่วโมงนะคะ พอยาเข้าไปจะละลายทันที ไม่ต้องดื่มน้ำตามค่ะ อีกหนึ่งเดือนหนูจะมาตรวจดูอาการให้ที่นี่ ระหว่างนี้ถ้ามีความผิดปกติอะไรก็โทรหาหนูได้ตลอดเวลาเลยนะคะ”

“ได้ครับ ผมจะทำเหมือนเมื่อก่อน ถ้าพบความเปลี่ยนแปลงอะไรจะจดลงสมุดไว้ครับ”

มู่เถาเยาพยักหน้าแล้วมองหวังโย่วเฉิน